ความคิดเห็นที่ 1 บทแห่งตะวัน  ( The Sun ) สายลมที่ผ่านปะทะใบหน้านั้นเป็นสายลมอันแสนจะสดชื่นตามแบบฉบับของอากาศในชนบท เด็กสาววัยรุ่นวิ่งอย่างร่าเริงในทุ่งหญ้าอันเขียวขจี ฝ่าเท้าเปลือยเปล่านั้นสามารถเหยียบใบหญ้าอันอ่อนนุ่มได้อย่างไม่ต้องเกรงว่าจะมีเศษขยะเศษแก้วหรือของอันตรายที่ตกหล่น บางครั้งเธอถึงกับพุ่งตัวลงเกลือกกลิ้งกับพื้นหญ้าราวกับว่าเป็นเด็กๆ " ฝน ! ... ฝนอย่าวิ่งไปไกลนะลูก " เสียงแว่วมาแต่ไกล สาวน้อยหันไปรับคำคู่ชายหญิงที่จอดรถบนเนินเขาที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก ฝน ... หรือธเรษตรี บัดนี้กำลังนอนหงายสูดกลิ่นไอดินที่ชวนให้สดชื่นเข้าเต็มสองปอด เธอรู้สึกเพลิดเพลินและผ่อนคลายจากภาระหน้าที่ยามที่อยู่ในเมืองหลวง ซึ่งส่วนมากก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับการเรียน แล้วไหนจะเรื่องการสอบอีก สาวรุ่นสะบัดศีรษะไล่ความคิดชวนหดหู่ออกจากศีรษะ วันนี้เป็นวันที่ได้พักผ่อน ดังนั้นไม่ควรที่จะนำเรื่องเครียดๆกลับมาใส่สมองให้รกรำคาญ เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอจึงลุกขึ้นออกวิ่งอีกครั้ง เป้าหมายอยู่ที่ลำธารเล็กๆทว่าใสแจ๋วและไหลเย็นเบื้องหน้า วันนี้ธเรษตรีมีความสุขมากมาย เป็นทั้งความสุขและสนุกราวกับฝันไป ถ้าเป็นฝันล่ะก็ อย่าได้มีใครมาปลุกเลย ... ขอฝันให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้เถิด ... ************************** " เอ่อ ... คุณครับ " เสียงทุ้มทว่านุ่มนวลปลุกให้ธเรษตรีผู้กำลังนอนหลับฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะทำนายต้องสะดุ้งตื่น "  อุ๊ย ! ขอโทษค่ะคุณลูกค้า ... คือพอดีเผลอหลับไปน่ะค่ะ "  เด็กสาวที่ตอนนี้เปลี่ยนคราบจากนักเรียนมัธยมมาอยู่ในชุดสีดำของนักพยากรณ์รีบละล่ำละลักบอก ใจจริงแล้วก็นึกเคืองที่ถูกปลุกจากฝันอันสวยงามอยู่หรอก แต่ความกลัวว่าลูกค้าที่นานๆจะหลงเข้ามาจะเกิดเปลี่ยนใจไม่ทำนายดวงชะตานั้นมีมากกว่า "  ไม่เป็นไรครับ " ชายคนเดิมบอก ตอนนี้ธเรษตรีสังเกตว่าผู้ที่เข้ามาปลุกเธอนั้นเป็นชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้นๆ หน้าตาธรรมดา แต่งตัวก็ธรรมดา ดูแล้วไม่มีจุดหรือลักษณะตรงไหนที่เด่นเป็นพิเศษเลยสักน้อยนิด " คุณลูกค้าเชิญนั่งเลยค่ะ " นักทำนายรีบเชื้อเชิญให้หนุ่มธรรมดานั่งตรงเก้าอี้สำหรับลูกค้าที่อยู่ตรงกันข้ามของฟากโต๊ะ "  ขอโทษครับ ผมไม่ได้จะมาดูดวงหรอก " เสียงอ่อยๆเอ่ยอย่างเกรงใจหลังจากที่ก้นสัมผัสกับเก้าอี้แล้ว "  อ้าว !? " เด็กสาวอุทานด้วยความเสียดายมากกว่าความมีน้ำโห " คือ ... ขอโทษจริงๆครับ พอดีผมเห็นคุณนั่งหลับ แล้วช่วงที่คุณกำลังหลับอยู่ผมเห็นมีคนเหมือนอยากดูดวงทำท่าจะเข้ามาเรียกอยู่สองสามราย แล้วก็เลยเปลี่ยนใจเดินออกไปน่ะครับ ... ผมเลยขอเสียมารยาทปลุกคุณหมอดู "  พูดพลางพยักหน้าหงึกๆแสดงการขอขมาไปพร้อมกัน " งั้นเหรอคะ หนูนี่แย่จริงๆ ยังไงก็ขอบคุณมากๆเลยล่ะค่ะที่อุตส่าห์มีน้ำใจเข้ามาปลุก "  ธเรษตรีรู้สึกขอบคุณชายหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้อย่างจริงใจ ด้วยเหตุว่าเมืองหลวงที่นี่หาคนมีน้ำใจเช่นชายผู้นี้ได้ยากยิ่ง " ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองเป็นเซลแมน ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกเหมือนกัน "  ชายเสียงทุ้มรีบบอก พร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะกล่าวร่ำลา " อ้าว จะไปแล้วเหรอ ... พี่จะดูดวงไหมล่ะคะเดี๋ยวหนูดูให้แบบไม่คิดตังค์ " นักพยากรณ์รู้สึกอยากจะตอบแทนชายผู้มีใจอารี "  จะดีเหรอครับ " " ดีสิคะ ไงๆตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้าอยู่แล้ว " ธเรษตรีรีบชวน คนดีๆอย่างนี้สมควรแล้วที่เธอน่าจะแสดงน้ำใจเพื่อตอบแทนบ้าง ชายหนุ่มธรรมดายิ้มอย่างดีใจ นักทำนายสาวรู้สึกว่ารอยยิ้มของชายตรงหน้าช่างเป็นยิ้มที่ดูบริสุทธิ์ราวกับเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา "  แล้วจะดูกันยังไงล่ะครับ คือ .. .คือผมไม่เคยดูดวงอย่างนี้มาก่อน อย่างมากก็อ่านดวงรายวันตามหน้าหนังสือพิมพ์น่ะครับ " เซลแมนหนุ่มรีบออกตัวด้วยเขาไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อนเลยสักครั้งในชีวิต " ก็ไม่ยากหรอกค่ะ ... การทำนายของหนูสามารถทำนายอนาคตเรื่องที่พี่อยากรู้มากที่สุดได้ แต่มีข้อแม้ก็คือพี่ต้องเล่าเรื่องที่อยากรู้ให้หนูฟังนะคะ " นักพยากรณ์สาวปูผ้าดำลงบนโต๊ะพร้อมกับถือสำรับไพ่ไว้ในมือ "  ต้องเล่าด้วยเหรอครับ "  ชายผู้มีใจอารีถามด้วยความข้องใจ "  ใช่ค่ะ ... มีแค่วิธีนี้เท่านั้น " คำตอบของเด็กสาวชุดดำทำเอาเซลแมนหนาวยะเยือก ตัวประโยคที่หมอนักทำนายกล่าวนั้นก็ฟังแล้วไม่มีอะไรหรอก แต่เขาสังเกตว่าตั้งแต่ที่เธอถือไพ่ไว้มือ บรรยากาศรอบๆนั้นก็ดูแปลกๆพิกล โดยเฉพาะแววตาสีดำสนิทที่ลึกประดุจหุบเหวไร้ก้นนั้นก็ยิ่งทำให้น่าหวาดหวั่นใจ " ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเล่าให้ฟัง " ชายผู้เป็นเซลขายของรู้สึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่ตอบรับคำเชิญชวนที่แสนประหลาดประหลาดของนักพยากรณ์ลึกลับ " ผมเป็นเซลขายของ ก็จำพวกซีดีกับหนังสือภาพประกอบการเรียนรู้ของเด็กน่ะครับ มีตั้งแต่ก่อนวัยเรียน วัยอนุบาล ประถมยันมัธยมนู่นแหละครับ " "  แต่อย่างว่าน่ะครับ ยุคสมัยข้าวของ น้ำมันแพงอย่างนี้คนที่มีกำลังทรัพย์พอที่จะซื้อสินค้าจำพวกนี้ไหวดูเหมือนจะมีน้อยลงทุกที แล้วผมก็ขายของไม่เก่งซะด้วยน่ะครับ แหะๆ " ชายหนุ่มผู้มีเสียงทุ้มทว่านุ่มหูคนฟังหัวเราะแก้เขินและเป็นการหยุดพักจังหวะเล่าไปในตัว " ค่ะ แล้วยังไงต่ออีกล่ะคะ "  เป็นเสียงเย็นๆของหมอดูนักพยากรณ์ไพ่ " ตอนนี้ผมก็โดนเพ่งเล็งจากหัวหน้าน่ะสิครับ ของก็ขายไม่ออก ผลงานไม่มีใครเขาจะไปเก็บไว้ล่ะครับ " " ผู้จัดการเขายื่นคำขาด ... ถ้าภายในสิ้นเดือนนี้ยังขายได้ไม่ถึงห้าชุดก็เป็นอันว่าเตะฝุ่นแหงๆ "  ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆ สิ้นเดือนที่ว่าน่ะถ้าไม่นับวันนี้ก็เหลืออีกแค่สองวันเท่านั้น "  เข้าใจแล้วค่ะ ว่าแต่นี่เป็นความทุกข์ที่แท้จริงของคุณงั้นหรือคะ ? " แววตาและน้ำเสียงของเด็กสาวถามกลับ ดูเหมือนเธอจะอ่านใจชายหนุ่มนักขายของออก " นั่นมันก็เพียงแค่เรื่องหนึ่งครับ เพียงแต่ที่ผมรู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ ... " เซลแมนใจดีหยุดนิดหนึ่งก่อนจะเล่าต่อ "  คือจริงๆแล้วผมจบวิศวะคอมพิวเตอร์  แต่ก็แปลกนะครับพอไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่ยักกะมีใครเอา สงสัยหน้าตาท่าทางของผมไม่เป็นที่น่าเชื่อถือน่ะ " "  สุดท้ายเพื่อปากท้องก็เลยจับพลัดจับผลูมาเป็นเซลขายของ แต่ผลงานก็ย่ำแย่อย่างที่เล่านั่นแหละครับ ... นี่ล่ะความทุกข์กลุ้มใจของผม " ชายหนุ่มเล่าเรื่องของตนจบ ทว่าแววตาของเซลแมนผู้นี้กลับมีประกายสดใสอย่างประหลาด ดูเหมือนเขาจะเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีหรือไม่เช่นนั้นเขาอาจจะไม่ยี่หระต่อความทุกข์ใดๆในโลก แววตาสุกใสนั้นราวกับว่าในตัวเขานั้นแฝงเร้นด้วยประกายแห่งดวงตะวัน สิ่งนั้นช่างตรงข้ามกับบุคลิกท่าทางที่ดูธรรมดาและขาดความเชื่อมั่นเสียเหลือเกิน ธเรษตรีผู้อยู่ในชุดสีดำราวกับรัตติกาลไม่พูดว่ากระไร ทันทีที่ชายหนุ่มเล่าเรื่องความทุกข์ของจบ เธอสลับไพ่และคลี่มันออกเป็นรูปพัดแผ่ลงบนโต๊ะในลักษณะหน้าคว่ำ "  เชิญเลือกออกมาหนึ่งใบด้วยมือซ้ายนะคะ " น้ำเสียงอันเย็นเยียบดังจากปากนักพยากรณ์ " งั้นเอาใบนี้ล่ะกันครับ "  เซลแมนหนุ่มเลือกออกมาหนึ่งใบอย่างไม่รีรอ เมื่อเลือกได้แล้วเขายื่นส่งให้นักพยากรณ์ก่อนที่ตัวเองจะพลิกดูเสียอีก ไพ่ในมือของธเรษตรี ... รูปด้านหน้าที่แสดงลักษณะไพ่นั้น รูปดวงตะวัน พระอาทิตย์สว่างไสวด้วยสีเหลืองแกมส้มสาดแสงไปทั่วทั้งภาพ เบื้องล่างมีทุ่งดอกทานตะวันที่ขึ้นอยู่เรียงรายสีเหลืองสดใส ทางด้านล่างของไพ่ทาโรต์นั้นมีคำสลักแสดงถึงชื่อภาพ ไพ่ตะวัน ( The Sun ) รอยยิ้มบางๆปรากฏที่ริมฝีปากของนักทำนายก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เป็นพนักงานขายสินค้าสำหรับเด็ก หนุ่มมาดธรรมดารู้สึกวาบๆที่สันหลังเมื่อสบสายตาอันแสนประหลาดล้ำของนักพยากรณ์ปริศนา แววตามืดมัวสีดำสนิทราวกับรัตติกาลแห่งคืนดาวดับมันเสมือนจะสาดแสงแห่งความมืดเข้าสู่ในใจของเขาได้ ราวกับประกายตาประหลาดนั้นจะอ่านความรู้สึก ... อ่านหัวใจคนอย่างเขาได้อย่างหมดเปลือก "  คุณหมอดูครับ ... แปลว่าอะไรหรือครับ ไพ่ใบนั้นน่ะ " เซลแมนถามเสียงเบาๆ เขาเริ่มรู้สึกถึงความขลังที่แฝงความน่าพรั่นพรึงของการทำนายด้วยไพ่พยากรณ์ รอยยิ้มฉาบที่มุมปากของหมอดูอีกครั้ง "  ขอให้คุณตั้งใจทำในสิ่งที่คุณเชื่อมั่นเถิด ไพ่ทาโรต์ที่แสดงสัญลักษณ์แห่งสุริยานี้หมายความถึงความสำเร็จในหน้าที่การงานกำลังจะมาถึง ... ขอเพียงให้คุณตั้งมั่นอยู่ในความดีเช่นในตอนนี้ "  สิ้นสุดประโยคเด็กสาวก็เงียบไป "  แล้วยังไงต่ออีกครับ " ชายหนุ่มเร่งเร้าด้วยความตื่นเต้น นักทำนายเงยหน้าขึ้น คราวนี้ประกายตาของเธอกลับเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "  จบแล้วค่ะ เชื่อมั่นในคำทำนายแล้วก็ตั้งใจทำงานนะคะ " เสียงใสๆของเด็กสาวเหมือนกับเสียงของเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป นั่นแตกต่างจากเมื่อครู่ที่ฟังแล้วเย็นเยียบอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งตอนนี้ใบหน้าของนักทำนายก็ดูสดใสร่าเริงเหมือนในครั้งแรก บรรยากาศประหลาดและมืดมนในระหว่างที่ทำนายไพ่นั้นดูจะหายไปหมด " งั้นก็ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณมากครับที่ดูให้ฟรีๆ " ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับกล่าวคำร่ำลา " ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่อุตส่าห์ปลุกหนู หนูต่างหากค่ะที่ต้องขอบคุณพี่จริงๆ "  ธเรษตรีกล่าวขอบคุณเซลแมนหนุ่มก่อนโบกมือร่ำลา แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 50 21:39:14 จากคุณ : Luckard - [ 12 เม.ย. 50 21:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 " พี่พลครับ ผู้จัดการเรียกครับพี่ " รุ่นน้องที่ทำงานเดินตรงเข้ามากระซิบตั้งแต่ชายหนุ่มที่ดูแสนจะธรรมดาเดินเข้ามาในออฟฟิศ "  อะ ... ครับ ขอบคุณมากน้อง "  เฉลิมพล พนักงานฝ่ายขายของบริษัทสื่อการสอนของเด็กกล่าวขอบใจรุ่นน้องก่อนวางกระเป๋าทำงานลงบนโต๊ะ ขยับเนคไทที่คอเสื้อให้เข้าที่ก่อนตรงไปยังห้องของเจ้านาย " สวัสดีครับ ผู้จัดการ " เฉลิมพลโค้งคำนับหลังจากที่เปิดประตูห้องทำงานของผู้จัดการแผนก " สวัสดีเฉลิมพล นั่งสิ " ชายวัยกลางคนร่างอ้วนนั่งรอเขาอยู่แล้ว แม้เขาจะดูยิ้มอย่างอารมณ์ดีและมีไมตรีทว่าสายตานั้นกลับไม่บ่งบอกความเป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย " คุณรู้ไหม ... เฉลิมพล "  ผู้จัดการเริ่มต้นทันทีที่ก้นของเซลหนุ่มแตะถึงเบาะ " ครับ ? " เขาเองก็พอรู้ว่าเจ้านายจะพูดเรื่องอะไร แต่ชายหนุ่มคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้การตอบแค่คำว่า '  ครับ ' น่าจะปลอดภัยที่สุด " คุณน่าจะรู้นะว่าคุณน่ะเหลือเวลาในบริษัทนี้อีกเพียงแค่สองวันเท่านั้น ผมไม่อยากจะรุนแรงกับคุณมากนัก แต่หากในสองวัน ... ซึ่งนั่นก็คือวันนี้กับพรุ่งนี้ " "  ถ้าคุณยังหาคนมาซื้อสินค้าได้ไม่ถึงห้าชิ้นล่ะก็ ... คุณก็ต้องเก็บของออกจากบริษัทหวังว่าคง เข้าใจนะ !? " น้ำเสียงนั้นเด็ดขาดและดุดัน เฉลิมพลเดินอ้อยอิ่งออกจากห้องของผู้จัดการ ในสมองพยายามคิดคำนวณหาหนทางที่จะทำให้ยอดขายถึงเป้าได้ภายในเวลาสองวัน แม้มันจะยากแต่อย่างไรก็คงต้องลองพยายามดูสักตั้ง เซลแมนที่ไม่รู้ชะตากรรมว่าจะถึงคราวอวสานหรือไม่ จัดอุปกรณ์สำหรับขายซึ่งส่วนมากก็เป็นสมุดภาพกับแผ่นซีดีลงในกระเป๋า เขากำลังจะเตรียมออกไปหาลูกค้านอกสถานที่ " พี่เฉลิมพลครับ จะออกไปข้างนอกเหรอ " เสียงเพื่อนร่วมอาชีพทักเขาจากข้างหลัง เมื่อหันไปก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาทว่ายียวนกวนอวัยวะเบื้องต่ำยืนเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆอยู่ " อ้าว ... เลิศเอง ใช่ๆ พี่กำลังจะออกไปหาลูกค้าน่ะ " ชายหนุ่มรีบตอบ เขาไม่อยากที่จะเสียเวลาแม้สักวินาที " โธ่ ... พี่พลครับ ไม่ต้องออกไปหาหรอก แหม ... ก็หามาเป็นสองสามเดือนไม่ได้สักราย แล้วมันจะไปหาเจอตั้งห้าภายในสองวันได้ยังไงคร้าบพี่ " คำพูดและน้ำเสียงนั้นทั้งยียวนและแดกดัน " ไม่ลองก็ไม่รู้ " เฉลิมพลเก็บของลงกระเป๋าเสร็จก็รีบเดินออกจากที่ตรงนั้นโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมอาชีพเซล " ทำใจเถอะพี่ ฮ่ะๆๆ "  เสียงตะโกนกลั้วหัวเราะแว่วตามหลัง ************************** ตะวันบ่ายคล้อย เหงื่อไหลโซมกายของเฉลิมพลราวกับว่าชายหนุ่มได้ไปอาบน้ำแต่ไม่ได้เช็ดตัวให้แห้ง กระเป๋าใส่สินค้าในมือนั้นช่างมีน้ำหนักที่มากเสียเหลือเกิน มันหนักจริงๆเนื่องจากเขาต้องเดินแบกไปมาทั่วกรุงเทพฯ ทว่าความหนักหนาที่ยิ่งเสียกว่าก็คือสินค้าทั้งห้าชุดในกระเป๋านั้นยังอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดีไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่ว่าจะเตร่ไปตามบ้าน ตามโรงเรียน กระทั่งไปถามร้านค้าต่างๆ ก็ไม่ปรากฏว่าจะมีที่ไหนที่สนใจผลิตภัณฑ์สำหรับการเรียนรู้ของลูกน้อยสักที่ แม้ว่าจะพยายามอธิบายโปรโมทสุดฤทธิ์ แต่สุดท้ายก็ได้รับแค่เพียงคำขอบใจ หรือไม่ก็ '  ขอคิดดูก่อน ' บางที่ดีหน่อยก็ตอบมาอย่างไม่เกรงใจว่าไม่สนใจสินค้า นั่นทำให้ชายหนุ่มทุ่นเวลาที่จะต้องบรรยายสรรพคุณเก้อลงไปได้บ้าง ช่วงเวลาทั้งบ่ายจรดสี่โมงเย็น เซลแมนผู้อุตสาหะพยายามยิ่งที่จะหาลูกค้าให้ได้อย่างน้อยสักคนหรือสองคนอย่างน้อยก็เพื่อที่จะได้ทุ่นแรงในวันเพรุ่งนี้ที่เป็นเส้นตาย ทว่าจะเป็นด้วยเพราะตัวเขาไม่มีพรสวรรค์และไม่ได้ร่ำเรียนทางด้านนี้มา หรืออาจเป็นเพียงแค่โชคร้ายก็เป็นได้ ตลอดทั้งบ่ายก็ยังไม่มีใครสนใจซื้อสินค้าที่ได้พยายามนำเสนอเลยสักชิ้น เฉลิมพลนั่งพักเหนื่อยอยู่ที่ศาลาริมถนนในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ด้านหลังของศาลานั้นติดกับคลองทำให้มีลมโชยเอื่อยๆช่วยบรรเทาความร้อนและเหนื่อยล้าลงได้บ้าง ความร่มรื่นทำเอาเซลแมนผู้มีท่าทีสุดแสนธรรมดาเคลิ้มจนเกือบหลับ " ลุงๆ ลุงขายอะไรน่ะ "  เสียงเด็กแจ้วๆดึงชายหนุ่มขึ้นจากภวังค์ " ขายของสิน้อง ว่าแต่เรียกพี่สิครับ พี่ยังไม่แก่นะ " เซลขายของลืมตาเห็นเด็กราวสี่ห้าคน อายุประมาณแปดเก้าขวบนั่งอยู่ในศาลาเดียวกับเขา "  ขายอะไรพี่ "  เด็กที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจกร้องถาม " ขายอุปกรณ์เรียนรู้สำหรับเด็กน่ะ จะดูไหมล่ะ " มืออาชีพทางด้านขายของเริ่มเห็นหนทาง ถ้าหากคุณหนูพวกนี้ชอบใจขึ้นมาเผลอๆอาจจะขายได้รวดเดียวห้าชุดก็เป็นได้ " ดูๆๆๆ "  เด็กน้อยทุกคนพร้อมใจกันพูดพร้อมกับล้อมวงเข้ามาใกล้ ชายผู้เป็นเซลแมนเริ่มวาดลวดลายลีลาทั้งหมดที่มีอยู่เพื่อจะดึงความสนใจของกลุ่มเด็กให้จงได้ ยังไงซะน้องๆพวกนี้คงมีบ้านอยู่ไม่ไกล เช่นนั้นก็เป็นโอกาสในการขายงามๆล่ะทีนี้ แต่แล้ว ... ขณะที่เฉลิมพลกำลังอธิบายสื่อการเรียนรู้ประเภทสมุดภาพสามมิติประเภทที่พอเปิดออกมาแล้วจะเป็นรูปที่ยกลอยขึ้นตั้งจากตัวหนังสือ ซ่าๆๆ ตูมๆๆ !! "  ช่วยด้วย ๆๆๆ " เสียงเด็กร้องขอความช่วยเหลือจากที่ไหนสักแห่ง ชายหนุ่มใจหายวาบด้วยหูของเขาแยกสำเนียงเสียงร้องได้ว่ามาจากทางคลองที่อยู่ด้านหลัง เด็กชายคนหนึ่งกำลังดิ้นโครมครามอยู่ในน้ำ ! เหมือนกับกำลังจะจม !? " ช่วยด้วย ...  ตูมๆๆ !!  " เสียงที่ร้องลั่นพร้อมๆกับเสียงดิ้นโครมครามทำให้ชายหนุ่มพร้อมกับกลุ่มเด็กรีบวิ่งไปดู "  ช่วย ... บุ๋งๆๆ " ยังคงเป็นเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือสลับกับเสียงจมน้ำดังลั่นบริเวณ แต่ดูเหมือนแถวนี้ไม่มีใครอื่นอีกนอกจากกลุ่มคนในที่อยู่ในศาลานี้เท่านั้น " น้อง ! น้ำในคลองลึกเหรอ ? " เฉลิมพลรีบถามเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ "  ลึกครับ ผมเคยเห็นผู้ใหญ่ลงไปยืน ... เกือบถึงคอแน่ะ " หนุ่มน้อยรีบตอบด้วยเสียงที่ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เด็กตกน้ำ ! ไม่มีใครแถวนี้อีกแล้ว ... และน้ำก็ไม่ลึกเกินไปสำหรับผู้ใหญ่ ดังนั้น ... จะเป็นหน้าที่ใครไปเสียไม่ได้ นอกจากเขาเท่านั้น  !! " เด็กๆ พี่ฝากของด้วยนะ " เซลแมนไม่รอช้ารีบกระโดดพุ่งตัวลงในลำคลองโดยไม่สนใจที่จะเสียเวลาถอดเสื้อผ้าแม้สักเสี้ยววินาที เพียงไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น เฉลิมพลพร้อมด้วยหนูน้อยเคราะห์ร้ายก็พากันมานั่งเปียกมะล่อกมะแล่กอยู่ในศาลาริมถนน ด้านในศาลานั้นกลุ่มเด็กที่ตอนแรกจับกลุ่มฟังเซลแมนคนขยันอวดสรรพคุณสินค้าบัดนี้ไม่มีใครอยู่เสียแล้ว " โธ่ ... แผนการขายของดูท่าจะเหลวซะแล้ว " ชายหนุ่มส่ายหน้าด้วยความหัวเสีย " โฮๆๆ .... แม่ ... แม่จ๋า ...." เสียงร้องไห้ดังจากเด็กชายที่เขาหอบขึ้นมาจากลำน้ำ และเมื่อหันไปมองก็พบว่านอกจากร่างที่เปียกปอนแล้ว ปากคอยังสั่นระริกอีกทั้งเป็นสีม่วงคล้ำด้วยความหนาวเหน็บ เฉลิมพลใจหายวาบ เขารีบเขยิบตัวไปทางกระเป๋าใส่ของด้วยเพราะจำได้ว่าในนั้นมีผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับซับเหงื่อเก็บไว้ อย่างน้อยหากเช็ดให้แห้งอีกสักนิดเด็กจะได้ไม่หนาวมาก วาบที่หัวใจอีกครั้งเมื่อเห็นของในกระเป๋า ผ้าขนหนูยังอยู่ ... แต่สินค้าทั้งห้าชุดที่เตรียมมาเสนอขาย บัดนี้เหลือเพียงแค่ชุดเดียว !? มันหายไปหมด หายทั้งของที่เขาแกะมาเป็นตัวอย่างในการนำเสนอ ... เจ้าเด็กพวกนั้น !! " โฮๆๆๆ " เสียงร้องดังจากเด็กน้อยกระตุ้นให้ชายผู้เป็นเซลแมนรีบเอาผ้าไปเช็ดตามศีรษะและร่างกายของเด็กน้อยนั้นจนแห้งหมาดลงบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นเด็กชายก็ยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด เฉลิมพลทั้งหลอกล่อทั้งพยายามถามว่าบ้านของหนูน้อยอยู่ที่ไหนแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบนอกจากเสียงสะอื้นไห้ " หนูครับ บ้านหนูอยู่ไหน " อีกครั้งสำหรับความพยายามของชายหนุ่ม "  ฮือๆๆๆ " คำตอบคือเสียงร้องไห้ ซึ่งก็ไม่แปลกสำหรับเด็กเล็กๆที่กำลังตกใจ " ทำยังไงดีฟะ เอางี้เดี๋ยวต้องทำให้หายร้องก่อน " เซลแมนพึมพำวางแผนปรึกษากับตัวเอง " หนูจ๊ะ ดูนี่สิครับ "  เฉลิมพลเปิดสมุดภาพออก รูปช้างงวงยาวโผล่ออกมาในลักษณะรูปพับแบบสามมิติ " ช้าง  ... " มันเป็นคำแรกที่ไม่ใช่เสียงร้องไห้จากปากของเด็กชาย " ใช่ๆ ช้าง มีนี่อีกด้วยนะ " ท่าทางแผนการจะได้ผล หนุ่มวิศวะที่กลายเป็นพนักงานขายเปิดสมุดหน้าถัดไป คราวนี้เป็นรูปนกกระจกเทศ " คิกๆๆ นก ... นกคอยาว "  น้ำเสียงร่าเริงแสดงถึงอารมณ์ที่เริ่มดีขึ้นมาอีกนิด " ฮ่ะๆๆ มีอย่างอื่นอีก เข้ามาใกล้ๆพี่สิ " เฉลิมพลเรียกเด็กชายเข้าไปใกล้โดยใช้สมุดภาพเป็นตัวล่อ ทั้งนี้เพราะแม้ตัวจะแห้งหมาดแต่ก็ยังชื้นๆอยู่บ้าง ขืนทิ้งไว้อย่างนี้เด็กน้อยอาจจะเป็นหวัด ดังนั้นเขาจึงพยายามเรียกร่างที่เปียกชื้นเข้ามานั่งใกล้ๆ ไออุ่นและการบังลมจากตัวเขานั้นอาจจะทำให้ดีขึ้นบ้างก็ได้ ได้ผล ! เด็กชายค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ สายตานั้นจ้องจับอยู่ที่สมุดภาพที่ชายหนุ่มยื่นให้พลิกเปิดด้วยมือตนเอง " แล้วจะทำยังไงต่อวะนี่ " เฉลิมพลนึกในใจ นั่นก็พอดีสายตาเหลือบไปเห็นรถสายตรวจกำลังวิ่งผ่านมา " เดี๋ยว ! เดี๋ยวครับคุณตำรวจ ! " เซลแมนรีบวิ่งออกไปดักหน้ารถอย่างลืมตาย " มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณ " นายตำรวจไขกระจกข้างถาม สายตาจ้องสังเกตร่างที่เปียกปอนผิดปกติ "  เอ่อ ... พอดีมีเด็กตกน้ำน่ะครับ แล้วทีนี้ไม่รู้ว่าบ้านแกอยู่ไหน จะไปส่งก็ไปไม่ถูก "  ชายหนุ่มอธิบายพร้อมกับชี้มือไปทางเด็กน้อยที่กำลังนั่งดูสมุดภาพอยู่ในศาลา "  อ้าว ! นั่นลูกคุณวีระนี่ "  ตำรวจร้องออกมาเมื่อมองตามปลายนิ้วของยอดเซลแมน " เอ๋ ... นี่คุณตำรวจรู้จักด้วยเหรอครับ " หนุ่มวิศวกรที่โชคชะตาพลิกผันให้กลายมาเป็นพนักงานบริษัทถามงงๆ " รู้จักสิ ก็นี่คุณวีระเขาพึ่งไปแจ้งความว่าลูกหาย ผมกำลังส่งกำลังออกตามหานี่ล่ะ " " โอ ... งั้นพอดีเลย ผมฝากเด็กไปด้วยล่ะกัน อยากเอนหลังนอนเต็มทีแล้วล่ะครับคุณตำรวจ " เฉลิมพลหมายความอย่างนั้นจริงๆ เนื้อตัวของเขาตอนนี้เหมือนจะเมื่อยล้าไปหมด " แงๆๆ ไม่ไปๆ " เด็กชายที่ตกน้ำเมื่อครู่เริ่มร้องออกมาอีกเมื่อเห็นตำรวจในชุดเครื่องแบบเดินเข้าไปใกล้ มือกอดหนังสือภาพไว้กับอกแน่นราวกับว่ามันสามารถปกป้องคุ้มภัยได้ " ไปกับลุงนะ เดี๋ยวลุงจะพาไปส่งที่บ้าน "  ลุงตำรวจพยายามทำท่าใจดีสุดๆ แต่ท่าทางจะไม่รู้ตัวสักนิดว่าหน้าตาอย่างกับมหาโจร เด็กที่ไหนมันจะไม่ร้อง " ไม่ไปๆๆๆ แงๆๆๆ " เด็กน้อยยังร้องไห้ไม่หยุด หนุ่มนักขายถึงกับถอนใจด้วยวิธีการที่จะทำให้เด็กหยุดร้องที่คิดได้มันช่าง ... แต่ก็ไม่มีทางเลือก " ไม่ร้องนะครับคนเก่ง "  เฉลิมพลเดินเข้าไปทรุดตัวใกล้ๆเด็ก "  เดี๋ยวพี่ให้ของเล่นนี่หมดเลย แต่หนูไปกับลุงตำรวจนะ ไม่มีอะไรหรอก " น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มกับคำว่าจะให้ของเล่นทำเอาเด็กหยุดร้องแทบจะทันที จากนั้นเขาจึงลุกเดินไปหยิบของเล่นจำพวกสมุดภาพที่เหลือรวมทั้งแผ่นซีดีส่งให้เด็กน้อยทั้งกระเป๋า ด้วยความคิดที่ว่าคงไม่มีโอกาสได้ใช้กระเป๋าใบนี้อีก ทั้งนามบ่งนามบัตร เครื่องไม้เครื่องมือในกระเป๋าก็คงเหมือนกัน เด็กชายจากไปพร้อมกับตำรวจแล้ว เหลือแต่เฉลิมพลที่ค่อยๆเดินออกจากที่ตรงนั้นด้วยหัวใจที่หมดหวัง แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 50 21:45:36 จากคุณ : Luckard - [ 12 เม.ย. 50 21:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฉลิมพลนั่งกลุ้มใจตลอดเส้นทางที่รถเมล์นำเขาไปสู่บริษัท วันนี้เป็นวันเส้นตายที่จะต้องหาลูกค้าให้ได้อย่างน้อยสิบรายซึ่งนั่นนับรวมส่วนของเมื่อวานที่ชายหนุ่มคงต้องออกเงินสำรองไปก่อน อีกทั้งฝนที่ตกพรำตั้งแต่เช้า ซ้ำอากาศก็ขมุกขมัวด้วยเมฆดำก็ราวกับลางร้ายที่จะต้องเผชิญอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง " พี่พลครับ ผู้จัดการเรียกพบแน่ะ "  รุ่นน้องคนเดิมรีบเข้ามาบอกเมื่อเห็นหน้า ที่ยืนห่างออกไปก็คือนายเลิศที่เคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆท่าทางกวนประสาท เฉลิมพลเดินไปยังห้องของผู้จัดการ ชายหนุ่มรู้แล้วว่าต้องเจอกับอะไร " พี่พลครับ เสร็จแน่ๆวันนี้ " เสียงเย้ยหยันของเพื่อนร่วมงานจอมกวนแว่วกระทบหู แต่ลูกผู้ชายอย่างเขาก็ทำเป็นไม่สนใจ เมื่อประตูเปิดออก ผู้จัดการคนเดิมนั่งหน้าถมืงตึง " คุณเฉลิมพล ! "  เสียงทักทายดังลั่นก่อนที่จะกล่าวคำสวัสดีเสียอีก " ครับ " เขาตอบได้แค่ '  ครับ ' อีกแล้ว " วันนี้เป็นวันเส้นตายแล้ว รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง " เสียงดุที่ไม่มีแม้ความปรานี " ครับ "  เสียงอ่อยๆของเซลแมนที่ถึงคราวอวสาน สายตานั้นไม่อาจมองเลยขึ้นจากพื้นได้สักนิด เขาคงต้องเก็บของจากออฟฟิศจริงๆแล้ว ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อหันไปก็พบเลขาหน้าห้องโผล่เข้ามา " ผู้จัดการคะ มีแขกมาพบค่ะ "  เป็นเสียงหวานๆที่ชายหนุ่มคงจะไม่ได้ยินอีกแล้ว "  ไล่ไปก่อน ! ผมยังมีเรื่องจะคุยกับหมอนี่อยู่ " เสียงเรียบทว่าเกรี้ยวกราดแสดงถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายใน "  แต่ผู้จัดการคะ " เลขาคนสวยพยายามจะอธิบาย " สวัสดีครับ ผมชื่อวีระ ขออภัยที่ถือวิสาสะเข้ามา " เสียงนุ่มนวลแบบผู้มีอันจะกินดังจากข้างหลังของเลขาพร้อมกับการก้าวเข้ามาของชายสูงวัยผู้หนึ่ง ท่าทางน่าเกรงขามทว่าแฝงความใจดีอยู่ลึกๆ "  ไม่ทราบว่าท่านไหนคือคุณผู้จัดการครับ " ผู้มาใหม่ถามอย่างสุภาพชน เซลแมนหนุ่มรู้สึกคุ้นหน้าบุรุษท่านนี้อย่างเหลือหลาย "  ผมครับ "  ผู้จัดการร่างอ้วนตอบเบาๆ ดูเหมือนความเกรี้ยวกราดที่มีอยู่จะหายไปพร้อมๆกับการปรากฏกายของชายสูงวัย " งั้นท่านนี้ก็คือคุณเฉลิมพล ? "  เสียงทุ้มหันมาพูดกับหนุ่มวิศวะที่กำลังจะตกงาน แววตาของผู้พูดส่องประกายบางอย่าง " ช ... ใช่ครับ คุณคือ ? " ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าร่างตรงหน้านั้นเป็นคนเดียวกับที่เคยเห็นในโทรทัศน์หรือไม่ " ผมชื่อวีระ กุศลบุตรพันธุ์ รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวง ICT ครับ " ขนทั่วร่างของชายหนุ่มลุกซู่ เหลือบตาไปก็พบผู้จัดการหน้าถอดสีอย่างกับไก่ต้ม "  ผมขอขอบคุณคุณเฉลิมพลมากที่ช่วยลูกผมไว้เมื่อวาน " รัฐมนตรีช่วยฯถึงกับก้มลงไหว้ชายหนุ่มจนสุดตัว เล่นเอาเฉลิมพลทรุดตัวลงรับไหว้แทบไม่ทัน " ผมมาที่นี่ตามนามบัตรที่ติดอยู่ในกระเป๋าคุณน่ะครับ เลยตั้งใจจะมาขอบคุณถึงที่ "  ชายสูงวัยกล่าวด้วยนัยน์ตาที่เปี่ยมด้วยหยาดน้ำ มือหยาบกร้านที่แสดงถึงการผ่านโลกมามากเอื้อมมากุมมือของเฉลิมพลเอาไว้ " และก็มาทันที่จะได้ยินว่าผู้มีพระคุณของผมกำลังจะตกงาน " คราวนี้สายตาเย็นเยียบปรายไปทางผู้จัดการที่นั่งตัวสั่นอยู่ "  ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมตั้งใจที่จะสั่งซื่อสินค้าไปบริจาคให้เด็กยากไร้เป็นการตอบแทนคุณอยู่แล้วสักสามพันชุด "  คำว่าสามพันชุดทำให้นัยน์ตาของผู้จัดการวาววาบขึ้นชั่วขณะ " แต่ในเมื่อคุณเฉลิมพลกำลังจะออกจากบริษัทนี้ ... ผมก็คงไม่ซื้อล่ะ " แววตาที่เป็นประกายของผู้จัดการตัวอ้วนวูบลงทันทีเหมือนแสงเทียนที่ต้องลม " แต่ผมรู้จากนามบัตรว่าคุณเฉลิมพลจบวิศวะคอมพิวเตอร์ ? " นั่นเป็นประโยคกึ่งคำถามที่มีต่อชายผู้มีพระคุณ " ใช่ ... ใช่ครับ "  ชายหนุ่มตอบงงๆ " ผมจะชวนคุณเฉลิมพลไปทำงานที่กระทรวงฯตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ... ไปให้ได้นะครับ อ้อ ! นี่นามบัตรผม พรุ่งนี้ไปถึงแล้วยื่นให้เลขาฯ ผมจะเตรียมตำแหน่งไว้ให้ " ชายสูงวัยผู้มีตำแหน่งใหญ่โตยื่นนามบัตรประจำตัวให้ ก่อนที่จะกล่าวคำอำลาเนื่องจากยังต้องไปทำธุระอีกหลายแห่ง เฉลิมพลเก็บของจนเสร็จ ลังใส่ของที่เขาแบกยกมานี้ดูจะไม่หนักหนาอีกต่อไป ชายหนุ่มเดินกล่าวคำร่ำลากับเพื่อนทุกคนในบริษัทไม่เว้นแม้ผู้จัดการและเพื่อนจอมยียวน เพราะเขารู้ว่าแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน เช่นนั้นการลาจากด้วยดีน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ประตูหน้าตึกถูกเปิดออกด้วยระบบเซ็นเซอร์อัตโนมัติ ฝนข้างนอกหยุดตกแล้ว บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยแสงสีทองจากดวงตะวันที่สาดส่องหลังผ่านพ้นพายุอันมืดมัว แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 50 21:49:08 จากคุณ : Luckard - [ 12 เม.ย. 50 21:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม... นอกจากไพ่คู่รักแล้ว จะไม่มีไพ่อะไรที่หวาน ๆ อีกบ้างหรือคะ แต่...ไม่หวานก็ไม่เป็นไรค่ะ อ่านแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 12 เม.ย. 50 21:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าวนึกว่า เป็นคำทำนาย แต่อ่านไปแล้วก็สนุกอีกแบบนะ จากคุณ : vannessia - [ 12 เม.ย. 50 21:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คราวนี้หายไปนานเชียว จากคุณ : กริชครับผม - [ 12 เม.ย. 50 23:14:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สู้ๆ เฉลิมพล คนดีที่โลกรอ :D จากคุณ : kooching - [ 12 เม.ย. 50 23:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชีวืตของพี่เหลิม ก้สดใสดังตะวันแล้วชืเนี่ย~~~ ไพ่ใบต่อไปจะเป็นอะไรเอ่ย อยากรู้ๆๆ จากคุณ : ^_^ (^รตี) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 06:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ ที่บอกว่า มาอยู่ที่พันทิพย์ หลงรอที่เก่าตั้งนาน จากคุณ : Tahno - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 07:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บทของคนทำนายน้อยลงแฮะ แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 50 17:47:38 จากคุณ : Jammaster X (Jammaster_X) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 08:49:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พี่พลนี่โชคดีบนความโชคร้ายน่ะเนี้ย...ไำพ่ the sun ^_^ จากคุณ : keroobob - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เพิ่งเคยเข้ามาอ่านเป็นบทแรก แต่เดี๋ยวจะไปกว้านเอาบทเก่า ๆ มาอ่านค่ะ ดูน่าสนใจดีจริง ๆ จากคุณ : Argent - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 13:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องดูเหนือจริงไปนิดนึงไหมคะ ถ้าเป็นรมต.คนก็น่าจะรู้จักนะ แล้วคำพูดคำจาก็ออกจะกร่างไปสักนิดไหมคะ ...แต่อาจจจะมีคนแบบนี้อยู่จริงๆ ก็ได้เนอะ จากคุณ : The SoVo - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 17:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เนื้อหาน่ารักค่ะ :) ถ้าเปลี่ยนเป็นบริษัทเอกชนจะดีกว่านี้นะ นี่เข้าข่ายใช้อำนาจในทางมิชอบได้ จากคุณ : scottie - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 20:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยังน่าติดตามเหมือนเดิมนะครับ จากคุณ : yakyaiinuk (yakyaiinuk) - [ วันเถลิงศก (15) 23:24:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณที่ส่ง link มาให้ค่ะ แล้วที่เก่าไม่เอาขึ้นแล้วเหรอคะ รมต. ใช้เส้นนะนี่ อิอิ จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 17 เม.ย. 50 09:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หวัดดีคร่าาาาา พี่หมอ ดี้ยังติดตามอ่านนิยายของพี่หมอเหมือนเดิม แต่มะค่อยมีเวลามาตอบเรย ตอนนี้งานยุ่งมากมายย ยังสนุกเหมือนเดิมค่ะ มาต่ออีกนะคะ สู้ๆ จากคุณ : เลดี้ - [ 17 เม.ย. 50 10:53:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ได้อ่านหลายวันละครับ แต่เพิ่งมีโอกาสมาวิจารณ์ บทนี้คลี่คลายปมได้แบบแหม่งๆ ไปพอสมควรจากที่ผมคาดไว้ ไพ่ The Sun นึกว่าจะเป็นการที่เฉลิมพลก้าวออกมาใช้ความสามารถทางคอมพิวเตอร์ กับไอเดียจากเรื่องสื่อการสอน เพื่อสร้างสรรค์ความฝันให้เป็นจริงขึ้นมาด้วยตัวเองซะอีก แต่ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปอยู่ครับ ^^ จากคุณ : QuaOs - [ 17 เม.ย. 50 20:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ยางมะได้อ่านคร้า แค่แอบมาแซวว่า .. ลูกค้าเพียบเลย เดี๋ยวนี้ทั่นพี่ดังใหญ่แล้ววว หุหุ จากคุณ : i_tua_yung - [ 17 เม.ย. 50 20:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม ๆๆ เฉลิมพล ทำดี แล้วได้ดี สู้ต่อไปคนดี จากคุณ : tanuki (one_tanuki) - [ 18 เม.ย. 50 09:43:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อัพเดตจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5342295/W5342295.html จากคุณ : Luckard - [ 23 เม.ย. 50 01:59:10 ]