ความคิดเห็นที่ 1 สำหรับท่านที่ถ่ายถอนชีวิตให้กับงานเขียนไปแล้ว คงไม่จำเป็นต้องตอบ แต่ขอให้มุ่งมั่นผลิตงานเขียนในแบบที่ตัวเองเชื่อและขัดเกลามันออกมาให้สุดกำลังเทอญ งานวรรณกรรมนั้น ย่อมสืบสายแรงบันดาลใจจากงานวรรณกรรมเรื่องอื่นอีกทีหนึ่ง(หรือไม่ก็ประสบการณ์จริง) ซึ่งตรงนี้แตกต่างกับการลอกงานอย่างสิ้นเชิง สำหรับผมจึงไม่ขอเรียกคนลอกงานว่า "นักเขียน" เพราะเขาไม่มีแม้สักส่วนเสี้ยวในชีวิตที่เหมาะควรกับคำนี้ เปล่า คำนี้ไม่ได้ศักดิ์สิทธิ์อะไรนักหรอก เพียงแต่การกระทำทรามๆแบบนั้น ผมไม่อยากให้อภัย เพราะคนที่รักในงานเขียนด้วยกันย่อมไม่ทำร้ายกันแบบนี้ ด้านงานวรณรกรรมแปลนั้น ผมว่าไม่น่าจะเป็นผลเสีย กลับเป็นผลดีมากกว่าที่จะเปิดฟากฟ้าการอ่านให้กว้างขึ้น งานศิลปะแขนงเดียวกันสามารถรับทอดส่งถ่ายพัฒนาถึงกันได้ และตัวงานศิลปะก็มิควรจะปิดกั้นจำเขี่ยซุกอยู่แต่ในพื้นที่แคบๆแต่ควรในมนุษยชาติได้สัมผัสเสพอย่างเท่าเทียมกันโดยไร้ซึ่งอคติ สิ่งที่ผมสงสัยในงานวรรรกรรมบ้านเราคือ ทำไมการส่งถ่ายงานเขียนรุ่นเก่าถึงไม่มี(หรือน้อยมาก) ในต่างประเทศ นักเขียนรุ่นต่อรุ่น ศึกษาและพัฒนาการเขียนกันเป็นยุคๆ สามารถลำดับเรียงได้แม่นยำ มีขอบเขตการพัฒนาชัดเจน แต่ในบ้านเรา นักเขียนรุ่นเก่าๆสูญหายไปมากมาย งานเขียนทรงคุณค่าหลายชิ้นสูญหาย หาอ่านไม่ได้ในปัจจุบัน คือมันหายไปเลย คืออย่างยุคก่อเกิดของ คณะสุภาพบุรุษ ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะมีผลกระทบอะไรกับงานเขียนของคนรุ่นหลังอย่างชี้ชัดได้ และนักเขียนหลายคนก็อาจไม่รู้ถึงความสำคัญของคณะสุภาพบุรุษว่าที่ได้แผ้วถางทางไว้กับงานเขียนบ้านเรา งานในยุคหลังออกจากป่าของนักศึกษา ที่เรียกว่างานเพื่อชีวิตนั้นก็ได้อิทธิพลมาจากการเมืองและงานจากฝั่งรัสเซียอย่าง กอร์กี้ อย่างคนที่ได้แรงบันดาลใจจาก ทมยันตี ก็ไม่จำเป็นต้องไปรู้จักงานของ สุภาว์ เทวกุล(คนละแนว แต่ผมเห็นว่าเป็นนักเขียนหญิงเหมือนกัน) ผมเข้าใจว่าแรงบันดาลทางการเขียนนั้นมันมาได้แบบปุบปับ ไม่จำเป็นต้องค่อยๆเก็บศึกษาจากงานเก่า(เพราะจริงๆมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องคอขาดถึงขนาดว่าต้องอ่านงานเก่าถึงจะเขียนได้) แต่มันน่าเสียดายที่ไม่มีใครตะลุยย้อนกลับไปดูงานยุคก่อนหน้าว่าเขาเขียนอะไรไว้บ้าง เพื่อปรับถ่ายมาสู่งานเขียนของตัวเองในปัจจุบัน(และถ้าคนอ่านเยอะขึ้นงานเก่าๆมันจะได้ไม่หายไป เหลือไว้ให้อ้างอิงกันได้) ผมว่าบรรยากาศการเอาจริงเอาจังทางการอ่านการเขียนในบ้านเรามันเบาบางมากเลย อยากให้มันมากกว่านี้จัง แม้ว่าความเป็นจริงสัดส่วนของผู้ที่ลุ่มหลงในด้านนี้บนโลกมันจะน้อยนิดก็ตามที ขออภัยหากพล่ามไม่รู้เรื่อง ขอตอบว่างานที่มีคุณค่าไม่ได้หายไปไหน ตอนนี้ก็มีคาแผงหนังสือ อาจจะน้อยแต่ก็ดีกว่าไม่มี ผมว่านักเขียนที่ทุ่มเทให้กับการเขียนสร้างงานที่มีคุณค่าออกมาได้ทั้งนั้น จากคุณ : ชาวโลกพฤหัส - [ 19 เม.ย. 50 21:58:45 A:125.27.119.109 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 คนไทยไม่รักการอ่านค่ะ ดูอย่างในรถไฟฟ้าซิคะ มีกี่คนที่ควักหนังสือขึ้นมาอ่าน โบกี้ละสองคนก็เยอะแล้ว ยิ่งคนไม่ค่อยอ่านหนังสือ คนทำหนังสือก็ต้องพยายามทำหนังสือสนองความชอบของคนอ่าน ในแนวทางที่คนอ่านต้องการ ไม่แปลกที่งานวรรณกรรมจะถูกจำกัดโดยการตลาด และคุณภาพของคนอ่าน จากคุณ : laughingbug - [ 19 เม.ย. 50 23:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณค่าของงานเขียน  ไม่ได้อยู่ที่ว่าคุณจะขายมันได้ราคาเท่าไหร่  แต่มันอยู่ที่ว่า  มันสามารถจรรโลงความเป็นงานวรรณกรรม  การสร้างสรรค์ผลงาน  และสร้างทัศนคติที่ดีให้ผู้อย่านได้มากน้อยแค่ไหนต่างหาก   หากเมืองไทยของเรา  มีนักเขียนที่มีคุณภาพ  ไม่ลอกงานผู้อื่นมาแสดงเป็นผลงานของตัวเอง  ตัวหนังสือที่มีความหมายมีคุณค่าก็จะสามารถนำพาความคิดให้พัฒนาได้ในที่สุด จากคุณ : ปานสายน้ำไหล - [ 21 เม.ย. 50 14:33:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หนึ่งตัวอักษร     บอกย้อนผ่านเวลา หนึ่งคำพรรณา     บอกเล่าสื่อความหมาย หนึ่งบทความ     บอกย้ำเรื่องราวที่เป็นไป หนึ่งเรื่องปลายปากกาไซร้     บอกถึงคุณค่าแห่งวรรณกรรม ************************************* จากคุณ : ปานสายน้ำไหล - [ 21 เม.ย. 50 14:37:56 ]