ครั้งหนึ่งนั้นวันเยาว์เราสุขสันต์
เคยมีฝันวันชื่นคืนสดใส
กาลเวลาพาวันผันผ่านไป
พาสิ่งใหม่ให้เผชิญเดินผ่านมา
การเดินทางกลางแดนแผ่นดินร้อน
ดังไฟฟอนรอนฝันนั้นหมดค่า
สู้ชีวิตคิดพ้นวนมรรคา
ทุกเวลาหากินดิ้นรนไป
บนเส้นทางย่างเท้าเราก้าวผ่าน
จากวันวานมานมั่นฝันสดใส
กาลเวลาคลาเคลื่อนฝันเลือนไกล
เหลือรอยไว้ใจคงความทรงจำ
คิดกลับย้อนก่อนครั้งยังเยาว์อยู่
วัยเรียนรู้บางครั้งพลั้งถลำ
ทางทุกข์เข็ญขรุขระเปะปะคลำ
ความเจ็บช้ำย้ำให้ได้เรียนรู้
ผ่านโศกสุขทุกข์เศร้าความเร่าร้อน
ทุกบทตอนสอนตนเป็นคนสู้
ความลำบากยากเข็ญนั้นเป็นครู
ฉันที่เห็นและเป็นอยู่ดูโลกปลง
ความไฝ่ฝันวันเยาว์เราเคยหวัง
สู่ฟากฝั่งฟ้าไกลให้สูงส่ง
วันนี้ขอแค่เพียงเลี้ยงชีพคง
ผ่านพ้นวงวนกรรมที่นำทาง
ในบางครั้งยังฝันถึงวันผ่าน
ปณิธานที่ฝันหมายมั่นสร้าง
เนิ่นนานแล้วแววฝันนั้นเลือนลาง
เหลือเพียงร่างร้างฝันนั้นหนึ่งคน
กระจกฉายลายริ้วบนผิวหน้า
ชายชราตาเศร้าใจเหงาหม่น
จำเดินไปในเส้นทางอย่างอดทน
คงใกล้พ้นวนวังแห่งกรรมเวร
จากคุณ :
คมเย็น 
- [
28 มี.ค. 50 12:26:49
]
ปลายทาง
