วันเก่าๆ...คนเก่าๆ

เมื่อวานแวะไปแสดงความยินดีกับน้องคนหนึ่ง  เคยร่วมงานกันนานมากแล้ว (ห้าปีนานไหม)  วันนี้เขาเดินตามความฝันของเขาและเพื่อนๆไปได้อีกก้าวที่เรารู้สึกดีด้วยจริงๆ  ตอนแรกก็ลังเลว่าจะไปดีมั้ย  สุดท้ายก็ไปแหละ  เจอหน้ากันเขาขอกอด  ก็คงจะด้วยความคิดถึง  แต่ไอ้เราเนี่ยก็กอดใครไม่ค่อยเป็น  ที่สำคัญไม่ชอบให้ผู้ชายมาโดนตัว (นั่นปะไร  ถึงได้อยู่จนป่านนี้)  ก็ถอยหลังทันที  ยิ้มแหยๆ (ไม่รู้เห็นรึเปล่า  เพราะเขาสายตาเลือนลาง)  บอกขอนะ....ไม่สะดวก  (เล่าให้เพื่อนฟังมันบอก...กลัวอดใจไม่ไหวสิแก)  ก็ได้คุยกันนิดหน่อย  เกรงใจเขาต้องไปเตรียมตัว  แล้วก็ไม่อยากอยู่นาน  ไม่ค่อยชอบที่ที่มีคนเยอะๆ

เดินออกมาจะกลับแล้วก็เจอน้องอีกคน  คนนี้เขาตาบอดสนิท  เราก็ยิ้มอยากจะลองให้ทายดูว่าจำได้รึเปล่า  ก็เอามือแตะตัวเขาก่อน  แล้วก็ถามว่าจำได้ไหม (อันที่จริงกับคนตาบอดเนี่ยไม่ควรทำอย่างนี้นะ  แต่ด้วยว่าไม่ได้เจอกันนานอยากลองให้เดาเล่นๆ)  เขาก็จำไม่ได้  น้องอีกคนก็เลยบอกว่า..พี่...ไง  เขาก็ทวนชื่อแล้วไม่ว่าอะไรต่อ  เราสิจ๋อย  ก็เลยเดินออกมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ  มันไม่ถึงกับเสียใจอะไรหรอกนะ  เพราะเราเองก็ความจำไม่ดี  ตอนเดินเข้าไปเจอน้องผู้หญิงไหว้ยังงงๆ  เขาต้องแนะนำตัวเลยเพราะหน้าดิฉันเอ๋อมาก ซึ่งเราก็ยิ้มแล้วขอโทษที่จำไม่ได้ (ก็เขาสวยขึ้นด้วยนะ)  แต่ความรู้สึกยินดีที่เจอน้องคนแรกมันวูบหายไปเลย

เวลาเราไปในที่ต่างๆแล้วบังเอิญไปเจอเพื่อนเก่า  คนเคยรู้จัก  คนที่เคยเข้ามาช่วงหนึ่งของชีวิตเรา  เรารู้สึกยังไงกันบ้างนะ  ถ้าหากในช่วงเวลาที่เคยมีร่วมกันเป็นช่วงเวลาดีดี  ฉันเชื่อว่าเราจะยิ้ม  หรืออาจจะมีโบกมือทักด้วยความยินดี  เพราะความทรงจำที่เราเคยมีกับเขามันเป็นส่วนที่ดีใช่ไหม  แต่ถ้าเราบังเอิญเดินไปเจอกับใครที่ (อาจจะ) เคยทำความเสียใจให้เรา  เราจะยิ้มกับเขาไหม

ครั้งหนึ่ง...เดินอยู่บนถนนไกลบ้านไกลเมือง  ที่เขาว่าโลกแคบก็คงจะจริง  เดินไปเจอกับเพื่อนเก่าสมัยมหา’ลัย ที่กรุงเทพฯ  ซึ่งไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วเนื่องจากเราเองที่ไม่ชอบการพูดจาบางอย่างของเขา (ซึ่งเขาก็อาจไม่ชอบของเราเหมือนกัน) เลยทิ้งช่องห่างจนที่สุดก็ไม่ได้มีการติดต่อพูดคุยกันเป็นปีๆ  ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นั่น  แต่เราเองเป็นฝ่ายเรียกเขาก่อน  ไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องราวในอดีตจะมีผลอะไร  ดูท่าทางเขาตกใจที่เราไปทักเขา (คาดว่าเขาจะเห็นเราแล้วล่ะ  เพราะหน้าผากเถิกเด่นเป็นสง่าเสมอๆ  เพื่อนๆบอกแกอยู่ตรงไหนฉันก็หาเจอ)  เราก็ถามไถ่ทุกข์สุขแล้วก็แยกย้ายไป  ตอนนั้นยังอดสงสัยกับตัวเองไม่ได้ว่า  เราลืมความรู้สึกเก่าๆไปหมดแล้วเหรอ  ก็ไม่ใช่นะ...เพียงแต่ว่ามันไม่ใช่อะไรที่ร้ายแรงใหญ่โตมั้ง  

แต่กับเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่เรารักมาก  ทำให้ทุกอย่าง  แต่สุดท้ายเรากลับโดนทั้งใส่ร้ายและทรยศอย่างเจ็บปวด  เมื่อมาเจอกันอีกครั้ง  ที่ต่างคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่  เขาเข้ามาทักทายอย่างสนิทสนมประหนึ่งเหมือนวันร้ายๆที่เขาเคยทำกับเราไม่เคยเกิดขึ้น  ฉันจำวันนั้นได้ที่ตัวเองมองเขาด้วยสายตาเฉยเมย  พูดนับคำได้แล้วขอตัวอย่างแทบจะทันที  มารู้ทีหลังว่าเขาไปบอกกับคนอื่นๆด้วยว่า  เขาหน่ะสนิทกับฉันมาก  เวลาใครมาถามฉัน ฉันก็จะตอบว่า...ใช่..ฉันเคยสนิทกับเขา  แต่ไม่ได้คบกันแล้ว  ฉันร้ายไหม  ฉันไม่ได้โกรธและเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมานานนม  เพียงแต่ปัจจุบันฉันไม่ได้มีเขาในวงจรชีวิตแล้วต่างหาก

พอมานึกถึงกับน้องตาบอดที่เจอเมื่อวาน  ฉันเคยไปทำอะไรให้เขาโกรธฉันมากหรือเปล่านะ  ฉันไม่รู้จริงๆ  ตอนทำงานร่วมกันก็มีเถียงกันบ้าง  แต่คนที่จะโดนว่าแรงๆหน่ะ  มันเป็นฉันนี่นา  แล้วทำไมน้องคนแรกดีใจที่เจอฉันอย่างนั้น  คิดไปแล้วปวดหัว  เพราะยังไงพวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของฉัน  ช่วงเวลาหลายเดือนที่ร่วมงานกัน  มันไม่สุขนัก  แต่มันเป็นความตั้งใจดีดีที่ทุกคนมีให้กัน  เมื่อผ่านมาแล้ว  ฉันแก้ไขอะไรไม่ได้  รู้แต่ฉันได้ทำดีที่สุดและไม่เสียใจที่ได้ทำมัน

เมื่อวานที่ถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า  ที่จริงก็เห็นพระอาทิตย์กระดุ๊กกระดิ๊กให้ตัวเองพ้นจากขอบฟ้าแทบทุกเช้าวันทำงาน  แต่เมื่อวานรู้สึกพระอาทิตย์ฉายแสงอบอุ่นกว่าปกติ (แล้วยังมีเครื่องบินขึ้นจากดอนเมืองอีก...เย้)  บางทีพระอาทิตย์คงจะรู้ว่าแสงของท่านนั้นมันร้อนแรงเหลือเกิน  เกินที่ใครๆจะสู้ไหว  เลยลดดีกรีช่วงเช้าลงหน่อย  ความอบอุ่นจากลำแสงที่ค่อยๆสาดมาทำให้ฉันรู้สึกดีกับชีวิตมากขึ้นจริงๆ  แม้ว่าความทรงจำจะถูกเรียกออกมาด้วยความเต็มใจหรือไม่  คนเก่าๆที่เราอาจจะบังเอิญได้ไปพบเจอจะทำให้เราต้องกลับมาคิดมาก  หรืออมยิ้มไปได้หลายวัน  แต่พรุ่งนี้จะมาถึงพร้อมกับแสงของความหวัง  ขอบคุณวันเก่าๆ...คนเก่าๆ...ที่ทำให้มีอะไรให้นึกถึงให้ได้เตือนตัวเอง  แล้วเราอาจจะได้พบกันอีก

******************************

ชาราบูน