“ ข่าวภาคใต้ฆ่ากันตายอีกแล้ว มีทุกวันเลย” พ่อเอ่ยขึ้นขณะกำลังอ่านหนังสือพิมพ์  ในระหว่างทานอาหารเย็น กับลูกชายวัยรุ่น    

     “ ดูสิ ตำรวจตายตั้ง 3 คน”  พ่อพูดด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ พลางยื่นหนังสือพิมพ์ให้ลูกดู    

               ลูกพยักหน้าเป็นการตอบรับ      

              “ สังคมเรามีแต่ความรุนแรง ทำไมนะรัฐบาลยังจับตัวพวกผู้ก่อการร้าย ไม่ได้ พวกนี้มันล่องหนได้หรือไง วะ?”  

               ลูกชายยังคงก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานตนเองต่อไป ราวกับไม่ได้ยินเสียงของพ่อ  

               “ สักวันประเทศเราจะแบ่งแยกกันเองแน่ๆเชื่อพ่อ  คนไทยด้วยกันแท้ๆยังมาฆ่ากันเอง”  น้ำเสียงของพ่อท้อถอยและหดหู่

               ภาพที่เห็นลูกชายมีท่าทีไม่รับรู้  ได้กระตุ้นโทสะในร่างของพ่อให้ลุกโชน


            “ ก็เพราะมีคนอย่างนี้นี่แหละ สังคมมันถึงเป็นแบบนี้  ไม่สนใจเพื่อนร่วมชาติเลย มัวแต่นั่งเล่นดนตรีบ้าบออะไรอยู่ได้” น้ำเสียงที่เจือไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวดังสะท้านลั่นบ้าน แรงเหวี่ยงของแก้วน้ำที่กระทบพื้นสะเทือนไปถึงกีตาร์โปร่งไม้อัดสีน้ำตาลของลูกชายที่วางอยู่ในห้องนั่งเล่นกลางบ้าน    

                 พ่อเงื้อมือหมายจะตบหน้าสั่งสอนลูกชายที่ไม่รับฟังคำพูดกระตุ้นเตือนของเขา แต่ฝ่ามือมีอันต้องสะดุดลงกลางทางก่อนถึงเป้าหมาย เหตุเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาที่วางอยู่ข้างขวดเหล้าบนโต๊ะทานข้าวดังขึ้น  

                “ จ่าเดชพูดครับ เออ..มีอะไร  ...................อะไรนะ!     คำสั่งลงใต้!    ......พวกเราเกี่ยวด้วยเหรอวะ..พวกเราอยู่ฝ่ายสวัสดิการ ยังต้องไปอีกเหรอ.. ..........   ”  

                 ลูกชายมองดูพ่อแล้วถอนหายใจ   ก่อนลุกออกจากโต๊ะทานข้าว ไปหยิบกีตาร์โปร่ง พร้อมหยิบกล่องใส่ของสีน้ำตาลที่เขียนว่า
                  “ เล่นดนตรี สบทบทุน ดับไฟใต้”    
                     และก้าวออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว