เมื่อสายฝนเริ่มโปรยปรายจากท้องฟ้า ผู้คนบนท้องถนนต่างเร่งรีบหาที่หลบไม่ให้ตัวเองเปียกปอน ต่างจากสาวร่างบางที่ยังคงเดินอย่างไร้จุดหมายไม่สนใจกับสิ่งรอบข้างรวมทั้งสายฝนที่เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ น้ำตามากมายราวทำนบแตกหลั่งไหลออกมาไม่ขาดปะปนกับสายน้ำตาแห่งท้องฟ้าที่กำลังพรั่งพรูลงมาเช่นกัน เหมือนต้องการให้สายฝนชะล้างความเจ็บปวดในหัวใจให้หายไป แต่น่าแปลกที่มันกับย้ำชัดในทุกๆหยาดฝนที่กระทบผิวกาย

“ทำไม ริน ถึงไม่เข้าใจพี่บ้าง” ภาพเหตุการณ์ที่เธอพึ่งผ่านมา กำลังหมุนเวียนอยู่ในหัวสมองเหมือนเครื่องเล่นซีดีที่กำลังวนซ้ำเพลงเก่า

“พี่ต้นไม่มีเวลาให้รินเลย...พี่เอาแต่ทำงาน งาน งาน แล้วก็งาน ขนาดเมื่อวานวันเกิดของริน พี่ต้นยังจำไม่ได้ รินโทรหา พี่ก็ไม่รับสาย พี่ต้นรู้บ้างไหนว่ารินรอพี่โทรกลับหารินทุกวัน ห้าทุ่มก็แล้ว เที่ยงคืนก็แล้ว ตีหนึ่งก็แล้ว
พี่ต้นรู้ไหมบ่อยแค่ไหนที่รินนอนหลับคาโทรศัพท์...” นรินทร์ระเบิดอารมณ์ทั้งน้อยใจ พร้อมกับน้ำตาที่กักเก็บไว้มานาน

“พี่ทำงานก็เพื่ออนาคตของเรานะริน..พี่เหนื่อยมากนะที่ต้องมาตามง้อรินวันเว้นวันแบบนี้”

เธอเพียงแค่ต้องการเวลา เวลาของเขาที่จะให้เธอไม่ใช่งาน งาน งาน เธอไม่อยากสำคัญน้อยกว่าอะไรในชีวิตของเขาทั้งนั้น หากมันต้องเป็นแบบนี้เรื่อยไป หากยังไงเธอก็ยังคงต้องเป็นที่สอง เธอควรจะ...

“ต่อไปพี่ต้นไม่ต้องตามง้อรินวันเว้นวันอีกแล้วหละค่ะ..” ต้นลมนิ่งมองหญิงสาวที่หยุดฟูมฟายด้วยแววตาเหนื่อยล้า ปากบางของเธอเม้มแน่นสนิทเป็นเส้นตรงเหมือนกำลังตัดสินใจบางสิ่ง

“ริน..” เขาเอ่ยได้เพียงชื่อของหญิงสาว

“เราเลิกกันเถอะค่ะ...รินทนให้ตัวเองสำคัญน้อยกว่าอะไรในชีวิตพี่ต้นไม่ได้หรอก” แล้วหญิงสาวก็เปิดประตูรถ เดินฝ่าสายฝนจากไป ชายหนุ่มรู้สึกใจหายวูบอยากจะตามไปคว้าร่างบางนั้นมากอดเพื่อรั้งเธอไว้ หากแต่อารมณ์และคำถามที่ว่าตัวเขาทำผิดอะไร ความเหนื่อยล้ากับเวลาที่ผ่านๆมา ทำให้เขาเองก็รู้สึกว่า อาจจะดีแล้วที่ปล่อยให้เธอเดินจากไป เพราะเขาเองก็ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้เพราะตัวเขาอีก จบกันเสียตั้งแต่วันนี้…จะได้ไม่ต้องมีใครเสียใจอีกต่อไป


นรินทร์ก้าวเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เธอเป็นคนเลือกที่จะทิ้งคนที่เธอรักสุดหัวใจมาเอง แต่ทำไม ทำไม เธอรู้สึกเจ็บเจียนตาย รู้สึกขาทั้งสองข้างของเธอหมดแรงที่จะเดินก่อน ภาพที่มองเห็นช่างลางเรือน แล้วความรู้สึกสุดท้ายที่เธอมีก็ดับวูบลง

เพดานห้องสีขาวเป็นสิ่งที่นรินทร์เห็นหลังจากที่พยายามลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น กลิ่นของยาที่ไม่คุ้นเคยร่วมทั้งสายน้ำเกลือที่แขนเรียวทำให้เธอรู้ว่าที่นี่คงเป็นห้องพักคนไข้ในโรงพยาบาลสักแห่ง

“ตื่นแล้วหรอริน..” หญิงสาวหันไปทางเสียงห้าวที่คุ้ยเคยมาตั้งแต่เด็ก

“พี่ธาร...” ชื่อพี่ชายคนเดียวหลุดออกมาจากปากของหญิงสาว ก่อนที่จะตามมาด้วยก้อนสะอื้นและน้ำตา พร้อมกับวงแขนที่แทบจะถลากอดพี่ชายสุดที่รักของเธอ ผุ้ชายเพียงคนเดียวที่เธอมั่นใจว่าจะเป็นคนสุดท้ายที่จะเดินจากเธอไป

“นิ่งซะนะคนดี น้องน้อยของพี่ ใครทำอะไรเรา เล่าให้พี่ฟังได้ไหม..” ธารนทีปลอบโยนร่างบางที่สั่นเทาในอ้อมกอดของเขา พ่อแม่ของทั้งคู่เสียชีวิตไปเนื่องจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนเขาจึงเหลือกันเพียงสองคนพี่น้อง นรินทร์เป็นเหมือนดวงใจของเขาเป็นน้องน้อยที่เขาทั้งรักและแสนหวง ยิ่งน้องน้อยของเขาเจ็บมากแค่ไหนพี่ชายอย่างเขาเจ็บมากกว่าหลายเท่า