ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว หนุ่มวัย 16 ขวบแอบเข้าไปโขมยมะม่วงในสวนเพราะคิดว่ามันก็แค่มะม่วงไม่กี่ผล..

ทำเพราะเจ้าของขี้โมโห...อยากแกล้งเล่น... ตลกดี

ฝ่ายเจ้าของหาตัวขโมยไม่ได้หนักเข้า...แค้น....เอาหมามาซุ่มรอโจร....

หนุ่มโดนหมากัด...วิ่งกลับบ้าน...เจ้าของสวนหัวเราะชอบใจเพราะ...มันก็แค่..เรื้องตลก..

ซวยหมาเป็นบ้า...หนุ่มติดเชื้อ...ตาย....ไปๆมาๆก็เกิดเหตุเศร้ากันเพราะ "เรื่องตลก"

สมัยนั้นไม่มีศาลต้องตัดสินกันเองในหมู่บ้านว่าใครผิด.....

   เถียงกันก็คงจะยาวเพราะฝ่ายผู้ตายก็กล่าวว่าญาติตนแค่ทำพอสนุกไม่น่าผิดร้ายแรงอะไร....

...เค้ากล่าวถูก...

ไอ้ฝ่ายเจ้าของมะม่วงก็บอก...กรูก็แค่หยอกกลับเ่ท่านั้นใครจะนึกว่า...หมามันจะบ้า....

...นี่ก็ถูกอีกเค้ามีสิทธ์ปกป้องสวน...ผิดหรือ..

สรุป..หาคนผิดไม่ได้...

ถ้าเจ้าหนุ่มผู้ตายมีจริยธรรม....ปู่ย่าตายายก็บอกเสมอว่าลักของเค้ามันบาป...เรื่องก็ไม่เกิด

หรือเจ้าของมะม่วงคิดแทนว่าแค่มะม่วงไม่กี่ผล..ถือว่าทำทาน...ความตายก็ไม่ปรากฎในนิทาน....

เรื่องนี้ก็จะจบ Happy Ending

ถาม : นิทานเรื่องนี้ให้อะไร

ตอบ : หาสาระใดๆมิได้ผู้แต่งเพียงแค่อยากเขียน

จบ.....

แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 50 06:29:18