ความคิดเห็นที่ 1 ริมฝีปากบางสวยคลี่ยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงลูกชายลุงภพทั้งสองคน....พี่น้องทั้งคู่มักจะก่อศึกในสายเลือดอยู่เสมอแน่นอนที่สุด กรรมการก็คือเด็กหญิงตัวเล็กผมเปียสองข้าง และเธอก็คงจะเป็นกรรมการที่ลำเอียงที่สุดในโลกก็ทำไมจะไม่ล่ะ ในเมื่อพี่นัทช่างแกล้ง  พี่นนท์ช่างปกป้อง!         “แม่จะแวะไปส่งปรางก่อน แล้วค่อยเลยไปทำธุระ ปรางจะได้ไม่ต้องเดินเหนื่อย”         “ปรางอายุแค่ยี่สิบสี่นะคะ ไม่ใช่แปดสิบสองจะได้เดินแค่สองร้อยเมตรแล้วหอบแฮกๆ”         “จ้า เป็นความผิดแม่เอง ที่ตัวเองแก่แล้วเลยพาลคิดว่าคนอื่นจะแก่เดินแล้วเหนื่อย เดินแล้วร้อน” คุณงามตาค้อนขวับใส่ลูกสาว กิริยานั่นเองที่ทำให้ปรางมณีลดตัวลงนั่งบนขายื่นแขนเรียวโอบเอวของผู้เป็นแม่ ซุกหน้าแนบอก         “โถๆ ปรางไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะคะ ปรางรู้ค่ะว่าแม่เป็นห่วง แม่ทำธุระของแม่ให้เสร็จเถอะค่ะไม่ต้องห่วงปราง พรุ่งนี้เราจะได้มีเวลาไปลองชุดด้วยกันสองแม่ลูกไงคะ บ้านลุงภพอยู่แค่นี้เอง จำได้ไหมคะเมื่อก่อนปรางวิ่งไปกลับวันละยี่สิบเที่ยว”         “จำได้ๆ” คุณงามตารับคำก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่         เด็กหญิงปรางมณีมักจะวิ่งตื๋อเข้ามาในรั้วบ้านพร้อมกับร้องเรียกเสียงแจ้วๆ ‘แม่ขา พี่นัทบอกให้ปรางมาหาเสบียง’ หรือไม่ก็ ‘แม่ขา เปลือกหอยบาดมือปรางพี่นนท์ไล่ให้มาทายา ไม่งั้นไม่ยอมเล่นกับปราง’ แต่ที่เธอได้ยินบ่อยที่สุดก็คือ ‘แม่ขา เร็วๆค่ะ พี่นัทกับพี่นนท์ชกกันอีกแล้ว ปรางไม่กล้าไปบอกลุงภพ’         “เอาละ เด็กหญิงปรางมณีโตจนกลายเป็นนางสาวปรางมณี และอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเป็นนางปรางมณี โตพอที่จะเดินไปและกลับจากบ้านลุงภพได้โดยไม่แวะวิ่งเล่นในทะเลให้ใครต่อใครวิ่งวุ่นตามหา”         “แหม ! เรื่องมันเก่ามากแล้ว” คนโอดย่นจมูกเมื่อนึกถึงวีรกรรมในวัยเยาว์ที่ทำให้ใครต่อใครเที่ยวตามหา ใจหายใจคว่ำไปตามกัน โดยเฉพาะเด็กรุ่นหนุ่มร่างเพรียวสูงนุ่งกางเกงขาสั้นตัวเดียวเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้ายืนหายใจหอบด้วยดำน้ำงมหาศพของเธอ         วันนั้นพี่นนท์หน้าตาบึ้งตึง ดวงตาคมดุจ้องเธอนิ่งจนใจเด็กหญิงตัวเล็กหาย พี่นนท์ยังยืนมองอยู่อย่างนั้นไม่วิ่งเข้ามาหา เข้ามากอดลูบหัวลูบหลังและหัวเราะร่าอย่างดีใจเหมือนพี่นัท พี่นนท์ไม่พูดกับเธออยู่หลายวันและเมื่อเอ่ยปากพูดประโยคแรกของพี่นนท์คือ         ‘ห้ามลงทะเลโดยไม่มีพี่อยู่ด้วยอีก’         หลังจากยืนส่งผู้เป็นมารดาขึ้นรถ ยืนมองจนกระทั่งท้ายรถเลี้ยวหายพ้นเขตรั้วไม้ระแนงสีขาวไปแล้ว ปรางมณีจึงหมุนตัวกลับวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นบนหยิบหมวกมาสวมและคว้ากระเป๋าถักขึ้นสะพายไหล่ก่อนจะเดินกลับลงมาแวะบอกเด็กรับใช้ในบ้านคว้ารองเท้าสานส้นเตี้ยมาสวมแล้วออกเดิน         แสงแดดอ่อนๆในยามสายบวกกับสายลมเย็นโชยพัดจากท้องทะเลทำให้หญิงสาวเดินเลาะริมรั้วอย่างไม่เร่งรีบให้ถึงจุดหมายเท่าใดนัก หาดทรายขาวสะอาดทอดยาวขนานไปกับทางที่เธอเดิน หลายครั้งที่ปรางมณีหันไปมองผืนน้ำที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา หลายคราที่เหลียวมองเกลียวคลื่นม้วนตัวเข้าหาฝั่ง         พ่อแม่จูงมือลูกตรงไปยังร้านอาหารริมหาด เด็กหนุ่มเด็กสาวกลุ่มใหญ่วิ่งไล่กวดกันอยู่ริมทะเลอย่างไม่สนใจว่าเสียงของพวกเขาจะทำลายความเงียบสงบและกลบเสียงคลื่น หนุ่มสาวหลายคู่จูงมือกันเดินผ่านหน้าเธอไป บ้างหัวเราะประสานเสียงกันอย่างมีความสุข บ้างก็เพียงสบตาแล้วส่งยิ้มให้แก่กัน         ปรางมณีอดยิ้มตามผู้คนหลากหลายบนชายหาดไม่ได้ เธอยิ้มให้กับสายลมที่พัดโลมไล้ใบไม้และยอดมะพร้าว ยิ้มให้ท้องทะเลสีครามที่คงเป็นพยานให้ความรักหลายรูปแบบ และหนึ่งในนั้นก็คงจะมีความรักของเธอรวมอยู่ด้วย         ใช่...ไม่ว่าจะรักอย่างเคารพเทิดทูนที่มีให้พ่อและแม่ รักระหว่างเพื่อนฝูงกลุ่มโตที่แวะเวียนมาพักค้างที่บ้านเธอเสมอในยามปิดภาคเรียน หรือแม้กระทั่งรักของหนุ่มสาว รักครั้งแรกรวมไปจนถึงรักครั้งสุดท้ายของเธอ         รักครั้งสุดท้ายกับพี่เอ...ว่าที่เจ้าบ่าวในอีกไม่กี่อาทิตย์ การบอกรักและการขอแต่งงานของพี่เอก็มีท้องนภาสีฟ้าใส ท้องทะเลสีน้ำเงินเข้ม และสายลมโชยในยามเย็นเป็นประจักษ์พยาน เช่นเดียวกับรักครั้งแรกของเธอกับพี่นนท์ !         พี่เอบอกรักด้วยคำรักทื่อๆตรงๆไม่อ้อมค้อม ‘พี่รักปรางนะ’ ท่าทางพี่เอติดจะอายๆด้วยซ้ำเมื่อเอ่ยคำนั้น ในขณะที่พี่นนท์เจ้าเล่ห์ ช่างหลอกล่อ พูดออกมาหน้าตายไม่มีเขิน         ‘เดี๋ยวพี่จะว่ายน้ำไปจนสุดเขตนั่น’ นิ้วเรียวแข็งแรงชี้ตรงไปยังแนวลูกบอลที่ลอยอยู่กลางทะเลบอกระดับความลึกของน้ำ ‘แล้วถ้าหากพี่หมดแรงว่ายกลับมาไม่ถึงฝั่ง ปรางช่วยบอกลุงภพด้วยว่าพี่รักปรางมาก’         ปรางมณีชะงักเท้านึกตำหนิตนเองในใจ เธอไม่น่าเอาผู้ชายสองคนมาเปรียบเทียบกัน ไม่มีใครดีกว่าใคร ความรักของเธอก็มิอาจวัดตวงได้ว่าเธอรักพี่เอมากกว่าพี่นนท์ หรือรักพี่นนท์มากกว่าพี่เอ เธอรู้แต่ว่า ณ วันนี้ เวลานี้ หัวใจของเธอเป็นของพี่เอ ผู้ชายที่เธอจะฝากชีวิตทั้งชีวิตไว้กับเขา         เธอรักพี่เอ แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธว่ารักพี่นนท์ด้วยเช่นกัน !         หญิงสาวสูดลมหายใจลึก กดหมวกให้แนบลงกับศีรษะยิ่งขึ้น ใช่...ยังรักพี่นนท์อยู่ ปรารถนาที่จะให้พี่นนท์มีชีวิตที่ดี มีความสุขในทุกๆเรื่อง มันคือความปรารถนาดีที่น้องสาวจะมีต่อพี่ชาย เป็นความรักที่น้องสาวคนหนึ่งพึงจะรักพี่ชายคนหนึ่งได้         ปรางมณียิ้มกับตนเองเมื่อออกเดินอีกครั้งพร้อมๆกับนึกถึงพี่ชายชื่อนนท์ ที่ป่านนี้ถ้าไม่ลอยคออยู่ในทะเลก็คงจะดำดิ่งอยู่ในห้วงน้ำเบื้องล่าง แล้วความห่วงใยก็วิ่งรี่ขึ้นท่วมหัวใจเมื่อคิดไปว่า หากพ้นจากความเป็นไปได้สองกรณีเบื้องต้นแล้ว ในเวลานี้นนท์อาจกำลังปฏิบัติภารกิจลับของหน่วยสงครามพิเศษที่เขาสังกัดอยู่ ภารกิจที่เต็มไปด้วยอันตราย !         หญิงสาวปลอบตัวเองอยู่ในใจ ไม่ว่าภารกิจนั้นจะเปี่ยมไปด้วยอันตรายร้ายแรงสักเพียงใด พี่นนท์ก็คงจะผ่านมันไปได้ด้วยขีดความสามารถของนักรบสามมิติ ฟ้า ฝั่ง น้ำ หน่วยซีลของไทย ขอให้เป็นเช่นนั้นด้วยเถิด         “ว้าย !” เสียงร้องอุทานด้วยความตกใจทำให้ชายหนุ่มที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเด็กชายตัวอวบอ้วนบนพื้นสนามหญ้าเขียวขจีชะงัก ภาพหญิงสาวในชุดกระโปรงลายดอกไม้สีหวานยืนอยู่นอกรั้วคือต้นเหตุให้นนท์ยืนแข็งทื่อราวท่อนศิลาที่ต้องคำสาปจนเด็กชายดิ้นหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงวิ่งปร๋อตรงไปเก็บหมวกสีขาวที่ปลิวมาตกอยู่ในรั้วบ้านแล้ววิ่งต่อไปยื่นส่งให้คนที่ยืนอยู่นอกรั้ว         “นี่ครับ หมวกของพี่”         “ขอบใจครับ” เสียงหวานใสเป็นดังมนตร์ที่คลายคำสาปให้เขากลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิม ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาวางมือบนไหล่ของเด็กชาย         “ปราง” นนท์ลอบกลืนน้ำลาย เขาควรจะพูดยาวกว่านี้อย่างเช่น พี่ดีใจที่เจอปรางอีก ปรางสบายดีไหม พี่คิด...         “เข้ามาข้างในสิ” คำพูดมากมายถูกกลืนหายเหลือเพียงคำชักชวนแล้วร่างสูงก็เดินไปดึงประตูรั้วเตี้ยๆออกโดยมีเด็กชายคอยช่วย         ปรางมณีมองภาพนั้นแล้วยิ้ม พ่อ ลูกชาย แล้ว...ดวงตากลมกวาดไปทั่วบริเวณ พยายามเพ่งมองผ่านกระจกใสเข้าไปยังบ้าน หากก็ไม่เห็นคนที่เธออยากเจอ แม่ของเด็กชายคนนี้ ลูกพี่นนท์ หญิงสาวนึกว่าตนเองอยู่ในใจที่ไม่ยอมเสียเวลาใส่คอนแทคเลนส์ และมักง่ายเกินกว่าจะเดินกลับไปหยิบแว่นมาสวม คิดเพียงแต่ว่าสายตาตนเองไม่ได้สั้นจนต้องพึ่งแว่นสายตาตลอดเวลา แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 50 11:26:49 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 24 มี.ค. 50 11:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เชิญคร้าบ” เสียงเล็กๆร้องบอกพร้อมมือเล็กก็ผายออกอย่างเชิญชวน         “น่าน นี่น้าปราง” เด็กชายน่านยกมือไหว้อย่างเด็กที่ได้รับการอบรมอย่างดี ปรางมณีอมยิ้มก็ปู่ภพออกจะเลื่องชื่อเรื่องดุและเข้มงวดแล้วจะมิเผื่อแผ่มาถึงหลานชายเชียวหรือ         “ปรางรู้แต่ว่าพี่นัทแต่งงาน แต่ไม่รู้เลยว่าพี่นนท์ก็แต่งแล้วและมีลูกชายแล้วด้วย” นนท์มองคนพูด ดวงตากลมสวยมีแววล้อเลียน         “นั่นแสดงว่า ปรางไม่ค่อยได้กลับบ้าน เลยไม่ค่อยได้รู้เรื่องของ...คนที่นี่น่ะสิ ไง...ลืมทะเลที่นี่แล้วไปหลงรักตึกใหญ่โตระฟ้าที่เมืองกรุงแล้วหรือ” มือแข็งแรงของคนพูดชี้ไปยังโซฟาหวายบุนวมนุ่มสีขาว         “แหม...พี่นนท์พูดยังกับว่าที่นี่ไม่มีตึกสูงเสียดฟ้างั้นแหละ” คนพูดทรุดตัวลงนั่งตวัดตาค้อนแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินไปรินน้ำใส่แก้ว เสียงหัวเราะแผ่วๆดังมาให้ได้ยิน         “น่าน ห้ามออกนอกรั้วนะ”         “ครับพ้ม” ปรางมณีหัวเราะคิกเมื่อเด็กชายยืนตรงแหน็วยกมือตะเบ๊ะรับคำผู้เป็นพ่อที่ยืนค้ำกรอบหน้าต่างชะโงกหน้าร้องสั่ง         “ครอบครัวทหาร” หญิงสาวพึมพำ ตามองรูปถ่ายที่เจ้าของบ้านตั้งโชว์ แทบทุกภาพคุ้นตาเธอ จะมีก็เพียงแต่ภาพเด็กชายน่านในวัยแบเบาะ และภาพงานแต่งงานของ...ปรางมณีเพ่งมองนึกรำคาญสายตาสั้นของตนเอง...งานแต่งงานของพี่นนท์กระมัง         “อืม...เจ้าน่านออกจากท้องแม่ก็แทบจะวันทยาหัตรายงานตัวต่อปู่ภพทันที” คนพูดชะงักเมื่อมองตามสายตาของแขกสาวไปยังรูปถ่ายวันแต่งงาน แล้วจู่ๆความรู้สึกบางอย่างก็อัดแน่นอยู่ในอก เสียงเด็กชายน่านกำลังขู่สุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวโตดังขึ้นทำลายความเงียบ ชายหนุ่มเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่างก่อนยิ้มกว้างแล้วหัวเราะเมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อยทั้งลากทั้งเข็นสุนัขตัวโตแต่มันก็ไม่ยอมลุกตามที่เด็กชายต้องการ         ปรางมณีมองเสี้ยวหน้าคมคายของผู้ชายตรงหน้า เสียงหัวเราะของเขาพาให้หัวใจเธออิ่มเอิบด้วยความสุข พี่นนท์คือผู้ชายอารมณ์ดี ใจดี คอยปกป้องและเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอ         “ปรางดีใจที่เห็นพี่นนท์มีความสุข ปรางไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่ ส่วนมากพ่อกับแม่จะไปหา เราไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วคะ เกือบห้าปีเห็นจะได้ ตั้งแต่เรา...”         “เลิกกัน” ชายหนุ่มเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อเห็นท่าทางลังเลว่าควรจะเลือกใช้คำไหนดี นนท์มองดวงหน้างามละมุนนิ่ง ปรางมณีคงจะอึดอัดใจที่จะขุดคุ้ยความหลังขึ้นมาพูด ก็ไม่แปลกหรอกที่จะตกใจที่จู่ๆก็มาเจอเขากับลูกชายอายุสามขวบ         “พี่เดาว่าปรางคงจะมาหาลุงภพ แต่เสียใจด้วยลุงภพไม่อยู่ออกไปข้างนอกกับป้านวล อยู่ก็แต่ลูกลุงภพกับหลานลุงภพแทนกันได้ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ เขาปรารถนาจะทำให้หญิงสาวหายเกร็ง หายอึดอัดใจ         “ปรางมีข่าวดีมาบอกลุงภพค่ะ” ดวงตาคมมองมือเรียวบางที่ล้วงลงไปในกระเป๋าถักแล้วซองสีชมพูหวานก็อวดโฉมมาให้ลมหายใจของเขาติดขัด ข่าวดีของปรางมณี แต่เป็นข่าว...นนท์ลอบระบายลมหายใจ มันก็ไม่ถือว่าเป็นข่าวร้ายสำหรับเขาเสียทีเดียวหรอก         ความรู้สึกของเขาในยามนี้ก็คงคล้ายๆกับเมื่อยามที่ปรางมณีเห็นเขากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเจ้าน่านบนพื้นหญ้าเขียวขจี คล้ายกับความรู้สึกเมื่อยามที่ปรางมณีจ้องมองรูปถ่ายวันแต่งงานนั่นกระมัง         “พี่ดีใจด้วย”         “ดีใจอย่างเดียวไม่ได้ค่ะ ต้องไปด้วย” ชายหนุ่มหัวเราะกับน้ำเสียงคาดคั้น น่าแปลกที่เขารู้สึกเหมือนเสียงหัวเราะของเขาแปร่งปร่าเสียเหลือเกิน         “อนาวินหรือ” นนท์เงยหน้าจากการ์ดสีหวาน         “รุ่นพี่ที่ทำงานน่ะค่ะ” คนขยายความยิ้มหวาน “พี่นนท์ต้องไปให้ได้นะคะ ปรางรู้ว่างานพี่นนท์ยุ่งไม่เป็นเวลา แต่ปรางจะดีใจมากถ้าเห็นพี่นนท์วันนั้น”         เสียงรถวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านตามด้วยเสียงของเด็กชายน่านที่กระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ         “แม่กลับมาแล้ว”         “ปรางกลับดีกว่าค่ะ ฝากการ์ดเชิญลุงภพด้วยนะคะ” นนท์มองร่างบางที่ผุดลุกขึ้น ใจหนึ่งอยากจะชวนทานข้าวกลางวันหรือหาเหตุผลอื่น หากคำพูดที่หลุดออกจากไปคือ         “พี่จะไปส่ง”         “สวัสดีค่ะ ปรางเป็น...เด็กข้างบ้านพี่นนท์ค่ะ เป็นน้องสาวของพี่นัทกับพี่นนท์ ปรางมาแจกการ์ดแต่งงาน ไปงานแต่งงานปรางนะคะ วันนี้...ปรางต้องรีบกลับมีนัดไปธุระกับแม่ ปรางกลับนะคะ” ปรางมณียกมือไหว้หญิงสาวที่ยืนจูงมือเด็กชายน่านอีกครั้ง         “น้าปรางไปนะครับ น่าน” เด็กชายยกมือไหว้ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความอายเมื่อ ‘น้าปราง’ โน้มหน้าเข้ามาหอมแก้มซ้ายขวา         “ปรางเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” นนท์เพิ่งจะหาปากตัวเองเจอ หลังจากยืนฟังปรางมณีพูดรัวไม่หยุด และมองมือเรียวที่บีบไปมาด้วยความว้าวุ่นใจ         “ไม่ต้องค่ะ ปราง...”         “ผมจะไปเดินไปส่งปรางใกล้ๆนี่นะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยแทรกขึ้นและดึงมือเล็กบางให้เดินตาม         นนท์พาปรางมณีเดินหลบไอแดดยามใกล้เที่ยงเข้าไปยังร่มไม้ที่ทอดยาวตามทางเดิน คลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งเสียงดังซ่าๆ ผู้คนบนชายหาดเริ่มหนาตากว่าเมื่อยามสาย ร่มและเก้าอี้ผ้าใบสีสดถูกนำมากางเป็นแถว         “ต้องกลับไปเอาคืนไหมปราง” คนถูกจูงให้เดินตามเงยหน้าขึ้น ในดวงตามีแววสงสัย         “กลับไปเอาอะไรคะ”         “ปากของปรางไง ลืมไว้ที่บ้านพี่หรือเปล่า” คำตอบของนนท์เรียกเสียงหัวเราะของคนถาม         “ที่ปรางต้องอธิบายมากเพราะปรางกลัวว่า...”         “แฟนพี่จะหึง รับรองไม่หึงหรอก แต่คุณอนาวินน่ะสิ”         “พี่เอก็คงจะไม่หึง พี่เอเป็นคนมีเหตุผลค่ะ ปรางเดินกับพี่นนท์ คุยกับพี่นนท์ด้วยความบริสุทธิ์ใจ” คนฟังเอียงหน้ามามอง ดวงตาคมสบดวงตากลมสวยนิ่งก่อนจะเบือนมองออกไปยังท้องน้ำที่เปล่งประกายยามต้องแสงตะวัน         หนุ่มสาวเดินเคียงกันไปตามทาง เสียงเล็กใสดูจะเจื้อยแจ้วผูกขาดการสนทนา นานๆครั้งจะมีเสียงห้าวเออออดังแทรกขึ้น ปรางมณีมองบ้านสองชั้นสีขาวตรงหน้าอย่างเสียดาย เธออยากให้ระยะทางทอดยาวต่อไปอีกนิด อยากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ขาดหายไปของทั้งคู่ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 24 มี.ค. 50 11:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นนท์ก็รู้สึกไม่ต่างจากปรางมณี หากเขามีเวทมนต์เสกย้ายสิ่งของได้ สิ่งแรกที่จะทำคือย้ายบ้านสองชั้นสีขาวสะอาดให้ตั้งห่างออกไปอีกสองหรือสามกิโลเมตร หรืออย่างน้อยก็ให้ระยะทางทอดยาวต่อไปพอที่เขาจะฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตของปรางมณีตลอดห้าปีไปจนจบ         เขาขอเพียงได้รับรู้เรื่องราวของเธอเท่านั้น ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องเอ่ยปากเล่าเรื่องราวของเขาให้เธอฟัง เพราะตลอดห้าปีที่ผ่านมาชีวิตเขามีเพียงงานบนเกาะกลางทะเลที่เงียบเหงา ไม่มีใครเดินผ่านเข้ามาสร้างเรื่องราวในหัวใจเหมือนอย่างที่อนาวินสร้างเรื่องราวหวานละไมในหัวใจของปรางมณี!         “ปราง! พ่อกับแม่พี่จะกลับมาบ่ายนี้ ปรางไปทานข้าวเย็นบ้านพี่นะ” ในที่สุดเขาก็พยายามยืดเวลาของคนทั้งคู่ต่อไป เขาเพียงแต่อยากรู้เรื่องราวของอนาวิน อยากรู้เพื่อตัดสินว่าผู้ชายคนนั้นสามารถดูแลปรางมณีได้ตลอดชีวิตแล้วเขาจะวางมือ         “ปรางยังรับปากไม่ได้ค่ะ ปรางต้องรอ...”         “แฟน” นนท์ชิงบอกกลั้วหัวเราะ “ไม่เป็นไร ไว้วันหน้าแล้วแล้ว พี่ไปละ” ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับไปตามทางเดิมซ่อนรอยหมองหม่นในดวงตา         “พี่นนท์คะ ปรางจะไปค่ะ ถ้าปรางไปช้าพี่นนท์หิ้วท้องรอปรางด้วยนะคะ”         “แน่นอน พี่จะถือปืนขู่ทุกคนที่จะเข้าใกล้จานกับข้าวเลย” ปรางมณีหัวเราะกับคำมั่นนั้น พอหมุนตัวกลับเข้าบ้านก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นผู้เป็นมารดาเดินกลับไปกลับมาอยู่บนระเบียง         “ปราง เป็นไงลูก”         “ปรางไม่เป็นอะไร แต่แม่สิคะเป็นอะไร ปรางเจอพี่นนท์ด้วยค่ะ”         “ฮ้า ! เจอตานนท์ด้วยแล้วยังบอกไม่เป็นอะไร” คุณงามตาอุทาน สีหน้าเป็นกังวล         “นั่นแน่ ! ปรางจับได้แล้ว ที่แม่อยากไปเป็นเพื่อนปรางเพราะกลัวว่าปรางจะเจอพี่นนท์  แล้วก็รู้ว่าพี่นนท์แต่งงานและมีลูกชายแล้ว แม่ขา” หญิงสาวโอบแขนรอบเอวผู้เป็นมารดา         “แม่รู้ไหมคะว่าแม่ชักจะเป็นแม่แก่หัวโบราณมากไปทุกที เดี๋ยวนี้แฟนเก่าไม่จำเป็นต้องเจอกันแล้วจะเกิดความเศร้าเสียใจนะคะ ปรางกับพี่นนท์ก็ยังคุยกันได้เหมือนเดิม เราสองคนยังรู้สึกดีๆต่อกันค่ะ ไม่ได้แช่งชักหักกระดูกอีกฝ่ายเลย ปรางรักพี่นนท์อย่างน้องสาวพี่ชาย และปรางรักพี่เออย่างหนุ่มสาว รักอย่างคนที่จะครองคู่กันไปตลอดชีวิต แม่มีอะไรจะบอกปรางอีกไหมคะ”         “แม่จะบอกว่า ตานนท์ไม่เคยแต่งงาน โธ่เอ้ย ! ปราง ตานนท์ทำงานบนเกาะกลางทะเล มีวันหยุดกี่วันกันเชียวถึงจะเจอสาวๆ สานสัมพันธ์กันจนถึงขั้นแต่งงาน  นี่คงไปเจอลูกกับเมียตานัทน่ะสิ”         “พี่นนท์ยังไม่แต่งงาน !” ปรางมณีร้องเสียงดังอย่างไม่เชื่อตามที่ได้ยินและคุณงามตาก็พยักหน้าย้ำให้ความมั่นใจกับลูกสาวอีกครั้ง         “พี่นนท์นะพี่นนท์ปล่อยให้ปรางเข้าใจผิดอยู่ตั้งนาน ป่านนี้คงหัวเราะเยาะปรางน่าดู” คนพูดยกมือกอดอก เอาเถอะ ! เย็นนี้เธอจะคาดคั้นให้หนักเชียว แวบหนึ่งที่ความเศร้ากรายผ่านเนื้อหัวใจของปรางมณี เสียงหัวเราะที่ได้ยินวันนี้ รอยยิ้มที่ได้เห็นมันเกิดจากความรู้สึกจริงๆของพี่นนท์หรือเปล่า ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาพี่นนท์มีชีวิตที่เป็นสุขไหม คงสุขหรอก...ก็เขาเองมิใช่หรือที่เป็นคนบอกเลิก ถ้าเย็นนี้พี่นนท์หลบหน้าถือว่าข้อสันนิษฐานของเธอผิด !         เรือเร็ววิ่งออกห่างออกจากฝั่งมุ่งตรงไปยังเกาะ คนขับเรือมองไปยังชายหนุ่มใส่แว่นดำนั่งนิ่งด้วยความสงสัยจู่ๆนายก็ไปตะโกนเรียกให้เอาเรือไปส่งบนเกาะ เกาะที่เป็นที่ตั้งของหน่วยสงครามพิเศษ ทำยังกับหนีใครหรืออะไรมา         นนท์นั่งทอดสายตามองความเวิ้งว้างของท้องทะเล สมน้ำหน้าตัวเองนัก ริอ่านเป็นพระเอกยอมปล่อยคนที่ตนรักเพียงเพราะรู้สึกไปเอง คิดไปเองว่าหน้าที่งานการที่ตนแบกอยู่มันหนักหนาสาหัส อันตราย และดูจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไปที่จะกักเก็บปรางมณีไว้กับตัวทั้งๆที่เขาก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอนัก ด้วยเหตุนี้เขาจึงเป็นฝ่ายตัดความสัมพันธ์         วันนั้นปรางมณีมองเขานิ่งเฉยอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมรับ นับจากนั้นเขาและเธอก็แทบจะไม่เจอกันเลย แม้แต่งานแต่งงานของพี่ชายตัวเองเขาก็หาทางเลี่ยงหลบไม่ยอมพบหน้าและรู้มาว่าปรางมณีก็ไม่ไปร่วมงานเช่นกัน วันนี้ก็อีก เขาน่าจะอยู่ดูให้แน่ใจด้วยตาตนเองว่าอนาวินคนนี้เป็นอย่างไร ดีพอไหม ชายหนุ่มถอนหายใจ ถ้าไม่ดีพอแล้วเขาจะทำอะไรได้ในเมื่อทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของปรางมณี         “กลับเรือเข้าฝั่ง” ในที่สุดเขาก็พ่ายแพ้แก่ใจตน ไปดูให้เห็นกับตาอย่างน้อยนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำเพื่อปรางมณี ลึกลงไปในใจแล้วนนท์ห่วงความรู้สึกของเธอ ในเมื่อเขาเป็นคนชวนเธอกินข้าว เขาก็ควรอยู่รอรับหน้ามิใช่หนีหน้าอย่างที่กำลังทำ ต่อให้เธอพาใครเข้ามาเหยียบย่ำหัวใจเขาก็ตาม !         “นึกแล้ว แกต้องกลับมา ถ้าหนีไปตลอดชีวิตก็ไม่ใช่ไอ้นนท์น้องฉันสิวะ” เสียงพี่ชายร้องทักทันทีที่ชายหนุ่มก้าวขึ้นบ้าน         “ไม่ตายวันนี้ก็คงไปซี้เอาวันหน้า” นัทหัวเราะเมื่อได้ยินคำน้องชายที่เอามาจากเพลงเดินหน้าของทหารเรือ         “ก็แค่แฟนเก่านะเว้ย ไม่ใช่ยักษ์ใช่มารจะได้วิ่งหนีตลอดชีวิต ยายปรางก็ตัวเล็กๆแค่นั้น เคยวิ่งร้องไห้งอแงตามแกตั้งแต่เด็กแกจะกลัวอะไรนักหนาวะ”         “ไม่ได้กลัวแต่ไม่สะดวกใจที่จะเจอหน้า” เสียงคนเป็นน้องงึมงำ โยนเป้ลงบนโซฟา         “แม่อยู่ในครัว พ่ออยู่เรือนกล้วยไม้ ต้องไปรายงานตัวก่อนไหมว่าลูกชายคนเล็กกลับมารอดปลอดภัยไม่เป็นไข้ใจตายไปซะก่อน ถ้าไม่...ออกไปซดเบียร์รับลมทะเลข้างนอกดีกว่าว่ะ แนนบอกว่าตอนที่แกเดินไปส่งยายปรางหน้าตาดูไม่ได้ ส่วนยายปรางนั่นก็พูดจ้อเชียว” นนท์หัวเราะเมื่อนึกถึงกิริยาของปรางมณีเมื่อเจอกับพี่สะใภ้         “ลูกนาวีอะไรว้า กลัวแฟนเก่า” คนเป็นพี่บ่นพึมขณะยกแขนกอดคอน้องชายเดินไปยังเก้าอี้ไม้ในสวนใต้ร่มเงาของต้นมะม่วง         “ใครจะเก่งเท่าลูกทัพบกอย่างพี่ล่ะ ไม่ว่าแฟนเก่าแฟนใหม่ลื่นไถลไปได้เรื่อยๆ” คนฟังยกมือตบกะโหลกน้องชายสุดรักไปทีหนึ่งฐานพูดจาไม่ไม่เข้าหูยุแยงให้คนในครอบครัวแตกความสามัคคี         “ถ้าปากแกว่างนักก็เอากระป๋องเบียร์ยัดปากไว้ ไอ้นนท์” นัทคำรามขู่พลางกดไหล่กว้างของน้องชายให้นั่งลงบนเก้าอี้         “แกดูนั่น” นนท์มองตามมือของพี่ชายที่ชี้ไปยังหาดทราย “ถึงแกจะไม่ได้ดูแลยายปรางอย่างคู่ชีวิต แต่แกก็สามารถยืนดูอยู่ห่างๆได้ เป็นเหมือนผืนทรายที่โอบล้อมทะเลไว้ แม้ทะเลจะปั่นป่วนด้วยแรงลมพายุจนเกิดเป็นเกลียวคลื่น แต่สุดท้ายทรายก็ทำให้ทะเลสงบได้ในอ้อมแขน จงดำรงตนเป็นที่พึ่งสุดท้ายให้แฟนเก่าอย่างยายปราง”         “ครับ” เสียงรับคำหนักแน่น นั่นคือหน้าที่ที่เขาพึงกระทำทั้งในฐานะแฟนเก่าและพี่ชายของปรางมณี เย็นนี้เขาจะคุยกับปรางมณีในฐานะพี่ชายด้วยความบริสุทธิ์ใจกว่าเมื่อสายของวันนี้ และจะกำราบว่าที่น้องเขยอย่างอนาวินให้หมอบราบกันเลย         “ดี ! แฟนเก่าไม่ใช่ผีไม่ใช่สางที่ต้องวิ่งหนี เจอหน้าเมื่อไหร่ให้ดึงเข้ามากอด หอมแก้มสักทีสองที จำไว้ไอ้นนท์ อ้อ !อย่าลืมว่าต้องทำลับหลังเมียหรือแฟนใหม่ ไม่งั้นมีซวยโว้ย” นนท์หัวเราะกับคำสั่งสอนของพี่ชายก่อนจะหันหน้าไปมองทะเลอีกครั้ง ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ จบ ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ อุณากรรณ ๒๒ มี.ค. ๔๙ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 24 มี.ค. 50 11:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นไงเล่า ทำพระเอกแล้วก็ต้องเจ็บหัวใจตัวเอง คงมีใครสักคนที่แกร่งพอจะร่วมหัวจมท้ายไปกับพี่นนท์นะคะ ปล่อยน้องปรางเค้าไปมีความสุขเถอะ แต่ถ้าเป็นเรานะ ถ้ารักจริงไม่มีทางปล่อยมือทั้งๆ ที่ไม่ได้พยายามอะไรหรอก (อันนี้พูดถึงทั้งสองคนเลย) เรื่องน่ารักดีค่ะ อยากอ่านเรื่องตอนเด็กๆ จัง จะมีภาคเด็กไหมเนี่ย จากคุณ : The SoVo - [ 24 มี.ค. 50 14:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อันนี้มาจา่กรักแท้แพ้ระยะทางหรือป่าวค่ะ จากคุณ : keroobob - [ 24 มี.ค. 50 15:18:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาลงชื่ออ่านค่ะ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 24 มี.ค. 50 16:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ++ ขอบคุณนะคะพี่นก  ที่ส่งพี่นนท์มาให้อ่านก่อน  ^^ ++ ส่วนประภาคารดาวนั้น  แหะๆ นู๋รอได้ค่า(แต่ลงเมื่อไรบอกนู๋ด้วยนะพี่  เดี๋ยวไม่รู้เรื่องกะเขา  อดอ่านล่ะเสียใจแย่) ++ เรื่องนี้พระเอกเหมือนจะอกหักแฮะ(อ่อ ลืมไปคนแต่งชอบทรมานพระเอกให้อกหักก่อนแล้วค่อยสมหวัง  เหมือนพี่ดลไง  ใช่ป่ะจ๊ะ  อิอิ) ++ จะรอเรื่องต่อไปนะคะ  ~^__^~ ปล. สเป็กพี่นนท์เนี่ยเป็นไงค่ะ  นู๋พอมีสิทธิ์ป่ะ  ฮี่ๆๆ ปล.2 แล้วเจอกันที่งานหนังสือนะค้าพี่นกคนสวย  =^__^= จากคุณ : GoOsHa!R(สาวสุพรรณคนงามจ้า) (join_Eng) - [ 24 มี.ค. 50 17:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮือ...สงสารพี่นนท์อ่ะ น้องปรางจะรู้เหตุผลของพี่นนท์หรือเปล่าคะ... จากคุณ : SunnyP - [ 24 มี.ค. 50 20:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหม   อาสา ดามอกพี่นนท์ได้ไหมคะเนี่ย  ก๊ากกกกกกก จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 24 มี.ค. 50 21:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้จะสงสารใครดีแฮะ หันมาสงสารตัวเองดีกว่า 555 จากคุณ : nuyu (@ลูกท้อแช่อิ่ม@) - [ 24 มี.ค. 50 22:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 555 แทนที่จะเศร้ากลับถูกใจใครหลายคน อิอิ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 24 มี.ค. 50 23:11:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คิดถึงเพลง ทรายกับทะเลจังเลย "คือพื้นทรายที่โอบทะเลไว้ จะวันใดมั่นคงเหมือนดั่งที่เคย อยู่เคียงข้างเธอ ใจไม่ไหวเอน และยังคงชัดเจนอย่างนั้น" คิดถึงพี่ธันว์จัง เมื่อวานนี้อ่านข่าวเครื่องตก เฮ้ย เศร้าใจ จากคุณ : oreocream - [ 25 มี.ค. 50 14:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นี่เห็นแฟนเก่าเป็นผีเป็นสางเลยหรือนี่พี่นนท์ จากคุณ : TSURUGI - [ 25 มี.ค. 50 19:14:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 = =|| จะบอกว่าทำตัวเองก็กระไรอยู่  เอาเป็นว่าขอให้มีความสุขละกัน (อันนี้ต้องขอร้องคนเขียน อิๆ) ขอบคุณที่นำมาลงให้ได้อ่านกันค่า จะรอติดตามอีกเรื่องครับผม ^ ^ จากคุณ : Lady Virago - [ 25 มี.ค. 50 22:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แหม สมน้ำหน้านนท์แฮะ แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 26 มี.ค. 50 00:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบค่ะ ^^ จากคุณ : invisible_TJ - [ 26 มี.ค. 50 00:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นานๆจะมีเรื่องสั้นน่ารักๆ มาให้อ่านรวดเดียวจบ ถูกใจมากค่ะ เพลงปืนฯก็ตามอ่านอยู่ค่ะ แต่ไม่ได้ ment ไม่เก่งเรื่องวิจารณ์ค่ะ จากคุณ : ขนมผิงอิงอุ่น - [ 26 มี.ค. 50 00:28:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยกับข้างบน เรื่องสั้นน่ารักมากๆ ว่าแต่เพลงปืนฯ นี่ต้องเลือดโชก ยิงโช๊ะๆ มากแค่ไหนคะ จะรอไม่ไหวแล้วค่ะ คอมเมดี้นิดๆหน่อยๆก็ไม่ว่ากันค่ะ เอามาเถิดดดด จากคุณ : ธาราฝัน - [ 26 มี.ค. 50 00:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อยากจะสมน้ำหน้าจริงๆ  ทำตัวเองแท้ๆ  เฮ้อ แต่ก็จบได้น่ารักดี  อิอิ จากคุณ : namtanzay - [ 26 มี.ค. 50 12:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่ารักดี ชอบค่ะ @( ^________^ )@ จากคุณ : aoian - [ 26 มี.ค. 50 13:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านเพลิน...นึกว่าจะยาวกว่านี้ซะอีก จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 28 มี.ค. 50 15:17:44 ]