ความคิดเห็นที่ 1 WOMAN FROM MARS : ผู้หญิงจากดาวอังคาร “เฮ้ยๆๆๆ เฮ!” เสียงตะโกนลั่นของเด็กหนุ่มสี่คนในห้องพักบ่งบอกถึงความสะใจสุดขีดเมื่อเห็นนักฟุตบอลทีมขวัญใจฝ่าด่านเข้าไปทำประตูอย่างสวยงามจนสามารถทำให้ตีเสมอกับอีกฝ่ายได้ในนาทีสุดท้ายของการแข่งขัน และเมื่อกรรมการเป่านกหวีดยาวเป็นสัญญาณหมดเวลา พวกเขาพากันหยิบตะเกียบมาตีจานชามเสียงดังด้วยความคึกคะนองอย่างลืมตัว “สุดยอดดด” ทุกคนพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วคุยถึงชอตเด็ดที่ผ่านพ้นไปเมื่อสักครู่ พร้อมชมไม่ขาดปากถึงฝีไม้ลายมือของนักกีฬา ทั้งๆ ก่อนหน้านี้ราวครึ่งชั่วโมงทุกคนเพิ่งหน้าจ๋อย เงียบกริบเมื่อฝ่ายตรงข้ามทำประตูนำไปหยกๆ “เฮ้ย ใครเอาก๋วยเตี๋ยวบ้างวะ” คนร่างท้วมถามเพื่อนๆ ที่ตอนนี้ลุกแยกย้ายจากหน้าจอเมื่อเกมการแข่งขันหยุดพัก พอได้ยินเสียงโหวกเหวกตอบรับ เขาจึงลงยังชั้นล่างก่อนคนตัวผอมคนจะตามไปในสองสามนาทีถัดมาเพราะคนอาสาซื้อลืมกระเป๋าสตางค์ ขณะเพื่อนอีกคนขอตัวเข้าห้องน้ำหลังอั้นธุระส่วนตัวมาตลอดการแข่งขัน เพราะไม่อยากพลาดวินาทีสำคัญซักวินาทีเดียว เมื่ออยู่ลำพังเพียงชั่วครู่ เต้ - เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผู้เป็นเจ้าของห้องพักก็เดินออกไปยังระเบียงอย่างอารมณ์ดี เขากวาดตามองดวงดาวทั่วท้องฟ้าที่ดูแจ่มจรัสเป็นพิเศษ ก่อนหยุดยังห้องข้างๆ ที่เคยว่างมานานมาบัดนี้มีไฟเปิดสว่างอยู่ จึงค่อยๆ ชะโงกหน้าผ่านกำแพงทรงเว้าโค้งเข้าเหมือนพระจันทร์เสี้ยว เพื่อแอบมองเพื่อนบ้านคนใหม่ ทว่าไม่ทันเห็นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน เขาจึงผละจากนอกชานเพื่อเปิดประตู “ทำไมวันนี้ได้ก๋วยเตี๋ยวเร็วจังวะ” เจ้าของห้องพูดก่อนแง้มประตูออกหมดทั้งบาน จึงไม่ทันเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนอ้วนผอม แต่เป็นเด็กสาววัยไล่เลี่ยกับเขา สูงใกล้เคียงกับเขา แถมหน้าตายังสวยจัดชนิดเป็นนางเอกได้สบาย ทว่ายามเธอถลึงตามองอย่างนี้ดูเหมือนนางร้ายมากกว่า   “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” เจ้าของห้องไม่ทันเอ่ยอะไร แขกในยามวิกาลกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน เต้มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยอาการงงนิดๆ ก่อนชะโงกมองนาฬิกาตรงข้างฝา “ตีสองห้าสิบนาที สามสิบสามวินาทีครับ” เขาเอ่ยตอบปนล้อเพื่อหยอกให้คนสวยหน้าดุยิ้ม แต่ผิดคาดเพราะนอกจากเธอจะก้าวมาใกล้เขาอย่างไม่กลัว ยังถลึงตาซ้ำจนเต้กลัวว่ามันจะถลนออกมานอกเบ้า ทำให้เขาเกือบเผลอยื่นมือเตรียมรับลูกตาที่ทำท่าหล่นลงมาโดยไม่รู้ตัว “ตีสองห้าสิบนาที สามสิบสามวินาที!!!” เธอพูดประโยคเดียวกันกับเจ้าของห้อง ผิดแต่น้ำเสียงที่นอกจากไม่นุ่มยังออกเป็นตะคอกเสียมากกว่า “มันดึกมากแล้วนะ แต่พวกนายยังร้องโวยวายเสียงดังอย่างกับตอนส่งยานอวกาศไปนอกโลกสำเร็จ” เธอเปรียบเทียบจนเต้รู้สึกพิลึกจึงหรี่ดวงตากลมโตเขม้นมองเด็กสาวอย่างสงสัย ‘เป็นพวกมิจฉาชีพ หรือล้นเกินบาทกันแน่’ เขาคิดอย่างเสียดาย แต่เมื่อพินิจมองดวงตาที่ดูฉลาดเฉลียวแต่ยังปนแฝงแววใสไร้เดียงสา เด็กหนุ่มจึงมั่นใจว่าไม่เห็นอันตรายอะไร หากการจ้องด้วยความระแวดระวังกลับทำให้อีกฝ่ายกระดากที่ถูกสำรวจ เธอจึงตัดบทลี้ภัยทั้งๆ เป็นคนเปิดศึกก่อน “ถ้าพวกนายยังเสียงดังจนฉันไม่ได้นอนอีก ฉันจะให้พี่มาจัดการ” พูดเสร็จเจ้าตัวก็สะบัดหน้าจนผมสีแดงจ้าสวยแปลกตาปลิวกระจาย เดินตุ๊บป่องไปห้องข้างๆ ปิดประตูเสียงดังโครม จนเพื่อนสองคนของเต้ที่เพิ่งออกจากลิฟต์ถาม “ใครปิดประตูเสียงดังวะเต้ ไม่เกรงใจชาวบ้านเลย” “ไม่มีอะไรหรอก” เด็กหนุ่มส่ายหน้า “แค่พวกน้องติดพี่ที่ไม่ชอบให้ใครเสียงดัง แต่ดันทำเสียงดังซะเอง” เขาจงใจพูดเน้นประโยคสุดท้ายให้ ‘เพื่อนบ้านคนใหม่’ ได้ยิน แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 21:53:46 จากคุณ : รัตตะ - [ 3 เม.ย. 50 21:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เนื่องจากย่างใกล้ฤดูแห่งการสอบ เพื่อนๆ ที่เคยแวะเวียนมาดูฟุตบอลยามดึกจึงหายหน้าไป เพราะต่างต้องรับผิดชอบหน้าที่หลักคือเรื่องเรียนก่อน ช่วงนี้เต้จึงกลับจากมหาวิทยาลัยดึกกว่าเคย เพราะจับกลุ่มติวกับเพื่อนๆ ไม่ก็เข้าห้องสมุด มีเพียงวันนี้ที่กลุ่มสลายตัวเร็วเป็นพิเศษเพราะแกนนำหัวกะทิมีธุระรีบกลับบ้าน เด็กหนุ่มจึงถือเป็นโอกาสพักสมองกลับมาพักผ่อนยังห้องพักเพื่อนอนหลับให้เต็มตา 200 เมตรจากหน้าปากซอย เต้ก็มาถึงหอพักพลางกดลิฟต์ไปชั้นสูงสุด  เมื่อย่างก้าวสู่อาณาเขตส่วนตัว  เด็กหนุ่มเปิดประตูกระจกด้านหลังและยืนรับลมด้านนอกที่พัดแรงจนเส้นผมสีดำสนิทปลิว เขาสูดอากาศเต็มปอดเพื่อทดแทนควันพิษที่ตนเองหายใจเข้ามาตลอดการเดินทางจากมหาวิทยาลัย ระหว่างยืนเพลินๆ สักพัก เขาก็ได้ยินเสียงกริ๊กจากประตูอีกบาน บานที่อยู่ข้างๆ ห้อง “สวัสดีครับ” คราวนี้เต้เป็นฝ่ายทักเมื่อเห็นน้องสาวติดพี่เดินออกมา รู้สึกใจกระตุกนิดๆ เมื่อสบตาคมของอีกฝ่าย ก่อนเจ้าหล่อนจะปั้นหน้าเชิด จมูกเชิด ปากเชิด ไม่รู้ไม่ชี้ต่อเสียงของเขาราวกับเป็นเสียงจิ้งจกตุ๊กแกทักก็ไม่ปาน คนขี้เล่นจึงแกล้งเลียนเสียง ‘ต๊ะแก ต๊ะแก’ อยู่สี่ห้าครั้งจนเมื่อแน่ใจว่าคนคอแข็งไม่ยอมคุยด้วยแน่ คนขี้เล่นจึงเปลี่ยนบทเป็นคนขี้แกล้งยืนตรงระเบียงไม่ไปไหนเพื่อรอดูอาการเมื่อยคอ เมื่อยจมูก เมื่อยปากของใครบางคน ซึ่งได้ผลเพราะไม่ถึงสิบห้านาที เด็กหนุ่มเห็นอีกฝ่ายค่อยๆ เหล่ตามาทั้งที่คอยังเชิดแข็ง เขาถึงกับหัวเราะก๊ากกับอากัปกริยาของคนท่ามากที่พอรู้ตัวว่าเสียฟอร์มก็เตรียมอ้าปากฉะ หากไม่ทันมีคำพูดอะไรออกมา คนที่เกือบถูกต่อว่าก็ได้ยินเสียงทุ้มเรียกชื่อเจ้าของห้องอย่างอ่อนหวานว่า ‘มีนา’ จากด้านใน ก่อนเจ้าตัวจะเดินหยิ่งผลุบเข้าไป ทิ้งให้คนข้างห้องใจวูบเมื่อพบว่าเด็กสาวมีเจ้าของเสียแล้ว เมื่อเจอผลลัพธ์อย่างนี้เข้า เต้เลยตรงไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนแรงๆ อย่างไม่นึกเจ็บก่อนจะหลับไปในที่สุด ...ในความฝัน  เต้เห็นตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางความมืดที่ประดับประดาด้วยแสงวับวาวจากดวงดาว  ซึ่งกำลังกระพริบพราวราวกับทักทายเขาอยู่ในที  น่าแปลกใจ...แม้เคว้งคว้างในดินแดนอันเวิ้งว้าง  เด็กหนุ่มกลับไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด มีเพียงความเย็นเยียบเท่านั้นที่ทำให้ผิวกายสะท้านบ้าง และชอบใจกับการได้เคลื่อนร่างนอย่างอิสระตามแต่ ‘อะไรบางอย่าง’ จะพาไป  แล้วจู่ๆ ท่ามกลางความหนาวเหน็บ เขากลับรู้สึกถึงไอร้อนผ่าวที่ค่อยๆ แผ่ซ่านจนทำให้รอบกายร้อนจัด  เขาจึงพยายามมองหาที่มาจนกระทั่งพบดาวสีแดงดวงหนึ่ง และลูกเพลิง 3 ลูกวิ่งดิ่งมาหมายจะชนตัวเขาให้แตกสลาย! เต้สะดุ้งลุกตื่นจากเตียงพร้อมความฝันเลือนรางที่สร้างความประหลาดใจไม่น้อย พร้อมให้คำตอบตัวเองว่าคงมาจากความกังวลใจเรื่องสอบ ก่อนเหลือบมองท้องฟ้าสีดำและนาฬิกาที่บอกเวลาสองทุ่ม และเพราะยังไม่ได้กินอะไร ท้องของเด็กหนุ่มจึงอุทธรณ์ถึงอาหาร เขาจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักศึกษาเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเดินไปหน้าปากซอย หลังจากซื้อก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำและขนมขบเคี้ยวเผื่อรองท้องในตอนดึก ขณะเดินย้อนเข้าซอยเช่นเดิม เต้เหลือบมองป้ายขนาดใหญ่ของวัดที่ติดตั้งเมื่อตอนบ่ายโฆษณาถึงงานวัดในสัปดาห์หน้า ไม่ทันอ่านจบเขาได้ยินเสียงตวาดปนหวาดกลัวจากคนๆ หนึ่ง ไม่ต้องเห็นหน้าเต้ก็จำได้ว่าใครเป็นเจ้าของเสียงตะคอกดุๆ แบบนี้ “เอ้า มานี่มา” เด็กหนุ่มแกะถุงขนมกรุบกรอบที่เพิ่งซื้อมาพร้อมหยิบชิ้นขนมแท่งยาวล่อเจ้าสี่ขาหน้าบากที่กำลังแยกเขี้ยวใส่มีนา ได้ผลทันทีเมื่อหางตาของอันธพาลประจำซอยเหลือบเห็นของกิน จึงทำให้สิ้นเสียงขู่ ส่ายหางดิกๆ วิ่งผ่านเป้าหมายแรกมาหาเป้าหมายที่สองด้วยวัตถุประสงค์ต่างกัน แล้วมันก็เคี้ยวกรุบกรับตะกละตะกรามโดยไม่สนใจมนุษย์อีกเลย “เฮ้อ” มีนาถอนหายใจเสียงดังเมื่อรอดพ้นจากคมเขี้ยว พลางมองฮีโร่ที่มาช่วยเหลือไว้ทันการณ์ หากเมื่อเห็นหน้ารอยยิ้มที่แย้มอยู่ก็หุบฉับ เพราะพบว่าฮีโร่คนดังกล่าวที่แท้เป็นเจ้าต๊ะแกข้างห้อง “ขอบใจ” เด็กสาวก้มหน้าก้มตาพูดอุบอิบยังผลให้อีกฝ่ายอมยิ้ม ‘ให้ตายสิแม่นี่ ฟอร์มจัดจริงๆ’ เขาคิดและไม่อยากแกล้งอีก เพราะจากอาการหน้าซีด เม็ดเหงื่อผุดบนใบหน้าเรียวจนทำให้ผมแดงที่ดูสีอ่อนกว่าวันก่อนซึ่งตกปรกด้านหน้าชื้นแล้วจึงเกิดสงสารมากกว่า “ไม่เป็นไรใช่เปล่า” เต้ถามด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเกินธรรมดา ทำให้เจ้าตัวรู้สึกดีขึ้นกล้ามองคนข้างๆ เต็มตา เห็นใบหน้าคมสันที่สรุปว่า ‘งั้นๆ’ เมื่อเทียบกับคนที่เธอคลุกคลีเป็นประจำ “ขอบใจนะ” มีนากล่าวอีกครั้งด้วยเสียงดังกว่าเดิมยังผลให้ฮีโร่ยิ้มเก๋จนเห็นรอยบุ๋มตรงแก้มทั้งสองข้าง “ใช้วิธีเดียวกับพี่เราเลย วิธีทางการทูต” เธอพูดพร้อมชี้ถุงขนม คนหน้าตางั้นๆ เลยพยักหน้าก่อนสาวเท้าเคียงคู่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินฉับๆ   “วันก่อนเราขอโทษที่เสียงดัง” เต้เอ่ยบ้างเมื่อเห็นความเงียบเข้าปกคลุม เธอจึงหันมายิ้มเต็มปากชนิดคนเดินคู่เริ่มใจละลาย เดินผิดจังหวะไปนิดหนึ่ง “ไม่เป็นไร เราให้อภัย” ฟังคำตอบเจ้าหล่อนแล้วเต้อยากหัวเราะดังๆ ก็ดูสิ พูดอย่างกับนางพญา ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นพวกที่ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจสุดขีดแน่ๆ แต่น่า...ไม่เป็นไรลองตามใจดูสักตั้ง อยากรู้แม่คุณจะฤทธิ์มากขนาดไหน - เด็กหนุ่มคิด “มีนาเรียนที่ไหน” เต้รุกต่อเพราะโอกาสดีๆ อย่างการเดินคู่กับคนที่รู้สึกถูกใจอย่างนี้ใช่จะมีบ่อยๆ หากคำถามนั้นทำให้เจ้าตัวเลิกคิ้วน้อยๆ ตามด้วยยิ้มแปลกๆ เหมือนเวลาผู้ใหญ่จับไต๋เด็กได้ “กำลังหาที่เรียนอยู่ แต่...รู้ได้ไงว่าเราชื่อมีนา” “เอ่อ...ก็....ก็ได้ยิน...แฟนเธอเรียกไง เมื่อตอนบ่ายน่ะ...” เต้อึกอักในตอนแรกก่อนหยอดถึงสิ่งที่คาใจไปในที่สุด เด็กสาวทำหน้าครุ่นคิดสักครู่จึงบอกสิ่งที่ทำให้หัวใจเด็กหนุ่มเริ่มโลดเต้นไม่เป็นจังหวะ “ไม่ใช่แฟน พี่ชายเราชื่อเมือง คนที่ใช้วิธีทางการทูตกับหมาวัดตัวนั้นแหละ” เธอบอกเมื่อถึงหน้าหอพักพอดี แล้วจึงถามชื่อของอีกฝ่าย “เราชื่อเต้” มีนาพยักหน้ารับรู้ในลิฟต์จนเมื่อประตูเหล็กเปิดออกและคนสองคนก้าวถึงหน้าห้องตัวเอง เต้ก็ต้องเขินปนขำเมื่อนางพญาเอ่ยอย่างผู้มีชัยชนะ “เต้ถ้าวันหลังอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเรา ถามตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องซิกแซกพูดเรื่องอื่น ทั้งที่ใจจริงอยากรู้ว่าเรามีแฟนแล้วหรือยัง” จากคุณ : รัตตะ - [ 3 เม.ย. 50 21:43:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แม้เป็นช่วงสัปดาห์แห่งการสอบปลายภาค แต่เต้ก็ยังเขวปันเวลาอ่านหนังสือคอยผลุบโผล่ตรงระเบียงเพื่อมองว่าคนข้างห้องออกมายืนกินลมชมวิวหรือยัง เมื่อใดที่เป้าหมายออกมา ไม่ถึงนาทีจะมีเด็กหนุ่มตัวร่างโปร่งมายืนเป็นเพื่อนชวนทะเลาะชวนคุยแทบทุกวัน สำหรับเต้ เขามักมีเรื่องวีรกรรมแสบๆ คันๆ ในมหาวิทยาลัยมาเล่าให้หัวเราะเสมอ ผิดกับมีนาที่มักมีเรื่องครอบครัวมาเล่ามากกว่า โดยเฉพาะเรื่องบรรดาพี่ชายที่รุมรักเอาใจเธออย่างกับอะไรดีเช่นเดียวกันกับวันนี้ “มีนากำลังหาที่เรียนอยู่เหรอ” เด็กหนุ่มถามหลังจากคุยเรื่องการสอบวิชาที่ผ่านมา “ใช่ กำลังหาอยู่ พี่เราอยากให้เราเรียนด้าน...เอ่อ...ด้านอะไรซักด้านเนี่ยแหละ แต่ที่เรียนไกลมาก เราไม่อยากไป” มีนาตอบไม่เต็มเสียงแล้วจึงพยายามชวนพูดเรื่องอื่น แต่คนข้างห้องไม่ยอมเปลี่ยนเรื่อง “มีนาอยากเรียนอะไรก็บอกไปสิ พี่ๆ เค้ารักมีนา มีนาอ้อนหน่อยเดียว เดี๋ยวพวกเค้าก็ตามใจเหมือนเคยเองแหละ” เต้เอ่ยจริงจังก่อนหยอกในตอนท้ายเป็นผลได้ค้อนวงใหญ่เป็นรางวัล “เรายังไม่รู้ว่าตัวเองอยากเรียน อยากทำอะไร...เพราะปกติพี่ๆ เค้าเป็นคนวางแผน วางเส้นทางให้ตลอด... แรกๆ ก็สบายดีมีคนจัดการให้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะ” มีนาเล่ายาวถึงความรู้สึกในใจด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนอีกคนนึกห่วง “งั้นบอกพี่ชายสิว่าขอเวลาคิดก่อน พี่ชายมีนาคงรับฟังอยู่แล้ว” เต้บอกแต่ได้รับการส่ายหน้าทันทีเป็นคำตอบ “พี่มอนส์กับพี่มาร์ไม่ฟังหรอก สองคนนี้บทจะรักก็ร้ากกก” เธอลากเสียงยาว “แต่บทจะโหดก็บังคับขู่เข็ญไม่ฟังใคร เหมือนพวกบ้าอำนาจ บ้าพลังอย่างนั้นแหละ ฮึ!” เจ้าของเรื่องทำเสียงขึ้นจมูกแล้วเล่าต่อ “ส่วนพี่มีนไม่ต้องพูดถึง ตาคนนี้ตามน้ำกับชาวบ้านไปเรื่อย จะพึ่งได้แต่พี่เมืองที่ใจดีมีเหตุผลที่สุด คงเป็นพี่เมืองอยู่คนละบ้านกับพวกเราล่ะมั้งเลยมีนิสัยไม่เหมือนใคร” น้องติดพี่เอ่ยถึงพี่ชายคนโปรดที่ตอนนี้ถึงแต่งงานมีครอบครัวแล้วแต่ยังดูแลน้องสาวอย่างดี แม้แต่เวลาที่เธอหนีออกจากบ้านมา! หลังจากนั้นเด็กสาวก็เฉไฉไปยังหัวข้อสนทนาอื่น เต้จึงไม่ซักอีกเมื่อเห็นท่าทีอึดอัดไม่สบายใจ จนตนเองต้องมาครุ่นคิดหาทางให้มีนาสดชื่นขึ้น และเขาก็คิดออก...จึงรวบรวมความกล้าถามออกไป “มีนา สัปดาห์หน้าไปเที่ยวงานวัดกันมั้ย” จากคุณ : รัตตะ - [ 3 เม.ย. 50 21:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เต้สอบเสร็จพอดีวันงาน เขานัดแนะกับมีนาเวลาหัวค่ำก่อนพาไปงานวัด เวลานี้อาการฟอร์มจัด ท่ามากที่เต้เคยค่อนขอดต่อหน้าเจ้าตัวค่อยจางไปจนเขาสบายใจเมื่ออยู่ใกล้ รู้สึกตัวเองเป็นธรรมชาติไม่ต้องเกร็งเกรงอย่างเคยกับสาวๆ คนอื่น ที่สำคัญเด็กหนุ่มเริ่มชอบมีนาทีละนิด ชอบตรงความตรงไปตรงมา พูดจาได้อย่างเด็กผู้ชาย ชอบความมีชีวิตชีวาราวกับเด็กที่เห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของแปลกใหม่เสมอ ดูอย่างงานวัดสิ คนข้างกายเขาทำตาวาวๆ เสมอเมื่อได้เล่นนู่นเล่นนี่ ทั้งม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์  รวมถึงการท้ายิงปืน ทั้งที่มั่นใจในฝีมือการยิงปืนของตัวเองเพราะผ่านการเรียนรด. ซึ่งต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่แทบไม่เคยจับปืน เต้ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่ามีนายิงเข้าเป้าทุกนัดชนิดเจ้าของร้านบ่นอุบจนต้องเอ่ยปากไล่ และขณะผู้ชนะกำลังเลือกของรางวัลชิ้นที่สี่ ร่างสูงของเขาถึงกลับเซถลาเมื่อมีคนตั้งใจเดินชนจังๆ ก่อนหายไปอย่างรวดเร็ว “หิวน้ำจัง” มีนาบ่นหลังเล่นทุกอย่างจนครบ เต้จึงพามายังร้านขายน้ำสมุนไพรใกล้ๆ ที่สร้างความตื่นตาตื่นใจแก่เธอยิ่งนักเมื่อเหลือบเห็นน้ำสีม่วงใสสวย “นั่นน้ำอะไรน่ะเต้ สีสวยจัง” “น้ำดอกอัญชันไง ไม่เคยกินหรือไง” เขาถามด้วยความแปลกใจและรับการส่ายหน้าเป็นคำตอบ จึงซื้อให้คนข้างห้องลองหนึ่งแก้ว ซึ่งเจ้าตัวดูดจนหมดในเวลาอันรวดเร็ว “อร่อยดี ซื้ออีกเหอะ” เธอว่าอย่างนั้น ก่อนกึ่งดึงกึ่งลากเจ้ามือกลับยังร้านขายน้ำ เที่ยวงานวัดจนถึงเกือบสามทุ่ม มีนาเริ่มบ่นว่าหิวเต้จึงชวนไปนั่งร้านอาหารริมแม่น้ำที่บรรยากาศดีและไม่ไกลจากวัดมากนัก  ถึงร้านเขาให้ฝ่ายหญิงเป็นคนเลือกอาหาร ส่วนตัวเองได้แต่ลอบมองคนที่กำลังสั่งเสียงจ๋อยๆ  โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกเพราะกำลังจ้องจอโทรทัศน์ขนาดยักษ์ด้านหลังเด็กหนุ่มก่อนสะกิดถามด้วยความสนใจ “ภาพสวยจัง เรื่องอะไรน่ะเต้” คนถามรำพึงเมื่อเห็นชายภายใต้ชุดเกราะจ้องมองหญิงสาวสวยราวกับนางฟ้าผ่านตู้ปลาในงานเลี้ยง...เหมือนเวลานี้ที่เธอถูกจ้องมอง...หากไม่รู้สึกตัว “โรมิโอ แอนด์ จูเลียต” คนที่กำลังรู้สึกเหมือนคนในชุดเกราะสีเงินตอบเมื่อเอี้ยวตัวไปมอง และแปลกใจเมื่อนางฟ้าทำตาว่างเปล่าเหมือนไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาจึงเล่าเรื่องย่อว่าเป็นความรักของโรมิโอ หนุ่มน้อยจากตระกูลมอนตะคิวกับจูเลียตสาวน้อยจากตระกูลคาปุเล็ตที่เป็นศัตรูกัน ซึ่งผลลัพธ์ของความรักกลายเป็นโศกนาฏกรรมเมื่อจูเลียตแกล้งกินยาตาย หากโรมิโอไม่รู้จึงกินยาตายตาม แล้วพอจูเลียตฟื้นขึ้นมาเห็นโรมิโอตายจึงดื่มพิษตายตามไปด้วยกัน “เศร้าจัง” มีนาเสียงอ่อยเมื่อฟังจบ เต้จึงเปลี่ยนเรื่องคุยและเอาใจด้วยการตักอาหารให้ โดยไม่เห็นว่าโต๊ะที่เยื้องไปด้านหลังของเด็กสาวมีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งกำลังจ้องมองเขาเหมือนกินเลือดกินเนื้อ เมื่อออกจากร้าน เต้ดีใจแทบตัวลอยเมื่อมีนาเป็นฝ่ายชวนเดินเลียบแม่น้ำก่อนกลับ ระหว่างทางเด็กสาวยังคงตื่นตาตื่นใจกับแสงไฟยามค่ำคืนถึงกับชมไม่ขาดปาก ขณะอีกฝ่ายเออออตามไม่ขัดใจ เวลานี้เมื่อบรรดาแสงไฟรางๆ ส่องกระทบดวงตาและผิวผ่องใสของคนข้างๆ ก็ยิ่งทำให้เจ้าตัวเจิดจ้างดงาม เด็กหนุ่มมองเพลินจนเมื่อบังเอิญหันมาสบตากันนั่นแหละ ต่างคนจึงหลบวูบวาบ ขณะที่ใจเต้เต้นตึกตักลังเลว่าจะรุกเพื่อบอกความในใจดีไหม ทันใดนั้น มีนากลับจับมือหมับจนคนตัวสูงสะดุ้งโหยงตั้งตัวไม่ทัน เพราะไม่คิดว่าฝ่ายหญิงจะชิงรุกก่อน หากเสียงตะโกนว่า “หนี” ก็ทำให้รู้สึกตัวว่าเข้าใจผิดไป ตอนแรกเด็กหนุ่มยังคงงุนงง หากเมื่อเห็นชายร่างใหญ่ท่าทางไม่น่าไว้ใจจำนวนสามคนโผล่มายืนจังก้า  เขาจึงวิ่งตามแรงฉุดของมีนา ก่อนเป็นฝ่ายบอกให้คนนำเลี้ยวซ้ายเพื่อออกถนนใหญ่ไปยังสถานีตำรวจตรงหัวมุมถนน หากไม่ทันลอดใต้สะพาน เจ้าคนแรกก็ปราดเข้ามาชกพร้อมกับเสียงกรีดร้องลั่น “หยุดเดี๋ยวนี้นะพี่มอนส์ พี่มาร์ส พี่มีน!” หลังจากลงไปกองกับพื้น ผู้ถูกทำร้ายจึงเหลือบตาดูคู่กรณีที่มีนาเรียก พี่ชายทั้งสามหยุดต่อยตามคำสั่งของน้องสาวด้วยอาการหงุดหงิดเต็มกำลัง จากนั้นเด็กสาวจึงมาประคองคนเจ็บ “ทำไมไปประคองมันอย่างนั้นยัยมีนาออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฝ่ายเริ่มต้นชกโวยวาย “ก็พี่มาร์ชกเต้ทำไมล่ะ” “ก็มันจับมือมีนา ชวนมีนามาเที่ยว” คนตัวสูงสุดบอกพลางมองเต้อย่างเข่นเขี้ยว ก่อนพูดเป็นเชิงสั่งว่า “กลับบ้านเดี๋ยวนี้มีนา” “ไม่ มีนาไม่กลับ พี่มอนส์จะมาบังคับมีนาไม่ได้นะ” เธอแผลงฤทธิ์อย่างเคยได้ผลทุกครั้ง “ทำไมทำตัวเหลวไหลอย่างนี้ นี่หนีออกจากบ้านมากี่วันแล้วฮึ” แต่คำพูดของพี่ชายคนโตไม่ได้ผล เพราะนอกจากน้องสาวจะประคองคนเจ็บอย่างใกล้ชิด ยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหนเสมือนถูกตะปูตอกไว้ตรงนั้น “เป็นไงล่ะ ตามใจกันจนเหลิง ทีนี้ล่ะเอาไม่อยู่แล้ว” คราวนี้คนพูดคือคนที่หน้าตาปากคิ้วเหมือนมีนาเปี๊ยบ “เงียบไปเลยพี่มีน พวกพี่มีสิทธิ์อะไรมาบังคับมีนา” เธอจ้องคนพูดอย่างไม่พอใจ “นั่นสิครับถึงพวกคุณจะเป็นพี่ก็ไม่มีสิทธิ์บังคับมีนานะครับ” เต้พูดบ้างหลังจากอาการมึนเริ่มจางหาย หากได้ความคุกรุ่นเงียบงันเป็นคำตอบ ก่อนที่คนเลือดร้อนคนเดิมจะเงื้อหมัดปรี่เข้ามา หากยั้งมือทันเมื่อน้องสาวกระโดดขวาง ทว่าสิ่งที่คนเจ็บเห็นก่อนมีนาบังคือดวงตาแดงวาบจากพี่มาร์ที่ทำให้ผงะตกใจ ชายหนุ่มทั้งสามจึงหัวเราะเยาะ รู้สึกสนุกกับอาการหวาดกลัวของคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ จึงเปลี่ยนสีดวงตาและเส้นผมของตนเป็นแดงเพลิง “ไม่คิดว่าแฟนมีนาจะขี้ขลาดอย่างนี้” จบประโยคทั้งสามคนต่างหัวเราะชอบใจ “พวกพี่อย่าแกล้งเต้อย่างนี้นะ” ผู้ห้ามละล่ำละลักห้ามพี่ชาย แต่ไม่ทันแล้ว เพราะพี่มาร์โชว์กายกรรมลอยตัวจนมนุษย์โลกตกตะลึงขึงกับที่ “ไม่นะ อย่าทำอย่างนี้นะ ไม่งั้นมีนาจะฟ้องพี่เมือง” เด็กสาวส่งเสียงอ้อนวอนอย่างที่เด็กหนุ่มไม่เคยได้ยินมาก่อนพร้อมขู่สำทับตามแบบฉบับตัวเอง “อ้อ...ที่แท้ก็พี่ดาวศุกร์นี่เองที่ให้ท้าย ช่วยเหลือเรื่องกินนอน” มีนพูดและหุบปากทันทีเมื่อมีนาค้อนขวับ “พี่เมืองเค้าไม่ได้ให้ท้าย เค้าให้มีนาตัดสินใจเอง ไม่เหมือนพวกพี่หรอก เอะอะก็บังคับ ให้พี่มีนาอยู่โน่นนี่ เพราะตรงนี้ดีกับมีนาที่สุด แต่เคยถามมีนามั้ยว่ามีนาอยากได้หรือเปล่า เรื่องไปเรียนต่อก็เหมือนกัน เคยถามว่ามีนามั้ยว่าอยากอยู่ที่ดาวอังคารหรือดาวอื่น!” ทั้งหมดเงียบ เงียบด้วยเหตุผลต่างกัน พี่ๆ เงียบเพราะไม่เคยคิดถึงหัวใจน้อง ในขณะที่เต้เงียบเพราะรู้ความจริง ซึ่งแม้ยังปะติดปะต่อไม่ถูกแต่ก็แน่ใจว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นแล้ว จากนั้นน้องสาวจึงร้องไห้พานให้พี่ๆ เป็นฝ่ายตกใจยืนเลิ่กลั่กหน้าซีดบ้าง ซึ่งหากเป็นเวลาปกติเต้คงขำน่าดูที่เห็นผู้ชายตัวใหญ่ถึงสามคนยืนจ๋องเพราะเด็กผู้หญิงคนเดียว แต่ตอนนี้สมองเขาเต็มไปด้วยคำถาม ความสับสนจู่โจมจนทำอะไรไม่ถูก แค่จะปลอบคนข้างกายแบบไหนยังคิดไม่ออก ทั้งหมดจึงต่างยืนนิ่งงันจนเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง มีนจึงเป็นหน่วยกล้าตายดึงมือคนสิ้นฤทธิ์โดยที่เธอยอมตามแต่โดยดีไม่มีอิดเอื้อน และไม่แม้แต่จะเหลียวมองคนอีกคนที่ยืนอย่างเดียวดาย จากคุณ : รัตตะ - [ 3 เม.ย. 50 21:47:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หลายวันผ่านไป เต้ไม่พบมีนาอีกเลย เหตุผลส่วนหนึ่งมาจากความจงใจเพราะยังทำใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่สุดท้ายเมื่อทนเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหว จึงลองเคาะประตูห้องข้างๆ หวังทำความเข้าใจกัน  หากไม่มีใครซักคนมาเปิดประตู เด็กหนุ่มจึงจำใจกลับมาคุดคู้ที่ห้องเหมือนเก่า จนกระทั่งประตูห้องตนเองถูกเคาะก็รีบโลดไปยังหน้าห้องเพราะคิดว่าเจ้าของห้องและเจ้าของหัวใจมาเรียก แต่เมื่อเปิดกลับพบกับผู้ชายผิวขาวร่างสูงหน้าตาราวกับเทพบุตร “สวัสดีครับ ผมชื่อเมือง ไม่ทราบว่าคุณเห็นมีนาน้องสาวผมบ้างมั้ยครับ” เจ้าของห้องเชื้อเชิญพี่ชายมีนาเข้ามาห้องพัก พร้อมเล่าความจริงที่เพิ่งเผชิญอย่างวกวนเนื่องจากยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่อีกฝ่ายนั่งฟังด้วยท่าทางเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเคยมีประสบการณ์มาก่อน เขาจึงปล่อยให้เด็กหนุ่มซักถามถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ค้างคา เพราะเห็นว่าในเวลานี้ไม่มีอะไรดีกับน้องสาวตัวเองมากที่สุดเท่าบอกความจริงให้อีกฝ่ายรู้ หากเต้ยอมรับตัวตนของมีนาได้เขาก็ยินดี หากผลเป็นตรงกันข้ามนั่นคือความจริงที่มีนาต้องยอมรับ “ผมรู้ว่าคุณสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยังไงผมอยากให้รู้ไว้ มีนามีความสุขขึ้นมากตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เธอชอบเล่าเรื่องคุณให้ผมฟังบ่อยๆ” เมืองเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “และเรื่องทั้งหมดมันไม่ได้อยู่ที่ว่าจริงหรือไม่จริง แต่อยู่ที่เมื่อคุณรู้แล้ว คุณยอมรับมันได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มหน้าตาหมดจดกล่าวทิ้งท้ายก่อนลากลับ และไม่ทันออกนอกบริเวณห้องพัก เต้ก็ตัดสินใจขอร้องให้เขาช่วยทำอะไรบางอย่าง - - - - - - - - - - - - - - - “ไอ้หมอนั่นมันส่งอะไรมาให้มีนา” มาร์พี่ชายคนรองพูดขณะเปิดถุงซึ่งริบจากน้องชายที่มาจากดาวคนละดวง “หนังสือ หนังสืออะไรน่ะ” มีนถามหลังจากมาร่วมวง และเป็นคนหยิบหนังสือขึ้นมาพลิกให้พี่คนโตดู “โรมิโอ แอนด์ จูเลียต” มอนส์อ่าน “อะไรเมือง” “มันเป็นเรื่องของคนที่ถูกกีดกันความรักน่ะ” เมืองตอบเมื่อทิ้งตัวลงยังโซฟาในบ้านหลังใหญ่ที่ทั้งสามเช่าไว้ในกรุงเทพฯ ขณะตามหาน้องสาว ซึ่งขณะนี้ยังไม่หมดสัญญาเช่าพวกเขาเลยขออยู่ก่อนกลับไปยังบ้านเกิดที่ดาวอังคาร “ชิ ไอ้หมอนี่ ว่าไงเมือง รู้สึกตั้งแต่มีเมียเป็นมนุษย์โลกนี่รู้เรื่องนู้นนี้ดีนักนะ” พี่ชายคนรองส่งเสียงกวนอารมณ์ซึ่งไม่เป็นผลกับคนใจเย็น “แล้วไง ไอ้โรมิโอ แอนด์ จูเลียตนี่มันยังไงต่อ” มอนส์ถามต่อด้วยความฉุกใจ “พระเอกนางเอกถูกกีดกันความรัก ตอนจบเลยกินยาฆ่าตัวตายไง” คนเล่าพูดหน้าตาย แต่ส่งผลให้ที่เหลือเงียบ และเงียบสนิทเมื่อมีนาโผล่มาพร้อมขวดใสที่มีน้ำบรรจุภายใน “ใช่ ถูกขัดขวางความรักจนต้องกินยาฆ่าตัวตาย!” เด็กสาวพูดเสียงกร้าว มาร์เห็นท่าไม่ดีจึงกระโจนเข้าแย่งขวดหากน้องสาวหลบทัน ตัวชายหนุ่มเลยกระแทกกับพื้นดังอั้ก “มีนาจ๋า วางยานั่นลงเถอะนะ พวกพี่ไม่ทำอะไรแล้ว” ในยามคับขันพี่มอนส์ส่งเสียงอ่อนขอร้องมีนาอย่างไม่น่าเชื่อโดยมีมีนเป็นลูกคู่ "ไม่!” เด็กสาวปฏิเสธเสียงแข็ง “พวกพี่กีดกันมีนาทุกอย่าง เรื่องความรัก เรื่องเรียน เรื่องชีวิต แต่จากนี้ พวกพี่จะขัดขวางมีนาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว” พูดเสร็จเจ้าตัวจึงยกขวดดื่มรวดเดียวหมดท่ามกลางความตกใจของพี่ๆ “ไม่ มีนา ไม่” สามคนร้องเสียงหลงประสานกัน รีบตรงเข้าประคองร่างเพรียวที่ค่อยๆ ร่วงลงสู่พื้น ยกเว้นพี่ชายคนที่หน้าตาหล่อจัดกว่าใครทั้งหมด “เราเคยบอกแล้วว่าให้น้องมันตัดสินใจอะไรเองบ้างอย่าบังคับ” “เมือง แกอย่ามัวพล่ามซ้ำเติม รีบเรียกรถพยาบาลเร็ว” มาร์เร่ง “โธ่มีนา พวกพี่ผิดเอง ถ้ามีนาฟื้นขึ้นมา มีนาจะเอาอะไรพี่ยอมให้ทุกอย่างเลย” ชายหนุ่มสามคนพร่ำพูดประโยคเดิมๆ จนฟังไม่ได้สรรพ หากเมืองยังคงอืดอาดเดินเหนื่อยหน่ายไปยังโทรศัพท์ แต่ไม่ทันกดหมายเลข คนตายก็ลืมตาโพลงยิ้มเผล่ ชูขวดแก้วที่ยังคงเหลือน้ำอัญชันสีม่วงอ่อนที่ก้นเล็กน้อย “พวกพี่บอกแล้วนะว่าจะให้มีนาเลือกทางเดินของตัวเอง” - - - - - - - - - - - - - - - “อย่างนี้พวกพี่ๆ เค้าไม่คิดว่าเป็นแผนของเราเหรอ” เต้เสียวสันหลังพลางกุมแก้มซ้ายที่ยังมีรอยเขียวอยู่โดยไม่รู้ตัว เพราะแท้จริงเขาแค่ตั้งใจฝากหนังสือให้เด็กสาวอ่านแก้เหงา และส่งน้ำดอกอัญชันของโปรดเพื่อให้เธอคิดถึงเมื่อครั้งไปเที่ยวงานวัดด้วยกัน แต่กลายเป็นว่าพี่ชายกับน้องสาวกลับใช้แผนซ้อนแผนสยบบรรดาคนหัวแข็งแพ้ราบคาบ “ไม่ต้องกลัวหรอก มีนาคุยกับพี่ๆ แล้ว” คนเจ้าเล่ห์พูดพลางเล่าถึงเหตุการณ์ต่อจากนั้นที่พี่น้องทั้งห้าคนเปิดอกคุยกันอย่างตรงไปตรงมา โดยมีนามีพี่เมืองเป็นฝ่ายสนับสนุน “พี่ๆ เค้ายอมให้มีนาเลือกเรียนหรือทำอะไรก็ได้ตามใจ เฮ้อ...ละทีนี้เอาไงดีล่ะ พอได้ตามใจอยากจริงๆ ชักทำอะไรไม่ถูกซะแล้ว” ผู้ที่เพิ่งได้รับอิสรภาพบ่นจนเด็กหนุ่มขำพลอยให้หัวเราะตาม และเมื่อเห็นคนข้างๆ อารมณ์ดี เขาจึงถามทีเล่นทีจริงหลังจากชัดเจนกับความรู้สึกในใจ “เริ่มจากเรื่องของเราก่อนดีมั้ยล่ะ” “เรื่องของเรา?” มีนาแสร้งทำตาโตเสียงสูงไม่เข้าใจสิ่งที่ได้ยิน คนถามจึงพูดเข้าเป้าตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม “อ้าว ก็เรื่องที่เต้จะได้มีแฟนเป็นมนุษย์ต่างดาวกับเค้าหรือเปล่า” เด็กหนุ่มถามปนล้อ มีนาจึงยื่นมะเหงกให้ก่อนตอบเสียงใส “ถ้าเต้มีแฟนเป็นมนุษย์ต่างดาว มีนาก็มีแฟนเป็นมนุษย์ต่างดาวเหมือนกันล่ะน่า” แล้วทั้งคู่จึงลุกขึ้นเดินเกี่ยวก้อยกันไปตามทางแสนไกล - - จบ - - แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 21:52:55 จากคุณ : รัตตะ - [ 3 เม.ย. 50 21:50:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เยี่ยม จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 4 เม.ย. 50 06:52:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักดี มีแฟนเป็นมนุษย์ต่างดาว ว่าแต่...อยากเห็นรูปพี่เมืองจัง จะหล่อเหมือนพระเอกหนัง....(ชาติไหนก็ไม่รู้... ที่เป็นเทวดาตกลงมาที่ห้องนางเอก อาศัยความรักดำรงชีวิต แล้วก็ชอบสะสมรองเท้า) หล่อสุดๆเลย จากคุณ : ผ า ย ล มใต้เงาจันทร์ - [ 4 เม.ย. 50 10:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สนุกดี ตามมาให้กำลังใจจ้า จากคุณ : มัทนา (mattana) - [ 4 เม.ย. 50 10:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จำได้ๆ เคยอ่านเรื่องผู้ชายจากดาวศุกร์ เรื่องนี้ตัวละครมีสีสันขึ้นเยอะ แต่แบคกราวน์ของหนูมีนายังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นะคะ สงสัยว่าคนเขียนมีความหลังอะไรกับหอพักรึเปล่า จากคุณ : The SoVo - [ 4 เม.ย. 50 21:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คราวหน้าขอตบจูบนะจ๊ะ ซี้ดดดด จากคุณ : sinnia (sinnia) - [ 4 เม.ย. 50 21:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณแมวเหมียวพุงป่อง = ขอบคุณค่า ^^ คุณผายลมใต้เงาจันทร์ = คิดว่าหล่อสู้หนุ่มฝรั่งเศสไม่ได้หรอก ฮี่ๆ คุณmattana = คุณ The Sovo = ขอบคุณสำหรับคห. แล้วจะนำไปปรับปรุงนะคะ ส่วนเรื่องมีอะไรกับหอพักหรือเปล่า ไม่มีอ่ะค่ะ ^^" คุณ sinnia = เออ เดี๋ยวจัดให้ แต่ขอพระเอกเป็นทหารละกัน จากคุณ : รัตตะ - [ 5 เม.ย. 50 11:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักค่ะ ชอบเต้ วิธีการทางการฑูต เข้าท่ามาก มีแปร่งนิดเดียวค่ะ ที่เต้ถามมีนา ว่า..สัปดาห์ไปงานวัด.. เวลาเราพูดกันมักจะ ใช้คำว่าอาทิตย์ในความหมายของ สัปดาห์ไม่ใช่หรือคะ จากคุณ : ธาราฝัน - [ 7 เม.ย. 50 23:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคุณธาราฝันค่า ^o^ จากคุณ : รัตตะ (รัตตะ) - [ 8 เม.ย. 50 10:21:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากอ่านอันที่แล้วด้วยครับไม่ทราบว่าจะโพสอีกรอบรึส่งมาที่ em jammaster_ex@hotmail.com ได้รึเปล่าครับ จากคุณ : Jammaster X (Jammaster_X) - [ วันเนา (14) 07:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องที่แล้ว Man from Venus : ผู้ชายจากดาวศุกร์ เคยตีพิมพ์ลงนิตยสารไอน้ำฉบับที่ 9 ไปแล้ว (ใช้นามปากกาพระจันทร์บนผิวน้ำ) เลยไม่สามารถนำมาลงหรือส่งให้ได้ ^^" ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องสั้นค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 50 14:24:36 จากคุณ : รัตตะ (รัตตะ) - [ วันเนา (14) 14:15:50 ]