หนิงนอนที่ ร.พ.เพื่อรับยาฆ่าเชื้อมะเร็งครบแล้ว แต่หมอยังไม่อนุญาตให้หนิงกลับบ้านได้ เนื่องจากแผลของหนิงมีขนาดใหญ่ขึ้น เลือดออกจากแผลมากขึ้น และอาการปวดก็รุนแรงขึ้น หนิงรู้สึกเกลียดการทำแผลเพราะนอกจากจะทำให้หนิงต้องเจ็บปวดมากไปกว่าเดิมที่เป็นอยู่ หนิงยังรู้สึกว่าการทำแผลทำให้แผลของหนิงใหญ่ขึ้นและลึกกว่าเดิม พี่พยาบาลที่ทำแผลจะทั้งควักและล้วงแผลของหนิงจนลึกและในบางครั้งก็ต้องตัดเนื้อที่เสียทิ้งไปอีกด้วย
หนิงหงุดหงิดง่ายกว่าเดิม อารมณ์เสียบ่อยครั้ง ใครที่เดินผ่านไปมาแล้วมองหนิง หนิงก็จะมองกลับด้วยสายตาที่ทำให้เขารู้ว่า อย่ามายุ่ง จากที่เคยพูดดี ๆ กับพี่พยาบาล ก็พูดห้วนขึ้น น้ำเสียงไม่พอใจและไม่พูดคุยเล่นกับพี่พยาบาลเหมือนเดิม ที่สำคัญหนิงเกรี้ยวกราดกับแม่ทุกครั้งที่รู้สึกไม่พึงพอใจ แม่รินน้ำให้หนิงช้า หนิงก็เทน้ำทิ้งลงข้างเตียง แม่ไม่พูดอะไรเลยมองหน้าหนิงแล้วก็ไปหาผ้าขี้ริ้วมาเช็ดพื้นเงียบ ๆ และทุกครั้งที่หนิงต้องรู้สึกปวดแผลหรือเวลาทำแผล หนิงจะกำมือของแม่ไว้แน่นบางครั้งก็หยิกจนมือของแม่เป็นรอยถลอก ในขณะที่แม่ไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าหนิง แม่ไม่แสดงอาการเจ็บปวด หนิงก็ยิ่งอยากทำให้แรงยิ่งขึ้นเพื่อให้แม่รู้ว่า
หนิงปวดมากขนาดไหน หนิงใช้ยาแก้ปวดชนิดแรงที่สุดทุก 4 ชั่วโมง แล้วยังใช้แผ่นชนิดแปะหน้าอกไว้ตลอดเวลาอีกด้วย
วันหนึ่งแม่บอกหนิงว่าแม่จะไปซื้อของใช้แล้วแม่ก็หายไป จนถึงเวลาทำแผล แม่ยังไม่กลับมาเสียที หนิงจึงต้องทำแผลโดยที่ไม่มีแม่เคียงข้างเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่แม่รู้เรื่องของหนิง
หนิงแสดงอาการฉุนเฉียวและพูดจาไม่ดีหาว่าแม่ไม่รัก แม่ไม่เข้าใจความเจ็บปวดของหนิง ทิ้งหนิงไปเหมือนคนอื่น ๆ ในขณะที่พี่พยาบาลกำลังทำแผล
เคร้ง เสียงที่คีบกระทบกับถาดทำแผลดังขึ้นข้างๆ หนิง เป็นเสียงที่เกิดจากพี่พยาบาลคนนั้นวางของลงกระทบกันอย่างแรง
นอนเฉย ๆ ทำแผลให้เสร็จก่อน มีคนไข้อีกหลายคนที่เขากำลังรออยู่ มองคนอื่นบ้าง อย่ามองเห็นแต่ตัวเอง พี่พยาบาลคนที่ทำแผลให้หนิงพูดขึ้น
หนิงจึงนอนโดยมองหน้าพี่พยาบาลตลอดเวลา ใบหน้าของหนิงใครมองก็รู้ว่ากำลังแสดงอาการไม่พอใจเต็มที่เหมือนกัน แต่เนื่องจากแผลของหนิงมีขนาดใหญ่มาก ต้องใช้เวลานาน หลังจากที่มองหน้าพี่เขาอยู่นาน หนิงก็มองเห็นว่าพี่พยาบาลคนนี้ ท่าทางดุมาก ห้าว ๆ พูดเสียงดัง นาน ๆ จึงจะเห็นพี่เขายิ้มสักครั้ง ถ้าเห็นพี่เขายิ้มก็มักจะเป็นตอนที่กำลังคุยกับคนไข้ผู้หญิงแก่ ๆ ซะเป็นส่วนใหญ่ แล้วยังเห็นเดินทำนู่นทำนี่ตลอดเวลา และพี่พยาบาลคนนี้นี่แหล่ะ ที่บังคับให้
หนิงกินข้างตอนที่หนิงยังอยู่คนเดียว เอาหนังสือการ์ตูนมายื่นให้ตอนที่หนิงนอนอบู่บนเตียง และเป็นคนที่มาบอกหนิงว่าจะโทรหาญาติให้
ในวันนั้นหลังจากพี่ทำแผลคนไข้หมดทุกเตียงแล้ว พี่พยาบาลเดินมานั่งที่ข้างเตียง มองหน้าหนิงแล้วถามหนิงว่า ในชีวิตของหนิง หนิงรักใครที่สุด
แม่ หนิงจำได้ว่าหนิงบอกพี่พยาบาลไปอย่างนั้น
แล้วทำไมหนิง ถึงทำให้คนที่หนิงรักที่สุดต้องเจ็บปวดด้วย พี่พยาบาลถามหนิงอย่างนั้น หนิงไม่รู้ว่าพี่เขาต้องการคำตอบหรือไม่ แต่จากที่พี่เขาถามและจากสิ่งที่หนิงกระทำ หนิงรู้ว่าแม่คงต้องเสียใจไม่น้อย แล้ววันนี้แม่ยังหายไปอีก แม่คงเจ็บปวดจนไม่อยากอยู่เป็นเพื่อน
หนิงแล้ว
แม่ของหนิง นอนอยู่ ไอซียู ประโยคถัดมาของพี่พยาบาลทำให้หนิงตกใจจนแทบลุกจากเตียง แต่สิ่งที่หนิงทำได้นอนนิ่งเฉยมองหน้าพี่พยาบาล มีเพียงน้ำตาที่ไหลริน พี่พยาบาลตบบ่าของหนิงเบา ๆ บอกหนิงว่าให้ร้องซะ เพราะเดี๋ยวได้เวลาเยี่ยมจะพาลงไป แต่อย่าร้องไห้อีกเพราะแม่ของหนิงเหนื่อยมามากแล้ว อย่าให้แม่ต้องทุกข์ใจที่เห็นน้ำตาของหนิงอีก วันนั้นหนิงร้องไห้ซะจนพี่พยาบาลต้องทำแผลอีกรอบ ก็น้ำตามันไหลไปลงแผลซะขนาดนั้น แต่ว่าการทำแผลรอบหลังของหนิง หนิงไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย รอบหลังนี้พี่พยาบาลให้ป้าคนหนึ่งที่เป็นพยาบาลแก่ ๆ ผอม ๆ มาทำแผลให้หนิง ป้าคนนี้ก้มหน้าก้มตาทำแผล ก่อนปิดพลาสเตอร์ที่จะแสดงว่าการทำแผลเสร็จสิ้น ป้าบอกว่า อะไรที่เรายังไม่ได้ทำ ไม่ได้บอกกับคนที่เรารัก ให้ทำซะก่อนที่จะสิ้นลมหายใจทั้งเราและเขา เพราะจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจกันทั้งสองฝ่าย หนิงตั้งใจไว้แล้วว่าหนิงจะไม่ให้แม่ต้องเสียน้ำตาอีก
จากคุณ :
ภูผา-น่านฟ้า 
- [
19 เม.ย. 50 00:59:52
]
หนิง...ผู้หญิงกับมะเร็งระยะสุดท้าย (คำเตือน)
