ความคิดเห็นที่ 1 บทคู่รัก ( The Lovers ) : บทบาทของฝ่ายชาย กึง ! สวบ ! เสียงลูกบาสเกตบอลกระทบแป้นก่อนจะตกลงในห่วงตาข่ายที่มีไว้รองรับโดยแม่นราวจับวาง " เฮ้ย ! อ๊าทแม่นนี่หว่า ! " เสียงหัวหน้าทีมตะโกนชม จากนั้นจึงส่งสัญญาณให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านได้ เมื่อหนุ่มอ๊าทร่างโย่งหัวเกรียนเนื่องจากต้องเรียน ร.ด. เห็นสัญญาณดังกล่าวก็รีบเดินไปเก็บข้าวของลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับ "  อ๊าทจะกลับเลยรึไง หรือจะไปเรียนพิเศษต่อ " หัวหน้าทีมที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทเดินเกร่เข้ามาพร้อมกับชวนคุย " เออ ... วันนี้ไม่มีเรียนพิเศษ ก็ว่าจะกลับเลยว่ะ " ชายหนุ่มตอบ " อ้าว ! งั้นวันนี้ก็ไม่ได้เจอหวานใจสาวสตรีวิทย์น่ะสิ " คำแซวมาพร้อมกับการยักคิ้วหลิ่วตา "  เออๆ ไม่ต้องมาแซวเลย ทำไมไม่หามั่งละวะ แฟนน่ะ " ร่างโย่งเพื่อนร่วมทีมบาสเกตบอลสวนกลับบ้าง หัวหน้าทีมถอนใจเล็กๆก่อนที่จะบอกกับหนุ่มอ๊าท " เอ็งก็รู้นี่หว่า ... พวกเราเด็กโรงเรียนชายล้วน จะคุยอะไรกับผู้หญิงทีงี้ตื่นเต้นจนตัวสั่น รึเอ็งไม่เป็นวะ มีแฟนแล้วนี่ ? " " เป็นอยู่ว่ะ ... ขนาดกับแฟนบางทียังเป็นเลย " พูดจบก็โบกมือลาเพื่อนร่วมทีมที่เป็นกัปตันทีมบาสเกตบอลประจำโรงเรียนมัธยมปลาย "  อ้าว ...  อย่างนี้ระวังแห้วนะเว้ย สวยๆอย่างนั้นพอไปเรียนพิเศษเดี๋ยวก็มีหนุ่มมาจีบตรึมล่ะวะ " เสียงแซวไล่หลังจากเพื่อนที่ดูเหมือนจะพูดตลกๆแต่มันช่างทำให้หวั่นไหวในใจเป็นอย่างยิ่ง " พรุ่งนี้เจอกัน ! มาซ้อมแต่เช้าล่ะใกล้วันแข่งแล้ว ! " ตามด้วยเสียงกำชับที่แว่วตามหลัง หนุ่มอ๊าทก็ไม่ได้ว่ากระไรต่อ ได้แต่เพียงโบกมือลาเท่านั้น ************************** '  นิรุทธ์ ' หรือ '  อ๊าท ' หากจะเรียกชื่อเล่นเดินลงจากรถเมล์แถวๆแยกประตูน้ำเพื่อตรงกลับบ้านที่อยู่ถัดออกไปไม่กี่ช่วงตึก อันที่จริงหากจะรอบนรถก็คงได้เดินใกล้มากกว่านี้ ทว่าการที่ลงมาเดินนั้นคงช่วยให้ถึงที่หมายเร็วกว่าการนั่งรออยู่บนรถที่แน่นเหมือนปลากระป๋อง " ดูหมอไหมคะ " แว่วเสียงจากร้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ในคูหาริมถนนทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมอง " ว่ายังไงนะครับ " เขาถามเพราะได้ยินไม่ค่อยชัด "  คุณอยากทำนายโชคชะตาไหมคะ ... ทำนายและแก้ไขปัญหาที่อยากรู้ด้วยไพ่ทาโรต์เพียงหนึ่งใบ " เป็นเสียงจากนักทำนายชุดดำที่นั่งอยู่ในคูหานั้น "  ดูดวงเหรอ ... แพงไหมล่ะครับ " อ๊าทถาม อันที่จริงที่เกิดนึกสนใจขึ้นมา นั่นก็เพราะการทำนายด้วยไพ่เพียงใบเดียวนั้นเป็นการทำนายที่ชายหนุ่มไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างไรก็ตามที่ต้องถามเรื่องราคาไว้ก่อนนั่นก็เพราะเขาไม่อยากเสียเงินทองมากมายจากการดูหมอที่ไร้สาระ "  เรื่องค่าดู ... แล้วแต่จะให้น่ะค่ะ " นั่นเป็นประโยคที่ทำให้หนุ่มนักบาสฯหูผึ่งด้วยความประหลาดใจ "  อย่างนั้นหรือครับ งั้นดูเสียหน่อยก็ดีเหมือนกัน " นักกีฬาสมัครเล่นอ้อมแอ้มตอบด้วยความประหม่า ด้วยเพราะเริ่มสังเกตเห็นใบหน้าที่อยู่ใต้ผ้าคลุมสีดำนั้นแล้ว อายุอานามของนักพยากรณ์คงไม่ต่างไปจากตัวเขาสักเท่าไร ที่สำคัญแม่หมอสาวนั้นหน้าตาดีทีเดียว นั่นทำให้นิรุทธ์เริ่มประหม่ามากยิ่งขึ้น " อย่างนั้นคุณลูกค้าต้องเล่าเรื่องที่อยากให้ทำนาย ... หรือเรื่องที่คุณกำลังกังวลด้วยค่ะ "  เป็นคำอธิบายจากนักพยากรณ์ "  ต .. ต้องเล่าด้วยเหรอครับ "  อ๊าทงงดูหมอมันมีอย่างนี้ด้วยหรือ "  ค่ะ เป็นวิธีเดียว " นั่นคือคำยืนยันจากปากหมอดูที่บัดนี้กำลังเริ่มสลับไพ่ทาโรต์ที่อยู่ในมือช้าๆ " ก็ ... ก็ได้ครับ " เด็กหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น กระนั้นเขาก็ยังอยากทำนายวิธีแปลกๆด้วยไพ่ทาโรต์นี้ให้ได้ "  คือว่า ... เอ่อ ... ผมมีแฟนน่ะครับ แฟนผมเป็นคนสวยมาก " นักบาสฯเริ่มเรื่องก่อนจะชำเลืองตาดูแม่หมอด้วยความเขิน เมื่อไม่เห็นว่าผู้ทำนายจะว่ากระไรเขาจึงเล่าต่อ "  ทีนี้ผมเองอยู่โรงเรียนชายล้วนน่ะครับ " เล่าไปพลางพร้อมกับก้มลงมองอักษรย่อที่หน้าอกเสื้ออันแสดงถึงชื่อโรงเรียน "  ผมเลยวางตัวกับผู้หญิงลำบาก ... คือไม่ค่อยถนัดน่ะครับ " "  ผมเลยอยากรู้ว่าความรักของเราจะเป็นอย่างไรน่ะครับ " พอถึงตรงนี้หนุ่มนักกีฬาก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นที่ใบหน้า นักพยากรณ์ในชุดสีดำหยุดสลับไพ่ก่อนที่จะค่อยๆวางทั้งสำรับลงบนโต๊ะในลักษณะคว่ำหน้าลง จากนั้นจึงบรรจงใช้ฝ่ามือค่อยๆคลี่ไพ่ทั้งหมดให้กระจายออกเป็นรูปพัด เสร็จแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมามองนิรุทธ์ แววตาของเด็กสาวเป็นสีดำมืดและว่างเปล่าเช่นเดียวกับใบหน้าที่ปราศจากความรู้สึก !? "  เลือกไพ่หนึ่งใบด้วยมือซ้าย " น้ำเสียงเรียบและเยียบเย็นออกจากปากบางคู่นั้น นิรุทธ์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ด้วยเพราะบรรยากาศของนักทำนายที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะผิดปกติไปจากทีแรกโดยสิ้นเชิง แววตาและท่าทางอันลึกลับดูคล้ายจะปราศจากแววแห่งชีวิต หรือร่างตรงหน้าเป็นร่างที่ไร้วิญญาณ !? ชายหนุ่มสะบัดศีรษะด้วยความสับสน ขนทั่วร่างลุกตั้งชันด้วยความรู้สึกประหลาดที่พวยพุ่ง นิรุทธ์รับรู้ความผิดปกติได้ด้วยสังหรณ์ลึกๆ นักพยากรณ์ชุดดำค่อยๆชะโงกตัวมาข้างหน้าพร้อมกับยื่นศีรษะออกมาจนใบหน้าชิดกับชายหนุ่ม แววตาสีดำทมิฬนั้นแทบจะจดจ่อติดกับใบหน้าของเขา " เลือกหนึ่งใบด้วยมือซ้าย "  เสียงเย็นเยือกออกจากปากอีกครั้ง เด็กหนุ่มฟังแล้วเหมือนเป็นคำสั่งที่เขาต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ด้วยความหวาดกลัว นิรุทธ์จึงต้องยื่นมือออกไปที่กองไพ่บนโต๊ะ เขาหลับหูหลับตาหยิบออกมาใบหนึ่ง และเมื่อพลิกดูด้านหน้าของไพ่นั้น The Lovers ...  ไพ่คู่รัก ! "  ความรักของคุณจะสมหวัง "  เป็นน้ำเสียงของนักพยากรณ์ที่ตอนนี้ถอยร่างลงไปนั่งเก้าอี้ในท่าปกติ "  จ ... จริงหรือครับ "  อ๊าทถามย้ำ แม้จะตื่นกลัวกับอากัปกิริยาพิลึกๆของหมอดู แต่ตอนนี้เขาเริ่มตื่นเต้นกับคำทำนายมากกว่าที่จะกลัวแล้ว "  ใช่ " นั่นเป็นคำยืนยันที่ทำเอานักกีฬาหนุ่มแก้มแทบปริ เขาหันไปมองหน้าไพ่ที่มีรูปหญิงชายยืนเปลือยคู่กัน "  แต่ว่า ... " เมื่อมีคำว่า ' แต่ ' แก้มที่พองจนปริพลันต้องหุบลงอย่างรวดเร็ว " แต่ ? แต่อะไรครับ "  หนุ่มหัวเกรียนเริ่มใจคอไม่ดี นี่ความรักของเขาต้องมีอุปสรรคหรือนี่ ? " รูปที่แสดงบนไพ่ ... ฝ่ายชายนั้นกำลังมองฝ่ายหญิง ทว่าผู้หญิงกลับมองขึ้นไปบนฟ้า ไพ่ใบนี้มีความหมายซ่อนอยู่ ... นั่นคือผู้ชายอาจจะไม่สามารถหยั่งรู้จิตใจของผู้หญิงได้หมดทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องความรักนั้นผู้ชายอาจต้องพยายามให้ความสนใจและดูแลให้มากขึ้น " นั่นคือคำอธิบายขยายความหมายของคำว่า ' แต่ ' "  ถ้าอย่างนั้นผมควรทำเช่นไร " อ๊าทรีบถาม "  ง่ายๆค่ะ ก็พยายามนึกถึงใจของคนที่เรารักไว้ จากนั้นก็ทำตามที่หัวใจตัวเองต้องการน่ะสิคะ " เป็นคำอธิบายใสๆจากแม่หมอ หนุ่มนักกีฬาพึ่งรู้สึกว่าบัดนี้ใบหน้าและแววตาของนักพยากรณ์สาวได้แปรกลับมาเป็นปกติเสมือนในครั้งแรกที่เจอ "  งั้นหรือครับ "  เด็กหนุ่มทำท่าครุ่นคิดก่อนที่จะจ่ายเงินค่าทำนายและกล่าวคำร่ำลา แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 20:13:35 จากคุณ : Luckard - [ 3 เม.ย. 50 20:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นิรุทธ์วิ่งเต็มที่เพื่อที่จะให้ไปถึงสถาบันกวดวิชาให้เร็วที่สุด หลายต่อหลายครั้งแล้วที่เขาจำต้องปล่อยให้หญิงคนรักต้องรอ ทั้งนี้ที่ชายหนุ่มต้องไปสายเป็นประจำนั้นก็ใช่ว่าเพราะเกะกะเกเรไม่ หากแต่ด้วยภาระที่เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลประจำโรงเรียนนั้นทำให้ต้องหมั่นซ้อมไม่ให้ขาดช่วง โดยเฉพาะในฤดูกาลแข่งขันประจำปีเช่นตอนนี้ เบื้องหน้าของเด็กหนุ่ม บริเวณประตูทางเข้าสถานที่เรียน ร่างงามที่คุ้นเคยกำลังยืนรออยู่เหมือนทุกครั้ง ทว่าครั้งนี้หญิงคนรักไม่ได้ยืนรออยู่คนเดียว หากแต่มีใครอีกคนหนึ่งกำลังเข้ามาทักทาย "  กิ๊ฟ ! รอผมอยู่เหรอครับ " อ๊าทส่งเสียงทักออกไปดังพอควร ทว่าความหมายของประโยคนั้นมันสามารถแปลให้ทุกคนที่ได้ยินรับรู้ว่า ' นี่แฟนตูเฟ้ย ! อย่ามายุ่ง ' "  อ๊าท ! มาแล้วเหรอ " คนรักที่ตอนนี้ทรงผมรวบเป็นหางม้ารีบวิ่งมาทางเขา จริงๆแล้วอ๊าทนั้นก็เชื่อใจสาวคนรักอยู่หรอก แต่เขาก็ไม่ชอบอยู่ดีที่มีผู้ชายคนอื่นเข้ามาเกาะแกะแวะเวียน " ทำไมพึ่งมาล่ะอ๊าท " แฟนของชายหนุ่มที่ชื่อ ' กิ๊ฟ ' ถาม ใบหน้ามีแววเง้างอ " ขอโทษที พอดีซ้อมบาสฯอยู่น่ะ " หนุ่มอ๊าทบอกตามจริง อย่างไรหญิงสาวก็คงเข้าใจถึงความจำเป็นและภาระหน้าที่ที่เขาต้องปฏิบัติอย่างแน่นอน " งั้นเหรอจ๊ะ " เด็กสาวที่อยู่ในชุดนักเรียนโรงเรียนสตรีวิทยาตอบยิ้มๆ อ๊าทรู้สึกโล่งและดีใจที่แฟนสาวเข้าใจในตัวเขาโดยไม่ต้องอธิบายมาก " งั้นพวกเราเข้าไปเรียนกันเถอะ " ดังนั้นเขาจึงชวนกิ๊ฟเข้าไปข้างในเนื่องเพราะอาจารย์กำลังจะเข้ามาบรรยายในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า หลังเลิกเรียนพิเศษ บรรยากาศด้านนอกเต็มไปด้วยแสงสีแห่งเมืองกรุงที่พึ่งผ่านห้วงเวลาของสนธยามาไม่กี่อึดใจ " อ๊าท เดี๋ยวเราไปกินข้าวที่สยามฯด้วยกันนะ " กิ๊ฟหันมาชวนหนุ่มคนรักขณะกำลังเก็บหนังสือลงกระเป๋า นิรุทธ์ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาเพื่อประมาณเวลาว่าหากไปรับประทานอาหารเย็นกันต่อ ตัวเขาและคนรักจะสามารถกลับบ้านโดยไม่ดึกเกินไปได้หรือไม่ "  อืม ... ก็ได้ " เขาตอบหลังจากที่คิดคำนวณเวลาอย่างถ้วนถี่ ************************** ในห้างอันแสนหรูหรา ทั้งสองเดินออกมาจากร้านอาหารที่พึ่งจะรับประทานเสร็จไปเมื่อครู่ ขณะนี้ทั้งสองกำลังเดินผ่านตัวห้างเพื่อจะไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่บริเวณด้านหน้าของตัวอาคาร "  เดี๋ยวๆ อ๊าท กิ๊ฟขอแวะตรงนี้นิดหนึ่ง " เด็กสาวผมทรงหางม้าร้องบอกก่อนที่จะเดินไปยังตู้โชว์สินค้าในแผนกเครื่องประดับยี่ห้อดัง "  ว้าย ! เจ้าหนูยังอยู่ด้วยล่ะ " เสียงร่าเริงของหญิงสาวดังเบาๆ จี้ประดับด้วยเพชรและพลอยสีชมพูใสห้อยอยู่ในตู้โชว์เพื่อรอเวลาที่จะถูกซื้อ นอกจากแบบที่สวยงามร่วมสมัย สายสร้อยที่ใช้คล้องลำคอนั้นยังเป็นเงินสลับกับทองคำขาวที่จะทำให้คนใส่ดูเด่นมากยิ่งขึ้น " ชอบมาดูสร้อยเส้นนี้จังนะ "  นิรุทธ์ทัก หลายต่อหลายครั้งที่กิ๊ฟเดินผ่านห้างนี้ เมื่อไรก็เมื่อนั้นจะต้องแวะมาดู '  เจ้าหนู ' ทุกครั้งไป นี่ถ้าหากถูกใครซื้อไปเธอจะว่าอย่างไรกันนะ ? " แหม ... ก็มันน่ารักนี่ แต่แปลกทำไมไม่ยักกะมีใครซื้อไป "  เป็นคำพูดของสาวคนรัก นักกีฬาสมัครเล่นเหลือบมองป้ายราคาแล้วลอบถอนใจ เขารู้ดีว่าทำไมถึงไม่มีใครซื้อจี้เส้นนั้น นั่นเพราะราคาที่แสดงบนป้ายนั้นมันมากเกินกว่าความที่จะเป็นเครื่องประดับ หรือหากจะมีใครซื้อไปล่ะก็คงต้องเป็นพวกเศรษฐีไฮโซเท่านั้น หรือถ้าจะซื้อเป็นของขวัญให้สาวล่ะก็ ... คงต้องประเภท ' เจ้าบุญทุ่ม ' แน่ๆ ซึ่งนั่นคงไม่ใช่เขาหรอกที่กำลังเป็นนักเรียนต๊อกต๋อยอย่างนี้แน่ โชคของเขายังดีที่กิ๊ฟเป็นคนน่ารัก เธอไม่เคยปริปากที่จะขอของขวัญแพงๆเลยสักครั้ง ... หากจะมีบ้างก็เพียงดอกไม้สักช่อในโอกาสพิเศษเท่านั้น ************************** " ฮัลโหล ... เอ๊ะเหรอ ? " นิรุทธ์กรอกเสียงลงไปยังกระบอกหูโทรศัพท์ทันทีที่ฝ่ายตรงข้ามรับสาย "  อ้าว ? อ๊าท เป็นไงมาไงล่ะถึงโทรมาหา ? "  เสียงแจ้วๆของหญิงสาวตอบกลับมา "  คือ ... อ๊าทมีเรื่องจะปรึกษาเอ๊ะน่ะสิ "  สุ้มเสียงนั้นเจือด้วยความกังวล "  มีอะไรล่ะยะ แหม ... พอมีเรื่องหน่อยถึงโทรมานะ ไม่งั้นร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมาหรอก "  น้ำเสียงแกมประชดทว่ากลั้วด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของสาวรุ่น "  น่า ... ช่วยหน่อยเถอะ คิดว่าสงสารญาติที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอย่างอ๊าทเถอะนะ " หนุ่มนักกีฬายังไม่ละความพยายาม " จ้าๆ ช่วยอยู่แล้วล่ะ ว่าไงมีปัญหาอะไร ... เรื่องสาวล่ะสิใช่มั้ย ? " ฝ่ายตรงข้ามรับคำขอร้องพร้อมกับพูดดักคอไปพร้อมกัน "  ก็ ... เอ๊ะก็รู้นี่นาว่าอ๊าทอยู่โรงเรียนชายล้วน เรื่องผู้หญิงไม่ค่อยประสีประสาน่ะ เลยว่าจะมาขอร้องเอ๊ะหน่อย " ชายหนุ่มรีบพูดแก้ตัวทั้งที่ยังไม่ได้แจ้งเหตุธุระ "  นั่นไง ! เรื่องสาวจริงๆ พูดมาสิถ้าช่วยได้ก็จะช่วย " ตามด้วยเสียงคิกคักอีกคำรบ "  คือ ... ตอนนี้ใกล้จะถึงวันเกิดของแฟนอ๊าทแล้ว ... อ๊าทไม่รู้จะเลือกของขวัญอะไรให้ดีน่ะ "  ในที่สุดธุระที่ตั้งใจก็ออกจากปากนิรุทธ์จนได้ "  อ๋อ ... ก็ง่ายๆ แฟนอ๊าทเขาอยากได้อะไรก็เอาอันนั้นน่ะแหละ หรือถ้าไม่รู้ก็ถามโต้งๆไปเลย ... หรือว่าอยากจะทำเซอร์ไพร์สล่ะ " "  อ๊าทก็ตั้งใจว่าจะให้ของที่แฟนอยากได้นั่นแหละ ติดแต่ว่าราคา .... " เด็กหนุ่มบอกตัวเลขของจี้เส้นนั้นให้เพื่อนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องฟัง "  หวาย ... แพงจัง นี่แฟนเธอเขาขอของแพงๆอย่างนี้เลยเหรอ " เสียงครางเมื่อได้ยินราคาของของขวัญ "  อ๋อ ... เปล่าๆ กิ๊ฟเขาไม่ได้ขอหรอก แต่อ๊าทสังเกตเห็นว่ากิ๊ฟเขาชอบน่ะ " หนุ่มน้อยรีบแก้ตัวให้แฟนสาว " ฮิๆ ชื่อกิ๊ฟงั้นเหรอ ... งั้นที่อ๊าทโทรมาหานี่จะให้ช่วยยังไงล่ะ หรือว่าจะยืมเงิน ? " ผู้เป็นญาติถามตรงๆ "  เปล่าๆ พอดีอ๊าทจำได้ว่าเอ๊ะมีญาติที่มีฝีมือด้านประดิษฐ์ของแฮนด์เมดพวกนี้น่ะ เลยว่าจะขอแรงทำเลียนแบบให้หน่อย ยังไงค่าวัสดุมันคงไม่แพงมากเท่าของจริงหรอกนะ "  นี่คือเหตุผลที่แท้จริงสำหรับธุระในครั้งนี้ "  อ๋อ ... ลุงโชค ! ได้สิ ถ้าเป็นฝีมือลุงโชคล่ะก็ทำได้แน่ เดี๋ยวยังไงเอ๊ะจะลองติดต่อลุงโชคให้ แล้วจะติดต่อกลับไปอีกครั้งก็แล้วกัน "  เด็กสาวผู้เป็นญาติรับคำก่อนที่จะวางหู แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 20:17:55 จากคุณ : Luckard - [ 3 เม.ย. 50 20:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปรี๊ดดดดดด ... เสียงนกหวีดดังยาวแสดงความหมายว่าหมดเวลาการแข่งขัน นักกีฬาบาสเกตบอลทั้งสองทีมยืนเรียงแถวจับมือแสดงความมีน้ำใจนักกีฬาโดยไม่สนผลแพ้ชนะที่แข่งขันกันอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อครู่ นิรุทธ์ประชุมทีมบาสเกตบอลประจำโรงเรียนก่อนจะแยกย้ายกันกลับ นี่คงเป็นการแข่งขันครั้งสุดท้ายของปีนี้ เด็กหนุ่มเหลือบมองคะแนนที่ติดอยู่บนสกอร์บอร์ดอีกครั้งก่อนจะถอนใจยาว ... ทีมโรงเรียนของเขานั้นพ่ายไปด้วยคะแนนเพียงสามแต้มเท่านั้น " ว่ายังไงอ๊าท ... อย่าเศร้าไปเลย กีฬามันก็มีแพ้มีชนะ " เสียงแจ้วๆจากข้างหลังทำให้เด็กหนุ่มต้องหันไปมอง และก็พบว่าบุคคลที่มาร้องทักนั้นเป็นเด็กสาวหน้าใสที่ตอนนี้อยู่ในชุดนักเรียนกระโปรงยาว "  อ้าว ... เอ๊ะนี่เอง มารอนานหรือยังล่ะ "  อ๊าทร้องทัก สาวสวยคนนั้นก็คือลูกพี่ลูกน้องของชายหนุ่ม "  ก็ไม่นานหรอก งั้นเดี๋ยวเราแวะไปหาลุงโชคกันเลยไหม " เอ๊ะชวนให้เริ่มทำธุระที่เคยตกลงกันไว้ทางโทรศัพท์ "  เออ ... ดีๆ อยู่ไกลไหมล่ะ " ชายหนุ่มถาม "  จากตรงนี้ก็ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไร ราวๆสักสี่ห้าป้ายรถเมล์เท่านั้นเอง " สาวเอ๊ะทำท่าคิดนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบผู้เป็นญาติ ที่โรงหนังแห่งหนึ่งแถวสยามฯ ในห้องพักของผู้จัดการ เด็กนักเรียนสองคนที่เป็นญาติกันกำลังพยายามอธิบายถึงความตั้งใจและจุดประสงค์ที่ต้องมาขอร้องชายวัยกลางคนหนวดยาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม "  เฮ้อ ... ไอ้จะทำน่ะมันก็ได้อยู่หรอก " ชายตรงหน้าบอก " จริง ... จริงหรือครับ ! " เด็กหนุ่มทำตาลุกวาวเพราะดูเหมือนการเจรจาจะประสบความสำเร็จ "  แต่มันมีปัญหาน่ะสิ "  ลุงโชคที่เอ๊ะพามากล่าวกับเด็กหนุ่ม ใบหน้าส่อแววลำบากใจ "  มีปัญหาอะไรคะ ลุงโชค " คราวนี้สาวเอ๊ะถามบ้าง " ก็ ... ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอก ... คือโรงหนังที่นี่น่ะ วันเสาร์นี้เด็กเก็บตั๋วกับพวกพนักงานทำความสะอาดพากันลาพักหมด ลุงเลยว่าจะทำหน้าที่พวกนี้แทน ... เลยคิดว่าไม่น่าจะว่างพอที่จะทำงานแฮนด์เมดให้พวกหนูได้ " นั่นคือปัญหาของคุณลุง "  งั้นผมทำงานดูแลโรงหนังให้เองครับ ! " นักกีฬาหนุ่มรีบเสนอตัว " เธอทำได้งั้นหรือ ? ... มันไม่ใช่ง่ายๆนะ " ลุงนักประดิษฐ์มองหน้าอย่างประเมินความรู้สึก " ทำได้ครับ คุณลุงช่วยสอนวิธีผม แล้วรับรองว่าผมจะรับผิดชอบให้ดีที่สุดครับ " อ๊าทให้คำมั่นสัญญา " งั้นเดี๋ยวเอ๊ะจะมาช่วยอีกแรงค่ะ รับรองลุงโชคไว้ใจได้เลย " ผู้เป็นทั้งเพื่อนและญาติรีบบอก นั่นเพราะเธอกลัวว่าลุงโชคจะไม่ยอมทำของขวัญให้ชายผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง " งั้นก็ลองดู ... เอ้า จะช้าอยู่ทำไมล่ะ พาลุงไปดูของที่ว่าแล้วเดี๋ยวเราไปซื้อวัตถุดิบกันต่อ " ลุงโชคผู้เป็นผู้จัดการโรงหนังตกลงใจ "  เย้ ! "  ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองไชโยแทบจะพร้อมกัน การเจรจาครั้งนี้ประสบผลสำเร็จจนได้ ************************** ตรู๊ดดดดดดด ! เสียงโทรศัพท์แบบพกติดตามตัวดังยาวเป็นครั้งที่สาม นิรุทธ์ผละจากงานประดิษฐ์ของขวัญที่กำลังช่วยลุงโชคผู้เป็นหัวเรือใหญ่ และหากภาพยนตร์ฉายจบรอบเมื่อไร เด็กหนุ่มก็จะลงไปช่วยพนักงานทำความสะอาดและช่วยตรวจตั๋วในรอบต่อไปอีกด้วย ที่ต้องทำเช่นนี้นั่นก็เพราะเขาไม่อยากให้งานดูแลโรงหนังในวันเสาร์ที่ต้องอยู่เพียงลำพังกับสาวเอ๊ะผู้เป็นญาตินั้นต้องเสียหาย ด้วยเหตุดังกล่าว ทั้งเรื่องของขวัญและเรื่องที่ต้องดูแลโรงหนัง ... เหตุผลทั้งสองข้อจึงทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถเดินทางไปเรียนพิเศษได้สักครั้งในช่วงเวลานี้ สาวน้อยผู้เป็นญาติเคยถามว่า ปล่อยให้แฟนสาว ( ที่สวยมาก )ไปเรียนพิเศษคนเดียวนั้นไม่กลัวจะมีหนุ่มๆมาจีบหรืออย่างไร ถึงแม้จะหวั่นๆกับคำถามนี้ ... แต่สำหรับอ๊าทแล้วเขาเลือกที่จะเชื่อใจกิ๊ฟมากกว่า " อ๊าทเหรอ นี่กิ๊ฟเองนะ " เสียงอันคุ้นเคยดังทันทีที่อ๊าทกดปุ่มรับสาย " อ้าว ... ว่าไงกิ๊ฟ มีอะไรหรือเปล่า " ชายหนุ่มทักทายกลับด้วยคำถาม สายตานั้นเหลือบมองนาฬิกาที่ใกล้ถึงเวลาที่ภาพยนตร์ในรอบนี้กำลังจะจบ " ก็ ... ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ทำไมช่วงนี้อ๊าทไม่เห็นไปเรียนพิเศษเลยล่ะ " นั่นเป็นคำถามที่เด็กหนุ่มคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะต้องได้ยิน "  เอ่อ ... พอดีอ๊าทต้องซ้อมแข่งบาสฯนักเรียนน่ะ ขอโทษทีที่ไม่ได้บอกนะ " นั่นคือคำตอบที่เตรียมไว้ ทว่าอ๊าทเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ต้องโกหก สังเกตได้จากน้ำเสียงที่อึกอักคล้ายเหมือนมีพิรุธ แต่อย่างไรก็ต้องปิดเป็นความลับไว้ก่อน ... จะได้เซอร์ไพร์สในวันเกิดทีเดียว ! " ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ว่าแต่อ๊าทว่างไหมเสาร์นี้ เราไปดูหนังกันไหม ที่โรง ... " กิ๊ฟเปลี่ยนเรื่องพูด พร้อมกับชักชวนเขาออกไปดูภาพยนตร์อันเป็นกิจวัตรที่ทั้งสองกระทำด้วยกันบ่อยๆ " ที่โรง ... " หนุ่มนักกีฬาสะดุ้งวาบที่สันหลัง โรงหนังที่แฟนสาวเสนอชื่อนั้น มันเป็นโรงภาพยนตร์เดียวกันกับที่เขายืนอยู่ในตอนนี้ !? " ขอโทษทีนะกิ๊ฟ พอดีเสาร์นี้อ๊าทก็ติดซ้อมน่ะ แล้วจะหาเวลาใช้ให้นะ " เด็กหนุ่มพยายามเลี่ยงโดยใช้เหตุผลเดิมอีกครั้ง ที่ต้องโกหกก็เพราะเสาร์นี้เขาจำเป็นต้องอยู่ช่วยโรงภาพยนตร์ที่ขาดคนทำงาน นิรุทธ์นั้นคิดว่าอย่างไรเสียคนรักของเขาก็คงเข้าใจ " งั้น ... ไม่เป็นไร ไว้โอกาสหน้าก็ได้ แค่นี้นะ " นั่นประไร สมแล้วที่เป็นคนที่เขาเลือก กิ๊ฟนั้นสามารถเข้าใจอะไรได้ง่ายจริงๆด้วย แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 20:21:03 จากคุณ : Luckard - [ 3 เม.ย. 50 20:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชายหนุ่มผู้เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลประจำโรงเรียน บัดนี้วิ่งกระหืดกระหอบเต็มที่ นิรุทธ์รีบเร่งเป็นอย่างมาก ทั้งนี้นั่นก็เพราะตอนนี้เป็นเย็นย่ำของวันจันทร์แล้ว ... ใช่ ! วันจันทร์ที่เป็นวันคล้ายวันเกิดของคนที่เขารักมากที่สุด แต่ที่ต้องรีบมากนั่นก็เพราะเขามัวแต่ต้องไปเสียเวลารอ ' ของขวัญ ' จากลุงโชคเสียนาน ซึ่งจริงๆแล้วเด็กหนุ่มก็เข้าใจดีว่าการประดิษฐ์ของแฮนด์เมดให้สวยงามเหมือนของจริงนั้นจำต้องใช้เวลาพอสมควร ที่เด็กหนุ่มต้องไปรอเสียนานนั่นก็เพราะต้องรอให้โลหะเคลือบผิวของสร้อยของขวัญแห้งจนสนิทเสียก่อนจึงจะนำออกมาได้ อย่างไรก็ตาม ... มันก็เป็นเวลาที่สายมากทีเดียวแต่ก็คิดว่าน่าจะทันเวลาเลิกเรียนพิเศษ ชายหนุ่มวิ่งไปพลางตบกระเป๋ากางเกงที่บรรจุของล้ำค่าไปพลาง " กิ๊ฟ ! กิ๊ฟ ผมมาแล้ว !! " นิรุทธ์ตะโกนลั่นเมื่อเห็นร่างของหญิงอันเป็นที่รักยืนอยู่ตรงหน้าปากประตูทางเข้าสถาบันกวดวิชา "  สุขสันต์วันเกิดจ้ะ "  จากนั้นจึงรีบเอ่ยคำอวยพรทันที แม้จะเหนื่อยจากการห้อวิ่งเต็มเหยียด แต่ตอนนี้เขาตื่นเต้นที่จะเซอร์ไพร์สคนรักด้วยของขวัญในกระเป๋า "  มาทำไม !? "  น้ำเสียงของหญิงคนรัก สายตานั้นปรายทางหางตา " ขอโทษที พอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะ "  อ๊าทบอก พร้อมกับพยายามล้วงมือเพื่อหยิบของล้ำค่าในกระเป๋ากางเกง " ทีหลังอ๊าทไม่ต้องมาแล้วนะ ! " เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ สุ้มเสียงนั้นทำเอาหัวใจของนักกีฬาหนุ่มหล่นไปกองกับพื้น ความตื่นเต้นเมื่อครู่หดหายจนเกือบหมด เขาทำอะไรผิด ? ... หรือเพียงเพราะไม่ได้มาเรียนพิเศษด้วยหลายวัน ?? "  ทำไมดุจังล่ะกิ๊ฟ " ชายหนุ่มถามด้วยความงุนงง ด้วยเพราะไม่แน่ใจถึงความผิดที่ตัวเองอาจไปก่อไว้โดยที่ไม่ทันรู้ตัว " อ้าว ! " ยังไม่ทันจะฟังคำตอบ อ๊าทถึงกับร้องอุทานออกมาคำหนึ่ง ด้วยเพราะสายตาที่มองผ่านเลยร่างหญิงคนรักนั้นได้หยุดอยู่ที่บางสิ่งบางอย่างในมือของเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ออกไปไม่ห่างจากกิ๊ฟมากนัก จี้แสนสวยของจริง ' เจ้าหนู ' ของสาวคนรัก ตอนนี้มันอยู่ในมือของชายแปลกหน้า ที่สำคัญหนุ่มคนนั้นดูเหมือนกำลังจะยื่นมอบให้กิ๊ฟอีกด้วย !? " อ๋อ ... ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง " นิรุทธ์เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้เอง " ผมคงไม่มีโอกาสอีกแล้วสินะ ผมคงเป็นได้แค่ของปลอมเท่านั้น " ความตั้งใจที่จะนำของขวัญมาเซอร์ไพร์สมลายไปสิ้น เหลือแต่เพียงความน้อยใจเมื่อเห็นของขวัญที่ดีกว่า " ของปลอมเหมือนกับสร้อยเส้นนี้ " พร้อมกับคำพูด มือที่ขยุกขยิกเมื่อครู่นั้นก็หยิบสร้อยของเทียมที่เขาและลุงโชคช่วยกันสร้างจากน้ำพักน้ำแรง จากนั้นจึงวางมันลงในมือของสาวคนรัก นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน ... หากคนที่รักได้เจอกับคนที่ดีกว่า เราก็ควรจะถอยหลังเพื่อไม่ให้เธอที่รักต้องลำบากใจ "  ถึงสร้อยเส้นนี้จะเป็นของปลอมแต่ความรักที่ผมมีให้กับกิ๊ฟนั้นเป็นของจริง " เป็นประโยคสุดท้ายก่อนการลาจาก "  รูปที่แสดงบนไพ่ ... ฝ่ายชายนั้นกำลังมองฝ่ายหญิง ทว่าผู้หญิงกลับมองขึ้นไปบนฟ้า ไพ่ใบนี้มีความหมายซ่อนอยู่ ... นั่นคือผู้ชายอาจจะไม่สามารถหยั่งรู้จิตใจของผู้หญิงได้หมดทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องความรักนั้นผู้ชายอาจต้องพยายามให้ความสนใจและดูแลให้มากขึ้น " สุ้มสำเนียงของหมอดูนักพยากรณ์ไพ่แว่วในสมอง ... ใช่แล้วตัวเขาเองที่ผิดที่ไม่อาจจะตีความหมายของคำเตือนออก เขาเองที่ผิดที่ไม่ยอมนึกถึงหัวใจของคนที่รัก ... เขาเองที่ผิดที่มัวแต่ไปคำนึงถึงเรื่องวัตถุที่จะหามาให้ ... บัดนี้เด็กหนุ่มบรรลุสัจธรรมว่าแท้จริงแล้วของขวัญที่ล้ำค่าที่สุด ... ของขวัญที่ทุกคนล้วนแล้วแต่ต้องการจากคนที่รัก นั่นคือ ... เวลา หากย้อนเวลาให้กลับไปได้อีกครั้ง เขาจะไม่ปล่อยเวลาอันมีค่าให้ผ่านพ้น ทุกวินาทีนั้นจะเพียรพยายามทุ่มเทให้กับคนที่เขารักมากที่สุด ... ไม่ว่าจะเป็นหญิงคนรักหรือพ่อแม่ก็ตามแต่ พ่อกับแม่ ... ท่านคงรอเราอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าเราจะกลับไปในสภาพใดท่านจะรอเราอยู่เสมอ แต่สำหรับกิ๊ฟแล้ว ... คงไม่มีทางที่จะย้อนคืนได้ "  ตาบ้า ! จะไปไหนน่ะ " เสียงตะโกนก้องจากด้านหลัง มันเป็นเสียงของคนที่เขารัก ชายหนุ่มหยุดฝีเท้า แม้น้ำตาลูกผู้ชายนั้นน่าอาย แต่ก็จำเป็นให้มันหยดไหลด้วยไม่อาจสะกดกลั้นไว้ได้ "  อ๊าท ! กิ๊ฟรักอ๊าท ! " เป็นประโยคที่เขาไม่เชื่อหูว่าสาวขี้อายอย่างกิ๊ฟจะกล้าตะโกนในที่สาธารณะเช่นนี้ ชายหนุ่มนักกีฬาไม่ทันที่จะตอบได้ทัน ร่างบางของสาวน้อยก็ปรี่เข้าสวมกอดที่เอวอย่างไม่อายใคร ใช่ ... นี่คือคนที่เขารักมากที่สุด มันเป็นความรักที่แตกต่างไปจากความรักที่มีต่อพ่อและแม่ และตั้งแต่นี้ต่อไป ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ... ถึงแม้ไม่อาจที่จะลงเอยกันได้ด้วยดี แต่บัดนี้เขารับรู้ในหัวใจแล้วว่า ... ความรักนั้นเปราะบางและต้องการการดูแล ดังนั้นเขาจะทุ่มเทเวลาให้กับคนที่รัก ... อย่างน้อยก็เพื่อให้เข้าใจถึงหัวใจของผู้หญิง และอย่างน้อยหากผิดหวังจะได้ไม่หันมาเสียใจทีหลังอีก แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 20:23:37 จากคุณ : Luckard - [ 3 เม.ย. 50 20:08:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิอิ แหม เด็กสมัยนี้เนอะ สมัยผมน่าจะมีมั่งนะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 3 เม.ย. 50 20:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ม่ายรุ มั่ว คนให้ข่าวคือ พี่ส้ม มณีนาคา ไปเครียกันเอง เอ๊กๆๆๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 3 เม.ย. 50 22:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวานกันซะเขินแทนเลย...=^w^= เราจะมีงี้บ้างมั้ยน้า~~~ จากคุณ : kooching - [ 3 เม.ย. 50 22:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ จะมีบ้างไหมเนี่ย สรุปตอนจบได้ดีอีกแล้วฮะ เหอ ๆๆๆ จากคุณ : tanuki (one_tanuki) - [ 4 เม.ย. 50 07:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักดี จากคุณ : keroobob - [ 4 เม.ย. 50 11:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เดาว่าคนเขียนน่าจะเลยวัยนี้ไปแล้ว แต่ยังเข้าใจหัวอกแบบวัยรุ่นวุ่นรักอยู่เลยนะคะเนี่ย ตอนนี้ไม่ค่อยกินใจเหมือนกับตอนที่ผ่านมาเท่าไหร่ แต่เขียนต่างมุมได้ดีค่ะ รอบทต่อไปล่ะกัน จากคุณ : The SoVo - [ 4 เม.ย. 50 21:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว!!! จากคุณ : QuaOs - [ 5 เม.ย. 50 10:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สนุก จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ วันจักรี 09:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อัพเดตจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5314895/W5314895.html จากคุณ : Luckard - [ 12 เม.ย. 50 21:50:21 ]