พีชชี่ที่รัก

ขึ้นชื่อตอนมาได้เลี่ยนสุดๆ  แต่เราก็รักกันหวานเลี่ยนยังงั้นจริงๆนะ  เมื่อวันที่ 20 มีนาคมที่ผ่านมาสุดหล่อ (เป็นชื่อเล่นอีกชื่อที่ฉันใช้เรียกบ่อยๆ)  เพิ่งอายุครบสองขวบ  แต่ว่าตัวเบ้อเริ่มเกินอายุ  โชคดีที่ใบหน้ายังอ่อนอยู่ (อันนี้เพื่อนบอกว่าหน้ายังเป็นหมาเด็กอยู่)  

พีชชี่ (Peachy) เป็นหมา (เอากันเองไม่ต้องสุน้งสุนัขหรอกนะ) พันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์  เป็นลูกตัวสุดท้องที่ซ่ามาแต่เล็ก  เจอกับฉันครั้งแรก  ยังมองกันไปกันมาอยู่  หึ...หึ...มันชอบข่มคน  ไม่รู้ไปเอานิสัยมาจากใคร  มันชอบข่มเหงพี่นง  ผู้คอยให้อาหารและอาบน้ำให้ โดยการเล่นกระโจนใส่แล้วยืนคร่อมประกาศว่าข้าแน่กว่า  จนหนูนงบ่นน้อยใจว่ามันหน่ะเห็นนงกระจอกกว่ามันอีก  นงชอบมารายงานว่า  พอมันเห็นพวกคุณๆมานะ  มันเมินไม่สนใจนงเลย  (สุดหล่อฉลาดจริงๆ)    

แต่พีชชี่ไม่สามารถทำอย่างนั้นกับฉันได้  ซึ่งคาดว่ามันก็พยายามอยู่ในตอนแรก  แต่เมื่อโดนท่ากรรไกรล็อคคอด้วยขา (อวบๆ) ของฉันเข้าให้  พีชชี่ก็กลายเป็นแค่เจ้าหมาสิ้นฤทธิ์  บางทีฉันก็ใช้แขนล็อคคอมันเอาไว้  สรุปจากคนรอบข้างคือ  แก(ฉันเอง)โหดมาก  ก็มันสนุกนี่นา  พอพีชชี่สู้ไม่ได้มันก็จะหันไประบายอารมณ์กับหนูนงหน่อยให้หายแค้นที่ทำอะไรฉันไม่ได้  มือคนละชั้นกันเฟ้ย

สุดหล่อเป็นหมาขี้เหงา  ชอบเล่นชอบอยู่กับคนตามนิสัยของหมาพันธุ์นี้  เมื่อช่วงนี้ของปีที่แล้วที่บ้านมีเรื่องวุ่นวายกัน  คุณอาเลยไม่ค่อยได้เล่นกับพีชชี่  ฉันเองก็ยุ่งทั้งงานและที่บ้าน  เลยไม่ค่อยได้แวะเข้าไปเล่นด้วย  เจ้าพีชชี่เลยแทะขาตัวเองเล่นซะงั้น  หนูนงรายงานฉอดๆเมื่อฉันแวะเข้าไป  นงชวนมันเล่นแต่มันก็เฉยค่ะ  โอย..คุณชาย  เลือกมากจริงๆ  ก็ต้องพาไปหาหมอฉีดยาแล้วก็ได้หมวกอวกาศมาใส่เป็นอุปกรณ์ประจำกาย  แต่สุดหล่อจะเจียมตัวก็หาไม่  เดินเอาหมวกไปชนคนโน้นคนนี้  ประท้วงย่อยๆ  ฉันโดนเอามาขูดขาเป็นรอยไปหมด

พีชชี่เป็นหมาที่เก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่  ดีใจก็หน้าบาน ดิ๊กๆๆๆๆอยู่นั้น  พอเห็นฉันถือลูกบอลจะเล่นด้วยหน่อย  ถลามาหา  แล้วตัวเล็กจังเลยนั้น  ก็เจ็บสิค่ะ (ฉันนะ)  ก็เลยแกล้งเอาลูกบอลไปวางบนต้นไม้  สุดหล่อมองแล้วมองอีก  ในที่สุดก็ยืนสองขา (จับเวลาไม่ทันเพราะเร็วมาก) อยากจะเอื้อมให้ถึง  แต่ความอ้วนทำให้ไม่สามารถจะยืนได้นานแล้วก็กระโดดไม่ขึ้น  ฉันยืนมองหัวเราะพุงกระเพื่อมด้วยความชอบใจ หุ่นไปกันได้ทั้งหมาทั้งคน)  แต่สุดหล่อหันมามองอย่างตัดพ้อ

เวลาเหนื่อยๆก็อยากจะไปหาพีชชี่  ได้กอดได้เล่นกันมันทำให้ลืมอะไรๆที่คิดไม่ตก  รูปหน้าจอมือถือก็เป็นรูปสุดหล่อ  เห็นทีไรก็ยิ้มออก  ไปเรียนทำเว็ป  ต้องทำเว็ปส่งก็ไม่รู้จะเอาเรื่องไหน  เอาพีชชี่นี่แหละ  ใกล้ตัว  เนื้อหาไม่ต้องมาก  เน้นรูปเข้าไว้  เลยได้ออกมาเป็นเว็ปโนะเนะไงไม่รู้  เทียบกับของเพื่อนๆในห้องก็...อายเขานะ  แต่ว่าก็จบได้ไปรษณียบัตร  เอ้ย...ประกาศนียบัตรมาครอบครอง (แล้วไง...ก็ลืมเกือบหมดแล้วเช่นกันหน่ะสิ)  ใครจะรู้ว่าไอ้รูปที่ออกมาแสนจะเท่จะหล่อหน่ะ  ฉันต้องทุ่มสุดตัว (ยังไม่ถึงกะเสียตัว  ทะลึ่งอีกแล้ว)  ต้องหลอกล่อสุดหล่อสารพัด  บางทีก็ต้องต่อรองกัน  ถ่ายรูปก่อนเดี๋ยวเล่นด้วย  (ล่อด้วยขนมไม่ได้  ต้องล่อด้วยการปล้ำกัน)  เล่นไปเล่นมาเผลอๆสุดหล่อกระโดดขึ้นคร่อมซะงั้น  ตกลงมันเห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย  พอฉันนั่งเก้าอี้มันก็กระโดดขึ้นมานั่งด้วย  แล้วไง  หน้ามันก็อยู่พอดีกะหน้าฉัน  โดนจุ๊บไปไม่รู้กี่รอบ  ต้องไปฉีดสิวอีก...เฮ้อ

ถ้าวันไหนแวะไปบ้านคุณอาแล้วแต่งตัวสวย  ไม่พร้อมจะเล่นด้วย  สุดหล่อก็ชะเง้อคอยืดคอยาว  แถมด้วยการเรียก (ก็เห่าหน่ะแหละ)  ก็ต้องไปเอานิ้วจิ้มๆจมูกขอโทษที่เล่นด้วยไม่ได้  (เล่นกันทีเสร็จแล้วต้องไปอาบน้ำสระผมกันเลย)  มันก็จะมองตาละห้อย  พอจะกลับมีงอน  ไม่มาส่ง  นอนทำตาปริบๆ  เล่นเอารู้สึกผิด  ต้องบอกว่าวันไหนจะมาเล่นด้วยจึงจะยอมออกมาเห่าส่ง  แหมให้มันได้อย่างงี้สที่รัก

คำทักทายของเราสองก็จะมีเฉพาะคือ  ฮัลโหลสุดหล่อ...คิดถึงนะ..จุ๊บๆ  หรือรักนะจุ๊บๆ  พร้อมกับยื่นหน้าไปหา (แต่ต้องระวังมันจะจูบตอบ)  พีชชี่ก็จะทำหน้าทำตาระยิบระยับรับคำทักทาย  จนคนได้ยินบางทียังคิด...มันโคตรเว่อร์เลย  กะแฟนยังไม่เคยพูดอย่างงี้  แหม...ก็ผู้ชายหน่ะพูดให้ได้ใจได้ที่ไหนกัน  แต่หมาเนี่ยรักแล้วรักเลยแบบรักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง  ใช่ไหมจ๊ะสุดหล่อ  และเพื่อกันการนอกใจฉันก็ได้พาสุดหล่อไปทำหมันเรียบร้อย  แต่พีชชี่ก็ยังเป็นหมาคึกอารมณ์เปลี่ยวอยู่ดี  เห็นฉันเป็นไม่ได้  เอ....มันยังไงยังไงกันนะ  เอาวะ...เสน่ห์แรงกับหมาก็ยังดี (กว่าไม่มีเลย...แฮ่ม)

*****************************

ชาราบูน