มีชายสองคน....เปิดร้านตีกระบี่คู่กัน..ใครๆต่างพูดว่า..กระบี่ที่ถูกตีจากช่างสองคนนี้..ประณีตที่สุด..คมที่สุดและทนทานที่สุด...

ถึงกระนั้น..ทั้งสองก็ยังไม่พอใจ..ต้องการจะมีฝีมือยิ่งขึ้นไปอีก...จึงพากันปิดร้านออกเดินทางฝึกฝีมือตนเอง

ฝ่ายหนึ่งตกลงใจไปทางใต้เพราะได้ยินว่าเหล็กทางนั้นดีที่สุด....

ฝ่ายหนึ่งคิดขึ้นเหนือ..เพราะมีข่าวลือถึงอาจารย์ผู้ครอบครองตำราแห่งการสร้างยอดกระบี่....

ตัดสินใจดังนั้น...ต่างแยกย้ายไปคนละทาง..โดยให้สัญญากันว่าี..อีกห้าปีให้หลังจะมาพบกัน..

เพื่ิอมาพิสูจน์ฝีมือของฝ่ายตรงข้าม...

ฝ่ายเดินทางไปทางใต้..หลังจากรอนแรมได้ร่วมปี..ได้มาถึงเมืองๆหนึ่ง..

ณ ที่นั่น..ได้มีพระราชาชื่นชอบผู้ศาสตราวุธเป็นอันมากจึงมักมีการประกวดแข่งขันหายอดช่างอยู่บ่อยๆ...

ชายคนนี้ได้ร่วมแข่งขันด้วยผลปรากฏว่า...กระบี่ของเค้าเป็นที่โปรดปราน..

ชายหนุ่มได้เข้าทำงานในวัง..เป็นช่างตีกระบี่ส่วนพระองค์..และเลี้ยงดูโดยให้เกียรติเฉกเช่นขุนนางเลยทีเดียว...

อีกฝ่ายได้เดินทางขึ้นเหนือร่วม 2 ปีจึงได้พบกับอาจารย์สมใจนึก...

ชายหนุ่มรีบปวารณาตัวเป็นศิษย์โดยทันที..ซึ่งก็ตั้งใจเรียนพร้อมทั้งปรนนิบัติรับใช้อาจารย์อย่างขยันขันแข็งโดยตลอด...

จวบจนเวลา่ล่วงเลยไป 5 ปี..

ชายหนุ่มผู้ลงใต้... หลังจากได้เข้าอยู่ในวังก็มิได้พัฒนาฝีมือตนเลย...แต่ด้วยความที่มีฐานะ...

ก็ได้จัดหาเหล็กที่ดีที่สุดเท่าที่เงินจะซื้อได้จากนั้นก็ได้ตีดาบขึ้นมา...

หลังจากเสร็จเรียบร้อยก็มุ่งหน้าไปที่หมายด้วยใจลำพอง..

ฝ่ายทางเหนือแม้ในระยะเวลา 5 ปีจะฝึกฝนกับอาจารย์มิได้ขาดจนฝีมือก้าวหน้าขึ้นมากแต่...

จนแล้วจนรอดอาจารย์ก็ไม่สอนเคล็ดลับการตียอดกระบี่เสียที...

ด้วยความร้อนใจประกอบอารมณ์โมโหจึงได้พลั้งมือสังหารอาจารย์ตนพร้อมกับแย่งตำรามา...

หลังจากศึกษา..ไม่ช้าไม่นานก็สร้างยอดดาบขึ้นสำเีร็จพร้อมเก็บข้าวของเดินทางกลับด้วยหัวใจลิงโลด...

ครั้นวันพบหน้าทั้งสองได้คุยถามสารทุกข์สุกดิบของกันและกัน..

จากนั้นได้หยิบกระบี่ของตนออกมาพร้อมกับฟาดใส่คู่ต่อสู้อย่างเต็มกำลัง..

ด้วยมั่นใจในอาวุธตนทั้งคู่...

เพียงกระบี่เดียว....กระบี่ของช่างจากแดนใต้ก็หักไปราวกับเป็นเหยือกกล้วยยังไงยังงั้น..

ช่างฝ่ายเหนือ ได้ทีจึงกล่าวแก่เพื่อนรักว่า

"เพราะเพื่อนมัวแต่หลงงมงายกับวัตถุภายนอกจนลืมไปว่าแท้จริง..ต่อให้เหล็กวิเ๋ศษแค่ไหน...

กระบี่มีอาจจะดีไปได้.. หากผู้ตีมิเก่งกล้าเพียงพอเลย.. "

"เรายอมรับ " ผู้ปราชัยพูดบ้าง

"แต่ยังไงเสีย..ตัวเจ้าก็มิอาจจะอ้างถึงความเป็นยอดนักตีกระบี่เช่นกัน ! "

" ด้วยเหตุใด  " ผู้ครองตำราถามด้วยเสียงฉุนเฉียว

ช่างตีกระบี่ในวังได้ยินก็หัวเราะพร้อมกับพูดว่า

"หากแม้นกระบี่นั้นเป็นสุดยอดแห่งดาบจริงแต่ก็จะมีประโยชน์อันใดเล่า....

ในเมื่อตัวเจ้า..ย่อมโดนประํฌามจากทั้งแผ่นดินเพราะคลั่งวิชาจนถึงกับลงมือสังหารผู้เป็นอาจารย์...

กระบี่ที่สร้างจากมือคนเยี่ยงนี้จะมีค่าเหนือกว่าเศษเหล็กผุๆ หรือ!
                                   

                                             .................................................................





เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..

เงินตรามิอาจชนะวิชา แต่วิชา่ย่อมไร้ค่า หากขาดคุณธรรม


ขอบคุณที่อ่านเรื่องเพ้อเจ้อของผมจนจบครับ.....

แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 50 23:25:02

แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 50 07:20:13