ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ ๕ วันจันทร์ถ้ดมา เป็นหนึ่งขับรถมาส่งราชาวดีที่ดินแดง ทั้งสองออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้า  มาถึงตัวอำเภอประมาณบ่ายโมงเศษ กว่าจะเดินทางเข้าตำบลดินแดงก็เกือบบ่ายสองโมง ย่านวลรอรับอยู่ที่บ้านพร้อมด้วยเวียงและคนงานจำนวนหนึ่ง ทำให้หญิงสาวยิ้มออก กำลังใจมาเป็นกองเมื่อเห็นคนงานยิ้มแย้มแจ่มใสมาต้อนรับ สมบัติของหล่อนมีไม่มากนักเมื่อเทียบกับจำนวนคนงานที่มาช่วย ขนกันคนละอย่างก็หมดแล้ว   ชั้นล่างมีห้องว่างอยู่ห้องหนึ่งใช้เก็บของจุกจิก  หล่อนจึงเอ่ยขออนุญาตย่านวลใช้เป็นห้องทำงาน “คุณย่าขาหนูดีขออนุญาตใช้ห้องนี้เป็นห้องทำงาน ได้ไหมคะ” “อุ๊ย ยายหนูดี บ้านนี้มันเป็นของหนูแล้วลูก หนูจะใช้มุมไหนทำอะไรก็ตามสบาย ไม่ต้องมาขออนุญาตย่าก็ได้” ย่านวลบอกทั้ง ๆ ที่แอบดีใจว่าหลานสาวน่ารัก “ไม่ได้หรอกค่ะคุณย่า ในบ้านน่ะหนูดีว่า คุณย่าเป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียว” หล่อนกอดเอวประจบย่านวล จัดการให้คนงานช่วยกันเคลียร์ห้องแล้วขนหนังสือและคอมพิวเตอร์เข้าไปไว้ก่อน ย่านวลหาชั้นหนังสือและโต๊ะเก้าอี้ทำงานที่ใช้ตั้งคอมพิวเตอร์มาให้ ส่วนเสื้อผ้าหล่อนให้ขนขึ้นไปไว้ยังไม่ต้องจัดบนห้องเดิมของวิชัย ที่ย่านวลจัดให้ใหม่ มีโต๊ะ ตู้เสื้อผ้าที่น่าใช้สำหรับผู้หญิงมากขึ้น “เดี๋ยวถ้าหนูดีจะจัดห้อง ก็ค่อยเรียกแม่สาหร่ายเขาขึ้นไปช่วยก็แล้วกัน ช่วงนี้มันเปิดเทอมกันยังไม่ต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวพ่อหนึ่ง คืนนี้นอนห้องข้าง ๆ นี่นะจ๊ะ”   "ขอบคุณค่ะคุณย่า ความจริงหนูนอนกับยัยหนูดีก็ได้นะฮะ" เป็นหนึ่งพูดหน้าตาเฉย หากแต่ย่านวลทำหน้าตกใจ "ได้ยังไงล่ะ พ่อหนึ่ง...บัดสีบัดเถลิง ยังไงยัยหนูดีก็เป็นผู้หญิงนะ" ย่านวลทำท่าตกใจจนเป็นหนึ่งทำหน้าเหรอ จนราชาวดีแอบหัวเราะเบา ๆ รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ย่านวลจะตกใจมากไปกว่านี้ “สาหร่ายเรียนที่ไหนคะคุณย่า” หล่อนถามระหว่างเดินประคองย่านวลลงมาสมทบกับคนงานข้างล่าง “เรียนที่ในตัวอำเภอน่ะลูก ลูกหลานคนงานของไร่เราหากใครต้องการเรียนหนังสือก็จะได้เรียนทุกคน เวียงจะดูแลเรื่องค่าเล่าเรียนโดยใช้เงินของไร่แต่ค่าใช้จ่ายส่วนตัวคนงานต้องจ่ายให้ลูกเองจนจบ ม.๖ ช่วงเปิดเทอมจะมีรถของไร่ออกไปส่งทุกเช้าแล้วไปรับกลับตอนเย็น ไร่เราเด็กเรียนหนังสือเยอะนะ เต็มคันรถสองแถวทีเดียว” “ดีจังเลยค่ะย่า หนูดีเห็นด้วย แล้วมีเด็กเรียนสูงกว่านั้นไหมคะย่า” “มีจ๊ะ ถ้าใครสอบได้ที่ดี ๆ แล้วอยากกลับมาทำงานในไร่เราพ่อเขาก็สนับสนุนให้ทุนต่อไป แต่ถ้าใครอยากทำงานอื่นก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง อย่างเจ้าดำรงที่เป็นหัวหน้าฟาร์มวัวเรานั่นไง พ่อสายลมเขาเห็นหัวมันดีเลยแนะนำให้ไปสอบที่วิทยาลัยเกษตร พ่อหนูเขาส่งเรียนจนจบปริญญาแล้วก็กลับมาทำงานกับเรา แม่ยุ้ยนั่นก็ใช่” อีกแล้วนะ มาถึงปุ๊บก็ได้ยินชื่อนายคนนี้ทันทีเลยเชียวหล่อนไม่ได้ยินชื่อนี้มาสัปดาห์หนึ่งเต็ม ๆ จนเกือบลืมแล้วเชียว   “ตอนนี้เราก็มีคนในไร่เราเองที่พ่อหนูส่งจนเรียนจบ ปวช.ปวส.หลายคน ประเดี๋ยวก็คงจะค่อย ๆ มารายงานตัวหรอกลูก” “หนูคิดว่าพรุ่งนี้อาจจะนัดประชุมคนงานค่ะย่า แต่เดี๋ยวต้องคุยกับน้าเวียงก่อน” “ถ้าอย่างนั้นหนูไว้ประชุมช่วงบ่ายนะลูก เช้าพรุ่งนี้ย่านัดทนายไว้ให้ จะให้เขามาเคลียร์เอกสารเกี่ยวกับมรดกของพ่อเขา หนูจะได้รู้ว่าเรามีอะไรบ้างแล้วจะทำอะไรได้แค่ไหน” “วันนี้ก็ปล่อยคนงานซักวันนะลูกนะ”   เมื่อย่าหลานเดินออกมาหน้าบ้านคนงานกำลังจับกลุ่มสนทนากันอยู่ สนามหน้าบ้านปลูกต้นไม้ให้ร่มไว้เยอะมากมีทั้งขนุน ชมพู่และอื่น ๆ มีม้าหินอ่อนตั้งเรียงรายอยู่ใต้ต้นไม้ คนงานนั่งกันจนเต็มมาถึงโต๊ะไม้สักใกล้โรงเก็บรถ ย่านวลให้บุญเรือนและแม่ครัวทำขนมจีนแกงเขียวหวานหม้อใหญ่ไว้เลี้ยงคนงานสนุกสนานกันพอควร   เวียงแนะนำให้หล่อนรู้จักกับดำรงที่ย่านวลเล่าให้ฟังเมื่อสักครู่ ดำรงเป็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อน ท่าทางเป็นคนคุยสนุก รับหน้าที่ดูแลฟาร์มโคนม อีกคนหนึ่งคือพงษ์ดูแลไร่ทานตะวัน ซึ่งออกจะเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวและพูดน้อยต่างกับดำรง +++++++++++++++ บ่ายแก่ ๆ หลังจากคนงานกลับกันแล้ว หญิงสาวชวนเป็นหนึ่งเดินไปสำรวจโกดังเก็บผลผลิตและเก็บอุปกรณ์ขนาดใหญ่ที่ปลูกขึ้นถัดจากตัวบ้าน  ด้านข้างเป็นอาคารชั้นเดียวใช้เป็นออฟฟิศทำงาน แบ่งเป็นสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องประชุม อีกห้องหนึ่งเป็นห้องทำงานมีโตะเก้าอี้ทำงานของพนักงานยุ้ยที่นั่งทำงานเงียบ ๆ รีบลุกขึ้นมาต้อนรับเมื่อเห็นหล่อนเดินเข้าไปพร้อมเป็นหนึ่ง “อ้าว นายน้อย ยุ้ยนึกว่านายน้อยจะพักก่อน” ยุ้ยน่าจะอ่อนกว่าราชาวดีสักปีหรือสองปี รูปร่างดี ผิวเข้ม ตัดผมสั้นดูคล่องแคล่ว แต่ก็ยังคงความอ่อนหวานเป็นผู้หญิง ดูแล้วจัดเป็นคนสวยแบบทีเรียกว่าสวยคมขำ “ไม่เป็นไรจ๊ะยุ้ย ตามสบายเถอะ ฉันแค่มาสำรวจดูน่ะ คราวที่แล้วไม่ได้เดินเข้ามาดูเลย เดี๋ยวว่าจะเดินเลยไปที่โกดัง” หล่อนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “ยุ้ยเดินตามด้วยดีไหมคะ เผื่อนายน้อยอยากรู้อะไร” หล่อนพยักหน้าเมื่อยุ้ยเสนอตัว เดินตามหล่อนลงจากออฟฟิศมายังโกดัง “ตอนนี้โกดังเรามีอะไรเก็บไว้บ้างจ๊ะยุ้ย” “ช่วงนี้ก็มีเมล็ดทานตะวันเหลือจากการปลูกเมื่อเดือนที่แล้วค่ะ เราจะเก็บเมล็ดพันธ์ไว้ทุกปีแล้วปลูกในปีถัดไป ของปีนี้เหลือค่อนข้างเยอะ มะขามช่วงนี้ยังไม่ออก” “ท่าทางจะคล่องนะเราน่ะ อยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอจ๊ะ” เป็นหนึ่งถามต่อ หลังจากที่ฟังยุ้ยอธิบายเจื้อยแจ้ว “ยุ้ยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดค่ะ พ่อยุ้ยเป็นคนงานฟาร์ม นายชัยส่งยุ้ยเรียนบัญชีจนจบ ปวส.แล้วให้มาช่วยงานที่นี่ค่ะ” ยุ้ยเล่าด้วยความภาคภูมิใจ “ถ้าไม่ได้นายชัย ยุ้ยก็คงเป็นแค่พนักงานกวาดขี้วัว” “ดีแล้วหละ นายน้อยเขามาอยู่ที่นี่จะได้มีเพื่อน” เป็นหนึ่งอดเป็นห่วงหลานสาวไม่ได้ “แล้วโกดังข้าง ๆ เก็บอะไรจ๊ะ” หญิงสาวถามเอางานเอาการต่อ “อ๋อ อันนี้เป็นโกดังปุ๋ยกับพวกยานะค่ะ เราต้องตุนไว้ค่อนข้างเยอะ พวกปุ๋ยนี่เราใช้ปุ๋ยคอกจากขี้วัวในไร่เราด้วยแต่มันก็ไม่พอค่ะ ต้องใช้ปุ๋ยเคมีด้วย ส่วนใหญ่เราก็สั่งโดยตรงจากบริษัท เขาจะมีพนักงานขายเข้ามาเป็นประจำ จะรู้ว่าเราใช้อะไรบ้าง เราก็สั่งเดือนละครั้งค่ะ” “แล้วนั่นเครื่องอะไรจ๊ะ” หญิงสาวชี้ไปยังเครื่องมือลักษณะคล้ายเตาอบขนาดใหญ่ทำด้วยอลูมิเนียม ที่ตั้งอยู่ในโกดัง ๓ เครื่อง   “เครื่องอบมะขามค่ะ พอเราเก็บมะขามมาเราต้องอบก่อนเพื่อกันพวกหนอนและมอดค่ะ ความจริงของเรามีแค่ ๒ เครื่องแต่ปีที่แล้วมะขามออกเยอะ นายสายลมเลยให้ยืมเครื่องหนึ่งป่านนี้ยังไม่ได้ขนไปคืนเลยค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าเริ่มชินกับการที่คนในไร่พูดถึงนายสายลมบ้างแล้ว แต่ก็ไม่วายหมั่นไส้อยู่ดี “ฉันว่าจะไปดูฟาร์มด้วย เดี๋ยวจะขับรถไปเอง เดี๋ยวพรุ่งนี้บ่ายยุ้ยช่วยนัดหัวหน้างานในไร่ประชุมซักบ่ายโมงนะจ๊ะ” “ค่ะ นายน้อย” ยุ้ยรับคำสั่งแต่โดยดี “แล้วมีรถคันไหนเข้าไร่ได้บ้างจ๊ะ” หล่อนไม่คิดว่าจะต้องใช้รถของเป็นหนึ่งตะลุยไร่แน่ ๆ ถึงไร่นี้ส่วนใหญ่เป็นทางเรียบแต่ก็เป็นทางสร้างเอง ดังนั้นรถเก๋งที่ใช้ในเมืองจึงไม่เหมาะนัก “นายน้อยเอาคันที่นายชัยใช้เป็นประจำไหมคะ จอดอยู่ข้างโกดัง เดี๋ยวยุ้ยไปหยิบกุญแจให้ ปกติจะมีตู้เก็บกุญแจอยู่ใกล้ ๆ ประตูทางเข้านะค่ะ หรือนายน้อยจะลองขับรถ ATV ไหมคะ” หญิงสาวส่ายหน้า ยุ้ยเดินหายไปสักครู่ก็กลับมาพร้อมกุญแจรถกระบะโฟร์วีลแบบตอนครึ่งที่เรียกว่าสเปซแค็บเหมาะสำหรับลุยในไร่และยังขนของสะดวกอีกด้วย นอกจากรถคันนี้แล้วยังมีรถแบบเดียวกันเหลือจอดอยู่ในไร่อีก ๒ คัน และรถเก่าสำหรับบรรทุกของ และรถ ATV ซึ่งเป็นมอเตอร์ไซค์แบบสี่ล้อ อีกจำนวนหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 50 21:30:22 จากคุณ : ++ตันหยง++ - [ 25 มี.ค. 50 21:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ราชาวดีกับเป็นหนึ่งไปเจอกับเวียงที่ฟาร์มโคนม กำลังช่วยดำรงดูคนงานรีดนมวัว บางคนลำเลียงถังนมสดขึ้นรถเพื่อส่งโรงงานรอบบ่าย “เป็นไงบ้างคะ น้าเวียง” หล่อนจอดรถมองมาที่ถังน้ำนมสด แล้วเดินมาสมทบกับเวียงและดำรง “แหม นายน้อย ขยันตั้งแต่วันแรกเลยนะครับ” ดำรงทักทายเมื่อหล่อนเดินมาสมทบ “กำลังให้คนงานเอานมสดไปส่งที่สหกรณ์ในตัวอำเภอครับ” เวียงเล่าพร้อมอธิบายต่อ “เรามีโควต้าน้ำนมดิบที่จะต้องส่งสหกรณ์เป็นประจำตอนเช้า ส่วนตอนเย็นเราจะส่งโรงงานครับ” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ “ดำละจ๊ะ เป็นไงบ้างอยู่กับวัวทุกวัน” หญิงสาวหันไปถามดำรง ส่งยิ้มตอบอัธยาศัยอันดีที่ดำรงมีให้ “ก็..มีความสุขดีครับนายน้อย วัน ๆ เจอแต่แม่พวกนี้หละครับ ผมว่าถ้าผมหาแฟนไม่ได้ ผมก็คงต้องแต่งงานกับวัวแล้วหละครับ” ราชาวดี เป็นหนึ่งและเวียง หัวเราะกับอารมณ์ขันของดำรง “ฉันว่าตัวนั้นน่ะ สวยนะนายดำ” เป็นหนึ่งเป็นคนอารมณ์ดีอยู่แล้วผสมโรงกับดำรงด้วย “ก็นี่หละครับ แม่มารตี คู่หมั้นผม” แม่วัวนมเหมือนจะรู้ว่าโดนนินทา เงยหน้าขึ้นมาร้องมอ ๆ เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงได้อีกครั้ง "อ๊ะ...มีชื่อด้วยเหรอ" เป็นหนึ่งออกอาการชอบใจ "มีครับ วัวพ่อพันธุ์ แม่พันธุ์เรามีชื่อทุกตัว อย่างแม่คนนี้ชื่อแคทรีน ครับถัดไปเป็นนาตาลี  ตัวโน้นน่ะขี้หงุดหงิดมาตั้งแต่เด็กนายเลยให้ชื่อแม่พริ้ง หรือถ้าอารมณ์เสียก็เรียก E-พริ้งได้" เป็นหนึ่งถึงกับปล่อยก๊าก ผู้เป็นหลานสาวก็พลอยหัวเราะไปด้วย "เป็นแม่พันธ์ที่เนื้อหอมที่สุดครับ วัวหนุ่ม ๆ จะชอบ ต้องประคบประหงมมากกว่าตัวอื่น ถ้าวันไหนอารมณ์ดีละก็ น้ำนมเยอะเชียวครับ" ฟาร์มโคนมของหล่อนเลี้ยงแม่วัวแบบแบบปล่อยล่ามยืนโรง โดยผูกล่ามโคให้อยู่ในซองเล็ก ๆ ใช้พื้นที่ ๓-๔ ตารางเมตรต่อโค ๑ ตัว ดำรงอธิบายว่าการจำกัดพื้นที่ไม่ให้โคนมเดินมาก ไม่ต้องเสียพลังงานไปกับอย่างอื่น จะทำให้ผลิตนมได้เยอะขึ้น กว่ารถขนนมสดคันสุดท้ายเคลื่อนออกไป พระอาทิตย์ก็เคลื่อนคล้อยลับเหลี่ยมภูดินแดงไปแล้ว คนงานฟาร์มนมบางส่วนยังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดคอกวัว   “น้าเวียงกลับพร้อมกันไหมคะ” หญิงสาวหันมาถามเวียง เมื่อเห็นว่าเสร็จภาระงานแล้ว “ยังหรอกครับนายน้อย ผมขอแวะไปดูที่ค่ายซะหน่อยครับ ได้ข่าวว่านักมวยค่ายเราติดเป็นตัวแทนทีมชาติ เพิ่งกลับมาเมื่อวาน ผมว่าจะไปแสดงความยินดีด้วยซะหน่อย” เวียงเล่าด้วยท่าทีภาคภูมิ “อ้าว เหรอจ๊ะ เก่งจังเลย จำได้ว่าพี่นุเคยบอกว่าค่ายเรามีนักมวยฝีมือดีทั้งนั้นเลย” ความจริงแล้วหญิงสาวไม่เคยสนใจเรื่องหมัด ๆ มวย ๆ เลย หล่อนชอบดูข่าวกีฬาก็จริงแต่นิยมกีฬาประเภทที่แข่งขันแล้วได้เหงื่ออย่างเทนนิส ฟุตบอล วอลเล่ย์บอล หรือว่ายน้ำมากกว่ากีฬาที่ต่อสู้กันแล้วต่างฝ่ายต่างต้องเจ็บตัวอย่างมวย แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าในกีฬาระดับชาติและนานาชาตินั้น กีฬามวยถือว่าสร้างชื่อให้กับประเทศได้มากที่สุด “นายน้อยจะไปดูด้วยกันไหมครับ” “อึม...ก็ดีเหมือนกันนะ ไปนะคะน้าหนึ่ง อย่างน้อยก็เป็นของพ่อครึ่งหนึ่ง”  หญิงสาวหันมาขอความเห็นของเป็นหนึ่ง เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าจึงออกเดินมาที่รถ “นักมวยในค่ายเรา ฝีมือดี ๆ หลายคนครับ สร้างชื่อให้จังหวัดก็มาก เวทีราชดำเนินกับลุมพินีน่ะ ถ้าเอ่ยถึงนักมวยค่ายวิชัยยุทธ ใคร ๆ ก็รู้จัก นักมวยบางคนหันไปชกมวยสากลเป็นตัวแทนทีมชาติไปชกถึงซีเกมส์ เอเชียนเกมส์ จนถึงโอลิมปิกเลยทีเดียว นายน้อยรู้จัก กิตติศักดิ์ไหมครับ ที่ได้เหรียญทองเอเชียนเกมส์คราวที่แล้วน่ะครับ” “หนูดีไม่ค่อยได้ดูกีฬาน่ะค่ะ” “อ๋อ ๆๆๆ ฉันรู้จัก” เป็นหนึ่งพูดขึ้น “คนที่ขาว ๆ หน่อยใช่ไหม ล่ำ ๆ ก่อนหน้านี้ได้เหรียญซีเกมส์ด้วย” “ครับ...ก่อนที่จะไปเก็บตัวทีมชาติไปได้เหรียญทอง เขาก็โตมาจากค่ายวิชัยยุทธนี่แหละครับ นายกับนายสายลมปั้นมากับมือเชียว” ท่าทางเวียงจะภูมิใจกับนักมวยในค่ายวิชัยยุทธไม่น้อย ระหว่างทาง หญิงสาวจอดรถตามเวียงที่แวะทักทายคนงานไร่ทานตะวันที่แบกจอบแบกเสียมทะยอยกันออกมา มีรถกระบะรับส่งจอดรอรับอยู่ บ้างก็ขับมอเตอร์ไซค์มากันเอง พงษ์หัวหน้าส่วนงานไร่ทานตะวันที่หล่อนเพิ่งเจอเมื่อสักครู่คอยดูแลอยู่ ได้ยินเสียงเวียงร้องทักทายสั่งงานชั่วครู่ก็เคลื่อนรถต่อไป เวียงขับรถนำเป็นหนึ่งและราชาวดีมาจอดด้านข้างอาคารหลังใหญ่ที่ใช้เป็นโรงยิม ที่ตั้งอยู่ใกล้รอยต่อระหว่างไร่ราชาวดีกับไร่สายลม  ด้านข้างก่อเป็นผนังปูนสูงประมาณหนึ่งเมตร ด้านบนเป็นผนังลวดโปร่ง ปล่อยให้ลมโกรกตามสบาย ไม่อับชี้น มองเห็นทะลุไปถึงด้านหลังที่สร้างคล้าย ๆ หอพักสองชั้น หล่อนเดินตามเวียงเข้าไปด้านใน ไม่ทันเห็นผู้ชายร่างสูง ๆ ที่ไสลด์ตัวออกไปหลบทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว.... “อ้าว นายเวียงหวัดดีครับ” หนุ่มในชุดวอร์มที่กำลังเป็นคู่ซ้อมให้นักมวยรีบถอดเครื่องมือเดินมาทักทาย ในฐานะญาติของวิชัยเวียงจึงเป็นนายเวียงสำหรับนักมวยและคนงานไปด้วย มือสวัสดีนายเวียงแต่สายตาของหนุ่มนั้นเลยมาที่หญิงสาวหน้าแฉล้มที่ยืนอยู่ด้านหลังตาเยิ้ม “เออ..หวัดดี สิงห์คำ เป็นไงบ้าง ครูไม่อยู่ใช่ไหม” เวียงทักตอบ มองไปยกมือทักทายนักมวยหลายคนยกมือไหว้ สายตาหลายคู่จับอยู่ที่สาวสวยด้านหลังเช่นเดียวกับสิงห์คำ “ครับนายเวียง แต่นายสายลมอยู่ครับ" นักมวยนามสิงห์คำมองเข้าไปด้านในแล้วหันมาบอกเก้อ ๆ "อ้าว...ไม่รู้ไปไหนแล้ว เมื่อกี้นายสายลมยังนั่งดูอยู่เลย...ว่าแต่นายพาใครมาน่ะ สวยจัง” ตอนท้ายของนายสิงห์คำกลายเป็นกระซิบได้ยินกันแค่สองคนกับเวียง “เออนี่ไหว้ซะ นี่นายน้อยลูกสาวนายชัย” สิ้นคำของเวียง สายตาล้อเลียนของสิงห์คำก็หายไปเป็นการยกมือทำความเคารพอย่างนอบน้อม หญิงสาวคะเนดูว่าสิงห์คำน่าจะอายุประมาณ ๒๐ ไม่เกิน ๒๒ น่าจะเป็นรุ่นน้องหล่อน “อ้าว ลูกนายชัยเหรอครับ สวัสดีครับนายน้อย เฮ้ยพวกเรานายน้อยลูกสาวนายชัยมาเว้ย” หล่อนต้องยกมือรับไหว้บรรดานักมวยทั้งหลายจนมือเป็นระวิง ท่าทางนักมวยที่นี่ไม่เหมือนกับชาวบ้านที่มาร่วมงานศพเมื่อหลายคืนก่อน ไม่มีใครแสดงความรังเกียจหรือสงสัย ค้างคาใจในตัวบิดาของหล่อน หญิงสาวนั่งดูนักมวยซ้อมกันอยู่เพียงครู่เดียวรู้สึกไม่ค่อยสนุกด้วยจึงขอตัวกลับ เวียงเล่าให้ฟังขณะเดินออกมาส่งที่รถว่า “ส่วนใหญ่พวกนักมวยน่ะ มาจากชาวบ้านธรรมดา ๆ นะครับนายน้อย ได้นายชัยกับนายสายลมพามาชุบเลี้ยง ใครมีฝีมือก็ส่งเสริมอย่างจริงจัง นักมวยที่นี่จึงรักและเทิดทูนนายทั้งสองมาก” ฟังแล้วหัวใจของหญิงสาวพองโตคับอก เสียดายว่าหล่อนได้รับรู้เรื่องราวดี ๆ ของผู้เป็นพ่อตอนที่เขาจากไปแล้ว ...แต่สะกิดตรงที่เวลาพูดถึงพ่อหล่อนต้องมีคำว่าสายลมตามมาด้วยทุกทีสิน่า... เมื่อเวียงเดินออกมาส่งราชาวดีและน้าชายกลับแล้ว เดินกลับเข้าโรงยิม เจ้าของไร่สายลมจึงปรากฏตัวออกมา "อ้าว...นาย เมื่อกี้หายไปไหนมาครับ นายน้อยราชาวดีมานะครับ" สิงห์คำเอ่ยถามเมื่อเห็นนครินทร์เดินออกมา เขาไม่ตอบ เพียงแค่ยิ้มให้แล้วเดินตรงไปหาเวียง "เป็นไงบ้าง...น้าเวียง" ปากถามเวียงแต่สายตามองตามรถของหญิงสาวที่ขับออกไปแล้ว "ดีครับนาย...มาวันแรกก็ออกมาเยี่ยมไร่เลยครับ" ผู้จัดการไร่ราชาวดีตอบยิ้ม ๆ เมื่อเห็นอาการของนครินทร์ +++++++++++++++++ หญิงสาวกลับถึงบ้านพร้อมเป็นหนึ่งยังไม่ทันเดินเข้าบ้าน  รถเก๋งคันโก้สีแดงที่ดูไม่ค่อยเข้ากับไร่หล่อนเท่าใดนักวิ่งเข้ามาจอด ชายวัยกลางคนเดินลงมาหล่อนจำได้ว่าเป็นกำนันนิยมพร้อมด้วยคนขับผู้ชายผิวขาว สวมกางเกงสแล็กเสื้อชิ้ต สวมสร้อยคอเส้นโตติดคอ ผมตั้งทรงสกินเฮดทาน้ำมันซะชนิดที่เรียกว่าลมพัดไม่มีเสียทรง ในมือถือดอกกุหลาบช่อโตและรอยยิ้มกว้าง น่าจะเป็นลูกชาย จำได้ว่าเคยไปฟังสวดในงานพ่อหล่อนครั้งหนึ่ง เป็นหนึ่งเห็นหลานสาวมีแขกจึงแยกตัวขึ้นไปพักผ่อน ก่อนไปยังหันมากระซิบแซว "เนื้อหอมตั้งแต่วันแรกเชียวนะยะ" "สวัสดีจ๊ะหนู ราชาวดี" หญิงสาวยกมือไหว้ กำนันนิยมจึงทักทายกลับมาพร้อมยกมือรับไหว้ “สวัสดีครับ คุณราชาวดี” ฝ่ายลูกชายทักขึ้น น้ำเสียงสดใส “ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ของตำบลดินแดงครับ” เขาส่งดอกไม้ช่อใหญ่ให้ เขาส่งยิ้มหวานทั้งปากทั้งสายตา “อ๋อ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ไม่น่าลำบาก” หญิงสาวยิ้มตอบจำได้ลาง ๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจ" ทั้งที่คนเป็นพ่อวางตัวเป็นผู้ใหญ่ดูน่าเชื่อถือ แต่หญิงสาวไม่ชอบสายตากรุ้มกริ่มของลูกชายเอาเสียเลย "เชิญในบ้านดีกว่าค่ะ" หญิงสาวเดินนำแขกทั้งสองเข้ามาในห้องรับแขก จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาน้ำมาเสริฟ ในใจอยากให้ย่านวลออกมาคุยด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าย่าหายไปไหน "เป็นไงบ้างล่ะหนู มาดินแดงวันแรก" กำนันถามขึ้นขณะที่หล่อนวางแก้วน้ำลงตรงหน้า "ก็ดีค่ะ หนูยังไม่ค่อยรู้งานอะไรมากนักหรอกค่ะ อาศัยน้าเวียงมากกว่า" "ตกลงว่าคุณราชาวดีกลับมาทำไร่ที่นี่ถาวรเหรอครับ” ฝ่ายลูกชายเป็นคนถามขึ้น “ค่ะ วันนี้เริ่มงานแล้วค่ะ เอ่อ..วันนี้คุณลุงมา มีธุระอะไรกับหนูรึเปล่าคะ” หล่อนตอบพยายามไม่ใส่ใจสายตากรุ้มกริ่มแพรวพราวที่ส่งมาให้อย่างเปิดเผย หันไปถามคนพ่อแทน "อ๋อ...คนบ้านเดียวกันก็มาเยี่ยมเยือนตามประสาหละหนู ลุงกับพ่อหนูก็พอคุ้นเคยกันอยู่ อย่างที่ลุงเคยเล่าให้ฟังนั่นแหละ มีอะไรขาดเหลือ หรือจะให้ลุงช่วยอะไรก็บอกได้นะ" คำพูดนั้นแสดงความปรารถนาดี "หรือว่าถ้าหนูทำไม่ไหว หรืออยากกลับไปอยู่กรุงเทพฯ จะให้ลุงช่วยดูก็ได้นะ" "ขอบคุณมากค่ะ คุณลุง...แต่หนูคงไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ตอนนี้น้าเวียงบอกว่ายังไม่มีปัญหาอะไรค่ะ" หญิงสาวพอรู้ว่านัยยะที่กำนันสื่อออกมา คือความปรารถนาไร่ของหล่อน “ถ้าคุณราชาวดีมีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะครับ ที่ไร่ของผมมีทั้งนักวิชาการเกษตรระดับปริญญา แล้วก็เทคโนโลยีไฮเทคเยอะแยะเลยครับ เราจะยินดีมากถ้ามีโอกาสได้ช่วยงานคุณราชาวดีบ้าง” คุยกันไม่กี่คำหญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงความขี้โอ่ของลูกชายกำนัน เจอกันในงานศพของวิชัยอย่าว่าแต่พูดคุยเลยหล่อนแทบจะไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ “ขอบคุณมากนะคะ แต่ดิฉันคงไม่รบกวนหรอกค่ะ” “ครับ ถ้าอย่างนั้นเราสองคนต้องขอตัวกลับก่อน หวังว่าวันหลังไร่นิยมของลุงคงมีโอกาสได้ต้อนรับหนูราชาวดีบ้างนะ” กำนันนิยมเอ่ยลาเมื่อเห็นสีหน้าหล่อนที่แสดงอาการอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด ต่างจากฝ่ายลูกชายที่ทำท่ายังไม่อยากกลับ “ค่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะคะ” อย่างน้อยหล่อนมาอยู่ที่ดินแดงอย่างถาวรแล้วมีมิตรไว้ดีกว่ามีศัตรู หล่อนเดินมาส่งกำนันนิยมและเอนกที่หน้าบ้าน จึงเดินกลับขึ้นชั้นบน แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 50 01:07:09 จากคุณ : ++ตันหยง++ - [ 25 มี.ค. 50 21:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แม้เมื่อวานจะเหนื่อยล้า พอหัวถึงหมอนได้ก็หลับยาวจนกระทั่งเช้า แต่พอเสียงไก่ขันลอยมา ราชาวดีก็บิดกายไปมาไล่ความเมื่อยขบที่ติดกายมา แล้วลุกออกมาสัมผัสบรรยากาศของบ้านไร่ยามเช้าที่ระเบียง ช่วงใกล้รุ่งอากาศค่อนข้างเย็น อาจเป็นเพราะย่างเข้าสู่เดือนพฤศจิกายน ฤดูหนาวเริ่มมาเยือน เสียงไก่ขันดังรับกันทุกสารทิศ อย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสจากกรุงเทพ  ควันไฟจากบ้านพักคนงานที่อยู่ห่างออกไปและแสงตะวันสีทองที่ทาทาบขอบฟ้าทิศตะวันออกก่อนที่ดวงอาทิตย์จะโผล่มาเสียอีก  หญิงสาวห่อไหล่ด้วยความหนาวเย็น ชุดนอนผ้าฝ้ายบาง ๆ ที่เคยใส่สบายตอนที่อยู่ในกรุงเทพฯ กลับไม่อบอุ่นเพียงพอเสียแล้วสำหรับบ้านไร่ของหล่อน โดยเฉพาะในช่วงเช้า ๆ แบบนี้  หญิงสาวจัดการสวมเสื้อคลุมเดินออกมานอกระเบียง ยิ้มทักทายสิ่งใหม่ในชีวิตที่ร่วมกันต้อนรับหล่อนในวันนี้ หญิงสาวสูดโอโซนบริสุทธิสักครู่ จึงกลับเข้าไปอาบน้ำแต่งกายใหม่ด้วยกางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตแขนยาวทะมัดทะแมง หล่อนเลือกชุดเสื้อผ้าที่เป็นกระโปรงเหลือติดมาด้วยเพียงไม่กี่ชุด  เมื่อสัปดาห์ที่แล้วหล่อนลากเอาตัวดุษฏีไปเป็นเพื่อนซื้อเสื้อผ้าจำพวกเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์เพิ่มอีกหลายตัว รวมไปถึงถุงเท้าและรองเท้าผ้าใบ ดุษฏีคะยั้นคะยอให้หล่อนซื้อรองเท้าบู๊ทหนังไว้ใส่ในไร่ บอกว่าจะได้ดูดีเหมือนนางเอกในหนังคาวบอย แต่หญิงสาวปฏิเสธ หล่อนเห็นว่าใส่รองเท้าผ้าใบจะสะดวกกว่า เดินลงมาตั้งแต่ยังไม่หกโมงเช้า เป็นหนึ่งยังคงไม่ตื่น ส่วนย่านวลกำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว เตรียมไปทำบุญที่วัด หล่อนแวะไปบอกก่อนว่าจะออกไปดูไร่ ย่านวลย้ำให้หล่อนกลับมาทานอาหารเช้าที่บ้านพร้อมกับทนายความที่นัดเอาไว้ เดินออกมานอกบ้านรถฮอนด้าซีอาร์วีคนเดิมของหล่อนที่เปลี่ยนล้อเรียบร้อยจอดนิ่งอยู่กับที่มาหลายวันแล้ว หล่อนหยิบกุญแจรถกระบะโฟร์วิลคันที่ใช้เมื่อวานขับออกมา มุ่งหน้าไปสู่ฟาร์มโคนม หมอกจาง ๆ ยามเช้าทำให้ไร่ราชาวดีน่าหลงใหลยิ่งนัก คนงานส่วนใหญ่ยังไม่ออกทำงาน มีเพียงฟาร์มโคนมเท่านั้นที่คนงานต้องตื่นมารีดนมวัวแต่เช้าตรู่ แต่ก็ได้เวลาพักก่อนคนงานส่วนอื่น ๆ ดำรงกำลังดูแลคนงานใช้เครื่องรีดนมกันอย่างขยันขันแข็ง หล่อนหัดรีดนมวัวกับดำรงสักครู่  ก็ปล่อยให้ดำรงทำงานต่อแล้วเดินเข้าไปสำรวจในคอก คนงานรีดนมวัวช่วยกันเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดหลังจากขนน้ำนมดิบขึ้นรถ หญิงสาวยกข้อมือดูนาฬิกา เพิ่งเจ็ดโมงสิบนาที หล่อนยังพอมีเวลาเอ้อระเหยก่อนกลับไปให้ทันนัดที่บ้าน ราชาวดีนึกถึงห้วยดินแดงท้ายไร่...น่าจะพอมีเวลาสำรวจได้สักครู่ หล่อนบอกลาดำรงแล้วย้ำเรื่องเข้าประชุมบ่ายนี้ จากนั้นจึงขับรถผ่าทุ่งทานตะวันที่คนงานเริ่มทะยอยกันออกมาทำงานแล้ว มุ่งหน้าเข้าสู่ท้ายไร่ ขับรถตรงมาจนสุดทางที่เวียงพามาเมื่อคราวที่แล้ว หญิงสาวจอดรถข้างกระต๊อบไม้ไผ่ เมื่อหล่อนก้าวลงจากรถก็รู้สึกได้ถึงสายลมพัดมากระทบผิวจนขนลุกซู่ รู้สึกวังเวงทั้งที่สว่างมากจนแดดเริ่มร้อน หญิงสาวขับไล่ความรู้สึกหวาดหวั่นออกไป ค่อย ๆ เดินเข้าไปในกระท่อมไม้ไผ่ตรงหน้า หล่อนหยิบกิ่งไม้เขี่ยใบไหม้แห้งร่วงหล่นมาสุมบริเวณทางเข้าและปัดใยแมงมุมออกจากประตู  ในกระท่อมเต็มไปด้วยหยากไย่ใยแมงมุม มองเห็นลำแสงลอดเข้ามาเป็นสาย ปราศจากสิ่งมีชีวิตใด ๆในกระท่อมแห่งนั้น หญิงสาวค่อย ๆ เดินถอยกลับออกมา เดินอ้อมไปด้านหลัง หล่อนพบทางเดินแคบ ๆ เพื่อลงไปสู่เนินทรายที่โผล่พ้นน้ำในลำห้วย เสียงนกกระพือปีกบินกันพรึ๊บเมื่อหล่อนแหวกทางเดินเล็ก ๆ เสียงน้ำตกแข่งกับเสียงชะนีที่ร้องก้องป่าสงวนฝั่งโน้น หญิงสาวมองน้ำใส ๆ อย่างพึงพอใจ กรวดทรายที่นี่เม็ดค่อนข้างใหญ่หินแม่น้ำเม็ดกลมเกลี้ยงขนาดเท่าหัวแม่มือต้องแสงแดดที่ส่องกระทบน้ำในนำธารสะท้อนไปมาระยิบระยับ สวยจนอดเอื้อมมือไปเลือกเม็ดหินกลม ๆ มาคลึงเล่นเบา ๆ ไม่ได้ หญิงสาวเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศอันน่าตื่นตะลึงค่อย ๆ เดินลัดเลาะโขดหินขึ้นไป เสียงนกนานาชนิดร้องรับสลับกันไป ได้ยินเหมือนเสียงคนคุยกันอยู่ไกล ๆ หล่อนเข้าใจว่าคงเป็นชาวบ้านที่ออกมาหาของป่าไปขาย “คุณราชาวดี” เสียงเรียกทางเบื้องหลังทำให้นกกระพือปีกพึ๊บ บินออกไปอีกกลุ่มหนึ่งใหญ่ ๆ เสียงคนที่พูดคุยกันเมื่อสักครู่เงียบหายไปด้วย หญิงสาวหันไปมองที่ต้นเสียง แล้วยิ้มออกเมื่อเห็นผู้ที่ส่งเสียงเรียก...นครินทร์.... วันนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีเข้มยัดชายไว้ในกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบสีขาว “อ้าว คุณนครินทร์ สวัสดีค่ะ” แต่แล้วหญิงสาวก็เก้อ เมื่อเขาไม่ยอมยิ้มตอบ เดินเข้ามาหาหล่อนหน้าตึง ๆ แล้วคว้าข้อมือบาง ๆ พาหล่อนออกไปจากตรงนั้น “เดี๋ยวค่ะ คุณนครินทร์ มีอะไรคะ” เขายังไม่ตอบ หากแต่ยังคงก้าวยาว ๆ เดินต่อไปไม่ต้องออกแรงมาด้วยซ้ำหล่อนก็ตัวปลิวตามมาโดยง่าย ขึ้นมาถึงฝั่งได้หญิงสาวก็สบัดข้อมือหลุดจากมืออุ้งมือแข็งแรงของเขาได้ “อะไรกันนะคุณ คุณมีสิทธิอะไรมาทำแบบนี้” หญิงสาวพูดอย่างไม่พอใจ  มองเห็นแขนล่ำสันที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อยืดแขนสั้นแล้วมองข้อมือเล็ก ๆ ของตนเอง  หล่อนลูบข้อมือไม่ค่อยพอใจนักที่เขาหันกลับมาเท้าสะเอวจ้องหน้าเหมือนหล่อนทำอะไรผิด “ใครบอกให้คุณมาที่นี่น่ะ...เฮอะ คิดยังไงถึงมาเดินตรงนี้คนเดียว” เสียงนั้นดุจนเกือบเป็นตะคอก “แล้วทำไมล่ะ ก็นี่มันไร่ฉันทำไมฉันจะมาไม่ได้ คุณเองนั่นแหละที่ไม่มีสิทธิ์เข้ามา” หล่อนจ้องตอบเขาตรง ๆ หล่อนไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะปล่อยให้ใครมารังแกได้ง่าย ๆ นครินทร์จ้องตอบตาสวยซึ้งแต่เอาเรื่องของหล่อน ไล่ไปจนถึงผมตรงดำสนิทยาวเหยียดที่หล่อนรวบเป็นหางม้าไปข้างหลังอวดหน้าผากเนียนสวย คิ้วโก่งได้รูป ปากอวบอิ่มสวยสีชมพูระเรื่อตามธรรมชาติ บนใบหน้าเนียนใสรูปไข่  ไหนจะรูปร่างระหงสมส่วน ผิวขาวเนียนละเอียดนั้นอีกเล่า  ขนาดตัวเขาเองยังต้องระงับอกระงับใจไม่ให้ดึงร่างบาง ๆ นั้นมาจูบให้หายพยศ  ไม่อยากนึกเลยว่าถ้าพวกกลัดมันในป่ามาเจอหล่อนเข้าจะเกิดอะไรขึ้น เอาเถอะ! เขาละสายตาจากปากบาง ๆ ที่เชิดขึ้น แต่เจ้าของคงไม่รู้ตัวว่าเป็นกิริยาที่เย้ายวนแค่ไหน  ไม่ใช่ความผิดของหล่อน เสียงแข็ง ๆ นั้นทำให้เขาเรียนรู้แล้วว่าการใช้พระเดชกับหล่อนนั้นคงไม่สำเร็จ   เขาเองเป็นฝ่ายหลบสายตาซึ้งสวยของหล่อน มองใบหน้าที่เชิดขึ้นอย่างถือตัว “ผมขอโทษ ผมแค่ตกใจที่เห็นรถคุณวิ่งมาทางนี้ แล้วเห็นคุณอยู่คนเดียวในห้วยนั่น” หล่อนรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินคำขอโทษและน้ำเสียงที่ลดระดับความเข้มลงมา “คงไม่มีอะไรมั๊งคะ กลางวันแสก ๆ” ท่าทางหล่อนไม่ยอมง่าย ๆ นครินทร์มองหล่อนอย่างอ่อนใจ “แสดงว่าน้าเวียงยังไม่ได้เล่าให้คุณฟัง” หญิงสาวหันมามองคนพูด เหมือนมีเรื่องอะไรเคยเกิดขึ้นที่นี่มาก่อน "เรื่องที่ ตำรวจค้นเจอของที่นี่นะเหรอคะ...เล่าแล้วค่ะ" หญิงสาวยืนกอดอกหัน มองไปยังกระท่อมไม้ไผ่ สีหน้าและน้ำเสียงแสดงว่ายังเคืองเขาอยู่บ้าง "ก่อนหน้าที่พ่อคุณจะถูกจับ ทางการสืบได้ว่ามีขบวนการค้ายาเสพติดใช้แถบนี้เป็นเส้นทางขนยาจากอีกจังหวัดหนึ่งผ่านเข้ามา ผู้กองเจตน์เลยขอความร่วมมือจากอาวิชัยและ เอ่อ..นายสายลม เมื่อสองเดือนก่อนเราให้คนงานผลัดกันมาเฝ้าคืนละสองคน แต่เช้าวันหนึ่งเราก็พบว่าคนงานที่เฝ้ายามถูกฆ่าตายทั้งสองคน" คำบอกเล่าของนครินทร์สร้างความตกใจให้แก่ราชาวดีไม่น้อย นึกไม่ถึง ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงหล่อนเองซะอีกที่ต้องขอบคุณเขา "ที่นี่เหรอคะ" ชายหนุ่มมองราชาวดีที่ตกใจจนหน้าซีดเผือด ไม่ตอบคำถามแต่พูดต่อ "ถัดจากนั้น ก็มีคนพบศพชาวบ้านที่ขึ้นไปหาของป่า ถูกฆ่าตายกลางวันแสก ๆ" เขาเน้นคำว่ากลางวันแสก ๆ ย้อนคำพูดของหล่อน “ราชาวดีครับ ผมเข้าใจว่าคุณอยากพิสูจน์เรื่องพ่อของคุณนะ แต่คุณยังใหม่สำหรับที่นี่มาก ถ้าคุณมาเจอคนงานหรือชาวบ้านที่อยู่ในกฏหมายก็โชคดีไป แต่ถ้าหากคุณมาเจอพวกนอกกฏหมายล่ะ” คำพูดของนครินทร์ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย “นี่คุณ ฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นหรอกน่า ฉันดูแลตัวเองได้”   “คุณจะเอาอะไรไปสู้กับมัน พกปืนมาด้วยเหรอ หรือถ้าคุณร้องให้คนช่วย คิดว่าคนงานไร่ทานตะวันที่อยู่ใกล้ที่สุดจะได้ยินไหม นี่มันห่างตั้งเกือบสองกิโลนะคุณ” หล่อนต้องหลบสายตาด้วยไม่มีอะไรจะเถียงเขาได้ “เอาเป็นว่า...ผมขอร้อง อย่ามาแถวนี้คนเดียวอีกได้ไหม มันอันตราย ถ้าคุณอยากมาบอกผมก็ได้ผมจะพามาเอง” เขามองหน้าหล่อน หางเสียงที่อ่อนโยนลงนั้นทำให้หล่อนหันมามอง เมื่อพบกับสายตาคมก็ทำเอาสาวมั่นอย่างหล่อนขาดความมั่นใจไปเยอะ พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนลงเช่นกัน “ฉันแค่..อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง..คุณว่ามีใครที่น่าสงสัยไหมคะ” นครินทร์มองหน้าหล่อนนิ่ง ๆ สักครู่ ตัดสินใจว่าเขาควรจะบอกหล่อนหรือไม่ ในที่สุดก็ต้องตัดสินใจ “เห็นว่าทางการเขาก็ระแคะระคายบ้างแล้วหละ แต่ผู้กองเจตน์กำลังรอจังหวะอยู่ อยากจับให้ได้ตัวเอเย่นต์ ไม่ใช่แค่คนรับจ้างขน” “คงไม่ใช่นายสายลมนะคะ” คำปรารภของหญิงสาวเรียกเสียงหัวเราะจากชายหนุ่ม โดยที่หล่อนไม่รู้ว่า เขาขำอะไรนักหนา “คุณอย่าสงสัยเจ้านายผมเลยนะ เจ้านายผมน่ะออกจะแสนดี ที่สำคัญ..หล่อด้วยนะ สาวไหนเห็นก็ต้องชอบ” ใบหน้าเขายังระบายด้วยรอยยิ้มเห็นฟันขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบ ...ผู้ชายคนนี้ฟันสวย... “ฉันเบื่อคำนิยมของนายสายลมนี่เสียจริงเลย แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ...กลับกันได้แล้วยัง” หญิงสาวพยักหน้าแล้วกลับขึ้นรถ เขาปล่อยให้รถหล่อนเคลื่อนออกไปก่อนแล้วค่อยขับตามออกมา   ราชาวดีมองกระจกหลัง ฝุ่นจากรถหล่อนฟุ้งจนมองแทบไม่เห็นแลนด์โรเวอร์คันใหญ่ที่เข้ากับบุคลิกคนขับได้ดีเหลือเกิน  นึกในใจว่านายสายลมที่ท่าจะร่ำรวยไม่เบา  ขนาดผู้จัดการไร่ยังได้ขับรถคันละหลายล้าน รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้ารู้สึกอุ่นใจไม่น้อยเมื่อมีผู้ชายร่างใหญ่คนนั้นอยู่ใกล้ ๆ  ยินดีกับท่าทางเป็นห่วงเป็นใยนั้น เป็นหนึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมเดินทางกลับแล้ว  เขาจึงอำลากลับกรุงเทพฯ เลยทันทีหลังจากรับประทานอาหารเช้าฝีมือย่านวลแล้ว จากคุณ : ++ตันหยง++ - [ 25 มี.ค. 50 21:25:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โห!!!! มาคนแรกเลย เมื่อไหร่หนูดีจะรู้ซักทีว่านครินทร์ก็คือสายลม และสายลมก็คือนครินทร์ จากคุณ : Pat (PatriSani) - [ 25 มี.ค. 50 22:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยหนูดี ได้เชื้อขยันจาก คุณตันหยง มาลงตอนใหม่ให้อีกแล้ว อิอิ ขอบคุณมากค่ะ ^__^ จากคุณ : SunnyP - [ 26 มี.ค. 50 00:09:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ืนู่ดี...ขยันจริงๆๆ จากคุณ : keroobob - [ 26 มี.ค. 50 05:43:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น้องหนูดีไฟแรงจริงนะ ทำอะไรก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อนนะจ๊ะ คุณสายลมเป็นห่วง จากคุณ : AA (teptip) - [ 26 มี.ค. 50 09:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 26 มี.ค. 50 10:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นางเอกนี่กล้าเน๊อะ   คนร้ายนี่ใครหว่า จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 26 มี.ค. 50 15:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ _ ^ จากคุณ : ลูนาติก - [ 26 มี.ค. 50 18:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอโซนบริสุทธิ์ ...เปลี่ยนเป็นอากาศบริสุทธิ์ จะคำสวยกว่าไหมคะ  หรืออยากให้ได้บรรยากาศแบบสดชื่อจริงๆ นางเอกติดนิสัยจากที่ไปเรียนเมืองนอกมาเปล่าคะ ทำอะไรกล้าๆ ไม่ค่อยกลัวนี่ หรือนิสัยคุณลีลาวดีหนอ จากคุณ : The SoVo - [ 26 มี.ค. 50 21:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นายสายลมนี่เล่นซ่อนแอบกับหนูดีงั้นเหรอเนี่ย จากคุณ : หัวหมึก (pearl_blue) - [ 26 มี.ค. 50 21:50:12 ]