เอากลุ่มคำสำเนียงมาเรียงเข้า
คำหนักเบาเคล้าจังหวะประสมเสียง
หาสัมผัสจัดประจงลงคำเคียง
ค่อยร้อยเรียงฉันทลักษณ์ตามหลักการ
อยากจะเรียนเขียนกวีให้ดีเด่น
ช่างยากเย็นเข็ญใจไม่อาจหาญ
เรียกตัวเองว่ากวีมีผลงาน
เพียงหัดอ่านหัดเขียนเรียนกาพย์กลอน
ยังห่างไกลไร้หนทางที่สร้างสรรค์
แล้งความฝันกลั่นถ้อยคอยทอดถอน
ใช้เวลาหาคำลำนำวอน
ค่อยจบท่อนตอนบทตามกฏเกณฑ์
กระดาษขาวเขียนขีดกรีดรอยหมึก
ที่หมั่นนึกตรึกตรองกรองความเห็น
อาจไร้ค่าน่าอนาถขาดประเด็น
ที่โดดเด่นเป็นเหตุผลให้คนชม
มิอาจเขียนเลียนกานท์หวานไพเราะ
มิอาจสรรคำเสนาะให้เหมาะสม
หรือเขียนเศร้าเหมือนเขาอื่นให้ชื่นชม
เพียรคารมผสมผสานให้ผ่านไป
รุ่งอีกวันฉันจะเพียรเขียนอีกหน
ฉันจะทนวนจรดขึ้นบทใหม่
คงสักวันอาจมีคนมาสนใจ
ทนอ่านได้จนจบครบบทตอน
เค้นความฝันหมั่นเขียนคอยเวียนอ่าน
หากวิญญาณแหว่งวิ่นสิ้นอักษร
กาลเวลาเลื่อนไปไม่อาทร
จะย้ำกลอนย้อนโคลงสู่โลงตาย
พอผ่านไปไม่กี่ปีสีน้ำหมึก
ที่จารึกคงจางเลือนลางหาย
กระดาษเขียนโคลงกลอนคงกร่อนกลาย
ทุกความหมายสลายไปไร้คนจำ
จากคุณ :
คมเย็น 
- [
วันเถลิงศก (15) 12:29:45
]
บทกวีของฉัน
