ความคิดเห็นที่ 1 ท่วงทำนองแห่งฤดูใบไม้ผลิ: ดอกแดฟโฟดิลและหิมะหลงฤดู ดอกแดฟโฟดิลสีเหลืองสดเริงระบำพลิ้วไหวอยู่กลางสายลม... วันนี้..ลมอุ่นๆ เริ่มเย็นเป็นพิเศษ เย็นจนเกือบคล้ายลมหนาว... กลีบสีเหลืองเริ่มบอบช้ำ ยิ่งเริงระบำก็ยิ่งกระทบกระแทก สายลมพัดกรรโชก โบกกิ่งไม้ที่กำลังจะเริ่มผลิออกมาเป็นใบเขียว ซู่...ซู่... เสียงขู่คำรามจากธรรมชาติเริ่มเร่งกระชั้นท่วงทำนอง เกล็ดน้ำแข็งเกล็กหนึ่งร่วงลงมา สัมผัสกลีบอันบอบบางของแดฟโฟดิลดอกเหลือง ดอกไม้ดอกน้อยสะดุ้งจนไหวกิ่งก้านไปมา เกล็ดน้ำแข็งละลายหยดบนใบหญ้า แทนน้ำตาของดอกไม้... "หนาว...." แดฟโฟดิลครวญเสียงเพียงแผ่ว สายลมบนยิ่งโบกกระชั้น เกล็ดน้ำแข็งเกล็ดแล้ว เกล็ดเล่า ร่วงพรู.... ปลิวคว้าง...ก่อนที่จะตกลงมานิ่งสงบบนผืนพสุธา ผืนพรมสีเขียวเริ่มเป็นด่างดวงไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาว ดอกไม้สั่นสะท้านด้วยความหนาวจับใจ ก้านใบอ่อนลู่ เอนซบลงกับดิน.. กลีบสีเหลืองเจ้าบอบช้ำ พังภิณฑ์ หยาดน้ำใสๆ กลอกกลิ้งไปมา แทนน้ำตาของดอกไม้ เกล็ดน้ำแข็งที่ยังเหลืออยู่กระซิบถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "เป็นอะไรไปหรือ ดอกไม้" "หนาว...ฉันหนาวเหลือเกินแล้ว" แดฟโฟดิลตอบกลับมาอย่างเบาหวิวไม่ต่างกันนัก "เพราะพวกฉันอย่างนั้นหรือ" "ใช่...ฉันมีชีวิตได้เพราะสายลมอุ่นและดวงตะวันส่องฉาย เมื่อได้พบเจอกับเธอ...ฉันกำลังจะตายด้วยความหนาวเย็นอันแสนทรมาน" เกล็ดน้ำแข็งส่องประกายวับวาว พร่างพราวเมื่อแสงแดดจับต้อง ไหวระยับคล้ายจะบอกความนัย "ทนอีกสักนิด จะได้ไหม..ฉันยังไม่อยากเป็นฝ่ายทำร้ายใครให้ต้องบอบช้ำ" "ฉันโผล่ออกมาจากผืนดินเพราะคิดว่าสิ้นหนาว...หากรู้ว่าเมื่อผลิดอกแล้วจำต้องปวดร้าวอีกระลอก ก็คงจะไม่เผยโฉมออกมาสู้สายตาใคร สู้ทนรอต่อไปจนลมอุ่นเวียนมาถึง" "ธรรมชาติหรือ...จะเที่ยงแท้ไม่แปรผัน...หน้าที่ของเธอนั้น...คือยอมรับ อดทน แล้วสู้ไป การณ์ข้างหน้าจะเป็นเช่นไรนั้น ไม่มีใครรู้ หากวันนี้เธอยังคงอยู่ ก็ต้องสู้ต่อไป เพื่อเผยความงามให้ใครต่อใครได้เห็น" "กฏแห่งอนิจจาใครเล่าไม่ทราบ...หากเมื่อถึงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลง ใครเล่าจักไม่รู้สึกรู้สา ลมหนาวพัดมา ยังพอทนไหว แต่นี่พายุกระหน่ำระลอกแล้วระลอกเล่า จนเราเกินจะหยัดยืนได้ ซ้ำเติมด้วยเกล็ดหิมะจากฟ้าไกล...เกินจะคงอยู่สู้ต่อไป คงจำจ้องขอลา" กลีบเหลืองบอบช้ำ อีกไม่นานคงกลายเป็นสีดำแน่แท้ ดอกไม้ไหว สะอื้นไห้...ความหนาวชำแรกแทรกลงไปถึงปลายราก "ดอกไม้จ๋า...เธอรู้ไหม...ความหนาวเย็นก็เป็นแค่ชั่วยาม" แสงสีทองต้องหยาดเพชรส่องประกาย เกล็ดน้ำแข็งเริ่มละลายเป็นหยดน้ำทีละนิดๆ หากก่อนที่ทุกอย่างจะมลายสิ้น เสียงกระซิบผิวแผ่วยังแว่วมา "ความทุกข์ทนจากหิมะหลงฤดูก็คงอยู่เพียงชั่วครู่...อีกไม่นานหรือ คืนวันก็ผันผ่าน หากเธอผ่านพ้นไปได้...เธอนั้นจะเป็นเช่นตำนาน" ตะวันฉายแสง เกล็ดน้ำแข็งจางหาย ละลายเป็นหยดน้ำฉ่ำชื่น กลีบดอกไม้ยังบอบช้ำ เกินหยัดยืน... แต่อย่างน้อย...ดอกไม้ก็ยังมีชีวิต แม้กลีบสวยจะบอบช้ำด้วยริ้วรอย ท้ายที่สุดแล้ว....แดฟโฟดิลสีเหลืองยังอยู่ เกล็ดหิมะต่างหาก ที่ละลายหายไป.. ตะวันฉายแสง.. ลมอุ่นยังไม่หวนคืนมาใหม่ ลมหนาวพัดมา ดอกไม้ไหวยะเยือก หากแดฟโฟดิลยังคงอยู่สู้ต่อไป จะอีกกี่หนาว จะร้าวแค่ไหน หยดน้ำกลอกกลิ้งบนใบหญ้า แทนหยาดน้ำตาของดอกไม้ แทนคำพูดของเกล็ดหิมะที่จากไกล เป็น 'แค่' ดอกไม้... หรือว่า เป็น 'ถึง' ดอกไม้... ย่อมเลือกได้ สู้ไป สู้ไป... ท้อแท้ ถดถอย ลุกขึ้นด้วยกำลังใจ เพื่อแต่งแต้มสีสัน ให้วันใหม่ อย่างน้อยก็ยังได้ทำอะไร ให้โลกใบนี้ดูสวยงาม [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 10 เม.ย. 50 23:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ของฝากจากฤดูหนาว: เสียงกระซิบจากน้ำค้างแข็ง แสงแรกของวันทาทาบอาบขอบฟ้าที่ทิศตะวันออก ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น จากสีม่วงอ่อน...กลายเป็นสีชมพู จนกลายเป็นสีส้มและคงจะกลายเป็นประกายสีทองไปในที่สุด แสงที่งดงาม และคงจะเป็นที่เฝ้ารอของหลายๆ คน แต่ฉันรู้...นับแต่วินาทีที่แสงนั้นปรากฏขึ้น...เวลาของฉันใกล้จะมาถึงแล้ว ผู้คนอาจจะคิดว่าฉันสวยงาม แต่ความสวยงามนั้นมันช่างสั้นเหลือเกิน สวยงาม...แต่จับต้องไม่ได้ เพราะทันทีที่คุณแตะต้องฉัน ฉันจะละลายหายไป แล้วฉันจะอยู่เพื่ออะไร คุณเคยเห็นน้ำค้างแข็งอย่างฉันไหม... ถ้าเคยเห็น...คุณเคยสนใจ และใส่ใจฉันบ้างไหม ทุกๆ ยามเช้าของวันที่อากาศเย็น ฉันจะรอคุณอยู่บนเส้นหญ้า บนใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้น บนกิ่งไม้ที่ไร้ใบ โอบกอดสิ่งเหล่านั้นไว้ด้วยใจรัก และหวังว่าประกายสีเงินของฉันจะช่วยแต่งแต้มโลกนี้ให้สวยงาม รอให้มีคนมาชื่นชม เมื่อฟ้าเป็นสีฟ้า ประกายวาววามของน้ำค้างแข็ง...คงจะช่วยสะท้อนให้แววสีฟ้านั้นเกิดขึ้นบนตัวของฉัน สะท้อนให้รู้ว่า... วันนี้เธอดูสดใสดีจังเลยนะท้องฟ้า แต่ฉันคงจะอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ไม่นาน เมื่อแสงสีทองมาถึง ฉันคงต้องจากไป ขอให้เธอมีความสุขกับดวงอาทิตย์ในช่วงเวลาที่เหลือนะจ๊ะ วันใดที่ท้องฟ้าเป็นสีเทา หม่นเศร้า วันนั้นฉันจะอยู่ได้นานเป็นพิเศษ ฉันจะอยู่เพื่อคอยปลอบประโลม...เป็นเพื่อนท้องฟ้า อย่าเสียใจไปเลยนะ...แม้วันนี้จะไม่มีดวงอาทิตย์ แต่ฉันก็ยังอยู่ อยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ...จนกว่าแสงอันอบอุ่นจะกลับมาอีกครั้ง แต่ฉันจะเป็นที่ต้องการจริงๆ ของใครไหมนะ ฉันเกิดขึ้น...และอยู่ได้ด้วยความหนาวเย็น ความหนาวเย็นที่ไม่เป็นที่ปรารถนาของคนหลายคน ความหนาวเย็นที่ทำให้หัวใจเย็นชาและสิ้นไร้ความรู้สึก ความหนาวเย็นที่ดูดกลืนสีสัน และความมีชีวิตชีวาของฤดูร้อนไปจนหมดสิ้น ความหนาวเย็น...ที่ทำให้กิจกรรมหรรษาอย่างการเดินเล่นในท้องทุ่งกว้างท่ามกลางดอกไม้สีเหลืองสดใสต้องหยุดลง ฉันอยู่คู่กับความหนาวเย็นอย่างนี้ จะมีผู้คนรอคอยฉันอย่างตั้งใจจริงบ้างไหม... จะมีใคร คิดถึงท้องทุ่งสีเงินประหนึ่งจะถูกโปรยปรายด้วยสะเก็ดเพชรพลอยบ้างไหม หรือฉันจะเป็นเพียงสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น...และดับไป มีคนชื่นชมเมื่อ 'มีอยู่' ...แต่ไม่มีใครคิดถึงเมื่อ 'ไม่อยู่' เป็นเพียงสิ่ง "จรรโลงตา" ชั่วคราว แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ "จรรโลงใจ" ของใครๆ ประกายแดดสีทองอาบไล้ทั่วท้องทุ่งอีกแล้ว สัญญาณแห่งความอบอุ่นกำลังจะมาถึง... ตัวฉันกำลังจะละลาย... ท้องทุ่งสีเงินกำลังจะหายไป ท้องทุ่งสีเขียวกำลังจะกลับมา กลับมาพร้อมกับสายลมอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ... อา... ฉันคงต้องจากไปอีกแล้วสินะ จะมีใครคิดถึงฉันบ้างไหม.. จะมีประโยชน์อะไรที่พร่ำร้อง ในเมื่อเสียงกระซิบของฉันก็เป็นเพียงเสียงเพรียกจากน้ำค้างแข็งที่ไม่มีวันที่ใครจะได้ยิน และเมื่อดวงตะวันส่องฉาย น้ำค้างแข็งก็จะละลายหายไป...ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่เหลือแม้เพียงรอยเก่า...แห่งความทรงจำ นี่คือชีวิตของฉัน...น้ำค้างแข็ง ภาพประกอบ โดย โอ๋ (ให้เครดิตก่อน) จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 10 เม.ย. 50 23:21:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทเพลงฤดูใบไม้ร่วง สายพิรุณที่หลั่งหลากเป็นฉากหนา ดุจจะบอกว่าถึงคราฟ้าร้องไห้ หยาดน้ำตาที่ไหลกลับไปท่วมใจ คงไม่มีผู้ใดจะได้ยล ลมวสันต์กรรโชกโบกแรงกล้า ใบไม้หล่นบนผืนหญ้าใต้ม่านฝน คงไม่ต่างจากชีวิตของชาวชน มีเริ่มต้น มีลาลับ แตกดับไป ความหนาวเย็นชำแรกแทรกรากหญ้า รอเวลา...ความอบอุ่นหมุนมาใหม่ สายลมแห่งคิมหันต์...อยู่ที่ใด ปรารถนาเกินสิ่งใด...ในโลกนี้ อีกไม่นาน...ใบไม้หล่นจนหมดก้าน สายลมเยือกเย็นสะท้านผ่านทุกที่ แทรกอณูประตูใจไม่เหลือดี ให้รู้ว่า..ข้านี้ไม่มีรัก ใจทั้งดวง...ถูกห่อหุ้มด้วยน้ำแข็ง หากใช้แรงแกร่งกล้ามาหาญหัก น้ำแข็งแตก...ก้อนเนื้อนุ่มคงช้ำนัก คงเจ็บหนัก เจียนด่าวดิ้นสิ้นชีวา จึงปล่อยให้ ใจคงอยู่ไร้คู่เคียง ในห้วงไร้สรรพสำเนียงเสียงหรรษา ดุจเดินทางในทุ่งร้างอย่างเอกา ภายใต้ฟ้าที่โปรยปรายสายพิรุณ ......................................... รู้สึกว่าวางตำแหน่งผิดแฮะ สมมติว่ามองย้อนกลับละกัน จริงๆ มันน่าจะ autumn - winter - spring - summer ป.ล. รูป autumn ฝนไม่ยักตกแฮะ ^ ^' [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 10 เม.ย. 50 23:25:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นชื่อเลยแวะมาทักจ้า... ฤดูใบไม้ผลิของยิ้มเศร้าจัง แต่ชอบนะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 เม.ย. 50 23:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะ  มาทักทายค่ะ..ไม่เชิงเห็นชื่อหรอก..เพราะคิดว่านี่น่าจะเป็นการสนทนาแรกระหว่างเรา  ^^ โลกยังส่าย กายหมุน วุ่นเรื่องรัก ถึงแม้นจัก มีบทเรียน มาหลากหลาย ฤดูผ่าน วันเวียน เจ็บเจียนตาย ยังไม่วาย พิษสวาท มาบาดใจ -- จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 11 เม.ย. 50 03:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขุดๆเจาะๆไปถึงไหนแล้วคะ สบายดีนะคะ ไม่เห็นตั้งนาน จากคุณ : namtanzay - [ 11 เม.ย. 50 11:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งดงามค่ะ ให้ภาพที่งดงามทั้งสี่ฤดูด้วยอารมณ์ต่าง ๆ กันจนน่าหลงใหล เวลาผ่าน ฤดูผัน เปลี่ยนชีวิต เรื่องมากมาย ลิขิตเขียน ให้ครวญหา ทั้งสุขทุกข์ เปลี่ยนผัน กาลเวลา เหลือคุณค่า จารึกไว้ ในรอยจำ จากคุณ : ดอกไม้ป่า (Argent) - [ 11 เม.ย. 50 15:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับ เป็นนามแฝงที่ถ่อมตัวน่าดูเลยนะครับ บรรยายภาพฤดูกาลได้ดีจัง อยากไปนั่งเล่นแถวถ้ำเชียงดาวอีกสักคราถ้ามีโอกาส ในฤดูหนาวยามเช้าที่มีหมอกเคลื่อนไปบาง ๆ ภาพบ้านข้างล่างเป็นบ้านของชาวกระเหรี่ยงที่อำเภออุ้มผางครับ ถ่ายไว้สักสองปีแล้ว  ยามเมื่อไปเที่ยวแถบตำบลแม่จัน แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 50 15:20:27 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : คนเดินดินฯ - [ 11 เม.ย. 50 15:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พี่ส้ม: ขอบคุณมากค่า ที่แวะมาเยี่ยม อิอิ พอดีตอนฤดูใบไม้ผลิ มันมีหิมะหลงฤดูมาพอดี สงสารดอกไม้ แหะๆ คุณสีน้ำฟ้า: ขอบคุณมากที่แวะมาดู พร้อมกลอนเพราะๆ ค่ะ คุณ namtanzay: ตอนนี้เปลี่ยนแปลงนิดหน่อยค่ะ จากขุดๆ เจาะๆ มายุ่งกะคนแทนเพราะย้ายมาเรียน archaeological heritage management เลยปวดหัวมาก หายไปนานเลย อิอิ คุณ ดอกไม้ป่า: ขอบคุณนะคะ ที่แวะมาเยี่ยมเยียนในวันร้อนๆ ^ ^ คุณ คนเดินดินฯ: ชอบแถบๆ แม่จันเหมือนกันค่ะ ^ ^ แต่ล่าสุดที่ไปมาหน้าร้อนแล้ว แหะๆ ออกแห้งไปนิด จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 11 เม.ย. 50 19:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาอ่าน เพราะจัง จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 11 เม.ย. 50 19:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เธอติดเรื่องอารายไว้กะประชาชีน้า - กะรุนาทำเสียงหลอนๆ ประกอบ จากคุณ : i_tua_yung - [ 12 เม.ย. 50 02:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาทักทาย อยากจะบอกว่าวันนี้ไปยอร์คมาอีกรอบ ดอกเดฟโฟดิลหายหมดเกลี้ยงเลย เหี่ยวหมดแล้ว แย่จังเนอะ แต่ยังไงดอกคูนบ้านเราก็สวยกว่าเป็นไหนๆ เล่นน้ำเผื่อด้วยนะจ๊ะ ถ้าอารมณ์กวีเกิดแล้วจะมาช่วยแต่งจ้ะ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 50 09:12:22 จากคุณ : ราตริมณิ - [ 12 เม.ย. 50 09:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นหน้าที่ทำให้รู้สึกว่า จอมอนิเตอร์คอมพิวเตอร์สวยจังวันนี้ จากคุณ : podduang-pk - [ วันเนา (14) 18:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มู๋เตย: เอิ่ม อืม อา...ลังล้าๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป ราตริมณิ: อิอิ รออยู่นะจ๊า ^ ^ มาเร้วๆ คุณ podduang-pk: ขอบคุณมากค่ะ เป็นคอมเมนต์ที่ทำให้รู้สึกว่าวันนี้อากาศดี๊..ดีเหมือนกัน อิอิ ^ ^ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ วันเนา (14) 20:08:54 ]