ความคิดเห็นที่ 1 .. ผู้เฒ่าเผิงจื่อ : Moral & Freedom ฟ้าครึ้มด้วยพยับเมฆกว้างสุดลูกหูลูกตา  เจ้าของปีกบางสวยสัมผัสความชื้นในอากาศได้จึงหาที่หลบ  มันบินเข้าไปในกระท่อมฟางแห่งหนึ่ง ใจกลางห้องของกระท่อมฟางนั้นมีเฒ่าชราผิวหนังเหี่ยวย่น  หน้าผากก็โหนกนูนราวลูกท้อ  เขานั่งหลังค่อมอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าตะเกียงเล็ก ๆ อันส่องแสงวอมแวม “มาเถิดผีเสื้อ”  เฒ่าชราเอ่ยทัก  “ข้าคือเผิงจื่อผู้รู้จารีต  และใส่ใจต่อคุณธรรม  เข้ามาใกล้ ๆ เถิด  ข้าไม่ทำอันตรายเจ้าดอก” ผีเสื้อหนุ่มเห็นว่าชายผู้นั้นไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะตบยุง  จึงบินไปเกาะบนโต๊ะตรงหน้า “คารวะผู้อาวุโส  ขอบคุณท่านที่ให้ที่พำนักหลบพายุฝนแก่ข้า” “มิเป็นไร  ข้าเพียงแต่ทำหน้าที่ของมนุษย์ที่สมบูรณ์” ผีเสื้อฟังแล้วสนใจจึงเอ่ยปากถาม  “เรียนถามผู้อาวุโส  มนุษย์ที่สมบูรณ์หมายถึงอะไร” “มนุษย์ที่สมบูรณ์  คือผู้ซึ่งเปี่ยมไปด้วยมนุษยธรรม  อันหมายถึงการปฏิบัติห้าประการ  ได้แก่ความนอบน้อม  ความมีน้ำใจกว้างขวาง  ความจริงใจ  ความแน่วแน่  และเมตตาธรรม หากท่านนอบน้อมท่านจะได้รับความเคารพ  หากท่านมีน้ำใจกว้างขวางท่านจะเอาชนะได้ทุกสิ่ง  หากท่านจริงใจท่านจะได้รับความไว้วางใจ  หากท่านแน่วแน่ท่านจะประสบความสำเร็จ  และหากท่านเมตตาผู้คนก็จะยินดีรับใช้ท่าน” “แล้วมนุษยธรรมที่สมบูรณ์มีไว้เพื่ออะไร” เผิงจื่อผู้ชราหยุดคิดนิดหนึ่ง  ก่อนตอบคำถามของผีเสื้อด้วยน้ำเสียงเนิบอย่างมีหลักการ “มนุษยธรรมที่สมบูรณ์มีไว้เพื่อสร้าง  แก้ไข  และธำรงความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์  เมื่อมนุษย์มีปฏิสัมพันธ์ต่อกันอย่างถูกต้องเหมาะสม  สังคมย่อมสงบสุข  ตั้งอยู่ได้ด้วยดี  ปราศจากผู้ทำผิดคิดร้าย  เพราะเมื่อผู้มีมนุษยธรรมได้เป็นใหญ่  ผู้ฉ้อฉลจะหาได้จากที่ไหนเล่า” “ขอเรียนถาม  ผู้อาวุโสมีอายุเท่าใดแล้ว” “ร้อยยี่สิบปีไม่ขาดไม่เกิน”  เผิงจื่อตอบผีเสื้อ  เขางุนงงไม่น้อยที่จู่ ๆ คู่สนทนาก็โพล่งเรื่องนี้ขึ้นมา “ข้าเองถือกำเนิดมาได้ไม่ถึงเดือน  แต่นับว่ารู้เรื่องราวต่าง ๆ ไม่น้อย  ผู้อาวุโสยินดีฟังเรื่องราวที่ข้าเคยได้ยินมาสักเรื่องหรือไม่” “เชิญเถิดผีเสื้อ  พิรุณยังไม่สร่าง  ตะเกียงก็ยังไม่ดับ  ฟังมิตรสหายสาธยายเรื่องปรัมปราก็ไม่เลวนัก” ผีเสื้อขยับตัวนิดหน่อยให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น  “ไม่ทันไรข้าก็ถูกนับเป็นมิตรสหาย  ซึ่งความข้อนี้อาจจะถูกก็ได้  แต่มีสิ่งหนึ่งที่ท่านพึงระลึกไว้ว่าเรื่องที่ข้ากำลังจะเล่ามิใช่ตำนานปรัมปรา  แต่เป็นเหตุการณ์จริงที่กำลังดำเนินอยู่ในแคว้นเสียมในปัจจุบันกาลนี้ “ในแคว้นเสียม  มีราชาองค์หนึ่งนามว่า ชินอ๋อง  พระองค์เป็นที่รักของประชาชนนัก  ด้วยวิธีการบริหารกิจการบ้านเมืองของพระองค์  เน้นประโยชน์ที่เกิดขึ้นแก่คนหมู่มากเป็นหลัก  ทว่าเหล่าทหารและขุนนางกลับมิค่อยชอบใจ  บางส่วนก็เพราะไม่เห็นด้วยกับแนววิธีบริหารจัดการ  บางส่วนก็เพราะสูญเสียผลประโยชน์ “ครั้งนั้นมีวณิพกเข้ามาเล่านิทานถวายชินอ๋องในวัง  เขาเล่าหลายต่อหลายเรื่องสร้างความเพลิดเพลินต่อราชาแห่งแคว้นเสียมนัก  ...และในเรื่องสุดท้าย  เขาเล่าว่า “มีเจ้าของลิงกับลิงทำงานด้วยกันในสวนผลไม้  เจ้าของลิงบอกกับลิงว่า  จะให้อาหารแก่ลิงโดยจะให้กล้วยสามผลในยามเช้า  และอีกสี่ผลในยามเย็น  ลิงกลับไม่พอใจที่ได้อาหารในตอนเช้าน้อยกว่าตอนเย็น  พวกมันแยกเขี้ยวข่มขู่เจ้าของลิงด้วยถ้อยคำหยาบคาย  ถ้าท่านเป็นเจ้าของลิงท่านจะทำเช่นไร” เผิงจื่อแทบไม่ต้องใช้ความคิด  “ข้าก็จะยืนยันว่ามีกล้วยอยู่เท่านี้น่ะซี  พยายามอธิบายให้มันเข้าใจด้วยเหตุผลว่าข้ามิสามารถเสกกล้วยเพิ่มขึ้นจากความว่างเปล่าได้” “อันที่จริงวณิพกผู้นั้นถามคำถามนี้ต่อชินอ๋อง  ท่านจงดูเถิดคำตอบของราชาคือ ‘ข้าก็จะให้กล้วยแก่ลิงทั้งเจ็ดลูกในยามเช้า  และปล่อยให้มันอดโซในตอนเย็น  ซึ่งเพลานั้นข้าก็คงเก็บเกี่ยวผลไม้เสร็จแล้ว’  ซึ่งในความเห็นส่วนตัวของข้าเพียงให้กล้วยแก่ลิงสี่ลูกในยามเช้า  แล้วให้อีกสามลูกในยามเย็น  มันก็พอใจ” “วิธีของชินอ๋องช่างไร้มนุษยธรรมนัก  แต่วิธีของท่านก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร  เพราะนั่นแค่ทำให้ประชาชนพอใจ  แต่ไม่ได้ทำให้เกิด ‘การเปลี่ยนแปลง’ ”  เผิงจื่อวิพากษ์นโยบาย ‘สี่ในยามเช้า’ “การเปลี่ยนแปลง?”  ผีเสื้อหนุ่มทวนคำ  “การเปลี่ยนแปลงใดเล่าที่ท่านต้องการ  ระบอบใดเล่าที่ท่านหวังไว้  ราชาใดเล่าที่ท่านเฟ้นหา  และผู้ไหนใดเล่าที่จะตัดสินได้ว่าสิ่งที่ท่านเลือกนั้นดีจริง” เผิงจื่อตัวสั่น  “ช่างน่าเกลียดน่ากลัวนัก  ท่านไปเอาความคิดนี้มาจากที่ไหน” “ปลาหลีตัวหนึ่งบอกข้าเมื่อเช้าวาน”  ผีเสื้อตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ  “และจะดีกว่านี้หากท่านมิขัดคอข้าระหว่างที่ข้ายังเล่าไม่จบ” ชายชรามีทีท่าละอาย  “โปรดอภัยแก่ข้าผู้เลอะเลือน  เชิญเล่าต่อเถิดผีเสื้อ  ข้าขอรับรองว่าข้าจะไม่ขัดจังหวะท่านอีก” “ขอบคุณล่วงหน้า”  ผีเสื้อตอบและเริ่มเล่าต่อ  “เมื่อวณิพกฟังคำตอบของราชา  เขาก็กระโจนปราดเดียวถึงหน้าบัลลังก์ทอง  ในมือมีดาบยาวคมกล้าเล่มหนึ่ง  ความปรากฏตอนนั้นนี่เองว่าวณิพกผู้นั้นคือมือสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ถูกส่งมาปลงพระชนม์ชินอ๋อง  เขากล่าวแก่เจ้าแห่งแคว้นเสียมซึ่งตัวสั่นงันงกอยู่ใต้คมดาบ “ด้วยคำตอบของท่าน  ทำให้ข้ารู้ว่าท่านไม่เหมาะสมต่อตำแหน่งราชา  ดังนั้นข้าจักสังหารท่านเสีย  และมอบราชสมบัติของท่านแด่ผู้เที่ยงธรรม” ชินอ๋องถูกปลงพระชนม์ด้วยดาบยาว  เหล่าขุนนางจึงเลือกเชื้อพระวงศ์ผู้เปี่ยมคุณธรรมมาเป็นผู้ปกครองแว่นแคว้นแทน” “ถูกแล้ว ๆ”  เฒ่าเผิงจื่อร้องสนับสนุน  “ผู้ปกครองทรงธรรม  ประชาราษฎร์ย่อมสงบสุข  นี่ล่ะหลักการปกครองที่แท้จริง” “ท่านว่าจะไม่ขัดคอข้า”  ผีเสื้อตำหนิเผิงจื่ออีกครา  “แต่ก็คงตำหนิความตื่นเต้นของท่านไม่ได้  ในเมื่อชนชั้นปกครองผู้เที่ยงธรรมคือเป้าหมายในอุดมคติของท่าน “ดูก่อน  เมื่อราชาองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์  กองกำลังกบฏทางภาคใต้ของแคว้นเสียมอันเป็นปัญหาเรื้อรังตั้งแต่รัชสมัยของชินอ๋อง  ก็เริ่มก่อความวุ่นวายหนักข้อขึ้นทุกที  พวกมันเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์  เผาทำลายที่ว่าการ  และสถานที่ทางศาสนา  จนสร้างความปั่นป่วนวุ่นวายไปทั่วทุกหย่อมหญ้าของหัวเมืองนั้น ๆ “ราชาผู้ทรงธรรมใช้วิธีเจรจาด้วยดี  ให้มิตรไมตรี  ใช้ความนุ่มนวล  และเมตตาธรรมแก้ไขปัญหา  ...ทว่าไม่สำเร็จ  ทั้งในเมืองหลวงก็เกิดการก่อหวอดประท้วงของประชาชน  เนื่องด้วยพวกเขาเคยตัวกับนโยบาย ‘เจ็ดในยามเช้า’ เสียแล้ว “ท่านจงดู  มนุษยธรรมของผู้ปกครองแก้ปัญหาอะไรได้  จริยธรรมช่วยกล่อมเกลาจิตใจของโจรกบฏได้หรือไม่  คุณงามความดีช่วยให้ประชาชนอิ่มท้องได้ไหม...  เปล่าเลย  พวกท่านนักปราชญ์บนหอคอยงาช้างเฝ้าฝันถึงแต่สังคมในอุดมคติ  สร้างกรอบและจารีตให้ทุกผู้คนปฏิบัติตาม  โดยไม่เคารพความแตกต่างของปัจเจกชน  ลืมเลือนธาตุแท้ของมนุษย์ “อันที่จริง  ข้าเคยพบกับดอกกุหลาบที่อายุยืนถึงแปดพันปี  แต่เขาไม่เคยโอ้อวดว่ารู้จารีตทั้งหมดของดอกกุหลาบ”   เผิงจื่อทนฟังถึงตอนนี้ก็อดรนทนไม่ไหว “ดอกไม้จะรู้อะไรกับความเจริญของมนุษย์  จารีต  ประเพณี  วัฒนธรรม  และคุณธรรมคือสิ่งที่ยังให้มนุษย์โดดเด่นจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ” “ข้าหลงนึกว่าร้อยยี่สิบปีของท่านจะมิผ่านเลยไปโดยเปล่าประโยชน์”  ผีเสื้อตอกกลับ  “ท่านอาจจะได้รับการยกย่องในฐานะปูชนียบุคคลจากพวกของท่าน  ทว่าท่านก็ยังคงเป็นมนุษย์ผู้ยึดติดกับสิ่งที่ผ่านเข้ามาและผ่านไป  ทั้งพยายามดิ้นรนต่อสู้เพื่อยืนยันกฎเกณฑ์และความเชื่ออันสมบูรณ์พร้อมของตนราวกับว่าได้สบถสาบานไว้ต่อหน้าทวยเทพฉันนั้น “...แต่ข้ามิใช่ท่าน  ข้าคือผีเสื้อ  ข้ามีปีก  และบัดนี้ข้าจะโบยบินไปจากท่าน” ว่าแล้วผีเสื้อหนุ่มก็โผบินออกนอกหน้าต่าง  อันเผยให้เห็นฟ้ากระจ่างหลังฝนพรำ .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 2 เม.ย. 50 20:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. ราชากวางเมฆา : Power & Limitation ผีเสื้อหนุ่มบินมาไกลและรู้สึกเหนื่อย  เขาหยุดพักบนยอดไม้เหนือป่ากว้างอันมีลมอ่อนโชยมาเป็นระยะ บัดนั้น  ท้องฟ้าพลันมืดมิดราวกับมีมีมือใหญ่มากุมกำดวงตะวัน  เสียงกัมปนาทก็ก้องจากนภากาศ “มุสิก (หนู) ตาขาว  เจ้าอยู่ที่ใด  รีบไสหัวออกมารับความตายเสียแต่โดยดี!” ผีเสื้อสะดุ้ง  มันแหงนมองฟากฟ้า  และพบสัตว์ยักษ์ร่างมหึมาราวกับก้อนเมฆก้อนใหญ่  อันพอมองลักษณะออกว่าเป็นกวางเพศผู้  ผีเสื้อจึงเอ่ยปากทัก “ท่านผู้มีกายใหญ่โต  ท่านร้องเรียกหามุสิกไปไย” กวางยักษ์ผู้เหาะเหินอยู่บนอากาศเขม้นมองผีเสื้ออยู่ครู่หนึ่ง “อ้ายผีเสื้อตัวจ้อย  ช่างบังอาจนักที่เผยอหน้ากล่าววาจากับเจ้าแห่งสัตว์ทั้งปวง  จงจดจำใส่สมองตื้น ๆ ของเจ้าเสีย  ว่าข้านี่แหละคือราชากวางเมฆาผู้ยิ่งยง  หาใช่สิ่งที่เจ้าจะมาล้อเล่นด้วยได้ไม่” “ท่านราชากวางเมฆา”  ผีเสื้อร้องเรียกอีกที  “ข้าหาได้ตั้งใจลบหลู่ท่านไม่  ข้าเพียงแต่ถามท่านว่าเหตุไฉนจึงมาตะโกนเรียกหนูอยู่แถว ๆ นี้” “เพ้ย!  ข้าจะเรียกหาหนูตะเภาหรือหนูแฮมสเตอร์แล้วมันกงการอันใดของเจ้าล่ะ” ว่าแล้วเจ้ากวางมหึมานั้น  ก็กระโจนเข้าใส่ป่าทึบเบื้องล่าง  ผีเสื้อหนุ่มรีบบินหนีไม่ไร่อันหักโค่นจากพละกำลังมหาศาลของราชากวางเมฆา “ช้าก่อน  ท่านเจ้าแห่งสัตว์ทั้งปวง  แม้ท่านโค่นต้นไม้หมดป่าก็หาทำให้หนูตัวจ้อยออกมาหาท่านได้  ธรรมดานกย่อมบินสู่ที่สูงเพื่อหลบเกาทัณฑ์  หนูนาก็ย่อมรู้จักมุดหนีเข้าเนินเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อหลบการตามล่า อันตัวข้าถือเป็นผู้มีอุบายแยบยลผู้หนึ่ง  อันจะยังกิจต้องประสงค์ให้สำเร็จได้โดยง่าย  หากท่านต้องการความช่วยเหลือจากข้าแล้วไซร้  โปรดเล่าต้นสายปลายให้ข้าฟังด้วยเถิด” ราชากวางแกล้งทำหูทวนลม  มันลุยโลดในป่าอยู่พักใหญ่  ต้นไม้ขนาดยักษ์ถูกถอนจนรากชี้ฟ้าเป็นแถบ ๆ  เสียงไม้หักดังก้องระคายหู “เจ้ากวางยักษ์นั่นวางท่าได้หยิ่งผยองนัก” เสียงต่ำถ่ายทอดจากยอดไม้ข้าง ๆ  ผีเสื้อหนุ่มหันไปสบดวงตาสีเหลืองคมกล้า  มันตัวสั่นเพราะพบพลังอำนาจแห่งนักล่าในเนตรสีอำพันนั้น “อย่ากลัวข้า  ผู้มีปีกสวย”  นกเหยี่ยวว่า  “ถึงบัดนี้ข้าจะค่อนข้างหิวโหย  แต่ก็ยังมินึกอยากชิมผีเสื้อเป็นมื้อเช้า  อันที่จริงเมนูที่ข้าอยากกินที่สุดก็คงเป็นเนื้อสเต๊กกวางเมฆาเสียมากกว่า” “โปรดเถิดท่านนักล่า  ท่านดูเหมือนจะรู้เรื่องราวดี  เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่ามุสิกตัวเล็ก ๆ ไปทำความรำคาญใจใดให้แก่ราชากวางเมฆา” “ได้สิ”  นกเหยี่ยวกลอกตาสีอำพันของมันเหลือบมองกวางเมฆาซึ่งลุยป่าไปไกลลิบแล้ว  “เรื่องนี้คงต้องเล่าย้อนไปถึงคราวที่เทพเอ้อหลางรณยุทธ์กับซุนหงอคง” “ท่านหมายถึงเห้งเจียรึ”  ผีเสื้อถาม “แน่สิ  จะมีลิงใดที่มีฤทธิ์เดชถึงขนาดประมือกับทวยเทพได้โดยไม่เพลี่ยงพล้ำ  และในการต่อสู้ครั้งนั้น  เจ้ากวางโอหังได้ช่วยเหลือเทพเอ้อหลางเล็กน้อย  หลังจากเสร็จศึก  มันจึงได้รับการแต่งตั้งจากเง็กเซียนฮ่องเต้  ให้ดำรงตำแหน่งชั้นต่ำบนสวรรค์  แต่นับว่าสูงส่งยิ่งในส่ำสัตว์”   นกเหยี่ยวทอดถอนใจก่อนเล่าเรื่องต่อ  “อันธรรมดาผู้ซึ่งถูกยกย่องในโอกาสหนึ่ง ๆ  เหตุการณ์หนึ่ง ๆ  และสถานที่หนึ่ง ๆ  ใช่ว่าจะสามารถบริหารประโยชน์ให้แก่สรรพชีวิตได้  วีรบุรุษจากสนามรบ  เมื่อได้ขึ้นเถลิงบัลลังก์  ก็อาจจะกลายเป็นทรราชผู้เหี้ยมโหด  แม้มิตรของเขาจะยกย่องเทิดทูน  แต่ก็เป็นที่เกลียดชังของคนหมู่ใหญ่ เจ้ากวางยโสนี่ก็เช่นกัน  มันอาศัยตำแหน่งกิ๊กก๊อกบนสวรรค์มาปกครองสรรพสัตว์ในป่าแห่งนี้  พร้อมทั้งตั้งกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ตามความพอใจ  เช่นว่า  ปลาช่อนจะต้องนอนบนต้นไม้  นกจะต้องขุดรูอยู่  ตะขาบจะต้องกินหญ้าเป็นอาหาร” ผีเสื้อฟังดังนั้นจึงแค่นเสียง “เฮอะ!  ช่างน่ารังเกียจนัก  บุคคลผู้ใช้มาตรฐานของตนมาปกครองผู้อื่นเยี่ยงนี้  ไม่สมควรเป็นผู้ปกครองเลย” “แต่ชนชั้นปกครองทั้งหมดในหล้าก็เป็นคนโง่งั่งจอมปลอมแบบนี้ทั้งนั้น”  นกเหยี่ยวว่า  “เมื่อพวกเราถูกกระทำจนทนไม่ไหว  จึงคิดการแก้แค้น  พวกเราได้ขอร้องให้หนูนาช่วยเหลือ “เหตุไฉนจำต้องใช้สัตว์ที่มีตัวเล็กขนาดนี้  ก็เพราะว่าฟันของหนูนานั้นคมพอที่จะแทะที่นอนไหมฟ้าอันกวางเมฆาได้รับพระราชทานจากเง็กเซียนให้ขาดวิ่นลงได้  ทั้งยังมีความปราดเปรียวพอที่จะเล็ดลอดจากอุ้งมือของราชากวาง” “กวางเมฆาจึงบังเกิดโทสะ”  ผีเสื้อสรุปตามความเข้าใจ  “และได้สำแดงฤทธิ์เดชวางท่าใหญ่โตเพื่อข่มขู่  โดยหารู้ไม่ว่าความยิ่งใหญ่ของมันก็มีขอบเขตจำกัดเฉพาะกาลเทศะหนึ่ง ๆ  แต่กลับสิ้นท่าเมื่อต้องไล่จับหนูตัวจ้อย” “พูดได้ดี”  นกเหยี่ยวแสดงความชื่นชม  “โอ๊ะโอ  เจ้าคงเห็นข้าเป็นเจ้าบ้านที่แย่มาก  สนทนากันตั้งนานขนาดนี้ข้ายังมิได้ถามไถ่เจ้าเลยว่ามาจากที่ไหนและกำลังจะไปไหน” “หามิได้”  ผีเสื้อตอบอย่างถ่อมตน  “ข้าเพิ่งมาจากป่าของแคว้นฉู่  และกำลังเดินทางเพื่อตามหาปลายักษ์และนกยักษ์” เหยี่ยวนักล่าเอียงคออย่างพินิจ “ถ้าเจ้าหมายถึงนกตัวที่ปีกของมันแผ่คลุมราวเมฆหมอกอันปกคลุมทั่วท้องฟ้า  ก็นับว่าเจ้าเข้าใกล้เป้าหมายของเจ้ามากแล้วล่ะ  เมื่อสองสามวันก่อน  ข้าเห็นนกตัวที่เจ้าว่าบินไปทางทิศใต้  วันนั้นเจ้ากวางกระจอกเอาแต่ตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัวต่อสิ่งที่มหึมากว่าตนหลายร้อยเท่า” ผีเสื้อกลั้นหัวเราะเมื่อยินพฤติการณ์ขลาดเขลาของกวางเมฆา “หึ...ขอบคุณท่านมาก  ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าคงมิอาจรั้งอยู่ต่อได้อีก  ข้าคงต้องขอลาท่าน ณ บัดนี้” นกเหยี่ยวค้อมหัวส่ง  ผีเสื้อหนุ่มร่อนตามกระแสลมพลางกระพือปีกรัวเร็วไปทางทิศใต้   .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 2 เม.ย. 50 20:08:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ... เซียนเฒ่าผมขาว : Action & Non-Action ผีเสื้อหนุ่มบินมาทางทิศใต้ได้สักสิบโยชน์  ก็พบกับเทือกเขาสูงเสียดฟ้ายอดจรดเมฆา  ขวางกั้นมิให้เขามุ่งตรงต่อไปได้  แต่เจ้าผีเสื้อก็ไม่ละความพยายาม  มันบินไต่ระดับสูงขึ้น  สูงขึ้น  กระทั่งทะลุสู่ดินแดนอันปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก  ยอดเขาแทงทะลุขึ้นมากระจัดกระจายโดยรอบคล้ายโขดหินกลางทะเลน้ำนม และบนโขดหินหนึ่งนั้น  มีชายชราผมเผ้าหนวดเครายาวระอกนั่งขัดสมาธิอยู่  เขาสวมใส่ชุดแพรไหมสีขาวยาว  ผิวกายก็ขาวผ่องราวหยกสลัก ผีเสื้อตะลึงด้วยความแปลกใจ  จนครู่หนึ่งถึงรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขับขานบทเพลงอยู่ “สายน้ำกัดเซาะแก่งหิน น้ำไร้รูป  หินไร้ช่องว่าง เพราะไม่พูด  เพราะไม่กระทำ ความอ่อนนุ่มจึงมีชัย” “ขออภัยเถิดผู้อาวุโส”  ผีเสื้อได้จังหวะเอ่ยวาจาเมื่อเฒ่าผมขาวร้องเพลงจบหนึ่งวรรค  “สถานที่นี้เรียกว่ากระไร  และท่านคือใครจึงมานั่งในชัยภูมิอันหวาดเสียวเช่นนี้ได้” ผู้เฒ่าผมขาวเลิกคิ้วยาวพร้อมกับแย้มยิ้ม  แก้มของเขาเปล่งปลั่งราวกับแก้มทารก “ที่นี่คือฟ้าและดิน  ปากประตูอันเป็นต้นกำเนิดของโลกและสวรรค์  ส่วนข้าคือเซียนผู้สำเร็จมรรคผล  เพียงสังขารยังไม่แตกดับ  จึงยังมิได้ขึ้นไปรวมกับหมู่ดาวบนฟากฟ้า” ผีเสื้อได้ฟังก็ตกใจ  เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่สำหรับผู้ซึ่งยังติดข้องอยู่ในโลกียะ “เจ้ากำลังตามหาสิ่งหนึ่ง?”  เซียนเฒ่าเดาใจผู้มาเยือน  “ถ้าสิ่งนั้นยิ่งใหญ่มหึมาจรดฟ้าจรดดิน  แผ่ขยายไกลยิ่งกว่าเมฆหมอกอันแผ่คลุมสวรรค์  เจ้าก็มาถูกทางแล้ว” “ใช่แล้ว  ท่านผู้อยู่เหนือโลก  เมื่อทราบจากปากท่านเช่นนั้นข้าก็อิ่มเอมใจยิ่งนักที่ความพยายามไม่สูญเปล่า  อันที่จริงข้าควรจะไล่ตามความฝันของข้าต่อไป  แต่เมื่อฟังท่วงทำนองของท่านก็ให้เกิดความสงสัยในใจ  จึงอยากเรียนถามความหมายของเนื้อเพลงจากท่าน” แทนที่เซียนจะตอบ  เขากลับร้องเพลงอีก “ผู้ที่ทำจะล้มเหลว ผู้ที่จับยึดจะลื่นหลุด แต่ปราชญ์ไม่กระทำ  และไม่จับยึด จึงไม่ล้มเหลว  และลื่นหลุด” “หงส์เอย  หงส์งาม แรงเจ้าถอย  กำลังเจ้าน้อยนัก จะใฝ่หาไปไย   รู้แล้วเป็นไฉน  ไม่รู้แล้วเป็นไฉน กลับเสียเถิด  กลับเสียเถิด ทิ้งความฝันอันบรรเจิด  สู่วิถีทางสามัญ” ความคมในถ้อยคำแทงใจดำเจ้าผีเสื้อ  เนื้อร้องของเซียนเหมือนกับว่าเข้าไปนั่งในใจของมันเลยทีเดียว “ท่านจะให้ข้าถอยเสียตั้งแต่ที่นี่รึ?  จะให้ข้าทอดทิ้งสิ่งที่ข้าเพียรพยายามมาตลอดอย่างนั้นรึ?” เซียนผมขาวเอาแต่นั่งแย้มยิ้ม   “ข้าทำเช่นนั้นมิได้หรอก  ข้าต้องเห็นปลายักษ์และนกยักษ์ตัวนั้นด้วยสองตาของข้าเองให้จงได้” “ถ้าได้เห็น  แล้วเจ้าจักทำฉันใดต่อไป” “ข้าก็จะกลับไปเล่าให้นกเขากับจักจั่นฟัง” “แล้วถ้าผู้ที่เจ้าบอกเล่ายังมิเชื่ออยู่ดีล่ะ” “ข้าก็จะพาพวกเขาให้มาเห็นด้วยตาของตนเอง” “ถ้าเจ้ากระทำเช่นนั้น  เจ้าจะ ‘ล้มเหลว’ ” “แต่คนที่ไม่เคยล้มเหลว..คือผู้ที่ไม่เคยลงมือกระทำอะไรเลย” “ดี”  เซียนตอบรับพร้อมรอยยิ้ม  “เบื้องหลังของข้าคือมรรคาสู่สวรรค์  เจ้าสามารถผ่านเข้าไปได้  หากว่าเจ้าต้องการ” “ท่านจะยอมเสี่ยงกับ ‘ความล้มเหลว’  ด้วยการปล่อยให้ข้าเข้าไปได้อย่างนั้นรึ”  ผีเสื้อถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “เปล่าเลย..”  เซียนเฒ่าตอบด้วยเสียงเนิบ  “นี่คือหลักการไม่กระทำ  และคือคำตอบของข้า” ผีเสื้อหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกคลื่นอะไรสักอย่างโถมทับจนมึนชา  ถ้านี่คือคำตอบ  แล้วมันเป็นคำตอบของคำถามใดกันล่ะ .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 2 เม.ย. 50 20:11:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .. อายตนะของฮุ่นตุ้น  : Useful & Useless  [1] ผีเสื้อหนุ่มเดินทางไปตามมรรคาสวรรค์  อันปูลาดด้วยปุยเมฆ  สองข้างทางสะพรั่งไปด้วยสีชมพูของดอกเหมย เจ้าผีเสื้อเพลินชมทิวทัศน์ได้ไม่ทันไร  ก็มีเสียงกัมปนาทก้องราวฟ้าผ่า “บังอาจนัก!  เจ้าสัตว์ดิรัจฉาน!  กล้าเหยียบแดนศักดิ์สิทธิ์ให้แปดเปื้อน  ต่อให้เจ้ามีกี่สิบชีวิตข้าก็จะปลิดปลงเสียให้หมด” ผู้ปรากฏกายขึ้นขวางทางอย่างฉับพลัน  เป็นชายหนุ่มท่าทางทรงอำนาจ  เสื้อผ้าแพรพรรณก็ตัดเย็บอย่างงดงามเป็นลายเมฆาแลมังกร “ขออภัยเถิดท่าน”  ผีเสื้อเริ่มรวบรวมสติได้  “ข้ามิรู้ว่าสถานที่นี้มีเจ้าของ  จึงได้ล่วงล้ำเข้ามา  อนึ่งแม้แต่ต้นเหมยซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกจัดอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าสัตว์ดิรัจฉานอย่างข้ายังสามารถงอกเงยอย่างอิสระบนพื้นภพนี้  แล้วไฉนข้าผู้ซึ่งมิได้กระทำผิดคิดร้ายจึงสมควรจะต้องถูกลงโทษด้วยเล่า” ชายหนุ่มผู้นั้นฟังคำผีเสื้อก็มีท่าทีอ่อนลง “เจ้านี่โวหารคมคาย  คงมิใช่ชนชั้นธรรมดา  แต่หากยังมิอยากทิ้งชีวิตไว้ที่นี่  ก็จงแจ้งประสงค์มา” “ข้าแต่ท่านผู้ครอบครองสถานที่แห่งนี้  ข้ามาเพื่อตามหาปลายักษ์และนกยักษ์ซึ่งโบยบินได้ไกลเก้าหมื่นโยชน์ในชั่วพริบตาเดียว  และด้วยการชี้แนะจากเซียนเฒ่าผมขาว  ข้าจึงบุกรุกสถานที่นี้โดยไม่ได้เจตนา  ขอท่านโปรดงดโทษ” “อ้อ”  ชายผู้นั้นใช้น้ำเสียงไม่ชอบใจ  “ตาเฒ่าจอมเจ้ากี้เจ้าการนั่นส่งเจ้าเข้ามารึ  แต่ช่างเถอะ  ในเมื่อตาแก่นั่นให้เจ้าเข้ามาได้  ก็แสดงว่าเจ้ามิใช่ตัวร้ายกาจอันใด”  เขาประสานมือคารวะแก่ผีเสื้อ  “ต้องขออภัยสำหรับท่าทีดุร้ายเมื่อครู่  ข้ามิอาจไม่ระวังเป็นพิเศษ  เพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้มีปีศาจงูหลุดเข้ามาในแดนสวรรค์  จนป่านนี้ยังตามหาตัวมันไม่พบเลย” ผีเสื้อหนุ่มค่อยหายใจโล่งขึ้น  เมื่ออีกฝ่ายแสดงท่าทีเป็นมิตร “อ้อ...ข้ายังมิได้แนะนำตัวใช่หรือไม่  ข้ามีนามว่า เถียว  เป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรทะเลใต้  ทำหน้าที่อภิบาลโลก  และดูแลสถานที่แห่งนี้  ข้ายังมีพี่น้องร่วมสาบานอีกสองตนมีนามว่า ฮู  และ ฮุ่นตุ้น  พวกเขาปกครองดินแดนที่อยู่เหนือขึ้นไปจากข้า” “ยินดีที่ได้รู้จักผู้สูงส่งเช่นท่าน  ตัวข้านั้นมิมีชื่อแซ่  เมื่อไร้ชื่อจักทำฉันใดให้ผู้อื่นรู้  ก็ขอให้ท่านเรียกข้าว่า ‘ผีเสื้อ’ ไปพลาง ๆ ก่อนล่ะกัน “ฟังที่ท่านกล่าว  หากพี่น้องของท่านระวังตัวแจเช่นท่าน  ทั้งยังบุ่มบ่ามมุทะลุไม่ทักทายถามไถ่กันก่อนก็ลงมือ  เห็นทีว่าชีวิตน้อย ๆ ของข้าคงต้องสูญสิ้นเป็นแม่นมั่น” “อ้อ..”  เถียวลากเสียงยาว  “เจ้ามิต้องเป็นกังวลไป  จังหวะที่เจ้ามาพบกับข้านับว่าประจวบเหมาะยิ่ง  เพราะครบรอบร้อยปีที่ข้ามีกำหนดนัดกับพี่ฮุ่นตุ้นและน้องฮูพอดี” “ประเสริฐนัก”  ผีเสื้ออุทานอย่างยินดี  “หากท่านช่วยแนะนำข้ากับพวกเขาว่าข้ามิใช่คนร้ายอย่างปีศาจงูอะไรนั่น  จักเป็นพระคุณอย่างยิ่ง” “ข้าเจตนาเช่นนั้นแต่แรก  มิเช่นนั้นจะเผยหมายกำหนดนัดของข้าให้เจ้าฟังไปไย”  เถียวยืนยันให้ผีเสื้อสบายใจ  ผีเสื้อจึงบินตามเถียวผู้ซึ่งเหยียบเมฆาเหินข้ามดงเหมย ครั้งนั้นกึ่งกลางระหว่างสวรรค์กับผืนพิภพยังมีอีกดินแดนหนึ่ง  อันเป็นสถานที่สถิตของเหล่าโลกบาลทั้งสาม  ตนหนึ่งเรียกว่า ฮู เป็นจักรพรรดิทะเลเหนือ  ตนหนึ่งเรียกว่า เถียว เป็นจักรพรรดิทะเลใต้  ส่วนอีกตนมีนามว่า ฮุ่นตุ้น เป็นจักรพรรดิแห่งดินแดนภาคกลาง ทุก ๆ รอบร้อยปี  สามจักรพรรดิซึ่งได้สาบานเป็นพี่น้องกัน  จะนัดพบเพื่อเฉลิมฉลองกระชับความสัมพันธ์ในดินแดนของฮุ่นตุ้น  ซึ่งฮุ่นตุ้นก็ได้ให้การต้อนรับเถียวและฮูเป็นอย่างดีทุกครั้ง  ทำให้ทั้งคู่ซาบซึ้งใจมาก  และคิดหาวิธีตอบแทนบุญคุณฮุ่นตุ้นอยู่ตลอดเวลา ในครานี้สามจักรพรรดิมีอาคันตุกะพิเศษ  คือผีเสื้อหนุ่มผู้ร่วมทางมากับเถียวนั่นเอง  เจ้าผีเสื้อกวาดสายตามองจักรพรรดิทะเลเหนือด้วยความสนใจ  ..อันฮูนั้นมีลักษณะเหี้ยมหาญ  ร่างกายกำยำแข็งแกร่ง  ใส่เกราะทองสวมผ้าคลุมแดงดุจขุนพลสวรรค์ไร้พ่าย  ง้าวหัวตัดใหญ่ใบสีชาดก็เข้ากับเส้นผมและหนวดเคราอันเป็นสีแดงเพลิงของเขา   แต่ความประหลาดใจของผีเสื้อถึงขีดสุด  เมื่อหันไปเพ่งพิศฮุ่นตุ้น  มันต้องยอมรับว่าพี่ใหญ่แห่งสามจักรพรรดิเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือจินตนาการของผีเสื้ออย่างมัน  ฮุ่นตุ้นนั้นเป็นกวางสวรรค์ตัวอ้วนพี  ทั่วทั้งกายปกคลุมไปด้วยขนนุ่ม ๆ สีทองสุกปลั่ง  ทว่านอกจากปีกสีขาวบริสุทธิ์หนึ่งคู่  กับเท้าอีกสี่ข้างแล้ว  ก็ไม่พบว่ามีอวัยวะอื่น ๆ อยู่ในตัวของฮุ่นตุ้น “คารวะพี่ใหญ่  สบายดีหรือน้องฮู” เถียวเอ่ยทักพี่น้องร่วมสาบานของตน  ฮุ่นตุ้นกระพือปีกของตนอย่างดีใจเมื่อ ‘รู้สึก’ ว่าน้องรองของตนเดินทางมาถึงแล้ว “ท่านมัวแต่ทำอันใดอยู่  ไฉนจึ่งช้านัก”  ดูแล้วฮูน่าจะค่อนข้างโผงผาง  จึงเอ่ยปากตำหนิเถียวตรง ๆ “น้องฮูอย่าได้มีโทสะ  เจ้าก็รู้ดีว่าข้ามาสายเป็นประจำอยู่แล้ว  ยิ่งหากมองอีกแง่  ถ้าไม่มีผู้มาช้า  ย่อมไม่มีผู้มาเร็ว  ถ้าไม่มีคนอืดอาดอย่างข้า  ฉายา ‘กระฉับกระเฉงว่องไว’ ของน้องฮูจะได้มาแต่ไหนเล่า” ฮูยืดอกอย่างภูมิใจ  ชะรอยจะเป็นเพราะคำว่า ‘กระฉับกระเฉงว่องไว’ “พี่ฮุ่นตุ้น”  เถียวหันไปประสานมือคารวะแก่กวางสวรรค์  “ผู้น้องขออภัยที่มาล่าช้า” “ท่านแก้ตัวไปพี่ใหญ่ก็ไม่ได้ยินหรอก”  ฮูขัดคอด้วยข้อเท็จจริงที่ว่าฮุ่นตุ้นไม่มีหู “ข้าพูดตามมารยาท”  เถียวตอบ  แล้วจึงหันไปกล่าวกับผีเสื้อ  “เจ้าคงเห็นแล้วว่าพี่ฮุ่นตุ้นไม่มีทวารทั้งเจ็ดอย่างเราท่าน  เขาจึงไม่สามารถมองเห็น  ได้ยิน  ได้กลิ่น  หรือแม้แต่จะลิ้มรส” ผีเสื้อมองกวางสวรรค์อย่างพินิจพร้อมกับตั้งคำถาม “เหตุใดสวรรค์จึงสร้างท่านผู้นี้มาอย่างพิกลพิการเยี่ยงนี้  ถ้าธรรมชาติมีเหตุผลในการสร้างสรรค์ทุกอย่างขึ้นมาจริง  ผู้ให้กำเนิดสรรพชีวิตน่าจะให้คำตอบสำหรับเรื่องนี้ได้ “ข้าเคยได้ยินเหล่ามนุษย์เบื้องล่างกล่าวกันว่า  เทพมารดรผู้สถิตเบื้องบนสวรรค์  คือผู้ให้กำเนิดสรรพสิ่ง  พวกท่านซึ่งล้วนแต่เป็นเทพยดา  ไยมิไปสอบถามปัญหานี้ต่อนางล่ะ” “เจ้าผีเสื้อนี้ความคิดเฉียบแหลมนัก”  ฮูรู้สึกชื่นชมจึงโพล่งขึ้นมาทันที  “เมื่อครู่ข้าก็แปลกใจอยู่ว่าเหตุไฉนเจ้าจึงได้มาร่วมงานชุมนุมของพวกข้าพร้อมกับพี่เถียว  แต่เห็นทีข้าคงจะสิ้นสงสัยแล้ว” เถียวกลับขมวดคิ้ว  “ข้าเสนอแนะที่เจ้าว่ามานั้นข้าก็เคยครุ่นคิดอยู่  แต่พวกข้าเป็นเพียงเทพชั้นรองทำหน้าที่อภิบาลโลกมนุษย์  และดูแลดินแดนกึ่งกลางระหว่างพิภพกับสวรรค์  หาได้มีสิทธิอำนาจล่วงล้ำขึ้นไปยังสรวงสวรรค์ชั้นสูงสุดไม่  จึงสิ้นปัญญาจะไปไต่ถามเทพมารดร  และอับจนซึ่งวิธีที่จะตอบแทนบุญคุณพี่ใหญ่” ผีเสื้อฟังดังนั้นจึงเสนอความเห็นอีก “ท่านอยากตอบแทนบุญคุณก็ไม่ยากนี่นา  ที่วังของท่านคงมีของวิเศษ  หรือสมบัติอันหาค่ามิได้อยู่สักห้าหกสิ่ง  พวกท่านก็เอามากำนัลพี่ใหญ่ของท่านสิ” “ข้าก็อยากอยู่นะ”  เถียวว่า  “แต่ผู้ที่ไร้อายตนะสี่จะเสพสุขจากสมบัติได้อย่างไรเล่า  ข้าเคยเอาภาพวาดหายากให้พี่ฮุ่นตุ้นดู  พี่ฮุ่นตุ้นก็มองไม่เห็น  นำวงมโหรีซึ่งไพเราะอย่างยิ่งมาขับกล่อม  พี่ใหญ่ก็ไม่ได้ยิน  แม้จะเอาสุราอาหารเลิศรสมาตั้งตรงหน้า  พี่ฮุ่นตุ้นก็เสพมิได้ทั้งกลิ่นและรส” “ใช่แล้ว  มีครั้งหนึ่งที่ข้าร่ายรำสุดยอดเพลงอาวุธให้พี่ใหญ่ชมดู  ปรากฏว่าแม้แต่ขนเส้นเดียวพี่ฮุ่นตุ้นก็ยังไม่กระดิก”  ฮูกล่าวเสริม “เฮ้อ...”  ผีเสื้อถอนหายใจ  “ปัญหาสำคัญอยู่ที่อายตนะของท่านฮุ่นตุ้นสินะ  อ้อ..ข้านึกออกแล้ว!”  เถียวและฮูฟังดังนั้นก็ขยับเข้าใกล้ผีเสื้ออย่างตื่นเต้น “พวกท่านก็เจาะทวารทั้งเจ็ดให้แก่ท่านฮุ่นตุ้นสิ  ท่านฮุ่นตุ้นเป็นกวางวิเศษ  เดี๋ยวพอเจาะครบเจ็ดรูอายตนะต่าง ๆ ก็คงงอกออกมาจากรูเหล่านั้นเองล่ะ” “ฮ้า..จริงด้วย”  ฮูอุทาน  “พี่รอง  ไฉนพวกเราจึงไม่นึกถึงความข้อนี้แต่แรก” เถียวก็รู้สึกชื่นชมกับความคิดนี้ “ปัญญาของเจ้าล้ำเลิศนัก  นับว่าสวรรค์ส่งเจ้ามาช่วยพวกเราสามพี่น้องแท้ ๆ เลยเทียว  น้องฮู  เจ้ารีบไปนำสว่านเหล็กมาเจาะรูให้พี่ใหญ่” ฮูจึงเร่งรุดไปนำสว่านใหญ่มาให้แก่เถียว  ซึ่งเถียวก็ใช้สว่านนั้นลงมือเจาะรูแรกให้แก่ฮุ่นตุ้นทันที ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 2 เม.ย. 50 20:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .. ล่วงไปหกวัน  ฮูกับเถียวก็ช่วยกันเจาะทวารให้แก่ฮุ่นตุ้นได้หกแห่ง  ได้แก่ดวงตาทั้งสอง  หูทั้งสอง  จมูกทั้งสอง  ขาดแต่เพียงปาก ฮุ่นตุ้นยืนตัวสั่นเทิ้มอยู่ตลอดหกวัน  มันถูกมนตร์สะกดของเถียวให้อยู่นิ่ง ๆ เพื่อจะได้เจาะทวารได้สะดวกขึ้น  ฮูคอยซับเลือดสีแดงสดซึ่งรินหลั่งไม่หยุดจากรูหกแห่งบนตัวฮุ่นตุ้น “ข้าว่าพี่ใหญ่ท่าทางแย่นะ”  ฮูออกความเห็น  พวกเขาทำงานกันอย่างหนักตลอดหกวันหกคืนจนอิดโรยอย่างยิ่ง “เฮ่ย  ไม่เป็นไรหรอกน่า  อีกแค่รูเดียวพี่ฮุ่นตุ้นก็จะมีทรารครบเจ็ด  ข้าว่าน้องฮูกังวลเกินไปแล้ว” ถึงเถียวจะกล่าวเช่นนั้น  แต่ไม่ได้คลายความกังวลใจของผีเสื้อ  มันกลัวเป็นอย่างยิ่งว่าวิธีการนี้อาจจะไม่สำเร็จ  แต่ก็ไม่ปริปากท้วงติงอันใดตลอดหกวันที่ผ่านมา  เพราะธรรมดาผู้ซึ่งจะยอมรับว่าความคิดของตนเองผิดพลาดนั้นหาได้ยากยิ่งในโลกนี้ เถียวปาดเหงื่ออันผุดพรายเต็มใบหน้า  เม็ดเหงื่อนั้นรวมเป็นสายไหลย้อยลงมาจนถึงปลายคาง  เขายกสว่านขึ้นตั้งท่าจะเจาะทวารแห่งสุดท้ายให้แก่กวางสวรรค์ เปรี้ยง!!! พลัน  สายฟ้าสีแดงจัดจ้าราวกับหลอมจากเพลิงพิสุทธิ์ก็ฟาดลงมายังมือของเถียว  เขาร้องด้วยความเจ็บปวดชักมือออก  ยังให้สว่านใหญ่ตกกระแทกลงบนพื้น “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”  เสียงตวาดจากเบื้องบนอากาศ  ทุกผู้แหงนมองชายชราในเสื้อผ้าแพรพรรณสีแดงส้มปักลายอัคคี  เฒ่าผู้นั้นมีเส้นผมคิ้วเคราชี้ชันด้วยความพิโรธ เถียวและฮูกระแทกร่างคุกเข่าลงกับพื้นทันทีที่เห็นผู้มาเยือนถนัด  ปากก็ร้องอุทาน “ท่านไท่ซ่าง!” เขาผู้นั้นก็คือ ไท่ซ่างเหล่าจิน  มหาอำมาตย์อาวุโสแห่งเทพยสภา  ผู้ซึ่งแม้แต่ เง็กเซียนฮ่องเต้ เจ้าสวรรค์ยังให้ความเคารพ “จักรพรรดิทะเลเหนือ  จักรพรรดิทะเลใต้จงฟัง  เทพมารดรมีบัญชาให้พวกเจ้าหยุดการกระทำอันนำอันตรายถึงชีวิตแก่จักรพรรดิภาคกลางในทันที” “หา!”  เถียวร้องด้วยความตกใจ  “นี่..นี่ข้ากำลังทำร้ายพี่ใหญ่อยู่หรือนี่” ฮุ่นตุ้นซึ่งฝืนทนความเจ็บปวดมานานก็ล้มทั้งยืน  แล้วนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น “พี่ใหญ่!”  ฮูร้องเสียงดังถลันลุกไปประคองร่างของกวางสวรรค์ซึ่งมีโลหิตไหลรินออกจากรูทั้งหก “ไม่ได้การแล้ว”  เทพไท่ซ่างก็ร้อนใจไม่แพ้สองจักรพรรดิ  “เถียว  ฮู  พวกเจ้าจงนำฮุ่นตุ้นไปเข้าเฝ้าเทพมารดรในบัลดล” ทั้งคู่ได้สติเมื่อฟังคำบัญชา  จึงใช้ฤทธิ์หอบร่างฮุ่นตุ้นเหาะตามเทพไท่ซ่างไป  โชคดีที่ผีเสื้อเกาะอยู่บนเสื้อของเถียว  จึงมิถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 2 เม.ย. 50 20:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 .. สถานที่พำนักของเทพมารดรอยู่ในสวนท้อสวรรค์  อันขึ้นชื่อว่าสวนท้อสวรรค์ย่อมวิเศษกว่าสวนท้อของมนุษย์  เพราะต้นท้อที่นี่กว่าจะออกลูกท้อต้องรอถึงสามหมื่นปี  ครั้นมีลูกท้อแล้วต้องรออีกสามหมื่นปีจึงจะสุก  กล่าวกันว่าผู้ใดได้รับประทานผลท้อสวรรค์สุก  จะมีอายุขัยเพิ่มขึ้นเป็นพัน ๆ ปี นางฟ้าในสวนท้อก็ล้วนแต่จิ้มลิ้มงดงาม  แม้ยามที่พวกนางตีสีหน้าขรึมจริงจังระหว่างร่วมเป็นสักขีพยานในการเข้าเฝ้าเทพมารดรของสามจักรพรรดิ “ข้านำตัวพวกเขามาตามคำบัญชาของท่าน”  เทพไท่ซ่างประสานมือคารวะสตรีชราท่าทางสูงศักดิ์  นางเห็นสภาพย่ำแย่ของฮุ่นตุ้น  จึงรีบรุดสาวเท้าลงจากแท่นสูงมาตรวจดูอาการ “เฮ้อ  โชคดีที่พวกเจ้าพาเขามาหาข้าทัน  แม้นกวางสวรรค์ถูกเจาะรูเพิ่มอีกแห่ง  ชีพของเขาคงหาไม่”  นางปรายสายตาตำหนิไปยังเถียวและฮู  ซึ่งล้วนแต่หลบเนตรเทพมารดร  “เอาเถอะ  ข้าจะให้เขาทานท้อสวรรค์เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บและฟื้นฟูพละกำลัง  ..พวกเจ้ามานี่หน่อย” นางกวักมือเรียกนางฟ้าสวนท้อ  พวกนางย่อกายรับเสาวนีย์แล้วพาตัวฮุ่นตุ้นจากไปในทันที  เทพมารดรจึงหันกลับมาไต่สวนเรื่องราว “เอาล่ะ  ผู้ใดเป็นต้นคิดเรื่องนี้” ผีเสื้อหนุ่มเห็นทีจะเลี่ยงมิได้  จึงต้องออกมาแสดงตน “ข้าเอง  เป็นความคิดของข้า  ข้าเสียใจยิ่งนัก” “เจ้ารู้หรือไม่ว่าความผิดของเจ้าร้ายแรงถึงเพียงไหน” “ร้ายแรง?  เอาสิ  หากท่านจะลงโทษข้าได้อย่างมากก็แค่ตาย  แต่ความทรมานของฮุ้นตุ้น  ผู้บอด  หนวก  ใบ้ล่ะ  สวรรค์จะชดใช้เยี่ยงไร” “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาทรมาน”  เทพมารดรถามพร้อมกับคลี่ยิ้ม  นางรู้สึกนิยมยกย่องผีเสื้อต่อความกล้าที่จะยืนยันความคิดเห็นของตน “แล้วท่านเคยเห็นคนตาบอดที่อยากตาบอด  คนหูหนวกที่อยากหูหนวกหรือไม่  ...ไม่เลย  พวกเขาล้วนแต่ต้องทนทุกข์ทรมานในความมืดและความเงียบ  ถ้าท่านไปถาม  พวกเขาจะบอกท่านว่าอยากมองเห็นและได้ยินเสียงอีกครั้งเป็นแน่” “ประเสริฐ...เมื่อเจ้ายกตัวอย่าง  ข้าก็จะยกบ้าง  ครั้งหนึ่งในพิภพมนุษย์มีคนพิการอยู่ผู้หนึ่ง  คนผู้นั้นมีคางยืดยาวลงไปถึงท้อง  หัวไหล่เขาก็ชี้โด่เด่ขึ้นเหนือศีรษะ  ขาทั้งสองข้างก็กดทับกับซี่โครง  คนพิการผู้นั้นหากินด้วยการรับจ้างทำงานต่าง ๆ  เช่นเย็บผ้า  แบกของ  หรือฝัดข้าวซึ่งมีพอให้เลี้ยงคนได้เป็นสิบ  เมื่อทางการมาเกณฑ์ทหารหรือแรงงาน  เขาก็ถูกคัดออกมิต้องไปกับพวกชาวบ้านที่แข็งแรงทั้งหลาย  ครั้นเมื่อทางการมาแจกอาหารให้กับผู้เจ็บป่วย  เขาก็ได้รับข้าวสารถึงสามถัง  กับฟืนอีกสิบฟ่อน “ด้วยเหตุนี้คนผู้นี้จึงสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวและมีความสุข  หากเจ้าไปถามเขาว่าอยากมีร่างกายแบบคนปกติหรือไม่  เจ้าคิดว่าเขาจะตอบว่าอย่างไรล่ะ”  เทพมารดรส่งยิ้มให้ผีเสื้อซึ่งนิ่งอึ้งอยู่แล้วจึงกล่าวต่อ  “เจ้าดูฮุ่นตุ้นสิ  เจ้าคิดว่าเขาไม่มีหู  ตา  ปาก  จมูก  แล้วจะไม่มีความสุข  เจ้ารู้ได้อย่างไร?   “เหตุไฉนเจ้าไม่คิดบ้างว่าฮุ่นตุ้นโชคดีอย่างล้นเหลือที่มิต้องมองเห็นภาพอันไม่น่าสบายใจ  มิต้องฟังเสียงอันระคายหู  มิต้องสูดกลิ่นมิพึงประสงค์  มิต้องลิ้มรสเฝื่อนฝาด “เมื่อพวกเจ้ากำหนดค่าให้กับความดี  เมื่อนั้นก็จะมีความชั่ว  เมื่อกำหนดค่าให้กับความสมบูรณ์  เมื่อนั้นก็จะมีความบกพร่องพิการ  ในเมื่อเอาความคิดและเกณฑ์ของตนไปกำหนดให้กับผู้อื่นแล้ว  เจ้าจะแน่ใจได้หรือว่าสิ่งไหนดี  สิ่งไหนเหมาะสมสำหรับใครก็ตาม” “ข้า...เอ่อ..ข้าคงผิดไปจริง ๆ”  ผีเสื้อค่อยยอมรับทั้งปากและใจ ดวงเนตรของเทพมารดรทอประกายละมุน “ในเมื่อเจ้าเป็นผู้ที่กล้าทำก็กล้ารับ  ข้าจะถือว่าเรื่องที่ผ่านมาดุจสายน้ำ  ไหลไปแล้วไม่ไหลกลับมาอีก  และพวกเจ้าทุกคนจงระมัดระวัง  อย่าให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก” เถียวกับฮูรีบโขกศีรษะลงกับพื้นสามครา “ขอบพระทัยเทพมารดร” ... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 2 เม.ย. 50 20:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 .. ความฝันมาบรรจบ : Nature & Formlessness “แต่ข้ายังมีข้อสงสัย”  ผีเสื้อเอ่ยปากอีกครา  “เหตุไฉนสวรรค์จึงกำหนดให้ฮุ่นตุ้นไร้ทวารทั้งเจ็ด  ในขณะที่พวกเรามีอายตนะครบสมบูรณ์” เถียวและฮูเงยหน้าขึ้นมองเทพมารดร  ด้วยคำถามของผีเสื้อนั้นก็เหมือนเป็นคำถามของพวกเขาด้วย  นางทอดถอนใจยาว “เฮ้อ...เจ้าคิดว่าทุกสิ่งในโลกหล้ามีผู้กำหนดให้เป็นไปอย่างนั้นรึ  อันที่จริงแล้วธรรมชาติและสรรพสิ่งมิมีเจตนารมณ์ใดควบคุมบังคับ  มันเพียงแต่ดำเนินไปบน ‘มรรคา’ แห่งเหตุและผล “สมมุติว่าฝนตก  ข้าก็พอจะอธิบายได้อยู่หรอกว่ามีเหตุและปัจจัยใดบ้างที่ทำให้เมฆกลั่นตัวเป็นหยดน้ำ  ทว่าแม้แต่ข้าผู้เป็นมารดาแห่งสรรพสิ่งยังมิทราบเลยว่าฝนนั้นจะหยุดตกเมื่อไร “ส่วนฮุ่นตุ้นนั้น  ข้าอาจเพิ่มอายตนะให้กับเขาได้  เพียงข้า ‘ไม่กระทำ’  มิใช่ต้องการให้เขา ‘บกพร่องไร้ประโยชน์’  แต่ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะเข้าใจคำว่า ‘ไร้ประโยชน์’ มากแค่ไหน” “..ไม่กระทำ  ..ไร้ประโยชน์”  ผีเสื้อทวนคำ  ความทรงจำพาเขาอยู่ย้อนไปอยู่เบื้องข้างปลักเลนอันมีเต่าขี้เกียจตัวหนึ่งคลุกโคลนเล่น  และพาเขากลับไปโบยบินอยู่เหนือยอดเขา  เบื้องหน้าเซียนเฒ่าผมขาวผู้ซึ่งชี้มรรคาสวรรค์ให้แก่ตน “ไม่กระทำ  แท้แล้วคือการไม่กระทำขัดกับธรรมชาติของสรรพสิ่ง  ผู้ที่กระทำโดยไม่กระทำนี้  จำต้องมีปัญญาสูงส่งยิ่ง  ทั้งเรียนรู้และเข้าใจกลไกทุกอย่างของธรรมชาติ “มีคำกล่าวอยู่ว่า  หากปราชญ์จะปกครองโลกหล้า  เขาจะผสานตนเป็นหนึ่งเดียวสรรพสิ่ง  ไม่เหลือที่ว่างสำหรับความเห็นส่วนตัว  ปล่อยให้ทุกสิ่งดำเนินไปตาม ‘มรรคา’ ของมัน และปราชญ์ที่แท้จะไม่ปกครองโลก  เพราะพวกเขาทราบดีว่าไม่มีวันหยั่งถึงความซับซ้อนทั้งหมดของธรรมชาติได้อย่างแน่นอน  พวกเขาจึงเลือกที่จะ ‘ไม่กระทำ’ ” เทพมารดรเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง “ส่วน ‘ความไร้ประโยชน์’ นั้น  ที่แท้ก็คือ ‘ความมีประโยชน์’  เพราะ ‘ด้านนี้’ เกิดจาก ‘ด้านนั้น’  และ ‘ด้านนั้น’ ก็เกิดจาก ‘ด้านนี้’   ทั้ง ‘ด้านนี้’ ทั้ง ‘ด้านนั้น’  ต่างก็เป็นหนึ่งเดียวกันเสมือนเหรียญคนละด้าน  หากมองด้วยเกณฑ์อีกเกณฑ์ ‘ด้านนั้น’ ก็คือ ‘ด้านนี้’  ‘ด้านนี้’ ก็คือ ‘ด้านนั้น’ ” “ดังนั้น  หากเจ้าสลัดความคิดเรื่อง ‘ด้านนี้ - ด้านนั้น’ เจ้าก็จะเข้าใจคำว่า ‘ประโยชน์ของสิ่งที่ไร้ประโยชน์’ ” ผีเสื้อหนุ่มนิ่งงันอยู่นาน  ในที่สุดเขาก็ส่งเสียงวิงวอน “ท่านเทพมารดร  ข้าขอขอบคุณท่านสำหรับความกระจ่างแจ้งในใจของข้า  แต่ข้ายังมีเรื่องค้างคาใจอีกเรื่อง  คือความฝันเพียงหนึ่งเดียวของข้า “ข้าดั้นด้นขึ้นสวรรค์  เพียงเพื่อตามหาปลายักษ์  และนกยักษ์ตัวหนึ่ง  มิทราบว่าท่านจะช่วยเหลือข้าอีกสักคราได้หรือไม่” เทพมารดรพยักหน้าช้า ๆ พร้อมคำตอบ “ในเมื่อวาสนาพาเจ้ามาจนถึงที่นี่  แล้วข้าจะฝืนลิขิตไปไย”  นางหันไปทางเถียวและฮูซึ่งยังคงคุกเข่าอยู่  ”จักรพรรดิทะเลเหนือ  จักรพรรดิทะเลใต้  พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว  ไว้พี่ใหญ่ของพวกเจ้าหายดีเมื่อไหร่  ข้าจะส่งเขากลับไปเอง” “พะยะค่ะ”  ทั้งคู่รับคำพร้อมกัน  เถียวปรายตามองผีเสื้ออยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนค่อย ๆ ถอยกายออกไปจากลานสวนท้อ  เทพไท่ซ่างตามออกไปส่งสองจักรพรรดิ  ณ ที่นั้นจึงเหลือเพียงเทพมารดร  ผีเสื้อ  และเหล่าเทพธิดาสวนท้อ “ข้าจะส่งเจ้าไปยังแดนเหนือฟ้า  สถานที่นั้นเจ้าคงจะได้พบกับสิ่งที่เจ้าตามหามานาน” ว่าแล้วนางก็โบกมือวูบ  พลันผีเสื้อหนุ่มตาพร่าด้วยสรรพแสงเรืองรองอันสาดส่องมาจากทุกทิศทาง  มันหลับตาลงครู่หนึ่งแล้วลืมขึ้นใหม่  กระพริบตาถี่ ๆ จนกระทั่งสายตาเริ่มปรับได้ ผีเสื้อพบว่าตนลอยล่องอยู่ตามลำพังเหนือบึงน้ำกว้างสุดจะคะเนได้  น้ำนั้นเย็นเยือก  ใสแจ๋วจนน่าจะเห็นก้น  ทว่าบึงนั้นดูราวจะไร้บึ้ง  มีแต่น้ำลึกลงไปเกินกว่าจะจินตนาการ อากาศเบื้องบนอุ่นร้อน  เต็มไปด้วยแสงสว่าง  ฟ้ากว้างนั้นใสกระจ่างไร้รอยราคีจากเมฆหมอก  ทั้งเทหวัตถุทั้งหลายอาทิเช่น  ดวงตะวัน  ดวงจันทรา  ก็ไม่มีปรากฏอยู่ในสถานที่แห่งนั้น ผีเสื้อหนุ่มรู้สึกเหมือนกับว่าตนอยู่กึ่งกลางระหว่างความว่างเปล่าไร้ขอบเขตสองชนิด  หนึ่งร้อน  หนึ่งเย็น, หนึ่งมืด  หนึ่งสว่าง, หนึ่งสงบนิ่ง  หนึ่งเคลื่อนไหว  ทว่าความว่างเปล่าทั้งสอง ก็มิได้แปลกแยกออกจากกัน  กลับผสานผสมกลมเกลียวเป็นหนึ่ง เจ้าผีเสื้อมองไปเบื้องหน้า  ณ จุดอันฟากฟ้ากับผืนน้ำมาบรรจบกันเห็นเป็นเส้นราง ๆ  ...มันมองเห็นปลายักษ์และนกยักษ์ตัวนั้นแล้ว อีกมุมหนึ่งของพื้นพิภพ  ชายผู้หนึ่งสะดุ้งตื่นกลางดึก  เขาสลัดผ้าห่มออกแล้วขยี้ตาอย่างงุนงง  พลางพึมพำเบา ๆ ในความมืด “ข้าฝันว่าข้าเป็นผีเสื้อ  ..โบยบินไปในทุ่งดอกไม้  ความฝันนี้ช่างเหมือนจริงนัก  จนข้าชักสงสัยว่าใครกันแน่ที่กำลังฝันไป  ...ข้าฝันว่าเป็นผีเสื้อ?  หรือผีเสื้อฝันว่าเป็นข้า?” .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 2 เม.ย. 50 20:19:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบ :) ว่าแต่แล้ว 3 พี่น้องนัดกันได้ยังไง เหมือนคนพี่รับรู้ใดๆ ไม่ได้เลยนิ จากคุณ : scottie - [ 2 เม.ย. 50 20:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จบแล้ว ปล. เกือยพลาดตอน ปลาหลีกับหญิงงาม จากคุณ : ป๋อมแป๋มน้อย (pommania) - [ 3 เม.ย. 50 18:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “...แต่ข้ามิใช่ท่าน  ข้าคือผีเสื้อ  ข้ามีปีก  และบัดนี้ข้าจะโบยบินไปจากท่าน” "...แต่ข้ามิใช่ท่าน  ข้าคือคน  ข้ามีมือ  และบัดนี้ข้าจะทำเยี่ยงคนทั่วไป”  ก่อนยกมือขึ้นตบผีเสื้อฉาดหนึ่ง   จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 4 เม.ย. 50 06:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืมได้อรรถรส สวยงาม และขอปรบมือให้ จากคุณ : สีกาเอง (vannessia) - [ 12 เม.ย. 50 20:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามา ทักทาย... อ้าว อวสานแย้วเหยอ ^^! หลวงน้อง สบายดีน่ะคับ ห้ามแอบฉันมาม่า ตอนดึกๆน่ะ เดี๋ยวอิ่ม (เย้ย ม่ะช่ายบาปตังหาก ><!) แล้วก็อีกอย่าง ห้ามเล่น เกมด้วยน่ะคับ ไม่งั้นจะฟ้องโยมแม่ด้วย หุหุ ^^! จากคุณ : พ๊มนายพี เองคับ (yamapeejang) - [ 21 เม.ย. 50 00:37:55 ]