*ที่โตเกียว*

                   เรื่องของเราดูไม่ค่อยมีเหตุผล

                   แล้วเรื่องของใคร มีเหตุผลกัน?
ฟังเรื่องของฉันสิ แล้วบอกฉันทีว่ามันอยู่ตรงไหน เหตุผล !


โคจิเป็นคนในชมรมจิบลิสตูดิโอที่ฉันได้เมล์มาหลังจากที่ไปโพสหาเพื่อนคุยเรื่องการ์ตูน ฉันอยากมีเพื่อนที่จะไม่หัวเราะเยาะเมื่อฉันพูดถึงการ์ตูนที่ชอบด้วยตาที่เป็นประกาย มีความสุข เขาบอกว่า ถ้าเหงาก็เขียนมาคุยกันนะ ยินดีที่ได้รู้จัก

คุยกับเขาสนุกดี น่าดีใจที่เขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉัน วันเสาร์เขาก็เอาแผ่นหนังที่ฉันอยากได้นักหนามาให้สองเรื่อง เขานั่งรถจากที่ๆเขาอยู่มาที่โตเกียวเพียงเพื่อยื่นแผ่นให้ฉันกับมือ เรากินซูชิด้วยกัน แล้วก็ไปกินไอติม..เหมือนการออกเดทเลย เขาใจดี โดยไม่มีเหตุผล

ฉันเล่าเรื่องของฉันให้เขาฟัง เขาเป็นที่ปรึกษาให้ฉันด้วย ทำให้ฉันไว้ใจโคจิมากขึ้น วันนั้นเขาโทรมาฟังเรื่องเศร้า ฉันร้องไห้ไปตามสายโทรศัพท์ โคจิอยู่ฟังเป็นเพื่อนนานเป็นชั่วโมงจนฉันดีขึ้นและนอนหลับไปได้ วันรุ่งขึ้นฉันยังอารมณ์ไม่ค่อยดีและอยากจะดื่ม อยากมีเพื่อน อยากไปไหนไกลๆ ฉันถามเขาว่า ฉันไปดื่มที่บ้านเขาได้ไหม เขาบอกว่าได้และกระตือรือร้นมากจนแทบจะมารับฉันถึงโตเกียวเอง ฉันนั่งรถออกมาจากโตเกียว และใช้เวลาอย่างที่ตั้งใจที่บ้านเขาจนได้

                                       ..........................

เขาหาหนังให้ฉันอีกสี่เรื่องและดูแลฉันเป็นอย่างดีที่บ้าน ไม่ว่าฉันจะอยากได้อะไร อยากกินอะไร อยากทำอะไรเขาก็ไม่ขัดเลย นี่เป็นวิธีปลอบใจฉันให้หายเศร้า ฉันกับโคจิสนิทกันแนบแน่นขึ้นไปอีก แต่เราไม่เคยถามอะไรที่อีกคนจะอึดอัดหรือไม่อยากจะเอ่ยถึง ก็ชีวิตส่วนตัวที่ฉันและเขาเก็บเอาไว้ แต่นานวันเข้าเราก็เข้าใจกันเองว่ามันก็ไม่มีอะไรนอกจากความคิดที่อาจดูซับซ้อนของอีกคน ฉันคิดอย่างคนโตเกียว เขาก็คิดในแบบของเขา

หลังจากวันนั้นผ่านไป ฉันยังคงคุยเรื่องสนุกๆกับเขา เขาช่วยให้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเศร้าไปได้ ฉันไปนั่งเล่นที่บ้านโคจิบ่อยๆตอนเย็นหลังเลิกงานจนการเดินทางไม่ไกลอย่างที่คิด ดูเขาจะหายเหงาและมีความสุข ..เขาเหมือนอีกโลกหนึ่ง เมื่อเราอยู่ใกล้กันฉันลืมโลกข้างนอกไปได้ชั่วขณะหนึ่ง ในไม่กี่ชั่วโมง ก็ทำให้เราล่องลอย......

แต่แล้ว คืนหนึ่งฉันนึกแว่บขึ้นมาถึงคนที่โลกข้างนอกนั่น มันน่าเศร้าตรงที่ฉันทำอะไร-ช่วยแก้ไขไม่ได้นอกจากปล่อยให้เวลาผ่านไป น้ำตาฉันไหล..ไม่หยุดแค่นั้น มันกลับลากเอาความรู้สึกหดหู่มากมายมาอีกเป็นพรวน เรื่องต่างๆเข้ามากระแทกใจฉันพร้อมๆกันในครั้งเดียว!!

ฉันปล่อยมือที่โอบกอดโคจิออก พลิกตัวนอนหันหลังขดเข่าคู้ไว้กับอกซ่อนเสียงสะอื้นและความขี้แงเอาไว้ไม่ไหว ..เขาไม่พูดอะไร แต่พลิกตามมานอนลูบผมเบาๆอยู่ข้างหลัง ที่เขาทำยิ่งทำให้ซาบซึ้งใจ เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันมีอะไรในใจมากมายตลอดเวลาที่ไม่เคยเล่า ตลอดชีวิตที่เราได้ผ่านพบเรื่องไม่ดี อาจรอคอยเวลาอยากจะได้ปล่อยมันออกมา ทั้งที่จริงๆฉันเคยตั้งใจไว้ กับโคจิ ฉันจะไม่เศร้า ไม่ร้อง แต่เขาก็เห็นมันจนได้

                                    ............................

ฉันได้แผ่นหนังจากเขาแปดเรื่องแล้ว หนังทั้งหมดของจิบลิมีสิบห้า-สิบหกเรื่อง ฉันมีคำถามกลับไปถึงวันแรกที่ฉันรู้จักโคจิว่าเขาทำไมใจดีกับคนแปลกหน้าอย่างฉันนัก? ทำไมต้องให้แผ่นหนังที่ฉันสะสม? หรือว่าเขาแกล้งทำดีตอนแรกเพื่อหลอกล่อให้ฉันได้อยู่ใกล้ๆให้เขาไม่เหงา? แล้ว..เขาจะให้หนังฉันครบทั้งหมดเลยหรือเปล่า ? ถ้าครบแล้ว เราจะไม่รู้จักกันอีกแล้ว อย่างนั้นหรือเปล่า?

ทั้งหมดนี้ ฉันถามเขาตรงๆ แค่เรื่องการ์ตูนใช่ไหมที่ทำให้เราพบกัน?

หลังจากได้แผ่นหนังเรื่องที่แปด ฉันเคยพูดว่าจะไม่ไปหาเขาที่บ้านอีกแล้ว ฉันเกรงใจและการเดินทางก็ลำบากขึ้นสำหรับฉัน เขาก็ยังคงชวนฉันไปไม่หยุด โคจิมีหนังอยู่ในมือ เขาว่าถ้าฉันไปจะได้ไปเอาหนังด้วย เขาพูดเล่นใช่ไหม? ฉันไปแล้วเมื่อวาน เขาไม่ได้ให้หนังฉัน แต่ฝากหนังอีกเรื่องไปให้เพื่อนฉันอีกคนที่ขอเขาเอาไว้

"โคจิ ทำไมทำให้เพื่อนฉันคนเดียว แล้วหนังของฉันล่ะ? ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้ลืมแน่ๆ ??" ทำไมเขาใจร้ายแล้ว

"ฟังนะ .. ขอใจร้ายนิดนึงได้ไหม ขอสักอย่างเถอะ"

น้ำเสียงกับท่าทีกระวนกระวายใจทำให้ฉันเข้าใจว่าเธอกำลังสับสนไม่ต่างจากฉัน
แต่ไม่นาน นาทีแบบนี้จะกระจ่าง แล้วผ่านไป เชื่อฉันสิ

"เวลาสอนนักเรียนสอนอะไรบ้างอ่ะ สอนฉันบ้างสิ ฉันลืมไปหมดแล้ว"
เขาถามมาจากบนเตียงกว้าง ฉันหันหน้าไปมองเขาจากเก้าอี้นวมข้างเตียง

"ก็สอนให้พูดออกเสียงตามให้ชัดเจนถูกต้อง..อืม เช่น"
ฉันคิดอยู่สักครู่ก็ยกตัวอย่างเชยๆโบราณๆ
"repeat after me please, I - love - you."

ฉันยกแก้วเหล้าขึ้นจิบสบายๆ ประโยคง่ายๆใครก็พูด แต่เขาเงียบ ได้แต่นอนจ้องหน้ากลับมานิ่ง จนฉันทวง

"เอ้า บอกให้สอนก็พูดตามคุณครูสิคะ"
"............"

ฉันว่าประโยคนี้ไปกระแทกใจเขาแล้ว ฉันคิดผิดจริงๆที่ยกประโยคง่ายๆนี่มาเป็นตัวอย่างสำหรับเขา ในที่สุดเขาก็คลายความอึดอัดด้วยตัวเอง

"หนูไม่รู้ พูดอะไรไม่เข้าใจ หนูลืมหมดแล้ว"
"อ้าว ง่ายๆเอง"
"เกิดนักเรียนรีพีทว่า I hate you ล่ะ"


ตอนนี้เองที่ฉันยิ่งดูจะเข้าใจเขา ใช่ แม้แต่การพูดเล่นคำนี้ก็ใช้พูดกับเขาไม่ได้ ฉันหลบตาโคจิ...มันก็พอๆกันกับฉันที่ฉันไม่ลงไปนอนข้างๆเขา แต่เลี่ยงจะนั่งที่เก้าอี้นวมคนเดียวให้ไกลจากเขาเสีย เป็นความใจร้ายเล็กๆน้อยๆที่จำเป็น ไม่อย่างนั้นโคจิคงจะนั่งติดอยู่กับฉันตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันอย่างนั้นเลย ไม่วาย เขาก็จะมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆจนได้ ไล่ให้ไปไกลๆก็ไม่ไป ไม่หนีไปไหน เขาชอบมานั่งด้วย..


              อะไรคือเหตุผล ถึงตอนตลกไปหรือยัง ?

ก็แค่หนังหรือที่ทำให้เราพบกันครั้งแล้วครั้งเล่า อยากจะฟังรายละเอียดมากกว่านี้อีกอย่างนั้นหรือ? ยังคิดไม่ออกอีกหรือ?


ฉันเห็นอะไรในตัวเขา และนับวันที่พบ เขาก็มองเห็นอะไรข้างในนี้ที่ทำให้เขาเข้ามาหอมแก้มฉันบ่อยๆ นี่หรือที่โคจิบอกว่า เขาไม่ได้เป็นคนโรแมนติก โคจิของฉัน

                                  ไหนล่ะ เหตุผล??

                      พระเจ้า! พระองค์อีกแล้วใช่ไหม??