ความคิดเห็นที่ 1 ลมต้นหนาวหอบเอายอดไผ่สองข้างทางเอนไหวไปมา ถนนนอกตัวเมืองนานๆ ครั้งจึงจะมีรถวิ่งผ่านสักคัน  ไม้ใหญ่โดยรอบขึ้นหนาทำให้บริเวณนั้นยิ่งดูมืด  แสงจันทร์เพ็ญสาดลำผ่านใบไม้ได้บ้าง แม้ไม่มากแต่ก็ทำให้มองเห็นเงาตะคุ่มซึ่งเคลื่อนที่เบาๆ ใต้โคนต้นไทรใหญ่   แสงเพียงเล็กน้อยในเงามืดแต่ดูราวสปอร์ตไลท์ส่องอยู่กลางเวที หากตัวละครในที่นี้ไม่ใช่ดารานักแสดง แต่เป็นหุ่นไม้ หุ่นปูน ทั้งช้าง ม้าและนางรำ มันช่างดูกลมกลืนเมื่ออยู่บนศาลเพียงตาทรงไทยซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้มาลัย บ้างยังสดเพราะเพิ่งมีคนนำมาเซ้นไหว้เมื่อตอนหัวค่ำ แต่ก็มีบางส่วนที่แห้งเหี่ยวและถูกทิ้งเป็นซากกองเป็นภูเขาเลากาหลังโคนไม้   หัวโค้งนี้เงียบและมืด  พบเพียงหมาจรจัดร่วมสิบตัว พวกมันใช้ศาลาพักริมทางเป็นที่หลบฝนและน้ำค้างกลางคืน  แล้ววันนี้ก็เช่นกัน ศาลานี้เงียบสงัด สุนัขจรจัดเลือกมุมที่มันคุ้นเคยหมอบหลับเหมือนเช่นวันก่อนๆ ภายในความเงียบนั้น...เสียงเครื่องยนต์คำรามมาจากที่ไกลแสนไกลก่อนจะกระชั้นเข้ามาเรื่อย...เสียงจิ้งหรีดเรไรที่ดังระงมอยู่ก่อนหน้านี้พลันเงียบไป  คงเพราะตกใจผู้มาเยือน หรือเพราะเสียงร้องอาจถูกกลบด้วยเสียงรถซึ่งกำลังมุ่งตรงมาทางโค้งอันตรายนี้ก็เป็นได้...ไม่เพียงแต่เหล่าแมลงกลางคืนเท่านั้นที่รับรู้ถึงเหตุการณ์ไม่ปกติ  พวกหมาจรจัดต่างยกหัวขึ้น...อย่างตระหนก  ดวงตาทุกคู่มองไปทางต้นเสียงคำรามที่ใกล้เข้ามาทุกที...ไฟหน้ารถส่องกระทบตาสีแดงของพวกมัน  และเหมือนนั่นเป็นสัญญาณให้พวกมันโก่งคอหอน.... แสงไฟสาดเข้าไปในศาลเพียงตาใต้ต้นไทรเมื่อรถเลี้ยวเข้าโค้งด้วยความเร็วสูง คล้ายคนในรถต้องการผ่านจุดนี้ให้เร็วที่สุด แต่ในจังหวะนั้น...อะไรบางอย่างเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วตัดหน้ารถ ส่งผลให้ชัชวาลเหยียบเบรกจนตัวโก่ง....ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว... “เฮ้ย!?”  คนขับสะดุ้งเฮือก “ว้าย!” วงเดือนร้องอย่างตระหนก เมื่อรับรู้ว่ารถเสียหลักเหวี่ยงตัวกินเลนไปอีกฟากหนึ่งคล้ายทำท่าจะหลุดออกจากโค้ง “เกิดอะไรขึ้นคะ?” “อะไรก็ไม่รู้  วิ่งตัดหน้ารถ”  ชัชวาลตอบไม่แน่ใจ สายตามองไปด้านหน้า รถเสียหลักกินเลนข้ามไปฝั่งตรงข้าม แต่เพราะคนขับค่อนข้างมีสติจึงประคองรถไว้ได้ “คุณเป็นยังไงบ้าง  ลูกล่ะ?” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” วงเดือนแตะแขนสามีให้กำลังใจ  ก่อนจะหันกลับไปดูลูกสองคนซึ่งยังคงหลับพริ้ม ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว แต่นั่นก็บ่งบอกว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้ร้ายแรง  “คุณล่ะคะ?” “ครับ...ผมไม่เป็นไร”  ชัชวาลตอบไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกใจหาย เห็นชัดว่ามีอะไรบางอย่างวิ่งตัดหน้ารถในระยะกระชั้น  เขามองไปรอบๆ อยากลงไปดูให้แน่ใจแต่คงไม่ปลอดภัยนัก เพราะบนศาลาเต็มไปด้วยสุนัขจรจัดนับสิบ ดวงตาสีแดงของพวกมันจับจ้องอยู่ที่ผู้มาเยือน  แม้ไม่ได้ยินเสียงเห่าหอนโหยหวนนั้น  แต่ทั้งชัชวาลและภรรยารู้ดีว่าคงไม่เหมาะที่จะออกไปเผชิญหน้ากับพวกมัน... “ผมจะลองขยับรถดูละกัน”  หลังบอกภรรยา ชัชวาลถอยรถออกไปจากจุดนั้น ทิ้งระยะห่างเกือบห้าเมตร เพื่อดูให้แน่ใจว่าชนตัวอะไรกันแน่ แต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่า...มันเกิดอะไรขึ้น  แรงปะทะที่สัมผัสได้คือความจริง  ความรู้สึกเหมือนชนอะไรเข้าอย่างจัง!   “เป็นไปได้ยังไง!” ระหว่างที่ชัชวาลพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง วงเดือนมองไปรอบๆ บริเวณ  โดยเฉพาะที่ศาลเพียงตาใต้ไทรใหญ่ และแล้วภายในเงามืดนั้น เธอรู้สึกว่ามีร่างใหญ่ทะมึนเคลื่อนที่เบาๆ คล้ายกำลังหลบสายตาของเธอ... “ขะ...คุณคะ!  นั่นใครน่ะ?”   เสียงสั่นของภรรยาทำให้ชัชวาลมองตามเธอแทบจะทันที แต่เขามองไม่เห็นอะไรอย่างที่ภรรยาเห็น  เขาไม่เห็นเงาทะมึนที่ทำให้ภรรยาตัวสั่นงันงกอยู่ในตอนนี้ “ไม่เห็นมีอะไร...” ชัชวาลบอกตามซื่อ “คุณเห็นอะไรน่ะเดือน?” “...ค่ะ...ไม่มีอะไร...ฉันคงตาฟาด ไปต่อเถอะค่ะ ไปกันเถอะ!”   เมื่อวงเดือนไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ เธอจึงต้องบอกออกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ความกลัวแทบทำให้อยากหายไปจากตรงนี้  ส่วนชัชวาลไม่ได้มีความกลัวมากไปกว่ารู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เห็น  แต่ก็ต้องรีบเคลื่อนรถออกไปเพราะคำคะยั้นคะยอของภรรยา.... รถโฟล์วิลผ่านโค้งนั้นไปพร้อมกับเสียงสุนัขจรจัดที่เห่าหอน... มันไม่ได้ร้องส่งรถคันนั้น...แต่มันร้องส่งอะไรบางอย่างที่รีบกระโจนเกาะอยู่บนหลังคารถ... “ในที่สุดข้าก็ได้เจอ...”   เสียงยะเยือกแฝงไว้ซึ่งความหวังแว่วมาในฝัน...เด็กชายที่นอนอยู่บนเบาะหลังขยับตัวคล้ายจะปัดความน่ารำคาญนั้น  เด็กน้อยไม่ทันรู้...ว่ามีอะไรบางอย่างติดตามพวกตนมา... รถโฟล์วิลวิ่งตัดออกจากตัวเมืองมาได้พักใหญ่แล้ว แม้เพิ่งผ่านเหตุการณ์น่าใจหาย แต่เมื่อเวลาผ่านไปสองสามีภรรยาก็คลายใจ...คิดว่าเรื่องทั้งหมดก็คงเป็นแค่การตาฟาด...ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะยิ้มน้อยๆ คลายกังวล... วงเดือนเบือนหน้ากลับมาดูลูกชายคนวัยสิบขวบกับลูกสาววัยหกขวบ ดวงตาอ่อนโยนกวาดมองลูกอย่างละเอียดเหมือนทุกครั้ง  เพราะไม่ต้องวุ่นกับการออกไปช่วยสามีทำงานนอกบ้าน เวลาส่วนใหญ่จึงมอบให้ลูกชายหญิงทั้งสอง  วงเดือนสอนให้พี่ชายอย่างนัทเป็นคนรักน้อง และไม่ลืมอบรมน้ำมนต์ให้เป็นน้องสาวที่รู้จักเชื่อฟังคำพี่ชาย   “คงมีแต่ตอนหลับนี่กระมังที่ยัยน้ำจะหยุดพูด”  ชัชวาลพึมพำอยู่หน้าพวงมาลัย สายตายังคงมองไปข้างหน้า ขับรถอย่างระมัดระวังเพื่อพาครอบครัวสู่จุดหมายอย่างปลอดภัย “ดีที่ตานัทเป็นคนพูดน้อย  ไม่อย่างนั้นเป็นได้ทะเลาะกันตาย” “ค่ะ”  วงเดือนยิ้มรับเห็นด้วยกับเรื่องนี้ “...ถึงจะทำเป็นรำคาญน้องบ้าง แกล้งน้องบ้างแต่สุดท้ายก็รักล่ะค่ะ” “นั่นเป็นวิธีจัดการเด็กอย่างยัยน้ำในแบบตานัทเค้า...ตามใจมากไม่ดี เดี๋ยวจะดื้อไปกันใหญ่  น้ำมนต์ขี้อ้อนเกินไป”  คนเป็นพ่อแสดงความคิดเห็นอย่างขันๆ เข้าใจลูกชายคนนี้ดี และรู้จักลูกสาวตัวน้อยดีไม่แพ้กัน “ค่ะ...ก็ลูกพ่อนี่คะ” วงเดือนจะบอกประมาณนี้เวลาคุณคนพ่อเข้าข้างคุณลูกชาย “ว่าแต่คุณเหนื่อยรึยัง...ฉันขับเปลี่ยนมั้ยคะ...” “...มาพูดตอนนี้เนี่ยนะครับ”  ชัชวาลว่าอย่างรู้ทันภรรยาสาว พร้อมกับรถเลี้ยวขวาตัดออกจากถนนใหญ่  ป้ายข้างทางบ่งบอกจุดหมายซึ่งอยู่ถัดไปอีกสองกิโลเมตร “...แต่ผมว่าอย่าดีกว่าเกรงใจคุณน่ะ...ว่าแต่ที่นี่ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ” “เหน็บรึเปล่าคะ” วงเดือนมองค้อนหน่อยๆ “ผมไม่ได้ว่านะ...” ชัชวาลรีบแก้ตัวเพราะรู้ว่าภรรยากำลังจะคุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ “ผมชอบที่นี่แล้วจริงๆ  ถึงเมื่อก่อนผมจะคิดว่ามันกันดาล...บ้านนอกสุดๆ ก็เถอะ” “ค่ะ ฉันมันคนบ้านนอก”  วงเดือนทำท่างอนสามี ทีเล่นทีจริง อีกฝ่ายก็จับท่าทางนั้นได้รีบแก้ต่างขันๆ “แต่ผมก็หลงรักคนบ้านนอกจนหัวปักหัวปำ  ตามมาขอลูกเค้า ทำทุกอย่างที่คนที่นี่ให้ทำ และผมก็ยินดีให้ลูกผมซึมซับเอาวัฒนธรรมความดีงามซึ่งคนที่นี่เชื่อกันนะครับ” “ทั้งๆ ที่คุณก็ยังคิดว่ามันดูงมงาย...” วงเดือนดักคอคนเป็นสามี เหมือนรู้ประกายตานั้นดี “งมงายยังไงฮะ”  เสียงด้านหลังร้องถามยังงัวเงีย “อ้าว...ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ?”   “พ่อว่างมงายอะไรนะฮะ”   “เรื่องผู้คุ้มครองของที่นี่ไงนัท...” คนเป็นพ่อบอกมองผ่านกระจกหลัง เห็นลูกชายกำลังยันตัวนั่ง แต่ไม่ลืมที่จะระวังหัวน้องสาวซึ่งนอนพิงไหล่พี่ชายหลับสบาย “ความเชื่อที่ชาวบ้านเขามีพิธีกรรมไหว้เจ้าที่...ซึ่งเขาเรียกกันว่าปู่ตา...พ่อคิดว่ามันดูงมงาย” “ไม่งมงายนะฮะ”  นัทดูหน้าตาตื่น บอกเสียงดัง “ผมรู้ว่าไม่งมงาย...คุณยายบอกว่า...” “ครับ...พ่อรู้...” คนเป็นพ่อดักคอ เพราะรู้ว่าลูกชายกำลังจะสาธยายประวัติอันยาวนานที่เคยได้ยินคุณยายเล่าให้ฟัง...อีกทั้งเจ้าตัวก็เจอมาโดยตรง “ผมรู้ว่าพ่อยังไม่เชื่อ”  เด็กชายมองตาพ่อผ่านกระจกมองหลังอย่างรู้เท่าทัน คนเป็นพ่อถอนหายใจ แต่ไม่ใช่การเบื่อหน่าย มันเป็นการผ่อนลมหายใจเพื่อจะพูดถึงเรื่องเครียดๆ และเป็นอาการกลั่นกรองคำพูดเพื่อจะสอนลูกชาย “พ่อไม่เชื่อเรื่องปู่ตา แต่พ่อไม่ได้ว่าคนที่นี่งมงายหรอกนัท  นั่นเป็นความเชื่อที่ไม่ได้ทำร้ายใคร เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ เป็นศูนย์รวมใจของชาวบ้าน...ถึงปู่ตาจะไม่มีตัวตนจริงๆ” “แต่ผมรู้ว่าปู่ตามีจริง...ปู่ตาพาผมกลับบ้านตอนที่ผมหลงอยู่ในป่านั่น” นัทบอกเสียงเครียด สายตามองไปนอกรถ ความมืดสองข้างทางทำให้รู้ว่าอีกไม่นานก็จะถึงบ้านคุณยายแล้ว และเขากำลังจะเข้าไปในเขตคุ้มครองของปู่ตา ตามความเชื่อที่คุณยายเคยบอกไว้ “ปู่ตา...หาผมเจอและพาออกมา...ปู่ตาช่วยชีวิตผม...และปู่ตาก็รู้แล้วว่า...วันนี้ผมมาเยี่ยมท่าน...” บรรยากาศเงียบไปหลังสิ้นเสียงนัท  วงเดือนรู้สึกถึงใจคนเป็นพ่อ  ชัชวาลไม่เคยต่อต้านที่นัทเชื่อแบบนั้น แต่คนเป็นหมอก็อยากจะสอนให้รู้จักใช้เหตุผลและหลักความเป็นจริง วิทยาศาสตร์ไม่ได้ยืนยันว่าคำพูดนัทเป็นความจริง  ชัชวาลเชื่อว่านั่นเป็นชาวบ้านซึ่งออกตามหานัทในวันที่เด็กชายหลงป่า แต่เพราะความเหนื่อยและอาการไข้ทำให้นัทมองเห็นภาพ...ชายแก่ท่าทางใจดี นุ่งขาวห่มขาวเดินมาหาเขา ช่วยปลอบประโลมและอุ้มกลับมาส่งที่ชายป่า...จนชาวบ้านไปเจอตัว เด็กชายจึงปลอดภัย “หนูหิวข้าวแล้ว...”  เสียงเจื้อยแจ้วทำให้บรรยากาศเงียบๆ ดูสดใสขึ้นในทันที คนเป็นพ่อกับแม่มองสบตานิ่งๆ ก่อนจะคลี่ยิ้ม “ตื่นขึ้นมาก็หาของเข้าปากเลยนะยัยตัวยุ่ง” คนเป็นพี่ยกมือขยี้ผมน้อง “ทนอีกนิดนึงนะจ๊ะ ใกล้จะถึงแล้วล่ะ”  วงเดือนขันคำพูดของคนเป็นพี่ชาย “แต่หนูหิวนี่นา ขนมก็หมดแล้วด้วย”  ดูเหมือนคนตัวน้อยอุทร “น้ำทนไม่ได้แน่ๆ เลยค่ะ  ฮี้วหิว พี่นัทไม่หิวเหรอคะ  น้ำน่ะฮิ้วหิว...” “อะ...กินซะ” โอริโอ้ถุงเล็กขนาดสามก้อนถูกส่งให้น้อง พี่ชายตีหน้ารำคาญเมื่อคนตัวน้อยยิ้มแป้นคล้ายต้องการเอาใจ จึงรีบพูดเหน็บแนมแก้เขินอย่างที่ทำบ่อยๆ  “ปากไม่ว่างจะได้ไม่ต้องพูดมาก...” “ดูพูดให้น้องเข้า” คนเป็นแม่ดุไม่จริงจัง ส่ายหน้าเนือยๆ เมื่อลูกชายเปิดยิ้มกว้าง ขันอาการที่คนเป็นน้องกำลังฉีกถุงโอริโอ้ “มาพี่แกะให้...” “...หู้...มืดจัง สองข้างทางมืดจัง”  น้ำมนต์พูดทั้งๆ ที่ขนมเต็มปากอย่างลืมตัว “น้องน้ำ...” “ค้า...” คนตัวน้อยรู้ความหมายเสียงปรามของคุณแม่ดี รีบเคี้ยวขนมและกลืนลงคอ ก่อนจะรับน้ำจากพี่ชายมาดูดสองอึก และก็ว่าต่อเมื่อปากว่างไม่ผิดกฎ  “...ใครไปยืนที่มืดๆ น่ะ” “ไหน?” นัทรีบมองตามน้องสาว “ไม่เห็นจะมี...” “นู้น...อยู่ตรง...อ้าวหายไปแล้ว...” คนตัวน้อยร้องเสียงดัง “จะหายได้ไงเล่า...ตาฝาดแล้ว...” นัทออกอาการเซ็งๆ “กินเข้าไปจะได้ไม่ต้องพูดมาก” “จริงๆ นะ น้ำเห็น...เขายืนอยู่คนเดียวใส่เสื้อขาว หน้ามอมๆ สกปรก มองมาทางเราด้วย” “รถวิ่งขนาดนี้...ไกลขนาดนั้น จะเห็นได้ไงว่าหน้ามอมไม่มอม  มั่วใหญ่แล้วยัยน้ำ” คนเป็นพี่ให้เหตุผล “แต่น้ำเห็นนะ เหมือนเขาอยู่ใกล้ๆ ชัดเลยน้ำจำหน้าได้ด้วย” คนเป็นน้องว่าแบบมั่นใจ “จริงนะ หน้าลอยชัดเลย” “ถ้าเป็นแบบนั้นก็เห็นผีแล้ว” นัทว่าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่ต้องการพูดประชด  แต่พอนึกได้ รีบหันกลับไปมองแทบจะทันที “ดูอะไรคะ?”  น้ำมนต์ทำเหมือนพี่ชายบ้าง หันกลับไปมองข้างหลัง แต่พบเพียงความมืดของสองข้างทาง “ไม่เห็นมีอะไรเลย...พี่นัทดูอะไรคะ?” สองพี่น้องไม่รู้หรอกว่าเวลานี้หัวใจคนเป็นพ่อเป็นแม่แทบจะหล่นไปอยู่ปลายเท้าเพราะคำพูดของลูก ชัชวาลลดความเร็วรถลง ขณะที่ภรรยาก็ยกมือขึ้นแตะอก  สิ่งที่วงเดือนเห็นก่อนหน้านี้เหมือนจะผุดขึ้นมาหลอกหลอน... หน้าศาลเพียงตา...ในเงามืดที่ไม่น่าจะมองเห็นอะไรได้ แต่เธอกลับเห็นภาพซากศพที่ยืนแข็งทื่อ...หากดวงตาเปิกกว้างมองประสานมา...ต้องเรียกอย่างนั้น ไม่ต้องมีเหตุผลใดๆ มาอธิบาย เพราะสติของตัวเองบอกชัดเจน  คงไม่มีคนปกติที่ไหนตัวเต็มไปด้วยเลือด แขนบิดงอผิดจากเดิม  คอย่นลงจนหัวแทบวางอยู่บนไหล่ มันบ่งชัดว่ากระดูกคงถูกกระแทกอย่างแรงจนหักและแตกละเอียด...อำนาจเร้นลับทำให้เห็นภาพเหล่านั้นชัดเจนแม้อยู่ไกล   คำพูดของน้ำมนต์เหมือนจะย้ำเตือนสิ่งที่ผู้เป็นแม่พยายามปฏิเสธ “จริงๆ นะพี่นัท...น้ำเห็นเหมือนหน้าเขาลอยอยู่ตรงนี้เลยนะ...ทั้งๆ ที่อยู่ไกลทำไมน้ำเห็นเนอะ ปกติก็ไม่น่าจะเห็น”  น้ำมนต์เน้นย้ำอย่างคนซื่อ  ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำให้ผู้เป็นแม่กลัวไปกันใหญ่ “ถ้าเขาอยากให้เราเห็น...ยังไงเราก็เห็น...คุณยายบอกพี่อย่างนั้น” นัทอธิบายขณะที่สายตายังคงมองไปในความมืด เด็กชายไม่ได้ต้องการเห็นอย่างน้องสาว แต่อยากเจอคนที่เขาปักใจเชื่อว่าเป็นปู่ตาซึ่งเคยช่วยเขาออกจากป่า “งั้นเขาจะให้น้ำเห็นเหรอคะ...” น้ำมนต์คงไม่รู้จักความกลัวในตอนแรก แต่พอนึกภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ ทำให้ใบหน้าน้อยๆ เริ่มตีเยเก  “น้ำไม่อยากเห็น...เขาดูน่ากลัว...คอย่นมาตั้งบนบ่าด้วย...หน้าช้ำๆ...” “เหลวไหลนา...นี่...ตรงนั้นน่ะ...พี่เคยถูกพาออกมาจากตรงนั้น” นัทบอกน้องสาว พร้อมกับชี้ให้ดูทางเกวียนเล็กๆ ที่ทอดตัวออกมาจากชายป่า “ปู่ตาพาพี่ออกมาส่งที่ตรงนั้นแหล่ะ ได้ต้นทองกวาวน่ะ” “เหรอคะ?” “ไว้พรุ่งนี้พี่จะพามาดู...ปู่ตาบอกว่า...พี่เป็นเด็กดี พระจะคุ้มครอง...” “น้ำก็เป็นเด็กดี...พระก็จะคุ้มครองใช่ไหมคะ” คนตัวน้อยดีใจยิ้มแป้นเมื่อพี่ชายพยักหน้าให้ “แล้วปู่ตาเป็นพระเหรอคะ?  ถึงได้คุ้มครองพี่ชาย” “ไม่ใช่...ปู่ตาเป็นเจ้าที่...ที่ชาวบ้านเชื่อว่าท่านดูแลคุ้มครอง ไม่ให้สิ่งชั่วร้ายมาทำอันตรายคนในหมู่บ้าน” “เป็นยามเหรอคะ” น้ำมนต์นึกถึงคุณยามที่คอยเฝ้าดูแลความปลอดภัยให้คนในหมู่บ้านของเธอที่กรุงเทพ  “คุณยามถือกระบอง...” “ใช่ที่ไหนเล่า”  นัทส่ายหน้าเนือยๆ เหนื่อยใจ “ท่านดูแลไม่ให้เกิดเรื่องร้ายๆ ไม่ให้วิญญาณหรือภูตผีมาทำอันตรายคนอื่นๆ” “เหรอคะ...ถ้าที่น้ำเห็นเป็นวิญญาณ...ปู่ตาก็จะคุ้มครองเราเหรอคะ” “ใช่...คุ้มครองเรา...เพราะเราเป็นเด็กดี” ชัชวาลมองหน้าภรรยาที่ตอนนี้แทบจะหลับตาปี๋  เขารู้ว่าวงเดือนกลัวเรื่องพวกนี้ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อีก มันเหมือนตอกย้ำให้ภรรยาของเขาหวาดกลัว “นั่งดีๆ สิคะลูก...ทางข้างหน้าไม่ค่อยดี เดี๋ยวก็หงายหลังกันหรอก”  วงเดือนหวั่นใจ กลัวนักว่าลูกทั้งสองจะเห็นอะไรแล้วพูดออกมาอีก  ยิ่งมองสบตาลูกชายยิ่งใจหาย เธอรู้ว่านัทมีความเชื่อเรื่องพวกนี้ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อปีก่อน เด็กชายเชื่อนักหนาว่าวิญญาณมีจริง “นัท...พาน้องนั่งลง”  เมื่อคนเป็นแม่บอกไม่สำเร็จ ชัชวาลจึงพูดบ้าง “นัทได้ยินพ่อมั้ย...พาน้องนั่งลง” “กลัวเหรอฮะ” นัทบอกแต่ก็ยอมทำตาม “ไม่ต้องกลัวหรอก...ปู่ตาจะคุ้มครองเรา...” “ใช่ค่ะ”  น้องสาวสนับสนุนเห็นดีด้วย เพราะอย่างน้อยเธอก็ดูจะได้รับผลประโยชน์กับเรื่องนี้ “เป็นเหมือนเทวดา...ใจดี... มีเทวดาคุ้มครอง น้ำก็ไม่กลัว...” “ไม่ใช่เทวดา...” เด็กชายรู้ว่าน้องสาวกำลังนึงถึงภาพเทวดามีปีกสีขาวเหมือนในเทพนิยาย “แล้วเป็นยังไงละคะ” คนตัวน้อยทำหน้ามุ่ยคล้ายไม่พอใจ ที่คำพูดไม่กระจ่างของพี่ชายทำให้เธอเข้าใจผิด “เป็นคนแก่ใจดี...” “แต่ที่น้ำเห็นไม่ใช่คนแก่ซะหน่อย...เป็นผู้ชาย...ยังไม่แก่” “พี่ไม่ได้บอกว่าที่น้ำเห็นเป็นปู่ตา...” “ก็อยู่ใกล้ที่พี่นัทบอกว่า...ปู่ตาพาออกจากป่าไม่ใช่เหรอคะ?” “เด็กๆ ครับ...เราใกล้จะถึงแล้วนะ ผ่านสะพานตรงหน้านี้ก็จะถึงบ้านของคุณยายแล้ว...”  ชัชวาลเห็นว่าไม่สมควรปล่อยให้เด็กๆ คุยกันมากไปกว่านี้ ไม่อย่างนั้นภรรยาคงได้หัวใจวายตรงนี้แน่ๆ เพราะเวลานี้เธอกลัวจนขนลุกตั้ง นั่งหน้าซีด แทบจะหลับตาปี๋ไม่ยอมมองออกนอกตัวรถ “ตัวอะไรน่ะ!?” น้ำมนต์ทันได้เห็นเงาดำๆ ของอะไรสักอย่างบินตัดหน้ารถ “นก...นกฮูกมั้ง” นัทสันนิษฐาน อาการกลัวของวงเดือนทำให้เธอไม่เห็นการเคลื่อนที่อย่างตระหนกของนกฮูกที่บินตัดหน้ารถไปเกาะอยู่บนกิ่งไม้ข้างทาง  มันเฝ้ามองดูรถวิ่งผ่านหลุมบ่อของถนนลูกรัง...ฝุ่นผงคลุ้งกระจายเห็นชัดจากแสงไฟที่สาดลงถนน  จนดูคล้ายกับว่ารถกำลังวิ่งผ่านดงหมอก.... ดวงตาของนกฮูกกรอกไปมา มันส่งเสียงร้องทักเงามืดซึ่งตามรถคันนั้นมา... “คุณ...เป็นอะไร...” อาการแปลกๆ ของภรรยาทำให้ชัชวาลอดห่วงไม่ได้ “...ฉัน...ฉันรู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว...เหมือนจะไม่สบาย”  วงเดือนไม่รู้ว่ายิ่งเธอหวาดกลัว อำนาจมืดของสิ่งชั่วร้ายที่แฝงมาจะเข้าเล่นงานได้ง่าย เวลานี้เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกความเย็นดึงให้จมลงไปในความกลัว   “คุณแม่ไม่สบายเหรอคะ” ลูกสาวตัวน้อยเอื้อมมือมาแตะแขนคนเป็นแม่อย่างห่วงใย นัทเองก็เช่นกัน เด็กชายมองแม่ไม่วางตา รอฟังคำตอบ “ตัวเย็นจังค่ะ” “ไม่หรอกจ้ะ แค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย” เหมือนมือเล็กๆ นั้นจะช่วยทำให้คนเป็นแม่อุ่นใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ “ไม่เป็นไรแล้วลูก” “ทนหน่อยนะคะ...ใกล้จะถึงแล้ว...ใช่ไหมคะพี่นัท” “ใช่...” “คงเพราะคุณแม่ไม่ค่อยได้นอนดึกๆ เลยง่วงซะละมั้ง”  ชัชวาลใช้เสียงหัวเราะทำลายบรรยากาศ และมันได้ผล วงเดือนรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก “สู้น้ำมนต์ก็ไม่ได้  น้ำมนต์ยังไม่ง่วงเลยค่ะคุณแม่” “เราเพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอยัยน้ำ” นัทดักคอน้องสาวไม่จริงจังแต่สร้างรอยยิ้มให้กับคนในรถได้ไม่ยาก เสียงหัวเราะทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดของสองสามีภรรยาไปได้เกือบหมด วงเดือนคงไม่รู้ว่าเธอได้เผลอเรียกสิ่งหนึ่งให้ตามมา...มันพร้อมจะตามไปทุกที่ และรอคอยโอกาสเพื่อแย้งชิงความสุข ขอเก็บส่วนบุญและนำพาความโชคร้ายให้กับคนที่มันหมายตา... ‘...ค่ะ...ไม่มีอะไร...ฉันคงตาฟาด ไปต่อเถอะค่ะ .ไปกันเถอะ!’   ไปกันเถอะ...คือคำที่เหมือนมีอำนาจ...เปิดทางให้กับเหล่าวิญญาณเร่ร่อนให้ผ่านไปตามที่ต่างๆ รวมทั้งตามครอบครัวนี้เข้าไปจนถึงบ้าน...แต่ทันทีที่ประตูบ้านทรงไทยเปิดออก...ผีร้ายเหมือนรู้ตัว...มันถอยออกห่างตัวรถ  หยุดอยู่ตรงหน้าประตู...หากความอิจฉาชิงชังกลับแสดงอำนาจได้มากขึ้น จนสะกดตาของใครคนนึงให้เห็นภาพมันอีกครั้ง...ผ่านกระจกส่องหลัง... “...?...”  วงเดือนพยายามหลับตาลงข่มความกลัว บอกตัวเองว่าเธอตาฝาดไป  เฝ้าบอกตัวเองแบบนั้น นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้  มาสะดุ้งสุดตัวเมื่อนัทเปิดประตูรถพร้อมชะโงกหน้ามาเรียกผู้เป็นแม่ “ไม่ลงเหรอฮะแม่?” “จ้ะ...” ตอบรับไม่แน่ใจ ก่อนจะค่อยๆ มองผ่านรั้วระแนงไปอย่างขลาดๆ ไฟด้านหน้าสีเหลืองอมส้มทำให้เห็นสภาพตรงนั้นค่อนข้างชัดเจน  ทุกอย่างว่างเปล่า...ดึกมากแล้วหน้าถนนจึงไร้ทั้งรถและผู้คน  บ้านชนบทก็แบบนี้ สามทุ่มก็แทบจะไม่มีใครออกมาเดิน  นี่ปาไปเกือบๆ ห้าทุ่มแล้ว “ใครขอติดรถมาด้วยคะคุณชัช...” แพรวเด็กที่มาคอยรอรับถามหลังจากเดินมาช่วยชัชวาลขนของออกจากท้ายรถ “ใคร?”  ชัชวาลถามไม่ใส่ใจนักในตอนแรก แต่ทันทีที่เห็นวงเดือนทำกระเป๋าเสื้อผ้าหล่นจากมือเขาเริ่มสะกิดใจ มองหน้าภรรยาอย่างเห็นใจ “ผู้ชายเสื้อขาวไงคะ...เดินออกจากท้ายรถคุณเมื่อกี้ ตอนหนูเปิดประตูให้น่ะค่ะ...” แพรวบอกตามซื่อ  แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจนักเพราะกำลังให้ความสนใจคุณหนูสองคน “คุณนัท คุณน้ำ...หิวมั้ยคะ...พี่แพรวมีข้าวต้มเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ...” “หิวสิคะ” น้ำมนต์ตอบเสียงดัง  “พี่นัทก็หิว คุณแม่คุณพ่อก็หิวค่ะ” “งั้นตามพี่มาเลยค่ะ...คุณชัช  คุณเดือนด้วยค่ะ...ไม่ต้องหรอกค่ะ กระเป๋าเดี๋ยวแพรวมาขนขึ้นห้องให้...คุณน้ำมนต์ง่วงหรือยังคะเนี่ย...” “ยัง...น้ำมนต์ไม่ง่วงแต่หิวมั้กมากค่ะ...จนไม่มีแรงแล้วค่ะ” “เหรอคะ...แต่เอ๊ะ พี่แพรวว่าไม่จริงมั้งคะ...คุณน้ำมนต์ยังมีแรงพูดเสียงดังอยู่เลยค่ะ” แพรวพราวเด็กสาววัยเกือบยี่สิบแสดงความสดใสสมวัย พูดล้อเล่นกับน้ำมนต์อย่างที่เคยทำ  “ถ้าคุณยายอยู่คงได้ตื่นเพราะเสียงคุณน้ำมนต์แน่เลยค่ะ...” “คุณยายไม่อยู่เหรอฮะ” นัทถามสงสัยน้ำเสียงแสดงความผิดหวัง เด็กชายค่อนข้างติดยาย “ค่ะ คุณยายไปทำบุญที่วัดป่าบนเขาแน่ะค่ะ เห็นว่าเอาพระประธานไปถวายวัดที่นั่น เจ้าอาวาทวัดท่านก็ไปด้วยค่ะ...จะกลับก็วันมะรืนเย็นๆ ” “ว้า...นัทน่าจะมาเร็วกว่านี้จะได้ไปด้วย...” เสียงคุยกันดังไกลออกไปทุกที มันสวนทางกับเสียงเห่าของสุนัขแถวนั้นที่เริ่มโก่งคอหอน คำโบราณกล่าวไว้ว่าหมามันหอนเพราะมันเห็นผี...ไยสิ่งเหล่านี้จึงผุดขึ้นมาหลอกหลอนวงเดือน เวลานี้เธอกลัวจับจิต คำพูดของแพรวพราวเหมือนจะยืนยันสิ่งที่เธอเห็น “คุณเดือน”  ห ชัชวาลเรียกเพียงเบาๆ แต่ทำเอาเจ้าของชื่อทรุดลงกองกับพื้น...ระยะทางระหว่างรั้วด้านหน้ากับลานจอดรถห่างกันมากกว่าร้อยเมตร แต่วงเดือนไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง  เธอรู้สึกราวกับว่ามีดวงตาคู่นั้นจับจ้องอยู่  ภาพที่เห็นคลายมีร่างซีดเผือดยืนจังก้าเพ่งมองมาทางพวกตน “คุณคะ...ใครยืนอยู่...หน้าบ้านน่ะค่ะ”   “มีใครที่ไหนกันคุณ...”  ชัชวาลเดินมาโอบไหล่ภรรยาให้ลุกขึ้น น้ำเสียงนั้นยังสดใส “ท่าทางคุณจะง่วงจริงๆ มั้งเนี่ย...ปะ...ขึ้นบ้านกันดีกว่า...ลูกๆ ขึ้นกันหมดแล้ว” :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 50 21:29:03 แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 50 14:33:27 จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 29 มี.ค. 50 14:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “นัท...” เสียงเรียกทำให้เด็กชายค่อยๆ ลืมตา...สิ่งที่พบน่าจะเป็นห้องนอนสีครีมเตียงคู่  ฝั่งตรงข้ามเป็นเตียงของยัยน้ำมนต์ ที่ชอบนอนขดกอดตุ๊กตาหมี  นั่นคือห้องซึ่งสองพี่น้องจับจองกันทุกครั้งเมื่อมาพักบ้านคุณยาย แต่ตอนนี้สิ่งแรกที่นัทเห็นกลับเป็นแสงเจิดจ้าจนต้องหรี่ตาลง ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างมั่นคง...แสงสว่างยังจัดจ้านดังเดิม...นั่นเพราะนัทกำลังมองดูดวงอาทิตย์ยามเช้า...ที่เพิ่งโผล่พ้นทิวไม้ซึ่งมองเห็นอยู่อีกฟากของแม่น้ำ ลานหินเย็นๆ ซึ่งเท้าสัมผัสความสากได้โดยตรงเหมือนจะกระตุ้นเด็กชายให้ตื่นตัวเต็มที่ อากาศยามเช้าเย็นสบายแต่ก็ดูผิดปกติจากที่ควรเป็น ถึงนัทจะยังเด็กแต่เขาก็แยกแยะได้ ว่านี่คงเป็นเพียงฝัน ซึ่งเด็กชายในชุดนอนสีครีมอย่างเขาจะไปได้ในที่ๆ อยากไป ที่นี่คือที่ไหน...นัทตั้งคำถามให้ตัวเองในใจ...เขาไม่ได้ต้องการมาในบนเขาซึ่งห่างไกลผู้คนและร้างไร้บ้านเรือนอย่างตอนนี้...แต่เหมือนมีเสียงนึงตอบคำถามให้ ...นัท  นี่คือที่ ซึ่งปู่ตาบำเพ็ญภาวนา... “ปู่ตา...”  นัทหมุนตัวกลับมาตามเสียงที่ก้องในหัว...เด็กชายเปิดยิ้มกว้างกับสิ่งที่เห็น อาการจะโผนเข้าหาในตอนแรกเปลี่ยนเป็นย่อตัวลงคุกเข่าติดพื้นก่อนจะก้มลงกราบ... “นัทดีใจที่ได้เจอปู่ตาฮะ  ปู่ตามาหานัทเหรอฮะ” ...ไม่หรอกลูก...นัทมาหาปู่...บนเขานี้... “เขาไหนฮะ...นี่ไม่ใช่บ้านเราเหรอฮะ  ปู่ตาไม่ได้อยู่ที่ศาลเหรอฮะ” ...ปู่อยู่บนเขา...ห่างไกลจากที่นั่น...อยู่ไกลจากหลาน...ปู่มีเรื่องจะเตือน...อยู่ใกล้แม่ไว้...เจ้ากรรมนายเวร...กำลังจะมาเอาคืน...นัท...อยู่ใกล้แม่ไว้... “ทำไมฮะ...เจ้ากรรมนายเวรอะไรฮะ...” ...คนที่แม่ของหลานต้องชดใช้ให้เขา...อยู่ใกล้แม่ไว้...ถ้าอยากเจอตาก็มาที่... “คุณนัทคะ...คุณนัท” เสียงเรียกของของแพรวพราวทำให้เด็กชายสะดุ้งตื่น  พร้อมผุดลุกแทบจะทันที  “ไม่ยักกะรู้ว่าพอโตเป็นหนุ่มน้อยจะกลายเป็นคนนอนขี้เซา...” “ที่นี่ที่ไหนฮะ”  เด็กชายไม่ได้ถามเพราะต้องการให้ใครมาตอบ แต่มันเป็นอาการหลุดปากคล้ายเรียกความทรงจำของตัวเองกลับมา  นี่คือห้องนอนที่คุ้นเคย เขายังนั่งอยู่บนเตียงนอนสีน้ำตาล และฝั่งตรงข้ามคือเตียงสีชมพูของน้ำมนต์  น้องสาวจอมยุ่งยังคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้านวมอุ่น สองมือโอบกอดตุ๊กตาหมีสีเดียวกับผ้าปูเข้าชุดกัน... แพรวพราวกำลังเดินไปเพื่อปลุกยัยขี้เซาน้ำมนต์...นี่คือโลกความจริง...สิ่งที่เขาเห็นก่อนหน้านี้คงเป็นฝัน  เขาคงคิดถึงปู่ตามากเกินไป... “ไม่เอาค่ะคุณน้ำมนต์ไม่นอนต่อแล้วนะคะ...” “ขออีกนิดนึงน้ำมนต์ยังง่วงอยู่เลยนี่คะ”                 “หรือคุณน้ำมนต์ไม่อยากไปเก็บลูกมะเฟืองคะ...”  แพรวพราวมักมีวิธีจัดการกับเด็กอย่างน้ำมนต์ได้เสมอ  หญิงสาวเปิดยิ้มกว้างเมื่อคนตัวน้อยยันตัวเองให้ลุก ทั้งๆ ที่ตายังหลับอยู่  “ไปค่ะ...ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะคะ...เดี๋ยวพี่นัทแย่งเข้าห้องน้ำก่อนนะ” “น้ำก่อนนะ ให้น้ำมนต์เข้าก่อนนะ” คนตัวน้อยรีบวิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำ เพราะกลัวโดนแย้ง แพรวพราวเปิดยิ้มกว้าง คิดว่าเวลานี้พี่ชายที่แสนดีอย่างนัทคงกำลังส่ายหน้าเนือยๆ กับกิริยาของน้องสาว แต่ผิดคาด... “เป็นอะไรคะ ดูทำหน้าเข้า” แพรวพราวถามไม่จริงจังนัก ก่อนจะส่ายหน้าเนือยๆ เมื่อไม่ได้รับคำตอบ เพราะนัทยังนั่งนิ่งมองไปนอกหน้าต่าง “วันนี้ไปไหนกันดีคะ...” “นัทจะไปไหว้ศาลปู่ตา...”   “งั้นเดี๋ยวเราไปเก็บมะลิกันนะคะ”  แพรวพราวรู้วิธีเอาใจคุณหนูของเธอเสมอ   “ขอบคุณครับ” นัทเปิดยิ้มกว้างพร้อมจะก้าวลงจากเตียงขณะที่แพรวพราวอ้อมมาเก็บที่นอนให้ “คุณพ่อคุณแม่ละฮะ...” “ไปที่วัดแล้วค่ะ คงกลับสายๆ หน่อย” “นัทจะตามแม่ไปที่วัดนะฮะ” ใช้เวลาไม่นานนัทก็จัดการอาบน้ำแต่งตัว  ก่อนจะวิ่งไปในครัวจัดการอาหารเช้าที่แพรวพราวเตรียมไว้ให้ และรีบตามพ่อกับแม่ไปยังวัด นัทคุ้นเคยกับที่นี่ดี คนชนบทค่อนข้างเป็นมิตร ไม่แปลกที่วงเดือนและชัชวาลจะปล่อยนัทและน้ำมนต์ไว้กับแพราวพราวเมื่อมาพักบ้านคุณยาย “แม่ละฮะ?”  นัทรีบถามเมื่อมาถึงวัดและพบเพียงพ่อซึ่งกำลังนั่งคุยกับพระรูปนึงบนศาลา เขามองหาแม่แต่ไม่เจอ  แต่เด็กชายก็ไม่ลืมที่จะก้มลงกราบอย่างที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี   “ไปเดินเล่นน่ะลูก...แล้วน้องล่ะ” “อยู่กับพี่แพรวฮะ...นัทไปหาแม่ก่อนนะฮะ” “ครับ...แล้วหาแม่มีอะไรรึเปล่า...” “เปล่าฮะ” นัทชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะตอบ เด็กชายจะบอกได้อย่างไร ว่าเพราะความฝันทำให้เขาไม่สบายใจ  คำพูดของปู่ตาซึ่งเอ่ยถึงเจ้ากรรมนายเวร  ใครกันที่จะตามมาทำอันตรายแม่ ปู่ตาบอกให้นัทอยู่ใกล้ๆ แม่ไว้   นัทวิ่งตามหาแม่จนทั่ววัด  คำพูดของปู่ตายิ่งทำให้นัทหวาดกลัว กลัวนักว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่...เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่นัทหลงป่า...ปู่ตาเคยบอกเอาไว้ว่า นั่นเพราะเจ้ากรรมนายเวรของนัทมาทวงคืน ทำให้นัทพบเจอเรื่องร้ายๆ มันเป็นกรรมที่ตามตัวมาแต่ชาติภพก่อน หรืออาจจะในภพนี้ซึ่งเราได้สร้างกรรมไว้...ให้เขามาเอาคืน... “ป้าพลอย”  นัทมาถึงโรงครัวท้ายวัดพบป้าพลอยซึ่งคอยดูแลที่นี่นั่งทำงานอยู่บนชานเรือน “เห็นแม่เดือนมั้ยครับ  เห็นแม่เดือนของนัทมั้ย” “คุณเดือนเดินไปทางสวนด้านหลังแน่ะ ที่มีต้นมะขามใหญ่น่ะ...อ้าวๆ...นัท...อย่าวิ่งสิลูก...”  ป้าพลอยร้องบอกเพราะนัทรีบวิ่งตรงไปทางจุดที่ป้าแกบอก ท่าทางรีบร้อนของเด็กชายทำให้ป้าพลอยวางมือจากงาน ตามไปดูเผื่อเกิดอะไรขึ้น   :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 29 มี.ค. 50 14:35:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แรงลมพัดผิวน้ำกระเพื่อมเบาๆ  แสงแดดยามเช้าระเหยน้ำค้างบนยอดหญ้าริมคลองไปเสียเกือบหมด แต่บรรยากาศสดชื่นยังระบายไปทั่วบริเวณ วงเดือนเดินมองบรรยากาศที่แสนคิดถึงจากท้ายวัดเรื่อยมาจนถึงสะพานข้ามคลอง... ทุ่งนาหลังการเก็บเกี่ยวมองจากมุมกว้างเห็นตอฟางสีน้ำตาลทอดตัวไปไกลสุดสายตา...สูงขึ้นไปทางเหนือเป็นเนินป่าช้า...แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความสดชื่นของที่นาท้ายวัดดูด้อยไป อะไรบางอย่างดลใจให้วงเดือนเดินทะลุหลังวัดออกมา  หญิงสาวมาหยุดอยู่ตรงสะพานไม้เก่าๆ ที่พาดข้ามคลองซึ่งกว้างไม่เกินห้าวา ท้องสะพานผุๆ นั้นห่างผิวน้ำไม่ถึงศอก  วงเดือนย่อตัวลงนั่งหย่อนขา...สายตาคู่นั้นยังจับอยู่ที่แมลงปอ มันแน่นิ่งแฝงตัวคล้ายเป็นส่วนหนึ่งของตอไม้ตายกลางคลอง กินเวลาอีกพักใหญ่จึงกระพือปีกถลาลงไปแตะผิวน้ำสัมผัสความเย็นนั้น... วงเดือนคล้ายจะทำตามแมลงปอ  เธอถอดรองเท้าวางไว้ข้างตัวก่อนจะแตะปลายนิ้วเท้ากับผิวน้ำนิ่ง...ภาพของเธอที่เห็นสะท้อนผิวน้ำก่อนหน้านี้...กระเพื่อมตามเกลียวคลื่นเล็กๆ ที่กำลังวิ่งเข้าหาฝั่ง... วงเดือนเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยสะอ้านน่ามอง แม้เป็นคุณแม่ลูกสองก็ยังคงงามเพราะไม่ต้องตรำกับงานหนัก....เวลานี้ภาพนั้นปรากฏบนผิวน้ำหมือนทุกครั้งที่ส่องกระจก... “ว้าย!” แต่สิ่งที่ทำให้ใจหายคือ...วันนี้เธอใส่เสื้อลูกไม้สีแดง...แต่ทำไมภาพรางๆ ที่เห็นผ่านเกลียวคลื่นกลับเป็นลายกระด้างกระดำออกขาว...และเมื่อผิวน้ำนิ่งขึ้น...มันยิ่งทำให้วงเดือนแทบลืมหายใจ...เพราะนั่นไม่ใช่ตัวเธอ... “มะ...ไม่...”  สิ่งที่สะท้อนผ่านผิวน้ำในเวลานี้คือใบหน้าของผู้ชายคนนั้นที่เห็นเมื่อคืน...หน้าซีดเผือดคอหักย่นแทบจะหมุนรอบได้ ดวงตาแดงก่ำจ้องมองประสานตากับเธอ...มันชัดขึ้นเรื่อยๆ  และสัญชาตญาณทำให้รู้ว่าเงาบนผิวน้ำนั้นกำลังยื่นมือออกมา  และจะรั้งตัวเธอให้ตกลงไป... “ไม่...” แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่คิด  หญิงสาวเหมือนถูกสะกดให้นั่งนิ่งตัวแข็ง  เธอกำลังถูกผีอำอย่างนั้นน่ะหรือ ตอนกลางวันแสกๆ นี่น่ะหรือ.... “แม่!”  เสียงนัทเรียกมาจากด้านในของกำแพงวัด  และตามมาด้วยเสียงผลักประตูให้เปิดออก นัทกำลังตรงมาที่นี่  วงเดือนสัมผัสได้ อยากตะโกนเรียกลูกแต่ทำไม่ได้อย่างใจ  และถ้านัทโผล่พ้นประตูออกมา วงเดือนแน่ใจว่าลูกต้องมองเห็นเธอ ที่นั่งอยู่บนขอบสะพาน... “แม่ฮะ!...” นัทยืนอยู่ตรงต้นมะขามใหญ่หลังวัด ถัดไปไม่ถึงร้อยเมตรมีสะพานไม้เก่าๆ  ทอดยาวผ่านคลอง...ตรงนั้นเป็นที่โล่งสะพานไม้ผุพังเกินกว่าจะมีไว้ให้คนข้าม  แต่ไม่มีการซ่อมแซมคงเพราะที่ตรงนี้ร้างคนสัญจรมานาน...ผิวน้ำยังดูนิ่งไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต “แม่ฮะ  แม่เดือน!” “ไปไหนของเธอ...” ป้าพลอยก็ร้อนใจ การจะเดินออกจากจุดนี้ต้องผ่านโรงครัว ถ้าวงเดือนเดินย้อนกลับมา ป้าก็ต้องเจอ “แม่ฮะ!”  เสียงเรียกนั้นทำให้วงเดือนใจหาย...ลูกมองไม่เห็นเธออย่างนั้นน่ะหรือ   ‘นัท...’ วงเดือนพยายามเปล่งเสียงเรียกแต่ไม่ได้ผล  เธอได้ยินเสียงลูกชัดเจน และกำลังมองนัทรวมถึงป้าพลอยที่อยู่ไกลไม่ถึงยี่สิบเมตร ใบหน้าเด็กชายแทบจะร้องไห้  นั่นยืนยันชัดว่านัทมองไม่เห็นแม่ แล้วอะไรทำให้นัทร้อนใจได้ขนาดนั้น  ลูกกำลังจะปล่อยโฮแล้วไม่ใช่หรือ ‘นัท...แม่อยู่นี่...นัท’ “แม่ฮะ...แม่เดือน” ‘...ช่วยด้วย..’ พร้อมเสียงร้องในอกนั้น วงเดือนถูกกระชากให้ลงไปในน้ำ หากเธอยังมีสติรีบคว้าราวไม้ไว้...เกี่ยวไว้แน่นเพราะเปรียบเสมือนด้ายเส้นเดียวที่จะยื้อชีวิตเธอไว้ “คุณเดือน...” เสียงป้าพลอยดังประสานมาพร้อมกับเสียงของนัท ‘นัท...ช่วยแม่ด้วย...ปล่อยฉัน ปล่อย!’ วงเดือนพยายามตะเกียดตะกายสะบัดมือที่ฉุดข้อเท้าเธอไว้ เริ่มแน่ใจแล้วว่านัทและป้าพลอยคงไม่ได้ยินเสียงของเธอ  หากเสียงน้ำกระเซ็นจากอาการหนีตายคงทำให้คนทั้งสองเอะใจ...วงเดือนคิดแบบนั้น แต่เธอไม่มีวันรู้หรอกว่า...มันไม่ใช่... “แม่ฮะ...แม่!” เสียงสะพานไม้ดังโครมครามบ่งบอกว่าลูกอยู่บนนั้น  เงาของนัทสะท้อนลงมาบนผิวน้ำ  วงเดือนพยายามดิ้นทุรนทุราย น้ำกระเซ็นซ่านแตกเป็นฟองฝอย  ในความรู้สึกเธอเป็นเช่นนั้น แต่ทำไมนัทไม่ได้ยิน ไม่เห็นสิ่งผิดปกติเลยหรือว่าแม่อยู่ตรงนี้  แม่กำลังจะถูกลากลงน้ำ...ใครบางคนกำลังจะเอาชีวิตแม่   ‘หึๆๆๆๆ’  เสียงหัวเราะต่ำๆ ฟังยะเยือกจับจิต และเสียงของนัทดูห่างไปทุกที  ‘มันไม่ได้ยินแกหรอก...มันไม่ได้ยินแก...แกต้องอยู่ตรงนี้...กับข้า...’ ‘ไม่!’  วงเดือนยิ่งดิ้นแรงขึ้นเมื่อรับรู้ว่าเงาที่รั้งขาเธอไว้กำลังไต่ขึ้นมาเรื่อยๆ  จากข้อเท้ารวบเอาช่วงเข่า และเวลานี้มือแข็งราวตรวนเหล็กของร่างมหึมานั้นกำลังรัดเอาเอวเธอไว้แน่น...ไม่ถึงอึดใจต่อมา วงเดือนรู้สึกราวกับว่าเวลานี้มันมาล็อกคอ....เมื่อมันโผล่มาพ้นน้ำทำให้เห็นแขนเขียวคล้ำที่มาพร้อมกับกลิ่นซากศพซึ่งอัดเข้าจมูก     ภาพ...ผีตนนั้น...ชัดขึ้นมาในหัว...มันอยู่ตรงนี้  ด้านหลังเธอ...และกำลังรัดคอเธอไว้แน่น  กลิ่นเหม็นอับ เสียงหัวเราะต่ำๆ ...เวลานี้วงเดือนรู้สึกราวกับว่าผีตนนั้นกำลังดูดเอาความสุขไปจากเธอ มันกำลังซึมซับเอาพลังชีวิตที่มนุษย์มี เอาผลบุญ...หรือเพราะมันมาเอาคืน... ‘นัท...’ :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: จนแล้วจนรอด  นัทกับชัชวาลก็ยังตามหาตัววงเดือนไม่เจอ ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน หายไปได้อย่างไร คนในหมู่บ้านออกตามหากันตั้งแต่นัทกับป้าพลอยมาบอก  แต่จนมืดก็ไม่มีใครเห็นเธอ  บางส่วนเข้าไปในป่าช้าก็ยังไม่เจอ... ชัชวาลไม่รู้จะทำอย่างไร  ไปแจ้งตำรวจในตอนนี้ก็คงยังไม่ได้ ความหวังจึงมีเพียงขอความช่วยเหลือจากชาวบ้านให้ออกตามหา แต่ตอนนี้ฟ้ามืดลงไปทุกที  ชาวบ้านจึงกลับออกมาหาฟืนไฟ กินข้าวกินปลากันก่อน...วงเดือนหายไปสิบกว่าชั่วโมงแล้ว “นัทเข้าบ้านก่อนไปลูก...”  ชัชวาลบอกลูกชาย “พ่อละฮะ?” “พ่อจะกลับไปดูที่วัดอีกรอบ...” “พ่อไม่เชื่อที่นัทบอกใช่มั้ยฮะ”  เด็กชายตีหน้าจริงจัง “นัทมันไม่ใช่...”  ชัชวาลอยากหาเหตุผลมาบอกลูก แต่ตอนนี้สมองก็ตื้อเกินกว่าจะคิดอะไรได้  เด็กชายมองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนจะเบือนไปหาชาวบ้านคนอื่นๆ ทุกคนไม่ได้เห็นดีด้วยกับคำพูดของเขาซึ่งพยายามบอกทุกคน  คนรุ่นพ่อคงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้แล้วกระมัง ถ้าคุณยายอยู่ด้วย  ท่านคงฟังคำพูดของเขาบ้าง “ชาวบ้านที่นี่ก็เริ่มหมดศรัทธา...นัทจะไปหาปู่ตา...ไปที่ศาลปู่ตา...ปู่ตาต้องหาแม่เจอ...เหมือนที่หานัทเจอ...เชื่อนัทสิฮะ” “ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้นัท  คุณยายกลับมาค่อยให้คุณยายพาไป...” คนเป็นพ่อพูดคล้ายต้องการตัดบท “แต่...”   “เชื่อพ่อ  เข้าบ้านนะลูก...ไปดูน้อง...พ่อฝากดูน้องด้วย” น้ำเสียงของพ่อทำให้นัทไม่อยากดื้อ พ่อคงเหนื่อยเหลือเกิน เด็กชายรู้ว่าพ่อเป็นห่วงแม่ไม่แพ้เขา  เมื่อคิดอย่างนั้นจึงยอมทำตาม เดินขึ้นบ้านไปหาน้ำมนต์ที่ถูกทิ้งไว้กับแพรว...แต่ก็ไม่ลืมหันกลับไปมองพ่อและกลุ่มชาวบ้านที่ตรงไปทางบ้านกำนัน เพื่อประกาศให้คนอื่นๆ ช่วยออกตามหาด้วย...หวังว่าคนมากขึ้นจะทำให้เจอแม่ เสียงข่าวภาคค่ำถูกเปิดทิ้งไว้ตรงหน้าของน้ำมนต์ที่ไม่ได้สนใจมันนัก เด็กตัวน้อยเอาแต่ชะเง้อมองไปทางหน้าบ้าน  ปกติน้ำมนต์คงหาการ์ตูนดูหรือถ้าไม่มีจริงๆ เธอก็คงไม่มานั่งอยู่หน้าจอทีวีดูข่าวอย่างตอนนี้เป็นแน่ “พี่แพรว...คุณแม่ยังไม่มาอีกเหรอคะ...”  น้ำมนต์เริ่มงอแงอีกครั้ง หลังจากระเบิดไปแล้วรอบนึง พวงมาลัยดอกมะลิที่ร้อยไว้เมื่อตอนสายๆ ยังวางอยู่บนโต๊ะเหมือนรอคอยนัทให้เอาไปไหว้ปู่ตา “เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะค่ะ” “พี่แพรว เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาละคะ คุณพ่อจะเจอคุณแม่มั้ย...” “เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ...” แพรวพราวปลอบอีกครั้ง มองนาฬิกาบนผนังห้อง “ตายแล้ว...สองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย...คุณน้ำคงหิวแย่...เดี๋ยวพี่แพรวทำข้าวไข่เจียวให้นะคะ  นั่งรอพี่ตรงนี้นะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ก็กลับ...” แพรวพราวคล้ายต้องการหลบฉาก ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ปวดหัวกับน้ำมนต์อีก แต่ก็น่าหวั่นใจ ถ้ายังไม่มีใครกลับมามีหวังคุณหนูตัวน้อยต้องแผลงฤกธิ์อีกแน่ อีกทั้งใจเวลานี้ก็อดห่วงวงเดือนไม่ได้ “พี่แพรว ไม่ฟังน้ำเลย...น้ำไม่หิวซักหน่อย....อ้าว...พี่นัท...” คนเป็นพี่ชายเข้ามาในห้องเมื่อคล้อยหลังแพรวพราว  สิ่งแรกที่เด็กชายเห็นคือมาลัยดอกมะลิบนโต๊ะ มันเฉาไปเยอะแล้ว เพราะถูกเด็ดมาตั้งแต่ตอนสายๆ ก่อนที่เขาจะออกไปหาแม่ แต่ไม่พบ แม่ไปไหน คำพูดของปู่ตาชัดขึ้นอีกครั้ง...เจ้ากรรมนายเวร... “พี่นัท...คุณพ่อคุณแม่ล่ะคะ?” “น้ำ...ไปหาคุณแม่กัน” เด็กชายตัดสินใจและไม่ลืมที่จะรวบเอาพวงมาลัยเฉาๆ ยัดใส่กระเป๋าสะพายใบเก๋ของน้อง “ไปเร็ว...” “ไปไหนคะ?”           “ไปหาปู่ตา...” “มันดึกแล้วนะ...” “จะไปมั้ย...ไปก็ตามมา...เร็ว...พี่จะไปหยิบไฟฉาย...”   “ค้า...”  น้ำมนต์ไม่มีเวลาคิด แต่ที่แน่ๆ เธอไม่อยากอยู่คอยกับแพรวพราวอีกแล้ว เพราะพี่แพรวไม่ยอมฟังเธอเลย... “เบาๆ นะ...ลงไปรอที่จักรยาน...พี่หยิบไฟฉายกับเสื้อให้ก่อน” นัทไม่แน่ใจนักว่าตัวเองจะตัดสินใจถูก รู้แต่ว่าไม่อยากไปคนเดียว เขาบอกว่าเชื่อเรื่องปู่ตา แต่ตัวเขาเองก็อธิบายอะไรให้ดีไปกว่านี้ไม่ได้  ต้องการพิสูจน์สิ่งที่เขาเห็นเมื่อปีก่อน...ชายชรา...ซึ่งมาช่วยเขา...มีตัวตนจริงหรือเปล่า ;-: :-: :-: :-: :-: :-: แสงจากไฟฉายขนาดใหญ่สาดไปมา ตามจังหวะการปั่นจักรยานของนัท น้ำมนต์นั่งซ้อนท้ายถือไฟฉายส่องทางให้คนพี่  สวมเสื้อกันหนาวสีเหลืองดูเข้าชุดกับบุ๊ทกันน้ำสีเดียวกันที่แกว่งไปมา “น้ำมนต์นั่งดีๆ สิ เดี๋ยวก็หล่นหรอก ถือไฟฉายดีๆ ด้วย”  นั่นคือเสียงคนพี่ที่ต้องคอยบอกคนน้องอยู่ตลอดทาง “สาดไปข้างหน้าโน่น ไม่ใช่ส่องขาพี่” “ก็มันหนักนี่คะ” คนน้องอุทรพลางยกกระบอกไฟฉายแบบหิ้วขึ้นวางไว้บนตักพี่ เพราะดูหนักน้อยหน่อย เธอพยายามบังคับให้มันส่องนำทาง แต่ไม่ทันไรน้ำมนต์ก็ล้า แสงไฟตกลงมาส่องขาพี่ชายเหมือนเดิม นัทขี้เกียจเซ้าซี้ส่ายหน้าเนือยๆ ดีที่คืนนี้ฟ้าไม่มืดนัก ยังพอมองทางได้ สิ่งที่เห็นคือเงาตะคุ่มของป่าละเมาะข้างทาง แสงไฟจากหมู่บ้านดูไกลออกไปทุกที... “พี่นัท...ศาลปู่ตาอีกไกลมั้ย” น้ำมนต์ถามหลังจากมองสองข้างทาง ถ้าเป็นไปได้คนตัวน้อยคงอยากกลับบ้านแล้วกระมัง เพราะนั่งจักรยานมาพักใหญ่ ก้นเริ่มระบม “ไม่ใช่หลงทางแล้วนะ...” “อีกหน่อย นั่นไง ลงไปทางเกวียนตรงหน้าอีกหน่อยก็จะถึงแล้ว” “ทำไมทางเข้าบ้านปู่ตา...เล็กจัง” คนน้องแสดงความคิดเห็น  “พี่นัทระวังทำน้ำหล่นนะ” “เหลวไหล” นัทเริ่มรำคาญเสียงร้องบอกของน้องสาว ขณะที่รถจักรยานวิ่งเร็วขึ้นเมื่อลงเนิน ทำให้เด็กชายต้องกำเบรกมือไว้ชะลอความเร็ว   “ระวังทำน้ำหล่นนะ” คนน้องโวยวายเสียงตะกุกตะกักตามจังหวะการเต้นของรถซึ่งวิ่งอยู่บนถนนที่ไม่ค่อยดีนัก “อย่าทำน้ำหล่นนะ” “ใครจะทำหล่นเล่า...ถ้าเธอไม่หล่นลงไปเอง” คนพี่ค่อนขอด “น้ำไม่หล่นเองหรอก ถ้าพี่นัทไม่ทำหล่น...” สองพี่น้องตัดออกจากถนนใหญ่ ลงทางเกวียน น้ำมนต์จำได้ดี เพราะเป็นทางที่ผ่านมาเมื่อวาน ภาพของผู้ชายปริศนาผุดขึ้นมาในหัว เด็กตัวน้อยรู้สึกกลัวกระชับแขนกอดเอวพี่แน่นขึ้น  เป็นจังหวะเดียวกับที่ล้อรถตกร่องทางขรุกขระ  รถเสียหลักนัทพยายามประคองแต่เพราะมีน้องสาวเกาะเอวไว้แน่นจึงพลาด... “พี่นัท...โอ้ย!”  น้ำมนต์ร้องเสียงดังเพราะรถล้มลงทับขา นัทเองก็กลิ้งอยู่ข้างๆ กระบอกไฟฉายหลุดมือน้ำมนต์ตกไปข้างทาง “โอ้ย...ขาหักแล้ว...ขาน้ำหักแล้ว” “น้ำ...ไหน...เจ็บตรงไหน”  นัทรู้สึกเจ็บข้อศอกเอามากๆ  เพราะแรงกระแทกตอนล้ม แต่เสียงร้องไห้โฮของน้องสาวทำให้รีบตาลีตาลานเข้าไปดู ในเงาตะคุ่มนั้นเห็นชัดว่ารถจักรยานทับขาน้อง “น้ำ...” “ขาน้ำหักแล้ว” น้ำมนต์สะอื้นเพราะเสียขวัญ นัทผลักจักรยานทิ้งก่อนจะรีบจับขาน้อง แสงสว่างเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือลำของแสงจากกระบอกไฟฉายซึ่งตกอยู่ห่างกว่าสามเมตร  เด็กชายมองอะไรไม่เห็น รู้แต่ว่าน้องสาวยิ่งร้องลั่น เมื่อมือเขาแตะโดนขา “ไหน..น้ำให้พี่ดูสิ”  นัทถลาไปเอาไฟฉายมาส่องที่ขาน้อง ยิ่งใจหาย “โอ้โอ๋  ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องสิน้ำ  ไหนพี่ดูสิ” “ขาน้ำหักแล้ว” “ไม่หักหรอก  ไหน เจ็บตรงไหน”  นัทถามเมื่อพยายามมองหาแผลที่ทำให้น้องเจ็บขนาดคิดว่าขาหัก กางเกงขาสั้นทำให้ดูไม่ยากแต่ยังหาไม่เจอ “ไม่เอาไม่ร้องนะ บอกพี่สิ เจ็บตรงไหน” “ตรงนี้...” น้ำมนต์ชี้ที่เข่า... พร้อมมองตาม...ความสว่างทำให้เห็นว่าตรงที่เจ็บไม่มีแผลไม่มีรอยช้ำน่ากลัวให้สื่อว่ามันรุนแรง “อ้าว...ไม่หักนี่นา...” “โธ่เอ้ย...”  นัทรู้สึกโล่งอกเมื่อเห็นรอยยิ้มแป้นทั้งน้ำตาของน้อง ที่แท้ก็แค่อุปทานเพราะเสียขวัญ เมื่อหมดห่วงก็เริ่มสำรวจตัวเอง “โห...ศอกพี่นัทมีเลือดไหลด้วย...”  น้ำมนต์ร้องเสียงดังอีกครั้ง “อึ้ย...เจ็บง่ะ” “พี่นี่ที่เจ็บ...เราเจ็บที่ไหนเล่ายัยบ๊อง” นัทหัวเสียกับอาการขนลุกขนพองของน้องสาว เด็กชายลุกขึ้นยืนขณะที่อีกคนก็ทำตาม “เดินเข้าไปดีกว่า...ทางไม่ดีเดี๋ยวล้มอีก” “ต้องเข้าไปในนั้นเหรอคะ” น้ำมนต์ถามคล้ายอุทร เมื่อสำรวจบริเวณ เพราะทางที่พี่ชายบอกทอดตัวเข้าไปในป่าละเมาะ แสงสว่างจากไฟฉายทำให้รู้ว่าป่าตรงนั้นไม่ทึบนัก แต่ถ้ามองจากที่เห็น มันอยู่คนละฟากกับหมู่บ้าน “กลับดีกว่ามั้ยคะ” “ไม่อยากเจอคุณแม่รึไง”  นัทบอกขณะเดินนำคนน้อง “แต่ต้องเข้าไปในนั้นเหรอคะ...คุณแม่จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” “พี่ไม่รู้...แต่พี่จะขอให้ปู่ตา...ตามแม่ให้...” “เหรอคะ...ปู่ตาเป็นตำรวจเหรอคะ...” น้ำมนต์แสดงความคิดเห็นอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าปู่ตาเป็นคุณยาม “ถึงได้ตามหาคนหายให้ได้” “เฮ้อ...” นัทพ่นลมหายใจ ก่อนจะรอให้น้องเดินมาทันเขา พร้อมกับจูงมือ  “อยากฟังนิทานมั้ย...” “ค่ะ...”  น้ำมนต์รับเสียงใส “เมื่อก่อนที่นี่น่ะ...ยังไม่มีศาลของปู่ตานะ...” นัทถ่ายทอดเรื่องราวให้น้องฟัง ขณะเดินไปศาลปู่ตาที่ถูกเอ่ยถึง ศาลนั้นอยู่ถัดจากถนนใหญ่เข้าไปเกือบสองกิโล ดูเหมือนจะห่างไกลความเจริญพอสมควร ทางเข้าออกก็ไม่สะดวกนัก และนั่นอาจเป็นสาเหตุให้คนรุ่นหลังๆ ลืมเรื่องเล่าซึ่งคนรุ่นปู่ย่าศรัทธากันมา  สมัยนั้นชาวบ้านได้บุกเบิกป่าขยายที่ทำกิน จนไปเจอต้นกระบกใหญ่  แล้วก็เกิดปัญหา “คนที่จะตัดต้นกระบกต้นนั้น...อยู่ๆ ก็ล้มลงไปชัก...น้ำลายฟูมปาก...” “โดนงูกัดเหรอคะ” น้ำมนต์ถามสงสัย เธอไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่พี่ชายเล่าเท่าไหร่นัก “ต้นกระบกเป็นไงคะ” “ตอนแรกคนในหมู่บ้านก็ไม่คิดอะไร...” นัททำเป็นไม่สนใจคำพูดของน้ำมนต์ เล่าต่อไปแต่ดูเหมือนคนตัวน้องจะไม่ยอมง่ายๆ “ต้นกระบกเป็นไงคะ” “เข้าไปเดี๋ยวได้เจอเองแหล่ะ” นัทเริ่มหัวเสียหน่อยๆ ก่อนจะเล่าต่อ หลังจากผู้ชายคนนั้นรักษาตัวจนหาย เขาพยายามตัดไม้กระบกต้นนั้นอีกเพราะยังไม่คิดอะไร  อาการเดิมๆ เกิดขึ้นกับเขาและหนักกว่าคราวก่อน เขารักษาชีวิตไว้ได้ แต่ต้องเป็นอัมพาตช่วงล่าง ไม่สามารถลุกขึ้นมาตัดไม้นั้นได้อีก และเรื่องที่ตามมาคือ...คำบอกเล่าของชายคนนั้น บอกถึงฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขา... แต่ยังไม่มีใครปักใจเชื่อ...เวลาผ่านไปจนกระทั่งเกิดเหตุนี้ซ้ำอีก แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นกับคนๆ เดียว  หากเป็นกลุ่มคนซึ่งคิดจะตัดไม้กระบกต้นนั้น  ทุกคนล้วนพบเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่สามารถหาคำอธิบาย บ้างล้มป่วย บ้างพบเจออุบัติเหตุ แต่คนทั้งหมดบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า...ต้นเหตุมาจากเงารางๆ ของชายแก่ในชุดขาว... จากคนซึ่งไม่เคยเชื่อก็เริ่มเจอกับตนเอง...ในที่สุดศาลปู่ตานี้ก็ถูกสร้างขึ้นด้วยความศรัทธาของชาวบ้าน...มีพระธุดงรูปหนึ่งจัดทำพิธีตั้งศาลให้ นับจากนั้นชาวบ้านก็เชื่อว่า...ศาลปู่ตานี้เปรียบดั่งศาลหลักเมืองที่คอยคุ้มครองผู้ปฏิบัติดี... “..คุณยายเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟัง...แต่พี่ไม่ค่อยเชื่อ...เพราะตอนนั้นเพื่อนของพี่สองคนจมน้ำตาย...พี่ไม่เชื่อว่าปู่ตามีจริง...ถ้ามี...ทำไมไม่มาช่วยเพื่อนพี่ล่ะ...” นัทเสียงเครียดขึ้น...เมื่อเดินมาถึงบึงขนาดใหญ่ แม้ในความมืดเขายังจดจำความกว้างและลึกของระดับน้ำนี้ดี  “ตรงนี้แหล่ะที่เพื่อนพี่จมน้ำ... เรือล่ม” “พี่นัทมาด้วยเหรอคะ” “เปล่า...ทั้งๆ ที่ตอนนั้นคุณยายบอกว่าปู่ตาจะคุ้มครองเรา...ทำไมปู่ตาไม่รู้ล่ะว่าเพื่อนๆ พี่แอบมาเล่นน้ำที่นี่  ทำไมปู่ตาไม่คุ้มครองเขา”  นัทบอกสิ่งที่เขาเข้าใจเมื่อครั้งเกิดเหตุการณ์ เด็กชายโทษว่าที่เขาต้องสูญเสียเพื่อนเพราะไม่มีคนดูแล  ชาวบ้านแทบนี้ไม่ได้ดูแลลูกหลานตลอดเวลาเหมือนคนที่อยู่ในเมือง  นั่นทำให้เด็กชายคิดว่าอาจไม่ใช่ความผิดของพ่อแม่ พ่อแม่คงเชื่อในอำนาจของปู่ตา...ที่คุณยายบอกเสมอว่า...ปู่ตามีจริง “พี่ไม่เคยเชื่อ...” “แล้วอะไรทำให้พี่นัทเชื่อละคะ” “จนกระทั่งได้เจอกับตัวเอง” เหตุการณ์ในวันนั้น...ฉายซ้ำอีกครั้ง...ในหัวของนัท... ท้องฟ้าแดงราวสีเลือด...คือสิ่งที่นัทจำได้ดี...ไม่แพ้กับบรรยากาศกลางงานวัดเมื่อปีก่อน ‘นัท...มาเร็ว...มาเล่นด้วยกัน...’ เสียงเรียกทำให้นัทเดินตามเพื่อนออกจากงานวัด ปล่อยมือจากแม่ปะปนไปกับผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา  ‘มาเร็ว...มาเล่นด้วยกัน...’ ‘เบ้ม...ยักษ์’  นัทมารู้ตัวอีกทีเมื่อเขามายืนอยู่กลางถนน ‘ไปไหน...จะไปไหน  รอด้วย’ ‘มาเร็ว...ตามมาเร็ว...ทางนี้ๆ ไปเล่นเรือกัน...มาเร็ว’  เบ้มและยักษ์ร้องบอกเสียงเย็นและแทบจะพร้อมกัน  ร่างของเพื่อนดูรางๆ คล้ายมีหมอกมาหุ้มตัวไว้  นัทเหมือนอยู่ในฝันและรับรู้ได้ว่าเขากำลังวิ่งตามหลังเพื่อนไป...สภาพแวดล้อมดูนิ่งและเงียบ  ได้ยินเพียงเสียงของเบ้มและยักษ์ อาจมีบ้างก็เสียงลมที่หวีดหวิวอยู่ข้างตัว ‘มาเร็ว...นัทมาเร็ว...’ ‘รอด้วย...โอ้ย!’  นัทร้องอย่างเสียขวัญ เมื่อเหยียบพลาด ไม่ทันสังเกตว่าตัวเองหล่นลงไปในคลองส่งน้ำที่กว้างไม่พ้นวา เขามาอยู่ตรงนี้แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กชายไม่แน่ใจนัก แต่ก็ยังร้องเรียกเพื่อน ‘เบ้ม  ยักษ์...รอด้วย...ช่วยเราด้วย...เบ้ม...ยักษ์’ แม้พยายามเรียก...แต่ไม่มีการตอบรับ เบ้มและยักษ์ไม่ย้อนกลับมาดูเขา  นอกจากส่งเสียงหัวเราะร่วนราวกับเจอเรื่องถูกใจ เสียงนั้นฟังเย็นยะเยือกและทำให้นัทเริ่มรับรู้ถึงความเป็นจริง เบ้มกับยักษ์ตายไปแล้วไม่ใช่หรือ...นี่คือความฝันหรืออย่างไร...แต่ทำไมนัทกลับรับรู้ได้ถึงความเจ็บของแผลระบมจากขาทั้งสอง เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า...นัทยังคงได้ยินเสียงของเบ้มและยักษ์หัวเราะอยู่ใกล้ๆ นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่นัทรู้สึกว่าบรรยากาศมืดลงทุกที...เสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากดังอยู่ไม่ไกล  เสียงตะโกนเรียกชื่อเขา...มีคนตามหาเขา.... ‘นัทอยู่นี่ฮะ...ช่วยนัทด้วยฮะ’  นัทพยายามจะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้ เด็กชายร้องไห้และพยายามเปล่งเสียงให้ดังที่สุด ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ไม่มีใครได้ยินเขา จะเป็นไปได้หรือ...เป็นไปได้หรือที่จะไม่มีใครได้ยินเสียงที่ตะเบ็งสุดเสียงของเขา... ‘ช่วยนัท...ช่วยนัทด้วยฮะ’ เหตุการณ์นี้เกิดซ้ำๆ ผู้คนจำนวณมากเดินไปมาอยู่ไม่ไกล...บ้างกระโจนข้ามหัวเขา แต่ไม่มีใครเลยหรือที่จะก้มมองเขาที่หล่นลงไปในคลองส่งน้ำแคบๆ นี้  เขานั่งอยู่ติดพื้น อยู่ตรงนี้กลับไม่มีใครเห็นเขาอย่างนั้นน่ะหรือ  ความมืดมันน่ากลัวเข้าไปทุกที  นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้...นัทมองดูฟ้า ตั้งแต่แสงจันทร์ยังไม่โผล่มาจับฟ้า  เวลานี้นัทรู้สึกว่ามันใกล้จะเลือนหายไป..เด็กชายได้ยินเสียงไก่ขัน...มันจะเช้าแล้วหรือ...พ่อไปไหน แม่ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มีใครหาเขาเลยหรือยังไง... ‘แม่ฮะ...’  นัทกลัวจับจิตเสียงของเบ้มและยักษ์ยังดังอยู่ในหัว  ‘พ่อฮะ’ ‘หึๆๆๆ มาเล่นกัน...นัท...เราจะอยู่ด้วยกัน...มาเล่นกัน...’ ‘ไม่...ไปให้พ้นนะ...ไม่’ ‘หึๆ  อีกนิดเดียวมาเล่นด้วยกันนะ...นัท...มาเล่นกัน...’ ‘พ่อฮะ...แม่ฮะ...คุณยายช่วยนัทด้วย...คุณยายฮะ’  นัทน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง เด็กชายเหนื่อยเหลือเกิน หิวและกระหายน้ำ ริมฝีปากแห้งผากไปถึงคอ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่เพียงว่าเขาผล็อยหลับไปหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะเห็นใบหน้าซีดเป็นซากศพของเบ้มและยักษ์ที่กำลังแสยะยิ้มให้เขา ‘คุณยาย...ช่วยนัทด้วยฮะ...คุณยายฮะ’  นัทเพ้อเรียกทั้งๆ ที่แทบหมดหวัง เมื่อนึกถึงคุณยาย นัทหวนคิดถึงคำพูดของท่าน  คำบอกเล่าที่นัทไม่เคยเชื่อ คิดแต่เพียงว่าเป็นนิทานหลอกเด็ก   ‘ปู่ตา...ช่วยนัทด้วยฮะ’ นานเท่าไหร่แล้ว...เวลาผ่านไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้ นัทเริ่มผล็อยหลับอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เจ้าตัวพยายามฝืนเพราะกลัวจะเห็นเบ้มและยักษ์ ‘นัท...มาอยู่ตรงเองรึ’  เงารางๆ ของใครกัน พ่อหรือเปล่า นัทไม่แน่ใจ แต่รู้สึกถึงความอบอุ่น  นี่คือความฝันอย่างนั้นน่ะหรือ... แต่ถ้าเป็นฝันเขาต้องถูกเบ้มและยักษ์หลอกหลอนไม่ใช่หรือ ‘กลับบ้านกันนะ’ เสียงทุ้มต่ำแม้ฟังดูแหบแห้งแต่ก็สร้างกำลังใจให้นัทได้อย่างยากเกินจะอธิบาย เด็กชายรู้สึกว่ากำลังถูกอุ้มขึ้น ‘ชดใช้ให้เขาพอแล้วนะหลาน...’ ‘ไม่ได้นะ...ช่วยมันทำไม...’ เสียงของเบ้มและยักษ์ฟังดูกระด้างแสดงโทสะ ‘พวกเจ้าไม่มีสิทธิทำอย่างนี้กับใคร...เขาชดใช้ให้พวกเจ้าพอแล้ว...ไปตามทางของพวกเจ้าซะ  ทำใจให้สงบแล้วจะพบทางสว่าง’  คำบอกเล่าดูทรงอำนาจ ‘ทำไมปู่ตาช่วยมัน ทำไมไม่ช่วยพวกเรา..ทำไมปล่อยให้เราโดนทำร้าย...’ เสียงของเบ้มคลอเสียงสะอื้น ความโกรธก่อนหน้านี้แปรเป็นหวาดกลัวและอ้อนวอน ‘เพราะนั่นคือสิ่งที่พวกเจ้าต้องชดใช้ให้เจ้ากรรมนายเวร...สงบลงซะ...แล้วพวกเจ้าก็จะพบทางสว่าง...อย่าได้ไปเบียดเบียนผู้ใดอีก...กรรมมันจะฉุดพวกเจ้าไว้ที่นี่...ถ้ายังไม่รู้จักปล่อยวาง...’ นั่นคือเสียงที่นัทได้ยินก่อนจะหลับไป... “อ้อ...พี่นัทเลยคิดว่าเดี๋ยวปู่ตาก็เจอคุณแม่...” น้ำมนต์บอกเสียงใส เรื่องที่ฟังจากพี่ชายทำให้เห็นอะไรชัดเจนขึ้น “ดีเนอะ...แต่น้ำเหนื่อยแล้วนี่คะ...ใกล้จะถึงรึยังคะ” “อีกนิดเดียว...ใกล้แล้วล่ะ” :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-:     แพรวพราวนั่งกระวนกระวายอยู่ตรงบันได  หลังจากโทรศัพท์ไปบอกชัชวาล  เธอก็ออกตามหาคุณหนูทั้งสองแต่ก็ไม่เจอ  นึกไม่ออกว่าไปอยู่ไหนกัน...ทั้งนัทและน้ำมนต์จะไปไหนตอนมืดๆ แบบนี้ได้  ฝนก็ทำท่าจะตก  ทำไมเหตุการณ์มันถึงเป็นแบบนี้  ฝนปลายฤดูมาพร้อมลมแรงดูน่ากลัว   “คุณหนู...ไปไหนกันคะ...”  แพรวพราวพึมพำเฝ้าแต่โทษตัวเอง การหายตัวไปของวงเดือนทำให้ทุกคนร้อนใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องปกติ  เธอน่าจะระวังกว่านี้...ทำไมคุณยายปราณีไม่อยู่บ้าน  ถ้าคุณยายอยู่บ้านคงช่วยดูแลพวกคุณหนูได้ดีกว่าเธอ  “คุณยาย...ช่วยคุณหนูด้วย ช่วยคุณเดือนด้วย...ปู่ตาเจ้าขา...ช่วยพวกคุณๆ ด้วย” เสียงแตรรถที่ดังอยู่หน้าบ้านฉุดแพรวพราวให้กลับมาสู่โลกของความจริง  และมันเหมือนทำให้เธอมีหวังรีบกระโจนลงจากบันไดวิ่งไปเปิดประตูได้แทบจะทันที  รถตู้เลื่อนมาเทียบโรงจอดไม่ไกลจากรถของชัชวาล “คุณยายคะ...เกิดเรื่องแล้วค่ะ” แพรวพราวแทบกระโจนเข้าหาคุณยายปราณีซึ่งกำลังก้าวลงจากรถ  “คุณหนูหายไปค่ะ  คุณเดือนหายไป คุณหนูยังมาหายไปอีก คุณชัชกลับมาต้องเอาแพรวตายแน่ๆ แพรวเข้าไปในครัวแป๊บเดียวเอง  กลับมาคุณหนูก็หายไปพร้อมกับพวงมาลัย...ไฟฉาย...” “ยัยแพรวใจเย็นๆ “  คุณปราณีบอกพร้อมกับยกมือแตะไหล่แพรวพราว ท่าทางสงบมีสติเหมือนกับชุดขาวที่สวมใส่ “ค่อยๆ เล่าเกิดอะไรขึ้น...อ้าว...เข้าบ้านก่อนฝนลงเม็ดแล้วล่ะ..” “แต่...คุณยายคะ...คุณเดือนหายไป...คุณหนูก็ด้วย” “ฉันรู้แล้ว...เข้ามาก่อน...” คุณปราณีเดินนำแพรวพราวเข้าบ้านเหมือนไม่ร้อนใจนัก “คุณท่านรู้แล้ว...ถึงได้รีบกลับมากันไงเล่า...” ลุงชมคนขับรถบอกลูกสาว “ท่านเจ้าอาวาทบอกว่าให้รีบกลับ ที่บ้านเกิดเรื่อง... พวกท่านรู้แล้ว” “จริงเหรอพ่อ...” แพรวพราวดีใจแทบจะกระโจนกอดคอพ่อ ประกอบกับใครคนนึงก้าวเข้ามา “...คุณชัช...คุณท่านกลับมาแล้วค่ะ”   “คุณแม่ครับ” ชัชวาลยกมือไหว้แม่ยาย...แต่ยังไม่ทันที่จะได้เล่าเรื่องราวให้อีกฝ่ายฟัง “คุณเดือน...” “ไปรับลูกมาได้แล้ว...ที่ศาลปู่ตาน่ะ”   “อะไรนะครับ” ชัชวาลทำหน้างงๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโมโห “ตานัท...ไม่ฟังพ่อเลย งมงายไม่เข้าเรื่อง...กลับมาต้องโดนซะบ้างแล้ว...ดันมาพาน้องไปอีก!  มันน่านัก!” “ว้าย!!!”  เสียงคำรามของฟ้าที่ฟาดกระหน่ำลงไม่ไกลพร้อมตวาดสุดท้ายทำให้แพรวพราวขวัญกระเจิง  คุณยายมองตามหลังชัชวาลอย่างไม่สบายใจ   “เจ้าอาจไม่ได้เจอลูก...เพราะคำพูดที่ไม่คิด...” “อะไรนะคะคุณยาย” แพรวพราวได้ยินไม่ถนัดนัก แต่ก็ยังมีข้อสงสัย “คุณยายรู้ได้ยังไงคะว่าคุณนัทไปที่ศาลปู่ตา” “ตานัทเอาพวกมาลัยไปด้วยไม่ใช่เหรอ”  คุณยายปราณีนิ่งไปก่อนจะตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: ลมอ่อนๆ พัดใบไม้จำนวนมากหล่นลงบนหลังคาเรือนทรงไทย ซึ่งยกพื้นสูงดูคล้ายถูกย่อส่วนมาปลูกไว้ใต้ต้นกระบกใหญ่ มันไม่กว้างพอจะเป็นที่อาศัย แต่ก็มีบริเวณเกินกว่าจะเรียกว่าศาลเพียงตาซึ่งเห็นทั่วไป บันไดขนาดสี่ขั้นนั้นดูดั่งจำลองไว้เป็นบ้านเด็กเล่น หากของเซ้นไหว้บ่งบอกว่ามันเกิดจากแรงศรัทธาของผู้คน ลมแรงซึ่งโถมมาจากด้านนอกทำให้ใบไม้ปลิวกระจายไปทั่ว หากแปลกตรงที่ต้นกระบกใหญ่กลับไม่สะเทือนและรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ มันดูคล้ายกับว่าตรงนี้คือศูนย์กลางของพายุ  อำนาจหนึ่งคล้ายสว่างวาบขึ้นตรงแทนบูชาบนตัวเรือน... ร่างสีขาวเหมือนจะชัดเจนเป็นรูปทรง ก่อนจะจางหายไปเมื่อเสียงฝีเท้ากระชั้นเข้ามา...บ่งบอกผู้มาเยือน “พี่นัท...เร็วเข้าๆ น้ำเปียกหมดแล้ว”  คนตัวน้อยซึ่งอยู่บนหลังพี่ชายร้องมาตลอดทาง  ฝนลงเม็ดหนักขึ้นทุกที ในขณะที่คนเป็นม้าก็เร่งเท้าสุดชีวิต   “เงียบๆ นา...มันหนักนะ” “ถึงแล้วๆๆ  ถึงบ้านเล็กๆ แล้ว...พี่นัท...ถึงแล้วค่ะ” “รู้แล้วนา... อ้าวขึ้นไปก่อน...ไหว้ของอนุญาตปู่ตาด้วย...” นัทบอกน้องขณะที่ส่งอีกฝ่ายขึ้นไปบนเรือนซึ่งสูงระดับเอวเขา  พื้นที่มีไม่พอสำหรับสองคน...แต่ถ้าเป็นคนตัวเล็กอย่างน้ำมนต์ก็คงพอไหว “ได้เหรอคะ..” น้องสาวไม่แน่ใจ เรือนนี้ถึงจะให้เธอหลบฝนได้...แต่มันคงไม่เหมาะเพราะน้ำมันต์เคยถูกสอนมาว่า...สิ่งที่กำลังทำอยู่ไม่สมควร “เอานา...อยู่บนนั้นแหล่ะ...พี่จะอยู่ข้างล่าง...หลบฝนกันก่อน...”  ถึงนัทจะบอกอย่างนั้นแต่น้ำมนต์ดูจะไม่เห็นดีด้วย “เร็วเข้า พี่เปียกหมดแล้ว”   เปรี้ยง!!!   เสียงฟ้าคำรามทำเอาน้ำมนต์ขวัญกระเจิง ถดตัวเข้าไปในเรือนหลังน้อยตามสัญชาตญาณ พร้อมยกมืออุดหู   “พี่นัทอยู่ไหนคะ” “อยู่นี่...หลบไปข้างในอย่าโผล่หน้ามา” นัทหลบฝนอยู่ข้างล่าง  น้องสาวอยู่ด้านบน พื้นยกระดับไม่สูงมากนัก แต่ก็พอนั่งได้  “อ้าวไฟฉายถือไว้จะได้อุ่นใจ...เอาพวงมาลัยออกมาถวายปู่ตาด้วย...” “ค้า...” เมื่อได้ไฟฉายน้ำมนต์รีบส่องลงตามช่องของพื้นหาตัวพี่ชาย และทำตามคำบอกของพี่ เอาพวงมาลัยออกจากกระเป๋า  “ทำยังไงต่อคะ” “พนมมือกราบ...แล้วเอาพวงมาลัยไว้บนแท่นบูชา...ขอให้ปู่ตาตามหาคุณแม่ให้” “ปู่ตาจ๋า...ตามแม่เดือนให้น้ำกับพี่นัทด้วยนะจ๊ะ...”  น้ำมนต์ทำตามเท่าที่พอทำได้ เอาพวงมาลัยขึ้นพนม “หาแม่เดือนให้น้ำกับพี่นัทหน่อยน้า” พร้อมกับเสียงสุดท้ายที่เอื้อนเอ่ยแสนหวาน  ลมเย็นโถมเข้ามากระทบหน้าน้อยๆ หากเธอมีความสงสัยสักนิดจะรู้ว่ามันผิดปกติ ลมนั้นผ่านเข้ามาในเรือนได้อย่างไร  เพราะด้านในเป็นกำแพงทึบ เปิดโล่งพียงด้านหน้า... “ปู่ตาจ๋า...น้าวหนาวเนอะ” เหมือนเงาเรือนๆ สีขาวบนแทนบูชาจะรับรู้ถึงคำพูดของคนตัวน้อย ดวงตาสีน้ำข้าวสะท้อนแววเอ็นดู ริมฝีปากใต้หนวดเครายวงยาวนั้นคลี่ยิ้ม “ลมแร้งแรง...น้ำน้าวหนาว” นัททันได้ยินเสียงน้องสาว และเพิ่งลืมตาขึ้นหลังจากพนมมืออธิษฐานขอให้ปู่ตาช่วยตามหาแม่ให้ และคำขอนั้นก็ดูจะส่งถึงผู้เป็นเจ้าของเรือนหลังนี้... “เอาเสื้อพี่ไปใส่ เสื้อน้ำส่งลงมาให้พี่” นัทบอกเพิ่งนึกได้  ไม่แปลกที่เสื้อของน้ำมนต์จะเปียก เพราะน้องสาวอยู่บนหลังคล้ายบังฝนให้เขา “ไม่เป็นไรค่ะ...น้ำไม่หนาวแล้ว...อู้นอุ่น...” “เหลวไหลนา” นัทบอกน้องเพราะตัวเองก็กำลังถูกความเย็นเล่นงาน แต่สิ้นเสียงสุดท้าย เด็กชายรู้สึกถึงไออุ่นที่แผ่เข้าหาตัว “จริงด้วย...ไม่หนาวแล้ว...” “เห็นมั้ยเชื่อน้ำรึยัง” น้ำมนต์ยิ้มสดใส นัทนิ่งอึ้งไปก่อนจะเปิดยิ้มน้อยๆ อย่างมีหวัง “ปู่ตาฮะ...” เด็กชายเพ้อกับตัวเอง :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: ตาชมขับรถพาชัชวาลไปศาลปู่ตา  ระหว่างนั้นคนเป็นพ่อมีแต่ความโกรธกับความเหลวไหลของลูกชาย ลมแรงขึ้นเรื่อยๆ ยอดไม้สะบัดไปมาอย่างน่ากลัว เสียงฟ้าคำรามพร้อมประกายเงินประกายทองสว่างขึ้นเป็นระยะๆ ฝนลงเม็ดหนาขึ้นทุกที... “ตานัทนะตานัท...” ชัชวาลพึมพำตลอดทาง ร้อนใจทั้งเป็นห่วงทั้งเครียด “ฝนตกขนาดนี้จะพาน้องไปอยู่ไหนกัน...ตานัทนะตานัท” “ถึงแล้วครับคุณชัช...แต่คงต้องเดินกันเข้าไป” ชัชวาลรับร่มจากลุงชมพร้อมกับถืออีกคันไว้ในมือเผื่อพวกเด็กๆ ก่อนจะตามลุงชมลัดเลาะไปตามทางเกวียน “อีกไกลมั้ยครับลุงชม” ลมแรงขึ้นเรื่อยๆ กิ่งไม้ตายเริ่มหักโค่นขวางทาง ใบไม้ปลิวว่อน ร่มในมือปลิ้วไปตามแรงลม “โอ้ย!” “คุณชัช..ระวังนะครับ...” ลุงชมบอกเมื่อดึงอีกฝ่ายให้หลบกิ่งไม้ที่เพิ่งหักลงมาทับ  ชัชวาลรอดพ้นอย่างหวุดหวิด สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เห็นชัดถึงอันตรายที่จะเกิดกับลูก จึงรีบเร่งฝีเท้า แต่เหมือนจะโดนกลั่นแกล้งให้ลำบากยิ่งขึ้น และเมื่อมาถึงทางเกวียนด้านในเห็นซากรถจักรยานที่ถูกทิ้งไว้ ยิ่งทำให้อารมณ์ไม่พอใจนำหน้าความเป็นห่วง  ทั้งๆ ที่จะเอาเวลาไปตามหาแม่  กลับต้องมาทำเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง   “โธ่โว้ย!” ชัชวาลเวลานี้แทบจะเป็นบ้า  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน  วงเดือนหายตัวไปไหน ถ้าโดนใครจับตัวไปเรียกค่าไถ่ แล้วทำไมมันไม่ติดต่อมา แต่ถ้าภรรยาถูกทำร้ายฉุดฆ่าข่มขืน แค่คิดเขาก็แทบจะรับไม่ได้ “ใจเย็นๆ ครับคุณ...คงไม่มีอะไร...คุณนัทแค่ร้อนใจ...”  ลุงชมรีบเดินนำชัชวาลจนมาถึงเรือนไทยใต้ต้นกระบกใหญ่   “นี่แหล่ะครับ...คุณหนู...คุณหนูครับ...” “ตานัท...ยัยน้ำ”  ชัชวาลร้องเรียก ไฟฉายสองดวงจากมือเขาและลุงชมสาดไปในเรือนไทย  ทุกอย่างเงียบสนิท “ตานัท...ยัยน้ำ...อยู่ไหนลูก”   “คุณนัท...คุณน้ำมนต์”   “ตานัท...อยู่ไหนลูก...” ทั้งชัชวาลและลุงชมต่างตะโกนเรียกและพยายามหาดูในบริเวณนั้นแต่ไม่พบอะไร มีเพียงความว่างเปล่า ชัชวาลแทบคลั่งลูกไปไหน ทั้งๆ ที่รถก็ล้มอยู่ด้านหน้า... ลูกต้องอยู่แถวนี้  ต้องอยู่แถวนี้สิ  ชัชวาลวิ่งพล่านไปทั่ว ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก  สถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อยๆ จนคนเป็นพ่อหวาดกลัว เกินจะรับไหว  อาการคล้ายสุนัขจนตรอกเริ่มแสดงด้วยไม่รู้จะจัดการอย่างไร กับสิ่งที่เกิดขึ้น “คืนลูกผมมา...คืนภรรยาผมมา...” ชัชวาลตะเบ็งเสียงคล้ายคนบ้า คุกเข่าอยู่หน้าเรือนไทย ดวงตาปนคราบน้ำตาจับจ้องไปบนศาล  เหมือนคนสิ้นหวัง “เดือนคุณไปอยู่ไหน...ลูกเราหายไปไหน...ผม...ผมไม่รู้จะทำยังไง..นี่มันเกิดอะไรขึ้น...” ‘...แต่ผมรู้ว่าปู่ตามีจริง...ปู่ตาพาผมกลับบ้านตอนที่ผมหลงอยู่ในป่านั่น’ เสียงของนัทเหมือนจะก้องในหัวของคนสิ้นหวัง  ‘ปู่ตา...หาผมจนเจอและพาออกมา...ปู่ตาช่วยชีวิตผม...’ “ถ้าท่านมีตัวตนอยู่จริง...อย่างที่นัทเชื่อ...”  ลุงชมมาทันได้ยินเสียงของคนสิ้นหวังอย่างชัชวาล “ช่วยลูกผมด้วย...ช่วยภรรยาของผมด้วย...นัทมาที่นี่เพราะเชื่อในอำนาจของท่าน...โปรดช่วยลูกผมด้วย...” ชัชวาลยกมือไหว้ทั้งๆ ที่ตัวเปียกปอน ก่อนจะก้มลงกราบ...ลุงชมเวทนานัก...แต่ไม่รู้จะช่วยอะไรได้ พวกคุณหนูๆ ไปไหนกัน  ที่นี่ไม่มีวี่แววของคนอยู่เลย บนศาลก็ไม่มีดอกไม้สดที่จะบ่งบอกว่านัทและน้ำมนต์มาที่นี่  อย่างน้อยต้องมีมาลัยที่แพรวพราวพูดถึง แต่นี่มันไม่อยู่บนแท่นบูชา  หรือเด็กทั้งสองยังมาไม่ถึงที่นี่ “ผมว่าออกไปดูข้างนอกดีกว่าครับคุณชัช...” หลังเสียงลุงชม  เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่กว่าชัชวาลจะลุกขึ้น เขาหันหลังกลับอย่างคนสิ้นหวัง แต่หางตาเหมือนจับแสงสว่างนึงที่ปราดขึ้นได้ มันทำให้เขาเอี้ยวตัวตามแสงนั้นมา...หากสุดท้ายก็เป็นเพียงอุปทาน  ศาลปู่ตายังว่างเปล่า เขาคิดว่าเห็นแสงจากกระบอกไฟฉายของลูกทั้งสอง... “ทำไมเหรอครับคุณชัช” “เปล่าครับ...ไปกันเถอะ”   เมื่อคล้อยหลังชัชวาล ฝนซาเม็ดลง เหมือนกับใบไม้ซึ่งสะบัดตามแรงลมก่อนหน้านี้เริ่มทิ้งตัวนิ่งๆ มีเพียงหยดน้ำที่ไหลผ่านใบลงมาเรื่อยๆ นั่นอาจเป็นความสดชื่นหลังพายุร้าย “พี่นัท...ฝนหยุดตกแล้ว...” น้ำมนต์บอกเสียงใสเมื่อสาดแสงไฟไปข้างนอกและไม่เห็นเม็ดฝน   “ใช่...น้ำมนต์ไปกันเถอะ...กลับบ้านกัน....” “เย้ๆๆๆๆ กลับบ้านกัน...” เสียงร้องใสของลูกสาวตัวน้อยนั้นชัชวาลจำได้ดี...เขาหันกลับมาวิ่งตาลีตาลานกลับมาที่ศาล... “น้ำ...นัท...” “คุณพ่อ...” :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: ‘ฉันอยู่นี่...ช่วยฉันด้วย...’  วงเดือนพยายามร้องบอกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงเรียกของคนที่ผ่านไปมา  รับรู้ได้ว่าผู้คนกำลังตามหาเธอ  แต่ทำไมพวกเขามองไม่เห็น  เธออยู่ตรงนี้ใต้สะพานไม้หลังวัดนี้...ทั้งๆ ที่พยายามเปล่งเสียงให้ดังที่สุด แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยิน จะเป็นไปได้หรือ...เป็นไปได้หรือที่จะไม่มีใครได้ยินเสียงที่ตะเบ็งสุดเสียงของเธอ... ‘ช่วยด้วย...ช่วยฉันด้วย’ เหตุการณ์นี้เกิดซ้ำๆ ผู้คนจำนวณมากเดินไปมาอยู่ไม่ไกล...นานเท่าไหร่กันจากนาทีกลายเป็นชั่วโมง นี่จะผ่านเป็นวันแล้วไม่ใช่หรือ...แต่ทำไมไม่มีใครพบเธอ...ไม่มีใครได้ยินเสียง ‘คุณชัช...’  วงเดือนกลัวจับจิตเสียงหัวเราะของวิญญาณตนนั้นยังวนเวียนอยู่ข้างๆ  ‘คุณแม่...ช่วยเดือนด้วย...คุณแม่...’ ‘หึๆๆๆ...ไม่มีใครช่วยแกได้...แกต้องอยู่ที่นี่...จนตาย...’ ‘ไม่...ไม่...อย่าทำอะไรฉันเลย...ปล่อยฉันไปเถอะ...’ ‘หึๆ  อีกนิดเดียว...ก็จะมีคนมาอยู่กับข้าเพิ่มขึ้น...มาอยู่ด้วยกัน...’ ‘คุณชัช...คุณชัชช่วยเดือนด้วย...คุณแม่ช่วยเดือนด้วย...’   วงเดือนเหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกว่าพลังชีวิตหายไปตามเวลาที่ถูกจองจำ นั่นอาจเพราะความกลัวที่เกาะกินใจ หน้าซีดและบวมเป่งของผีตนนั้นยังวงเวียนหลอกหลอน มันกำลังแสยะยิ้มให้ เมื่อเห็นความทรมานของเหยื่อ ‘ไม่ไปให้พ้น...ไปให้พ้นฉัน’  วงเดือนแทบจะคลั่งเพราะความกลัวและสิ้นหวัง  นานเท่าไหร่แล้ว...เวลาผ่านไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้ มันทรมานเกินกว่าจะรับได้แล้ว... ‘เดือน...มาอยู่ตรงนี้เองรึ’  เงารางๆ ของใครกัน คุณชัชหรือเปล่า เธอไม่แน่ใจแต่รู้สึกถึงความอบอุ่น  นี่คือความฝันอย่างนั้นน่ะหรือ... ‘กลับบ้านได้แล้ว  ลูกๆ เขาเป็นห่วง’ เสียงทุ้มต่ำแม้ฟังดูแหบแห้งแต่ก็สร้างกำลังใจให้วงเดือนได้อย่างยากเกินจะอธิบาย ‘ชดใช้ให้เขาพอแล้ว...’ ‘อย่ามายุ่ง...’ เสียงวิญญาณตนนั้นแสดงความเกรี้ยวกราด ‘หยุดจองเวร...แล้วเจ้าจะพบทางสว่าง  โดยไม่ต้องไปแย้งชิงเอาจากใคร...อย่าได้ทำร้ายใครอีก...เมื่อนั้นเจ้าจะพบทางสว่าง’ ‘ไม่!  อย่ามายุ่ง’ ‘คนเราถ้าไม่รู้จักฟัง...ก็ต้องเจอกับความเจ็บปวด!’  นั่นอาจเป็นเสียงสุดท้ายที่วงเดือนจะได้ยินผ่านนิมิต หรือรวมถึงเสียงร้องอย่างโหยหวนของวิญญาณตนนั้น  เมื่อถูกสั่งสอนจากผู้คุ้มครอง... “เจอแล้ว...คุณเดือนอยู่ตรงนี้...อยู่ตรงนี้...พวกเรา...ทางนี้” :-: :-: :-: :-: :-: “นัท...” เสียงเรียกทำให้เด็กชายลืมตาขึ้นช้าๆ และพบว่าตัวเองอยู่บนเขาสูง สถานที่เดิมซึ่งเขาเคยฝันถึง “พี่นัท” หรือว่ามันจะอยู่คนละที่กัน เพราะถ้าใช่จริง ยัยน้ำมนต์มาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร  ในฝันเขาเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้ “คุณตาใจดีพาน้ำไปเก็บลูกหว้า...ลูกหว้าสุกหวานๆ กินแล้วลิ้นเป็นสีดำด้วย...”  ลูกไม้กลม สีเข้มกองอยู่ตรงหน้าคนตัวน้อย “ปู่ตา...” นัทก้มลงกราบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนแก่ใจดีในชุดสีขาวให้เต็มตา  “ปู่ตาจริงๆ ด้วย” “คุณตาเป็นปู่ตาเหรอคะ...” น้ำมนต์ถามขณะที่เคี้ยวลูกหว้าไว้เต็มปาก และเหมือนเพิ่งนึกได้จึงรีบกลืนของในปากลงคอ มือเล็กๆ นั้นมอมแมมเต็มไปด้วยน้ำของลูกหว้า เด็กหญิงเอามือเช็ดกับเสื้อก่อนจะมาเช็ดปาก “คุณปู่ตาใจดี...เป็นทั้งคุณยาม...และคุณตำรวจ” “ขอบคุณนะฮะ...ที่ตามแม่ให้นัท...” “ไม่หรอก...เพราะแม่หลานเป็นคนดี...อาจจะได้พบเจอสิ่งเลวร้ายบ้าง...แต่สุดท้ายความดีก็ชนะได้ทั้งหมด...” น้ำเสียงอบอุ่นสอนเรื่องดีๆ แก่เด็กน้อย ไม่ต่างกับตายายสอนลูกหลาน “น้ำก็เป็นเด็กดีค่ะ” “น้ำเป็นเด็กดี...อะไรก็ทำร้ายไม่ได้...”  ปู่ตายิ้มน้อยๆ ให้กับคนตัวจ้อยช่างเจรจา “คุณพ่อก็เหมือนจะเชื่ออำนาจของปู่ตาแล้วฮะ” นัทเปิดยิ้ม “ถึงจะยังปากแข็งว่าบังเอิญ...แต่สุดท้ายคุณพ่อก็รับฟังคำพูดของนัท...ผู้คุ้มครองมีตัวตนจริงๆ” “ผู้คุ้มครอง...อยู่ที่ใจ...มีอยู่ติดตัวของเรา...ผู้คุ้มครองคือความดีที่จะคุ้มครองเรา...” เสียงปู่ตาเหมือนห่างไกลออกไปทุกที... “นัท... ตื่นได้แล้วลูก  น้ำมนต์ด้วย...เร็วเข้าไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปวัดทำบุญตักบาตรนะจ๊ะ..” “ค้า...” น้ำมนต์ลืมตาขึ้นเร็วกว่านัท แต่ยังงอแงขออุทร “น้ำมนต์ยังง่วงอยู่เลย ขอน้ำนอนอีกหน่อยนะคะ” “ไม่ไปเก็บมะลิมาร้อยมาลัยไปไหว้ปู่ตาเหรอจ๊ะ” คนเป็นแม่ยิ้มน้อยๆ กับคำพูดปกติของลูกสาว “ไปค้า ไป...” ทั้งน้ำมนต์และนัทสะดุ้งจากเตียงแทบจะพร้อมกัน เด็กชายหันซ้ายแลขวา “ที่นี่ที่ไหนฮะ”  นัทถามเป็นคำแรก วงเดือนไม่มีคำตอบเพราะเป็นเรื่องปกติ เด็กชายตีหน้ามุ่ย ขัดใจนิดหน่อยเมื่อสิ่งที่เห็นก่อนหน้าเป็นเพียงฝัน “เฮ้อ...นึกว่าปู่ตามาหานัทซะอีก” “น้ำ...เสื้อหนูไปโดนอะไรมาลูก...เลอะคราบดำๆ” นั่นเป็นคราบที่นัทเห็นตอนอยู่ในฝัน  น้ำมนต์เช็ดเอาน้ำลูกหว้าออกจากมือ มันเป็นดวงๆ ชัดเจน “ลูกหว้าค่ะ...” น้ำมนต์ว่าเสียงใสไม่คิดอะไรมาก  เด็กหญิงยิ้มแป้นภูมิใจ ก่อนจะรีบกระโจนลงเตียงเมื่อนัททำตาโต เธอเข้าใจว่ากำลังจะโดนแย่งห้องน้ำ “น้ำก่อนนะ...น้ำมนต์เข้าก่อนนะคะ” “น้ำ...” นัทเรียกน้อง “พี่เจอปู่ตา..” “น้ำก็เจอ  กินลูกหว้าด้วย...” น้ำมนต์ยิ้มใสอย่างที่เคยทำ “อะไรจ๊ะเด็กๆ” “ความลับ!” สองพี่น้องบอกพร้อมกันก่อนจะหัวเราะอารมณ์ดี แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 50 14:40:16 จากคุณ : WRITE TRAINING No.7 - [ 29 มี.ค. 50 14:37:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีแฮะ ตามอ่านมาตั้งแต่แรกแล้ว รอตอนต่อไปอยู่นะครับ จากคุณ : Jammaster_X (Jammaster_X) - [ 30 มี.ค. 50 04:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กันดาร เจ้าอาวาส ปู่ตาน่ารักจัง :) จากคุณ : scottie - [ 31 มี.ค. 50 22:10:31 ]