PANTIP.COM : W5317217 Talking Heart to Heart [เรื่องสั้น]

Talking Heart to Heart

1. Walking Hand in Hand
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/02/W4099050/W4099050.html

2. Sitting Side by Side
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/04/W4284952/W4284952.html

3. Talking Heart to Heart

ในร้านกาแฟ...เราเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง

แสงอาทิตย์ถูกกรองให้ลดทอนความร้อนแรงลง
ไอร้อนจากภายนอกผ่านกระจกเข้าผสมเป็นเนื้อเดียวกับไอเย็นภายใน
จนเกิดเป็นอุณหภูมิพอเหมาะพอดี

เก้าอี้น่าสบายสองตัวตั้งคนละฝั่งโต๊ะกลม
ขนาดโต๊ะเล็กพอให้คนสองคนสามารถทำกิจกรรมร่วมกันได้เพียงคนละเล็กคนละน้อย
เช่น...ดื่มกาแฟ กินขนม และกิจกรรมของเรา...ก็คือการอ่านหนังสือด้วยกันตามปกติ

หนังสือที่ฉันอ่านมักบอกเล่าเรื่องราวสนุกสนาน
หน้าปกและชื่อเรื่องแสดงตัวตนตามแบบฉบับ
ภาษาเรียบง่าย ไม่มีศัพท์เฉพาะมากมายพร้อมหมายเหตุ
และการถ่ายทอด ก็เปี่ยมไปด้วยการพรรณนาอารมณ์และความรู้สึก

ฉันมองคนนั่งตรงข้าม...
หนังสือของเขาแตกต่างกับหนังสือของฉัน
เขาดูเคร่งขรึม หนังสือในมือของเขาก็ดูเคร่งเครียด
ทั้งที่ปกติเขาก็ไม่ใช่คนที่มีลักษณะเปิดเผยหรือเข้าถึงได้ง่ายอยู่แล้ว
แต่พอเขาอ่านหนังสือแบบนี้ทีไร เขายิ่งเหมือนอยู่ในโลกที่ปิดกั้นของเขามากขึ้นทุกที

อาจเพราะหนังสือที่เขาอ่านมักมีแต่เนื้อหาจริงจังคร่ำเคร่ง
เต็มไปด้วยศัพท์ทางการเมืองและกฎหมายที่ต้องอ้างอิงหลักการมากมาย
สาธยายด้วยเหตุและผลปริมาณมหาศาล
จนมองเห็นเป็นรูปธรรมด้วยขนาดเล่มหนาเตอะ

ก็น่าอยู่หรอกที่ฉันจะอยู่นอกโลกใบนั้น...
จะว่าไป...ก็คงมีแต่เพียงโลกในหนังสือชนิดนี้
ที่ฉันไม่เคยเข้าถึงเลยสักครั้ง

ฉันยังคงมองคนนั่งตรงข้ามอ่านหนังสือ...

นับเป็นข้อดีประการหนึ่งของโต๊ะเล็กๆ ในร้านกาแฟ
เพราะในขณะที่คนนั่งตรงข้ามกำลังก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนี้
ก็เป็นโอกาสที่ฉันจะได้สังเกตเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ผมของเขาตัดสั้นเกรียนมองเห็นขวัญเวียนเป็นวงสวย
ผมเส้นสั้นๆ ไล่เรียงเป็นระเบียบมาถึงหน้าผากและข้างหู
เส้นตรงแข็งๆ สีเข้มนั้นดูสมเป็นผมของผู้ชาย
แนวตรงเป๊ะของไรผมเหนือหน้าผากนั่น ก็ให้ความรู้สึกที่มั่นคงเด็ดขาดดี
แต่ผมด้านหน้าที่ชี้ และไม่เคยสามารถปัดซ้ายขวาได้มาแต่ไหนแต่ไร
กลับเป็นอะไรที่น่ารัก...

ฉันมองเขาไปเรื่อยอย่างเพลิดเพลิน...
มองคิ้วหนาเป็นแนวเข้มสีเดียวกับเส้นผม
มองดวงตาคมล้ำลึกด้วยนัยน์ตาสีเดียวกัน...

เราสบสายตา เพราะเขากำลังมองตรงมาพอดี

อากัปกิริยาสื่อความตามประโยคที่สื่อสารด้วยความเงียบ
'มองผมทำไม'

เมื่อเขาเหลือบสายตามองหนังสือที่วางตรงหน้าฉัน
'ไหนว่าจะอ่านหนังสือ'

เมื่อเหลือบสายตาขึ้นมาอีกที
สายตานั้นก็ทำให้อากาศที่เคยพอเหมาะพอดี กลายเป็นร้อนขึ้น...
ร้อนเฉพาะแค่บนใบหน้าฉันนี่แหละ...

รอยยิ้มมุมปากยักขึ้นเพียงน้อย
'แอบมองผมรึ'

ฉันทำเป็นเชิดปากเพื่อเถียงกลับไปแม้ไม่เป็นภาษาพูด
'ใครว่า'

คิ้วหนายักขึ้นข้างหนึ่งอย่างล้อเลียน
'ผมหล่อล่ะสิ'

ฉันแสร้งทำเป็นระอา...ส่ายหน้า...แล้วรีบก้มลงอ่านหนังสือในมือตัวเองทันที

เขาคงรู้ตัวว่าฉันแอบมองเขามานานสักพักแล้ว...น่าอายจัง

เมื่อเริ่มอ่านหนังสือ...ฉันก็อยู่ในโลกของตัวเอง
ปล่อยโลกรอบตัวเคลื่อนไป ระหว่างสายน้ำแห่งเวลา
ผู้คนบ้างค่อยๆ เดิน บ้างรีบเร่งผลักตัวเองผ่านไปตามทางเท้า
รถราแล่นตามกันอย่างช้าๆ บนถนนสายเล็กที่คับคั่ง

แม้จะได้ยินเสียงรถแล่นจากภายนอก
แม้จะได้ยินเสียงพนักงานที่บาร์กำลังบดเมล็ดกาแฟ
เสียงพนักงานเสริฟรินน้ำลงในแก้ว แล้วกริ่งประตูต้อนรับลูกค้ารายใหม่ดังขึ้น
แต่ฉันก็ยังอยู่ในโลกของฉันได้...

จนกระทั่งกระแสความรู้สึกหนึ่งส่งมากระทบ

ฉันรู้เลยว่าคนนั่งตรงข้ามไม่ได้กำลังอ่านหนังสือของเขาอยู่
จากเงาสะท้อนบนผิวโต๊ะ...
จากองศาสายตาที่เห็นได้ชัดว่ากำลังมองตรงมาที่ฉัน

ฉันเงยหน้าส่งกิริยาสื่อสารด้วยความเงียบเหมือนที่เขาเคยกระทำ
'มองฉันทำไม'

เป็นพลังของคำพูด ที่เขาไม่ได้เอ่ยออกมาด้วยวาจา
แต่เอ่ยด้วยสายตา ซึ่งเป็นปากทางของหัวใจ...

แล้วคำพูดนั้น...ก็ทำให้อากาศที่เคยพอเหมาะพอดี กลายเป็นร้อนขึ้นมาอีกที

จากคุณ : ninaM - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 21:45:15 ]