ความคิดเห็นที่ 1 .. ดอกกุหลาบแห่งชารอน : Cleverness & Wisdom กลางหุบเขาใกล้ ๆ ป่าเล็ก ๆ แห่งนั้น  อบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้นานาชนิด  ผีเสื้อลงแวะพักที่ทุ่งดอกไม้ในหุบเขาแห่งนี้  มันร่อนลงเกาะบนกลีบดอกไม้สีขาวดอกหนึ่ง “สวัสดีจ้ะ”  เสียงหวานแว่วทักทายจากเกสรสีเหลืองใจกลางดอก  “ข้าคือดอกเบญจมาศ  ถ้าท่านต้องการน้ำหวานก็เอาไปได้ตามสบายเลยนะจ๊ะ” “ขอบใจนะ”  ผีเสื้อตอบ  “ข้ากำลังหาเสบียงสำหรับการเดินทางไกลพอดี” “ไกลแค่ไหนล่ะจ๊ะ  ถ้าไปแค่ป่าเขียวใกล้ ๆ ท่านเอาไปพออิ่มหนึ่งมื้อก็คงได้  แต่ถ้าจะข้าเทือกเขานั้นไปข้าแนะนำว่าท่านควรนำน้ำหวานไปพออิ่มได้หนึ่งวันจะดีกว่า” ผีเสื้อลังเล  “ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าการเดินทางของข้าจะยาวไกลสักเพียงไหน  ข้ากำลังตามหาความฝันอยู่” ทันใดนั้น  ก็มีเสียงกระแอมไอดังมาจากร่มไม้เบื้องข้าง “แฮ่ม ๆ  ขอประทานโทษเถิด”  ผีเสื้อเพ่งมองตามทิศทางเสียงเข้าไปในเงาไม้  และเห็นดอกไม้สีแดงสดดอกใหญ่มีกลีบมากมายหลายชั้นเกิดอยู่บนเถาหนามอันกระหวัดรัดรอบต้นสนโบราณต้นหนึ่ง “ข้าคือกุหลาบยักษ์แห่งชารอน  ผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมากว่าแปดสหัสวรรษ” ดอกไม้สีแดงแนะนำตนเองด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล  ผีเสื้อจึงค้อมหัวคารวะ “ท่านผู้อาวุโส  ท่านมีสิ่งใดจะชี้แนะข้าอย่างนั้นรึ” เบญจมาศขาวทุกดอกบริเวณนั้นก็เงี่ยฟังแทบไม่ไหวกาย  ด้วยตั้งแต่พวกมันถือกำเนิดขึ้นมา  ยังมิเคยเห็นกุหลาบแห่งชารอนปริปากเอ่ยวาจาแม้แต่คราเดียว “มิกล้า  ข้าเพียงจะบอกว่าข้ารู้จักเจ้า” “เป็นไปได้อย่างไร  ตัวข้านั้นเพิ่งออกมาสู่โลกกว้างเป็นครั้งแรก  ทั้งเพิ่งเคยมา ณ ที่แห่งนี้เป็นคราแรกอีกด้วย” กุหลาบเฒ่ายิ้มด้วยกลีบสีแดงสดของมัน  ไม่ถือสาต่อความโผงผางของผีเสื้อ “ผีเสื้อธรรมดาไม่มีทางตามหาความฝันของมันพบ  เพราะการเดินทางจะกินเวลาเกินกว่าที่ชีวิตของพวกมันจะดำรงอยู่ได้” ผีเสื้อคอตก  “งั้นข้าก็คงหมดหวัง” “ข้ามิรู้จักเจ้า”  กุหลาบยักษ์แห่งชารอนเปลี่ยนคำพูดเสียดื้อ ๆ  แต่ก็ไม่ปล่อยให้ผีเสื้อเยาว์งุนงงนานนัก  “ผีเสื้อที่ข้ารู้จักเข้มแข็งกว่านี้มากนัก  ลักษณะของเจ้าใช้ได้  แต่จิตใจไม่ได้เรื่อง” “ผู้อาวุโส  ท่านหมายความว่าอย่างไร” “พวกข้าฟังแล้วก็งง  ตกลงท่านรู้จักผีเสื้อตัวนี้แน่หรือไม่”  เหล่าเบญจมาศแทรกแซงด้วยน้ำเสียงฉงนเหลือประมาณ “เมื่อสิบกว่าปีก่อน  ข้าเคยพบผีเสื้อสาว”  ดอกกุหลาบเฉลยเรื่องราว  “นางเป็นผีเสื้อจักรพรรดิ  ผู้ซึ่งห้าร้อยปีนับเป็นหนึ่งฤดูใบไม้ผลิ  อีกห้าร้อยปีนับเป็นหนึ่งฤดูใบไม้ร่วง “พวกเราแลกเปลี่ยนประสบการณ์  ระหว่างข้าผู้ซึ่งมีเวลาคิดใคร่ครวญเรื่องต่าง ๆ เป็นสหัสวรรษ  กับนางผีเสื้อผู้เดินทางไปแทบทุกซีกโลก “นางเป็นผีเสื้อที่ช่างพูดช่างจานัก  ทั้งยังมีปณิธานแจ่มชัด  นางบอกข้าว่านางตามหาความฝันของนางพบแล้ว  และกำลังเดินทางเพื่อนำความฝันนั้นไปเก็บไว้ยังที่ที่เหมาะสม” “ความฝันกระไรหรือท่านผู้อาวุโส” “ความฝันที่ยิ่งใหญ่”  กุหลาบยักษ์ตอบ  สีสันของมันเหมือนจะสดใสเจิดจ้าขึ้นคล้ายกำลังรำลึกถึงเรื่องที่ตรึงตราในใจอย่างไม่รู้ลืม  “เจ้าจินตนาการไม่ออกหรอกว่าความฝันนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด” “ข้าเชื่อ”  ผีเสื้อตอบอย่างสงบ  “ความฝันของข้าผู้ซึ่งถือกำเนิดได้ไม่กี่วัน  มีหรือจะกล้าเผยอเทียมกับผู้ซึ่งเห็นโลกมาเป็นพันปี” “บางครั้งเวลาก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”  กุหลาบเฒ่าชี้ให้เห็น  “แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า  ประสบการณ์และความคิดจำต้องอาศัยเวลาในการสะสมและตกผลึก” “แต่ท่านยังมิได้ตอบคำถามข้าเลยว่าความฝันของนางผีเสื้อคืออะไร” “ข้าตอบเจ้าไปแล้ว  ความฝันนั้น ‘ยิ่งใหญ่’  เหมือนกับที่ข้าจะบรรยายความไพศาลของท้องฟ้า  ข้าก็คงบอกได้แต่เพียงว่า ‘ไพศาล’” ผีเสื้อฟังดังนั้นจึงกระพือปีกบินขึ้น “ข้าไม่พอใจท่าน  เพราะท่านใช้ภาษาเป็นเครื่องกำบัง   ผู้ชาญฉลาดเกินไปเช่นท่าน  ข้าอยู่ใกล้ก็คงได้รับแต่ความโง่งมตอบแทน อย่ากระนั้นเลย  กุหลาบชราแห่งชารอนเอ๋ย  ท่านจงเฝ้าเกาะอยู่ตรงนี้และคิดใคร่ครวญต่อไปเถิด  เพราะข้าสมัครใจที่จะแสวงหาความรู้จากประสบการณ์ของตนเสียมากกว่า” กุหลาบยักษ์นิ่งเฉยไม่ตอบโต้  ทว่าเมื่อผีเสื้อบินจากไปแล้วมันจึงกล่าวกับเหล่าเบญจมาศ “เขาจะกลับมาหลังจากที่เขาตามหาความฝันพบ  ถึงเพลานั้นพวกเจ้าคงจะมิได้อยู่ชมดู  เพราะว่าเขาก็เป็นผีเสื้อจักรพรรดิ” เบญจมาศขาวกระซิบกระซาบข่าวใหม่ไปข้างหลังอย่างตื่นเต้น  กิ่งดอกไม้ลู่เป็นลูกคลื่นคล้ายลมพัดให้กิ่งไหว  แต่ใครจะรู้ได้ว่า  เหล่าบุปผาที่โน้มต้นนั้น  ด้วยเจตนาของมัน  หรือเจตนาของลมกันแน่             .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 มี.ค. 50 10:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 มี.ค. 50 10:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .. กระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ : Selfishness & Responsibility                      ครั้งนั้นยังมีเต่าธรรมดา ๆ ทว่าอายุยืนอย่างยิ่งอยู่ตัวหนึ่ง  มันเพิ่งรอดพ้นจากอันตรายถึงชีวิตมาหมาด ๆ  จึงใคร่จะเล่าเรื่องน่าตื่นเต้นให้ใครสักคนฟัง พอดีกับที่ผีเสื้อตัวเดิมนั่นล่ะ  บินผ่านทางนั้น “ช้าก่อนผู้มีปีกสวย”  เต่าโบราณร้องเรียกจากบึงโคลนเบื้องล่าง  “ท่านจะหยุดเป็นเพื่อนสนทนากับข้าสักประเดี๋ยวได้หรือไม่” ผีเสื้อได้ยินคำทักแล้ว  แต่ยังคงกระพือปีกอย่างเร่งร้อน  เพราะรู้สึกว่าตนยังเดินทางไปได้ไม่ไกลสักเท่าไหร่เลย “ขออภัย  ข้าไม่มีเวลาสำหรับการคุยเล่น  ข้ากำลังตามหาปลายักษ์และนกยักษ์ที่มีปีกใหญ่กว่าท้องฟ้า  ทั้งสองสิ่งนี้คือความฝันอันสูงสุดของข้า” “อา...”  เต่าครางเสียงยาวอย่างพอใจ  “เช่นนั้นก็ยิ่งวิเศษ  ท่านหยุดก่อนเถิด  ถึงแม้ข้าจะไม่ทราบว่านกและปลาเหล่านั้นอยู่ที่ใด  แต่ข้าเชื่อว่าสามารถให้สิ่งที่มีค่าต่อท่านได้” ถึงจะลังเล  แต่ผีเสื้อหนุ่มก็หยุดเกาะลงบนดอกหญ้าใกล้ ๆ “ท่านน่ะรึจะให้สิ่งที่มีค่าแก่ข้าได้  ดูสารรูปท่านสิ  ทั้งเทอะทะ  อืดอาด  สกปรก  เอาแต่นอนกระดิกหางในโคลนตม  ต่อให้ท่านยกตัวของท่านทั้งตัวให้แก่ข้า  ข้าก็ไม่เอาหรอก” “ฮ้า...จริงรึ  แล้วหากข้าจะบอกท่านว่ากระดองของข้านั้นมีลวดลายศักดิ์สิทธิ์จารึกอยู่  อันจะนำโชคลาภอำนาจ  แลความมั่งคั่งมาสู่ผู้ที่ได้ครอบครอง” “โชคลาภ?  อำนาจ?  แลความมั่งคั่งแล้วเป็นอันใด?  จะอย่างไรกระดองของท่านก็มิใช่ปลายักษ์และนกยักษ์ที่ข้ากำลังตามหาอยู่ดี  อย่ากระนั้นเลย  ท่านเอากระดองขี้ริ้วของท่านไปเสนอผู้อื่นเถิด  ส่วนข้า..ขอลา” เต่าโบราณไม่เพียงไม่มีโทสะ  ซ้ำยังหัวร่ออย่างเบิกบานใจยิ่ง  ผีเสื้อซึ่งกำลังจะผละจากไปเกิดความประหลาดใจ  จึงเปลี่ยนใจเกาะนิ่งอยู่ที่เดิม “ไฉนท่านจึงหัวเราะได้  ทั้งที่ข้ามิเห็นคุณค่าของท่านเลยแม้แต่น้อย” เต่าหยุดหัวเราะ  มันกระทุ่มตัวในปลักโคลนให้เลนสีน้ำตาลคล้ำกระเซ็นขึ้นอาบกระดองของมันอีก “ผู้มีปีกสวยเอ๋ย  อันความข้อนี้จะว่าไปก็ยาวนัก  แต่นักว่าทำให้ข้าเข็ดหลาบไปจนตายเลยเทียว”  เต่าโบราณเว้นวรรคไปครู่หนึ่งจึงเริ่มเรื่องเล่าของมัน “เมื่อข้ายังหนุ่มกระทง  ข้าแสนจะภูมิใจในลักษณะอันงดงามของตน  ได้แก่ลวดลายศักดิ์สิทธิ์บนกระดองอันสวรรค์ได้ประทานแก่ข้าแต่กำเนิด  ลวดลายบนหลังข้านั้นงดงามมาก  ในตำราโบราณถึงกับกล่าวเอาไว้ว่าเต่าที่มีกระดองเช่นข้าถือเป็นร่างจำแลงของเสียนอู่ (เต่ามังกร)  ข้าจึงหยิ่งทระนงและเดินเชิดคอไปในหมู่เต่า “ครั้นแล้ว  ข้าก็ถูกจับได้โดยชาวประมง  เมื่อชายชาวประมงนำไปเร่ขายก็มีบัณฑิตผู้หนึ่งมาพบลักษณะอันงดงามของข้า  จึงนำตัวข้าไปถวายแก่เว่ยอ๋อง  กษัตริย์แห่งแคว้นฉู่  กษัตริย์ชื่นชมในความงามของข้ามาก  แต่ข้ากลับเสียใจที่สุดในชีวิต  เพราะทราบดีว่าลักษณะอันสมบูรณ์พร้อมของตนจะนำภัยมาถึงตัวข้าเสียแล้ว “ข้าจึงขอร้องต่อกษัตริย์ว่า   “ข้าแต่ราชาแห่งแคว้นฉู่  ข้าทราบดีว่าเมื่อข้าตกมาอยู่ในมือของท่าน  ข้าคงมิอาจรอดพ้นชะตากรรมไปได้  แต่ท่านเอย  โปรดฟังคำวิงวอนสุดท้ายของข้าก่อนเถิด” กษัตริย์รีบตอบทันที “ได้สิ  เจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์  เจ้าจะร้องขอข้าสักกี่ข้อก็ได้  แต่มีข้อเดียวที่ข้ามิอาจอนุญาต  คือการปล่อยตัวเจ้าไป  เพราะไม่มีผู้ใดที่จะปล่อยสมบัติอันทรงค่าขนาดนี้ให้หลุดมือกลับไปอยู่กับเปือกตม” ข้าแทบสิ้นหวังเมื่อฟังคำเว่ยอ๋อง  แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “แล้วหากข้าจะขอแลกตัวข้ากับ...” “ข้ามิยอมแลกตัวเจ้ากับสิ่งใดทั้งสิ้น”  เจ้าแห่งแคว้นฉู่ตอบทันควัน “ช้าก่อนราชา  สิ่งที่ข้าจะแลกย่อมสมน้ำสมเนื้อ  ข้าได้ยินมาว่าอาณาจักรแห่งนี้แตกกระจายออกเป็นส่วน ๆ  ท่านมีปณิธานรวบรวมแว่นแคว้นหรือไม่ ” “แน่สิ”  กษัตริย์ตอบ  “กำลังทหารของข้าก็พร้อมพรั่ง  เสบียงก็มีพอเลี้ยงคนได้เป็นล้าน  ทั้งยังมียอดขุนพลมากมาย  แต่ช่างน่าแค้นใจนักที่บุกแคว้นหยวย  แคว้นเส้าเท่าไหร่ก็ไม่แตกเสียที” “ท่านมียอดขุนพล  แต่ยังขาดยอดเสนาธิการ  ข้าได้ยินมาว่ามียอดคนอยู่ผู้หนึ่ง  ความคิดและอุบายของท่านผู้นั้นลึกล้ำยิ่งกว่าห้วงมหรรณพ  หากท่านได้ตัวเขามาการรวมแว่นแคว้นของท่านย่อมสำเร็จเป็นแน่” เว่ยอ๋องฟังดังนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครึ่งค่อนวัน  แต่ในที่สุดก็ทอดถอนใจ “เฮ้อ..  ข้อเสนอของเจ้าฟังแล้วยั่วยวนใจข้านัก  ก็ได้  เต่าวิเศษแลกยอดคน  แต่ข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเจ้ามิได้โป้ปดมดเท็จ” ข้าจึงตอบไปว่า  “เต่าศักดิ์สิทธิ์มีหรือจะมุสา  หากข้าโกหกข้าก็เป็นได้แค่ลูกเต่าหลานเต่าเท่านั้น  ท่านนั่นล่ะรีบเอาข้าไปปล่อยริมแม่น้ำก่อนแล้วข้าจึงจะยอมบอกสถานที่ซึ่งยอดคนผู้นั้นซุ่มซ่อนอยู่” กษัตริย์ฟังแล้วไม่พอใจจึงโต้แย้ง “แล้วไฉนข้าจะต้องเชื่อใจผู้ที่มิเชื่อใจข้าด้วยเล่า” “เพราะงูพิษ ๑  สตรี ๑  กษัตริย์ ๑  สามสิ่งนี้กลับกลอกไปมา  มิอาจไม่ระวัง” เว่ยอ๋องจนปัญญา  จึงนำข้าไปปล่อย” “แล้วท่านได้ทำตามสัญญาหรือไม่” “ข้าย่อมทำตามสัญญา”  เต่าตอบพร้อมรอยยิ้ม  “แต่ข้ามิได้รับรองผลกับเว่ยอ๋อง  ว่าต่อให้เขาส่งเอกอัครราชทูตไปเชิญยอดคนผู้นั้นมาปกครองแว่นแคว้นแทนตนแล้วจะได้ตัวท่านผู้นั้นมา” “ข้ามีข้อสังเกต”  ผีเสื้อออกปาก  “เรื่องนี้อย่างมากก็เป็นนิทานอุทาหรณ์สำหรับสอนใจลูกเต่าหลานเต่า  มิเห็นว่าจะมีคุณค่าอันใดกับข้า  ช่างเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์นัก” “ฮ่า ๆๆๆ”  เต่าโบราณหัวร่ออีกครา  “ไร้ประโยชน์อันประเสริฐ  ท่านอย่าลืมสิ  ปีกสวย ๆ ของท่านก็ล่อตานัก  หากมิหัดเรียนรู้ความไร้ประโยชน์ไว้แต่เนิ่น ๆ  สักวันชีวิตท่านคงปลิดปลง” “แต่ข้ากลับเห็นแตกต่าง”  ผีเสื้อแย้งอย่างไม่ยอมแพ้  “ความไร้ประโยชน์ของท่านอย่างไรก็เป็นความไร้ประโยชน์  แทนที่ท่านจะหลีกเร้นมาอยู่กับป่าและนก  สู้อุทิศตนเพื่อประโยชน์สุขของส่วนรวมจะไม่ดีกว่ารึ  หากท่านอยากจะนอนกระดิกหางเล่นในโคลนตม  ก็เชิญนอนไปแต่เพียงผู้เดียว  เพราะข้ามิอยากเป็นคนเห็นแก่ตัวผู้แสร้งทำเป็นไร้ประโยชน์อย่างท่าน  ดังนั้น...ข้าขอลา” พูดจบผีเสื้อหนุ่มก็บินหนี  ส่วนเต่าโบราณก็ไม่รั้งไว้อีก  มันเข้าใจผู้มีอุดมการณ์อย่างผีเสื้อและรู้ว่าไม่ควรขัดขวาง “ถ้าเจ้าอายุยืนพอ  สักวันเจ้าจะเป็นอย่างข้า” เต่าตัวนั้นกล่าวทิ้งท้าย  แล้วจึงคลุกโคลนเล่นต่อ .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 30 มี.ค. 50 10:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นมัสการค่ะหลวงพี่ แหมตอนแรกก็งง ไม่เห็นหลวงพี่ในเวบนานมาก ที่แท้ก็หลบมาปลีกวิเวกนี่เอง อนุโมธนาด้วยนะหลวงพี่นะ วันนี้มาอ่านงานของหลวงพี่คนแรกอีกแล้ว สีกาว่างานหลวงพี่ยามนี้ ใสมากเลย แต่ในความใสหลวงพี่ก็แฝงอะไรไว้ด้วยนะ ใครที่ได้อ่านแล้วจะได้อะไรไม่มากก็น้อยค่ะ สาธุค่ะ นมัสการลาแล้วค่ะ บวชกี่วันคะหลวงพี่ จากคุณ : vannessia - [ 30 มี.ค. 50 12:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “บางครั้งเวลาก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ” “แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ประสบการณ์และความคิดจำต้องอาศัยเวลาในการสะสมและตกผลึก” กิ่งดอกไม้ลู่เป็นลูกคลื่นคล้ายลมพัดให้กิ่งไหว แต่ใครจะรู้ได้ว่า เหล่าบุปผาที่โน้มต้นนั้น ด้วยเจตนาของมัน หรือเจตนาของลมกันแน่ ชอบ 2 ท่อนนี้ จากเรื่องแรก ส่วนเรื่องที่ 2 นึกถึงคำที่เคยได้เจอมา มีหลายๆคนเค้าอยากให้เราเด่นดัง แต่ด้วยความเด่นดังนั้นแล จะเป็นสิ่งที่กลับมาทำลายเรา จากคุณ : ป๋อมแป๋มน้อย (pommania) - [ 30 มี.ค. 50 18:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับหลวงพี่ เห็นเขียนๆ งานอยู่ มาบวชแล้ว ก็ ขออนุโมทนาด้วยนะครับ งานที่เอามาให้อ่าน ก็มีสาระประโยชน์ ปรัชญาลึกซึ้งดี มาตามอ่านต่อก็แล้วกันครับ จากคุณ : คมลิขิต - [ 30 มี.ค. 50 18:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นมัสการค่ะหลวงน้อง ค่ะ ดิฉันเคยอ่านเรื่องนั้น สนุกมากๆ ฮาสุดๆ ส่วนนิทานที่อ่านตอนนี้ ได้แง่คิด ได้ทบทวนหลายๆอย่างกับตัวเอง เป็นประโยชน์มากๆค่ะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 31 มี.ค. 50 09:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วิถีย่อมอาจแตกต่าง จากคุณ : scottie - [ 31 มี.ค. 50 22:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุก ๆ ๆ ครับ ตื่นเต้นกะผีเสื้อน้อย จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 2 เม.ย. 50 18:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีใจที่มีคนเอานิทานเก่าๆมาคงแก่นเอาไว้ จากคุณ : podduang-pk - [ 23 เม.ย. 50 16:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากและเหมาะกับทุกเพศทุกวัยมากค่ะ ขอบคุณที่นำมาลงเว๊บให้อ่านค่ะ จากคุณ : Ratchaneewan - [ 17 พ.ค. 50 16:18:05 A:58.8.58.84 X: ]