*
เดินเดี่ยวเปลี่ยวร้างอย่างคนเศร้า
มืดมัวหม่นเมาความนิ่งเฉย
อ้างว้างทางไกลไม่ถึงเลย
ยังไม่เคยถึงฝันวันสบาย
เหลี่ยวหน้าหาใครไม่เคยเห็น
เพียงเป็นคนผ่านแล้วพลันหาย
มีแต่เปลือกตัวเปล่าเฝ้าเดียวดาย
กอดเข่าคู้กายหัวใจราญ
ลมฉิวผิวแสบแทบด่าวดิ้น
เกือบสิ้นลมหายใจไม่ร้องขาน
เสียงแหบแห้งโหยโรยวิญญาณ
หมดลานไขเท่าไรไม่ก้าวเดิน
ยินเพียงเสียงแว่วแล้วแผ่วพราก
สุขจากใจหวิว...แค่ผิวเผิน
กอดแต่ลมห่มแต่เศร้า...เขามองเมิน
เป็นส่วนเกินเศษผงคงไม่เอา
ไหล่ลู่คู้หลังยังต้องเดิน
ต้องเผชิญแม้อับโชคโลกอับเฉา
ลากสังขารผ่านถนนอดทนเอา
บนทางเก่าเราเจ็บช้ำ...ย้ำทางเดิม
*
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 50 10:55:19
+*-+-*+-**-+--* เดินเดียวเปลี่ยวกาย +*-*-++-*++*-
