ผมเล่าเรื่องเพื่อนในอดีต ที่ได้จากไปแล้วมาหลายคน
และยังมีอีกหลายคน ที่เป็นเพื่อนสนิท และผมยังระลึกถึงเขาอยู่มิรู้ลืม

คนต่อไปเป็นคนรูปหล่อแบบชายงาม  ผิวคล้ำไว้หนวดเรียวเหนือริมฝีปาก  เขารับราชการในกรมเดียวกัน เกือบพร้อม ๆ กับผม  แต่อยู่คนละหน่วย  

ต่อมาอีกร่วมสิบปีเราจึงได้มาคบกันเป็นเพื่อน จากนั้นเราก็สนิทสนมกันมากขึ้น  จนถึงขั้นไปกินไปนอนที่บ้านญาติของเขาที่บางคล้า จังหวัดฉะเชิงเทรา  แล้วจึงได้ทำงานร่วมกันในสถานีโทรทัศน์กองทัพบก ช่อง ๕ ในหน้าที่พนักงานกล้องถ่ายโทรทัศน์  

เขาเข้าไปทำงานทีหลังผม  ดังนั้นผมจึงเป็นพี่เลี้ยงของเขาในหน้าที่นั้น  แต่เขาเป็นคนเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ ได้รวดเร็ว  จึงทำให้สามารถปล่อยเดี่ยวได้ในเวลาไม่นานนัก

ผมรักและนับถือเขา  ในเรื่องความขยันหมั่นเพียร เอาใจใส่ในหน้าที่การงาน  มีความกระตือรือร้น  และพัฒนาตนเองอยู่ตลอดเวลา  

เขาเป็นคนกล้าหาญ  สามารถทำงานใกล้ชิดกับผู้บังคับบัญชาชั้นสูงได้อย่างไม่เคอะเขิน  ทั้ง ๆ ที่มียศเป็นนายทหารประทวนเท่านั้น  แสดงให้ผู้บังคับบัญชาเห็นถึงความซื่อสัตย์สุจริต  และความจงรักภักดี  เขาจึงได้รับความไว้วางใจและความเชื่อถือจากผู้บังคับบัญชาชั้นสูง  ตลอดมา

ในงานด้านโทรทัศน์  นอกจากงานประจำที่เขาทำด้วยความกระฉับกระเฉง  ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ต่าง ๆ และแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าอย่างว่องไวทันเวลาแล้ว  เขายังได้รับการสนับสนุนจากผู้ใหญ่  ให้ก้าวเข้าสู่วงการแสดง  

เริ่มจากเป็นตัวประกอบซึ่งเมื่อเขาได้รับค่าตอบแทนครั้งแรกใส่อยู่ในซอง  เข้าไม่กล้าเปิดออกดู  ได้ชวนผมกับเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่ง  ไปนั่งที่ร้านข้าวต้มแถวอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ  แล้วค่อย ๆ แกะซองนั้นออกมาด้วยความภาคภูมิใจต่อหน้าเราทั้งสอง  

มันเป็นเงิน  ๑๕๐  บาท  ซึ่งมากพอสมควรในสมัยที่ยังเป็นทีวีขาวดำ  แล้วเราก็ช่วยกันแสดงความยินดีด้วยสุราอาหาร  จนหมดเงินจำนวนนั้น

เขาได้ร่วมแสดงภาพยนต์ทางโทรทัศน์  ของคณะรัชฟิล์มหลายเรื่อง ที่เด่นดังในยุคนั้น  เช่น  พิภพมัจจุราช  หุ่นไล่กา  เพื่อมาตุภูมิ  และ  ชุมทางชีวิต    ถึงแม้เขาจะก้าวไปไม่ถึงระดับดารานำ  แต่ฝีมือการแสดงของเขา  ก็ไม่ด้อยไปกว่าดาวร้ายที่ไว้หนวดทั้งหลาย  

สุดท้ายเขาได้เลื่อนเป็นผู้กำกับเวที  และทำงานทางโทรทัศน์อยู่จนถึงเวลาเกษียณอายุราชการ  

                       ในด้านส่วนตัวกับผมนั้น  เขาให้ความรักและนับถือผม  อย่างมั่นคงไม่มีเปลี่ยนแปลง  ทั้ง ๆ ที่ผมมีอายุอ่อนกว่าเขา  เขาจะทุกข์จะสุข มีกินหรือไม่มีกิน ก็ต้องบอกเล่ากันอยู่เสมอ  ดูเหมือนเขาจะไม่มีความลับอะไรสำหรับผมเลย  เราต่างเป็นที่ปรึกษาของกันและกัน  ช่วยเหลือเกื้อกูลกันเมื่อมีโอกาส  ตักเตือนแนะนำด้วยความสุจริตใจต่อกันทุกเรื่อง   ตลอดเวลาที่คบกันมา  

                      เขาเป็นคนมีความแข็งแรงสุขภาพดี    เพราะได้ออกกำลังกายอยู่อย่างสม่ำเสมอ  เมื่อผมเกษียณอายุราชการ เขาก็ยังแนะนำให้ผมหมั่นออกกำลังกายทุกเช้า เพื่อร่างกายจะได้แข็งแรง ไม่มีโรคภัยเบียดเบียน  

แต่ผมเป็นคนขี้เกียจตื่นเช้ามาแต่ไหนแต่ไร  จึงละเลยคำแนะนำด้วยความหวังดีของเขาเสีย  

จนอีกสองปีต่อมา  เขาจึงเริ่มไม่สบาย  ซึ่งเขาก็ปรับทุกข์และขอคำแนะนำจากผมบ้าง  เมื่อผมแสดงความคิดเห็นไปตามความรู้สึกส่วนตัว  เขาก็พอใจที่จะปฏิบัติตามในหลายประการ  แม้แต่การเข้ารับการผ่าตัดโรคมะเร็งที่โรงพยาบาลสมุทรปราการ  เพราะเขาพักอยู่ที่บ้านปากน้ำ  

สุดท้ายเขาได้รายงานอาการป่วยให้ผมทราบทางโทรศัพท์  ว่ารับประทานอาหารไม่ค่อยได้  น้ำหนักลด  และอ่อนเพลียไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน  ต่อมาอีกเกือบเดือนผมจึงได้ทราบว่าเขาเข้าไปนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอีกครั้ง  

ผมก็ตกใจพยายามที่จะไปเยี่ยมเขาให้เร็วที่สุด  แต่ก็ไม่ทันการ เขาหมดลมหายใจเสียในตอนเย็น วันจันทร์    แทนที่ผมจะได้ไปเยี่ยมเขาที่ปากน้ำ  ในวันรุ่งขึ้นตามที่ตั้งใจไว้  เขากลับมานอนให้ผมรดน้ำที่วัดสังเวชแทน  

ผมจึงเห็นแต่ใบหน้าที่เรียบเฉย  ผมขาวทั้งศีรษะ และหนวดก็ขาว  สวมแว่นตาซึ่งไม่มีความจำเป็นสำหรับเขาอีกแล้ว  

เขาไม่เห็นและไม่รับรู้สรรพสิ่ง   ใด ๆ ที่เกิดขึ้นในโลกนี้แล้ว  เขาไม่เห็นแม้แต่เพื่อนซึ่งรักเขา  และเขาก็รักมากที่สุดคนหนึ่ง  ซึ่งอยู่ตรงหน้า

ผมเขย่ามืออันเย็นชืดและแข็งทื่อของเขา  เป็นการอำลา เหมือนที่เราเคยทำในคราวที่ต้องจากกัน  แต่คราวนี้เป็นการลาครั้งสุดท้าย  เขาไม่ได้บีบมือตอบผมเช่นเคย  ผมเพียงแต่รู้สึกด้วยใจ  

ว่าเขาคงจะรับรู้ถึงความเสียใจและอาลัยของผม  เช่นกัน.