ความทรงจำค่อย ๆ ย้อนคืนมา และรวมตัวกันอีกครั้ง หลังจากที่มันสะเปสะปะไปคนละทิศคนละทาง

สามปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว นับจากครั้งสุดท้ายที่ผมได้แวะเวียนมา "เล่น" ที่บอร์ดแห่งนี้

ไม่ได้เข้ามาเล่นที่นี่นานแล้ว จำได้ว่าเมื่อก่อนใช้นามปากแฝงว่า "เรื่อยเปื่อยไปวัน ๆ" พิมพ์ทุกอย่าง หลาย ๆ อย่างทั้งเรื่องสั้น บทกวี และเรื่องราวไร้สาระประจำวัน

พิมพ์ไปก็สนุกไปกับการเปิดกระทู้ และรอให้เพื่อน ๆ มาตอบมาอ่าน จำได้ว่าความตั้งใจในตอนนี้อยากจะเขียนมากกว่าอยากจะเป็นนักเขียนจริง ๆ จัง ๆ อย่างเพื่อน ๆ ที่มากประสบการณ์

เขียนแล้วมีความสุข เขียนแล้วได้ปลดปล่อย ระบายความในใจออกไป

เมื่อความสุขเริ่มต้นขึ้นแล้วก็ยากที่จะหยุด-เพียงแต่มันโยกย้ายเปลี่ยนที่ไปเท่านั้นเอง จำได้ว่า (ถ้าจำไม่ผิด) จู่ ๆ ผมก็โยกไปเล่นที่บอร์ดอื่น โดยไม่มีเหตุผล หรือผมหาเหตุผลให้กับตัวเองไม่ได้ เดินทางไปเรื่อย เก็บเกี่ยวประสบการณ์การเขียนและการอ่าน จากวันนั้นจนกระทั่งวันนี้

บอกไม่ได้ว่ามีอะไรเพิ่มพูนหรือลดลงไป ในการเขียน หรือการแสดงความคิดเห็นออกมาผ่านในช่องทางการบอกเล่าเชิงนี้ แต่ที่แน่นอนสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือ เวลาผ่านไปนานพอแต่ผมก็ไม่ได้หยุดหรือลดละในสิ่งที่ทำเลย

บางสิ่งบางอย่างที่เป็นปัญหาในสังคมไทย วัยรุ่นไทย คือมักจะทำอะไรตามกระแส ชอบทำอะไรฉาบฉวย โดยหารู้ไม่ว่าเรานั้นชอบสิ่งไหนจริง ๆ อันไหนคือตัวตนจริง ๆ ของเรา

ผมไม่ได้ต่อต้านหรือแอนตี้พฤติกรรมของคนอื่น ที่มักจะถูกกล่าวหาว่าขัดหูขัดตา และไม่เป็นประโยชน์ในการแสดงออก เพราะผมเชื่อว่าในทุกสิ่งที่ทุกคนกระทำ และแสดงออกมานั้น ย่อมเป็นสิ่งที่เขาอยากจะแสดงออกอยากจะทำมัน เพียงแต่ว่าเขาจะทำมันด้วยใจรัก หรือทำมันด้วยกระแสมันพาไปเท่านั้นเอง

ทุก ๆ สิ่ง ถ้ามันคือความรัก เราก็จะสามารถอยู่กับมันไปได้ตลอดชีวิต โดยไม่คิดว่ามันจะเป็นงาน หรือเป็นความยากลำบากเลขแม้แต่นิดเดียว

สามปีผ่านมา (ผมลืมบอกไปว่า ผมเริ่มเขียนงานจริง ๆ จัง ๆ ณ ที่นี่เป็นแห่งแรก) จนวันนี้ ความชัดเจนในสิ่งที่ทำสำหรับผมมันชัดเจนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เวลาสอนให้ผมเรียนรู้ว่า การจมอยู่กับสิ่งที่เราชอบ และสิ่งที่เรารักนั้น มันช่วยเติมพลังให้กับชีวิตในยามที่ท้อแท้ได้ดีเหลือเกิน

ผมอาจจะเป็นคนโชคดีที่พบ เจอ และเรียนรู้อยู่กับสิ่งที่ชอบจริง ๆ

วันนี้เมื่อความบังเอิญจับพลัดจับผลูนำทางให้ผมเดินทางมา ณ ที่แห่งนี้อีกครั้ง ความรู้สึกเหมือนได้กลับมาโรงเรียนเก่าสมัยอนุบาล ผมหยุดยืนดูทุกสิ่งในมุมมองที่เติบโตขึ้นกว่าเดิม

ถ้าเทียบกับการเรียนในการศึกษา บนถนนสายนี้ ผมคงเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง

มีการเรียนรู้อีกมากมายที่ผมต้องศึกษา และฝึกฝนไปกับครูในโลกกว้างใบนี้

ผมขอกลับเข้ามาสมัครเรียนที่นี่อีกสักตั้ง อาจจะมาสาย ขาดลา เป็นระยะ แต่ผมก็จะพยายามมาเข้าเรียนให้สม่ำเสมอที่สุด

ไว้พบกันใหม่ครับ-สวัสดีเพื่อนเก่า และคุณครูทุกท่าน