-1-


"เธอหายไปอยู่ไหน นิม"
ข้อความปรากฏบนจอภาพของเครื่องมือขนาดกระทัดรัดที่หล่อนถือในมือ
สายตาของหล่อนคล้อยเคลื่อนขึ้นไปบนท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสี แสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่เคลื่อนลงต่ำสาดส่องสว่างทำให้หล่อนต้องกระพริบตาถี่ การปรับสายตาต่อแสงสว่างไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหล่อน
แขนขาของหล่อนไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับ หล่อนรู้สึกเหมือนถูกบีบอัด อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆแต่ในลำคอกลับแห้งผาก
นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าความเจ็บปวด? นานมาแล้วที่หล่อนเคยสงสัย ว่าทำไมหล่อนถึงเกิดความรู้สึกเหล่านี้ได้ ความสุข ทุกข์ กลัว เศร้า...
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่หล่อนเกิดความรู้สึกเหล่านั้น....

.

.


"เธอช่างสมบูรณ์แบบ"
เขาเคยเอ่ยเช่นนี้กับหล่อน...

.

.


"เธอรักฉันมั๊ย นิม"
"ค่ะ เจ้านาย"
.
.
"เลิกเรียกฉันว่าเจ้านายเถอะ นิม"
"งั้น คุณจะให้ฉันเรียกว่าอะไรคะ?"
"..'ไคล์'... ชื่อของฉันไง"
"ค่ะ... ไคล์"

.

.


เขาคือ 'ผู้ให้กำเนิด'
ผู้สอนให้หล่อนรู้จักโลกกว้าง
หลายสิบปีมานี้หล่อนเติบโต เรียนรู้ และอยู่เคียงข้างเขา
หล่อนพัฒนาความรู้สึกรักที่มีต่อตัวเขาเพิ่มมากขึ้น ดั่งที่เขาต้องการให้เป็น...

.

.

-2-


"มาหาฉันหน่อย"
ข้อความปรากฏขึ้นอีกครั้ง หล่อนกดปิดข้อความแล้วหันหลังกลับ ผมยาวสีทองปลิวสยายตามแรงลม ต้องประกายของแสงอาทิตย์ระยิบระยับ
ร่างสูงโปร่งของหล่อนเคลื่อนหายไปจากสถานที่นั้น...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ
"มาแล้วค่ะ ไคล์" เสียงอ่อนหวานของหล่อนเล็ดลอดมาจากนอกห้อง
"เข้ามาสิ ที่รัก" เขาพูด
ประตูเลื่อนออกโดยอัติโนมัติ
ปรากฏร่างๆหนึ่งนอนบนเตียง หล่อนเคลื่อนกายเข้าไปใกล้ และนั่งลงบนเก้าอี้ข้างกายเขา

"ไปไหนมานิม ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวทั้งวันเลย" เขาตัดพ้อ
ไม่มีคำตอบจากปากของหล่อน หล่อนได้แต่กุมมือของเขาไว้ และนำมาแนบที่แก้มอันอ่อนใสของหล่อน พลันหยดน้ำอุ่นๆก็พาลไหลออกมาจากดวงตากลมโตสีฟ้าคู่นั้น ใบหน้าอ่อนเยาว์ของหล่อนช่างดูสวยงามแม้กระทั่งเวลาร้องไห้
"เป็นอะไรไปสาวน้อย..." เจ้าของเสียงอันอ่อนแรงกล่าว
"ในที่สุดก็มีวันนี้นะ... วันที่เธอหลั่งน้ำตา... " บนใบหน้าเขาปรากฏยิ้มเศร้าๆ และรอยเหี่ยวย่นจากวัยชรา
"เราคุยกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ? นิม"

หล่อนยิ้มทั้งน้ำตา...
คุณมันเห็นแก่ตัว...
คุณสร้างฉัน เพื่อเป็นตัวแทนของเธอคนนั้นที่จากคุณไป คุณสามารถสร้างฉันให้มีความคิด อารมณ์ ความรู้สึก และรักคุณได้ ฉันสามารถยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ แต่คุณก็ไม่สามารถทำให้ฉันเติบโตและแก่ลงไปเหมือนคุณได้
คุณโกหกฉัน ที่ว่าฉันสมบูรณ์แบบ แท้จริงมันไม่ใช่เลย...

.

.


-3-


เมื่อตะวันลาลับอีกครา...
เขาก็จากไป...
หล่อนยังคงยืนอยู่ในสถานที่แห่งนั้น...
ที่ๆเขาและเธอเคยมานั่งมองตะวันที่กำลังจะลาลับด้วยกันบ่อยๆ

"รู้มั๊ยนิม... " หล่อนนึกถึงประโยคแรกที่เขาเอ่ย เมื่อครั้งแรกที่เขาพาหล่อนมา
"นี่เป็นที่ๆฉันพา 'เธอ' มานั่งดูดวงอาทิตย์ตกเป็นประจำ... เธอเป็นผู้หญิงที่พิเศษมากจริงๆ และฉันก็รักเธอมากเหลือนเกิน... เสียดายที่เธออายุสั้นนัก... เธอช่างเหมือนกันเหลือเกิน นิม"
ใบหน้าเขาตอนนั้นยังไม่มีรอยเหี่ยวย่นของวัยชรา เขาแลดูเยาว์วัยกว่าหลายเท่า และแข็งแรง เขาโอบกอดเธอในอ้อมแขน น้ำตาของเขาไหลริน หล่อนได้แต่เฝ้ามองด้วยความสงสัย...
เวลาล่วงเลย หล่อนจึงเข้าใจว่าความรักนั้นเป็นเช่นไร ทำไมคนเราจึงร้องไห้เสียใจเมื่อคนรักจากไป... หล่อนเห็นการเปลี่ยนแปลง เห็นการเจริญวัย จนกระทั่งเวลานี้ที่เขาร่วงโรยจากไป...






ท้องฟ้าสีส้มปรากฏขึ้นอีกครา สายลมเย็นพัดมาให้ผมสีทองของหล่อนปลิวสยายต้องแสงอาทิตย์อีกครั้ง...
หล่อนเปิดกล่องใบเล็กที่เขามอบให้ก่อนจากไปออกมา ข้างในปรากฏกระดาษแผ่นเล็กๆ และแหวนทองวงหนึ่ง

" ถึงนิม
สาวน้อยของฉัน...

ตลอดเวลาที่มีเธออยู่ ฉันมีความสุขมากเลยนะ
เธอเติมเต็มชีวิตฉัน ฉันดีใจที่มีเธออยู่ข้างๆคอยช่วยเหลือและเป็นทุกๆอย่างสำหรับฉัน
ฉันเสียใจจริงๆที่ไม่สามารถจะอยู่กับเธอได้ตลอดไป...
ชีวิตของมนุษย์มีขีดจำกัด ร่างกายร่วงโรยตามกาลเวลา...
ฉันคงเหมือนคนเห็นแก่ตัวสำหรับเธอสินะ ที่สร้างเธอขึ้นมาแล้วจะต้องตายจากเธอไป
ฉันเสียใจที่ไม่สามารถทำให้เธอแก่ไปพร้อมๆฉันได้
ถึงฉันจะสร้างเธอขึ้นมาจากความทรงจำที่มีแด่คนรักเก่าของฉัน แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่า ฉันรักเธอนะ
แหวนวงนี้ ฉันมอบแด่เธอในฐานะของ 'ภรรยา' ของฉัน ภรรยาที่ฉันอยู่ร่วมชีวิตมาด้วย 54 ปี
ถ้าไม่มีเธอ ชีวิตที่ผ่านมาฉันคงว่างเปล่า... ขอโทษที่ไม่มีโอกาสได้สวมแหวนวงนี้ให้เธอเอง

รัก
ไคล์"

หล่อนสวมแหวนวงนั้นบนนิ้วนางข้างซ้าย

"ขอบคุณค่ะ ที่รัก
ฉันก็คงจะอยู่ต่อไปไม่ได้โดยปราศจากคุณ..."

สีส้มของท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเทา...
ภาพตรงหน้าค่อยๆเลือนลาง
ในที่สุดดับลง เมื่อตะวันลาลับ....

.

.


แรงบันดาลใจจาก Bicentennial Man ของ Isaac Asimov ค่ะ