Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    อาร์แซน ลูแปง ตอน จุกแก้วเจียระไน 1

    1
    การจับกุม


    ในม่านหมอกและความมืด เรือสองลำจอดเทียบอยู่ปลายท่าเรือที่ทอดตัวออกมาจากสวน มันโคลงไหวไปตามแรงน้ำ ห่างออกไป แสงสว่างรำไรลอดออกมาจากบรรดาหน้าต่างที่เรียงรายอยู่ริมทะเลสาบ ฝั่งตรงข้ามเป็นที่ตั้งของคาสิโนเมืองอองเกียงที่ยังคงสว่างจ้าด้วยแสงไฟแม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเดือนกันยายนแล้วก็ตาม ดาวปรากฏอยู่ประปรายท่ามกลางหมู่เมฆ สายลมอ่อนๆพัดให้ผิวน้ำกระเพื่อมเป็นระลอก
    อาร์แซน ลูแปง ก้าวออกจากศาลาซึ่งใช้เป็นที่พักสูบซิการ์เมื่อครู่ และชะเง้อมองออกมาจากปลายท่าเรือ
    “โกรญาร์ด? , เลอ บาลู? พวกแกอยู่ไหน... อ้อ นั่นเอง !”
    ทั้งสองต่างลุกขึ้นจากเรือของตน หนึ่งในนั้นขานรับ
    “ครับ นาย”
    “เตรียมตัวให้พร้อม ฉันได้ยินเสียงรถที่ไปรับซิลแบร์และโวเชอเรย์มาถึงแล้ว”
    เขาเดินลัดผ่านสวน อ้อมบ้านซึ่งยังอยู่ระหว่างการก่อสร้างแต่เห็นได้ชัดถึงความงดงามประณีต จากนั้นก็แง้มเปิดประตูที่จะนำไปสู่ถนน ลาเวอนู เดอ แซงทูร์ อย่างระมัดระวัง เขาคาดไว้ไม่ผิด แสงไฟสว่างวาบขึ้นตรงหัวเลี้ยว ยานพาหนะคันใหญ่แล่นมาจอด ชายสองคน สวมเสื้อตัวในคอตั้งและสวมหมวกแก๊ป กระโดดลงมา
    ทั้งสองคือซิลแบร์และโวเชอเรย์ -ซิลแบร์เป็นเด็กหนุ่มอายุราวยี่สิบถึงยี่สิบสองปี หน้าตาดี คล่องแคล่วว่องไว และแข็งแรง -โวเชอเรย์ ร่างเล็กกว่า ผมสีเทา หน้าซีด และอมโรค
    “ว่าไง” ลูแปงถาม “พวกแกพบตัว ส.ส.หรือเปล่า”
    “พบครับ นาย” ชิลแบร์ตอบ “เราเห็นเขาขึ้นรถไฟรอบเจ็ดโมงสี่สิบไปปารีส อย่างที่เรารู้มาก่อนนั่นแหละครับ”
    “ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีใครขัดขวางเราได้อย่างนั้นสินะ”
    “แน่นอนครับ คฤหาสน์ มารี-เทเรซ ตกอยู่ในกำมือเราแล้ว”
    คนขับยังอยู่ประจำที่นั่ง ลูแปงบอกกับเขา
    “อย่าจอดรถไว้ที่นี่ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะผิดสังเกต แกค่อยกลับมาเมื่อได้เวลาขนของขึ้นรถตอนเก้าโมงครึ่ง... ถ้าการขนย้ายไม่ล้มเหลวเสียก่อนนะ”
    “ทำไมละครับ อย่างกับเจ้านายคิดว่าจะมันจะล้มเหลวแน่ะ” ซิลแบร์ตั้งข้อสังเกต
    ยานพาหนะนั้นเคลื่อนตัวออกไป ลูแปงมุ่งหน้าไปตามทางเดิมกลับไปยังทะเลสาบพร้อมผู้ติดตามที่มาใหม่ พลางตอบว่า
    “ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะฉันไม่ใช่คนเตรียมการน่ะสิ และถ้าไม่ใช่ตัวฉันเอง ฉันก็มั่นใจได้แค่ครึ่งเดียว”
    “อะไรกันครับนาย ผมทำงานกับนายมาตั้ง 3 ปี ผมก็เริ่มจะรู้งานแล้วน่า!”
    “ถูกของแก... เจ้าหนู แกเพิ่งจะเริ่มรู้งาน หึ” ลูแปงกล่าว “ก็เพราะอย่างนั้นนั่นแหละฉันถึงกลัวว่ามันจะพลาดยังไงล่ะ...เอ้า ลงเรือ...ส่วนแก...โวเชอเรย์ ลงอีกลำ...ดีล่ะ...ทีนี้ ออกเรือได้ เด็กๆ...เงียบที่สุดเท่าที่ทำได้นะ”
    โกรญาร์ด และ เลอ บาลู ฝีพายทั้งสอง บังคับเรือมุ่งไปยังไปยังฝั่งตรงข้ามของทะเลสาบ เยื้องไปทางขวาของกาสิโนเล็กน้อย
    ทีแรกเราพบเรือลำหนึ่งก่อน บนเรือ ชายหญิงคู่หนึ่งเกี่ยวกอดพลอดรักกันอยู่ จากนั้นก็เจอพวกที่แหกปากร้องเพลงกันบนเรือ แล้วก็ไม่พบอะไรอีก
    ลูแปงขยับเข้าไปใกล้ผู้ติดตาม และพูดด้วยเสียงเบา
    “นี่ ซิลแบร์ แผนคราวนี้ใครเป็นคนต้นคิด แก หรือว่าโวเชอเรย์กันแน่”
    “ผมไม่รู้จริงๆครับ ... เราสองคนคุยเรื่องนี้กันมาตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนโน้นแน่ะ”
    “ที่ถามน่ะ เพราะฉันไม่ไว้ใจโวเชอเรย์ ...ลึกๆแล้ว...มันมีนิสัยชั่วช้า... ทำไมฉันไม่กำจัดมันไปให้พ้นๆเสียนะ...”
    “เฮ้ย! เจ้านาย!”
    “จริงๆ นะ! พูดจริงๆ! หมอนี่มันนักเลงกล้ามโตชัดๆ...ในใจมันต้องมีความคิดชั่วร้ายอยู่แน่ๆ”
    เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ
    “แล้วแน่ใจนะว่าแกได้เห็น ส.ส. โดเบรกจริงๆ”
    “ครับ เห็นกับตาเลย”
    “แล้วแกรู้ไหมว่าเขามีนัดอะไรที่ปารีส”
    “ครับ ไปโรงละคร”
    “แต่พวกคนรับใช้ก็ยังอยู่ที่คฤหาสน์อองเกียง...”
    “พ่อครัวถูกไล่ออกครับ ส่วนคนรับใช้ชื่อเลโอนาร์ดที่เป็นคนสนิทของ ส.ส. โดเบรก รอเจ้านายที่ปารีส ฉะนั้นเขาคงไม่กลับมาก่อนตีหนึ่ง แต่ว่า...”
    “แต่ว่า ?”
    “เราต้องคำนึงถึงว่าโดเบรกเป็นคนเอาแต่ใจ เขาอาจจะเปลี่ยนใจ และกลับมากะทันหัน เพราะฉะนั้น เราต้องจัดการให้เสร็จเรียบร้อยภายในหนึ่งชั่วโมง”
    “แล้วแกได้ข้อมูลพวกนี้มา ?...”
    “ ตั้งแต่เมื่อเช้าครับ ไม่นานโวเชอเรย์กับผมก็ลงความเห็นว่าคืนนี้เป็นโอกาสเหมาะที่จะลงมือ ผมเลือกจุดนัดพบไว้ที่สวนของบ้านที่กำลังก่อสร้างเมื่อครู่ เพราะไม่มียามเฝ้ากลางคืน ผมขอให้เจ้าสองคนนี้มาแจวเรือ แล้วก็โทรศัพท์หาเจ้านาย นี่แหละครับเรื่องทั้งหมด”
    “แกมีกุญแจไหม”
    “ครับ กุญแจประตูหน้า”
    “ใช่คฤหาสน์ที่เราเห็นนั่นไหม ที่มีสวนล้อมรอบ”
    “ครับ คฤหาสน์มารี เทเรซ มันร้างมาเป็นอาทิตย์แล้ว อีกสองหลังที่มีสวนรอบๆก็เหมือนกัน เรามีเวลาถมเถเพื่อขนของอย่างที่เราพอใจ และผมรับประกันได้เลยครับนาย ว่าไม่เสียเวลาเปล่า”
    ลูแปงบ่นอุบอิบ
    “เฮ้ออ เป็นการผจญภัยที่ง่ายดายอะไรย่างนี้ ไม่มีเสน่ห์เอาซะเล้ยย”
    พวกเขาขึ้นฝั่งตรงอ่าวเล็กๆ มีบันไดหินทอดขึ้นไปสองสามขั้น และหลังคาผุๆถูกสร้างคลุมไว้ ลูแปงลงความเห็นว่าการขนเครื่องเรือนคงจะเป็นไปได้อย่างสะดวก แต่แล้วก็พูดขึ้นมาทันใด
    “มีคนอยู่ในคฤหาสน์ ดูนั่น... ไฟสว่างอยู่ดวงหนึ่ง”
    “แค่ตะเกียงแก๊สน่ะเจ้านาย... แสงไฟไม่เห็นจะขยับ...”
    โกรฌาร์ดคอยอยู่ใกล้ๆเรือ ทำหน้าที่ดูลาดเลา ส่วนเลอ บาลู ฝีพายอีกคนกลับไปที่รั้วฝั่งถนน ลาเวอนู เดอ แซงทูร์ ส่วนลูแปงและผู้ติดตามลัดเลาะซ่อนตัวในเงามืดไปจนถึงทางขึ้นประตูหน้า
    ชิลแบร์ขึ้นไปคนแรก อาศัยการคลำหาเปะปะในความมืด เขาไขแม่กุญแจก่อน แล้วไขปลดสลักล็อก ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ประตูเปิดออกได้บานหนึ่ง ชายทั้งสามจึงผ่านเข้าไปได้
    ในห้องโถง ตะเกียงแก๊สดวงหนึ่งลุกโชนอยู่
    “เห็นไหมล่ะ เจ้านาย”
    “เออ เออ... ลูแปงพูดด้วยเสียงกระซิบ แต่ฉันว่าดวงที่เห็นจากข้างนอกไม่ได้มาจากที่นี่นะ”
    “แล้วที่ไหนล่ะ”
    “นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้... ห้องนี้คือห้องรับแขกใช่ไหม?”
    “ ไม่ใช่ครับ” ชิลแบร์ตอบ เขากล้าที่จะพูดดังขึ้นอีกนิด “เพื่อความปลอดภัย มันจึงตั้งอยู่ชั้นบน รวมกับห้องนอน และห้องอื่นๆ”
    “แล้วบันไดล่ะ”
    “ด้านขวาครับ หลังม่าน”
    ลูแปงตรงไปยังม่านเท่านั้นก็ต้องผละถอย เมื่อทันใดนั้น ห่างออกไปสี่ก้าวทางด้านซ้าย ประตูบานหนึ่งเปิดออก ให้เห็นศีรษะชายผู้หนึ่งปรากฏขึ้น ใบหน้านั้นซีดขาว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว

    จากคุณ : $om฿iez88 - [ 10 เม.ย. 50 13:39:13 A:125.24.46.114 X: ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom