ความคิดเห็นที่ 1 ชายข้างห้องเอาสก๊อตเทปปิดปากผู้หญิงคนหนึ่ง (ซึ่งผมรู้ว่าเขาเช่าห้องอยู่คนเดียว ไม่ได้อยู่กับแฟนหรือภรรยาแต่อย่างใด) เขาใช้เชือกเส้นใหญ่พันข้อมือไว้ซะแน่นจนยากแม้จะบิดข้อมือ เธอจึงได้แต่ดิ้นทุรนทุรายเหมือนปลาโดนเบ็ดเกี่ยว ผมได้ยินเสียงร้องอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ ผมไม่รู้หรอกว่าเธอเห็นผมหรือเปล่า สักพักผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตู แต่ไม่ใช่ประตูห้องผมหรอก ก๊อก ก๊อก “ใครครับ” ชายข้างห้องพูดขึ้น ไม่มีเสียงตอบ ก๊อก ก๊อก “เดี๋ยวครับๆ” เขาจิกหัวเธอลากไว้ที่มุมอับตาข้างเตียง ซึ่งไม่สามารถมองจากด้านนอกเข้ามาได้ เว้นแต่จะเดินเข้ามาอีกสักสองสามก้าวจากหน้าประตูก็สามารถสังเกตเห็นได้ไม่ยาก...แต่ผู้หญิงคนนั้นขัดขืนโดยการเตะขาดิ้นพล่านไปมาขณะที่เขากำลังลาก--เขาเลยประเคนเข้าหนึ่งหมัด หัวคิ้วของเธอแตกทันที และมีเลือดไหลซิบๆจากบาดแผลบนขมับ สีหน้าของเธอเจ็บปวด เธอคงยอมจำนนแต่โดยดี ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะห้องดังขึ้นตามด้วยเสียงเปิดประตู ช่วงนั้นผมได้ยินแต่บทสนทนา เพราะเกินระดับสายตาของผมที่จะมองเห็น “สวัสดีครับ ผมเจ้าของห้องฝั่งตรงข้าม” “ว่าไงครับ” “ผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง มาจากห้องของคุณหรือเปล่า” “ครับ” “มีอะไรหรือเปล่าครับ” “เปล่าครับ” เขาตอบเสียงเรียบดั่งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่ผมเองก็เห็นเหตุการณ์นั้น เขาเก็บอารมณ์ได้ดีจริงๆ “แต่ผมได้ยินจริงๆนะครับ” “คุณอยากจะรู้ความจริงหรือ” เขาพูดแล้วเบาเสียงลงมานิดหนึ่ง “คือผมกำลังทำเรื่องส่วนตัวกับแฟนผมน่ะครับ แล้วพอดีเธอ ... คุณเข้าใจไหม” เขาพูดตะกุกตะกัก “แบบว่า ... เธอกำลังถึงจุดสุดยอด เลยเผลอตัวร้องออกมาซะดัง” “แล้วเธออยู่ไหนครับ” ชายห้องฝั่งตรงข้ามยังไม่ลดความพยายาม “ที่รัก ที่รัก” เขาหันหน้าแล้วตะโกนเข้าไปในห้อง “เธออยู่ในห้องน้ำน่ะครับ เธอคงไม่อยากจะออกมาโชว์รูปร่างให้คนแปลกหน้าเห็นสักเท่าไหร่ นอกจากว่าคุณอยากจะเห็นแฟนผมนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำจริงๆ ผมก็จะเรียกให้” “งั้น ไม่เป็นไรหรอกครับ” “ขอโทษนะครับที่เสียงดัง” “ครับ” เขาตอบแบบขอทีไปที ชายข้างห้องปิดประตู เดินเข้ามาในห้อง มองดูผู้หญิงคนนั้นสักพักแล้วตบเธอฉาดใหญ่ “เกือบไปแล้วเห็นไหม เสียงดังดีนัก” คุณอาจจะสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปช่วยหรือบอกชายห้องตรงข้ามว่าเขาสามารถมองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นผ่านรูนี้เพื่อจะได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น...โธ่ ถ้าผมทำแบบนั้นหนังเรื่องนี้ก็คงต้องถึงกาลอวสานอย่างรวดเร็ว...เพราะลึกๆแล้วผมเองอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียวมากกว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมเองก็รู้สึกเบื่อๆ ไม่มีอะไรทำ บางทีเรื่องนี้อาจจะนำความตื่นเต้นมาสูบฉีดร่างกายที่กำลังเหี่ยวเฉาลงไปทุกวันก็ได้ ชายข้างห้องถือค้อนหงอนเดินไปเดินมาหน้าร่างของหญิงสาวผู้โชคร้าย เธอนั่งคอตก เหมือนรับรู้ว่ายังไงซะเธอก็ไม่มีทางรอดพ้น เวลาของเธอจวนเจียนจะหมดเร็วๆนี้...หนึ่งวัน...สองหรือสามชั่วโมง หรือว่าเร็วๆ นี้ ผมก็ไม่รู้ ตอนนั้นเองที่ผมเกิดอาการสงสารเธอขึ้นเมื่อนึกถึงสภาพตนเองในสถานการณ์เดียวกัน ชายข้างห้องยังเดินไปเดินมาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วเขาก็ฟาดค้อนลงกลางหัวดังผลัวะ เธอล้มตัวนอน ร่างกายเธอกระตุกอย่างรวดเร็วและรุนแรง ตาของเธอเหลือกขึ้นข้างบนทั้งสองข้าง เลือดแดงฉานไหลจากศีรษะลงพื้น เขายืนมองเธอสักพักแล้วก็ดึงสก๊อตเทปที่ปิดปากของเธอออก น้ำลายผสมเลือดไหลย้อยลงมาจากคางเป็นฟองรวมถึงบางสิ่งที่ร่วงลงมาจากปาก ผมคิดว่าเป็นฟันของเธอสักสองสามซี่ แล้วเขาก็ทุบหัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายเธอไม่ไหวติง เขาหยิบมีดด้ามใหญ่ แล้วลากเธอไปทางระเบียง (ผมคิดว่าเขาน่าจะลากเธอไปที่ห้องน้ำด้านนอก) โดยที่เธอไม่ได้แสดงอาการขัดขืนเช่นตอนแรก ก็แน่นอนล่ะ...เธอตายแล้ว ตอนนี้ฉากหน้าของผมคือห้องที่ว่างเปล่า สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวอยู่คือเลือดบนกำแพงที่ไหลลงพื้นตามแรงโน้มถ่วง ในความคิด ผมเห็นชายข้างห้องกำลังหั่นอวัยวะของเธอเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย รูปร่างของเขาสูงใหญ่ คงเป็นพวกกระดูกหนาตั้งแต่กำเนิด เหมือนคนฆ่าหมูในโรงเชือดไม่มีผิด ถ้าเขาออกแรงหน่อย เขาคงสับขาของผู้หญิงคนนั้นให้ขาดภายในทีเดียวเลยก็ได้ ไม่รู้ว่าผมอ่านหนังสือสยองขวัญมากเกินไปหรือเปล่า ความคิดของผมจึงดูมืดหม่นเหมือนคนมองโลกในแง่ร้ายแบบนี้ ผมถอนหายใจ ตอนนี้เองที่ผมคิดที่จะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเขา ผมจึงอยากเฝ้าติดตามว่าเขาทำอะไร เขาไปไหน แต่ผมคิดว่าหญิงผู้เคราะห์ร้ายรายนี้ไม่ใช่เหยื่อรายแรก แต่เขาจะทำเรื่องราวแบบนี้ไปทำไม นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะค้นหาคำตอบด้วยตนเอง ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตู--ผมรีบวิ่งไปที่ประตูแล้วส่องผ่านตาแมว เห็นชายห้องฝั่งตรงข้ามเดินออกจากห้อง จากนั้นผมก็กลับมาแอบดูผู้ชายข้างห้อง ผมเห็นเขาเอากระเป๋าสีดำใบใหญ่วางบนพื้น นั่งใส่รองเท้าบนเตียง กำลังเตรียมตัวออกจากห้องเช่นกัน ผมมองเขาออกจากห้อง แล้วแอบดูที่ระเบียง เห็นเขาขับรถกระบะออกไปจากหอพัก คุณคิดอย่างผมไหมว่าของในกระเป๋าคือศพของผู้หญิงเคราะห์ร้ายคนนั้นแน่ๆ ให้ตายสิ  ผมนึกภาพเวลาตอนเปิดกระเป๋าออกมามันคงหล่นตุบบนพื้นเหมือนเนื้อหมูสดๆ ผมไม่เคยเห็นของจริงหรอกว่าเวลาอวัยวะในร่างกายถูกตัดรูปร่างจะเป็นเช่นไร สิ่งที่ผมเคยเห็นในหนังคงเทียบไม่ได้เลยกับเรื่องจริง ผมอยากอาศัยช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่แอบย่องเข้าไปในห้องเขาจริงๆ ไปดูสิว่าในห้องของเขามีอะไรที่พิเศษจากคนธรรมดา จานชามแก้วน้ำของเขาอาจจะทำมาจากอวัยวะต่างๆในร่างกายของคนก็ได้ (ผมนึกภาพตามนิตยาสารรวมฆาตกรต่อเนื่อง หนึ่งในนั้นชื่อเอ็ด กีน เขาถลกหนังผู้หญิงแล้วเย็บเป็นเสื้อ ใส่เต้นระบำยามค่ำคืน) จริงอยู่ว่ามันดูน่าขนลุก แต่ถ้าเราอยู่กับอะไรไปนานๆ จิตใจของเราก็สามารถปรับสภาพจนกลายเป็นความรู้สึกชินชาจนเห็นเรื่องเหล่านั้นเป็นความคุ้นเคยได้เอง ผมอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้มนุษย์เป็นคนโรคจิต อะไรคือแรงยั่วยุที่ทำให้เขาต้องฆ่าคน คงจะเป็นเพราะในวัยเด็กเขาไม่ได้รับการปลูกฝังด้านจริยธรรมหรือคุณธรรมงั้นเหรอ หรืออาจจะเป็นเพราะเขารู้สึกว่าเขาอยากจะระบายความเครียดจากสังคมห่วยๆ ผมไม่รู้จริงๆ หรอกว่าคำตอบคืออะไร แต่ผมรู้อย่างเดียวว่าโลกเล็กๆ ใบนี้มันโหดร้ายขึ้นทุกวัน ต่างคนต่างเอาตัวรอดโดยไม่มองคนรอบข้างเพราะคิดกันว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ผมรู้ว่าผมเองก็มีความเห็นแก่ตัวและความโหดร้ายฝังอยู่ในจิตใจเช่นกัน เพราะผมเองก็รู้สึกสะใจและได้ระบายความโหดร้ายโดยการยืมมือคนอื่นให้ทำในสิ่งที่ผมไม่กล้า ราวกับห้องผมมีโทรทัศน์เครื่องใหม่ และมีช่องโปรดที่ผมชอบเปิดดูอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ผมเองไม่อยากฆ่าใครหรอก เพราะผมคงไม่มีความกล้าพอที่จะทำเรื่องแบบนั้น ใช่ ทั้งหมดคงอยู่ที่ความกล้า เขาคงมีความกล้ามากว่าผมเขาถึงไม่กลัวที่จะทำสิ่งเลวร้าย มันอาจจะเป็นรสนิยมของเขาก็ได้ จะว่าไปรสนิยมมันเป็นเรื่องไม่ผิดไม่ใช่เหรอ เหตุนี้เองฆาตกรโรคจิตส่วนใหญ่ถึงไม่โดนประหารชีวิต แต่พวกเขาแค่เข้าโรงพยาบาลประสาทเพื่อพักฟื้นตัวให้ดีขึ้น รอเวลาเป็นอิสรภาพเท่านั้นเอง จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 31 มี.ค. 50 00:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หนึ่งทุ่มครึ่ง...ผมออกจากห้องเพราะหิวข้าว (ผมมัวแต่คิดถึงเรื่องชายข้างห้องเสียจนลืมคิดถึงร่างกายตนเองเสียสนิท) อีกอย่างชายข้างห้องก็ยังไม่กลับ ผมเบื่อจนไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีให้หายเซ็ง ระหว่างทางผมก็เดินสวนชายข้างห้องอย่างบังเอิญ ผมแกล้งเดินผ่านเขา พอคล้อยตา ผมก็ค่อยๆเดินกลับห้องเพื่อดูต่อว่าเขาจะทำอะไร เขานั่งบนเตียง เปิดดูทีวี แต่สายตาของเขาไม่ได้จับจ้องอยู่ที่หน้าจอทีวีเลยสักนิด แล้วเขาก็จดบางสิ่งลงบนสมุด เขาอาจจะจดบันทึกประจำวัน หรือเขียนอะไรสักอย่าง ผมไม่เห็นหรอก เขาเขียนแล้วขยำทิ้ง--เขียนแล้วขยำทิ้งจนจะหมดเล่ม จากนั้นเขาก็นอนหลับ ผมเฝ้าดูเกือบยี่สิบนาทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นราวกับเป็นชีวิตของคนทั่วๆ ไปที่ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ผมจึงออกจากห้องไปร้านอาหารตามสั่งชั้นล่าง ผมเดินผ่านชายห้องฝั่งตรงข้าม เขาทักผมด้วยน้ำเสียงเบาจนเหมือนกระซิบว่า “ได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังออกมาจากข้างห้องไหม” ผมลังเลว่าจะพูดความจริงหรือจะพูดโกหก จนสุดท้ายผมก็ตีหน้าตายพูดว่า “ได้ยิน...อะไรเหรอครับ” “เสียงผู้หญิงได้ยินบ้างไหม” “ไม่ได้ยินเลยครับ ผมนอนทั้งวันเลย” “นี่แหละชีวิตนักศึกษา” เขาตอบ “ผมเรียนจบแล้วครับ เพิ่งจบปีนี้เอง” “อ้อ ... ขอโทษที ทำงานอะไรเหรอ” “ผมเป็นนักเขียน” “ลงนิตยสารหรือเขียนลงหนังสือ” “นิตยสาร เป็นบทความเล็กๆ” ผมตอบห้วน “เขาว่านักเขียนส่วนใหญ่จะได้แรงบันดาลใจมาจากนักเขียนที่ชอบอ่านหรือไม่ก็อาจจะเขียนจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง” “ผมก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” ผมเห็นด้วย และคำพูดนั้นเป็นประโยคแรกที่ผมไม่ได้โกหก “คุณชอบเขียนแนวอะไรเหรอ” “แนวรักๆ ครับ ไม่ค่อยเครียดดี” “ทำไมไม่ลองเขียนจากเหตุการณ์จริงบ้างล่ะ น่าสนใจนะ” “ความจริงผมก็กำลังคิดจะเขียนนิยายจากเหตุการณ์จริงเรื่องหนึ่งอยู่พอดี” “เขียนเสร็จแล้วเอามาให้ผมดูบ้างสิ” เขาพูดต่อ “ความจริงผมก็ชอบอ่านนิยายนะ แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาเลย กลับมาบ้านมาเหนื่อยๆ พอหัวถึงหมอนก็นอนหลับเป็นตายแล้ว” “ถ้าคุณชอบจริงๆ คุณก็หาเวลาทำสิ่งที่คุณชอบได้เองแหละ” “อืม” เขาพูดตัดบท “ขอโทษที ผมรบกวนเวลาคุณมามากแล้ว เดี๋ยวผมเองก็ต้องไปทำงานต่อเหมือนกัน โชคดีครับ” “ครับ” เขาพูดแล้วเดินสวนผมเข้าห้องไป ดูจากชุดฟอร์ม เขาน่าจะทำงานในออฟฟิต ตำแหน่งคงไม่สูงนัก เพราะผมเคยเห็นภายในห้องของเขาประกอบด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาถูกๆ มีโต๊ะ เตียง โทรทัศน์แบบที่ใช้กันตามหอพักทั่วๆไปนั่นแหละ--ห้องของเขาเป็นห้องสุดท้ายในชั้น ส่วนข้างห้องเขา (นั่นหมายถึงห้องที่อยู่ตรงข้ามผม...งงไหม) เป็นห้องของนักศึกษาสาวสองคนที่ไม่ค่อยอยู่ห้อง ผมเจอเธอไม่ถึงสองครั้งเท่านั้น แล้วก็ไม่อยากจะเจอเธอด้วยเพราะพวกเธออ้วนยังกับหมูตอน ส่วนสูงประมาณร้อยหกสิบ น้ำหนักพุ่งไปตันที่ร้อยกว่าๆ น่าจะได้ แต่ชอบทะลึ่งใส่เสื้อเอวลอยให้เห็นผิวหนังแตกบริเวณหน้าท้อง คิดแล้วก็น่าจะโยนหมูสองตัวให้ไอ้โรคจิตเชือดสักที คนมากมายเกลียดกันทั้งๆที่ไม่เคยพูดคุย ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอ ผมถึงบอกไงว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายขึ้นทุกวันๆ จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 31 มี.ค. 50 00:55:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมใช้เวลาในการกินข้าวประมาณสิบนาที—อาหารร้านนี้ไม่อร่อยแต่ก็ทำให้ผมอิ่มท้อง (เพื่อนผมเคยมากินแล้วชมว่าเอาลิ้นไปเลียเสายังอร่อยกว่า) จะไปหาซื้อกินข้างนอกก็ขี้เกียจถ่อออกไป ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอให้อาหารย่อยแล้วคิดว่าจะทำอะไรต่อไปดี แต่แล้วก็มีอยู่แค่คำตอบเดียวที่ติดค้างคาในสมอง ซึ่งไม่ต้องบอกคุณก็คงพอจะเดาออกว่ามันคืออะไร) ภายในห้องนั้นเงียบ ผมแอบอยู่เกือบสองนาทีก็คิดว่าเขาคงไม่อยู่แน่ๆ แต่ก็เกิดคำถามขึ้นมาว่าแต่เขาจะไปไหนล่ะ ถ้าเขาออกไปจากหอพักผมก็ต้องเห็นสิ เพราะร้านอาหารตามสั่งก็อยู่ชั้นแรกหน้าหอพักพอดี ผมนอนบนเตียงอ่านหนังสือการ์ตูนคุโรมาตี้ ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู ผมรีบโดดจากเตียงกลับมาจ้องที่รูอย่างเคย ผมเห็นชายข้างห้องมีเลือดเปรอะตามเสื้อผ้าท่วมไปหมด แต่มันคงไม่ใช่เลือดของเขาแน่นอน เพราะผมไม่เห็นว่าเขาจะมีบาดแผลตามร่างกาย แต่เลือดสีแดงฉานที่ติดตามเสื้อเต็มไปหมดคงบอกว่าเจ้าของเลือดคงจะต้องบาดเจ็บสาหัสหรือไม่ก็อาจจะเสียชีวิตไปแล้วก็ได้ เขาถอดเสื้อและกางเกงยัดใส่ถุงพลาสติกสีดำ จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำชำระคราบเลือด ส่วนเสื้อและกางเกงคงเอาไปทิ้งหรือไม่ก็เผาทำลายตามที่ผมเคยเห็นในหนังฆาตกรรม ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาเลยเหรอ...ผมตั้งคำถาม ถ้าเขาเดินมาจากข้างนอกหอพักป่านนี้คนคงแตกตื่นกันใหญ่แล้ว หรือว่าเขาไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่เขาเดินมาจากห้องพักสักห้องหนึ่งภายในหอพักแห่งนี้! ผมละสายตาจากรูนั้น รีบเดินไปที่ประตูแล้วส่องผ่านตาแมว ผมเห็นประตูห้องเยื้องฝั่งตรงข้ามเปิดอ้า ให้ตายสิ...ผมนึกแล้วไม่ผิดว่าต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ผมไม่กล้าเดินออกจากประตู ทั้งๆ ในใจอยากรู้เต็มแก่ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเขาต้องได้ยินแน่นอนถ้าผมเปิดประตูออกไป...เขาอาจจะออกมาจากห้องแล้วลากผมไปฆ่าอีกคนก็ได้ จริงอยู่ว่าผมมีมีดพกในลิ้นชักพอที่จะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัว แต่ใจผมคงจะไม่กล้าทำร้ายใครหรอก ฉะนั้นสิ่งที่ผมทำได้ก็คือกลับมาเฝ้าสังเกตการณ์ในห้องต่อ เขากลับมานั่งบนเตียง ใส่ชุดเสื้อสีดำสนิท ใส่กางเกงยีนส์ แล้วนั่งพักเกือบๆ สิบนาทีเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง...ตอนนั้นเป็นเวลาสามทุ่ม...ผมเอาหูแนบประตูฟังเสียงฝีเท้า เมื่อผมคิดว่าเขาคงเดินไปไกลแล้วผมจึงออกจากห้อง แล้วผลักประตูห้องชายฝั่งตรงข้ามเข้าไป ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงชายข้างห้องเดินกลับมา ผมจึงรีบวิ่งไปหลบหลังประตู เขาเดินมาแล้วหยุดหน้าห้องผมพักหนึ่ง...ให้ตายสิ ผมลืมปิดห้อง เขาอาจจะเดินเข้าไปในห้องผมก็ได้  ในใจผมเต้นรัวเป็นกลอง พาลคิดถึงพ่อแก้วแม่แก้วให้ช่วยคุ้มครอง แต่ระยะเวลาในช่วงนั้นช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนมีใครสักคนกดปุ่มพอสเอาไว้ แล้วผมก็ถอนหายใจออกมาดังฟื้ดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินเข้าห้องไป หัวใจของผมยังคงเต้นเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เพราะตรงหน้าผมคือศพของผู้ชายที่ถูกทำร้ายจนจำใบหน้าแทบไม่ได้ แต่ผมจำเสื้อผ้าเขาได้--เขาเป็นคนที่มาทักกับผมเมื่อเย็น...ผมคิดว่าชายข้างห้องคงแค้นที่เมื่อวานนี้เขาไปรบกวนขณะที่เขากำลังฆ่าผู้หญิงอยู่ แขนสองข้างของเขาถูกตัดขาดจากลำตัว ขาทั้งสองข้างก็เช่นกัน แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือเปล่าที่ศีรษะของเขายังติดกับลำตัว เสียแต่ว่ามันค่อนข้างจะบิดเบี้ยวไปหน่อย...คงเจอของแข็งฟาดอย่างรุนแรงจนทำให้กะโหลกยุบลงไปขนาดพอๆกับลูกเทนนิส ตาทั้งสองข้างเบิกโพลงจ้องมองเพดาน ตอนนี้เขาเหมือนก้อนไขมันสีเหลืองที่ปราศจากวิญญาณ ดูผิวเผินก็ไม่ต่างอะไรกับหุ่นโชว์ในร้านขายเสื้อผ้า ผมเอะใจว่าทำไมเลือดออกแค่นิดเดียวทั้งๆที่เขาโดนทำร้ายไปซะขนาดนั้น ไม่แน่เขาอาจจะมีฝีมือทางด้านชำแหละศพก็ได้ เพราะผมเคยได้ยินมาว่าหมอที่ผ่าตัดเก่งๆจะผ่าตัดให้คนไข้เสียเลือดเพียงนิดเดียว หรือว่าชายข้างห้องอาจจะมีทักษะทางหมอมาบ้างก็เกินกว่าที่ผมจะคาดเดา จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูอีกครั้ง ทำเอาผมเก็บความอยากรู้ไว้ไม่ไหวว่าเขากำลังจะไปไหน ผมจึงออกจากห้อง แล้วสะกดรอยตามเขาไปอย่างระมัดระวังที่สุด คุณถามว่า ผมไม่กลัวหรือ ผมก็ตอบว่าผมก็กลัว กลัวจนใจสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย แต่ความอยากรู้ในตอนนี้มันอยู่เหนือทุกสิ่ง อ้อ แล้วคุณล่ะ คุณไม่อยากจะรู้หรอกหรือว่าเขากำลังจะออกไปไหน ออกไปทำอะไร เขาอาจจะออกไปฆ่าคนอีกก็ได้...ผมรู้หรอกน่าว่านี่มันอาจจะเป็นการตัดสินใจที่ดูไม่ฉลาดนัก แต่หนังสยองขวัญและหนังแนวสืบสวนเกือบทุกเรื่องก็ทำเรื่องบ้าๆ ให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากแบบนี้ไม่ใช่เหรอ จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 31 มี.ค. 50 00:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมพยายามทำตัวให้ไม่เป็นที่สังเกต ตอนนี้ก็เกือบๆสี่ทุ่ม คนเดินถนนค่อนข้างบางตา มีแต่เพียงร้านอาหารโต้รุ่งสองสามร้านช่วยให้ผมอุ่นใจได้บ้าง ตลอดระยะเวลาที่ผมก้าวเท้า ผมคิดอยู่เสมอว่าถ้าเขาเห็นผม ผมจะทำอย่างไร--เขาจะจำผมได้ไหม--ถ้าเขาจำได้ ผมคงต้องเข้าเกียร์หมารีบย้ายออกจากหอเร็วที่สุด เพราะผมคงโดนเขาฆ่าอย่างโหดเหี้ยมเหมือนชายคนนั้นอย่างแน่นอน--หรือไม่ผมก็อาจจะไปฟ้องตำรวจ แล้วเล่าว่าผมเห็นอะไรมาบ้าง--แล้วไหนล่ะหลักฐาน--กว่าผมจะหาหลักฐานพบผมคงโดนชำแหละเหมือนเนื้อหมูในตลาด แต่จะให้ผมถอดใจแล้วกลับหอพักไปเสียแต่ตอนนี้ผมคงไม่ทำ เพราะไหนๆ ก็เสียเวลามาซะขนาดนี้แล้ว และนี่คือสิ่งที่ผมต้องการ เขาเดินเข้าไปในตรอก ตรอกนั้นเป็นทางตรงสามารถเดินทะลุฝั่งตรงข้ามได้...ผมรีบหลบมุมกำแพงขณะที่เขาหยุดชะงักแล้วมองมาด้านหลัง เขาคงไม่สังเกตเห็นเขาถึงเดินไปต่อ แล้วเขาก็เดินเลี้ยวเข้าซอยไปอีก ผมเดินตามเข้าไป แล้วก็พบว่าซอยที่เขาเดินเข้าไปเป็นซอยตัน เขายืนอยู่ในนั้นและแต่เขาไม่ทันเห็นผมหรอกเพราะเขายืนหันหลังอยู่ (ผมช่างโชคดีเหลือเกิน) ผมเดินทะลุแล้วมองเขาจากปากทาง ถ้าเขาเดินออกมา ผมคงต้องเห็นเขาแน่ ยกเว้นแต่เขาจะเดินออกตอนผมมองไปทางอื่นหรือไม่ก็อาจจะมีทางหลบหนีในซอยตันนั้นก็ได้ ผมรอจนแทบเบื่อ แต่ละนาทีผ่านไปอย่างอืดอาด แต่ก็ไม่อยากเข้าไปดูว่าเขายังอยู่หรือไม่ (ขืนผมเข้าไปแล้วเขายังอยู่ที่เดิมเขา ผมก็เสร็จ) อีกอย่างก็ไม่ค่อยมีใครเดินเข้าไปในซอยนั้น ผมรออยู่นานพอควรจนกระทั่งผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไป ผมมองดูอย่างไม่วางตา ในใจก็ลุ้นว่าเธอจะโดนทำร้ายหรือเปล่า--เธอแต่งตัวคล้ายพนักงานประจำ ซึ่งน่าจะเป็นพนักงานซุปเปอร์มาร์เก็ตหรือไม่ก็ร้านคอนเวอร์เนี่ยนแถวนี้ ผมเห็นเธอเดินเข้าไปถึงซอยที่เขาอยู่ และแล้วเธอก็โดนทุบด้วยไม้หรือท่อนเหล็กอะไรสักอย่างที่รุนแรงพอจะทำให้เธอล้มทั้งยืน คนเดินผ่านไปมาละแวกนั้นไม่ทันสังเกตเห็น รู้สึกว่าจะมีเพียงผมแค่คนเดียวเท่านั้นที่รู้ อาจจะเป็นเพราะผมรู้ว่าใครเป็นโรคจิต ซึ่งผมเคยอ่านว่าคนโรคจิตก็คือคนธรรมดานี่แหละ เขาอยู่ในสังคมโดยที่พวกเราไม่อาจจะสังเกตเห็นได้เลย ผมได้แค่คาดเดาไปว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้น แต่ก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งหรือร้องเรียกให้คนอื่นช่วยเหลือ แม้ว่านิสัยแท้ๆ ของผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน และแล้วก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้าไปในตรอก พวกเขาเดินกอดคอเหมือนคู่รักที่เพิ่งพบกันใหม่ๆ ผมได้ยินเสียงพวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาเดินผ่านแต่ก็ไม่ได้มองเข้าไปในซอยตัน ผมถึงกับถอนลมหายใจออกมา แล้วคิดว่าทำไมฆาตกรโรคจิตคนนี้ช่างโชคดีจริงๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะเสื้อสีดำพร้อมที่จะพรางตัวให้เข้ากับความมืดก็ได้ถึงยากแก่การสังเกต ซึ่งผมคิดตั้งแต่เห็นเขาแต่งตัวด้วยชุดสีดำแล้วว่าวันนี้เขาคงจะออกไปทำเรื่องไม่ดีแน่นอน...ผมจึงตามเขาออกมา ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่นั่งคอยอยู่ตรงนั้น--ชายคนนั้นเขาออกมาจากตรงนั้นแล้วหรือยัง ผมก็ไม่ทราบ แต่ผมเห็นว่าดึกมากแล้วผมถึงเดินกลับห้อง--เมื่อถึงห้องผมก็ส่องรูบนกำแพงก็เห็นแต่ความมืด เขาคงยังไม่กลับมาจริงๆ ป่านนี้เขาคงกำลังสนุกกับการเชือดผู้หญิงคนนั้นอยู่แน่ๆ จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 31 มี.ค. 50 00:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียและอาการปวดหัวตุ๊บๆ รสชาติของความฝันยังติดค้างในสมองก่อนที่เวลาจะทำลายมันลงทีละนิด ผมนอนสักพัก ให้ร่างกายได้ปรับตัวพร้อมที่จะทำงานอีกครั้งหลังจากการพักผ่อนเนิ่นนาน ปล่อยให้ความเย็นในตอนเช้าแทรกซึมเข้าไปในร่างกาย แสงแดดอ่อนส่องผ่านกระจกขับไล่ความมืดในช่วงกลางคืนเป็นสัญญาณการเริ่มต้นของวันใหม่ เฮ้อ...เวลาเช้าๆแบบนี้แหละเป็นช่วงเวลาที่อากาศดีที่สุด แต่ผู้คนในเมืองหลวงส่วนใหญ่ก็ได้สูดแต่อากาศในตอนบ่ายอันแสนเลวร้าย ผมลุกขึ้นมาจากเตียง เข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ก่อนที่สังเกตการณ์ต่อ--ผมไม่เห็นผู้ชายข้างห้อง--บรรยากาศภายในเงียบงัน ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ ผมกลับมานั่งที่โต๊ะ เปิดคอมพิวเตอร์สมัยโบราณที่บู๊ตเครื่องเข้าวินโดวส์เกือบสามนาที แล้วเริ่มพิมพ์ตามที่ใจคิด ผมควรจะเริ่มต้นเรื่องนี้ว่ายังไง เริ่มต้นด้วยชีวิตผมหรือบรรยายบรรยากาศรอบๆ ห้องให้คนอ่านจินตนาการภาพเห็นสภาพแวดล้อมไปด้วยก่อนดี ผมอาจจะเอาฉากหวาดเสียวมาโชว์ก่อนเพื่อกระตุ้นคนอ่านอยากติดตามต่อ ให้ตายสิ ผมอ่านหนังสือนิยายมาน้อยจนเรียบเรียงเนื้อเรื่องในหัวไม่ถูก เฮ้อ ผมกลุ้มใจจนอยากปิดคอมพิวเตอร์แล้วนอนต่อ แต่ความพยายามอันน้อยนิดในร่างกายก็สามารถต่อสู้เอาชนะความขี้เกียจจนได้ ผมควรจะเริ่มเรื่องด้วยการกล่าวนำก่อนว่าผมเป็นใคร เอาล่ะ ผมเริ่มด้วยคำว่าชายข้างห้องตามชื่อเรื่องก่อน แล้วค่อยเกริ่นนำว่าผมเป็นใคร ทำไมถึงผมถึงอยากเขียนนิยายเรื่องนี้ ผมคิดว่าควรจะบอกไปด้วยว่าผมเขียนหนังสือไม่เก่ง...มันจะดีไหม...จะทำให้ผู้อ่านหมดความเชื่อมั่นต่อนักเขียนหน้าใหม่คนนี้หรือ...เขียนๆ ไปก่อนเลยแล้วกัน มีอะไรผิดพลาดค่อยแก้ไขทีหลัง ผมพิมพ์นิยายได้หกหน้าก็รู้สึกเหนื่อย...ผมเหนื่อยจริงๆ อีกอย่างผมเคยอ่านว่าคนเราใช้พลังงานในการเขียนหนังสือพอๆ กับการวิ่งจ๊อกกิ่ง ผมเปิดโทรทัศน์ มีข่าวฆาตกรรมปรากฏบนหน้าจอทันที ผู้สื่อข่าวหญิงรายงานว่า  “ผู้หญิงอายุ 27ปี ทำงานอยู่ที่ xx ถูกฆาตกรรมอย่างทารุณเมื่อคืนวานนี้” ภาพตัดเข้าที่ร่างอันไร้ชีวิตของเธอ “ศีรษะของเหยื่อถูกตัดขาดและหายไป ศีรษะมีแผลลึกเพราะถูกตีด้วยของแข็ง และโดนแทงด้วยของมีคมเกือบยี่สิบจุดตามร่างกาย ทรัพย์สินไม่ถูกลักขโมย จึงคาดว่าน่าจะเป็นการกระทำของพวกโรคจิตที่ตำรวจกำลังเร่งหาตัวอยู่” ช่วงนั้นเองที่ผมไม่รับรู้ข่าวสารจากโทรทัศน์ สมองเกิดอาการเบลอ ร่างกายแทบไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกผิดวิ่งพล่านทั่วร่างกายดั่งกำลังสูบฉีดแทนเลือดก่อให้เกิดความสำนึกผิด....ผมคิดว่าไม่น่าเลย ผมน่าจะไปช่วยเธอ แต่คิดกลับกัน ผมจะช่วยยังไง ถ้าผมเข้าไปผมก็ต้องโดนฆ่าตายแน่ๆ ผมจะทำอะไรสักอย่างได้แล้ว...แต่มันไม่ใช่เรื่องของผมนิ จะเอาตัวเองเข้าไปแลกทำไม ผมรู้สึกได้ว่ากำลังมีของเหลวไหลออกมาจากจมูกตอนช่วงนาทีนั้น ผมเอานิ้วปาดเลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูกอย่างรวดเร็ว ผมลุกขึ้นรีบใช้มือประคองบริเวณจมูกไปห้องน้ำเพราะกลัวว่าเลือดจะไหลเลอะเสื้อเสียก่อน ผมมองตัวเองในกระจก เลือดกำเดาไหลออกจากจมูกยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ เลือดรสจืดๆ กำลังไหลเข้าปากจนผมรับรู้รสชาติ ผมเงยหน้าและหายใจทางปาก เลือดจากจมูกย้อนกลับสู่กระแสเลือดร่างกาย แต่คงผ่านทางปากไปก่อน ผมจึงได้รสชาติปะแล่มๆ...ผมเงยหน้าค้างไว้ชั่วครู่ สักพักเลือดก็แข็งตัวอยู่ในโพลงจมูก ไม่รู้ว่ามันเป็นสัญญาณอะไรหรือเปล่า...แต่ให้ตายสิ ผมรู้สึกไม่ดีเลย ผมทำความสะอาดอ่างล้างหน้า เลือดข้นกว่าน้ำจริงๆ อย่างที่เขาว่ากันไว้ ผมเงยหน้ามองดูตัวเองในกระจก แล้วถอนหายใจ ผมกลับมานั่งบนเตียงเหมือนเคย แดดส่องแสงแรงขึ้นเรื่อยๆจนทำให้อุณหภูมิในห้องนี้ร้อนขึ้นทุกที เดือนเมษาแบบนี้มันคงร้อนถึงสามสิบหกองศา จะเปิดแอร์ค่าไฟก็คงขึ้นพรวดพราด--หอพักส่วนใหญ่ก็หากินกับค่าน้ำ ค่าไฟ แบบนี้แหละ ผมปิดทีวีที่กำลังเสนอข่าวกีฬา พลันนึกถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาทันที จิตใจกระตุ้นให้ผมแอบมองชายข้างห้องอีกแล้ว ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธการเรียกร้องนั้น ผมเปิดปฏิทินออก--เห็นชายข้างห้องกำลังถือบางอย่างในมือ นั้นคือศีรษะของผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง เขานั่งบนเตียง แล้วเอาศีรษะวางบนตัก เขาใช้นิ้วควักลูกตาทั้งสองข้างของเธอออกแล้วแช่ไว้ในโหล จากนั้นก็เอามีดเฉือนใบหน้าของเธอออกอย่างชำนาญ...ผมเบือนหน้าหนีเพราะอ้วกแทบพุ่ง ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ผมนั่งทำใจสักพักใหญ่ รู้สึกว่าตนเองกำลังหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น แต่มันไม่ง่ายอย่างปากว่าเลยสักนิดเลย แต่แล้วความอยากรู้ก็ชักจูงให้ผมทนดูต่อ เขาเลาะหนังหัวของเธอ เลาะตามรอยเส้นผม--เส้นผมของเธอเป็นสีน้ำตาลคงเป็นผลจากน้ำยาย้อมผมราคาถูกๆ ที่ลูกจ้างรายเดือนชอบใช้กัน--เสร็จสรรพเขาก็เอาดึงหนังหัวของเธอออกมาเป็นกระจุกดูเหมือนกับผ้าขนสัตว์ ตอนนี้เลือดคงแข็งเป็นก้อนแล้ว จึงไม่ต้องกังวลว่าเลือดจะทำให้เขาต้องเปรอะเปื้อน จากนั้นเขาก็ใช้มีดเฉือนเนื้อเป็นก้อนๆ ออกจากกะโหลก แล้วเขาก็เอาส่วนสมองลงไปแช่น้ำที่เตรียมไว้ สีของมันยังแดงสดดั่งถูกหุ้มด้วยเลือดไว้ตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้เองเขาถึงบรรจงลอกหนังหัวทีละชิ้นๆ เพื่อไม่ให้ส่วนที่เขาต้องการบอบช้ำ เขาก็ลุกออกไปจากเตียง เป็นระยะนอกเหนือของการมองเห็นของผมเสียแล้ว จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง ผมส่องผ่านตาแมวก่อนเพื่อความปลอดภัย เห็นตำรวจยืนอยู่สองนาย ผมจึงรีบวิ่งเอาปฏิทินปิดรูนั้นไว้ก่อนเปิดประตู “สวัสดีครับ ผมขอเข้าไปในห้องหน่อยได้ไหม” ตำรวจคนแรกพูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้อง ตำรวจอีกคนพูดกับผมต่อทันที “มีอะไรผิดปรกติแถวนี้หรือเปล่า” “มีอะไรเหรอครับ” ผมถาม “ไม่รู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เลยเหรอครับ” ผมงงๆ อยู่เลยตอบไปว่า “ไม่ครับ” “คนห้องตรงข้ามคุณตายแล้วยังไม่รู้เลยเหรอ” ผมชะงัก แต่ก็ไม่ลืมที่จะทำตัวไม่ให้ผิดสังเกต “ผมนอนทั้งวันเลยครับ” “คุณรู้จักเขาหรือเปล่า” “ไม่ครับ” “เคยคุยกับเขาหรือเปล่า” “ผมเคยคุยกับเขา แต่ก็เหมือนคุยกันผ่านๆ มากกว่า” “แล้วได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า” ตอนนั้นเองที่ผมเห็นตำรวจอีกสองคนเดินไปเคาะห้องข้างๆ ผมจึงคิดว่าคราวนี้ตำรวจคงจับเขาได้แน่ๆ “คุณๆ ผมถามว่าได้ยินอะไรหรือเปล่า” ตำรวจย้ำ ปลุกผมออกจากภวังค์ “ไม่ครับ” “แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่ามีคนถูกฆ่าตายแถวนี้บ่อยๆ” ผมมองชายข้างห้องที่กำลังตอบคำถามตำรวจก่อนบอกว่า “ได้ยินครับ เพิ่งดูข่าวเมื่อกี้นี้เอง” ตอนนั้นเองที่ตำรวจอีกคนเข้าไปในห้องของชายคนนั้น “โลกเรามันโหดร้ายขึ้นทุกวัน” ตำรวจพูดขึ้นขณะที่ตำรวจที่เข้าไปในห้องของผมเดินออกมา “ใช่ ผมเห็นด้วยเลยหมวด” เขาพูดเสริม “โอเค ... ถ้าคุณเห็นอะไรผิดสังเกต” เขายื่นนามบัตรให้ผม “ติดต่อเรามาที่เบอร์นี้ได้ ไม่จำเป็นต้องบอกชื่อถ้าเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง” “ครับ” ผมตอบ “ถ้ามีอะไรแล้วผมจะโทรไปก็แล้วกัน” แล้วผมก็ปิดประตู แล้วรีบเอาหูแนบประตูเพื่อฟังสิ่งที่ชายข้างห้องกำลังพูด “แปลว่าคุณไม่เห็นอะไรเลยใช่ไหมครับ” ตำรวจถามขึ้น “ครับ” “มีคนบอกมาว่าเมื่อวานซืน...คุณจำได้ไหม...ว่าเขามาเคาะประตูห้องคุณ” “จำได้ครับ” “ทำไมเขาถึงมาเคาะห้องคุณครับ” “เขาบอกว่าผมรบกวนห้องเขา” “แล้วคุณไปรบกวนจริงหรือเปล่า” “ครับ แต่ผมก็ขอโทษไปแล้ว” ชายข้างห้องตอบ “ไม่มีอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม” “ผมคงไม่ฆ่าเขาเพราะเรื่องนี้หรอกครับคุณตำรวจ” “ผมไม่ได้ว่าคุณฆ่าเขาสักหน่อย ผมแค่ถามไปตามหน้าที่ของผมเท่านั้นเอง” “ผมเข้าใจครับ” “เอาล่ะ เรารบกวนเวลาคุณมามากแล้ว ขอบคุณนะครับที่ให้ความร่วมมือ” “ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของคุณ” “ถ้ามีอะไรผิดปรกติให้โทรมาตามเบอร์นี้นะครับ” “ครับ” เขาปิดประตูห้อง แต่เสียงฝีเท้าของตำรวจยังคงเดินวนเวียนแถวนั้นไม่ขาด ผมสงสัยว่าทำไมตำรวจถึงไม่เห็นหัวผู้หญิงคนนั้นหรือว่าเขามีที่ซ่อนที่ผมคาดไม่ถึง ผมก็ไม่อาจจะรู้ได้ แต่วันนี้ผมคงต้องเขียนบันทึกลงไปว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง น่าเบื่อจริงๆ ที่ต้องทำงานท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว ไม่รู้ว่าผมคิดไปคนเดียวหรือเปล่าว่าอากาศมันร้อนขึ้นทุกวัน อาจจะเป็นเพราะผมอยู่ชั้นบนสุด ชั้นที่รองรับความร้อนได้ดีมากกว่าชั้นอื่นๆ การเปิดแอร์ในตอนกลางวันทำให้มิเตอร์หมุนเร็วกว่าจรวดเสียอีก แล้วกว่าจะเย็นก็ต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง จะย้ายไปห้องว่างชั้นล่างก็ขี้เกียจขนของ (น่าจะเรียกว่าขนขยะลงไปมากกว่า) ฉะนั้นผมก็เลยต้องทนอยู่ในห้องรูหนูนี้ด้วยความจำยอม ผมเปิดคอม--เขียนนิยายต่อ เขียนได้สักสองหน้า รวมของเก่าอีกหกหน้าแล้วก็ปรินซ์ออกมาอ่านบนเตียงเพื่อตรวจทานอีกรอบ ความจริงผมก็ไม่ได้ตรวจทานเท่าไหร่หรอก เพราะผมขี้เกียจ เนื่องจากสภาพอากาศย่ำแย่อย่างที่บอกไปตอนต้นนั่นเอง ผมถอนหายใจแล้วเงยหน้ามองเพดาน มันทำให้ผมนึกถึงเรื่องเมื่อสัปดาห์ก่อน ผมได้กลิ่นเหม็นๆในห้องน้ำเหมือนอะไรตายอยู่ข้างบนฝ้า ผมเลยไปบอกเจ้าของหอพัก--เจ้าของหอพักเลยให้ช่างมาตรวจ เขาเปิดฝ้า ชะโงกขึ้นไป แล้วก็เจอหนูตัวหนึ่งนอนตายทั้งกลมอยู่ด้านบน เขาเอาศพลงมา แต่กลิ่นนั้นไม่จางไปง่ายๆ มันติดมากระทั่งทุกวันนี้ ฉะนั้นทุกครั้งที่ผมเข้าห้องน้ำผมต้องเอามือบีบจมูก ไม่ก็กลั้นลมหายใจเสียทุกครั้ง ให้ตายสิ กลิ่นนั้นติดจมูกของผมไปเสียทุกที่ จนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ชินกับกลิ่นในห้องน้ำ และทันใดนั้นผมก็โยงเรื่องบางสิ่งได้ ผมตาลุกวาว เหมือนปริศนาคลายออกแล้ว และนี่ไงคือสาเหตุที่ตำรวจไม่เห็นศีรษะของผู้หญิงคนนั้น เขาต้องเอาสิ่งของพวกนั้นไว้บนฝ้าอย่างแน่นอน แต่ผม จะแจ้งตำรวจผมเองก็จะโดนด่าเปล่าๆว่าแจ้งความลอยๆ ฉะนั้นสิ่งที่ผมคิดในตอนนี้คือการงัดห้องเขานั้นเอง จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 31 มี.ค. 50 00:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คงไม่มีไอ้หน้าโง่คนไหนทำแบบผมอย่างแน่นอน ผมตั้งระยะว่าภายในสามวันผมต้องงัดห้องชายโรคจิตให้ได้ ผมทำการฝึกซ้อมงัดห้องจนมั่นใจว่าสามารถทำได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ (ไม่เกินหนึ่งนาที) เริ่มแรกผมใช้บัตรแข็งๆ สับที่ประตู แต่ก็ไม่ได้ผล สุดท้ายผมก็ใช้ลวดโลหะเส้นบางๆ ปรากฏว่ามันได้ผลกว่าที่ผมคิดเอาไว้เสียอีก ต่อมาก็ฝึกการป้องกันตัว...อย่างที่บอกไปว่าห้องผมมีมีด ผมก็เหน็บมีดไว้ตรงกางเกง แล้วก็ฝึกการชักมีดป้องกันตัว ซึ่งจริงๆ แล้วผมจะไม่ฝึกก็ได้ แต่ระหว่างการรอมันเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อ ผมไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นแหละ ช่วงนี้ผมพยายามจะไม่ทำอะไรเสียงดังในห้อง แม้แต่โทรทัศน์ก็ไม่เปิด เพราะผมต้องการฟังเสียงประตู และเฝ้าดูว่าเขาจะออกไปไหนหรือเปล่า ในที่สุดทุกอย่างก็เป็นใจ ผมดูทางหน้าต่างจนเขาขับรถออกจากประตูหน้าหอพัก แล้วผมก็รีบออกจากห้อง ใช้ลวดแคะเข้าไปในรูกุญแจอย่างที่ได้เคยฝึกมา เกร๊ก เกร๊ก ผมบิดข้อมือซ้ายขวา เสียงกระทบกันของเหล็กภายในลูกบิดส่งเสียงทุกครั้งที่ผมใช้ลวดหมุนเข้าไปด้านใน เกร๊ก เกร๊ก ผมเร่งตัวเอง เพราะกลัวจะมีใครเดินเข้ามาเห็น แต่ยิ่งเร่งก็ยิ่งรู้สึกเหมือนทำให้ตัวเองทำผิดพลาดมากกว่าเดิม เกร๊ก เกร๊ก เอาน่า เกือบจะได้แล้ว แต่เหล็กก็หลุดลงมาจากปลายลวดเสียก่อน...เหล็กหล่นกลับไปอยู่ที่เดิม ผมบอกตัวเองว่า ใจเย็นๆ เราเคยทำได้ไม่ใช่เหรอ อย่าตกม้าตายตอนนี้ก็แล้วกัน ใจเย็นๆ เกร๊ก เกร๊ก ผมลองบิดลูกบิดประตู เสียงลูกบิดปลอดล็อคดังเกร๊กขึ้นมาพร้อมๆ กับความดีใจของผมที่ส่งเสียงร้องดังกึกก้องภายในใจ ผมปิดประตูแล้วล็อคกุญแจ เดินเข้าไปด้านใน สำรวจให้ทั่ว ไม่ว่าจะเป็นในห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้า—ผมยกฟูกขึ้นจากเตียง แล้วก็เห็นภาพข่าวที่ถูกตัดออกมาจากหนังสือพิมพ์เต็มไปหมด รวมทั้งการตายของผู้หญิงที่ผมเห็นในคืนนั้นด้วย นี่อาจจะเป็นข่าวของเหยื่อของเขาทั้งหมดก็เป็นได้ วิธีการฆ่าของเขาคล้ายๆกัน คือการตัดอวัยวะส่วนต่างๆ แล้วทิ้งลงแม่น้ำ ทีละชิ้น ทำให้ผมคิดได้ว่าเขาคงใช้กระเป๋าบรรจุชิ้นส่วนอวัยวะของเหยื่อแล้วเอาไปโยนทิ้งลงแม่น้ำ ยากแก่การที่จะติดตาม กว่าจะรวบรวมหลักฐานได้ครบ อวัยวะบางส่วนก็คงเสียหายไปมากแล้ว เมื่อมองภาพในหนังสือพิมพ์เป็นเวลานานเข้า ความกลัวพุ่งขึ้นภายในร่างกายจนเย็นวาบ ผมชักช้าไม่ได้ เพราะถ้าเขากลับมาเห็นผมอยู่ในห้อง ผมคงต้องโดนฆ่าปิดปากอย่างแน่นอน ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วปีนชักโครก เปิดฝ้าออกมา แล้วก็เป็นไปอย่างที่ผมคิดไว้ ผมเห็นศีรษะของผู้หญิงคนนั้นอยู่บนนี้ รวมทั้งโหลที่ใส่ดวงตาของเธอ และมีอะไรไม่รู้อีกมากมายที่ส่งกลิ่นเหม็นทั่วไปหมด ผมคิดว่าการที่กลิ่นในห้องน้ำในห้องผมที่ไม่จางไป อาจจะเป็นกลิ่นของซากศพพวกนี้ก็เป็นได้ ผมเลือกหยิบโหลที่ใส่ตาของเธอไว้ลงมาเพื่อเป็นหลักฐาน...ให้ตายสิ ทำไมมันน่าขยะแขยงแบบนี้ ขวดโหลลื่นเหมือนของเหลวหรือไขมันอะไรสักอย่างจับตัวเป็นก้อน จริงอยู่ว่ามันไม่มีกลิ่นเหม็น เพราะน้ำที่ใส่เป็นน้ำเกลือช่วยลบล้างกลิ่นได้บ้าง แต่ดวงตาหนึ่งคู่ที่ลอยอย่างไร้น้ำหนักในน้ำก็ทำให้ผมเกิดอาการพะอืดพะอมได้เหมือนกัน ผมจัดข้าวของให้เหมือนตามเดิม (มันอาจจะดูไม่เหมือนซะทีเดียว แต่ก็ดูพอมีเค้าใกล้เคียง) แล้วรีบเดินออกไปที่ประตู แต่ผมไม่สามารถเปิดประตูได้เลย ไม่รู้ว่ามือผมจะลื่นจากการจับขวดโหลนั้นหรือเปล่าผมถึงเปิดลูกบิดไม่ออก ผมจึงสอดมือเข้าใต้เสื้อแล้วจับลูกบิด--แต่ก็เหมือนกับว่ามีอะไรสักอย่างติดอยู่ข้างนอกนั้น ผมบิดแล้วกระแทกดังปัง แต่ก็เป็นเหมือนเดิม ตอนนี้เองผมก็ได้ยินเสียงเคาะดังมาจากกำแพงห้องฝั่งตรงข้าม แล้วก็ตามมาด้วยเสียงอันน่าสะพรึงกลัวของชายคนนั้น—ผมเริ่มรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร “แกแอบดูแบบนี้ใช่ไหม...แกมองผู้หญิงคนนั้นโดยเชือด คอยฟังว่าข้าจะออกจากห้องตอนไหน เพื่อที่จะเข้ามาในห้องของข้า” เสียงของผู้ชายข้างห้องดังขึ้น “คิดว่าข้าโง่เหรอ ข้ารู้มานานแล้วว่าแกแอบดูข้าอยู่ แล้วก็รู้อีกด้วยว่าวันนั้นแกเข้าไปในห้องฝั่งตรงข้าม แล้วข้าก็รู้ด้วยว่าแกกำลังเขียนหนังสือเรื่องราวเกี่ยวกับตัวข้าอยู่ ลองมองจากรูนั้น อย่างที่แกเคยมองสิ” ผมลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปมองที่รูนั้น ผมเห็นเขาถือกระดาษปึกหนึ่ง--ซึ่งก็คือนิยายที่ผมเขียนเกี่ยวกับตัวเขา แล้วเขาก็เริ่มต้นอ่าน “ชายข้างห้องเป็นชื่อที่ผมแต่งขึ้นเองหลังจากคิดอยู่ตั้งนานว่าจะใช้ชื่อเรื่องอะไรให้เหมาะสมกับเรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อไปนี้” เขาหยุดไปชั่วครู่ “ฆาตกรวิปริต...ฆาตกรหั่นศพ...ฆาตกรข้างห้อง แกคิดว่าชื่อพวกนี้ดีไหม” “ทำไมเงียบไปล่ะ ไม่ชอบเหรอ ...” เขาฉีกกระดาษพวกนั้นออกเป็นชิ้นๆ ผมก็เองไม่สนใจแล้วว่าผมจะเขียนนิยายบ้าๆ จบหรือไม่ เพราะตอนนี้ผมกลัวหัวหด ผมไม่เคยกลัวอะไรในชีวิตแบบนี้มาก่อน ผมคิดว่าผมคงถูกฆ่าตายแน่ถ้าผมไม่ทำอะไรออกไป แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะ จะไปสู้เขางั้นเหรอ ผมเลยเปิดดูที่กางเกง ให้ตายสิ ผมลืมเอามีดในห้องมาด้วย ผมคงรีบร้อนไปหน่อย ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงต้องหาอาวุธในห้องนี้นี่แหละ ผมเคยเห็นเขาถือมีดตอนเฉือนสมองผู้หญิงคนนั้น ใช่ มันต้องถูกซ่อนไว้ที่ไหนสักที่ ผมละสายตามองหา “หายไปไหนแล้วล่ะนักถ้ำมอง” เขาพูดแล้วถอนหายใจ “ไม่อยากดูต่อไปแล้วเหรอ...ข้ารู้ว่าแกก็มีคำถามมากมายเกี่ยวกับตัวของข้ามากมาย ข้าก็มีคำถามเหมือนกันว่าทำไมแกถึงไม่ยอมแจ้งตำรวจซะ” ผมอึ้งไป ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี “ทำไม...แก...ถึง...ไม่ยอม...ไปแจ้ง...ตำรวจ” เขาเน้นคำทีละพยางค์ “หรือว่าแกอยากจะดูว่าในห้องนั้นมีอะไรให้แกเขียนเป็นนิยายหรือเปล่า ใช่ไหม—โอเค แกเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีมาก แต่ในเมื่อแกเห็นสิ่งที่ข้าเก็บเอาไว้ ข้าเองก็ไม่ไว้ใจแกอีกต่อไป แกอาจจะเอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจก็ได้จริงไหม เอาล่ะ ตอนนี้เราจะมาเล่นอะไรกันนิดหน่อย ถ้าแกแพ้ แกก็คงจะรู้นะว่าจะโดนอะไร แต่ถ้าแกชนะ แกก็จะโดนปล่อยตัวออกไป” “เกมอะไร” นั่นคือประโยคแรกที่ผมพูดขึ้นหลังจากอึดอัดมานาน “ข้าจะนับหนึ่ง สอง สาม ขอให้แกรีบออกจากห้องให้เร็วที่สุด เข้าใจไหม ถ้าเข้าใจ แกต้องบอกว่า ‘พร้อม’ แล้วข้าจะเริ่มนับ” ผมนิ่งไป “เข้าใจไหม” เขาย้ำเสียงดังกว่าเดิม “เข้าใจ” ผมตอบ “ผมจะโดนฆ่าหรือเปล่า” ผมถามตามตรง เพราะผมกลัวเรื่องนี้มากที่สุด “มันอยู่ที่ว่าแกวิ่งออกมาได้เร็วแค่ไหน” สมองผมตื้อ อยากจะร้องไห้ออกมาแต่น้ำตาก็ไม่ไหล ผมไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ยังไง ในเมื่อหัวของผมอื้ออึงไปหมด “พร้อมหรือยัง” เขาพูดขึ้น ผมพยักหน้า...ผมคิดว่าเขาเห็น “หนึ่ง” “เฮ้ย โกงนิ” ผมรีบท้วง “ยังไม่ได้บอกว่าพร้อมสักหน่อย” “สอง” เขาตะโกน “สองแล้ว” “ยังไม่ได้บอกว่าพร้อม แกบอกว่าต้องขานว่าพร้อมไม่ใช่เหรอ” “สาม” ผมได้ยินเสียงเขาวิ่งตึกๆ ออกมาจากห้องนั้น ผมเองก็วิ่งไปที่ประตูแต่ยังไม่ยอมออกจากห้องง่ายๆ “ออกมาเถอะ” ผมหน้าถอดสี ร้องลั่นขึ้นมาว่า “ช่วยด้วยๆ” “ไม่เป็นไร” วินาทีต่อมาผมก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ ข้างนอกเงียบไป มีแต่เสียงลมหายใจของตัวเองเท่านั้นที่กำลังดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง เกร๊ก เสียงปลดล็อค ประตูผลักเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมเลยใช้แรงผลักกลับไป แต่เขาก็กระแทกกลับมาด้วยพลังที่ผมไม่อาจจะต้านไหวทำให้ผมกระเด็นไปกลางห้อง ผมรีบคลานแล้วคว้าข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างปาใส่อย่างไม่ยั้งมือ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงเดินเข้ามาใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัวที่ผมไม่มีทางลืมเลยในชั่วชีวิตนี้ ตอนนั้นเองที่ผมเหลือบไปเห็นเห็นมีดซึ่งเป็นอาวุธที่เขาใช้อยู่ประจำ ผมจึงรีบพุ่งตัวไปคว้ามันเอาไว้ แล้วชี้ปลายมีดอันคมกริบไปที่เขาด้วยร่างกายอันสั่นเทิ่ม ผมกลับมาเป็นผู้ชนะอีกครั้ง ในขณะที่เขาไม่มีอาวุธอยู่ในมือเลย...ผมชันตัวลุกขึ้นยืน สายตามองที่เขา ผมบอกตัวเองว่าอย่าละสายตาจากเขาเด็ดขาด เตรียมตัวให้พร้อมเสมอกับการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “นายไปไหนไม่รอดแน่” เขาพูดขึ้นแล้วแสยะยิ้ม “ถอยออกไป” ผมพูดแล้วตวัดมีด “อย่าเข้ามาใกล้ ถอยออกไป ถอยออกไปให้หลังติดกำแพง” เขาหลบตัว ผมค่อยๆ เดินไปจนออกนอกประตู ผมมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว ผมจึงปิดประตูเอาไว้ แต่ก็พบว่าห้องตัวเองถูกล็อคไว้ด้วยแม่กุญแจอันใหญ่ ผมไม่มีทางเข้าห้องตัวเองได้อย่างแน่นอน ช่วงนั้นเองที่เขาเปิดประตูออกมากระแทกตัวผมแล้วคว้ามือของผมไว้อย่างรวดเร็ว เขาใช้กำลังเต็มแรงบีบข้อมือ—ผมเกิดความเจ็บปวดจนต้องยอมปล่อยมีด ผมสะบัดตัวได้ รีบวิ่งเพื่อที่จะออกจากหอพักแห่งนี้ แต่ทันใดนั้นผมก็มีความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่กลางหลัง ความเจ็บนั้นวิ่งไปทุกส่วนของร่างกาย ผมล้มลงกับพื้น ของเหลวสีแดงไหลมาจากบาดแผล “แกไปไหนไม่รอดแน่” เขาพูดขึ้น ผมไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยประโยคใดๆ ตอนนี้ผมเป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์ ผู้หญิงอ้วนห้องตรงข้ามเปิดประตูเดินออกมาจากห้อง ผมตะโกนร้องให้ช่วย แต่เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็รีบวิ่งเข้าห้องแล้วปิดประตู ผมได้ยินเสียงเธอล็อคห้องดังแกร๊ก ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกว่ามีคนมากมายกำลังมองเหตุการณ์นี้อยู่ แต่ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือผมเลยสักคน ผมถอดใจ ยากจะทำใจยอมรับความตายที่กำลังจะเกิดขึ้น ตอนนี้เองที่ผมรู้คิดว่าเหยื่อหญิงสาวที่ผมมองเธอตอนแรก เธอเห็นผม แต่เธอคิดว่าผมคงไม่ช่วยเธอแน่นอน เธอจึงไม่อยากจะต่อสู้อีกต่อไป จะมีสิ่งใดในโลกนี้น่าเสียใจกว่าการถูกเหลียวแลอีกล่ะ เหตุการณ์มากมายรุมเร้าอยู่ในหัว ความรู้สึกผิด ความรู้สึกเห็นแก่ตัว มันเกาะกินร่างกายทีละนิด ทำเอาผมคิดว่า ถ้าคนเราตายไปแล้วความรู้สึกเลวร้ายพวกนั้นจะตามเราไปด้วยหรือเปล่า คำถามนั้นคงจะไม่มีใครตอบผมได้ เพราะเวลาที่เหลืออยู่มองโลกใบนี้ของผมช่างสั้นนัก แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะผมกำลังจะไปหาข้อสรุปของคำถามในเร็วๆ นี้ เขาจับปลายเท้าลากผมเข้าห้อง ผมปราศจากเรี่ยวแรงต่อสู้ ตอนนั้นเองที่ผมคิดว่า เอาวะ จะเกิดอะไรขึ้น มันก็ต้องเกิด ผมจะจบเรื่องนี้ยังไงดี ตัวเอกตายงั้นเหรอ ผมไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมอาจจะฮึดสู้ด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดหรือว่าอาจจะโดนฆ่าก็ได้ ผมก็ไม่รู้ จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 31 มี.ค. 50 00:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เขียนได้ไหลลื่นดีครับ อยากรู้จังว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อน่ะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 31 มี.ค. 50 10:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมคิดว่าผู้เล่าคงจะอ่านเรื่องของคุณไซโคแมน แล้วเผลอม่อยหลับไปมังครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 31 มี.ค. 50 12:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขำความเห็นคุณเจียวต้าย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 31 มี.ค. 50 23:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กริชครับผม : ปล่อยให้มันจบแบบนั้นดีแล้วครับ เจียวต้าย : ผมคงมาเล่นที่นี่ไม่นานเลยไม่รู้ว่าคุณไซโคแมนคือใคร แล้วก็ไปค้นใน Search Eng. แล้วก็เจอว่าเขาเขียนเรื่องแนวๆ นี้อยู่ บอกตามตรงว่าผู้เล่าไม่ได้อ่านเรื่องของคุณไซโคแมนหลับหรอกครับ แต่ผมอ่านเรื่องของรันโปะ เอโดงาวะ หลับไปต่างหาก คุณ scottie : ^^ จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 31 มี.ค. 50 23:43:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขออภัย ผมล้อเล่นน่ะครับ เรื่องของคุณเข้มข้นกว่าของคุณไซโคแมนมากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 2 เม.ย. 50 05:45:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 I'm in between like&dislike , 'coz it's sound --- like u try to get smart but I dun no -- it's well done 4 the beginner (if u were) but there's nothing new 4 this kind of novel. keep trying. จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ - [ 2 เม.ย. 50 13:04:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ เจียวต้าย : ไม่เป็นไรครับ แค่คุณมาโพสผมก็ดีใจแล้ว คุณ เบนนี่ทักกี้ : ถ้าจะเรียกตัวผมว่ามือสมัครเล่นก็ถูกต้องแล้วครับ เพราะผมไม่เคยเขียนลงที่ไหนนอกจากในเน็ต แล้วผมก็เพิ่งเริ่มเขียนนิยายด้วย (เหมือนความรู้สึกของคนในเรื่องนั้น คือนิสัยของตัวผมเอง) ขอบคุณมากครับที่แวะเข้ามาอ่าน จากคุณ : ด.ช.บ่าง - [ 2 เม.ย. 50 15:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านจบแล้วล่ะ น่าติดตาม แต่ก็อยากบอกว่าสมน้ำหน้าตัวเอก ไม่รู้จะแอบดูอะไรกันนักกันหนา แทนที่จะแจ้งตำรวจ  มันก็ออกแนวโหด ๆ นะ ตอนจบไม่รู้สิอ่านแล้วก็คิดว่า ไอ้ตัวเอกน่ะไม่ทำอะไรให้เป็นประโยชน์เลยเห็นคนโดนฆ่าก็ยังนั่งเฉย โดนแบบนี้ก็ดีแล้ว 55555 จะติดตามงานชิ้นต่อไปนะ โดยรวมแล้วยังไม่โดนใจ ยังขาดเสน่ห์ ความแพรวพราว ในเนื้อเรื่อง การหักมุม สำหรับมือใหม่ถือว่าใช้ได้ล่ะน่า พยายามต่อไป จากคุณ : โจ (Joecan) - [ วันจักรี 01:23:41 ]