- 7 -

เสียงหัวเราะใสๆสองเสียงที่ผ่านหน้าผมไปทำให้ผมต้องหันไปดู เพราะเสียงนี้คุ้นๆหูเหมือนว่าเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง หญิงชายที่เดินเคียงคู่กันไปนั้นทำให้ผมต้องแปลกใจ เพชรลดาที่เดินแนบศรีษะกับไหล่กว้างไอ้นัตถ์เพื่อนผมที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ผมไม่เคยเอะใจเลยว่าผู้หญิงที่ชื่อเพชร ที่ไอ้นัตถ์เคยพูดถึงว่าเป็นสาวไทย นิสัยดี มีคุณสมบัติเพียบพร้อมจะเป็นคนเดียวกันกับเพชรลดา แม่สื่อคนสวยของผมเอง ผมรีบสาวเท้าตามหลังสองคนนั้นไปจนทัน

“ไอ้นัตถ์” คนที่ถูกเรียกชื่อหันกลับมาหาผมอย่างเร็ว

“ไอ้วิน เฮ้ยมาทำอะไรแถวนี้ว่ะ ไหนว่าวันนี้มีนัดกับลูกค้า” ผมไม่ตอบมันแต่หันไปทักคนข้างๆเพื่อนแทน

“หวัดดีครับคุณเพชร”

“เฮ้ยไอ้วิน เอ็งรู้จักแฟนข้าด้วยเหรอว่ะ ข้ายังไม่เคยแนะนำให้เอ็งรู้จักนี่หว่า” ผมกับเพชรมองหน้ากันแล้วยิ้มจนไอ้นัตถ์ต้องรีบขัดตามประสาคนหวงแฟน

“เฮ้ยๆ ไม่ต้องมาส่งยิ้มหวานให้แฟนข้า บอกมาเลยว่ารู้จักกันได้ยังไง” ไอ้นัตถ์รบเร้าอยากรู้จนผมหมั่นไส้เพื่อนขึ้นมาจนอยากแกล้ง แต่มองหน้ามันแล้วคงจะหวงแฟนเอามากๆ ผมเลยไม่อยากทำร้ายเพื่อนแต่ขอยืดเวลาซักนิดดีกว่าครับ

“ฉันว่าเราไปหาของอะไรอร่อยๆกินกันก่อนดีกว่า ใช่ไหมครับคุณเพชร” ผมหันไปขอแนวร่วมอีกคนหนึ่ง เธอก็พยักหน้าเห็นด้วย ไอ้นัตถ์เลยหันมาชี้หน้าผมแบบว่า “ฝากไว้ก่อน” แล้วถามแฟนสาวว่าอยากทานอะไร

“อืมมม เพชรว่าอะไรก็ได้ค่ะแล้วแต่นัตถ์กับคุณกวินแล้วกันค่ะ” เธอทำเสียงหวานจนผมอิจฉาไอ้นัตถ์ที่มีแฟนสาวแสนสวยแถมเอาใจเก่งอย่างเพชรลดา ไอ้นัตถ์บีบจมูกรั้นๆนั้นอย่างหมั่นเคี้ยว ผมมองดูความหวานของเพื่อนแล้วก็อดที่จะแซวไม่ได้

“หวานกันให้น้อยๆหน่อยได้ไหมครับท่าน กระผมอิจฉา” เพชรลดาจึงกระเซ้าผมกลับแบบไม่ยอมกัน

“ถ้าอยากหวานก็รีบเผยความในให้ยัยรินรู้เร็วๆสิค่ะ ใช่ไหมค่ะนัตถ์” เธอหันไปขอความเห็นจากแฟนเป็นกำลังเสริม ซึ่งไอ้นัตถ์ก็ทำหน้าตกใจกับความรู้ใหม่ที่มันเพิ่งได้รู้จากเพชรลดา

“อะไรไอ้วิน เอ็งตามจีบใครอยู่นะ” ไอ้นัตถ์หันมาทำตาโตถามผม

เพชรลดามองหน้าไอ้นัตถ์แล้วหัวเราะเบาๆ “ดูทำหน้าซิค่ะนัตถ์ คุณกวินกำลังตกหลุมรักยัยริน เพื่อนของยัยแพรไงค่ะ นัตถ์ก็เคยเห็นนี่”

“อะไรนะ น้องรินเหรอ ทำไมข้าไม่รู้เลยว่ะ” มันหันมาทำท่าจะโวยวาย แต่พชรลดาเบรคมันไว้ก่อน

“นัตถ์ค่ะ คุณกวินคงยังไม่อยากบอกให้ใครรู้มั่ง ขนาดคู่กรณีคุณกวินยังไม่ยอมบอกเลย อย่างนี้เพชรว่าแทนที่ได้ได้ขนมจีบแถมซาลาเปา คงได้แห้วกระป๋องไปแทนแน่ๆ” เพชรลดาแหย่ผมแล้วก็หัวเราะเบาๆ

“คุณเพชร ไม่ให้กำลังใจก็อย่าซ้ำเติมกันซิครับ ได้โปรด”

“ไม่ได้เรื่องเล้ย ได้วินเอ๊ย” ไอ้นัตถ์ซ้ำเติมอีกคน

“ก็มันยังไม่กล้านี่หว่า แต่ข้าไม่เปลี่ยนใจง่ายๆนะโว้ย ผู้หญิงคนนี้แหละใช่เลยสำหรับข้า” ผมคุยโวทันที

“เออ… แล้วก็เก็บไว้ข้างเดียวอย่างนี้ไปเรื่อยๆนะ คนอื่นจะได้คาบไปกิน”

“คนคาบเป็นด้วยเหรอว่ะ ข้านึกว่ามีแต่หมา” พูดจบผมก็หัวเราะอย่างสะใจที่เบรคมันได้ ทีใครทีมันล่ะงานนี้


เราสามคนยืนคุยกันจนเพลิน เลยลืมไปเลยว่าเมื่อกี้กำลังคุยกันถึงอาหารที่อยากกินกัน จนผมรู้สึกเมื่อยขาตงิดๆ จึงนึกได้ว่าควรจะหาที่นั่งคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวดีกว่า

“เราจะยืนคุยกันแบบนี้นานไหมว่ะ หาร้านอาหารบรรยากาศสบายๆ นั่งคุยกันแล้วกินควบคู่ไปดีกว่าไหม” ไอ้นัตถ์เห็นด้วยทันที

“เออว่ะคุยจนเพลิน ลืมเมื่อยไปเลย แล้วเพชรละครับเมื่อยแย่สิเนี่ย” ไอ้นัตถ์หันไปถามคนรักอย่างห่วงใย เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ค่ะ แต่ถ้าได้ที่นั่งก็คงจะดีกว่านี้นะค่ะ”

ในห้างแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยสันทัดเกี่ยวกับร้านอาหารซะด้วยสิ เพราะส่วนใหญ่แล้วผมจะเข้าร้านอาหารนอกห้าง ร้านอาหารที่มีบรรยากาศแบบธรรมชาติ ผมมองซ้ายแลขวาเผื่อว่าจะมีร้านอาหารแถวนั้นบ้าง อืม…มันก็มีหลายร้านเหมือนกัน แต่ก็เลือกไม่ถูกเพราะผมไม่เคยเข้าซักร้าน จึงหันไปขอความเห็นจากสุภาพสตรี เผื่อว่าเธอจะมีความเห็นดีๆเกี่ยวกับร้านแถวนี้

“อืม… คุณเพชรอยากทานอะไรดีครับ จะทานแถวนี้หรือว่าที่อื่นดี”

“แถวนี้ก็ได้ค่ะ ง่ายดีสะดวกดีด้วย นัตถ์ล่ะค่ะว่าไง” เธอยังคงหันไปถามความเห็นของแฟนเช่นเคย คู่นี้ดีจังเลยนะครับคอยดูแลห่วงใยกันดีจริงๆ ผมเคยได้ยินไอ้นัตถ์เล่าถึงเธอบ่อยๆ ตอนที่ผมบินไปหามันที่ออสเตรเลีย ผมมั่นใจตั้งแต่ได้ยินไอ้นัตถ์พูดถึงแล้วว่าผู้หญิงคนที่มันจริงจังด้วยเหมาะสมที่จะเป็นแม่ศรีเรือน พอรู้ว่าเธอเป็นคนๆเดียวกันกับเพชรลดาด้วยแล้วผมยิ่งมั่นใจว่าคู่นี้ต้องไปกันรอดแน่ๆ ด้วยความที่ไอ้นัตถ์เพื่อนผมเป็นคนดีผมไม่ได้เชียร์เพื่อนนะครับแต่มันดีจริงๆ แถมซื่อสัตย์ต่อความรักอันดับหนึ่งทีเดียว ส่วนเพชรลดาเท่าที่ผมรู้จักเธอมา เธอเป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ เข้าใจคนรอบข้างเสมอ เป็นคนอารมณ์ดี ผมดีใจครับที่เพื่อนของผมทั้งสองคนมีความสุข

“เพชรว่าไง นัตถ์ก็ว่างั้น” เอาอีกแล้วครับ หวานกันอีกแล้ว

“งั้นเพชรขอเป็นคนเลือกร้านนะค่ะ” เธอใช้ความคิดครู่หนึ่ง

“เพชรว่าร้านตรงหัวมุมโน้นก็ดีนะค่ะ บรรยากาศสบายๆ เค้าตกแต่งได้น่ารักมากๆเลยนะ อาหารก็ถือว่าอร่อยใช้ได้เลยทีเดียว” ว่าแล้วเธอก็เกาะแขนไอ้นัตถ์พาเดินไปยังร้านที่เธอพูดถึง “ไปค่ะคุณกวิน”

ผมเดินตามสองคนนั้นไปเงียบๆ มองดูความน่ารักสดใสของความรักของคนทั้งคู่ แต่สองคนนั้นก็ไม่หวานจนลืมไปว่ามีผมอีกคนที่เดินตามมาด้วย พวกเค้ายังคงชวนผมคุยไปเรื่อยจนถึงร้าน เราจึงเว้นการพูดคุยกันไปเพื่อมองหาโต๊ะว่างๆในการเข้าไปนั่ง

วันนี้เป็นวันหยุดของใครหลายๆคน ร้านจึงแน่นขนัดไปด้วยนักชิม เราได้โต๊ะข้างในสุดที่มีกระจกใสๆมองทะลุเห็นไปถึงข้างนอก บรรยากาศภายในร้านเขาจัดได้น่ารักจริงๆตามที่เพชรลดาว่า เราสามคนนั่งทานอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนลืมเวลากันไปเลย


หลังจากที่ผมแยกจากสองคนนั้นแล้ว ผมก็ไม่รู้จะไปไหนดี จะกลับบ้านตอนนี้ก็ยังไม่อยากกลับ ผมจึงขับรถไปหาเจ้าการันต์ที่มหาลัย แต่ก็ต้องกินแห้วอีกรอบเพราะวันนี้การันต์ไม่มีชั่วโมงสอน เป็นความผิดของตัวผมเองที่ไม่โทร.เช็คเพื่อนกับเพื่อนก่อน จึงทำให้ตัวเองต้องมาเก้อแบบนี้

เมื่อมาแล้วก็ไม่อยากจากไปง่ายๆผมจึงย้ายตัวเองไปยังร้านกาแฟหน้ามอ ร้านการแฟที่ยิ้มสวยของผมชอบมานั่งประจำ ผมเดินเข้าไปภายในร้านอย่างเซ็งๆ แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นร่างบางของใครคนหนึ่งที่ผมกำลังคิดถึงอยู่พอดี ‘คุณริน’ ผมพึมพำชื่อนั้นออกมาแผ่วเบาเหมือนคนละเมอ ผมไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นเธออีกครั้งที่นี่ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่เธอกำลังจะสอบ ผมจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอเธอบ่อยเหมือนแต่ก่อน ผมเข้าใจว่าเธอคงต้องการสมาธิในการเตรียมตัวสอบอย่างมาก

ผมรีบตรงไปที่โต๊ะของเธอทันทีอย่างไม่รอช้า เธอค่อยละเลียดกาแฟในแก้วอย่างช้าๆอย่างคนเหม่อ มือก็คนกาแฟในแก้วไปมาอย่างเหม่อลอย

“คุณริน” คนที่กำลังเหม่อสะดุ้งเมื่อผมเรียกชื่อเธอ

“คุณกวิน” ผมคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกนะ เพราะผมเห็นเธอยิ้มออกมาอย่างดีใจสุดๆเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกเธอนั้นเป็นผมเอง

เธอยิ้มกว้างสดใสให้ผมอีกครั้ง ผมเผลอมองเธอจนคนถูกมองหน้าแดง เธอก้มหน้างุดทันที แล้วปฏิกิริยาแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร ผมจะขอเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าเธอก็รู้สึกดีๆกับผมเหมือนกัน แล้วมันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนนะ

“ขอผมนั่งด้วยคนนะครับ” เธอพยักหน้ายิ้มอายๆ

“ทานอะไรไหมค่ะ” เธอถามผมหลังจากที่เรานั่งลงกันแล้ว ผมมองไปที่กาแฟในแก้วที่น้ำแข็งละลายเกือบหมดแล้วของเธอ

“คุณรินดื่มกาแฟเหรอครับ ได้ยินว่าไม่ชอบนี่ครับ”

“ช่วงนี้ต้องอ่านหนังสือหนักน่ะค่ะก็เลยขอโด๊บกาแฟซักหน่อยแต่ก็สั่งพี่แก้วว่าเอาแบบอ่อนๆค่ะ” เธอแจง

“อย่าอ่านหนังสือจนลืมพักผ่อนนะครับผมเป็นห่วง” ผมพูดออกมาตามที่ใจคิดจริงๆ เธอยิ้มอ่อนโยน

“ขอบคุณค่ะ” ใบหน้าเธอระเรื่อขึ้นมาแบบที่เจ้าตัวคงไม่ได้ตั้งใจ


“ดื่มอะไรดีค่ะ เดี๋ยวรินสั่งให้” เธอเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นว่าผมจ้องเธอนานเกินเหตุ

“เอาแบบคุณรินก็ได้ครับ” เธอลุกจากโต๊ะตรงไปที่เคาน์เตอร์ทันทีปล่อยให้ผมนั่งคอยอยู่คนเดียว ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมม็อคค่าและก็ขนมปังสองสามชิ้น

“เอ้า… มาแล้วค่า” เธอค่อยๆวางมันลงช้าๆตรงหน้าผม

“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยเบาๆ เราสองคนต่างนั่งเงียบไปสักพักเพราะไม่รู้จะคุยอะไรดี มันประหม่าไปหมดครับ ผมคิดว่าเธอก็เช่นกัน

“ช่วงนี้คุณยายเป็นไงบ้างครับ” ผมหาเรื่องคุยขึ้นมาทันที และใจจริงก็ห่วงคุณยายกับหลานๆเหมือนกัน เธอคนกาแฟในแก้วช้าๆ

“คุณยายแกสบายดีแล้วค่ะ มานั่งขายขนมครกได้แล้ว หนูดีกับหนูดาก็คอยดูอยู่ รินบอกว่าถ้าคุณยายเป็นอะไรก็ให้มาบอก เด็กๆก็รับคำแล้วละค่ะ”

“งั้นเดี๋ยววันนี้ผมขอไปส่งคุณรินนะครับ เดี๋ยวจะแวะไปเยี่ยมแกด้วย หรือว่าคุณรินมีใครมารับแล้ว” เธอส่ายหน้าทันทีเมื่อผมถามจบ “ไม่มีค่ะ ก็ดีนะค่ะวันนี้รินว่าจะแวะเอายาไปให้แกพอดีเลย”

นี่ถือเป็นการพัฒนาอีกขั้นของความรักของผม ผมได้ไปส่งเธออย่างที่ใจปรารถนา ได้อยู่ใกล้ชิดเธอมากขึ้น ผมสัมผัสถึงความรู้สึกเธอว่าอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้รังเกียจผม แล้วผมจะพยายามต่อไปครับ พยายามจนกว่าเธอจะมั่นใจในตัวผม และรักผมในที่สุด


************

วันนี้เอามาลงแค่ตอนเดียวนะค่ะ เพราะตอนที่แปดยังไม่สมบูรณ์ค่ะ

ตอบเม้นท์ข้างล่างจ้า

*** หนึ่งเดียวในใจ ***