ฝ่ายสายใจ คลายก้อย จากทั่นประธาน
แล้วกลับบ้าน โดยน้ำตา ร่วงผะผอย
ยังแปลกใจ ตัวเองใย ใจเลื่อนลอย
เหมือนกับน้อย ใจใคร ไม่รู้ตัว
แล้วเผลอหลับ ประทับ กับเก้าอี้อ่อน
เคลิ้มเหมือนอุ่น แก้มร้อน คลอนใจทั่ว
เหมือนเปลวไฟ รุ่งโรจน์ โชติน่ากลัว
พลันเสียงกริ่ง ระรัว สะดุ้งพลัน
ตกใจตาม สัญชาตญาณ ควานหา โทร ฯ
แล้วงัวเงีย ฮัลโหล ใครคะนั่น
เสียงนุ่ม นุ่ม กระซิบบอก ข้างซอกกรรณ
ยังจำกัน ได้ไหมนี่...พี่พระนาย...
แสนมึนงง แลแสนพรั่น หวั่นดวงจิต
คุณโทรผิด แล้วละค่ะ คนละเลขหมาย
เสียงหัวเราะ นุ่มจนสั่น สรรพางค์กาย
จำไม่ได้ ก็เกินไป สายใจเอย
โกรธพี่มาก ขนาดนั้น ฤๅขวัญเจ้า
พี่นั่งเฝ้า โทรจนติด ยอดมิตรเอ๋ย
ให้ขอโทษ ร้อยพันครั้ง กระมังทรามเชย
พี่ไม่เคย ง้อใคร เท่าใจคุณ
สายใจโกรธ วิบ วิบ อยากกระซิบไป
ไปให้พ้น ไปไกลไกล ใจหันหุน
แต่ส่วนลึก อางขนาง ระคาง ละมุน
แสนว้าวุ่น หมดหนทาง พูดอย่างไร
เสียงทางโน้น ซ้ำโดยไว ไม่เปนไรดอก
หากขอพี่ เพียงบอก สักคำได้ไหม
หากพี่ทำ ผิดพลั้ง มิดังใจ
ขออภัย สายใจด้วย ช่วยยกทัณฑ์
กำลังจัก กระซิบตอบ ว่าขอบคุณ
ทางโน้น สายก็วุ่น หลุดไปนั่น
เธอถือหู ค้างไว้ ใจงงงัน
น่าแปลกใจ ไหมนั่น ฤๅฝันกลาย
คิดถึงก้อย ที่เกี่ยวกัน พรั่นหัวอก
กึ่งตระหนก กึ่งซ่านใจ ให้ฉงนฉงาย
ผะผ่าวร้อน รุ่มเร้า เนาว์ใจกาย
แต่ฮึดสู้ เปนฤๅตาย ได้รู้กัน.
แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 50 22:30:09
แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 50 00:18:53
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
24 มี.ค. 50 00:11:22
]
มิติแห่งรัก # ๘
