ความคิดเห็นที่ 1 .. คนบ้าเจี่ยอวี๋ : Reality & Imagination ผีเสื้อหนุ่มบินมาไกลจนถึงชายฝั่งสมุทร  เสียงน้ำซัดทรายดังซู่ซ่า  ดั่งมนต์เสน่ห์เพรียกเจ้าผีเสื้อให้ไปเกาะโขดหินฟังเสียงคลื่นอย่างหลงใหล “ผีเสื้อ ๆ”  เสียงร้องเรียกจากเบื้องหลังทำให้ผีเสื้อหนุ่มตกใจ  มันบินขึ้นไปบนอากาศ  และหันกลับมามองผู้มาใหม่ คนผู้นั้นเป็นมนุษย์เพศชาย  ผมเผ้าหนวดเครากระเซอะกระเซิง  เสื้อผ้าเปียกชื้นขาดวิ่น  เปื้อนคราบสารพัดเป็นรอยด่าง ๆ  เนื้อตัวดูสกปรกราวกับไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน  ถึงท่าทางจะไม่น่าดู  แต่ใบหน้าของเขาก็ชวนมอง  เพราะประดับไว้ด้วยรอยยิ้มกว้างเปิดเผยเหมือนกับว่าเรื่องความโทรมของตนเบาบางเพียงขนนก “ท่านคือใคร  ท่านเรียกข้าทำไม” “ข้าคือนักเดินทาง”  เขาตอบเพียงคำถามเดียว  ผีเสื้อหนุ่มยังบินล้อลมอยู่เบื้องบน  มิกล้าลงมาใกล้  เพราะมนุษย์มิใช่สิ่งที่อาจวางใจได้ “ลงมาเถิด  ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”  คนผู้นั้นเชื้อเชิญ “ข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าท่านจะไม่ทำอะไรข้า” “เพราะข้าเชื่อในธรรมชาติ  ข้ากลมกลืน  ข้าเป็นหนึ่งเดียวกับกระแสธารแห่งสรรพชีวิต” “แต่การที่มนุษย์พูดกับผีเสื้อมันผิดธรรมชาติ”  ผีเสื้อแย้ง “เรื่องนี้ผู้ใดกำหนดไว้ล่ะ”  ชายผู้นั้นย้อนถาม ผีเสื้อตัวน้อยอึกอัก  ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง “เอ่อ..ไม่รู้สิ  เห็นพวกคนในหมู่บ้านบอกว่าพวกที่เชื่อว่าคุยกับสัตว์ได้นั้นวิกลจริตทั้งเพ” ชายผู้นั้นยิ้มแฉ่ง  “งั้นเจ้าก็หาถูกคนแล้ว  ข้านี่ล่ะคนบ้า  ฮ่าๆๆๆ  ข้าคือคนบ้าชื่อเจี่ยอวี๋” ผีเสื้อแสนสวยจึงค่อยร่อนมาเกาะที่นิ้วชี้ของเจี่ยอวี๋ซึ่งยกขึ้นมารออยู่แล้ว  มันพูดสั้น ๆ “ข้าชอบคนบ้า” คนบ้านักเดินทางยิ้มร่า  เขาเปลี่ยนเรื่องเป็นการเล่าเรื่องราวของตนเอง “ข้าเดินทางมาจากฟากทะเลโน้น”  มือที่ว่างชี้ไปยังขอบฟ้าลิบ ๆ “ไกลแค่ไหน  ถึงเก้าหมื่นโยชน์ไหม” คนบ้าส่ายหัว  “ไม่ถึงดอก  แต่นับว่าไกลโขเทียวล่ะ” “แล้วท่านเดินทางมาได้อย่างไร”  ผีเสื้อตั้งปุจฉาด้วยความพิศวง  ชะรอยในสายตาของสรรพสัตว์แล้ว  มนุษย์ดูจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารที่สุด  เพราะจะทำอะไรก็ตามจำเป็นต้องอาศัย ‘เครื่องมือ’ ทั้งสิ้น “ยาวมาก  ข้าคงต้องเล่าเป็นวัน ๆ” “เล่ามาเถิด  ข้าชอบฟังเรื่องเล่า  แต่ไม่มีเรื่องเล่าใดที่ถูกใจข้าเท่าเรื่องของนกซึ่งบินได้เก้าหมื่นโยชน์ในชั่วพริบตามาก่อน  บางทีท่านอาจจะได้ขึ้นชื่อในกินเนสต์บุคส์ว่าด้วยเรื่องที่ข้าชอบใจที่สุดก็คราวนี้ล่ะ” “ได้ ๆ  คืออย่างนี้นะ  เพื่อนของข้าได้ทำความดีความชอบต่อกษัตริย์  ..อันขึ้นชื่อว่ากษัตริย์แล้ว  การลงโทษเมื่อทำผิดย่อมโหดเหี้ยมทารุณ  รางวัลตอบแทนสำหรับความชอบก็สูงค่ายิ่งเป็นเงาตามตัว  ดังนั้นเพื่อนของข้าจึงได้รับพระราชทานเมล็ดน้ำเต้าวิเศษเมล็ดหนึ่ง” “พวกมนุษย์อย่างท่านชอบเติมคำว่า ‘วิเศษ’ ลงไปในสิ่งของอยู่เรื่อย”  ผีเสื้ออดเหน็บแนมมิได้  “ทั้ง ๆ ที่ของวิเศษไม่มีจริง  เพราะของที่มีอยู่จริงย่อมมิใช่ของวิเศษ” “อาจจะจริง”  คนบ้ายอมรับ  “เช่นนั้นข้าจะเรียกมันว่าเมล็ดน้ำเต้าธรรมดาล่ะกัน” “โอย...”  ผีเสื้อหนุ่มครางอย่างสิ้นหวัง  “อะไรกัน  ท่านใช้คำว่าธรรมดาพร่ำเพรื่ออีกแล้ว  หากท่านเคารพธรรมชาติจริง  ท่านก็ควรยอมรับในความหลากหลายทางธรรมชาติด้วยสิ  นี่ถ้าท่านเห็นแกะฝูงหนึ่ง  ท่านก็คงพูดว่าพวกมันหน้าตา ‘ธรรมดา’ เหมือนกันหมดสินะ” “นั่นก็ไม่ได้  นี่ก็ไม่ได้  งั้นข้าเรียกมันว่า ‘เมล็ดน้ำเต้า’ เฉย ๆ ล่ะกัน” “ถูกแล้วท่าน”  ผีเสื้อกล่าวสนับสนุน  “พวกท่านมักเอาคุณลักษณะที่มนุษย์กำหนดไปตีกรอบให้กับธรรมชาติ  อันที่จริง...เพียงท่านเรียกว่า ‘เมล็ดน้ำเต้า’ ก็ผิดมหันต์แล้ว” “แล้วถ้าไม่มีคำ”  เจี่ยอวี๋โต้แย้ง  “มนุษย์ก็จะจมอยู่ใน ‘ความโง่’ น่ะสิ” “ท่านกล่าวแรงไป  น่าจะเรียกว่า ‘ความไม่รู้’ เสียมากกว่า  ยิ่งไม่รู้ก็จะยิ่งกลมกลืนกับธรรมชาติ  ไฉนท่านผู้อ้างว่าเป็นหนึ่งกับธรรมชาติจึงไม่ทราบ ‘หลักของความไม่รู้’ ล่ะ” คนบ้าเจี่ยอวี๋นิ่งเงียบไปอึดใจ  ความคิดของผีเสื้อหนุ่มโลดแล่นกลับไปสู่เมล็ดน้ำเต้า “แล้วเพื่อนของท่านผู้ซึ่งได้รับพระราชทานรางวัลจากกษัตริย์  นำเมล็ดน้ำเต้าไปทำฉันใดต่อเล่า” คนบ้าเผยยิ้มเห็นฟันหลออีกคราก่อนตอบกลับ  “เป็นธรรมดาของตรรกะอันคับแคบแห่งมนุษย์  เพื่อนของข้าจึงนำเมล็ดน้ำเต้าไปฝังในสวน  เฝ้ารดน้ำพรวนดินรอคอยมันเติบใหญ่  และเมล็ดน้ำเต้าย่อมเติบโตเป็นต้นน้ำเต้า  มันให้ผลน้ำเต้าออกมา  ผลน้ำเต้านั้นช่างมหึมาเหลือประมาณ “วันนั้น  ข้าไปหาเพื่อนของข้าที่บ้านของเขาพอดี  ข้าเห็นเขาใช้ขวานใหญ่จามผลน้ำเต้ายักษ์จนแหลกเละ  จึงรี่เข้าไปถาม “ฮุ่ย  ท่านทุบน้ำเต้าของท่านทำไม” เพื่อนของข้าวางขวานลงแล้วตอบว่า  “เพราะว่ามัน ‘ไร้ประโยชน์’   เมื่อข้าลองเทน้ำใส่น้ำเต้าหวังจะพกพาเอาติดตัวไปด้วยระหว่างเดินทางไกล  ก็พบว่ามันหนักจนยกไม่ขึ้น  ครั้นเอามันไปผ่าเป็นสองซีกจะใช้ตักน้ำ  ก็พบว่ามันใหญ่เกินกว่าจะสามารถตักน้ำขึ้นจากแหล่งใด ๆ” ข้าฟังดังนั้นจึงตอบเพื่อนของข้าว่า “ดูท่านจะปัญญาทึบไม่น้อยในการใช้ประโยชน์จากสิ่งใหญ่ ๆ  แม้นข้าเป็นท่านแล้ว  ข้าจักใช้น้ำเต้ายักษ์ผูกเอวต่างทุ่น  ลงล่องไปในลำธารน้อยใหญ่แลทะเลกว้างตามแต่ใจปรารถนา  แต่ท่านกลับบ่นพึมพำถึงขนาดของมันว่าเอาไปใช้ใส่น้ำก็ไม่ได้  เอาไปตักอะไรก็ไม่ได้  ข้าเกรงว่าสาเหตุที่แท้จริงของท่านคือยังมีขี้เลื่อยหมกอยู่ในสมองไม่น้อย” “ “แล้วเพื่อนของท่านตอบว่ากระไร ”   ผีเสื้อเอ่ยปากถามเมื่ออีกฝ่ายหยุดไปครู่หนึ่ง “เขาไม่ตอบ  แต่ฮึดฮัดกลับเข้าไปในกระท่อม  ข้าจึงฉวยโอกาสที่ไม่มีใครเห็น  ลอบรวบรวมเมล็ดน้ำเต้ากลับไปปลูกที่บ้าน” “เห็นได้ชัดว่าตรรกะของท่านก็ยังคับแคบอยู่”  ผีเสื้อหนุ่มเสียดสีด้วยประโยคเดียวกัน  แต่คนบ้าเจี่ยอวี๋ไม่สนใจ “พอน้ำเต้าออกผล  ข้าก็ขุดไส้ของมันออก  ตากจนแห้ง  แล้วเอาผูกสะเอวลอยทะเลจนมาถึงที่นี่  ทว่าบัดนี้ข้าพบปัญหาใหญ่  คือข้าหาทางกลับบ้านไม่ได้  ครั้งจะขี่น้ำเต้ากลับไปก็ไม่รู้จะไปโผล่ที่ไหนอีก” ผีเสื้อฟังดังนั้นก็กระพือปีกบินขึ้นจากนิ้วของเจี่ยอวี๋ “ท่านนี่แย่นัก  ถึงกับไปกล่าวหาผู้อื่นว่ามีตรรกะคับแคบ  ทั้งที่ ‘ไอเดียบรรเจิด’ ของท่านนั้นมิได้ตั้งอยู่บนหลักความเป็นจริง  ดีล่ะ  ข้าจักเดินทางไปต่อ  เพราะความเพ้อฝันงมงายของท่านไม่มีประโยชน์ต่อข้าเลยแม้แต่น้อย” ผีเสื้อหนุ่มบินจากไป  คนบ้าเจี่ยอวี๋จึงพึมพำเบา ๆ “ข้าผิดตรงไหน  ที่พยายามหาประโยชน์ให้กับสิ่งไร้ประโยชน์เพื่อมิให้มันถูกทำลาย  เฮ้อ...โลกนี้นับวันจะมีแต่ผู้ขวางหูขวางตามากขึ้นทุกที” .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 31 มี.ค. 50 12:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สนุกดีค่ะ...ไอเดียล้ำ เลิศจริงๆด้วยค่ะ...อ่า นสนุกทุกคำเลยค่ะ จากคุณ : aoy1 - [ 31 มี.ค. 50 15:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 :) จากคุณ : scottie - [ 31 มี.ค. 50 23:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นมัสการหลวงน้อง ขยันจังค่ะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 1 เม.ย. 50 00:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วยิ้ม แล้วพูดกับตัวเอง อืม.... จากคุณ : vannessia - [ 1 เม.ย. 50 20:11:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รีบมุ่งหน้าไปยังตอนต่อไป เพียงเพราะเพียงแค่อยากรู้ว่า เจ้าผีเสื้อต้องการอะไร “เรื่องนี้ผู้ใดกำหนดไว้ล่ะ” -- ชอบครับ จากคุณ : ป๋อมแป๋มน้อย (pommania) - [ 3 เม.ย. 50 15:23:38 ]