ความคิดเห็นที่ 1                                                   เกมซ่อนหา     ผีน่ะมันไม่มีจริงหรอกลูก เป็นเรื่องหลอกเด็กเท่านั้นเอง คนเป็นบางครั้งยังน่ากลัวกว่าคนตายเสียอีก “ขออัญเชิญดวงวิญญาณมาสถิตในถ้วย...... ขออัญเชิญดวงวิญญาณมาสถิตในถ้วย......” ฉันยังคงจิ้มนิ้วไว้ที่ถ้วย ขณะที่ปากที่พึมพำตามเพื่อนอีก 3 คน จะว่าไปแล้วเย็นวันนี้เป็นวันที่แปลกมาก ที่ทั้งฉัน แพรว และพลอย มานั่งเล่นผีถ้วยแก้วในห้องของปลา ซึ่งเป็นเด็กที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนของฉันเมื่อ 1 เดือนที่แล้ว โรงเรียนที่เด็กนักเรียนมักจะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล การที่อยู่ๆ มีคนวงนอกมาเข้าเรียนตอน ม.4 จึงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก ไม่ค่อยมีใครต้อนรับเด็กเข้าใหม่มากนัก และยิ่งปลาเป็นคนตัวเล็ก หน้าอ่อน ท่าทางอ่อนแอไม่กล้าสู้ใคร จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะทำให้เธอตกเป็นเหยื่อถูกกลั่นแกล้งจากเด็กเก่าที่เกเร ฉันกวาดตามองห้องที่ตกอยู่ในความสลัวของแดดยามเย็น ในห้องเล็กๆ ขนาด 20 ตารางเมตร มีเพียงเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะหนังสือตั้งอยู่เท่านั้น ภายในห้องค่อนข้างรก หนังสือวางกระจัดกระจายเต็มห้อง บางเล่มเหมือนถูกเหวี่ยงอย่างไม่สนใจว่าหนังสือจะเสีย ผ้าห่มที่คลุมเตียงไม่มิดทำให้เห็นผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ มีคราบดำๆ ติดอยู่ที่มุมผ้าปลายเตียง เหมือนปลาจะทำความสะอาดห้องตัวเองไม่เป็น เฮ้อ...... ท่าทางอาจารย์ที่โรงเรียนเก่าจะไม่เคยสอนวิธีจัดห้อง ทำความสะอาดห้องให้เป็นระเบียบ   “แก้วเบื่อแล้ว เลิกล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับจะขยับนิ้วออก อยากจะออกไปจากห้องอับๆ ทึบๆ นี้เต็มทน แต่อยู่ๆ ถ้วยแก้วใสก็เริ่มขยับวนไปมาช้าๆ จากด้านหนึ่งของกระดาษไปยังอีกด้านหนึ่ง  ภายในแก้วเหมือนมีไอน้ำหมุนวนอยู่ไปมา ฉันเงยหน้าสบตากับแพรวและพลอย ทั้งสองส่ายหน้าปฏิเสธคำถามจากสายตาฉัน ส่วนปลานั่งหน้าซีด หลบสายตาทุกคน ดูก็รู้ว่า เธอกำลังเริ่มกลัว แต่ไม่กล้าพูดให้เลิกเล่นเกมนี้ เกมที่ฉันเป็นคนชวนให้เริ่มเล่นเอง “แก้ว...แพรวอยากเลิกเล่นแล้วเหมือนกัน ต้องทำยังไงดี” แพรวฝาแฝดคนพี่กระซิบเสียงเบา ท่าทางหวาดกลัวเหมือนกัน ถ้วยแก้วเริ่มวิ่งวนเร็วขึ้นๆ จนมือทุกคนแทบตามไม่ทัน “อย่าปล่อยนิ้วนะ” ปลาคงกลัวมากถึงรีบพูดขึ้นเสียงดัง “ทำอะไรสักอย่างสิแก้ว พลอยก็อยากเลิกเล่นแล้ว” ฉันก็ใจสั่นเหมือนกัน มันเริ่มจะไม่เหมือนที่ตกลงกันมาเสียแล้ว แต่ฉันก็ยังพยายามทำหน้าให้สงบนิ่ง ทบทวนเรื่องที่เคยได้ยินคนเขาเล่นผีถ้วยแก้วต้องพูดกัน “ถ้ามีดวงวิญญาณมาสถิตอยู่ในแก้วแล้ว ขอให้ช่วยเลื่อนไปที่ ใช่ ” ไม่น่าเชื่อ! ถ้วยแก้วค่อยๆ เลื่อนไปที่คำว่า ใช่ ที่อยู่ที่มุมขวาของกระดาษก่อนจะหยุดนิ่ง ฉันอึ้งไปทันที ผีมันไม่มีจริงในโลกไม่ใช่หรือ “ถามต่อสิแก้ว” ปลาที่ยังนั่งก้มหน้า พูดเสียงสั่นๆ “แก้ว.... พลอยอยากเลิกแล้ว” “แพรวก็เหมือนกัน” ถ้วยแก้วค่อยๆ เลื่อนต่อไปทันทีที่คู่แฝดพูดจบ “ต้....อ....ง............” “เ...ล่....น.........................” “ต่...อ...........................................” ฉันพึมพำอ่านตามที่ถ้วยค่อยๆ เลื่อนไปวนตามตัวอักษรต่างๆ ใจเต้นแรงมากขึ้น รู้สึกเสียวสันหลังวูบ คล้ายกับมีคนมายืนอยู่ข้างหลังแล้วชะโงกหน้ามาเป่าลมหายใจที่ริมหู ทั้งๆ ที่ฉันนั่งพิงประตูตู้เสื้อผ้าอยู่ ไม่มีทางจะมีใครมายืนอยู่ได้ กลิ่นเหม็นเน่าลอยมากระทบจมูกฉันอย่างจัง เหมือนมีซากหนูตายอยู่ใกล้ๆ “พวกเราขออัญเชิญให้ท่านกลับไป” ฉันพยายามทำท่าเหมือนเข้มแข็งไม่กลัว เพื่อที่เพื่อนอีก 3 คนที่นั่งหน้าซีดจะไม่กลัวมากเกินไป ไอ้ถ้วยแก้วบ้า มันยังคงวิ่งวนต่อไป เหมือนกำลังโกรธ ไม่..... เ.........ล่............น........ ต่....อ......... ต้.........อ............ง..............ตา...........ย.......... ตา...................ย.................  ตา......................ย.............................  ตา..................ย.................................... พอวนมาที่คำว่า ตาย เป็นครั้งที่สาม “เพล้ง!”  ฉันปัดแก้วให้ตกโต๊ะทันที เสียงหัวเราะดังแว่วๆ ที่ริมหู ฉันเหลียวมองไปรอบตัว ก่อนจะไล่มองเพื่อนๆ ทั้งสามคนที่นั่งหน้าซีด จ้องมองฉันอย่างตกใจ “แก้วทำอะไร!” แพรวหันมามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา เสียงสั่น หน้าซีด “ทำยังงี้ผีในถ้วยมันจะตามอาฆาตพวกเราน่ะ” “เรื่องหลอกเด็ก ใครคงเอามือไปดันมันให้เคลื่อนที่มากกว่า” ฉันปรายตามองปลา เธอสบตาฉันชั่วแวบแล้วรีบหลบสายตาทันที อาจเป็นเพราะห้องมันสลัวมากเกินไปทำให้มองเห็นหน้าของปลาที่ก้มมองพื้นไม่ค่อยชัด โธ่เอ่ย..... คนขี้กลัวอย่างนี้ไม่กล้าเล่นตลกกับฉันหรอก แค่คืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่ายังไม่รู้เลย ฉันหันไปคว้ากระเป๋านักเรียน แล้วเดินไปที่ประตูห้องทันที “ใครจะอยู่ต่อก็ตามสบาย ฉันจะกลับบ้านล่ะ” แพรวกับพลอยรีบคว้ากระเป๋านักเรียนเดินตามฉันออกมาจากห้องทันที   ทุกคนยืนรอลิฟท์ที่กำลังเคลื่อนที่ขึ้นมาช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไรกัน พอก้าวเข้าไปในลิฟท์ ฉันก็พูดขึ้นมาทันที “ใครทำ” “พลอยกับแพรวไม่ได้ทำนะ” “อย่าให้ฉันสืบได้ก็แล้วกันว่า เป็นเธอสองคนทำ ไม่งั้นมีเจ็บตัวแน่” ฉันหยุดพูดทันทีที่ลิฟท์เปิดออกที่ชั้นหนึ่ง ยามที่นั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์หันมามองทันที “พวกหนูขึ้นไปห้องไหนมา ทำไมน้าไม่เห็น” “น้ามัวแต่นั่งหลับยามนะสิถึงไม่เห็น” ฉันสวนกลับเสียงแข็ง “แก้วอย่าน่า เขาถามดีๆ มันเป็นหน้าที่ของเขา” แพรวรีบห้าม แล้วเป็นฝ่ายตอบเอง “พวกหนูขึ้นไปที่ห้องเพื่อนมาค่ะ” “ห้องเบอร์อะไร” “ห้อง 406” ฉันกระชากเสียงตอบ “จบคำถามหรือยังพวกฉันจะได้รีบกลับบ้าน” ไม่ต้องรอให้เขาตอบ ฉันก็เริ่มเดินออกจากหอบ้าๆ นี้แล้ว และสาบานว่าจะไม่มาที่นี้อีก แม้ว่าปลาจะอยู่ที่หอนี้ก็ตาม (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 50 23:22:09 จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 22 มี.ค. 50 21:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “5 4 .3 2 1 .. ใครซ่อนไม่ดีจะถูกหาเจอ” เสียงเด็กเล็กๆ ดังขึ้นไม่ไกลนัก ขณะที่ฉันรีบหลบเข้าไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ที่มุมห้องทันที พยายามดึงประตูตู้ปิดให้แน่นที่สุด เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของคนหา “ใครซ่อนตัวไม่ดีจะถูกจับกิน” เสียงร้องเพลงแบบเด็กๆ ยังดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อร้องจบประโยค ฉันยืนนิ่งฟังเสียงเดินลากรองเท้าที่ขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  มือจับประตูตู้ดึงให้มันปิดให้สนิทมากที่สุด ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่เกมซ่อนหาที่ฉันเล่นมาตั้งแต่เด็ก แต่อะไรบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวเจ้าของเสียงที่เดินเข้ามาใกล้ทุกทีๆ ฉันตะแคงหูฟังเสียงลากรองเท้าที่ดังอยู่ในความเงียบ บรรยากาศรอบตัวมันทั้งเย็นและชื้น ความรู้สึกแปลกๆ วูบขึ้นมาในใจ มันเหมือนกับกำลังยืนอยู่ท่ามกลางหลุมฝังศพจำนวนมาก ความมืดที่น่าสะพรึงกลัวค่อยๆ บีบรัดฉันแน่น จนฉันรู้สึกอึดอัด หัวใจของฉันเต้นถี่เร็วแรง ลมหายใจหอบกระชั้น ฉันพยายามเปล่งเสียงร้องออกมา แต่คล้ายกับถูกอะไรมัดปากไว้แน่น ในตู้เสื้อผ้ามันมืดจนไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่ปิดประตูเท่านั้น มันกลับปิดกั้นแสงทั้งหมดไม่ให้เล็ดรอดเข้ามาได้ รอบตัวมืดสนิทจนลืมตาหรือหลับตาก็มีค่าไม่แตกต่างกัน “อยู่ไหนน่ะ.....” เสียงหัวเราะดังแทรกขึ้นมาในความเงียบวังเวง พร้อมกับเสียงลากร้องเท้าดังแกรกๆ ที่ใกล้เข้ามาทุกที อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้อยู่ในตู้คนเดียว มีแขนของใครบางคนมาเบียดกับตัวฉัน สัมผัสนั้นทำให้ฉันขนลุกชันมากกว่าจะทำให้ใจชื้นมากขึ้น เพราะแขนนั้นเย็นเฉียบและเหนียวยุ่ย กลิ่นเหม็นคล้ายมีของเน่าอยู่ในตู้ลอยมากระทบจมูกฉันอย่างจัง จากกลิ่นจางๆ ค่อยๆ แรงมากขึ้นทุกครั้งที่หายใจเข้า “ต้องอยู่ในนี้แน่เลย...” เด็กคนนั้นพูดกลั้วหัวเราะคิกคัก ดังอยู่หน้าประตูตู้ที่ฉันซ่อนตัวอยู่ เสียงเคาะประตูตู้ดังขึ้น “ถ้าอยู่ข้างในก็ออกมาให้จับเสียดีๆ” ฉันหายใจหอบแรงด้วยความกลัว คนที่ซ่อนอยู่ข้างๆ ขยับตัว ในความมืดฉันรับรู้ถึงเส้นผมยาวของเธอที่มาสัมผัสใบหน้าฉัน ผมที่ทั้งหยาบและกระด้าง สัมผัสและกลิ่นที่เหม็นคละคลุ้งทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัวจนเผลอชนประตูตู้เปิดออก แสงสว่างลอดเข้ามาในตู้ ทำให้เห็นใบหน้าช้ำเลือดช้ำหนองที่ยื่นเข้ามาใกล้ ริมฝีปากดำคล้ำขยับคล้ายพยายามยิ้ม แต่ทำได้เพียงกระตุกแสยะยิ้มให้ มือที่เย็นและกระด้างจับมือของฉันแน่น “จับได้แล้ว........” เสียงเบาๆ ดังคล้ายมีคนมากระซิบข้างหู “คราวนี้ตาเธอหาฉันบ้างแล้ว........... ต้องหาฉันให้เจอ........... หาให้เจอ........” ฉันหลับหูหลับตากรีดร้องออกมาสุดเสียง ......................................................................................... ฉันสะดุ้งผวาลุกขึ้นนั่ง เหลือบตามองไปรอบๆตัว ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเมื่อกี้เป็นเพียงความฝันเท่านั้น หัวใจที่เต้นกระหน่ำในอกค่อยๆ ลดจังหวะลง  ยกมือขึ้นเช็คเหงื่อที่หน้าและลำคอ จับเสื้อนอนกระพือเพื่อให้เหงื่อที่ไหลจนเสื้อนอนเปียกชุ่มแห้งเร็วขึ้น เพิ่งตีสามเท่านั้นเอง ยังมีเวลานอนอีกเยอะ ฉันค่อยๆ ผ่อนตัวลงนอนอีกครั้ง รู้สึกขำตัวเองเล็กน้อยที่กลัวแม้แต่ความฝันของตัวเอง “ฉันไม่ได้ฝันอย่างนี้มานานแค่ไหนนะ” ฉันถามตัวเอง ผ่อนลมหายใจเข้าออกตามปกติ   เงยหูฟังเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงดังแผ่วๆ ตามอายุการใช้งานของมัน ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้งเมื่อรู้สึกว่า เหมือนได้กลิ่นของอะไรบางอย่าง กลิ่นแปลกๆ ที่ทำให้ฉันขนลุกชัน มันเป็นกลิ่นอับๆ ชื้นๆ คล้ายกลิ่นของใบไม้ที่ทับถมกันเป็นกองสูงในป่า ที่ค่อยๆ ถูกย่อยสลายไป มันคล้ายกลิ่นที่ฉันได้กลิ่นในความฝันเมื่อครู่นี้  กลิ่นของความตาย............ กลิ่นเหม็นเหมือนหนูตายลอยวูบมาก่อนที่จะจางหายไป ฉันลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง คว้าเจ้าพีตุ๊กตาหมีพูห์ตัวใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆ ตัวขึ้นมากอดแน่น แข็งใจมองไปรอบๆ ตัว ในห้องนอนที่ฉันคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก วันนี้มันมีบรรยากาศที่เปลี่ยนไปเหมือนไม่ได้อยู่เพียงลำพังในห้อง รอบตัวเหมือนมีสายตาจับจ้องมาจากทุกทิศทุกทาง   เงาไม้วูบวาบเข้ามากระทบกับประตูตู้เสื้อผ้าที่ฝังไว้กับผนังคล้ายเป็นเงาคนกำลังเต้นระบำ บางเงาก็คล้ายกับหน้าคนกำลังแสยะยิ้มให้ เงาหยักของใบไม้วูบไหวเป็นมือขยับไขว่คว้าเคลื่อนเข้าใกล้เตียงที่ฉันนอน วูบหนึ่งฉันคิดถึงคำบอกเล่าที่เคยได้ยินเพื่อนๆคุยกัน ถ้าทำให้ถ้วยแก้วที่เล่นผีถ้วยแก้วแตกก่อนที่จะอัญเชิญวิญญาณออกไปได้ วิญญาณผีตายโหงดวงนั้น มันจะตามมาหลอกหลอนแล้วลากคนที่เล่นไปเป็นตัวตายตัวแทนแทนตัวเอง พอคิดถึงตรงนี้ฉันกระโดดลงจากเตียงทันที เผ่นแนบไปที่ประตูห้องนอน ฉันยอมถูกพ่อกับแม่ล้อดีกว่าเป็นบ้าตายเพราะอยู่ในห้องนี้ เหมือนมีเสียงก้อนหินก้อนเล็กๆ ถูกปามากระทบกับกระจกหน้าต่างที่ปิดสนิท ทำให้ฉันหันขวับไปมองทันที แล้วก็ยืนตัวแข็งทื่อ ก้าวเท้าไม่ออก ที่ตรงเสารั้วข้างเสาไฟที่ไฟเสียเหมือนมีเงาดำๆ ขดตัวเป็นก้อนกลมๆ คล้ายคนนั่งหมอบ มันลุกขึ้นยืนเหยียดยาว แล้วหันมามองที่หน้าต่างห้องนอนของฉัน ในความมืดสลัวนั้น เหมือนฉันจะเห็นผมที่ปลิวไสวไปกับสายลมของเจ้าเงานั่น ฉันสบตาประสงค์ร้ายของมันอย่างจัง อุปาทานทำให้ฉันรู้สึกว่าใบหน้าที่ตกในความมืดนั้นมีน้ำเลือดน้ำหนองไหลเยิ้ม ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง พร้อมกับกระโดดวิ่งไปที่ห้องนอนพ่อแม่รวดเร็วกว่าคราวแรก ในขณะที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกบิด ประตูก็เปิดผลัวะออกมา ฉันร้องออกมาสุดเสียง ทรุดลงนั่งยกมือปิดหน้าปิดตา “แก้ว.... ลูกเป็นอะไร” เสียงร้อนรนของพ่อและแม่ดังอยู่รอบตัวฉัน พร้อมกับมือนุ่มเย็น หอมชื่นใจของแม่เข้ามาเขย่ากอดฉัน ฉันค่อยๆ ยกมือลง เสียงสะอื้นยังคงเล็ดลอดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “แม่” ฉันร้องออกมาพร้อมกับผวากอด   “เป็นอะไรลูก” “แก้วฝันร้าย แก้วเห็นผี” “ความฝันลูก มันไม่ใช่เรื่องจริงเสียหน่อย” พ่อพูดพร้อมกับหัวเราะ ยกมือขึ้นยีหัวฉันไปมา “ผีน่ะมันมีจริงที่ไหนล่ะลูก เป็นเรื่องหลอกเด็กเท่านั้นเอง” “แต่เมื่อกี้แก้วเห็นมันยืนมองแก้วที่ตรงเสาไฟประตูรั้ว” พ่อเดินไปดู แล้วเดินกลับมาส่ายหน้าให้ “ไม่มีอะไรหรอกแก้ว ตรงนั้นมันมืด ทำให้เห็นเงาอะไรๆ เป็นผีไปหมด โดยเฉพาะตอนที่เรากลัว เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะให้คนมาเปลี่ยนหลอดไฟให้ ไปนอนก่อนเถอะ” แม้แสงไฟและความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่จะทำให้ฉันคลายความหวาดกลัวลง แต่ฉันยังไม่พร้อมจะนอนต่อคนเดียวในห้องนี้ “แก้วจะไปนอนที่ห้องนู้นด้วย” ฉันยื่นคำขาด “อยากนอนก็ไปนอนสิ ใครเขาห้ามกันล่ะ” แม่พูดพร้อมกับฉุดฉันลุกขึ้นยืน พอรู้ว่าฉันปลอดภัยดีหน้าตาของแม่ก็กลับมาง่วงเหมือนเดิม ยกมือขึ้นปิดปากหาวพร้อมกับโอบฉันเดินออกจากห้อง ฉันเดินตามไปอย่างว่าง่าย เสียงหัวเราะดังแว่วๆ ที่ริมหูอีกแล้ว ฉันเหลียวมองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะเข้าไปกอดแม่แน่นมากขึ้น ................................................................................ ฉันยืนอยู่ที่ริมสนามบาส หนังตาจะปิดไม่ปิดแหล่ ถ้าเป็นชั่วโมงพละวันอื่นๆ ไม่มีเสียล่ะที่จะเห็นฉันยอมสมัครใจออกมายืนมองเพื่อนๆ เล่นอยู่ที่ข้างสนามอย่างนี้ เมื่อคืนถึงจะย้ายที่นอนไปนอนที่ห้องพ่อกับแม่ แต่กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบตี 4 ครึ่ง พอ 6โมงเช้าก็ถูกแม่ปลุกให้ลุกขึ้นมาแต่งตัวไปโรงเรียน วันนี้ทั้งวันฉันจึงรู้สึกมึนๆ งงๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก เสียงแพรวกับพลอยที่ยืนตาแดงกล่ำ หน้าขาวซีดทำให้ฉันค่อยๆ ดึงความสนใจมาที่เพื่อนซี้ทั้งสองคน “แพรวว่า พวกเราโดนเล่นงานแน่ๆ ต้องเป็นผีตัวเมื่อวานที่เราเชิญมาลงแก้วแน่ๆ” แพรวพูดขึ้นเสียงจริงจัง จนฉันรู้สึกว่า ถ้าไม่พูดตอบโต้มันจะกลายเป็นการเสียมารยาทไป “ไร้สาระ” แพรวชะงักไปกับเสียงห้วนๆ สั้นๆ ของฉัน หน้าตาฉันคงเริ่มขวางโลกเต็มที เพราะคู่แฝดทั้งสองคนที่เป็นลูกไล่ฉันมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลเริ่มทำท่าหวาดกลัวการกลั่นแกล้งของฉัน ฉันถึงรีบปรับเสียงให้มันอ่อนลง “ไม่มีอะไรหรอก เป็นแค่ความฝันเอง ก็พวกเราไปฟังเรื่องเกี่ยวกับผีถ้วยแก้วกันมาเยอะ เลยกังวลเรื่องที่แก้วน้ำแตก ถึงเอาไปฝันกันเป็นตุเป็นตะอย่างนี้” “แล้วแก้วจะบอกพลอยได้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงฝันว่ากำลังเล่นเกมซ่อนหาเหมือนกันด้วย ถ้าฝันว่าถูกผีในถ้วยมันเล่นงานก็ว่าไปอย่าง พวกเราไม่ได้เล่นเกมซ่อนหามาตั้งกี่ปีแล้ว” คำพูดของพลอยทำให้ฉันอึ้งไป ขนฉันลุกชันขึ้นมาอีกเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่ฉันเจอมันไม่ใช่แค่เรื่องความฝันเท่านั้น มันมีมากกว่านั้น แต่จะให้ฉันเล่าให้ทั้งสองคนฟัง ทั้งๆ ที่มีท่าทางกลัวกันขนาดนี้ ฉันก็ทำไม่ลง และจะให้ฉันยอมรับง่ายๆ ว่าฉันก็รู้สึกกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน มันก็เสียฟอร์มแย่สิ “แก้ว... วันนี้ปลาก็ลาหยุดอีกแล้วนะ ไม่รู้ว่าปลาจะฝันเหมือนพวกเราหรือเปล่า” “อยากรู้ก็โทรไปหาสิ” ฉันสะบัดหัวไปมาพยายามจะทำให้ตัวเองตื่นมากกว่านี้ สมองตื้อไปหมด “พลอยโทรไปแล้ว ทั้งเบอร์มือถือทั้งเบอร์ที่ห้องไม่มีใครรับสายเลยสักคน เกิดอะไรขึ้นกับปลาหรือเปล่าก็ไม่รู้” “สัญญาณโทรศัพท์ไม่ดีมั้ง ช่วงนี้ยิ่งมีปัญหาเรื่องการเชื่อมต่อสัญญาณอยู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็โทรมาหาพวกเราเองแหละ” ฉันพูดตัดบท เริ่มรู้สึกง่วงมากขึ้นจนจะทนยืนอยู่อย่างนี้ไม่ไหวแล้ว ฉันหันไปหาอาจารย์พละที่กำลังวิ่งเป็นกรรมการในสนาม ป้องปากตะโกน  “อาจารย์ค่ะ หนูไม่ค่อยสบายขอไปนอนที่ห้องพยาบาลก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็หันหลังเดินออกจากสนามทันทีโดยไม่รอคำอนุญาต อาจารย์ในโรงเรียนนี้มีไม่ถึง 5 คนหรอกที่ฉันจะกลัว ก็ตึกที่ฉันเรียน หรือสนามบาสที่ทุกคนกำลังเล่นกันอยู่ มันเกิดมาจากเงินบริจาคก้อนโตจากคุณตาของฉันทุกปี อาจารย์เกือบทุกคนถึงทำเมินๆในการกระทำบางอย่างของฉัน หรือถ้าไม่เมินอีกไม่กี่เดือนพวกท่านก็จะถูกเชิญให้ไปสมัครงานที่โรงเรียนอื่นแทน “แก้วระวัง!” เสียงร้องตะโกนอย่างตกใจของใครบางคนทำให้ฉันชะงักเท้าที่ก้าวออกไป เพล้ง! ฉันรีบยกมือปิดหน้า เมื่อรู้สึกว่ามีเศษอะไรบางอย่างกระเด็นขึ้นมาจากพื้นลอยเฉียดหน้าฉันไป ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองที่ระเบียงเหมือนเห็นเงาคนวูบหายไป ฉันก้มลงมองพื้นอีกครั้ง ตรงปลายเท้าเป็นซากกระถางต้นไม้กระเบื้องเคลือบสีขาวลายดอกโบตั๋นใบใหญ่ ปากกว้างเกือบสองฟุต ดอกเฟื่องฟ้าสีชมพูปลิวกระจายเต็มพื้นผสมกับเศษดินสีดำสนิท กระเด็นเปื้อนขากางเกงพละสีดำของฉัน ฉันลดมือที่ปิดหน้าลง รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่แก้ม เริ่มรู้สึกวิงเวียนอยากอาเจียนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นมือข้างนั้นแดงเถือกไปด้วยเลือด ถ้าไม่มีใครเรียกให้ฉันหยุดเดิน กระถางใบนี้คงจะหล่นมากระแทกหัวฉันอย่างจัง เศษดินที่เห็นมันคงจะเปียกชุ่มไปด้วยเลือดของฉัน เลือดที่จะไหลนองไปทั่วพื้น...... ชั่ววูบเหมือนฉันเห็นตัวเองใส่ชุดนอนลายแปลกตานอนคว่ำหน้าบนพื้นห้อง ร่างทั้งร่างกระตุกอย่างกลั้นไม่อยู่เพราะความเจ็บร้าวไปทั้งหัว ความเจ็บแปล๊บพุ่งขึ้นมา ก่อนทุกอย่างจะชาว่าง ว่างเปล่า และมืดมิด ชีวิต..... ฉันต้องการจะมีชีวิตต่อไป.......... ร่างกายที่กำลังกระตุกขยับไปมา พยายามไขว่คว้าหาชีวิตและอากาศที่ค่อยๆ ถอยห่างออกไป ลมหายใจเริ่มติดขัดอยู่แค่ที่ลำคอ ปลายเท้า........... รองเท้าบูตคล้ายทหารที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า.......... ทำไมเขาไม่เข้ามาช่วยฉัน ทำไม!!!!!!!!!!! ฉันตะโกนก้องในใจก่อนที่ความรู้สึกทั้งมวลของฉันจะดับสนิท (มีต่อ) จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 22 มี.ค. 50 21:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “แก้ว...... ฟื้นแล้วหรือ” แพรวร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นฉันลืมตาขึ้น ฉันกวาดตามองไปรอบๆตัว เห็นแพรวกับพลอยนั่งอยู่ข้างๆเตียงพยาบาล ครูพยาบาลรีบเดินมาหาทันทีเมื่อรู้ว่าฉันฟื้นแล้ว “เป็นไงบ้างแก้ว รู้สึกผิดปกติตรงไหนหรือเปล่า” อาจารย์ถามพร้อมกับเริ่มตรวจร่างกายฉัน ฉันส่ายหน้า ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บที่ตรงไหนแล้ว ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จางหายไปแล้ว เหมือนมันเป็นเพียงความฝัน ฝันร้ายที่สุดในชีวิต.......... ฝันว่าตัวเองกำลังจะตาย! ฉันเห็นสายตากังวลใจ และอึดอัดใจของคู่แฝดเพื่อนซี้ของฉัน   “อาจารย์ไม่มีงานอย่างอื่นให้ทำแล้วหรือ ก็เห็นแล้วว่าหนูสบายดี ปล่อยให้หนูนอนเงียบๆ คนเดียวได้ไหม” อาจารย์พยาบาลผงะทันที ปากอาจารย์หุบๆอ้าๆอยู่สองสามครั้ง ก่อนที่จะหาเสียงพูดออกมาได้ ใบหน้าขาวใสนั้นเริ่มแดงกล่ำ “งั้นก็นอนตามสบายนะ อาจารย์จะออกไปข้างนอกก่อน” พูดจบก็เดินออกจากห้องทันที “สงสัยออกไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำอีกแน่ๆ” แพรวพูดออกมาท่าทางเอือมๆ กับความขี้แยของอาจารย์พยาบาลคนใหม่ “เอ้าว่ามา มีอะไรอยากพูด” ฉันสลัดความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นจากการระบายอารมณ์หงุดหงิดใส่อาจารย์ออกไปทันที “วิญญาณดวงนั้นต้องกำลังหาโอกาสฆ่าพวกเราแน่ๆ” พลอยพูดเสียงสั่น หน้าซีดขาว “เรื่องมันชักไม่สนุกแล้ว รู้อย่างนี้พลอยไม่ร่วมเล่นด้วยดีกว่า กะหลอกให้ปลากลัวผี ใครจะคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น” “ไร้สาระนะ ผีมันมีจริงที่ไหนกัน” “กระถางใบใหญ่ขนาดนั้น ถ้าไม่ปีนระเบียงออกไปผลักให้ตกลงมามันไม่มีทางตกลงมาได้หรอกนะแก้ว แล้วใครมันจะหลบหนีได้เร็วขนาดนั้น คิดได้อย่างเดียวต้องเป็นฝีมือผีแน่ๆ” แพรวพูดพร้อมกับลูบแขนไปมา เหลียวมองไปรอบๆ ห้องอย่างหวาดระแวง “เธอสองคนบ้าหรือเปล่า มันเป็นอุบัติเหตุชัดๆ ที่หาคนชนไม่เจอน่ะก็เรื่องธรรมดา ใครมันจะบอกล่ะว่าตัวเองชนกระถางต้นไม้ตกลงมา ถ้าอาจารย์รู้ก็ถูกด่าตายสิ” ฉันทำเสียงเอือมๆ ใส่เพื่อนทั้งสองคน “ผีมันไม่มีจริงหรอกน่า พวกจิตอ่อนคิดมากเลยฟุ้งซ่าน” แม้แต่ตัวฉันเองก็รู้สึกเหมือนกันว่า คำพูดที่เพิ่งพูดจบไปมันไม่มั่นคงเหมือนเมื่อก่อน เรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนวาน ทำให้ตอนนี้ตัวฉันเองก็เริ่มโอนเอนแล้วเหมือนกันว่า ผีอาจมีจริง เพียงแต่ยังหาวิธีพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้เท่านั้นเอง “ไร้สาระที่สุด เราจะไม่เถียงกันเรื่องนี้อีก ตกลงไหม” ฉันพูดตัดบท เมื่อเห็นเพื่อนสนิททั้งสองคนทำท่าเหมือนจะพูดต่อ สายตาข่มขู่เล็กน้อยของฉันทำให้แพรวและพลอยรีบพยักหน้าตอบตกลงทันที แม้ท่าทางเหมือนอยากคัดค้านคำพูดของฉันเต็มที “เดี๋ยวโรงเรียนจะเลิกแล้ว เรากลับบ้านกันดีกว่า” ฉันลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อจากชุดพละกลับไปเป็นเสื้อนักเรียนตามเดิม เปิดม่านออกมาเห็นคู่แฝดนั่งกระซิบกระซาบกันเบาๆ ท่าทางหวาดกลัว .....ต่างคนก็ต่างชักนำให้กลัวมากขึ้นอย่างนี้ อีกหน่อยเห็นเงาตัวเอง สองคนนี้คงบอกว่าเป็นผีกำลังตามมาเอาชีวิตแน่ๆ ..... ฉันคิดในใจ พลางส่ายหน้า ถึงอยากจะอาละวาดกับเพื่อนบ้าๆ ทั้งสองคน แต่วันนี้ฉันก็ไม่ไหวแล้ว รู้สึกอยากจะล้มตัวลงนอนลูกเดียวเท่านั้น เรื่องอื่นค่อยว่ากันวันพรุ่งนี้ดีกว่า ฉันพยักหน้าเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนมาถือไว้ พอเดินไปถึงหน้าโรงเรียนเสียงออดเลิกเรียนก็ดังขึ้น เด็กๆ และผู้ปกครองเดินออกจากประตูโรงเรียนพร้อมกับฉันเหมือนมดที่แตกรัง แล้วทุกคนก็มาหยุดรออยู่ที่สี่แยกไฟแดง เพื่อรอสัญญาณไฟแดงให้ข้ามถนนพร้อมกัน ฉันยืนนิ่งๆ มองรถที่วิ่งผ่านหน้าไปด้วยความเร็วที่ค่อนข้างสูง เพราะไฟเหลืองเริ่มกระพริบเพื่อเปลี่ยนเป็นไฟแดง ฉันถูกชนที่ไหล่อย่างแรงจนเซถลา ดีแต่ว่ามีใครบางคนข้างหลังฉุดฉันไว้ ฉันหันไปมองแล้วก็รีบหันขวับกลับไปมองที่ถนนอีกครั้ง เมื่อเสียงกรีดร้องของคนจำนวนมากดังขึ้น พร้อมกับเสียงล้อรถที่เสียดสีกับพื้นถนนดังลั่น ปัง! เสียงนั้นดังขึ้น พร้อมกับร่างของพลอยที่ถูกกระแทกลอยไปบนอากาศ ก่อนจะตกลงมากระแทกกระจกหน้ารถอีกครั้ง แล้วลื่นไถลลงไปฟุบนิ่งสนิทอยู่บนพื้นถนน ท่ามกลางเศษกระจกที่แตกกระจายเต็มพื้น เลือดสีแดงสดไหลนองย้อมเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดทันที ผมเปียที่ถักไว้ตามระเบียบโรงเรียนหลุดลุ่ย ผมสีดำยาวปลิวตามแรงลมที่เกิดจากมอเตอร์ไซด์ที่วิ่งหลบผ่านไป “เด็กถูกรถชน! เรียกรถพยาบาลเร็ว” เสียงสับสนของผู้คนดังขึ้นรอบๆ ตัว ฉันยังคงยืนนิ่ง เบิกตาค้างมองออกไปข้างหน้า รู้สึกไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น ขยับขาจะก้าวออกไปตรงที่พลอยนอนสลบอยู่ ก็เหมือนมีอะไรลื่นๆ เย็นๆ มาฉุดดึงฉันไว้ ฉันก้มลงมองที่เท้าทั้งสองข้างของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความฝันใช่ไหม ไม่มีใครถูกรถชน ไม่มีมือซีดขาวโปร่งแสงมาจับที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของฉัน! ฉันกำลังฝัน.......... ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่นอน......... ตื่นสิแก้ว เธอต้องตื่นเดี๋ยวนี้! เสียงหัวเราะเหมือนกำลังสาสมใจดังขึ้นที่ริมหูของฉัน “หาฉันให้เจอสิ.... หาฉันให้เจอ......” เสียงพูดนั้นแหบห้าว..... เสียงเดียวกับในความฝันเมื่อคืน “ไม่งั้นคนต่อไปอาจจะเป็นเธอ” ................................................................................................................................................... ฉันพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ในหูยังได้ยินเสียงสั่นๆ ของแพรวที่พูดซ้ำไปซ้ำมาประโยคเดิม “พลอยต้องถูกผีผลักแน่ๆ แก้ว ไม่งั้นคงไม่วิ่งออกไปให้ถูกรถชนอย่างนี้หรอก” ฉันยังจำได้ว่าฉันนั่งนิ่งเงียบ ไม่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำอีกต่อไปว่า ผีไม่มีจริง ในเมื่อฉันเห็นมันเองกับตา ยังจำได้ถึงสัมผัสของมือที่เย็นเฉียบ เย็นจนเหมือนเอาน้ำแข็งมานาบที่ข้อเท้า หัวใจฉันกระตุกวูบด้วยความกลัว ตอนที่เตียงพยาบาลถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด พลอยนอนไม่ได้สติอยู่บนนั้น หน้าของพลอยซีดขาวนิ่งสนิทเหมือนคนตาย ฉันเริ่มกลัวแล้วว่า คนต่อไปที่จะถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัดอาจจะเป็นฉันตามคำขู่ของวิญญาณผู้หญิงคนนั้น ทำไมเรื่องที่กะแกล้งปลาเล่นๆ ถึงกลายเป็นเรื่องจริงจังจนน่าขนหัวลุกขนาดนี้ ต้องทำยังไงถึงจะแก้ไขเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นเกิดจากแรงพยาบาทของวิญญาณที่พวกเราไปรบกวน หรือว่ามันกำลังต้องการให้ฉันช่วยอะไรกันแน่   อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนเป่าลมเข้ามาในหู ฉันลืมตาขึ้นมอง หัวใจกระตุกวูบ ก่อนจะเต้นโครมคราม จนเหมือนจะหลุดออกจากอก ทั้งตัวรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันทีร่างทั้งร่างชาเหมือนไม่ใช่ตัวเอง มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งทับอยู่บนอกฉัน ก้มหน้าเข้ามาใกล้ ฉันพยายามส่ายหน้าหนีใบหน้าเขียวคล้ำ ช้ำเลือดช้ำหนองที่ลอยอยู่ตรงหน้าห่างกันแค่ฟุต ฉันอยากหลับตา แต่เหมือนมีอะไรบังคับไม่ให้ฉันสามารถหลับตาได้ ฉันจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่มีแต่ตาขาว มันถลนออกมาแทบหลุดจากเป้า หยดเลือดผสมน้ำเหลืองเหนียวๆ สีเขียวคล้ำหยดลงมาจากตาโดนแก้มฉัน กลิ่นเหม็นคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่ว เส้มผมดำยาวหยาบกระด้างของมันตกลงมาระข้างแก้มทั้งสองข้างของฉัน บนอกหนักอึ้ง มันค่อยๆ หนักเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าน่าขยะแขยงนั้นโน้มเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น จนจมูกเละๆ นั้นแทบสัมผัสฉัน “หาฉันให้เจอ เธอต้องรีบหาฉันให้เจอ ไม่งั้นเธอจะต้องตาย” วิญญาณนั้นพูดจบ พร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มันค่อยๆ ดังมากขึ้น........... มากขึ้น.........  มันก้องกังวาลสะท้อนไปมาเหมือนอยู่ในถ้ำแคบๆ สถานที่แคบๆ ที่แม้แต่ขยับตัวยังไม่สามารถจะทำได้ ลมหายใจฉันขาดเป็นห้วงๆ เพราะความหนักที่ถูกทับบนอก ร่างของฉันกระตุกไปมาไม่สามารถบังคับตัวเองได้ ใบหน้าที่เละนั้นค่อยๆ เปลี่ยนไป มันถูกปกคลุมด้วยหมวกผ้าไหมที่เจาะเพียงแค่รูที่ดวงตากับที่ปากเท่านั้น ดวงตาสีดำที่น่าขยะแขยงเบิกกว้างจ้องมองมาที่ฉัน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความหื่นกระหายและบ้าคลั่ง เหมือนมันกำลังสะใจที่เห็นความทุกข์ทรมานของฉัน เหยื่อที่มันกำลังทรมานให้ค่อยๆ ตายอย่างช้าๆ บนพื้นที่ฉันนอนเปียกแฉะไปด้วยน้ำที่มีกลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจาย มือหยาบหนาของมันบีบขยำอย่างเมามันส์ไปทั่วร่างที่ไร้เรียวแรงของฉัน ร่างของฉันกระตุกมากขึ้นทุกครั้งที่มันขย่มตัวขึ้นลงระหว่างหว่างขาฉัน  ความเจ็บปวดเหมือนกำลังถูกฉีกทึ้งจากข้างในแผ่กระจายไปทั้งร่าง จนทำให้ฉันอยากตายเพื่อหนีจากความทุกข์ทรมานตรงนี้ พ่อจ๋า........... แม่จ๋า......... ช่วยด้วย ................................................................................................................................................. สัมผัสเย็นๆ ที่ค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วหน้าทำให้ฉันสะดุ้งตื่น อ้าปากจะกรีดร้องแต่ก็หยุดชะงักทันทีที่เห็นหน้าที่ยื่นเข้ามามองใกล้ๆ “ย่าเองลูก” ตาสีดำของย่าใหญ่เป็นประกายสดใสไม่ฝ้าฟางเหมือนคนวัยแปดสิบทั่วไป จ้องมองฉันอย่างอ่อนโยน ฉันชอบมองย่าใหญ่ เพราะรู้สึกว่าประกายความสุขของท่านแผ่กระจายเผื่อแผ่ไปยังคนรอบตัวท่าน ใบหน้าท่านยังขาวใสแม้จะมีรอยย่นบ้าง แต่ก็ยังดูอ่อนกว่าอายุจริงเกือบสิบปี “ย่าใหญ่หรือค่ะ” ฉันจับมือนิ่มนั้นแน่น “ย่ามาหาแก้วเพราะรู้ว่าแก้วกำลังเดือดร้อนใช่มั้ยค่ะ” ฉันมั่นใจว่า ย่าใหญ่รู้ได้โดยที่ฉันไม่ต้องโทรศัพท์ไปเล่าให้ฟัง ก็ท่านเป็นถึงหมอดูญาณทิพย์ชื่อดังคนหนึ่งของยุค “ย่ารู้แล้วลูก” แม้ท่านยังยิ้มให้ฉันอย่างปราณีเหมือนเดิม แต่ดวงตามีแววกังวลเล็กน้อย “ย่ารู้ แต่บางเรื่องย่าก็ไม่สามารถเข้าไปแก้ไขได้ ถ้าลูกไม่ก่อกรรมนั้นไว้ เส้นทางกรรมจะไม่ชักนำให้ลูกมาอยู่ตรงจุดนี้ได้อีกนานหลายปีทีเดียว แต่เมื่อทำเหตุไว้ก็ต้องยอมรับผลที่กำลังจะตามมา ย่าเชื่อว่าหลานจะรับมือกับมันอย่างกล้าหาญและใจเย็น จำไว้..... ความกลัวไม่เคยช่วยอะไรคนเราได้ แต่การมีสติจะช่วยให้เรารอดพ้นจากอันตรายได้อย่างปลอดภัย” “แก้วไม่เข้าใจที่ย่าพูดเลยสักคำ” “แล้วอีกสักพักลูกก็จะเข้าใจเอง ตอนนี้เมื่อเปิดใจรับเขาแล้ว มันก็ยากที่จะปิดกั้นเขาจากเราได้ สงสารเขาเถอะนะ ชีวิตเขาน่าสงสารกว่าเราเยอะ” มือของท่านถือผ้าขนหนูลูบไล้ไปตามใบหน้าที่ร้อนผ่าวของฉันอย่างใจเย็น เสียงแผ่วๆ นุ่มนวลของท่านดังต่อไป “หลับเถอะลูก จำวิธีการหายใจที่ย่าเคยสอนไว้ตั้งแต่เด็กได้ไหม” ฉันพยักหน้ารับ จำได้สิการเล่นเกมง่ายๆ ที่ย่าใหญ่เคยเล่นกับฉัน ให้รู้แค่ลมหายใจเข้าลมหายใจออก แล้วเพ่งลูกบอลในฝั่งของตัวเองให้ไปเข้าประตูของฝ่ายตรงข้าม  ถึงช่วงหลังๆ ฉันจะยุ่งกับการเรียนจนไม่ค่อยมีเวลาไปเยี่ยมท่านที่บ้าน แต่ฉันก็ยังซุ่มซ้อมเอาไว้ไปท้าแข่งกับท่านเสมอๆ “ดีแล้วลูก ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้รู้ที่ลมหายใจอย่างนั้น แล้วลูกจะรู้เองว่า ควรรับมือกับปัญหาต่างๆ อย่างไร” ท่านเอื้อมมือมาปิดตาฉัน สัมผัสเย็นๆ และกลิ่นหอมของมะลิทำให้ฉันค่อยๆ เคลิ้มหลับไป จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 22 มี.ค. 50 21:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงอะไรบางอย่างที่ดังอยู่ในห้องทำให้ฉันลืมตาตื่น เนื้อตัวที่ร้อนผ่าวจากพิษไข้ตอนนี้กลับเย็นเป็นปกติ ฉันเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีอีกครั้ง เมื่อเหลือบมองนาฬิกาแล้วเห็นว่าตอนนี้มันเป็นเวลาเดียวกับที่ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อคืนนี้ ตีสามเหมือนเมื่อคืนเลย ฉันลุกขึ้นนั่ง มองหาย่าใหญ่ที่มาหาเมื่อตอนหัวค่ำ แต่ตอนนี้ทั้งห้องมีเพียงฉันอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น บ้านทั้งหลังเงียบสนิท เครื่องเรือนในความสลัวเลือนเหมือนกำลังซ่อนเรื่องน่ากลัวบางอย่างไว้ เสียงคล้ายคนเอาเล็บข่วนประตูตู้เสื้อผ้าที่ปลายเตียงดังขึ้นอีกครั้ง ฉันหันขวับไปจ้องต้นเสียงเขม็ง เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง เสียงเล็บข่วนประตูตู้ดังสลับกับหยุดเป็นพักๆ โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดลากยาว มันดังแผ่วๆ แหบห้าว คล้ายกับคนร้องเริ่มหมดแรง ช่วยด้วย........... ช่วยฉันด้วย...... เอาฉันออกไปจากที่นี้ ปึงๆๆๆ เสียงทุบประตูตู้ดังขึ้น ก่อนจะเงียบเสียงลง ฉันนั่งตัวแข็งเกร็ง มองประตูตู้เสื้อผ้าที่เขย่าไหวเหมือนกำลังมีคนทุบมันจากข้างในจริงๆมือจับผ้าห่มแน่น เพิ่งจะรู้ว่า ที่คนเขาบอกว่ากลัวจนใจจะขาดเป็นอย่างนี้นี่เอง   หมานับสิบตัวแถวบ้าน ต่างพากันโก่งคอเห่าหอนโหยหวนประสานกันก่อนจะหยุดเงียบลงฉับพลัน ลมหนาวเย็นพัดผ้าม่านให้ปลิวไหวอย่างรุนแรง คงมีใครสักคนที่เห็นว่าฉันไม่ค่อยสบายถึงไม่ยอมเปิดแอร์ให้ฉันเมื่อตอนหัวค่ำ ฉันสูดหายใจเข้าปอดแรงๆ เพิ่งรู้ว่าตัวเองกลั้นลมหายใจไปครู่ใหญ่ วูบที่หายใจเข้านั้นฉันคิดถึงรอยยิ้มฉ่ำเย็นที่แสนใจดีของย่าใหญ่ ....ความกลัวไม่เคยช่วยอะไรคนเราได้ แต่การมีสติจะช่วยให้เรารอดพ้นจากอันตรายได้อย่างปลอดภัย..... คำสอนของย่าใหญ่ดังแว่วในหัวฉันอีกครั้ง ฉันพยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆ ยาวๆ รวบรวมความกล้าที่เคยเชื่อว่าตัวเองมี สติจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจเพียงชั่วครู่ ความรู้สึกของฉันเริ่มนิ่งมากขึ้น ความกลัวมากมายก่อนหน้านี้สลายไปจนหมดสิ้น พอไม่กลัวร่างกายที่แข็งทื่อจนขยับไม่ได้ก็หายทันที   “เอาไงเอากัน ถ้าผีมีจริงก็ให้มันรู้ไป” ฉันพึมพำออกมา ตัดสินใจสลัดผ้าห่มลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า ทั้งๆ ที่ไม่เปิดไฟสักดวงปล่อยให้ห้องมันมืดเหมือนเดิม อีกสามก้าวจะถึงตู้เสื้อผ้า พอเท้าสัมผัสพื้นฉันรับรู้ถึงความเงียบวังเวงและไอเย็นยะเยือกที่แผ่ปกคลุมรอบตู้ เหมือนกำลังก้าวเท้าเข้าสู่ดินแดนแห่งความตาย........ ความคิดที่วูบขึ้นมาทำให้ฉันลังเลที่จะก้าวต่อ ไอเย็นนั้นคืบคลานไปตามกระดูกสันหลังแผ่กระจายไปทั่วร่าง ขนทั่วตัวลุกชันขึ้นพร้อมกันทันที ตัวฉันสั่นเทาจนไม่สามารถบังคับตัวเองให้ก้าวเดินต่อไปได้ “เอาฉันออกไปเดี๋ยวนี้!!!” เสียงตะโกนดังลั่นทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัว ประตูตู้ถูกเขย่าอย่างรุนแรงเหมือนคนข้างในกำลังโกรธอย่างมาก ความรู้สึกที่รุนแรงนั้นพัดผ่านตัวฉันไปเหมือนพายุที่โหมกระหน่ำ มันเจ็บปวด อ้างว้างเดียวดาย จนกลับกลายเป็นความอาฆาตแค้นที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว หัวใจของฉันกระตุกวูบอีกครั้ง สูดหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อปลุกปลอบใจตัวเอง ก่อนจะก้าวเดินต่อ เอื้อมมือกำที่จับประตูตู้แน่น มันยังสั่นไหวอย่างรุนแรงตอนที่ฉันตัดสินใจเปิดประตูเสื้อผ้าที่ไม่เคยไขกุญแจปิด ในตู้ว่างเปล่า.... ไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้าที่แขวนอยู่เต็มราว ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก กำลังจะปิดประตู อยู่ๆก็มีมือซีดขาวโผล่พรวดออกมาจากเสื้อผ้ามากมายที่แขวนอยู่ มันบีบคอฉันแน่น ใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัวที่ฉันเห็นในความฝันยื่นเข้ามาใกล้ กลิ่นเหม็นเน่าลอยคลุ้ง มือคู่นั้นค่อยๆ เพิ่มแรงบีบมากขึ้น ดวงตาพองถลนกลมโตของมันจ้องมองฉันเขม็ง   “ทำไมไม่หาฉันให้เจอเร็วกว่านี้แก้ว!” เสียงกราดเกรี้ยวดังก้องในหูของฉัน ฉันพยายามง้างมือคู่นั้นออก ลมหายใจเริ่มติดขัดมากขึ้นทุกที เสียงที่ดังก้องในหูทำให้ฉันจ้องมองใบหน้าเละช้ำเลือดช้ำหนองตรงหน้าเขม็ง ก่อนที่น้ำตาฉันจะเริ่มไหลออกมา “ปลาหรือ” เสียงถามนั้นแผ่วเบาเหมือนลอยมาจากที่ไกลๆ มันไม่เหมือนกับเสียงของฉันแม้แต่นิดเดียว มือเย็นเฉียบที่บีบคอของฉันอยู่ชะงักเหมือนเจ้าตัวเพิ่งรู้สึกตัว “เธอตายแล้วหรือ” ฉันยังจ้องมองใบหน้าปีศาจตรงหน้า ถึงตอนนี้มันจะบวมอืด และเต็มไปด้วยเลือดและน้ำหนองไหลเยิ้ม แต่มันก็ยังดูคล้ายกับปลาอยู่ดี ปลาปล่อยมือที่บีบคอฉันทันที จ้องมองมือซีดขาวจนเริ่มออกสีเขียวจางๆ เหมือนไม่เคยเห็นมันมาก่อน “ฉันตายแล้วหรือแก้ว......ฉันตายแล้วหรือ” เสียงนั้นสะอื้นไห้ ขาดเป็นห้วงๆ น้ำตาที่ไหลออกมากลับกลายเป็นเลือดสีดำคล้ำหยดลงบนฝ่ามือทั้งสองข้างที่บวมเปล่งจนแทบปริออกจากกัน ปลาเงยหน้าขึ้นมองฉัน แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ฉันเห็นแววตาเศร้าๆ ที่ฉันมักเห็นเมื่อเธอนั่งมองคนโน้นคนนี้เดินผ่านเธอไปเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในห้องเรียน “ฉันคิดว่าใช่นะ” แม้เสียงของฉันจะเรียบเป็นปกติ แต่ในใจของฉันรู้สึกชาวาบและเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับปลา   ฉันยังจำความรู้สึกที่พยายามไขว่คว้าชีวิตที่กำลังจะจบลงเมื่อตอนกลางวันได้ดี นั่นคงเป็นความรู้สึกครั้งสุดท้ายของปลาที่ส่งมาถึงฉัน มันช่วงเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อรู้ว่า ชีวิตของตัวเองกำลังจะจบลงในขณะที่ยังมีความฝันและความหวังมากมายรอให้เราเอื้อมไปสัมผัส “ปลา...” ฉันเอื้อมมือไปจับมือซีดเย็นของปลา แหวนทองที่นิ้วกลางข้างซ้ายทำให้ฉันจำมันได้แม่น มือคู่นี้เคยจับเท้าฉันไว้แน่นเมื่อเย็นทำให้ฉันไม่ถูกรถชน อย่างน้อยเธอก็เคยช่วยชีวิตของฉันไว้..... ร่างปลานั้นสะท้านไหวเหมือนมีคนโยนก้อนหินลงไปบนผิวน้ำที่เรียบสนิท ร่างที่เคยมีเลือดเนื้อชัดเจนเริ่มเลือนรางจนสามารถมองทะลุผ่านเห็นเสื้อผ้าข้างหลังได้ ฉันสบตาแสนเศร้านั้น “อย่าอาลัยโลกนี้อีกเลย Game over แล้วปลา ไปเริ่มต้นเล่นเกมใหม่ที่สดใสกว่านี้ดีกว่า” “Game over แล้วหรือแก้ว” ปลายังคงทวนคำพูดของฉันอย่างสับสน ใบหน้าตรงหน้าค่อยๆ กลับเป็นหน้าของปลายามมีชีวิตมากขึ้น ใบหน้านั้นไม่เละอีกต่อไป แต่มันยังซีดขาวและหม่นหมอง “ฉันไม่เข้าใจ ทำไมต้องเป็นฉันที่ตาย” ร่างของปลาเลือนรางมากขึ้นทุกที “แล้วฉันตายยังไง” ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์และความเจ็บแค้นที่ถูกฆ่า คงทำให้ปลากลายเป็นวิญญาณร้ายอย่างนี้ ความตายที่มาเยือนอย่างกะทันหันทำให้เธอยังคงสับสนคล้ายตกอยู่ในความฝัน แต่นิมิตที่ปลาทำให้ฉันเห็น ทำให้ฉันพอเดาได้ว่า เธอคงถูกฆาตกรใจโหดข่มขืนแล้วฆ่าแน่นอน และอาจจะตายตั้งแต่ที่เธอหยุดเรียนเมื่อสี่วันก่อน.... ก่อนที่ฉันจะไปหาเธอที่หอพัก เสียงดังตุ๊บที่กำแพงหน้าบ้านดังแว่วเข้ามา ฉันหันขวับไปมองทันที “มัน!!!” เสียงเกรี้ยวกราดโกรธแค้นดังก้องสะท้อนไปมาอยู่ในหัวของฉัน ฉันทรุดฮวบนั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรง มือปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองแน่นพยายามปิดกั้นเสียงกรีดร้องสูงแหลมอย่างบ้าคลั่งของปลา มันกรีดลึกซอนไชเข้าไปในสมองของฉัน ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้ฉันแทบเป็นลมหมดสติ “ปลาหยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้” ฉันพยายามตะโกนออกมา แต่เสียงกลับดังเพียงแผ่วๆเท่านั้น ปลาคงไม่ได้ยินที่ฉันพูด ใบหน้าซีดขาวเมื่อครู่นี้กลับมาเละเหมือนเดิม ดวงตาพองถลนที่มีแต่ตาขาวคู่นั้นจ้องออกไปที่หน้าต่างเขม็ง “มัน! มันฆ่าฉัน! ไอ้สารเลว!!!!!!!” เสียงนั้นยังคงดังก้องต่อไป แม้ว่าร่างของปลาจะสลายหายไปจนหมด เหลือเพียงประตูตู้ที่เปิดอ้าไว้ (มีต่อ) จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 22 มี.ค. 50 22:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันพยายามคลานไปที่หน้าต่าง มองออกไปทางกำแพงที่ได้ยินเสียงดังเมื่อครู่ แสงไฟสลัวๆข้างนอกทำให้เห็นเงาตะคุ่มๆ ขยับตัวก้มๆเงยๆอยู่ที่ริมกำแพง ก่อนจะยกถุงใบใหญ่ขึ้นพาดบ่า แล้วเดินมุ่งหน้าเข้ามาในบ้าน “ขโมยเข้าบ้าน!” ฉันรีบวิ่งไปหาพ่อแม่ทันที เปิดประตูเข้าไปจะไปบอกทั้งสองคน แต่ข้างในห้องว่างเปล่า ฉันเพิ่งนึกได้ว่า คืนนี้พ่อแม่ต้องไปร่วมงานแต่งงานของลูกสาวหุ้นส่วนบริษัทที่เชียงใหม่ ฉันวิ่งต่อไปทันทีตรงไปห้องรับแขกที่ย่าใหญ่มักนอนเมื่อมาพักที่บ้าน ภายในห้องปิดไฟเงียบ บนเตียงไม่มีร่องรอยของการนอนเลย ฉันยืนหมุนเคว้งอยู่กลางห้องมืด ตัดสินใจไม่ถูกว่าต้องทำอย่างไรดี เพล้ง! เสียงกระจกแตกดังมาจากห้องครัว มันทำให้ฉันเริ่มได้สติ รีบคว้าโทรศัพท์ในห้องกดเบอร์มือถือของพ่อกับแม่มือสั่น เสียงไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ดังตอบรับความหวาดกลัวของฉัน ลองกดอยู่สามสี่ครั้ง ผลก็เหมือนเดิมทุกครั้ง 191.... ฉันตัดสินใจกดเบอร์หาตำรวจทันที เสียงสายไม่ว่างดังติดต่อกันเป็นเวลานาน ก่อนเสียงจะถูกตัดและถึงจะลองโทรอีกครั้งก็มีแต่ความเงียบเท่านั้น เสียงฝีเท้าหนักๆเดินขึ้นบันไดมา ก่อนจะมีเสียงเปิดปิดประตูห้องนอนของฉัน เสียงข้าวของตกแตกดังต่อเนื่องเหมือนห้องทั้งห้องถูกรื้อค้น “กุรู้นะว่าคืนนี้มึVอยู่คนเดียว มึVออกมาเลยนังตัวดี จะซ่อนตัวไปทำไม ไม่มีใครจะมีช่วยได้หรอก โทรศัพท์กุก็ตัดสายแล้ว” เสียงโทรศัพท์ตกพื้นดังสนั่นในช่องว่างของความเงียบที่เกิดขึ้นพอดี ฉันมองมือที่ว่างเปล่าและสั่นเทาของตัวเอง ก่อนจะผวารีบวิ่งไปซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้ามุมห้องเมื่อมีเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง “อยู่ห้องนี้นี่เอง” เสียงหัวเราะกระหึ่มดังลั่นบ้านอย่างไม่กลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน ก่อนจะมีเสียงจามประตูด้วยของหนักๆ ทุกครั้งที่โลหะกระทบไม้ หัวใจฉันก็โลดเต้นแทบทะลุออกจากอก เหงื่อมากมายไหลอาบร่าง ฉันโอบกอดร่างที่ไม่หยุดสั่นของตัวเองแน่น ลมหายใจหอบถี่ ฉันกำลังจะตายใช่ไหม.... ฉันกำลังจะถูกไอ้ฆาตกรโรคจิตฆ่าเหมือนที่ปลาถูกฆ่า!!!! ชั่ววูบฉันคิดถึงพ่อแม่และคนที่ฉันรักทุกคน ถ้าฉันตายพวกเขาจะต้องเสียใจมากแน่ๆ ชีวิตที่ผ่านมาของฉันเต็มไปด้วยความสุขและสนุกสนาน แม้บางครั้งมันอาจจะเกินขอบเขตไปหน่อยจนทำให้คนที่ตกเป็นเหยื่อร้องไห้และหวาดกลัว แต่ฉันก็ไม่เคยคิดฆ่าใครหรือทำให้ใครบาดเจ็บอย่างจริงจัง แม้แต่ปลาบางครั้งที่ฉันแกล้งเธอ เพราะรู้ว่าเธอต้องการความสนใจจากคนรอบข้างบ้าง เธอไม่อยากเป็นเหมือนอากาศอยู่ในห้องเรียน และการแกล้งของฉันก็ทำให้ไม่มีใครกล้ามาแกล้งเธออีกเพราะถ้าใครมายุ่งกับเหยื่อของฉัน คนๆนั้นจะต้องรับเคราะห์หนักแน่ แต่ไอ้คนบ้าข้างนอกห้องมันมีสิทธิ์อะไรในการมาพรากชีวิตของคนอื่นเหมือนเป็นเรื่องสนุกสนานอย่างนี้! ความโกรธทำให้ฉันตัดสินใจผลักประตูตู้ออก วิ่งไปหยิบไม้เท้าของย่าใหญ่ที่วางพิงไว้ข้างประตู ยกมันขึ้นเหนือหัว กลอนประตูขยับครั้งสุดท้ายก่อนจะหลุดตกพื้น พร้อมกับประตูเปิดผลัวะเข้ามา ร่างสูงผอมเดินเข้ามา ฉันเหวี่ยงไม้เท้าใส่หัวไอ้ฆาตกรโรคจิตเต็มแรง แต่มันยกแขนขึ้นมากันทันพอดีก่อนที่ไม้เท้าหนักๆจะฟาดถูกหัวมัน มันจับไม้เท้าและกระชากจนหลุดมือฉัน มือหนาหนักของมันต่อยหน้าฉันเต็มแรง จนฉันกระเด็นไปนอนฟุบบนพื้น ในปากรับรู้รสคาวเลือดชัดเจน หัวสมองมึนชาเหมือนคิดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่ มันขึ้นมานั่งคล่อมบนตัวฉัน มันคลุมหน้าตัวเองด้วยหมวกไหมพรมที่เจาะรูไว้แค่ที่ตากับปาก รอยยิ้มเหมือนสะใจของมันทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวจับใจ มันกำลังจะทำกับฉันอย่างที่มันทำกับปลา ฉันพยายามดิ้นรนให้พ้นจากเงื้อมมือไอ้โรคจิต มันตบหน้าฉันอีกครั้ง จับมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นเหนือหัว อีกมือจับหน้าฉันให้หันมามองมัน หน้าตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสนุกสนานรื่นรมย์ “อีนี่ ฤทธิ์มากนักนะมึV ไม่เห็นจะน่ารักเหมือนเพื่อนมึVที่หอเลย กุเล่นด้วยนิดเดียวก็ร้องลั่นเสียห้องเกือบแตก จนกุต้องทำให้มันเงียบๆเสียงซะ” มันมองสำรวจฉันอย่างหื่นกระหาย “ดูดีๆ มึVก็สวยดีนี่หว่า ดีที่ไม่ตายเพราะถูกกระถางตกใส่หรือถูกรถชนตายเมื่อเย็นตามที่กุวางแผนไว้ ไม่งั้นคงน่าเสียดาย” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือที่จับแน่นเหมือนคีมเหล็ก “ไอ้ชั่ว! แกเป็นคนฆ่าปลาหรือ แกฆ่าปลาทำไม” มันเงยหน้าหัวเราะเสียงดังลั่น “กุไม่ได้ฆ่า แค่เล่นด้วยนิดเดียวเสือ^อ่อนแอตาย” มันโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จับหน้าฉันให้จ้องมองตามัน ตามันเบิกกว้างเหมือนกำลังสนุกสนานกับความหวาดกลัวของฉัน “ไม่ทำหน้าอวดดีเหมือนเมื่อวานแล้วหรือวะ เห็นหน้าตาตอนนี้ของมึVแล้วกุว่าคุ้มจริงๆที่แอบตามมึVมาจนถึงบ้าน” มันหัวเราะพร้อมกับถามประโยคต่อมาเสียงเบา   “มึvอยากรู้ไหมว่า กูเล่นอะไรกับอีเด็กอ่อนแอนั่น” “ไอ้สารเลว!” ฉันพูดพร้อมกับถุยน้ำลายใส่หน้ามัน มันตบหน้าฉันเต็มแรงเมื่อน้ำลายของฉันถูกหน้ามันอย่างจัง หน้าฉันสะบัดตามแรงตบ สมองเริ่มมึนงงมากขึ้น ภาพตรงหน้าเริ่มว่างเปล่า รู้สึกร้อนวูบและก่อนที่ฉันจะทันหายมึน เหมือนฉันถูกผลักกระเด็นออกมายืนมองร่างตัวเองที่ค่อยๆ หันหน้ากลับมองคนที่คร่อมอยู่เหนือตัวฉันช้าๆ รอยยิ้มเหี้ ยมประทับอยู่บนหน้าของฉัน ภาพเงาของปลาซ่อนวูบวาบอยู่บนร่างของฉัน อยู่ๆ โจรในชุดคล้ายทหารพรานก็ผงะถอยหนีลนลาน ชี้นิ้วมาทางฉัน ตะโกนลั่นห้อง “มึVตายแล้วไม่ใช่หรือ กุซ่อนศพมึVไว้ในตู้เสื้อผ้าเองกับมือเมื่อสี่วันก่อน ถึงมึVไม่ตายก็ออกจากตู้ไม่ได้เพราะกุล็อกไว้” ตัวฉันลุกขึ้นยืน เดินตัวแข็งทื่อตรงไปทางร่างสูงใหญ่ที่มองมาตาเบิกกว้างหวาดกลัว ร่างของฉันเงยหน้าหัวเราะ เสียงโหยหวนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอาฆาตแค้น เอื้อมมือออกไปบีบคอหนาๆ นั้นแน่น “มึVจะต้องตายไปอยู่เป็นเพื่อนกุ” เสียงของฉันเยือกเย็นจนน่าขนลุก โจรพยายามง้างมือของฉันออกจากคอแต่ทำไม่สำเร็จ แรงบีบค่อยๆเพิ่มมากขึ้น ดวงตามันเหลือกลานเพราะความกลัว พยายามดิ้นรนเพื่อสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด ปัสสาวะอุจจาระไหลนองเต็มพื้น ส่งเสียงอึกอักครั้งสุดท้ายก่อนจะนิ่งสนิทไป “ปลาหยุดนะ” ฉันร้องห้ามเมื่อเห็นโจรสลบไปแล้ว “มันฆ่าฉัน......... มันจะต้องตาย!!!!” เสียงร้องนั้นเต็มไปด้วยความพยาบาทอาฆาตแค้น ใบหน้าของปลาเริ่มเละมากขึ้นเรื่อยๆ “ถ้าเธอไม่รู้จักให้อภัยเธอจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้ไปเรื่อยๆนะ” ฉันจับมือปลาเมื่อเห็นมือนั้นเริ่มเพิ่มแรงบีบมากขึ้น อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนมีแรงดูดมหาศาลดึงดูดฉันเข้าสู่ร่างตัวเอง ความรู้สึกเจ็บแปล๊บพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ฉันปล่อยมือจากคอโจรทันที ร่างทรุดฮวบล้มตัวลงนอนหมดแรงบนพื้น  สติของฉันค่อยๆ เริ่มขาดหายไป รับรู้เพียงเสียงกรีดร้องก้องของปลา “ฉันจะต้องฆ่ามัน!!!!! ฉันจะต้องฆ่ามันให้ได้!!!!” “อย่าปลา... อย่าอาฆาตพยาบาทใคร ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องตกอยู่ในห้วงทุกข์อย่างนี้ตลอดไป” ฉันหอบหายใจ พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดพูดกับปลา แต่เสียงของฉันคงไปไม่ถึงเธอ เพราะฉันยังรับรู้ถึงความโกรธเกลียดและความเศร้าเสียใจที่พัดวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวฉัน ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป ................................................................................................................................................... เสียงจอแจที่ดังรอบๆ ตัวของฉันทำให้ฉันค่อยๆ เริ่มรู้สึกตัวมากขึ้น ฉันส่งเสียงร้องออกมาทันทีเมื่อพยายามขยับตัว “ตื่นแล้วหรือลูก” เสียงร้องอย่างดีใจของแม่ทำให้ฉันค่อยๆ หันหน้าไปมอง ดวงตาของแม่แดงช้ำแม้จะพยายามฝืนยิ้มให้ฉันก็ตาม “เจ็บมากหรือเปล่าลูก แม่ขอโทษที่ทิ้งลูกไว้คนเดียวที่บ้าน” ฉันส่ายหน้า นอกจากรู้สึกเจ็บที่หน้าแล้วฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรอีก สีหน้าของแม่ดูดีขึ้น เอื้อมมือกดกริ่งสัญญาณเรียกพยาบาลนอกห้อง “คุณพยาบาลคะ ลูกสาวฉันตื่นแล้วคะ” แม่กดปิดสัญญาณ แล้วหันมายิ้มให้ฉัน “หิวหรือเปล่าแก้ว” ก่อนที่ฉันจะตอบ เสียงข่าวจากโทรทัศน์ทำให้ฉันเหลือบตาไปมอง แม่มองตามสายตาฉัน รีบเอื้อมมือหยิบรีโมตจะปิดโทรทัศน์เมื่อเห็นภาพข่าวที่กำลังรายงานอยู่ “อย่าปิดนะคะแม่” ฉันรีบร้องห้าม ตายังจ้องมองภาพข่าวเขม็งไม่สนใจเสียงพูดของแม่ที่ดังแว่วๆ ภาพที่ฉันเห็นคือ ตำรวจกำลังคุมตัวผู้ต้องหาไปทำแผนประกอบการรับสารภาพภายในห้องนอนของปลา ฉันจำเขาได้!!! เขาก็คือยามคนที่ทักฉันตอนลงจากหอของปลาคนนั้นนั่นเอง เขาเองหรือที่ฆ่าปลาและสะกดรอยตามฉันตลอด คงกะจะฆ่าฉันและคู่แฝดแพรวกับพลอย เพราะกลัวว่าฉันกับเพื่อนๆจะไปบอกใครต่อใครว่าเจอศพของปลาในห้องนอน ภาพเพียงแวบเดียวที่เห็นจากข่าว ทำให้ฉันเห็นหน้าตาที่ค่อนข้างดำคล้ำ แก้มตอบสูงของเขา ดวงตาคู่นั้นเหลียวมองรอบๆตัวอย่างหวาดกลัว และที่สำคัญ ฉันเห็นวิญญาณของปลาที่คอยเดินติดตามเขาไปทุกที่ ในข่าวบอกว่า ฆาตกรโหดกลายเป็นโรคจิตเห็นวิญญาณที่ตัวเองฆ่าคอยตามมาทวงชีวิตทุกครั้งที่หลับตานอน จนยอมสารภาพผิดทั้งหมดแต่โดยดี ฉันเชื่อว่า บางคนอาจคิดว่าเป็นสิ่งยุติธรรมที่คนชั่วๆ จะต้องได้รับผลกรรมอย่างนี้ ต้องตกอยู่ในความหวาดกลัวตลอดชีวิตเพราะถูกวิญญาณร้ายติดตามหลอกหลอน ชีวิตจะไม่ได้อยู่เป็นปกติสักวินาทีเดียว แม้จะเห็นใบหน้าเพียงเสี้ยวเดียวของปลา แต่ภาพที่เห็นทำให้ฉันรู้สึกเศร้าเหลือเกิน เพราะมันทั้งเละ บวมอืด และช้ำเลือดช้ำหนอง ดวงตาพองโตคู่นั้นจ้องมองคนที่ฆ่าตัวเองอย่างอาฆาตแค้น ถ้าเพียงปลายอมให้อภัยและปล่อยวาง วิญญาณของปลาจะไม่ต้องตกอยู่ในความทุกข์อย่างนั้น ฉันไม่สามารถช่วยอะไรปลาได้เลย ไม่ว่าจะยามมีชีวิตอยู่ หรือยามที่ตายไปอย่างนี้.... มือเย็นๆ ตบลงบนหลังมือฉันเบาๆ ฉันเงยหน้าขึ้นพบว่าย่าใหญ่กำลังมองมาที่ฉันอย่างปลอบโยน “บางเรื่องที่เราช่วยได้เราก็ช่วยหมดแล้ว ถ้าหากเขาเลือกที่จะเป็นอย่างนั้น ลูกก็ต้องรู้จักปล่อยวางเสียบ้าง” เสียงกระซิบของท่านดังแผ่วๆ ข้างหูของฉัน ฉันผวาเข้าไปกอดย่าใหญ่ ร้องไห้โฮ “เมื่อคืนย่าใหญ่ไปไหน ไม่เห็นออกมาช่วยปลาเลย” “เอ๋... ลูกคนนี้ ย่าใหญ่เพิ่งขึ้นมาจากแม่กลองเอง แล้วจะไปช่วยปลาได้ยังไงกัน” คำพูดของแม่ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าที่ยังยิ้มๆ ของย่าใหญ่ ท่านยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแล้วส่ายหน้าน้อยๆ สรุปว่าเมื่อคืนนี้ย่าใหญ่มาหาฉันหรือไม่ได้มาหากันแน่เนี้ย........ เสียงเปิดประตูทำให้ฉันหันไปมองพ่อที่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนจนเกือบจะชนกับพยาบาลคนหนึ่งที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป พ่อชะงักเท้าก่อนจะก้าวหลบเดินมาทางฉัน ฉันมองตามพยาบาลคนนั้นไปก่อนจะตาเบิกค้าง เมื่อเห็นเธอเดินทะลุประตูออกไป ฉันหันขวับมามองพ่ออย่างไม่เชื่อสายตา พ่อเห็นสายตาของฉันแล้วมองสบตาย่าใหญ่ ก่อนจะก้มกอดฉันแน่น “ผีน่ะมันไม่มีจริงหรอกลูก เรื่องหลอกเด็กทั้งนั้น..... ที่เห็นๆส่วนใหญ่มันมีแต่วิญญาณเท่านั้นเอง” พ่อกระซิบข้างๆ หูฉัน ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเหมือนทุกครั้งที่แกล้งฉันได้สำเร็จ ................................................................................................................................................... จบแล้วจ้า................                   แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 50 22:13:05 จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 22 มี.ค. 50 22:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตกลงมันเกี่ยวกับผีถ้วยแก้วไหมคะ จากคุณ : scottie - [ 23 มี.ค. 50 01:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหะๆๆๆ สงสัยเขียนไม่ค่อยกระจ่างเท่าไรทำให้พี่ scottie สงสัย จริงๆ แล้วเกี่ยวกับผีถ้วยแก้วคะ เพราะว่า ผีที่ทำให้แก้วมันหมุนก็คือปลานั่นแหละคะ ปลาที่เพื่อนๆเห็นในห้องนอนตอนไปหาที่หอพักเป็นวิญญาณไปแล้วคะ จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 23 มี.ค. 50 19:30:08 ]