คุณรู้ไหม ?
       ว่าคนที่คุณเจอและพูดคุยทุกวันนั้นเค้าคิดอะไรกับคุณ
แน่นอน !
        คุณไม่รู้ และ...................ไม่มีทางรู้ จนกว่า คนๆนั้นจะดึงมีดที่เหน็บไว้ข้างหลังออกมาเสียบคุณจนกองฟุบลงไปพร้อมกับกองเลือด...............

 ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนจ้าในช่วงเวลาบ่าย ผู้คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงเช่น กรุงเทพมหานครแห่งนี้กำลังยุ่งอยู่กับการงานหน้าที่ประจำของตนเอง อย่างขมักเขม้น ภายในเมืองหลวงจึงเต็มไปด้วยความเครียดและการแข่งขันตลอดเวลา แต่ ณ มุมๆ นึงของ เมืองที่แสนจะวุ่นวายนี้ ยังมี ชายอยู่คนหนึ่งซึ่งทำตัวเป็นปรปักกับความวุ่นวายและความตรึงเครียดมาตั้งแต่จำความได้ซึ่ง หลบตัวอยู่ในหลืบของ มหาวิทยาลัยปิดแห่งหนึ่ง
                  วาว คือเด็กคณะศิลปกรรมคนหนึ่งซึ่งมีความเป็นตัวของตัวเองตามประสาเด็กอาร์ตทั่วไป วาว เป็น ชายหนุ่มที่มีลักษณะเป็นที่ต้องตาต้องใจของบรรดาสาวๆทั่วไป แต่เนื่องจากความเป็นคนรักอิสระและเพื่อนเยอะ วาว จึงไม่ค่อยได้ฝักใฝ่หรือย่างกายเข้าไปในเรื่องความรักเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆเท่าไรห่ ด้วยท่าทางที่ สนุกสนาน เฮฮา และเป็นกันเอง รวมถึงความเป็นอัจฉริยะในด้านศิลปะของวาวแล้ว ทำให้วาวค่อนข้างเป็นที่รู้จักของชาวคณะเป็นอย่างดี รวมถึงอุปนิสัยที่รักเพื่อนพ้อง มีน้ำใจนั้นทำให้รุ่นพี่ เพื่อน และรุ่นน้องใน คณะรักและชื่นชมในตัววาวอยู่ไม่น้อย

         หลังพระอาทิตย์ตกดิน วาว มักจะชอบปลีกตัวจากเพื่อนฝูงและคนสนิทไปเดินเล่นปล่อยอารมณ์คนเดียวตามสวนสาธรณะ ซึ่งผิดแปลกจากวัยรุ่นทั่วไป บางครั้งความสันโดนี้ แม้กรทั่งครอบครัวของวาวเองก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ถึงบางบุคลิกที่เข้าใจยากของเค้า แต่ยังมีคนอยู่คนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนคนสนิทกับวาวตั้งแต่สมัยเรียน ประถมมาด้วยกัน
  ป๊อด เป็นเพื่อนทีน่าจะเรียกว่าสนิทและรู้ใจมากท่สุดของวาวน่าจะได้เพราะทั้ง 2 เรียกได้ว่าเติบโตและผ่านช่วงเวลาหลายๆอย่างมาพร้อมๆกัน ด้วยความที่ป๊อดเป็นเพื่อนซี้ของวาวนี่เองทำให้เพื่อนๆในคณะรู้ว่าถ้าตามหาวาวไม่เจอหรือมีธุระอะไร ก็สามารถบอกผ่านป๊อดได้ เหมือนกับว่า ป๊อด กับ วาว สามารถสื่อกระแสจิตได้ถึงกันอย่างนั้นปแหละ
แม้ทั้งคู่จะเป็นเพื่อนรักกันก็ตามแต่ อุปนิสัยนั้นต่างกันค่อนข้างมาก ป๊อดเป็นพวกชอบสังสรรค์สมาคม เลิกเรียนเมื่อไหร่นี่เมาหัวราน้ำเกือยทุกครั้งไม่มีวันไหนที่ป๊อดไม่เที่ยว อีกทั้งเจ้าป๊อดยังเป็นหนึ่งในตองอูที่เชียวชาญการจีบสาวเป็นที่สุด สาวๆในมหาลัยไม่น้อยที่เคยผ่านมือเจ้าป๊อดมาแล้ว ซึ่งถามว่าลักษณะหน้าตาและรูปร่างของเจ้าป๊อดนั้นอยู่ขั้นไหน ก็ตอบได้เลยว่า แหยพอๆกับชื่อของมันเลย แต่ด้วยลักษณะการพูดจารวมไปถึงความใจกล้าและเป็นคนที่ตลกโปกฮาของมัน ทำให้สาวๆต่างพากันชอบใจและติดอกติดใจมันอยู่ไม่น้อยเลย
               
              เช้าวันหนึ่ง...... กริ๊งๆๆๆๆๆๆ!! ..................
"โหล!! ใครเนี่ยยยย....... โทรมาแต่เช้าเลยยยยย"
"พ่อเองลูก ตื่นได้แล้วว วันนี้ 10.30 มี สอบนะลูกแล้วนี่ก็9โมงครึ่งแล้ว เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอกลูก"
" พ่อมรึงดิ ไอ้สั- ป๊อด ทะลึ่งแล้วมรึง "
" เออ กูเอง รีบไปอาบน้ำเลย ไอ้หล่อหลังยาว เค้าจะสอบกันอยู่แล้วเนี่ย มรึงนอนงี้ เดี๋ยวก็อดสอบ อีกหรอกมรึง เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือoมรึง"
" เออ รู้และ  แค่นี้นะ " ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆส์
" -*-"
เวลา 10.29 น.
          " ดีจ้า คนสวย เฮ้อ รถติดจังเลยเนาะเนี่ย รี๊บ รีบ นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว แต่พอเห็นหน้าคนสวยนี่หายเหนื่อยเลย อืมมมม โอ๊ะ!! จะได้เวลาสอบแล้วนี่เดี๋ยวไปนั่งที่ก่อนนะจ๊ะ.
          " เดี๋ยว แม่ตบเข้าให้ ทะลึ่งแล้วนะเจ้าวาว นี่ครูบาอาจารย์นะเนี่ยแก เดี๋ยวก็ไม่ต้องสอบหรอ ดีมั้ยย มาก็สายแล้วยังมาทำเป็นเล่นอีก ไอ้นี่ เดี๊ยวปั๊ดด"
" หยาส์ กลัวแล้วจ้า ไปและๆ ดุจังเลยย"
" 5555++++ "( เพื่อนในห้องต่างพากันขำถึงความป่วนของ วาว ที่ ชอบ เย้าแหย่ อาจารย์ วารี ซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาประจำชั้นของวาวเองอยู่เสมอๆ)
         
          "  เอาล่ะ นักศึกษาทุกคนวันนี้เราจะมาสอบกันนอกตารางตามที่นัดกันไว้อาทิตย์ที่แล้วนะ ไหนใครอ่านหนังสือมาแล้วมั่งยกมือซิ"
        """"""""""""""" กริบบ"""""""""""""""""""""

อืมม..... ดีมากเป็นเพื่อนที่รักันดีมากจ้ะ ( แดกดันสุดฤทธิ์)
ไม่เป็นไรเอาเป็นว่า คะแนนออกมาแค่ไหนก็เอาไปเท่านั้นไม่มีแก้ตัวนะ เราะครูถือว่าครูบอกแล้ว เอาล่ะเริ่มทำข้อสอบได้
" หูยยยย จารย์ ไม่ช่วยศิษย์เลยหรอ คนเราอ่ะน้า เป็นศิษย์เป็นจารย์กัน รักกันเคารพกัน พอถึงคราวเดือดร้อนก็ดูกันตรงนี้แล้
" แกไม่ต้องมาพูดดีเลยไอ้ป๊อด เวลาเรียนแกเนี่ยตัวแว่บเลย แล้วนี่จะมาพูดดีเดี๋ยวแม่บ้องซะดีมั้ย ( ผงะมือง้างสุดฤทธิ์)
"เย่ยย ล้อเล่นจ้า ทำแล้วจ้ะทำ เอ้า พวกมรึงลงมือทำเถอะ แค่ไหนก็แค่นั้นเนาะ "

        เวลาล่วงผ่านไปจนหมดเวลาสอบเมื่อ อ.วารี นำข้อสอบมาตรวจนั้น ก็ไม่มีไรผิดคลาดเป็นไปตามเคย คือ เจ้าวาวเด็กขี้เกียจประจำห้องไม่ค่อยมาเรียน ถ้ามาก็หลับซะส่วนใหญ่ แต่เวลาสอบทีไร มันได้คะแนนมากกว่าเพื่อนทุกที
"  จะว่ามันลอกกก็ไม่ได้นะ เพราะขนาดคะแนนของยัยแตม หัวหน้าห้องที่ว่าขยันๆเนี่ยยังน้อบกว่าเจ้าวาวอีก ซึ่งจุดนี้เอง ทำให้อาจารญืว่ารีได้เห็นถึงความฉลาดและความเป็นอัจฉิยะของ วาว

   " ห่า แมร่ง ร้อนยังกับนรก เฮ้ยยย วาว ไป เดินห้างกับกูป๊ะ ตากแอร์เย็นๆดีกว่า แมร่งร้อนฉิบหาย ไปป๊ะ"
   " ฮึๆ (ส่ายหน้า) ไม่ไปอะ บ้านกูมีแอร์แล้ว"
" เหตุผลส้นตี- ไรของมรึงเนี่ย ไม่เกี่ยวๆ ไป!! ไปกับกูเลย"

แล้ว วาว ก็โดนเจ้า ป๊อดลากไปจนได้.......................  ด้วยความที่ วาว เป็นคนไม่ค่อยชอบรับรู้ข่าวสารหรือทันโลกในปัจจุบันซักเท่าไหร่ เพราะมัวไปหมกมุ่นกับธรรมชาติและศิลปะ ทำให้การเข้าห้างสรรพสิค้า สำหรับวาวแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่คุ้นเคยนัก กับการที่ต้องมาในที่ลักษณะนี้ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว วาวเองก็โตใน เมืองหลวงแท้ๆ ( แปลกคน)
       
" เฮ้ย วาว ดูนั่นดิ ตู้มฉิบหายเลย"
" ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก"
".........."
" เอ้า ไอ้....นี่ เอ่อออ..พี่ครับ มาห้างครับ ...สาวเยอะนะครับ...สนใจเพื่อนร่วมโลกนิดนึงครับ นะ สาดดดดดด!!
นี่มรึงไม่เคยเห็นพระเครื่องหรอออครับ ไอ้วาว!!! ที่ชวนมรึงมาเนี่ย มาเปิดหูเปิดตา แล้วนี่มรึงมานั่งจ้องพระเครื่องเนี่ยนะ เจริญ"
" คือ... กูแปลกใจ "
" แปลกใจ ไรอีกล่ะ"
" ทำไมวะ"
" อารายยยยยเล่า"
" เนี่ย"
." เนี่ยอะไรของ มรึงวะ "
" ทำไมบนห้าง ถึงมีพระเครื่องด้วยวะ กูนึกว่ามีแต่ในวัด แปลกใจเลยกู ฮู่ว"
" มรึงไปถามอาม่ามรึงไป ไอ้บ้านนอก"
" หรอ"
ทำท่า ครุ่นคิดอยู่พักแล้ววาว ก็พูดกับป๊อดว่า
"  เฮ้ย ป๊อดคุง "
"  คุง หน้ามรึงสิ  มีไรอีกล่ะ ครับ "
" อาม่ากูตายไปแล้วนะ มรึงจำไม่ได้หรอ แล้วกูจะถามใครงะ"
" เฮ้ออออ เอ่ออ พี่วาวครับ น้องป๊อดขอโทษครับ วันหลังน้องป๊อดจะไม่กวนตีนพี่แล้วครับ ไปกินข้าวกันได้ยังครับ  ป๊อดคุงหิวแล้วครับ ไปครับไป "
" หรอ " แสยะยิ้มก่อนไป 1 นี อิอิ

ทั้ง 2 เดินมาถึงหน้าร้านพิซซ่า ก่อนที่ ป๊อดจะเอ่ย  " กินพิซซ่าป่าวมรึง"
" เออ กิน"
ทั้ง 2 เดินเข้าไป ภายใน ร้านแล้วก็มีพนักงานในร้านออกมาต้อนรับ " กี่ที่ครับ"
" 2 "
." หมิว 2 ที่ "
" จ้ะ "

         หมิว เป็นเด็กสาวที่เพิ่งจบ ม.6 มา ปีนี้ หมิวกำลังจะเข้ามหาลัยปี 1 เธอทำงานเป็นเด็กเสริฟที่ร้านนี้มา ตั้งแต่ยังอยู่ ม.4 หมิวจะทำงานทุกเสาร์-อาทิตย์เพื่อเป็นการฝึกประสบการณ์และหาค่าขนมไปด้วย  หมิวเป็นเด็กสาวที่น่ารัก ลูกค้าหนุ่มๆมักมองเธอตาเป็นมันเมื่อเธอมาเสริฟอาหาร ไม่ต่างกับป๊อด ซึ่งเมื่อ หมิว ได้เอ่ยถามถึงรายการอาหาร ก็ไม่วายที่ ป๊อด จะหยอดคำหวานตามที่ตนเองถนัด
"  รับพิซซ่าหน้าอะไรดีคะ "
" มีหน้าอะไรมั่งอะครับน้อง"
" ตอนนี้ มี เดอลุก ฮาวายเอี้ยน คอกเทล ซีฟู๊ดส์ และก็ แฮม ค่ะ ไม่ทราบเอาหน้าไหนดีคะ"
"  ขอเป็น หน้ารัก แล้วกันครับ  ใส่ หัวใจเยอะๆนะครับ "
หมิวก็ยิ้มแบบเป็นสุภาพ โดยไม่มีท่าทีไม่พอใจหรือเล่นด้วยกับป๊อดแต่อย่างใด
" มีข้าวหน้าเป็ดไหมครับ " เสียงๆหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาทำให้ ป๊อด หมิว และ โต๊ะ ข้างๆ มองไปในทิศทางเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมายแต่อย่างใด ใช่แล้ว พระเอกของเรานั่นเอง
วาว มองหน้า หมิว แล้วเอ่ยขึ้นว่า "  ทำไมหรอ คือ ผมสั่งข้าวหน้าเป็ดน่ะ"
ด้วยประโยคนี้ทำเอาโต๊ะรอบข้างรวมถึงหมิว ต่างพากันหัวเราะและอมยิ้ม ในคำพูดของวาวไปตามๆกัน ใค่ ปีอดที่เอามือกุมขมับตามเคย
"  เห้ย วาว นี่ ร้าน พิซซ่าครับ รู้จักไหม พิซซ่าน่ะ พิซ๋า มรึงจะกินข้าวหน้าป่ง หน้าเป็ดอะไร ไอ้บ้า ไม่มี นี่เดี๋ยวกูสั่งให้ เวรจริง ที่พามรึงมาด้วยเนี่ย เฮ้อออ เหนื่อยใจจริง"

หลังจากกินพิซซ่ากันเสร็จแล้ว ป๊อดก้เป็นคนเดินไปจ่ายตังที่เคาเตอร์ ส่วนวาว ก็เดินตามออกมาทีหลัง ในขณะที่ วาว กำลังจะออกมาจากร้าน ก็มีสายตาๆ หนึ่งแอบมองอยู่ห่างๆ ซึ่งวาวก็สังเกตุเห็นอยู่ แต่ไม่ใส่ใจอะไรกับสายตาคู่นั้น ใช่แล้ว!! หมิวเอง ที่ คอยจับตาดูชายหนุ่มที่เธอคิดว่า ชั่งมีเสน่ส์ มากในสายตาเธออยู่ตลอดเวลาและในทุกอริยาบถ แต่กลับเป็นวาว ที่ พยายามหลีกเลี่ยงสายตาคู่นั้น เนืองจากเหตุผลบางอย่างที่ มีป๊อดคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจ
( จบก่อนนะ เมื่อยและง่วง)