ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ สอง ต้นลมทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวโปรดภายในคอนโดของเขา  เวลาของเขาเหมือนจะหยุดเดินเมื่อไม่มีเธอข้างกาย มองไปมุมใดของห้องก็มีแต่ภาพของเธอเต็มไปหมด   หกปีก่อนที่เขาได้พบกับเธอ   งานรับน้องของคณะ  ผู้หญิงที่มาพร้อมกับความร่าเริงสดใส   ดวงตาคมวาวเป็นประกายทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้  ยิ่งได้พูดคุยได้รู้จักในความเป็นเธอ   เขายิ่งมั่นใจในหัวใจตัวเอง  เขาตัดสินใจบอกความความรู้สึกทั้งหมดของเขาให้เธอรู้   วาเลนไทย์กับดอกกุหลาบสีขาวช่อโต   นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิง   ปากของเขามันก็รู้สึกหนักๆจะพูดจะจาอะไรออกไปแต่ละคำก็ดูยากลำบาก   ดวงตากลมใสที่มองเขายิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ “เอ่อ คือ   รินคือพี่ เอ่อ  คือ” “ตกลงพี่ต้นมีอะไรจะพูดกับรินค่ะ   ถ้าไม่มีรินไปแล้วนะ” เมื่อเห็นหญิงสาวข้างตัวกำลังจะลุกเดินหนี   ต้นลมจึงรวบรวมความกล้าเฮือกสุดท้ายบอกความตั้งใจของตัวเองในวันนี้ออกไป “พี่รักรินนะ   รินจะรังเกียจไหมถ้าจะคบกับพี่”  พูดไปแล้วก็ต้องยืนลุ้นตัวแข็งเมื่อนรินทร์หันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าแววตาที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ    เห็นแล้วรู้สึกใจหายวับว่าคงได้กินแห้วกระป๋องเป็นลังแน่   แต่แล้วร่างบางก็หัวเราะคิกออกมา   เขามองท่าทางนั้นอย่างสงสัย    คำพูดของเขามีอะไรน่าขำงั้นหรอ “รู้ไหมว่ารินรอพี่ต้นพูดคำนี้แทบแย่   ลุ้นจนเหนื่อยว่าพี่จะพูดหรือเปล่านึกว่าตัวเองจะคิดไปฝ่ายเดียวสักอีก” หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “รินเองก็รักพี่ค่ะ” แค่คำๆเดียวจากผู้หญิงตรงหน้าทำเอาเข้าแทบจะเป็นบ้าเพราะความดีใจที่แตกประทุอย่างกับภูเขาไฟระเบิด   วันนั้นทั้งวันเขายิ้มไม่หยุดจนเพื่อนจะห้ามเขาส่งโรงพยายาบาลเช็คสมอง   ถึงมันจะผ่านมานานแล้ว   แต่ทุกความรู้สึกมันยังชัดเจนอยู่เสมอเหมือนเรื่องราวทั้งหมดพึ่งผ่านไปหมาดๆ หลังจากวันนั้น เขากับเธอก็มีกันและกันมาตลอด  ห้องๆนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความร่าเริงของเธอ  แต่วันนี้ ห้องๆนี้มันกลับดูเงียบเหงา  ไร้เสียงหัวเราะ   ไร้รอยยิ้ม   มีแต่ความวังเวงอ้างว้าง    กริ้ง กริ้ง กริ้ง !!! เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ดึงเขากลับจากหวงของความคิดมาสู่ความเป็นจริง “ต้น..เอ็งอยู่ไหนวะ!!!” เสียงนายไท เพื่อนรักของเขาดังมาตามสาย “อยู่คอนโด  มีไรโทรมาดึกขนาดนี้” “เอ็ง..ออกมาดู ไอแชมป์มันหน่อยดิวะ” “ทำไมวะ ไอแชมป์เป็นไร” “เออ..ข้าลืมบอกเอ็งไปเลย..เห้ย พู่เสียแล้วนะเว่ย” คำบอกเล่าของนายไท   ทำให้เขารู้สึกเย็นสะท้านไปทั้งตัว  พู่ หรือ เพียงตา เป็นคนที่แชมป์ เพื่อนรักอีกคนของเขารักมาก  พวกเขาพึ่งรู้ไม่นานนี้ว่าเธอเป็นมะเร็ง  และก็ไม่ได้เตรียมใจกับการสูญเสียที่เกิดขึ้นกระทันหันในครั้งนี้ “เอ็งอยู่ไหน..บ้านแชมป์...เออๆ ได้  อีกครึ่งชั่วโมงข้าจะถึง...”  ต้นลมรีบวางหูจากเพื่อน ขว้ากุญแจรถคันเก่งของเขา แล้วก้าวออกจากห้องในทันที รอยยิ้มของแชมป์ทำให้ต้นลมกับเป็นไท  คลายความกังวลลงบ้าง  แม้จะรู้ว่าในใจเพื่อนคงมีเพียงความเศร้าเสียใจ   ชายหนุ่มทั้งสามดื่มเบียร์ไป คุยกันไป   แชมป์เงยหน้ามองท้องฟ้าที่คืนนี้ถูกสาดส่องไปด้วยแสงนวลของดวงจันทร์ “คืนนี้พระจันทร์สวยจังวะ...” เงียบ   ทั้งสองคนไม่มีใครพูดสิ่งใดออกมา   เพื่อนของเขารควรได้ระบายความรู้สึกในใจออกมาบ้าง “ พู่ชอบดูพระจันทร์มาก เมื่อก่อนตอนที่ยังเรียนอยู่  เวลาต้องอยู่ทำโปรเจ็กดึกๆ ข้ากับพู่ ก็จะหาเวลาแว๊บออกมานั่งดูพระจันทร์กันสองคน...” สายตาของชายหนุ่มดูเลื่อนลอย  “ แต่หลังจากเรียนจบ  แทบนับครั้งได้ที่ข้าจะมีเวลามานั่งดูพระจันทร์กับเธอ  ข้ามัวแต่ทำงาน ทำงาน..แล้วก็ทำงาน  หลายครั้งที่ข้าทิ้งให้พู่รอ...ถึงจะรู้สึกผิด แต่ข้าก็บอกกับตัวเองว่า ที่ข้าทำแบบนี้ก็เพื่ออนาคตของเราสองคน” แววตาของแชมป์เริ่มเป็นประกายจากน้ำใสๆ เขาลุกขึ้นเดินไปเกาะขอบระเบียง เพื่อไม่ให้เพื่อนทั้งสองเห็นน้ำตาของเขาที่กำลังจะไหลริน “สุดท้ายแล้ว ข้าก็พึ่งมารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์  ตอนนี้ถึงข้าจะมีทุกอย่างแต่...ข้าก็ไม่มีเธอ...เธอที่คอยอยู่ข้างๆในวันที่เหนื่อยล้าสุดชีวิต...” เสียงของเขาขาดหายไป  เพื่อนทั้งสองสบตากัน แล้วพากันลุกขึ้นมาบีบไหลคนตรงหน้าเบาๆ เป็นการปลอบใจ “ข้าพึ่งรู้....การทิ้งให้ใครคนหนึ่งรอคอยเพื่อเราจะเดินไปสร้างอนาคตแล้วกลับมารับเขา  บางทีมันอาจไม่จำเป็น บางทีสิ่งที่เขาต้องการ  อาจคือการก้าวเดินไปพร้อมๆกับเราก็ได้  ค่อยๆเริ่ม..ค่อยๆสร้างด้วยกัน อาจจะมีวันที่ลำบากและทุกข์แสนสาหัส  อาจต้องใช้เวลามากมายกว่าจะเดินถึงปลายทาง แต่อย่างน้อยทุกๆก้าวที่เราเดินไป ก็มีใครคนหนึ่งอยู่เคียงข้างเสมอ  ไม่ใช่มีเพียงความว่างเปล่าเช่นวันนี้...อย่างน้อยถึงข้าจะไม่สามารถยื้อชีวิตของพู่ไว้ได้  เธอก็คงจะมีความสุขก่อนหลับตาลงอย่างไม่มีวันตื่น มากกว่าที่เป็น..” น้ำตาของลูกผู้ชายถูกปล่อยออกมาอย่างไม่อายสายตาของใคร  แชมป์รู้ดี  ว่าเพื่อนก็คือเพื่อน  เพื่อนที่เข้าไม่จำเป็นต้องอายหรือปกปิดความรู้สึกของเขาอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องซ่อนความอ่อนแอไว้ภายใต้ความเข้มแข็งอีก.... จากคุณ : niyai_waan (niyai_waan) - [ 12 เม.ย. 50 21:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ สาม (จบ) ต้นลมกลับออกมาจากบ้านแชมป์ในเช้าวันรุ่งขึ้น  เรื่องราวที่เขาได้รับรู้เมื่อคืน  เหมือนเป็นสิ่งที่ฉุดสติของเขากลับมา  นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่มีเวลาให้เธอ  ครั้งสุดท้ายที่เขากอดเธอ...มันคือเมื่อไหร่กัน  คนๆเดียวที่อยู่ในใจเขาเสมอมา  คนๆเดียวที่อยู่ข้างเขาในวันที่เขาเหนื่อยล้า  คนๆเดียวที่แบ่งปันทั้งความสุขและแบ่งเบาความทุกข์ของเขา  แล้ววันนี้...เขากลับปล่อยให้เธอเดินจากเขาไปแบบนี้หนะหรอ  ต้นลมคว้าโทรศัพท์กดเบอร์คุ้นเคย แต่เธอปิดเครื่อง  เขาจึงกดเข้าเบอร์บ้าน พี่ชายของเธอเป็นคนรับสาย “สวัสดีครับพี่ธาร...เอ่อ ผมขอสายนรินทร์ครับ..” “ทะเลาะกันหรือต้น”  ธานนทีเอ่ยถามด้วยความห่วงใย    ตัวเขาเองเอ็นดูต้นไม่ต่างอะไรจากน้องชายคนหนึ่งเช่นกัน “ครับ..ผมผิดเองหละครับ  ตอนนี้ผมอยากขอโทษริน ให้ผมคุยกับเธอหน่อยได้ไหมครับ” “ตอนนี้รินอยู่โรงพยาบาลนะต้น” คำบอกกล่าวของพี่ชายทำให้ชายหนุ่มหน้าซีดเผือก   ไม่นะ...สวรรค์โปรดอย่าแกล้งเขาแบบนี้ “รินเป็นอะไรครับ..” เสียงของเขาร้อนรน จนปลายสายต้องรีบห้ามกับความคิดร้ายของเขาที่เกิดขึ้น “ต้นไม่ต้องตกใจนะ รินไม่เป็นอะไรหรอก แค่พักผ่อนไม่พอ แล้วก็ไปเดินตากฝนเลยเป็นไข้หวัดหนะ...”   เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็คลายความไม่สบายใจลงได้บ้าง  เขาถามชื่อโรงพยาบาลนรินทร์รักษาอยู่   แล้วรีบมุ่งหน้าไปทันที  แวบหนึงที่เขารู้สึกเหมือนจะเสียนรินทร์ไปอย่างไม่มีวันกลับ  เขาแทบจะขาดใจ  ตอนนี้เขารู้แล้ว รู้แล้วว่า อะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา ที่สวนสาธารณะของโรงพยาบาล  หญิงสาวกำลังนั่งเหม่อมองก้อนเมฆรูปต่างๆบนท้องฟ้า พลางทอดถอนหายใจยาว    นรินทร์หลับตาลงนึกย้อนเรื่องราวกลับไปเมื่อหกปีก่อน   ชายหนุ่มหน้าคมคิ้วเข้มผิวขาวจัด   ดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องมองเธอกับหน้าแดงๆพร้อมช่อดอกไม้ในมือ   เพียงแค่เขาเอ่ยคำว่ารักหัวใจของเธอก็โลดแล่นไปไกล   คำที่รอคอยสิ่งที่หัวใจเธอเรียกหาจากผู้ชายคนนี้    เธอไม่ได้คิดไปเองไม่ใช่เธอที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียว   คิดถึงเขา เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน ป่านนี้ทำอะไรอยู่นะ   นี่ก็จะเที่ยงแล้ว จะลืมกินข้าวหรือป่าว เดี๋ยวโรคกระเพาะก็กำเริบอีก แล้วเธอก็คิดได้ว่า เรื่องของเขากับเธอมันจบลงแล้ว  ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องคิดถึงเขาอีกต่อไป  นรินทร์ส่วยหัวแรงๆ เพื่อสะบัดความคิดนั่นทิ้งไปสะ  ก่อนจะละสายตาจากท้องฟ้า มองไปรอบๆตัว แล้วเธอก็สะดุดเข้ากับภาพๆหนึ่ง  ภาพของชายชราที่นั่งอยู่บนรถเข็น  และหญิงชราซึ่งคงเป็นภรรยาของเขาเป็นคนเข็นรถคันนั้น  กำลังมาหยุดลงที่ม้านั่งใกล้ๆกับเธอ นรินทร์เฝ้ามองคนทั้งคู่  มือที่เหี่ยวย่นตามวัยของคนทั้งสองเกาะกุมกันไว้  แม้เวลาจะร่วงเลยหากแต่แววตาที่มองกันและกันยั่งคงซึ่งความรักไว้ไม่เปลี่ยน   บทสนทนาระหว่างคนทั้งคู่ ลอยเข้ามาในโสนประสาทของหญิงสาว “ขอบคุณ..ที่คุณไม่ทิ้งผม” ชายชราบนรถเข็นเอ่ยกับหญิงวัยเดียวกันที่เกาะกุมมือของเขาไว้ “ฉันจะทิ้งคุณไปไหนได้หละค่ะ” “คุณไม่โกรธผมหรอ ที่ผมไม่ค่อยเอาใจใส่ดูแลคุณเลย” “ไม่เลย..เพราะสำหรับฉันแล้ว  แค่คุณรักฉัน แค่นั้นมันก็มากพอแล้ว..” น้ำใสๆค่อยไหลรินลงมาบนใบหน้าที่มีแต่ริ้วรอยของหญิงชราผู้นั้น “ให้ช่วงสุดท้ายของชีวิต เรายังคงมีกันและกันก็พอแล้ว” ไม่ใช่แค่น้ำตาของคนทั้งคู่ที่ไหลริน  หากแต่น้ำตาของ นรินทร์เองก็เหมือนกันที่หลั่งไหลออกมา เธอยังคงจำได้ ครั้งหนึ่งที่เธอทะเลาะกับพี่ชายของเธออย่างหนัก  แล้วพรวดพลาดหนีออกจากบ้านไป  เธอเดินไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง  เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวพอรู้ตัวอีกทีรอบตัวของเธอก็มีเพียงความมืดของยามค่ำคืน  ความกลัวเริ่มเข้ามาแทนที่ความรู้สึกใดๆ   แล้วมือหนาอุ่นๆคู่หนึ่งก็มาคว้าข้อมือเธอเอาไว้  ตอนแรกหญิงสาวตกใจสุดขีดสะบัดมือและดิ้นรนสุดกำลังแต่พอเห็นหน้าชัดๆว่าเป็นใครร่างบางก็ถลาเข้าอ้อมกอดของคนที่คว้าข้อมือเธอทันที เขาเป็นคนแรกที่หาตัวเธอเจอ  เป็นอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้เธอ  และเสียงกระซิบแผ่วเบาที่บอกกับเธอว่า “พี่จะอยู่ข้างๆรินเสมอนะ อย่าร้องไห้นะ คนดีของพี่”  ทุกครั้งที่เธอเหนื่อยหรือพบเจอกับปัญหา ก็มักมีมืออุ่นๆมากุมมือบางของเธอไว้เสมอ คำพูดของหญิงชรากลับเข้ามาย้ำเตือนความรู้สึกของนรินทร์อีกครั้ง แค่คุณรักฉัน   แค่นั้นมันก็มากพอแล้ว   นั่นสิเธอจะหวังจะเรียกร้องสิ่งใดจากเขามากมายเพียงแค่เธอเป็นคนที่เขารักมันยังไม่พออีกหรอ   แค่ตื่นมาในเช้าวันใหม่แล้วรู้ว่ามีคนที่ห่วงใยเรา   พร้อมจะปกป้องดูแลเราและเคียงข้างเราไปจนวันสุดท้ายของชีวิตแล้วเธอยังจะโหยหาสิ่งใดจากเขาอีก   นี่เธอทำอะไรลงไป   เธอทอดทิ้งสิ่งที่เป็นเหมือนดังลมหายใจของเธอหันหลังให้กับความรักที่เฝ้าดูแลทะนุถนอมมันมานานเพียงเพราะความเห็นแก่ตัวของเธอเองอย่างนั้นหรอ   เธอตัดสินใจแล้วก่อนที่ทุกอย่างมันจะสาย   เธอต้องเอาลมหายใจที่เธอสูญเสียไปคืนมาให้ได้   นรินทร์คว้าโทรศัพท์มือถือข้างตัวเผื่อที่จะกดเบอร์ที่คุ้นเคย   แต่มันก็กลับส่งเสียงเรียกเข้าขึ้นมาก่อน “ริน   รินอยู่ไหนบอกพี่สิ”  เสียงปลายสายทำให้น้ำตาของหญิงสาวหลั่งไหลอีกครั้ง   เสียงที่เธอเฝ้าคิดถึงตลอดเวลาทั้งยามหลับและยามตื่น   เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดเสื้อคอโปโลสีฟ้ากำลังทำท่ากระวนกระวายร้อนใจ   “ริน   รินอยู่ไหนกันแน่   พี่เป็นห่วงรินมากนะรินเป็นอะไรหรือเปล่า   รินตอบพี่สิริน” คำพูดที่ย้ำความเป็นห่วงสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจน   เธอไม่ต้องการอะไรแล้ว   ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วจริงๆ   แค่คนๆนี้คนเดียวก็เพียงพอกับทุกสิ่ง “รินอยู่ข้างหลังพี่   พี่ต้นหันมาสิค่ะ”  มีเพียงความเงียบที่โอบล้อมคนทั้งคู่   ร่างบางค่อยๆก้าวเดินไปหาผู้ซึ่งเป็นดั่งลมหายใจของเธอ  เพียงแค่ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อ  ร่างทั้งร่างก็ถลาเข้าหาอ้อมกอดที่คุ้นเคยทันที   นรินทร์สะอื้นไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขา   อ้อมแขนแข็งแรงนั่นยิ่งกอดรัดแน่นมากขึ้นเหมือนจะไม่ให้เธอหายไปไหนอีกแล้ว  เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูของหญิงสาว “ริน พี่ขอโทษ   ทั้งหมดพี่ผิดเอง   ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าอะไรสำคัญที่สุดในชีวิตของพี่ถึงพี่จะมีทุกสิ่ง   ถ้าข้างกายพี่ไม่มีริน   ทุกอย่างมันก็ไม่มีความหมาย” มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาที่อาบสองข้างแก้มของคนที่เขารักสุดหัวใจ “รินให้อภัยพี่ได้ไหม   ยกโทษให้พี่ได้หรือเปล่า” นรินทร์พยักหน้าเป็นการตอบรับ   ก่อนจะค่อยๆพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากจะบอกคนตรงหน้าเหลือเกินออกมาเช่นกัน “พี่ต้นก็สำคัญที่สุดสำหรับรินเหมือนกัน   รินไม่ขออะไรอีกแล้ว   แค่วันนี้   แค่มีพี่ให้รินได้คิดถึงเป็นคนแรกที่รินลืมตาตื่นในตอนเช้า     แค่มีพี่เป็นคนที่รินรักและอยากอยู่ด้วยไปจนวันสุดท้ายของชีวิตแค่นี้ก็พอแล้ว  รินจะไม่ไปไหน   รินจะไม่ทิ้งพี่ต้นไปไหนอีกแล้ว” พูดจบร่างบางก็ถูกดึงเข้ามาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง   เขาเองก็ไม่ต้องการใครอีกแล้วนอกจากเธอ   คนที่เป็นเหมือนดวงตะวันในยามเช้า   เป็นแรงใจให้เขาต่อสู้กับทุกๆสิ่งเพื่อเธอคนนี้    คำสัญญาที่ถูกเอ่ยออกไปสู่หัวใจคนฟังแม้จะแผ่วเบาแต่หนักแน่นทุกๆถ้อยคำ “พี่สัญญา   ทุกลมหายใจของพี่จะมีไว้เพื่อรินคนเดียว” สายฝนของวันวานพัดผ่านไปแล้ว   เหลือเพียงท้องฟ้าที่สดใสและสายลมที่โอบกอดหัวใจของคนทั้งคู่ให้เคียงกัน    ความรักต้องการเพียงหัวใจสองดวงเท่านั้นที่จะทำให้สิ่งๆนี้คงอยู่   ไม่ต้องการการก้าวนำหากแต่ต้องการก้าวเดินเคียงคู่กันไป  เพื่อผ่านเรื่องราวทั้งสุขและทุกข์   เพื่อร่วมแบ่งปันในทุกๆสิ่ง   เวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเรียกให้มันหมุนกลับมาได้เหมือนกับความรักที่ยากจะสร้างให้มันกลับมาเช่นเดิม   ทุกวินาทีที่ผ่านไปทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้น ควรมีค่ามากที่สุดสำหรับคนสองคน แล้วเราจะมีกันและกันตลอดไป จากคุณ : niyai_waan (niyai_waan) - [ 12 เม.ย. 50 21:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^_^ จากคุณ : scottie - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 20:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หมดทิชชู่ไปหลายแผ่นเลย จากคุณ : 3L - [ วันเถลิงศก (15) 00:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ซึ้งจังเลยค่ะ จากคุณ : nilezz (nilezz) - [ 18 เม.ย. 50 16:53:53 ]