ความคิดเห็นที่ 1 “ทะเล บ่อยครั้งมันก็ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทกับความเหงานะ ”                                                                Aekio Until The Next Sun Rise ผมนั่งมองทะเลยามค่ำอยู่บนหาดทรายละเอียดสวย ภายใต้ผืนฟ้าสีน้ำเงินคล้ำ นี่คงถือเป็นช่วงเวลาที่ทั้งสุขและทุกข์ที่สุดในชีวิตของผม หัวใจผมทั้งสับสนและว้าวุ่นถึงเรื่องราวของวันพรุ่งนี้ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป เฮจินนอนซบบ่าผมแน่นิ่ง ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ แต่ผมไม่ได้ต้องการให้เธอเอ่ยคำใดๆ ออกมาหรอกนะ เพราะเพียงแค่ได้นั่งเคียงข้างเธออย่างนี้สองต่อสองมันก็สุขยิ่งกว่าที่ผู้ชายอย่างผมจะเรียกร้องแล้ว เพียงแค่จินตนาการว่าหากต้องลืมตาขึ้นมาในเช้าวันพรุ่งนี้โดยไม่มีสาวน้อยร่างบาง ตาสีน้ำตาลใส ที่คอยหัวเราะเริงร่าให้โลกทั้งใบของผมมีชีวิตชีวาอยู่ข้างกายผมอีกต่อไป แค่นี้ผมก็ตัวสั่นเทิ้มแล้ว ผมจะอยู่ได้อย่างไรหากช่วงเวลานั้นมาถึง ช่วงเวลาที่ผมต้องสูญเสียทั้งตัวเธอและหัวใจของผมไป “ยองฮุน อ่านนี่ให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?” เสียงเล็กๆ ของเธอเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาพลางส่งสมุดเล่มหนึ่งให้กับผม ผมเพ่งพิจารณาจนรับรู้ได้ว่ามันคือไดอารี่เล่มบางเล่มหนึ่งซึ่งผมได้เห็นมาแล้วครั้นอยู่ในโรงพยาบาล มันดูยิ่งใหญ่และอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายในตัวของมัน “ไดอารี่ของเธอเหรอ?” ผมรู้ว่ามันเป็นคำถามที่ไม่น่าจะถามเลย แต่หากไม่พูดแบบนี้ออกไปผมก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มบทสนทนาของตัวเองอย่างไรดี “อื้ม อ่านไปเรื่อยๆ จนกว่าฉันจะหลับไปในคืนนี้นะ” เจ็บที่ได้ยินอะไรเช่นนั้น แต่ผมจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ให้เธอรู้ เพราะผมรู้ดีว่าเธอเจ็บปวดกว่าผมหลายเท่านัก ผมเปิดอ่านไดอารี่ให้เจ้าของมันฟังโดยไม่อยากจะคิดถึงเรื่องอะไรอีกต่อไป -********************- แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 07:45:52 จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 07:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ให้ตายสิ ฉันละแอบตกใจจริงๆ ว่าบ้าดีเดือดอะไรถึงได้คิดที่จะลงสมัครเป็นประธานสีในงานกีฬาประจำปีของโรงเรียนขึ้นมาได้ ยัยเพื่อนๆ ตัวแสบนั่นก็เหมือนกัน ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันน่ะยุขึ้นง่ายซะยิ่งกว่าอะไรดี ก็ยังไม่คิดที่จะช่วยรั้งความบ้าเลือดของฉันเอาไว้สักหน่อยเลย - -“ “ยุนเฮจิน ไฟท์ติ้ง!!!” เสียงอีตาบ้าที่คอยตามกวนประสาทฉันอยู่ตลอดเวลาคนนี้นี่ล่ะที่เป็นคนท้าว่าผู้หญิงอย่างฉันไม่มีทางจะทำหน้าที่แมนๆ อย่างพวกผู้ชายอกสามศอกตอกคอกวัวอย่างพวกเขาได้ ชิ แล้วแบบนี้สาวหล่อมั่นอย่างฉันมีเหรอที่จะยอมให้ผู้ชายหน้าหักปากเปราะอย่างไอ้หมอนั่นมันท้าทายได้ ไม่มีวันซะหรอก ทั่วทั้งโรงเรียนรู้ดีว่าฉันน่ะมีแฟนคลับเป็นพวกสาวๆ เยอะแค่ไหน แต่ใช่ว่าจะไม่มีหนุ่มๆ มาหลงเสน่ห์ฉันนะ อย่างน้อยๆ หนึ่งในคนที่หลงฉันหัวปักหัวปำก็คือหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนอย่างนายหน้าหักนามชังยองฮุนนั่นก็แล้วกันละน่า ^^ หมอนั่นถือได้ว่าฮอตสุดๆ ในโรงเรียนนี้เลยก็ว่าได้ แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าตานั่นดันมาหลงความสาวอะไรในตัวฉัน หรือบางทีเขาอาจจะชอบที่ความหล่อของฉันก็ได้ ต้องใช่แน่เลย นายนี่มันเป็นเกย์ชัวร์ ยุนเฮจินคนนี้ฟันธง! “และต่อไปก็ถึงคิวหาเสียงของผู้ลงสมัครคัดเลือกประธานสีที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของเราแล้วนะครับ ขอเชิญพี่ยุนเฮจินขึ้นมากล่าวแนะนำตัวและแสดงความสามารถพิเศษบทเวทีแห่งนี้ได้เลยครับ!” ซวยแล้วไหมล่ะนั่น ไอ้กล่าวแนะนำตัวนี่ก็ยังพอไหวนะ แต่ว่าจะให้แสดงความสามารถพิเศษด้วยนี่ อื่ม จากการประมวนผลโดยมันสมองแพนเที่ยมสองร้อยยี่สิบห้าของฉันแล้ว บอกได้เลยว่าค่าผลลัพธ์ที่ได้เป็น ศูนย์ ครับท่าน ฉันทำใจกล้าหน้าด้านอย่างสุดฤทธิ์เดินขึ้นเวทีนั้นไปแล้วเริ่มพร่ามอะไรบลา บลา บลา ออกมา พอพูดจบก็เตรียมเผ่นแนบลงจากเวที แต่ท่าจะไหวตัวช้าไป เพราะไอ้เจ้างั่งโฆษกนั่นประกาศหยุดตัวฉันเอาไว้พร้อมทั้งทวงสิทธิ์ในการชมการแสดงสัตว์โลกน่ารักที่ตอนนี้ถึงคิวของฉันต้องออกโรง T_T “ยุนเฮจิน สู้ๆ สู้โว้ย!” ขอบคุณพระเจ้า สิ้นเสียงนั้นแล้วเหมือนโลกทั้งใบของฉันสดใสขึ้นมาในทันที เอาละวะ ในเมื่อไม่มีอะไรที่สมองของฉันสามารถคิดได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันเดินกลับไปจับไมค์ยิ้มร่าแล้วส่งสายตาพิฆาตรมารไปทางต้นเสียงที่ตะโกนขึ้นมาในทันที ทีนี้ละ ฉันต้องได้หัวคะแนนเสียงชั้นหนึ่งมาช่วยการหาเสียงในครั้งนี้แน่ ฮ่าๆๆ “ความสามารถพิเศษของเราน่ะเหรอ ในเมื่อต้องการสมัครเป็นประธานเชียร์แบบนี้ก็ต้องมีเรื่องเกี่ยวกับการร้องเพลงเชียร์จริงไหม? ดังนั้นวันนี้เราจะขอร้องเพลงให้ฟังก็แล้วกัน” หี้วววววว เสียงโห่หอนตะโกนก้องกันใหญ่ แน่นอนว่าดังที่สุดก็จากนายยองฮุนนั่นละ ฉันแอบหุบยิ้มนางมารมุมปากเอาไว้แทบไม่มิด “แต่แน่นอนว่าหากจะออกมาร้องเพลงอย่างเดียวก็คงจะน่าเบื่อจนเกินไป เราเลยอยากขอแนะนำผู้ช่วยของเรา ที่วันนี้จะมาเต้นระบำประกอบเพลงให้เพื่อนๆ ได้ดูกัน ขอเสียงปรบมือให้กับคุณชังยองฮุนหน่อย” หมอนั่นขอเวลาเหว๋อสามวินาทีก่อนที่จะเด้งตัวกระโดดขึ้นเวทีอย่าง จะว่าไงดีล่ะ ไร้ยางอายสุดๆ “ทีเธอฉันไม่ว่า แต่ทีฉันเธออย่าเผลอก็แล้วกัน ^^” ย๊ากกกซ์ อยากตายโว้ย! นี่ฉันตั้งใจจะแก้เผ็ดหมอนี่ ไหงกลายเป็นยิ่งเพิ่มดีกรีความเผ็ดให้เขาได้ละเนี่ยะ แต่เอาล่ะ มาดูกันหน่อยว่าพอได้ฟังเพลงที่ฉันจะร้องแล้วตานี่จะเต้นออกไหม ^^ “จะเริ่มล่ะนะ รำระบำชาวเกาะ อุมโบ๊ะ อุมโบ๊ะ ไพเราะสะเนาะจับใจ ตะลาไล้ ตะลาไล้ ฉันอดขำท่าส่ายก้นชวนขนหัวลุกของหมอนี่ไม่ได้จริงๆ ร้องไปเพียงแค่สองวรรคบวกกับท่าเต้นพิศดารที่หมุนควงสว่านก้นตัวเองไปมาพร้อมกับผายมือไปข้างหน้าทำท่าสันนิบาตของตานี่ก็ทำให้คนที่กำลังยืนดูการแสดงชุดสัตว์โลกน่ารักชุดนี้อยู่หัวเราะร่าอย่างมีความสุขกันได้แล้ว สายน้ำหลั่งไหล สายน้ำหลั่งไหล กระทบหาดทรายดัง ครืน ครืน จดไว้เผื่อวันใดฉันเผลอลืมภาพวันนี้ไป หมอนี่เต้นล้อท่าคุณปู่ฮิตาฮิตะในการ์ตูนเช้าวันเสาร์ที่ฉันเคยดูตอนสมัยเด็กๆ โย้มือไปข้างหน้าสองข้างแล้วทำท่าเลื่อนเหมือนปลาหมึก แต่ไหงถึงทำออกมาแล้วเหมือนไส้เดือนสองตัวกำลังเคลื่อนกระดึ๊บ กระดึ๊บ ก็ไม่รู้แฮะ พอเพลงจบเด็กทุกคนก็ปรบมือพร้อมส่งเสียงกรีดร้องดังลั่น ฮ่าๆๆ สารภาพตรงๆ ว่าฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านายหน้าหักจะมีมุมน่ารักๆ แบบนี้ให้เห็นกับเขาเหมือนกันนะนี่ ^^ “ฮ่าๆๆ ฉันทำให้เธอหัวเราะได้แล้ว เห็นไหมล่ะว่าฉันน่ะน่ารักแค่ไหน^^” “เออ น่ารักจริงๆ เป็นการแสดงสัตว์โลกที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยดูมาเลย ขอชมจากใจ” เป็นครั้งแรกที่ฉันชมหมอนี่ออกไป จะว่าไปแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเต็มใจจะพูดกับเขาทั้งๆ ที่เขาพยายามตามม้อฉันมาเป็นชาติแล้วเห็นจะได้ “จบลงไปด้วยความน่าประทับใจจริงๆ สำหรับการแสดงระบำประหลาดจากพี่ชังยองฮุนและพี่ยุนเฮจิน เอาล่ะครับ เพื่อนๆ ที่ชื่นชอบก็อย่าลืมลงคะแนนให้พี่ยุนเฮจินกันนะครับ” บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลยล่ะ เพราะจากผลงานที่ทำไป บวกกับคะแนนเสียงจากผู้ที่ชื่นชอบฉันและบรรดาแฟนคลับของยองฮุนแล้ว เชื่อได้เลยว่าถึงตอนนี้ไม่มีใครสู้รบตบมือกับฉันได้แล้ว ระหว่างที่ฉันกำลังโปรยยิ้มหล่อมหาเสน่ห์ของตัวเองอยู่นั้น จู่ๆ นายยองฮุนก็จับมือฉันไว้แล้วลากฉันไปด้านหลังเวที โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย! “ขออะไรเธออย่างได้ไหม?” ยองฮุนพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “อะไร?” เขาโน้มใบหน้าตัวเองเข้ามาใกล้หน้าฉัน เฮ้ย อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ นะโว้ย “ขอฉันได้สิ่งตอบแทนจากการที่ต้องขึ้นไปช่วยเธอทำเรื่องบ้าๆ นั่นไงละ” หมอนั่นเผยอริมฝีปากของตัวเองขึ้นนิดหน่อย พลางโน้มตัวลงมาใกล้ฉันมากขึ้น ฉันอยากจะเอากำปั้นยัดปากหมอนี่เหลือเกิน แต่ทำไมไม่รู้ ฉันกลับทำได้เพียงแค่หลับตาปี๋อย่างคนไม่มีทางสู้ ตายแน่ๆ แบบนี้มีหวังฟ้าผ่าตายกันทั้งคู่พอดี อย่านะ นายห้ามทำอย่างที่นายคิดเด็ดขาดนะเข้าใจไหม? “ฮ่าๆๆๆ เปิดตาได้แล้ว แหม หลับตาให้ท่าเชียวนะ บอกแล้วไงว่าเธอน่ะมันเป็นผู้หญิงในกมลสันดาน ไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่เธอคิดว่าตัวเองเป็น ^^” หน้าฉันแดงเป็นลูกตำลึงสุกเลยทีเดียว ฉันตั้งใจจะอ้าปากปล่อยคำด่ารัวออกไป แต่เขาก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน “ฉันแค่ขอให้เธอลองเปิดใจให้ฉันดูสักครั้ง ลองให้โอกาสตัวเธอได้รู้จักฉันมากขึ้นสักหน่อย แล้วฉันจะใช้โอกาสนั้นแนะนำตัวฉันเองให้เธอได้รู้จักเป็นอย่างดี” ไม่รู้ทำไม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ที่ผ่านมาถึงแม้ว่าหมอนี่จะคอยตามฉันต้อยๆ จนทำให้ฉันรำคาญใจ แต่ทำไมพอเขาเข้ามาพูดตรงๆ แบบนี้ถึงทำให้ฉันใจเต้นแรงได้ถึงขนาดนี้นะ “ ” “หากเธอตอบตกลง ฉันจะถือว่าเธอรับคำขอของฉัน” “ .” “หากเธอไม่พูดอะไร ฉันจะถือว่าเธอเองก็แอบมีใจให้ฉันอยู่เหมือนกัน” “นี่ ” “หากเธอพูดไม่ทันฉัน ฉันจะถือว่าเธอให้โอกาสเราสองคนได้ลองรู้จักกันอย่างจริงจังดู” “ไอ้บ้า ” “หมดเวลา! ^^” ฉันได้แต่นิ่งเงียบเพราะกำลังงงกับข้อตกลงที่รวดเร็วราวสายฟ้าแลบของหมอนั่น นี่เขาไม่คิดจะฟังความรู้สึกของฉันบ้างเลยรึไงนะ แต่ว่ากันตามตรงแล้ว ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่ ฉันบอกกับตัวเองว่าฉันไม่ได้ชอบ และจะไม่มีทางชอบหมอนี่ได้ แต่หัวใจของฉันกลับเต้นแรงและรัวเร็วเมื่ออยู่ใกล้เขาแบบนี้ “เห็นทีว่าฉันคงต้องไปก่อนแล้วละ แล้วพบกันวันเลี้ยงฉลองความสำเร็จของเธอนะจ๊ะที่รัก ^^” พูดจบเขาก็เดินจากไป คนอะไรวะ มาก็ไว ไปก็ว่อง แต่เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้เขาเรียกฉันว่าที่รักงั้นเหรอ อ๊ากกกกกซ์ ครั้งหน้าเจอแม่จะเพ่งกะบาลซะให้เข็ด โอ๊ย! หน้าอกของฉันเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว ฉันจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่มีอะไรทำให้รู้สึกโกรธจี๊ดขึ้นมา มันเป็นคำสาปที่แม่ของฉันทิ้งไว้ให้ก่อนที่ท่านจะลาจากฉันไป นิรันดร -********************- จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 07:51:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมก้มหน้าลงมองเฮจินที่กำลังเอนตัวซบบ่าผมฟังเรื่องเล่าจากไดอารี่ของตัวเองอย่างนิ่งเงียบ รอยยิ้มมุมปากของเธอทำให้หัวใจผมพองโตขึ้นอีกครั้ง พอนึกถึงวันที่เราสองคนได้ทำความรู้จักกันแบบแปลกๆ เป็นครั้งแรกแล้วผมก็อดขำตัวเองไม่ได้ที่กล้าหาญบ้าบิ่นอะไรขนาดนั้น เสียงคลื่นซัดกระทบโขดหินและริมหาดยิ่งเหมือนจะเพิ่มบรรยากาศให้วันนี้เป็นวันที่น่าประทับใจที่สุดของผม ลมทะเลที่พัดเอากลิ่นกรุ่นของทะเลขึ้นมากำลังพัดโบกเส้นผมที่ยาวประป่าเธอให้ลอยละเลื่อส่งกลิ่นมินท์หอมสดชื่นของยาสระผมที่เธอใช้อยู่เป็นประจำ ผมจะจดจำความรู้สึกนี้เอาไว้ เช่นเดียวกับที่ผมจะจำเธอคนนี้เอาไว้ในใจผมตลอดกาล “เฮจินแน่ใจเหรอว่านี่คือไดอารี่?” เธอยิ้มมุมปากไม่ตอบคำ “ฉันว่าเธอเขียนอย่างกับว่ามันเป็นนิยายอย่างนั้นละ อ่านไปนี่จินตนาการภาพตามไปได้เลยนะนี่ ^^” “บ้า ” ผมกระชับมือเธอไว้บนฝ่ามือผมแน่น เธอเป็นจิตรกรตัวน้อยที่บรรดาอาจารย์ศิลป์ต่างก็ชื่นชมในฝีมือการบรรเลงภาพ ครั้งหนึ่งผมเคยขอให้เธอวาดภาพอนาคตที่เธอใฝ่ฝันให้ผมดูบ้าง เธอกลับตอบมาเพียงแค่เธอได้วาดเอาไว้แล้ว และเพิ่งจะวาดไปเมื่อไม่นานมานี้เอง ซึ่งเธอจะไม่ขอวาดมันซ้ำอีกเป็นหนที่สอง “ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าภาพวาดอนาคตของเธอจะเป็นยังไง?” เธอไม่พูดอะไร เพียงแค่ส่งยิ้มกลับมาเหมือนเช่นทุกครั้ง “หนาวไหมเฮจิน?” “อื้ม ” ผมดีใจที่ได้ยินเสียงเธออีกครั้งแม้ว่ามันจะเป็นเพียงอะไรที่สั้นๆ จนแทบจะไม่เป็นคำเลยก็ตาม ผมขยับตัวเข้าใกล้แล้วโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน หากวันพรุ่งนี้หลายสิ่งหลายอย่างจะไม่เหมือนเดิม ผมก็ขอทำวันนี้ที่ยังเหมือนเดิมให้ดีที่สุดดีกว่า “ยองฮุน ตาเธอแดงนะนั่น” สาบานว่าผมพยายามสะกดกลั้นเอาไว้แล้ว แต่ดูเหมือนความอ่อนแอในตัวผมก็ยังคงชนะความแข็งแกร่งอยู่ดี หยาดน้ำเริ่มก่อตัวขึ้นที่ริมขอบตาผม ขอโทษนะเฮจิน ขอโทษที่ฉันอ่อนแอให้เธอเห็นแบบนี้ “ฉันกลัว กลัววันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง” ผมพูดเสียงสั่น “อย่ากลัวไปเลยยองฮุน วันพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ฉันจะยังคงอยู่กับเธอ เหมือนที่เธอเองก็จะยังคงอยู่กับฉันเช่นทุกวันที่ผ่านมา” เธอพยายามยิ้มอย่างเริงร่าบนใบหน้าที่ขาวซีดจนน่าตกใจ นี่คงมากเกินพอสำหรับเหตุผลของคำว่ารักที่ผมมีให้เธอ และคงมากเกินพอที่ผมจะเสียใจหากวันพรุ่งนี้รอยยิ้มแบบนี้จะไม่มีให้ผมได้สัมผัสอีกต่อไป ผมก้มลงพลิกหน้ากระดาษไดอารี่แล้วเริ่มอ่านต่ออีกครั้ง -********************- จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 07:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮ่า เห็นไหมล่ะ ในที่สุดบนป้ายประชาสัมพันธ์ก็ประกาศชื่อประธานสีอย่างที่ฉันคาดไว้เป๊ะ บอกแล้วว่ามือระดับนี้ บวกกับความช่วยเหลือจากนายหน้าหักแล้ว เฮจินชนะเลิศ! ยัยพวกเพื่อนๆ ฉันก็รู้ข่าวกันไวอย่างกะจมูกมด แถมไม่ใช่มดธรรมดาด้วยนะ พวกนี้น่ะมันมดหน้าเปล่งประกายไปด้วยเลือดฝาด พิษร้ายจนสามารถละลายทรัพย์สินของคนอื่นได้ในพริบตา - -“ “เฮจิน ยินด้วยด้วยนะ ในที่สุดเธอก็ได้เป็นประธานสีจนได้” “^^ ” ฉันได้แต่ยิ้มอย่างเหนื่อยใจเพราะรู้ว่าต่อไปเจ้าพวกนี้จะพูดอะไร “นี่พวกเธอ เตรียมชุดว่ายน้ำกันแล้วยังยะ เดี๋ยววันเสาร์นี้พวกเรามีทริปเดินสายเที่ยวทะเลนะรู้ไหม?” ก็มีแต่ซื้อหวยนี่ละ ที่ฉันไม่เคยเดาถูกเลยว่าจะออกเลขอะไร - - เฮ้อ ท่านเพื่อนที่น่ารักทั้งหลาย “ว่าแต่เธอได้ชวนยองฮุนไปร่วมทริปด้วยแล้วยังล่ะ ถ้าไม่เพราะเค้า คะแนนเสียงของเธอคงไม่นำโด่งขนาดนี้หรอก คนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งหล่อ ทั้งใจดี โอ๊ยตายแล้ว เจ๊จะเป็นลม ^^” “จะชวนได้ไงละ ในเมื่อแม้แต่ตัวฉันเองยังไม่รู้เลยว่าฉันจะพาพวกเธอไปเที่ยว - -“ “เป็นไปได้ไงย่ะ นี่ฉันยังไม่ได้บอกเธอรึไงว่าเธอจะพาพวกเราทุกคนไปเที่ยวหากเธอได้รับการคัดเลือกให้เป็นประธานสี ^^” “- - ” “เอาล่ะ จะยังไงก็ช่าง เสาร์นี้เจอกันที่หน้าโรงเรียน เตรียมบัตรเครดิตการ์ดกับเอทีเอ็มไปด้วยล่ะ แต่ถ้าให้ดีก็เอาสมุดบัญชีธนาคารสำรองไปด้วยนะ เผื่อยามคับขัน รูดบัตรเกินวงเงินน่ะ ^^” “น้อยๆ หน่อยโว้ย เงินเดือนนี้ของฉันจะหมดอยู่แล้ว ถ้าไปถลุงขนาดนั้นมีหวังได้กินแกลบแทนข้าวกันพอดี” “ไม่มีบ้าอะไร พ่อเธอส่งมาให้แต่ละเดือนเกินจะเหลือกินเหลือใช้ซะ ” “เธอมาแลกพ่อกับฉันไหมละ?” ฉันเอามือจับหน้าอกตัวเองด้วยความเจ็บ เพียงแค่ได้ยินคำว่าพ่อหัวใจฉันก็เจ็บแปลบขึ้นมาในทันที พ่องั้นเหรอ สำหรับคนที่ไม่เคยจะสนใจความเป็นตายร้ายดีของแม่ลูกคู่หนึ่งแล้ว คนแบบนั้นยังมีสิทธิ์จะได้ชื่อว่าเป็นพ่อคนอีกเหรอ “ฉันขอโทษ ” “ ” “ขอโทษจริงๆ ” “ไม่เป็นไร เรามาคุยเรื่องไปเที่ยววันเสาร์นี้กันต่อดีกว่า ^^” ฉันไม่อยากให้เรื่องงี่เง่านี่เข้ามาทำลายบรรยากาศดีๆ ทั้งหมดไป ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บ แต่ก็เจ็บเพียงแค่ที่หัวใจภายนอกเท่านั้นล่ะ “เฮ้ สาวๆ คุยอะไรกันอยู่เหรอ?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงในทันควัน “ไม่มีอะ ” “อ๋อ ก็เฮจินน่ะสิ อยากชวนนายไปเที่ยวฉลองการได้รับตำแหน่งประธานสีของตัวเองแต่ดันไม่กล้า” “ฉันยังไม่ได้ ” “ฮ่าๆๆ เรื่องแค่นี้เอง ถ้าที่รักชวนแบบนี้มีเหรอที่ฉันจะปฏิเสธ^^” “ที่รักงั้นเหรอ? นี่หมายความว่าเฮจินกับเธอ ” “ไม่ ” “ไม่ปฏิเสธ แต่อย่าไปบอกใครเขาละ เก็บเป็นความลับระหว่างเรา รู้กันแค่สามคนก็พอ” อ๊ากกกซ์ ชาติที่แล้วฉันคงไปแย่งคนอื่นพูดเอาไว้มาก ชาตินี้มากรรมเลยตามสนอง โดนแย่งพูดหมดทุกช๊อตทุกลีลา - -“ แต่ที่น่าหนักใจกว่าคือหน้ายัยมุนฮีเพื่อนฉันนี่สิ แบบว่าเอ๋อเหง็กไปเลย ก็แหงล่ะ ใครเขาจะไปเชื่อว่าสาวหล่ออย่างฉันจะไปตกหลุมรักผู้ชายอย่างนายนี่ ไม่มีวันซะหรอก “ฉันรู้ว่าเธอมีวิจารณญาณพอที่จะเลือกเชื่อว่าเรื่องที่คนบ้าพูดนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องเหลวไหลหรือเรื่องจริง” “ตายแล้ว! หนุ่มหล่อคู่กับสาวหล่อ! โอ๊ยยย เจ๊จะเป็นลม - -“ ฉันลืมไปว่าเพื่อนฉันคนนี้วิจารณญาณสูง กว่าลิงนิดเดียวเอง - - “เอ่อ จะว่าอะไรไหมถ้าเราสองคนจะขออยู่ด้วยกันลำพังตามประสาคู่รัก ^^” นั่น...เอาแล้วไง สร้างเรื่องอีกจนได้ ชั่งเหอะ ฉันไม่มีอารมณ์จะแก้ต่างแล้ว เพราะถึงแก้ไปยัยนั่นก็ไม่ฟังฉันอยู่ดี เบื่อพวกสมองซีดีอาร์ที่ไรท์ได้อย่างเดียวแต่ลบไม่ได้จริงๆ เลย “ก่อนจะไป ฉันขอย้ำอีกครั้งว่าให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับล่ะ เข้าใจไหม?” มุนฮีพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะวิ่งแจ้นจากไป “นายมีอะไรไม่ทราบ?” ฉันถามอย่างเหลืออด “ไม่มีอะไร ก็แค่คิดถึง...หัวใจจึงสั่งให้มาหา^^” - -“ เปลี่ยนเรื่องเหอะ “แล้วตกลงวันเสาร์นี้จะไปกับพวกเราไหม?” “ไปดิ” “ไม่กลับไปคิดหน่อยเหรอ” “คิดแล้ว ไม่อยากจะไปหรอกนะ แต่หัวใจสั่งมา^^” ฉันเริ่มหมดความอดทนกับไอ้หน้าหักปากเสี่ยวนี่แล้วนะ “นี่ถ้าใจสั่งให้ไปตายก็ไปงั้นสิ?” “ไปดิ ถ้าตายแล้วใจมันหยุดคิดถึงเธอได้” “ ” “ไม่เคยเรียนพระพุทธศาสนารึไง ศาสดาสอนไว้ว่า ‘ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว’ ดังนั้นเราจึงต้องทำตามที่ใจเราเรียกร้องไง^^” อึ้งไปเลยครับท่าน เสี่ยวแทรกธรรม! “ถ้าอย่างงั้นก็ เจริญพรเถอะนะโยม” พูดจบฉันก็เดินหนีหมอนี่ไปเลย โอ้ย ปวดหัวใจแล้วยังต้องมาปวดกะบาลอีกโว้ย เครียดจริงๆ “ฮ่าๆ ขอโทษนะจ๊ะ แต่เพราะรักดอกจึงหยอกเล่น ^^” ฉันก้มตัวลงหยิบก้อนหินที่พื้นแล้วเขวี้ยงใส่เขาไปเต็มแรงพลางตะโกนบอกสถานที่นัดพบ “วันเสาร์หน้าโรงเรียน ออกเดินทางแปดโมงเช้า มาสายรถไม่รอ เข้าใจ๊?” “ได้ครับคุณผู้หญิง บ่าวใช้คนนี้จะไปถึงที่หมายตามเวลานัดเป๊ะ” เท่าที่สังเกตมา ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันได้คุยกับหมอนี่เกินห้านาที ครั้งที่แล้วเขาก็เป็นฝ่ายเดินหนีฉันไปก่อน ส่วนคราวนี้กลับเป็นฉันที่ทนความเสี่ยวไม่ไหวแล้วต้องเดินหนีไปเสียเอง อีกวันแล้วสินะที่นายชังยองฮุนเข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของฉันอย่างเป็นจริงเป็นจัง แม้จะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้ฉันแอบเอากลับมาคิดแล้วอมยิ้มได้อยู่เหมือนกัน เขาเคยบอกว่าเขาจะใช้โอกาสที่ฉันมอบให้อย่างไม่ค่อยเต็มใจนักนี้ในการแสดงตัวตนของเขาออกมาให้ได้รู้จัก เจ้าไดอารี่ เจ้าคิดว่าฉันสมควรจะลองให้โอกาสเขาแบบเปิดใจจริงๆ สักครั้งดีไหมนะ เพราะตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในชีวิต เขาก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าผู้ชายในโลกไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดเสมอไป อย่างน้อยผู้ชายดีๆ ที่ทำให้ฉันรู้สึกร่าเริงและอบอุ่นเสมอในเวลาที่อยู่ใกล้แม้ว่าอาจต้องแลกกับความปวดหัวบ้างในบางครั้งก็ยังมีอยู่คนนึงล่ะน่า จริงไหม? จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 07:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มองหน้าตัวเองในกระจกเช้านี้แล้วฉันอดหงุดหงิดใจไม่ได้ หน้าตาฉันตอนนี้ซีดเซียวอย่างกับผีที่เพิ่งถูกปลุกขึ้นมาจากหลุมยังไงยังงั้น ทำไงดีเนี่ยะ วันนี้ต้องมีทริปเที่ยวทะเลด้วยสิ ถ้าออกไปในสภาพนี้มีหวังเพื่อนๆ ได้วิ่งหนีกับป่าราบพอดี ฉันรีบคว้าโทรศัพท์โทรไปหามุนฮีเพื่อขอความช่วยเหลือจากยัยนั่นให้แต่งองค์ทรงเครื่องให้ฉันดูมีชีวิตชีวาขึ้นหน่อย “ฮัลหลู?” เป็นไงล่ะ คำทักทายที่เป็นเอกลักษ์นี่มีเพียงยัยเพื่อนคนนี้เท่านั้นที่คิดได้ “มุนฮี มาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้” “มีเรื่องอะไรเหรอ? บ้านเธอกับฉันห่างกันไม่ถึงหนึ่งหมาเยี่ยว จะโทรมาทำสากกะเบืออะไรวะนี่?” “เออน่า รีบๆ มาเร็วเข้า เดี๋ยวพวกเราก็ไปสายกันพอดี” สภาพฉันตอนนี้ส่องกระจกดูตัวเองยังแทบจะช๊อคตาย ถ้าออกไปนอกบ้านมีหวังได้ถูกตราหน้าเป็นผีเดอะริงชัวร์ “โอเค โอเค เจ๊เข้าใจละ งั้นรอเดี๋ยวนะ ขอเวลาสิบนาทีฉันจะจรลีไปถึงหน้าบ้านเธอทันที” “งั้นแค่นี้นะ ขอบใจมาก” “อย่าเพิ่งวางสายนะ ใจคอไม่กะจะเล่าให้เพื่อนฝูงฟังเรื่องรักสุดสะพรึงของหนุ่มหล่อกับสาวหล่อหน่อยรึไงยะ?” “ฉันกับหมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” แล้วทำไมฉันต้องเขินหน้าแดงด้วยล่ะเนี่ยะ >0</// “ต๊าย! หลักฐานตำตายังมีหน้ามาแก้ต่างให้ตัวเองอีก แหม ทำอะไรไม่ปรึกษาเพื่อนแบบนี้บอกได้คำเดียวว่า เจ๊จะเป็นลม!” ก็บอกแล้วไงว่าเหนื่อยใจเปล่าๆ หากจะอธิบายให้ยัยนี่ฟัง - -“ “งั้นก็ตามใจละกัน ถ้าไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ แต่เอาเป็นว่าฉันไม่มีอะไรจะเล่า เข้าใจไหม?” “”งกว่ะ จำไวเลยนะแก เดี๋ยวฉันไปถามสุดหล่อยองฮุนเองก็ได้” “เชิญ ” ที่กล้าท้าเพราะรู้ว่ายัยนี่ปอดแหกเวลาอยู่ต่อหน้าหนุ่มฮอต ดูอย่างเมื่อวานสิ ยองฮุนสั่งให้รีบๆ ไปก็วิ่งหน้าตั้งหายไปเลย “ชิ งั้นแค่นี้นะยะ ” “อ้อ อย่าลืมเอาเครื่องสำอางค์ของเธอออกมาด้วยล่ะ” “แหม เธอก็รู้ว่ากระเป๋าสาวสวยอย่างฉันไม่เคยขาดเครื่องสำอางค์อยู่แล้ว แต่ก็ขอบใจที่เตือน” อันที่จริงฉันจะขอให้เธอช่วยแต่งหน้าแต่งตาให้ต่างหาก แต่ถ้าพูดออกไปตรงๆ รับรองว่ายัยนี่ต้องตอบกลับมาว่าเครื่องสำอางค์หมด - -“ นี่ละน้าที่เขาว่ากันว่า ความงกไม่เข้าใครออกใคร แต่ก็เข้ายัยมุนฮีแล้วหาทางออกไม่เจอเลยทีเดียว สิบนาทีหลังจากนั้นประตูบ้านฉันก็แทบถล่มเพราะแรงเคาะของยัยมุนฮี “เบาๆ หน่อยโว้ย ประตูบ้านฉันพังเธอจ่ายเลยว่างั้น?” เพียงแค่บิดปลดล๊อคลูกบิดประตู ฉันก็แทบจะหน้าหงายเพราะแรงควายของยัยนั่น “ชักช้าจริง ” เกิดความเงียบขึ้นหลังจากที่มุนฮีเงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างเต็มตา “^^ ” ฉันฝืนยิ้ม “เธอ เป็นอะไรรึป่าว? อย่าบอกนะว่าอาการมันกำเริบขึ้นมา?” “ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า นี่ๆ ดูนะ ฉันยังกระโดดโลดเต้นเป็นลิงบ้าได้อยู่เลย” ฉันกระโดดโหยงเหยงเพื่อแสดงให้มุนฮีเห็นว่าตัวฉันยังแข็งแรงดีอยู่ แต่แล้วก็ต้องหยุดกึกแล้วหอบหายใจยาวด้วยความเหนื่อย “หยุดเดี๋ยวนี้นะเฮจิน ทำอะไรคิดถึงตัวเองบ้างได้ไหม? ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากให้ใครเห็นว่าตัวเธออ่อนแอ แต่ก็ไม่ใช่มาทำร้ายตัวเองแบบนี้” “ ” จริงอย่างที่มุนฮีพูด ตั้งแต่ที่แม่จากไป ฉันก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังมาโดยตลอด แต่หากฉันไม่พยายามทำตัวเข้มแข็งแล้วล่ะก็ ชีวิตฉันคงจะเลวร้ายลงไปกว่านี้อีก “เธอไปหาหมอครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?” “ไม่มีอะไรหรอกน่า เธออย่าทำเรื่องเล็กให้ ” “หมอนัดครั้งต่อไปตอนไหน? บอกฉันเดี๋ยวนี้นะ!” “ ” “เธอไม่ได้ไปพบหมอตามนัดเมื่อเดือนที่แล้วใช่ไหม!” “ฉัน ” “เธอทำอะไรของเธอน่ะ อยากตายนักรึไงห๊า เธออยากตายมากนักรึไง!” ฉันรู้ว่ามุนฮีเป็นห่วงฉันมาโดยตลอด แต่ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะเจ็บปวดได้มากกว่าฉันเมื่อเห็นฉันในสภาพนี้ ฉันก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่อาจทนสบสายตามุนฮีได้ “เธอ เฮจิน ถ้าไม่มีเธอแล้วฉันจะทำยังไง คิดถึงฉันบ้างได้ไหม คิดถึงเพื่อนของเธอคนนี้บ้างไหม เธออาจไม่รักไม่ห่วงตัวเอง แต่ถือเสียว่าห่วงฉันหน่อยได้ไหม?” ในวันที่แม่ฉันตาย คนเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างฉันก็คือมุนฮี วันนั้นฉันร้องไห้จนแทบจะไม่มีน้ำตาเหลือ มุนฮีบอกกับฉันว่าแม่ฝากฉันไว้กับมุนฮี ฝากให้ช่วยดูแลฉันและอย่าให้ฉันต้องจบชีวิตตัวเองลงเช่นเดียวกับท่าน ตั้งแต่นั้นมามุนฮีก็ให้สัญญากับฉันเสมอว่าเธอจะอยู่กับฉันตลอดไปเฉกเช่นที่ฉันเองก็จะไม่ทิ้งเธอไปตลอดกาล ฉันยังจำได้ว่าฉันโทรหาผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้แม่ของฉันอาการทรุดหนักลง ฉันโทรไปเพื่อขอร้องให้เขาช่วยเข้ามาดูอาการแม่สักครั้ง แต่คำตอบที่ฉันได้รับกลับเป็นคำพูดไร้น้ำใจที่ว่า ‘อาลัยไปแล้วได้อะไร หลังจากนี้ไปฉันจะคอยส่งเสียเรื่องเรียนและการเงินของแกเอง ฝากบอกแม่แกด้วยนะว่าชาติหน้าอย่าเกิดมาให้ฉันต้องทรมานอีกเลย’ อย่าเกิดมาให้เขาทรมานน่ะเหรอ ฉันว่าคนที่ต้องพูดประโยคนี้คือแม่ฉันต่างหาก และนั่นทำให้ฉันเกลียดทุกคนในโลกที่มีคำแทนตัวว่าเป็นเพศชาย “ฉันขอโทษนะมุนฮี” น้ำในตาฉันไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่ว่าจะพยายามเข้มแข็งอย่างไร แต่คนเพียงคนเดียวที่ฉันกล้าจะร้องไห้ต่อหน้าได้หากจำเป็นก็คือเพื่อนฉันคนนี้นี่แหละ “อย่าร้องไห้สิ” ยัยบ้า บอกให้ฉันอย่าร้องไห้แต่คนที่น้ำตาไหลเป็นเผาเต่ากลับเป็นเธอนั่นล่ะ “ได้จ้าคุณแม่” มุนฮีอมยิ้มแล้วโผเข้ากอดฉันเอาไว้พลางเอ่ยปากถามขึ้น “แล้วเราจะทำยังไงกันดี?” “แต่งหน้าให้ฉันนะ ให้ฉันดูเป็นคนปกติมากที่สุด แล้ววันนี้เราจะไปสนุกด้วยกัน” “แล้วเรื่อง ” “มุนฮี ฉันรู้ตัวของฉันดีน่า ไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันว่ามันจะยิ่งเป็นการยืดลมหายใจให้ฉันอยู่อย่างทรมานไปเปล่าๆ” มุนฮีร้องไห้หนักเมื่อได้ยินฉันพูดแบบนั้น ฉันเอามือปาดน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ เพื่อนรักฉันที่สดใสอยู่เสมอ หากแต่ในยามนี้กลับกำลังร้องไห้โฮเพราะตัวฉันเอง “เธอชอบยองฮุนจริงๆ ใช่ไหม?” ฉันตกใจกับคำถามที่ถูกถามอย่างไม่ทันตั้งตัว “ ” “ฉันรู้จักเธอดีกว่าใครทั้งหมด เธอไม่เคยยอมคุยกับผู้ชายคนไหนเลย แต่สำหรับเขาแล้วเธอกลับยอมให้เขาเข้าใกล้เธอ ” “ฉัน ” “ให้โอกาสเขาเถอะนะ แล้วก็ให้โอกาสตัวเธอเองได้มีความสุขกับความรักสักครั้ง” “ไม่จำเป็นนี่ ตอนนี้ฉันก็มีเธอให้ได้รักอยู่แล้ว” ฉันตอบกลับทั้งๆ ที่รู้ว่ากำลังทรยศหัวใจของตัวเอง ที่ผ่านมาฉันไม่เคยมั่นใจเลย แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่มุนฮีพูด ฉันก็ได้รู้ว่าบางครั้งฉันอาจค้นหาหัวใจของตัวเองมาโดยตลอด ฉันพูดว่าเกลียดผู้ชาย แต่ฉันไม่เคยบอกกับตัวเองได้เลยว่าฉันมีความสุขเวลาได้คบกับผู้หญิง “ผู้ชายไม่ได้เลวทั้งโลกหรอกนะ เธอเกลียดคนๆ นึงได้ แต่อย่าเหมาเกลียดทั้งโลกแบบนี้สิ” “ ” “สัญญากับฉันนะว่าเธอจะยอมรับหัวใจของตัวเอง และให้โอกาสตัวเธอได้มีความสุขกับช่วงเวลาที่เหลืออยู่นี้ ” มุนฮี เธอไม่เพียงแต่รู้จักตัวฉันดี แต่เธอยังรู้จักหัวใจฉันดีกว่าตัวฉันเองอีกด้วย “ได้ ฉันสัญญา ” ดีใจที่ฉันได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของมุนฮีอีกครั้ง รีบๆ กลับมาเป็นคนเดิมเถอะนะ ยัยเพื่อนตัวแสบ อย่าให้ฉันต้องรู้สึกผิดเพราะทำให้เธอลำบากใจเลย “งั้นเจ๊จะเริ่มเปลี่ยนลุ๊คเธอแล้วละนะ ยัยเจ้าหญิงตัวร้าย ^^” นานมาแล้วที่ฉันไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจอย่างนี้ เจ้าหญิงตัวร้าย งั้นเหรอ? ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงอัดเธอไปสักเปรี้ยงแล้วบอกว่าฉันน่ะมันเป็นเจ้าชายตัวแสบต่างหาก ^^ ยี่สิบนาทีหลังจากนั้นปฏิบัติการแปลงโฉมฉันก็เสร็จสิ้นลง ฉันล่ะเชื่อเลยว่ายัยนี่ฝีมือเทพจริงๆ เทพจนแม้แต่ฉันเองก็ยังตกใจในสภาพของตัวเองเลยเหมือนกันนะนี่ “สวยมากอ่ะมุนฮี สวยจริงๆ โอ้ยตายแล้ว เจ๊จะเป็นลม ^^” มุนฮีหัวเราะร่าเมื่อเห็นฉันพูดล้อเลียนคำพูดติดปากของเธอ “ยัยนี่ กระแดะนะยะเนี่ยะ พ่อเทพบุตรยองฮุนไปอยู่ไหนมานะ ทำไมถึงเพิ่งจะมาเจอเธอเอาตอนนี้” กระแดะงั้นเหรอ บางครั้งคนเราก็ลืมเผ่าพันธุ์ของตัวเองก่อนด่าคนอื่นเหมือนกันนะ - -“ “เอาละ ใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว ฉันว่าเรารีบออกไปกันดีกว่า” ฉันชวนยัยมุนฮีออกไปยังจุดนัดพบอย่างกระตือรือร้น “เชื่อฉันไหมล่ะว่าเจ้าชายรูปงามจะต้องตกใจแน่นอนเมื่อเห็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมอย่างเธอ ^^” จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พวกเราไปถึงโรงเรียนกันสายกว่าเวลานัดนิดหน่อย ฉันแอบตื่นเต้นในใจว่าเพื่อนคนอื่นๆ จะคิดยังไงเมื่อเห็นฉันในสภาพนี้ นั่นยังรวมไปถึงนายชังยองฮุนด้วย นายนั่นจะชอบที่ฉันเปลี่ยนสไตล์ตัวเองแบบนี้ไหมนะ? “เธอ กินยาผิดมาเหรอ? ^^” นั่นไง - -“ ดิสเครดิตความเชื่อมั่นในตัวเองกันสุดฤทธิ์ ในโลกนี้มีสามอย่างที่ฉันอยากจะทำเหลือเกิน สามอย่างที่ว่านั่นก็คือ ตัดขาไอ้เจ้ายองฮุน ถอนฟันยองฮุนซะให้หมดปาก แล้วก็ฆ่าหมกส้วมไปเลย แต่อย่างที่ฉันอยากทำที่สุดน่ะไม่ใช่หนึ่งในสามนี่หรอกนะ เพราะหลังจากที่ฉันได้ลองเปิดใจตัวเองดูจากคำพูดที่ยัยมุนฮีพูดแล้วฉันก็คิดว่าฉันอยากจะ อิอิ เจ้ารู้ดีใช่ไหมไดอารี่ “นี่! ฝันหวานอยู่รึไง หน้าตาโรคจิตแล้วยังทำตัวโรคจิตอีกนะที่รักของฉัน ^^” - -“ ยังไงกันวะนี่ เหมือนจะโดนด่า แต่กลับแอบอมยิ้มได้ คิคิ “เช้ามาขอฤกษ์ดีสักหน่อยไม่ได้รึไง ปากอย่างงี้รู้เลยว่าเป็นใคร” “ฮ่าๆ เอ้า รับนี่ไปซะ” ฉันมองเศษกระดาษในมือหมอนั่นที่ดูเหมือนจะผ่านสมรภูมิศึกมาอย่างช่ำชองด้วยดวงตาแป๋วแว๋ว วันนี้จะมามุกไหนอีกละเนี๊ยะ ฉันหันไปส่งสายตาประวิงค์ให้ยัยมุนฮี แต่เผลอแผลบเดียวยัยนั่นก็หายจ้อยไปละ - - รักก็รักละนะ แต่บางครั้งฉันก็อยากจะกระโดดฟรีคิ๊กยัยนั่นเสียเหลือเกิน เวลาถวิลหาล่ะไม่ยักจะอยู่ใกล้มือใกล้เท้าเอาซะเลย “ ” ฉันส่งความเงียบกลับไปแทนคำว่าขอบคุณ พลางซ่อนมือไว้ด้านหลังลำตัวอย่างหวาดระแวง “กลัวอะไรเหรอ? ฉันไม่ทำอะไรที่รักหรอกน่า ^^” “ ” เชื่อได้ไหมวะนี่ - -“ “งั้น ถ้าชังยองฮุนคนนี้โกหก ขอให้ฟ้าผ่าลงมาตรงกลางระหว่างยุนเฮจินกับฉันเลยก็แล้วกัน” “ไอ้บ้า ฟ้าผ่าตรงนี้ก็ตายคู่นะสิ” “อ้าว! ถ้าตายเดี่ยวก็อดได้เห็นหน้าเธอดิ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงยอมไม่ได้ เลยต้องเอาเธอไปลงนรกด้วยกัน ^^” “นรก - -“? เชิญลงไปคนเดียวเหอะ” ฉันละเชื่อเลย ปากสร้างสรรค์จริงๆ ขนาดตายหมอนี่ยังเลือกลงนรกแทนการขึ้นสวรรค์เล้ย - - “ก็ลงนรกน่ะสิ สวรรค์มีนางฟ้าอยู่มากมายแล้ว ถ้าฉันขึ้นสวรรค์กลัวว่าฉันจะเผลอนอกใจเธอได้ ลงนรกดีกว่า เธอจะได้สวยที่สุดไงล่ะ ^^” โอเค จบเถอะนะ ฉันรีบรับกระดาษที่ขยุกขยี้ในมือของเขามาอย่างรวดเร็วเพื่อตัดบททั้งหมดลง สงสัยตอนท้องพ่อคงท่องคำเสี่ยวให้แม่ฟังบ่อย ลูกเลยออกมาได้ใจขนาดนี้ - -“ ฉันคลี่กระดาษในมือออกช้าๆ ก่อนจะโดนเสียงสวรรค์ (หรือนรกวะ) เสียงเดิมขัดขึ้นมา “หยุดสิ่งที่เธอกำลังคิดว่าจะทำเดี๋ยวนี้ ฉันให้เธอรับไปเฉยๆ ไม่ได้ให้เธอเปิดอ่าน” “- -“ “อดใจไม่ไหวเลยว่างั้น? รอก่อนสิ ให้อ่านได้เมื่อไหร่จะบอกเอง” แง้ T^T..ถึงตอนนี้ฉันอยากกลับไปเป็นทอมอีกครั้งแล้วล่ะครับท่าน หมอนั่นยืนเงียบส่งยิ้มที่ตัวเองคิดว่าหล่อเยิ้มที่สุดมาให้ฉันโดยไม่มีทีท่าว่าจะหุบเสียที แต่ดูๆ ไปแล้วก็น่ารักดีเหมือนกันนะ หน้าหักส่งยิ้ม ฮ่าๆ ฉันเก็บเศษกระดาษนั่นไว้ในกระเป๋ากางเกง ถ้ายังไม่อยากให้อ่านตอนนี้จะเก็บไว้ก่อนก็ได้ อยากให้อ่านเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกันนะ ^^ ไม่นานรถตู้คันหนึ่งก็เลี้ยวเข้ามาจอดตรงที่ๆ พวกเรายืนกันอยู่ มาแล้วสินะรถที่ฉันใช้น้ำพักน้ำแรงของตัวเองจ้างมาขนส่งฝูงปลิงดูดเลือดฝูงนี้ไป T_T จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พวกเราขนข้าวขนของที่เตรียมมาอย่างกะจะย้ายบ้านลงจากรถ ลมทะเลที่พัดโบกเข้าใส่ช่างเย็นสบายเสียเหลือเกิน ฉันไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้มาเป็นชาติแล้วเห็นจะได้ ฉันแบกเอาแบ๊คแพ็คที่ข้างในเต็มไปด้วยผ้าปูนอน หมอน และชุดว่ายน้ำทั้งของฉันและยัยมุนฮีไว้ข้างหลัง อันที่จริงมันไม่ได้มีแค่นี้หรอกนะ เพราะว่าก่อนขึ้นรถมาพวกเพื่อนๆ ต่างก็พากันกรูเข้ามาฝากของที่ยัดใส่กระเป๋าตัวเองไม่ลงเอาไว้อีกเพียบ พวกมันให้เหตุผลว่า นี่คือชะตากรรมของคนที่สะพายกระเป๋าใบใหญ่สุด - -“ “ส่งมาให้ฉันนี่ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ^^” ยองฮุนอาสาเข้าช่วย ซึ่งก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องปฏิเสธ ^0^ “ขอบใจมากนะ นายหัดทำตัวเป็นประโยชน์กับเค้าได้เหมือนกันนะนี่” “จ๊ะ ที่รัก” ด้วยความที่ขี้เกียจจะต้องทนฟังความเสี่ยวของหมอนี่ ฉันเลยรีบวิ่งนำไปหาทำเลเหมาะๆ สำหรับการตั้งแคมป์คืนนี้เสียก่อน เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ ทั่วทั้งชายหาดจึงเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่พากันมาพักผ่อนหลีกหนีความวุ่นวายจากการทำงาน ดังนั้นการจะหาที่ว่างเหมาะๆ สำหรับกางเต้นท์พักแรมนั้นจึงถือเป็นงานหินพอสมควรเลยทีเดียว ฉันเดินวนไปเวียนมาอยู่หลายรอบจนในที่สุดก็เจอสักที “ค่อยยังชั่ว นึกว่าเธอจะให้ฉันแบกไอ้กระเป๋ายักษ์นี่จนแก่เสียแล้ว” “อ้าว เป็นผู้ชายก็ต้องทนถูกใช้แรงงานไปสิ อย่ามาบ่น” นายยองฮุนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เธอยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเธอน่ะทำงานหนักๆ อย่างที่พวกผู้ชายทำไม่ได้หรอก” แหม คงหาจังหวะอยู่นานเลยสินะ - -“ “จะว่าไงก็ช่าง ฉันไม่ใช่คนเหนื่อยสักหน่อย” “แต่ฉันยอมเหนื่อยได้เพื่อเธอ ^^” หึๆ ดี เดี๋ยวแม่ก็ให้เหนื่อยทั้งชาติหรอก พวกเราจัดที่จัดทางสำหรับแคมป์คืนนี้จนเสร็จสิ้นกระบวนความ จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามที่ชอบๆ ของตน ยัยมุนฮีนั่นแจ้นลงทะเลไปเป็นคนแรกเลย - -“ ฉันละทึ่งในความไวของยัยนี่จริงๆ “เธอไปกับฉันหน่อยได้ไหม?” จู่ๆ ยองฮุนก็เอ่ยปากชวนฉันออกมา แต่ข้องใจจริงๆ ว่าเวลาที่หมอนี่ชวนแต่ละครั้งขอแบบเคลียร์ๆ หน่อยไม่ได้รึไงนะ “ไปไหนเหรอ?” “แค่ตามฉันมาก็พอแล้วน่า ^^” ฉันเดินตามยองฮุนไปต้อยๆ ก่อนที่สุดท้ายเราทั้งคู่จะมาหยุดลงตรงหน้าโขดหินใหญ่สองก้อน ว้าว ทำไมที่สวยๆ แบบนี้ถึงดูร้างผู้คนจังเลยนะ แล้วทำไมนายนี่ถึงไม่พาฉันมาตั้งแต่ทีแรกที่เดินหาที่หาทางกันว่ะนี่ แต่ก็ดีเหมือนกัน หลบออกมานั่งฟังเสียงคลื่นและได้สูดกลิ่นไอทะเลเพียงสองต่อสองแบบนี้ก็ดูน่ารักน่าตีให้หัวแบะดีออก ^^ ฉันล่ะเบื่อจุดการจราจรติดขัดเต็มทีแล้ว “สงบดีจังเลยนะ ^^” ฉันพูดอย่างสบายใจ ยองฮุนหย่อนก้นลงนั่งบนพื้นทรายแล้วชี้นิ้วมือลงที่ข้างลำตัวของตน “นั่งนี่สิ” ฉันนั่งลงตามคำสั่งของเขาอย่างไม่รอช้า “พอได้นั่งลงตั้งใจฟังเสียงคลื่นแบบนี้แล้วก็สบายหู สบายตัว สบายสมองดีเหมือนกันนะ” “อื้อ ดีใจจังที่เธอชอบ ^^” “^^ ” ฉันยิ้มตอบอย่างเขินๆ >//< อ้ายยยซ์ ทำไมฉันต้องเขินด้วยว่ะเนี่ยะ “กระดาษที่ฉันให้เธอไว้น่ะ ยังเก็บอยู่กับตัวใช่ไหม?” จริงสินะ ฉันลืมเรื่องกระดาษนั่นไปเสียสนิทเลย ฉันเอามือควานหากระดาษในกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วดึงมันออกมา “ตอนนี้ฉันอ่านได้แล้วรึยัง?” “ยังมั้ง - -“ จะรออะไรของเธอมิทราบ?” “อ้าว ก็รอคำสั่งจากเธอไง” “ฮ่าๆๆ เธอเชื่องจังเลย น่ารักดี แบบนี้เลี้ยงไว้ไม่เสียข้าวสุก ^^” เออ ทั้งเชื่อง ทั้งไม่เสียข้าวสุก เปรียบเทียบฉันซะเหมือนนางฟ้านางสวรรค์กันเลยทีเดียว >_<“ “งั้นฉันเปิดล่ะนะ ” ยองฮุนพยักหน้าเป็นสัญญาณแทนคำตอบ ฉันจึงเริ่มคลี่กระดาษนั่นออกอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวมันจะขาดเอา - - เป็นคนดีเหมือนกันนะนี่ ช่วยอนุรักษ์กระดาษโลกเอาไว้ด้วยการรียูสของเก่า “เธอกำลังจะด่าว่าฉันไม่รู้จักลงทุนเลยใช่ไหมล่ะ?” เออ สะเหล่อรู้ทันอีกแหนะ “เปล่านะ แค่คิดเฉยๆ ^^” “ถ้าฉันให้กระดาษใหม่เธอไป ฉันก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเธอจะดูแลรักษาสิ่งที่ฉันให้ไว้อย่างดีรึป่าว แต่การที่ฉันเขียนใส่กระดาษเก่าแบบนี้ อย่างน้อยวันนึงหากฉันเห็นว่าเธอยังคงเก็บมันไว้เป็นอย่างดี มันก็เป็นเครื่องการันตีกับฉันว่าเธอยังคงเก็บรักษาฉันไว้เสมอไงล่ะ” อื้ม เข้าใจคิดนะนี่ ไอ้เรื่องหวานจนเลี่ยนแบบนี้เห็นถนัดนักละ ฉันลงมือคลี่กระดาษต่ออย่างทะนุถนอม ในใจก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นว่าจะมีอะไรเขียนอยู่บนกระดาษแผ่นนี้ ถึงแม้ว่าลายมือที่อยู่ข้างหน้าฉันนี่จะไม่ต่างอะไรไปจากลายเท้า แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจจากการขีดฆ่าคำผิดมากมายแทนการใช้น้ำยาลบคำผิด >_<“ Until the next sun rise You will shine brightly in my night Be the star sparkling like fire For the entire life of my life                                                                                                      Forever love, Jang-Yung Hun จนรุ่งแสง แรงใหม่ ในวันหน้า เธอจักเป็น ดารา ส่องคืนใส สว่างวับ แวววาว ราวดวงไฟ พริ้วไสว ในชีวา ข้านิรันดร์                                                                             รักเธอตลอดกาล, ชังยองฮุน “อย่า บอกนะว่านายแต่งทั้งหมดนี่เอง” “ขอโทษนะถ้ามันไม่สละสลวย แต่ฉันพยายามจนสุดฝีมือแล้ว ” “ ” นายนี่ชอบทำให้ฉันอึ้งอยู่เรื่อยเลย ฉันไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าเขาจะแต่งอะไรแบบนี้ออกมาได้ “เธอชอบไหม?” เขารอคำตอบอย่างตั้งใจ ไม่จำเป็นต้องคิดนาน ฉันตอบกลับไปโดยไม่โกหกหัวใจตัวเองอีกต่อไป “ชอบสิ ชอบมากๆ ด้วย” “รู้ไหมว่าเธอคือดวงดาวของฉันจริงๆ นะ ^^ เธอนำทางให้ฉันได้เดินมาจนถึงจุดนี้ ” “ยังไงเหรอ?” ฉันถามด้วยความอยากรู้ “ก่อนหน้าที่จะพบเธอ ฉันคิดอยู่เสมอว่าสำหรับฉันน่ะ ผู้หญิงก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากของเล่นชนิดหนึ่ง  ที่พอใจจะเล่นเมื่อไหร่ก็เล่น และเมื่อมันได้มาง่ายๆ ก็พร้อมที่จะทิ้งขว้างมันไปง่ายๆ เหมือนกัน” ฉันมองยองฮุนด้วยความประหลาดใจ ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกล้าเผยความรู้สึกของตัวเองให้ฉันรู้ถึงเพียงนี้ ฉันพยักหน้าบอกให้เขาเล่าต่อ “แต่สำหรับเธอแล้วมันต่างกัน เธอต่างจากผู้หญิงพวกนั้น เธอไม่เคยง่ายสำหรับฉัน ” เขาทิ้งจังหวะก่อนพูด “เธอแทบไม่เคยสนใจฉันเลย รู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนที่ต้องพยายามทำให้เธอเห็นว่าฉันมีตัวตน คนเรามันเริ่มต้นมาต่างกันนะ สำหรับฉันแล้ว เธอกลับเป็นคนที่มีตัวตนอยู่เสมอ” ยองฮุนสูดลมหายใจลึก “รู้ไหมว่าแม้แต่ตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร บางครั้งในส่วนลึกของหัวใจเธออาจจะยังเมินฉันอยู่ก็ได้” สายตาที่ปกติจะมีแต่แววแสบทะเล้นของยองฮุนเศร้าหมองลงในทันที ขอโทษนะที่ฉันทำให้นายต้องรู้สึกอย่างนี้ “แล้วนายจะทนไปเพื่ออะไร? ในเมื่อฉันมีแต่จะทำให้นายต้องเจ็บปวด” ฉันไม่ได้หมายความอย่างที่พูดไปนะ แต่เพราะฉันมันเป็นพวกขี้แพ้ แพ้แม้แต่จะยอมรับหัวใจของตัวเอง แววตาของเขายิ่งดูเศร้าเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินคำตอบที่เหมือนจะไร้ความสนใจใยดีจากฉัน “เธอรอฉันตรงนี้แป๊ปนะ” ฉันนั่งพิงโขดหินคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมาว่ามันมีความสุขมากแค่ไหนตั้งแต่ที่ผู้ชายคนนี้ได้เข้ามาอยู่ข้างกาย แม้เราจะมีเรื่องกันเป็นประจำ แต่หากขาดเขาไปชีวิตของฉันก็คงจะกร่อยไร้รสชาติน่าดู ไม่นานยองฮุนก็วิ่งกลับมาพร้อมกับถือกีตาร์เอาไว้ในมือ “เธอถามฉันว่าทำไมถึงยังไม่ไปจากเธอใช่ไหม? นี่ล่ะคือคำตอบที่ฉันอยากจะบอก ” เขายกกีตาร์ขึ้นดีดบรรเลงบทเพลงของ Shayne Ward ที่ฉันเคยได้ยินบ่อยๆ ทางสถานีวิทยุ I don't wanna run away, baby you're the one I need tonight. No promises. Baby, now I need to hold you tight. I just wanna die in your arms. Here tonight Shayne Ward – No Promises. เพราะฉันไม่อยากจะหนีจากไป ที่รัก เธอคือหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการในคืนนี้ ไม่จำเป็นต้องให้สัญญาใดๆ ตอนนี้ฉันอยากจะโอบกอดเธอไว้ อยากตายไปในอ้อมแขนของเธอ ณ ที่แห่งนี้ และในค่ำคืนแห่งจันทร์ พอเล่นเพลงจบยองฮุนก็จับมือฉันหงายขึ้นพลางฝืนยิ้มแล้วพูด “ถ้าเธอชอบฉันแต่ไม่อยากจะพูดก็ขอให้ทำแบบนี้นะ” เขาเขียนตัว I (หัวใจ) U ลงบนฝ่ามือฉัน ความรู้สึกประทับใจไหลหลั่งเข้ามายังขั้วหัวใจของฉันในทันที ถึงแม้มันจะเป็นเพียงการกระทำที่ง่ายๆ แต่มันกลับถ่ายทอดความรักและความห่วงใจผ่านทางนิ้วมือที่ถูกใช้แทนดินสอนั้นได้เป็นอย่างดี ฉันขอสัญญาว่าฉันจะจดจำช่วงเวลานี้ไปตลอดกาล “นี่แหละคือความรู้สึกในใจที่ฉันอยากจะบอกเธอเสมอมา ” ฉันก้มหน้ามองพื้นแล้วพูดกับเขาโดยไม่สบสายตา “หลับตา แล้วส่งมือนายมาให้ฉันสิ” “^^ ” เขายิ้มแทนคำตอบแล้วยื่นมือมาให้ฉัน “อย่าแอบลืมตามองเป็นอันขาดนะ กะล่อนกับฉันคราวนี้ฉันเอานายเจ็บแน่” ฉันแบฝ่ามือเขามาเขียนตัว I จากนั้นก็ตามด้วยตัว U “เฮ้ย! เธอข้ามไปตัวนึงนี่” “บอกให้อยู่เฉยๆ ไง อย่าลืมตาเด็ดขาด” ฉันทำอะไรต่ออีกนิดหน่อยหลังจากนั้นก็บอกให้เขาลืมตาได้ “ไม่ลืม เธอยังเขียนให้ฉันไม่ครบเลยนี่นา” “นายนี่มันเรื่องมาจริงๆ นับหนึ่งถึงสาม ถ้ายังไม่ลืมตาฉันจะช่วยเอง” “ ” “เอางั้นเหรอ ท้าทายฉันใช้ไหมเนี่ยะ งั้นจะเริ่มนับแล้วนะ” “ ” เขายังคงหลับตาปี๋ “นับหนึ่ง ” ฮ่าๆ คิดเหรอว่าฉันจะรอให้ถึงสามน่ะ ฉันพุ่งนิ้วเข้าไปถลกหนังตาของหมอนั่นขึ้นอย่างว่องไวราวกับฝึกวิชานี้มากจากวัดเส้าหลิน “โอ๊ย! เจ็บนะ” “แค่นี้นายก็ต้องลืมตาแล้ว ^^” ฉันยิ้มอย่างผู้มีชัย ยองฮุนขยี้ตาหน่อยๆ ก่อนที่จะเริ่มลืมตาดูโลกอย่างเป็นทางการอีกครั้ง “เธอนี่มัน ” บนพื้นทรายเบื้องหน้าเขานั้นมีตัวหนังสือภาษาอังกฤษตัวเบ้งเขียนเอาไว้ว่า HATE! (เกลียด) ฮ่าๆๆ เพราะรักหรอกนะจึงแหย่เล่นๆ “แจ่มแจ้งไหม? ^^” ฉันยิ้มทะเล้นให้เขาจับความได้ว่าเป็นเพียงแค่การล้อเล่นเท่านั้น “ไม่! เธอทำผิดกติกา ดังนั้นนี่ถือเป็นโมฆะ” “กติกาอะไรของนาย?” “ฉันบอกเธอว่าไงล่ะ เธอต้องเขียน I (หัวใจ) U ไว้บนฝ่ามือเท่านั้น ไม่งั้นจะถือว่าผิดกติกา” “-0- ” >_< โห ถ้าจะให้ถูกกติกานายฉันก็ต้องยอมรับรักนายอย่างเดียวเลยงั้นสิ ไอ้ขี้โกง! ฉันแลบลิ้นใส่หมอนี่หนึ่งทีก่อนที่จะวิ่งหนีไป “คิดจะหนีงั้นเหรอ ทีนี้ล่ะเธอเสร็จฉันแน่ ^^” ตาบ้านั่นวิ่งไล่ฉันมาจนในที่สุดก็จับตัวฉันได้ เขาอุ้มฉันพาดบ่าแล้วพาเดินหน้าตรงไปยังทะเล >0< ไม่เอานะ อย่าเล่นแบบนี้ “ถ้าฉันเปียกนายตายแน่!” ฉันขู่ฟ่อ แต่ก็รู้ว่านายยองฮุนไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำขู่ของฉันเลย T^T ผิดคาดที่เขาไม่จับฉันโยนลงทะเล แต่กลับขอร้องให้ฉันทำบางอย่างแทน - -“ “เธอน่ะ เป็นถึงจิตรกรเอกของโรงเรียนเชียวนะ ช่วยวาดภาพให้ฉันภาพนึงสิ” “ฉันวาดให้ก็ได้ แต่ปล่อยฉันลงก่อนนะ เราจะได้ไปหามุมสวยๆ วาดกันไง ^^” “ไม่เอา ฉันไม่ต้องการภาพของตัวเอง แต่ภาพที่ฉันอยากได้น่ะ คือภาพอนาคตของเธอต่างหากล่ะ” ฉันนิ่งไปเลยเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาขอ ที่ผ่านมาฉันยังไม่เคยคิดจะวาดภาพอนาคตของตัวเองมาก่อน นั่นก็เพราะรู้ดีว่าอนาคตของฉันนั้นมันเหลือไม่มากพอที่จะเห็นเป็นภาพได้หรอก “ฉันเพิ่งจะวาดภาพนั้นไปเอง และฉันจะไม่มีทางวาดมันซ้ำด้วย” ฉันจำต้องโกหกเขาไปเพราะยังไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องอนาคตที่ใกล้จะมาถึงของฉัน “งั้นขอดูหน่อยได้ไหม? หวังว่าเธอคงไม่ว่าอะไรนะ ^^” “ได้สิ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ก็จะเป็นตอนนี้ได้ไงล่ะ ในเมื่อฉันยังไม่ได้เริ่มวาดเลย แต่ฉันขอให้สัญญาว่านายจะได้เห็นในเร็ววันนี้แน่นอน ยองฮุนยิ้มตอบเป็นเชิงว่าเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด รอก่อนนะ สักวันฉันจะมาเขียนรูปหัวใจเพิ่มเข้าไปบนฝ่ามือนาย และในวันนั้นนายจะได้เห็นภาพอนาคตของฉัน อย่างชัดเจน เราสองคนเล่นน้ำทะเลกันต่อตรงนั้นอีกพักใหญ่ก่อนที่ฉันจะขอตัวกลับไปยังจุดตั้งแคมป์เพราะเริ่มรู้สึกเหนื่อยจนหายใจไม่ทัน พระเจ้า ขอบคุณจริงๆ ที่ส่งคืนวันดีๆ แบบนี้มาให้ลูกได้สัมผัส แม้ว่ามันอาจจะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากพระองค์ก็ตาม -********************- จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ยองฮุนรู้ไหม ฉันยังจำภาพของทะเลวันนั้นได้ดีเลยล่ะ ” เฮจินพูดขึ้นหลังจากที่ผมอ่านบรรทัดสุดท้ายของไดอารี่หน้านั้นจบ... ผมมองออกไปไกลลับตาเพื่อพยายามปกปิดม่านน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นอยู่ภายใน นี่ก็ใกล้จะวันใหม่แล้วสินะ และคงหมายรวมถึงใกล้เวลาที่ผมจะต้องบอกลาคนที่อยู่ข้างกายแล้วด้วย “ตอนนี้ยังเจ็บหน้าอกอยู่ไหม?” พระเจ้า ทำไมผมต้องถามด้วยนะ ในเมื่อไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไรผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่ต่างกัน ผมอาจเปลี่ยนใจคนๆ หนึ่งให้หันมารักผมได้ แต่ผมไม่มีอำนาจพอที่จะเปลี่ยนหรือหยุดยั้งความตายของคนที่ผมรักได้ รู้ไหมว่าถึงแม้ผมจะต้องเจ็บ แต่ผมไม่เคยเสียใจเลย เพราะครั้งหนึ่งผมเคยได้เรียนรู้คุณค่าแห่งคำว่ารักจากผู้หญิงที่เป็นดั่งนางฟ้าในใจผม “ถ้าบอกว่าไม่เจ็บก็คงจะโกหกใช่ไหม?” เฮจินยิ้มอย่างเหนื่อยล้า หลับเถอะนะคนดี ถ้าตื่นแล้วมันทำให้เธอต้องเจ็บปวดเช่นนี้ เธอจงหลับไป แล้วทิ้งความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้ให้ฉันเป็นคนแบกรับทั้งหมดเอง ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่แม้แต่กระทั่งจะฝืนยิ้มออกมาได้ จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หลังจากงานกีฬาประจำปีของโรงเรียนจบลง ผมก็ไม่ได้เจอหน้าเฮจินอีกเลย บ่อยครั้งที่ผมวิ่งไปหาเธอที่ชั้นเรียนและที่บ้าน แต่สิ่งที่ได้พบกลับไม่ต่างกันคือ ความว่างเปล่า ผมรู้สึกได้ว่าอะไรบางอย่างกำลังเปลี่ยนไป แม้แต่มุนฮีเองก็พยายามหลบหน้าผม แต่ผมเองก็ไม่ใช่คนที่จะละความพยายามง่ายๆ วันหนึ่งผมตัดสินใจไปรอมุนฮีที่หน้าห้องเรียน เพียงแค่เจอหน้าผมเท่านั้น ขาของเธอก็ชะงักงันทันที เพราะผมไม่สามารถจะทำใจจากไปทั้งๆ ที่ยังไม่ทราบเหตุผลของการจากลาในครั้งนี้ได้อีกแล้ว ผมจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปคว้าข้อมือมุนฮีไว้ แล้วถามเรื่องราวทุกอย่างที่ยังคงอัดแน่นอยู่ในจิตใจ “มุนฮี เฮจินอยู่ที่ไหน?” มุนฮีดูลังเลชั่วขณะ ก่อนที่จะตอบกลับมา “นาย ตัดใจเสียเถอะนะ” เหมือนอะไรบางอย่างพุ่งเข้าชนความรู้สึกผมอย่างจัง ตัดใจงั้นเหรอ? หากเป็นเรื่องของเฮจินแล้ว ผมทำอะไรผิด ทำไมผมต้องตัดใจด้วย “เธอหมายถึง ไม่นะ ทำไมฉันต้องตัดใจด้วย? ฉันถามเธออีกครั้งว่ายุนเฮจินอยู่ที่ไหน?” จู่ๆ น้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของมุนฮี “พ่อเธอบังคับให้เธอย้ายไปอยู่กับเขาที่อเมริกา ” อเมริกา อะไรกัน ผมสับสนไปหมดแล้ว “เมื่อไหร่?!” “หยุดถามสักทีได้ไหม! ฉันบอกให้นายตัดใจไงละ นายฟังฉันสักเรื่องเถอะนะ นี่ก็เพื่อตัวนายเองทั้งนั้น” มุนฮีพูดทั้งน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างระงับไม่อยู่ ไม่ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ผมไม่เข้าใจ ถ้าเฮจินต้องไปอเมริกา ทำไมเธอถึงไม่บอกผมเองล่ะ แล้วทำไมมุนฮีต้องร้องห่มร้องไห้ถึงขนาดนี้ด้วย “เธอ ” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ มุนฮีก็วิ่งเข้าห้องเรียนของตนไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน จู่ๆ หัวใจผมก็เริ่มร้อนรนขึ้นมาในทันที ผมรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้จะต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแค่การที่ต้องไปอยู่อเมริกาอย่างแน่นอน ผมกลับเข้าห้องเรียนไปพร้อมกับจิตใจที่ยังคงสับสนและกังวล ระหว่างทางเดินกลับบ้านหลังจากที่โรงเรียนเลิก ผมก็ได้พบกับมุนฮีอีกครั้ง แต่จะต่างจากครั้งแรกก็ตรงที่เธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมเอง “ยองฮุน หากนายกำลังจะจากไปที่ๆ ไกลแสนไกล สิ่งที่นายอยากทำมากที่สุดคืออะไร?” สิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุดงั้นเหรอ?...ผมตอบกลับไปอย่างไม่รีรอ “อยู่กับคนที่ฉันรักให้นานที่สุด เพราะฉันไม่อยากจะต้องรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างตอนนี้อีกแล้ว” พูดเพียงแค่นี้น้ำตาของผมก็คลอขึ้นรอบดวงตา ก่อนหน้านี้ผมแทบไม่เคยได้สัมผัสรสชาติของคำว่าเสียใจเลย แต่มาถึงตอนนี้ ผมได้ผ่านมาแล้วทั้งความสุข ความเสียใจ และเหนือสิ่งอื่นใดคือ ความรัก มุนฮีมองผมตาแดงกล่ำ เธอพยายามสะกดกลั้นธารน้ำตาของตัวเองที่กำลังจะทะลักออกมาเอาไว้ “งั้นเหรอ ” เธอเอามือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ก่อนพูดต่อ “หากนายรู้ว่าผ่านพ้นคืนนี้ไปแล้วนายจะต้องสูญเสียคนที่นายรักไป นายจะเลือกที่จะหนีความจริงในข้อนี้ด้วยการไม่ไปพบเธอหรือนายจะเผชิญหน้ากับความจริงที่อาจจะเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของนาย ” เสียงของมุนฮีสั่นเคลือจากการที่ต้องพูดพลางร้องไห้อย่างหนัก ผมรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าวันนี้ผมและมุนฮีกำลังจะต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดในหัวใจเราทั้งคู่ไป แม้จะยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็ตาม ผมสูดลมหายใจลึกแล้วตอบอย่างหนักแน่น “ฉันของเลือกที่จะเผชิญหน้ากับมัน แม้ว่านั่นอาจเจ็บปวดมากก็ตาม” มุนฮีสะอื้นไห้ไม่เป็นจังหวะ “แต่ฉันเลือกที่จะหนี ยองฮุน ฉันทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเฮจินตายจากฉันไปชั่วนิรันดร์ ” ตาย เหมือนโลกทั้งใบของผมหยุดหมุนลงในทันที ตายงั้นเหรอ เฮจิน ตาย กระเป๋านักเรียนที่ผมถือไว้ในมือตกกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองหยุดเต้นลง คำว่าตาย มันร้ายแรงยิ่งกว่าคำว่าสูญเสียที่ผมจินตนาการไว้เสียอีก “ ” “ไปที่โรงพยาบาลโซล ตึกผู้ป่วยโรคหัวใจหญิงชั้นสาม นายเลือกที่จะเผชิญกับความเป็นจริงที่โหดร้ายแล้ว ขอให้นายใช้เวลาวันนี้ให้คุ้มค่าที่สุดนะ ” ผมวิ่งออกไปอย่างสุดแรงโดยไม่สนใจกระเป๋าที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้นถนนเลย “ชังยองฮุน ฝากบอกเฮจินด้วยว่า ดีใจที่ชีวิตหนึ่งเราได้เกิดมาเป็นเพื่อนกัน และขอโทษที่ฉันไม่สามารถทำตามคำขอสุดท้ายของเธอได้ แต่ฉันดีใจที่ฉันได้รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับแม่เธอก่อนท่านจากไป ครั้งนี้เธอจะจากไปอย่างมีความสุข พร้อมกับคนที่เธอรัก ที่จะอยู่เคียงข้างกันจนวินาทีสุดท้าย ” แม้เสียงที่ตะโกนจะปะปนมากับเสียงสะอื้นไห้ของมุนฮี แต่ผมกลับเข้าใจมันได้ทั้งหมด อย่าร้องไห้อีกเลยนะมุนฮี ไม่ผิดหรอกที่เธอเลือกจะหลีกหนีการเผชิญหน้ากับความเป็นจริง เพราะความเป็นจริงนั้นมันเจ็บปวดจนยากจะทานทน แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันขอเลือกที่จะแบกรับความเจ็บปวดนั้นไว้ มากกว่าปล่อยให้นางฟ้าของฉันต้องโบยบินจากไปอย่างเดียวดาย ผมคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยมีเฮจินเคียงข้างกายตลอดทางที่วิ่งไปโรงพยาบาล วันที่ผมต้องออกไปช่วยเธอหาเสียง วันที่ผมชื่นใจเมื่อได้เห็นรายชื่อของเธอบนบอร์ดประชาสัมพันธ์ วันที่เราได้ร่วมฉลองความสำเร็จบนหาดทรายด้วยกัน และจวบจนวันกีฬาสี ซึ่งเป็นวันที่ผมได้พบเธอเป็นครั้งสุดท้าย ภาพเฮจินถือไมค์นำเชียร์ทีมทัพกองเชียร์จนทำให้เราได้ถ้วยรางวัลชนะเลิศในวันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจผม แม้นแสงแดดจะร้อนเพียงใด แต่คนๆ นึงที่ไม่เคยจะหลบไปพักเลยสักนิดก็คือผู้หญิงที่ผมเคยพูดว่าไม่สามารถทำหน้าที่ของผู้ชายได้ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเธอกลับเข้มแข็งยิ่งกว่าผู้ชายอย่างผม เพียงสิบนาทีหลังจากนั้นผมก็วิ่งมาถึงโรงพยาบาลโซล ผมรีบตรงดิ่งไปยังสถานที่ตามที่มุนฮีบอกไว้ วินาทีแรกที่ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับตาพริ้มราวกับกำลังตกอยู่ในห้วงนิทรา ผมอยากจะคิดเหลือเกินว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน ผมเดินเข้าไปใกล้ร่างตรงหน้าพลางพยายามฝืนกลั้นหยาดน้ำตาที่เตรียมจะไหลออกมาอย่างเต็มความสามารถ ร่างนั้นหายใจอย่างแผ่วเบา เข่าผมอ่อนลงทันทีเมื่อเห็นดวงหน้าขาวซีดนั้นอย่างเต็มตา ตอนนี้ผมอยากจะหนีไปให้ไกล หนีจากการเผชิญหน้ากับสิ่งตรงหน้าที่ไร้ซึ่งเค้าโครงเดิมของเฮจิน “ยองฮุน ” เธอดูตกใจกับการปรากฏตัวของผมในครั้งนี้ หากแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นมันช่างไร้เรี่ยวแรงเสียเหลือเกิน ผมยิ้ม แม้ในหัวใจจะร้องไห้อย่างหนักก็ตาม หากผมรู้อย่างนี้ บางครั้งผมอาจจะเลือกทางออกอย่างที่มุนฮีเลือกก็เป็นได้ ’แต่ฉันเลือกที่จะหนี ยองฮุน ฉันทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเฮจินตายจากฉันไปชั่วนิรันดร์ ’ “ที่รักของฉัน ทำไมมานอนอยู่บนเตียงแบบนี้ละ” ผมพยายามแสร้งทำเหมือนว่าทุกอย่างเป็นปกติ ทั้งๆ ที่รู้ว่ากำลังโกหกตัวเอง “ยองฮุน ” “เธอไม่ได้ทะเลาะกับฉันมาตั้งหลายวันแหนะ รู้ไหมว่ามันเหงาหูแค่ไหน? ^^” เธอร้องไห้เงียบๆ แทนคำตอบ ไม่เอานะ อย่าร้องไห้ อย่าให้ฉันเห็นน้ำตาของเธอนะเฮจิน เธอจะต้องเป็นหญิงแกร่งคนเดิม คนที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมไม่อาจฝืนตัวเองได้อีกต่อไป น้ำตาลูกผู้ชายที่ถือเป็นสิ่งมีค่ามากมายในชีวิตของผมไหลรินออกจากดวงตาคู่นี้ที่กำลังมองหญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนต้องทนเจ็บปวดเหลือคณา “ มุนฮีฝากฉันมาบอกเธอว่า ขอโทษที่ทำตามคำขอของเธอไม่ได้ ” ผมเลื่อนมือขึ้นไปปาดน้ำตาบนใบหน้าเธอ “ แต่ดีใจที่ได้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับแม่ของเธอ ที่วันนี้เธอจะได้อยู่กับฉันไปจนวินาทีสุดท้าย ” ธารน้ำตายังคงไหลหลากลงมาจากดวงตาของผมอย่างไม่ขาดสาย มันเจ็บ เกินกว่าที่ผมจะรับไหวจริงๆ “ อีกอย่าง ” “พอเถอะ!...” เฮจินร้องขัดเสียงผมเอาไว้ ถึงแม้ว่าผมจะอยากหยุด แต่ตอนนี้ผมกลับไม่สามารถหยุดความรู้สึกที่กำลังพรั่งพรูของตัวเองไว้ได้ “ เธอบอกว่า ขอบคุณนะที่เราได้เกิดมาเป็นเพื่อนกัน ” สิ้นสุดประโยคนี้ เสียงสะอื้นก็ดังขึ้นจนแม้แต่ผมยังตกใจ ดูเหมือนว่าเฮจินจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป ผมโถมเข้ากอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น หลังจากนี้ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอให้หนีไปไหนอีกเป็นอันขาด “ให้ฉันอยู่กับเธอไปจนถึงวินาทีสุดท้ายของเรานะ ” เธอพยักหน้า ขอบคุณเฮจิน ขอบคุณจริงๆ ที่ไม่พยายามจะหนีจากฉันไปอีกครั้ง “ยองฮุน ทำอะไรเพื่อฉันอีกสักครั้งได้ไหม?” “อะไรเหรอ? ทุกอย่างที่เธอต้องการฉันจะทำให้ ” “ฉันคิดถึงนายตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมานี้ คิดถึงผืนทรายและโขดหินที่ฉันเคยนั่งพิงมันแล้วฟังนายร้องเพลง ” “ได้ ไม่มีปัญหา ” ผมเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการได้แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้เอ่ย “ขอบใจนายมากนะ ” “เราไปกันเลยไหม?” “ยังไม่ใช่ตอนนี้ ” รอยยิ้มบนใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาทำให้ผู้ที่กำลังเฝ้ามองอยู่อย่างผมเหงาหัวใจยังไงก็ไม่รู้ หากตอนนี้ผมสามารถคุกเข่าลงอธิษฐานต่อพระเจ้าเพื่อแลกชีวิตของเฮจินกับผมได้ ผมจะยอมทำโดยไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว “งั้นตอนนี้เราทำอะไรกันดี?” ผมถาม “ฉันหิวน้ำ นายช่วยออกไปซื้อน้ำหวานๆ จากร้านค้าข้างหน้าให้ฉันหน่อยได้ไหม?” แม้ใจจะลังเลที่จะทิ้งเธอไว้ตามลำพัง แต่ผมก็เลือกที่จะทำตามความต้องการของเธอ จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เสียงกระป๋องน้ำกระทบกันดังก๊องแก๊งระหว่างที่ผมเดินกลับเข้ามาในตัวอาคารที่เงียบสงัด ระยะทางไกลเหมือนกันนะนี่ ถึงแม้ว่าตัวผมจะยังคงเดินอยู่ตรงนี้ แต่จิตใจนั้นเฝ้าแต่พะว้าพะวังไปถึงนางฟ้าที่นอนรอผมอย่างไร้เรี่ยวแรงบนเตียงขาวของโรงพยาบาล ผมเปิดประตูเข้าห้องไปเห็นเฮจินถือสมุดเล่มเล็กไว้ในมือแน่น ไม่ว่านั่นจะเป็นสมุดอะไร แต่มันต้องมีความสำคัญกับเธอมากจนถึงขั้นต้องเก็บติดตัวไว้ตลอด “มาแล้ว” เธอยิ้มแล้วรับน้ำกระป๋องที่ผมยื่นไปให้ “ขอบใจมาก” เธอยกมันขึ้นดื่ม จากนั้นก็เอ่ยปากถามขึ้น “ว่าแต่นายจะพาฉันออกไปจากที่นี่ยังไงเหรอ ” “นั่นไม่ใช่ปัญหา เธอไม่เชื่อฝีมือผู้ชายคนนี้รึไง?” จริงอย่างที่ผมพูด หากเป็นสิ่งที่เธอต้องการแล้ว แม้จะต้องบุกน้ำลุยไฟผมก็จะทำ เพียงแค่พาเธอออกไปจากสถานที่อันแสนจะวังเวงแห่งนี้ ผมไม่ถือว่ามันเป็นปัญหาใหญ่หลวงเลยแม้แต่น้อย รอหน่อยก็แล้วกันเฮจิน รอหน่อยนะ เรานั่งพิงโขดหินบนผืนทรายตรงนี้ด้วยกันตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะตกดิน จนถึงตอนนี้ก็เกือบจะรุ่งสางของอีกวันแล้ว ผมมีความสุขที่ได้อยู่เคียงข้างเฮจินเช่นนี้ ในช่วงวินาทีสำคัญของเธอ “I don't wanna run away, baby you're the one I need tonight. No promises ” เสียงเพลงเดิมที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังแผ่วขึ้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่จากผม หากเป็นเฮจินที่กำลังพยายามเปล่งเสียงที่แทบจะกลืนไปกับเสียงลมหายใจของเธอออกมา “Baby, now I need to hold you tight. I just wanna die in your arms. Here tonight ” ผมร้องคลอไปกับเสียงของเธอ อย่าไปจากฉันเลยนะเฮจิน อยู่กับฉันตรงนี้ ที่นี่ และอย่างนี้ตลอดไปได้ไหม? “ยังจำเพลงนี้ได้อยู่ใช่ไหม?” “อื้ม ต่อให้ตายจากโลกนี้ไปฉันก็ยังคงจำทั้งเพลงและช่วงเวลานั้นได้ขึ้นใจ” “ตลกดีเน๊อะ ตอนนั้นนายร้องบอกฉันว่าหากตายได้ก็อยากตายในอ้อมแขนฉัน แต่ตอนนี้ ” “ ” น้ำใสๆ ไหลล้นออกมาจากดวงตาเธออีกครั้ง ผมกระชับเธอไว้ในอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก อย่าพูดอะไรอีกเลยนะ ฉันขอร้อง “ที่ๆ ฉันกำลังจะไปมันเป็นยังไงนะ? คงไม่มีเสียงของนาย ไม่มีหน้าของนาย แล้วก็ไม่มีคนอย่างนายให้ฉันรู้จักแน่เลย ” มือข้างหนึ่งของผมกำทรายไว้ในฝ่ามือแน่น ถ้าที่ๆ เธอไปไม่มีฉันแล้วใครจะดูแลเธอ ใครจะคอยเคียงข้างเธอเหรอเฮจิน? “เธอกลัวไหม?” “กลัวสิ ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่อยู่แล้วใครจะดูแลนาย ใครจะคอยเคียงข้างนาย หรือคอยทนฟังนายพูดอะไรประหลาดๆ” ทำนบกั้นน้ำตาของผมทะลายลงแล้ว หากเฮจินหยุดพูดไปในครั้งนี้ ผมรู้ดีว่าเธอจะหยุดไปตลอดกาล “เธอพูดเองนี่ว่าเราจะยังคงมีกันและกัน อยู่ด้วยกันเหมือนอย่างวันเวลาที่ผ่านมา ” ผมก้มหน้าลงสูดเอากลิ่นเส้นผมของเธอไว้เพื่อเก็บเป็นสิ่งแทนกายในยามเราต้องจากลา เฮจินยังคงร้องไห้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เธอคว้ามือผมไปแล้วแบมันออก นิ้วชี้ของเธอวาดเส้นลงมาบนฝ่ามือผมเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่ เวลานี้ผมร้องไห้จนไม่สามารถเก็บเสียงสะอื้นของตัวเองไว้ได้อีกต่อไป ในที่สุดเธอก็ได้เติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปให้แก่ผมแล้ว “นี่คือสัญญาที่ฉันจะให้ไว้กับนาย ต่อจากนี้ไปนายจะมีฉันคอยเป็นเสมือนมือข้างนี้ของนาย และจะคอยอยู่ข้างกายนายอย่างนี้ตลอดไป” ผมมองมือข้างขวาของตัวเองซึ่งเฮจินเพิ่งสลักความรักและหัวใจของตนไว้ “หากฉันคิดถึงเธอเมื่อไหร่ ฉันจะเอามันมาแนบหัวใจอย่างนี้ ” ผมเอามือขวาของตัวเองแนบหัวใจของผมไว้ให้เธอเห็น เธอยิ้มแทนการเอ่ยคำใดๆ “ แล้วหัวใจเราสองคนก็จะใกล้กันใช่ไหม?” ผมจับมือเธอกุมไว้แน่น “เธอ ต้องคอยมองฉันจากข้างบนนั้นนะ” ตัวของเฮจินกระตุกน้อยๆ ก่อนที่จะส่งยิ้มสุดท้ายให้กับผม ยิ้มที่เป็นเสมือนคำลาจากเธอ คำลาที่แทนความหมายว่าตัวเราจะจากกันชั่วนิรันดร์ เส้นขอบสีทองเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมา และแล้วดวงตะวันของวันใหม่ก็มาเยือนแล้วสินะ “เธอเห็นโน่นไหมเฮจิน แสงลับตาที่สุดขอบฟ้าโน่น ” ผมก้มลงมองไดอารี่เล่มน้อยในมือพลางถอนหายใจ “ฉันจะเริ่มอ่านต่อแล้วนะ เธอยังฟังฉันอยู่ใช่ไหม ” แม้จะไม่มีคำตอบใดๆ แต่ผมรับรู้ได้ถึงการคงอยู่ของเธอ ผู้เป็นที่รักของผม -********************- แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 08:37:22 แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 08:36:33 จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วเขาก็มาจนได้ ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน คิดถึงวันเวลาดีๆ ที่เรามีกันและกัน ฉันขอร้องมุนฮีไว้ว่าให้บอกยองฮุนว่าฉันต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกากับพ่อ แต่แล้วมุนฮีก็ทำอย่างที่ฉันขอไม่ได้ แต่ฉันกลับรู้สึกขอบคุณที่เธอบอกยองฮุนว่าฉันอยู่ที่นี่ “ มุนฮีฝากฉันมาบอกเธอว่า ขอโทษที่ทำตามคำขอของเธอไม่ได้ ” สัมผัสจากยองฮุนยังคงนุ่นนวลเหมือนเดิม เขาช่วยฉันเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลนองหน้าฉันอยู่ “ แต่ดีใจที่ได้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับแม่ของเธอ ที่วันนี้เธอจะได้อยู่กับฉันไปจนวินาทีสุดท้าย ” มุนฮี ฉันเข้าใจความหมายของเธอ ถึงแม้เธอจะไม่สามารถรั้งฉันไว้จากชะตากรรมที่ฉันกำลังเผชิญอยู่นี้ได้ ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วฉันเองก็ต้องจบชีวิตลงเพราะโรคหัวใจเหมือนแม่ แต่ในหัวใจของเราทั้งสองกลับต่างกัน ฉันไม่ได้จากโลกนี้ไปอย่างแม่ที่ไม่มีคนที่ท่านรักมาอยู่เคียงข้างกาย สำหรับฉันแล้ว เธอได้ส่งผู้ที่เป็นดั่งทูตสวรรค์สำหรับฉันมาให้ เพื่อที่ฉันจะได้จากโลกใบนี้ไปอย่างมีความสุข ขอบใจจริงๆ “ อีกอย่าง ” “พอเถอะ!...” เพียงแค่เห็นน้ำตาของยองฮุนฉันก็เจ็บปวดเหลือเกินแล้ว อย่าฝืนพูดอีกเลยนะชังยองฮุน “ เธอบอกว่า ขอบคุณนะที่เราได้เกิดมาเป็นเพื่อนกัน ” ความตื้นตันใจพุ่งล้นจนฉันไม่สามารถเก็บคลื่นน้ำตาที่เอ่อออกมาได้อีกต่อไป ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียใจที่ตอนมีโอกาส ฉันไม่เคยได้บอกมุนฮีเลยสักครั้งว่า เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน เธอทำให้ชีวิตของฉันมีค่ายิ่งกว่าที่มันควรจะเป็น ลาก่อนนะเพื่อนรัก ลากันตลอดกาล ไออุ่นจากอ้อมกอดของยองฮุนยังคงมีความหมายเสมอสำหรับฉัน ยิ่งเขากอดฉันไว้แน่นและนานเท่าไหร่ เรื่องร้ายๆ ที่เข้ามาคุกคามฉันก็ดูเหมือนจะหดหายไปเร็วมากเท่านั้น ขอบใจจริงๆ นะยองฮุน ขอบใจที่รักฉันคนนี้ และขอบใจที่ให้สิ่งดีๆ แก่กันเสมอมา ฉันกำลังจะเอ่ยปากขอให้ยองฮุนช่วยพาฉันไปที่ชายหาด สถานที่แห่งความทรงจำของฉัน แต่ดูเหมือนถึงแม้ฉันจะไม่ได้เอ่ยออกไปเขาก็เข้าใจในสิ่งที่ฉันต้องการ เพียงแค่นี้ฉันก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้วที่ได้เกิดมา ได้มีเพื่อนดีๆ อย่างมุนฮี และได้รักคนที่เข้าใจกันอย่างยองฮุน เขาตั้งใจจะพาฉันออกไปเลย แต่ฉันยังไปตอนนี้ไม่ได้ ฉันจึงทำทีขอให้เขาช่วยออกไปซื้อน้ำให้จากร้านข้างนอก ฉันอยากจะเติมเต็มเจ้าไดอารี่เล่มนี้ให้สมบูรณ์ที่สุดก่อนที่ฉันจะต้องจากมันไปนิรันดร์ ฉันใช้เวลาในระหว่างที่ยองฮุนออกไปซื้อน้ำไปกับการเขียนไดอารี่นี่ และอีกอย่างที่สำคัญมากที่ฉันต้องทำให้ได้ก่อนจากไปก็คือ วาดรูปอนาคตของฉันที่เคยสัญญากับยองฮุนไว้ว่าสักวันเขาจะมีโอกาสได้เห็นมัน ฉันเริ่มละเลงความรู้สึกทั้งหมดของตนลงไปในรูปภาพนั้น อนาคตที่ฉันไม่มีวันได้สัมผัส อนาคตที่เป็นเพียงแค่ความฝันอันล้ำค่าในจิตใจ อนาคตที่มีเพียงสองเรานั่งมองแสงตะวันแห่งวันใหม่ที่สาดส่องทอประกาย กระทบผืนทรายและน้ำทะเล ในที่สุดก็เสร็จจนได้ สงสัยยองฮุนน่าจะมาถึงแล้ว เสียงกระป๋องกระทบกันดังเข้ามาถึงในห้องเลยทีเดียว หากนายอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว และยังคงอยากจะดูรูปภาพอนาคตของฉันอยู่ก็เปิดไปที่หน้าหลังสุดนะ ฉันวาดมันจากหัวใจ และอยากให้นายมองมันด้วยหัวใจเหมือนกัน ลาก่อนนะยองฮุน ขอบคุณสวรรค์ที่ครั้งหนึ่งฉันได้รู้จักและได้รับความรักจากนาย รู้ไหมว่ามันล้ำค่าเกินกว่าที่ฉันจะกล้าเรียกร้องเสียอีก -********************- จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ในหน้าสุดท้ายของไดอารี่มีกระดาษแผ่นหนึ่งแทรกเอาไว้ ข้างในเป็นบทกลอนที่กล่าวถึงหญิงสาวที่เป็นเสมือนดวงดาราในรัติกาลอันมืดมิด สภาพกระดาษนั้นเก่าเหลือเกิน หากแต่เพียงมองเผินๆ ก็รู้ว่ามันถูกเก็บไว้อย่างทะนุถนอมราวกับว่านี่คือสัญญารักฉบับสำคัญจากคนสำคัญที่สุดของหัวใจ ภาพสเก๊ตที่ลงเงาบางๆ ไว้ด้วยดินสอเผยให้เห็นเวิ้งทะเลที่กว้างใหญ่และหาดทรายที่สวยงาม โขดหินสีดำทะมึนถูกจัดไว้ให้วางแนบกันอยู่สองก้อน ด้านหน้านั้นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนั่งเล่นกีตาร์อยู่ข้างๆ หญิงสาวผมยาวประบ่า แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าของคนทั้งคู่ แต่ดูจากอารมณ์ของภาพที่สื่อออกมาแล้วคงไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าพวกเขากำลังมีความสุขกันเป็นอย่างยิ่ง ดวงอาทิตย์โผล่พ้นจากเส้นขอบฟ้าเป็นสัญญาณของวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง ก้อนเมฆน้อยใหญ่ลอยละล่องให้เห็นเป็นเงาอยู่บนผืนฟ้ากระจ่างตา ถึงแม้จะเป็นเพียงภาพที่สเก๊ตด้วยดินสอ แต่ความสมดุลย์และความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดออกมานั้นกลับขับให้มันดูโด่ดเด่นและสวยงามอย่างที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ภายใต้รูปภาพมีคำบรรยายสั้นๆ เขียนไว้ว่า “ฉันมีทั้งยางลบและดินสอที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว แต่ที่ผ่านมานั้นฉันยังไม่เคยวาดชีวิตของตนเองได้เลย จนกระทั่งได้พบนาย แรงบรรดาลใจในการสร้างสรรค์ภาพวาดอนาคตของฉัน Until The Next Sun Rise, รักนายมาก และจะรักนายตลอดไป ยุนเฮจิน ” --------------------------- The END ------------------------------------ อ่านแล้วก็ช่วยติชมกันด้วยนะครับ ^^ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 08:44:53 จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 08:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฝากผลงานเอาไว้หน่อยดีกว่าครับ เรื่องแปลเรื่อง Restricted - ล๊อคหัวใจใส่กุญแจรัก  ลิขสิทธิ์สำนักพิมพ์แจ่มใส ออกวางจำหน่ายในงานสัปดาห์หนังสือนี้ สามารถดูรายละเอียดได้ที่นี่ http://www.jamsai.com/bookstore/basket.asp?proid=978-974-7671-01-8&submit=Detail&pg=&select1= เรื่องแปลเรื่อง The Bum Who Fell Into A Pothole - ลิขสิทธิ์สำนักพิมพ์แจ่มใส  ยังไม่ทราบวันวางแผง ทราบแต่วันส่งต้นฉบับซึ่งเหลืออีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้วแต่ยังแปลไม่จบเลย แง้ T^T อ่านตอนต่อตอนได้ตามลิงค์เลยคร้าบ http://www.jamsai.com/Story/Story.aspx?StoryID=69874 ขอบคุณอีกครั้งครับ จากคุณ : Aekio - [ 30 มี.ค. 50 09:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 31 มี.ค. 50 22:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าจัง T^T ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจดีค่ะ แบบว่าเล่าเรื่องจากไดอารี่ น่ารักดี เพราะส่วนใหญ่ผู้หญิงไม่ค่อยอยากเปิดเผยไดอารี่ลับของพวกเธอเท่าไหร่เน๊อะ ^__^ แต่สำหรับเฮจินแล้วมันคงเป็นการเปิดย้อนความหลังครั้งสุดท้ายที่มีความสุขที่สุด จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ สู้ๆ จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ 1 เม.ย. 50 22:55:22 ]