ในวันที่ท้อแท้ สิ้นหวัง   หมดพลังสิ้นเรี่ยวแรง   เหมือนลูกโป่งหมดลม   นอน
กองฟุบบนพื้น  รอใครสักคนช่วยเติมลม...เพียงเพื่อจะได้ลอยต่อไป  


คนเราโชคดีกว่าลูกโป่ง  

ในวันที่ท้อแท้ สิ้นหวัง หมดพลัง สิ้นเรี่ยวแรง...เรายังมีทางเลือก   ถ้าเราเลือก
เติมลมกำลังใจให้แก่ชีวิต   มันก็จะกลับมาพองโต   ลุกขึ้นเดินหน้าต่อไปได้


แต่โชคร้าย...

ในวันที่ท้อแท้ สิ้นหวัง...กำลังใจมักจะหลบหายไปแอบซ่อนตามมุมตึกบ้าง  
บางเรื่องราวที่เคยเป็นกำลังใจก้อนใหญ่ก็ดูเหมือนอยู่ไกลราวกับคนละซีกโลก
คนละฟากฟ้า   ยากจะไขว่คว้าถึง   ราวกับคนละด้านของเหรียญที่ไม่มีวัน
บรรจบกัน  


แล้วชีวิตก็ลงไปนอนกองอยู่กับพื้น...อุโมงค์  
ไร้แสงสว่าง  มองไม่เห็นหนทางออกสู่โลก  


ในวันนั้น   แม้เพียงลำแสงเล็กๆจากเปลวเทียนเล่มน้อยก็มีคุณค่ามหาศาล  
มันเพียงพอที่จะนำทางเรา   ไปสู่แสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้า

ในวันเหล่านั้นผมพบอีกด้านของความภูมิใจเล็กๆที่ซุกซ่อนอยู่อย่างเงียบๆ  
ในซอกหนึ่งของความทรงจำ  

ผมมองเห็นตัวเองในวัยกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบสีฝุ่น   วิ่งไล่เตะลูกฟุตบอล
ในตำแหน่งกองหลังตามที่โค้ชมอบหมาย  

จังหวะหนึ่งของการวิ่งขึ้นไปเสริมเกมรุก (เขียนให้ดูดีเล็กน้อย   ในความเป็น
จริงเป็นการไปดูใกล้ๆว่าใครจะเป็นคนทำประตู)   ลูกฟุตบอลลอยโค้งจากมุม
ธงด้านซ้ายผ่านศีรษะคนอื่นๆ   ผ่านหน้าประตูทีมคู่แข่ง   ผมจำหน้าคนโยนมา
ไม่ได้   จำได้แต่เพียงว่า   ฟุตบอลลูกนั้นไม่มีโอกาสตกถึงพื้น   ผมตวัดเท้า
ขวาอัดมันเต็มแรง   ลูกฟุตบอลพุ่งผ่านมือผู้รักษาประตูไปตุงตาข่าย

การยิงเข้าประตูลูกนั้น...ไม่มีการบันทึกภาพ   ไม่เป็นข่าว   ไม่ได้ทำให้ทีมไทย
ไปบอลโลก   ไม่ได้ทำให้ผมติดทีมชาติ   ไม่ได้ถ้วยชนะเลิศ   ไม่มีรางวัล  
ไม่มีคุณค่าและไม่ได้อยู่ในความทรงจำ...ของใครเลย



แต่ผมเพิ่งตระหนักได้เมื่อไม่นานมานี้เองว่า...มันมีคุณค่าต่อชีวิตตัวเอง  


มันชัดเจนอยู่ในความทรงจำราวกับบันทึกเทปไว้   เป็นความรู้สึกดีเล็กๆที่เข้า
ถึงง่ายที่สุด   แม้ในวันที่ท้อแท้   สิ้นหวัง   นอนกองอยู่ในอุโมงค์...
ไร้แสงสว่าง  

ก็ยังมองเห็น   รู้สึกได้ว่ามันอยู่ใกล้ๆ  

...ผมเริ่มตวัดยิงลูกเข้าไปตุงตาข่ายอีกครั้ง    อีกครั้ง   และอีกครั้ง   เหมือนนั่ง
ดูภาพการยิงประตูที่ยิ่งใหญ่ช้ำแล้วช้ำเล่า...  


มันเริ่มเรียกความมั่นใจกลับคืนมา...ฉันก็ทำได้  ฉันก็มีความสามารถ  
เก่งพอตัวนะเรา...   กำลังใจเล็กๆเริ่มก่อตัว   เหมือนเทียนเล่มน้อยถูกจุด
ท่ามกลางค่ำคืนเดือนดับ  

ผมก้าวต่อไปอีกนิด   เติมลมให้ตัวเองด้วยความสำเร็จที่เป็นชิ้นเป็นอันมากขึ้น  
เรียกความเชื่อมั่น   เรียกกำลังใจได้เป็นกอบเป็นกำมากขึ้น   คำพูด เรื่องเล่า
เรียกกำลังใจก็ทยอยเดินออกจากมุมตึก   ตามมาสมทบ  


ความมืดมิดหายไป   แสงจากเทียนหลายเล่มนั้นรวมตัวเป็นแสงสว่าง  
เพียงพอส่องให้เห็นทางเดินออกจากอุโมงค์  


กลับสู่เส้นทางที่เลือกแล้ว...สู่ทางแห่งความฝัน   อีกครั้ง




ในวันที่มืดมน...

หาเทียนเล่มน้อยให้พบแล้วจุดมัน   หาปลายเชือกให้เจอแล้วคว้ามันไว้  
มันอาจจะไม่ยิ่งใหญ่   ไม่ทรงคุณค่าต่อผู้อื่น   แต่มันมีคุณค่าเพียงพอที่จะ
ชี้ทางออกจากอุโมงค์แห่งความท้อแท้หมดหวังอันมืดมิด   ดึงเรากลับสู่
แสงสว่าง   สู่กำลังใจที่ใหญ่กว่า   ใหญ่พอฉุดให้เราเดินหน้าต่อไปได้


ความสำเร็จชิ้นต่อไปรอเราอยู่  
ชีวิตยังต้องก้าวต่อไป...

แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 50 17:27:40