ความคิดเห็นที่ 1 “อุ่ย! เดือดซะแล้ว... “ พี่เจตพลันสะดุ้งรับคำขู่ เฮ้อ... ต้องโดนไม้นี้สินะ ถึงจะ... อ๊ะ! ทำไมคราวนี้ผู้กำกับตัวแสบถึงยังคงทนนั่งหน้ามึน ไม่รีบหนีเอาตัวรอดไปเหมือนกับทุกครั้งที่ผมออกอาการโวยวายใส่ เวลาที่ถูกเจ้าตัวแกล้งยั่วโมโห แล้วไหนจะไอ้ท่าทางหลุกหลิกราวกับกำลังตัดสินใจอะไรอยู่นั่น เอ... ชักจะรู้สึกทะ:-)ๆ แล้วแฮะ! “สารภาพมาซะดีๆ ... พี่กับไอ้เฟิร์สกำลังเล่นอะไรบ้าๆ กันอีกแล้วใช่มั้ย” นั่นปะไร! หน้าซีดเห็นๆ ... ทำไมเวลาซื้อล็อตเตอรี่ไม่เดาง่ายแบบนี้วะ สายตาผมพลันจับจ้องทีท่าลังเล (ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี) ของอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น แต่ดูท่าว่าพี่ชายผมจะเตรียมตั้งรับกับสถานการณ์เช่นนี้ไว้แล้ว... ถ้างั้นเห็นทีผมคงต้องใส่สารกระตุ้นลงไปบ้างล่ะ “โอเคๆ ถ้าพี่ไม่อยากบอก ผมก็ไม่อยากฟัง” ผมเอ่ยเสียงเรียบพลางค่อยๆ บ่ายหน้ากลับไปทางอุปกรณ์หากิน “ดีเหมือนกัน... ผมจะได้กลับมาทำงานต่อซะที” “เฮ้ย! ไอ้ต๊อดน้องรัก... รอเดี๋ยว... “ พี่เจตร้องเสียงหลงพลางพุ่งปราดมานั่งคุกเข่าลงข้างๆ เก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่ แล้วลดระดับเสียงที่ใช้ลงจนเหลือเพียงแค่กระซิบ “เออๆ บอกก็บอกวะ ก่อนอื่น! เอ็งลองเหลือบมองไปทางช่องกระจกบนบานประตูห้องก่อนสิ แต่ระวังๆ นะโว้ย... อย่าให้ไอ้เฟิร์สมันรู้ตัว! “ เสร็จผม! รอยยิ้มกระหยิ่มผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่ผมจะปรายหางตาไปทางประตูห้อง ซึ่งอยู่ด้านหลังคนที่นั่งคุกเข่า เอ๊ะ! แม้ว่าจะเห็นไม่ชัดนัก แต่เสี้ยวหน้ากวนๆ ที่โผล่ออกมาจากกรอบกระจกใส ยังไงๆ มันก็เป็นของผู้ช่วยผู้กำกับประจำออฟฟิศนี้อย่างแน่นอน... “เห็นแล้วใช่ป่ะ... “ หลังจากผมพยักหน้าเล็กๆ แทนคำตอบ พี่เจตก็เริ่มเข้าเรื่องโดยไม่ต้องรอให้เตือนซ้ำ “คืองี้... ตอนนี้พี่กับไอ้เฟิร์สพนันกันไว้ว่า ถ้าพี่สามารถชวนเอ็งคุยในเวลาที่เอ็งกำลังยุ่งๆ อย่างนี้ได้เกินครึ่งชั่วโมง ไอ้เฟิร์สว่าคืนนี้มันจะยอมทุ่มทุนเป็นเจ้ามือเลี้ยงเหล้าพี่ แต่ถ้าพี่ทำไม่ได้... น่ากลัวว่าคืนนี้พี่คงได้หมดตัวแทนมันแน่ๆ เลยว่ะ เพราะฉะนั้น... ไหนๆ เอ็งก็รู้เรื่องนี้แล้ว ถ้ายังไงช่วยทำเป็นคุยกับพี่ต่ออีกสักนิดเถอะวะ นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาที่กำหนดไว้... “ ทันใดนั้น! เสียงผลักประตูดังปังก็พลันแทรกเข้ามาดึงความสนใจทั้งหมดที่ผมมี ให้ละไปจากแววตาเว้าวอนที่อยู่ตรงหน้า เพื่อที่จะพบว่าร่างสูงซึ่งเคยแอบซุ่มดูพวกผมจากอีกฟากของบานประตู ได้พุ่งพรวดตามเข้ามายืนจังก้าในห้อง ‘สตูดิโอ’ เรียบร้อยแล้ว “ไอ้คุณพี่เจต! นี่พี่กะจะเล่นตุกติกกับผมอีกแล้วใช่มั้ย” ไอ้เฟิร์สชิงกระหน่ำ โดยไม่ปล่อยให้คู่กรณีได้ทันตั้งตัว “อ๊ะๆ ... อย่าได้คิดพยายามเปิดปากปฏิเสธเชียว เพราะว่ายังไงๆ สายตาของพี่มันโกหกใครไม่เป็นอยู่แล้ว” “ตามนั้น... “ ผมเสริมเสียงเรียบทันควัน เนื่องด้วยเกรงว่าเรื่องราวอาจจะยืดเยื้อไปกว่าที่ควร “เอ็งเข้าใจถูกแล้วล่ะ... เฟิร์ส” “ไอ้ต๊อด! นี่เอ็งไม่ช่วย... แล้วยัง... “ เสียงขบฟันพลันดังขึ้นด้วยความเจ็บใจ ก่อนที่ผู้ถูกไล่ต้อนจะค่อยๆ ทอดถอนใจออกมาอย่างคนที่จำต้องยอมรับสภาพ “เออๆ พวกเอ็งเล่นรวมหัวกันแบบนี้ แล้วพี่จะทำอะไรได้อีกวะ... ไปๆ ไอ้เฟิร์ส! เลือกมาเลยว่าร้านไหน... กะอีแค่เลี้ยงเหล้าน้องนุ่งคนสองคนมันจะสักเท่าไหร่เชียว อ้อ! ถ้าต๊อดเสร็จงานด้านนี้แล้วอยากจะตามไปล่ะก็... โทรฯ หาพี่ได้เลยนะ” เฮ้อ... จบเรื่องสักทีสินะ! ในขณะที่รอยยิ้มบางๆ ค่อยๆ ผุดขึ้นที่มุมปากผม แทนคำขอบคุณในน้ำใจของรุ่นพี่... จู่ๆ อีกเสียงที่อยู่ในห้องก็ดังทะลุกลางปล้องขึ้นมา แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 50 16:39:36 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 50 16:35:23 จากคุณ : Wyvren - [ 19 เม.ย. 50 16:33:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ต้องงี้สิ... พี่ชายผม นึกว่าจะต้องให้ทวงซะแล้ว... แต่ก็อย่างว่าแหละ จะแพ้น็อคหรือแพ้ฟาล์ว มันก็แพ้อยู่ดี จริงมั้ยพี่! “ หลังจากฉีกยิ้มระรื่นรับคำสาปแช่งจากพี่เจตจนหนำใจ เจ้าผู้ช่วยผู้กำกับมาดทะเล้นก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมาหยอดคำหวานให้ผม “ขอบคุณมากครับพี่ต๊อดสุดหล่อ... นี่ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้ล่ะก็ ป่านนี้พี่เจตคงจะเจ็บสีข้างแย่” “เอาเข้าไปๆ ได้ทีเอาใหญ่เชียวนะเอ็ง” พี่เจตบ่นขมุบขมิบ พลางเดินกลับไปหยิบเป้คู่ชีพบนโซฟา ซึ่งตัวแกเอามาวางไว้ ตั้งแต่ก่อนจะไปเข้าห้องน้ำ “นี่ถ้าไอ้ต๊อดมันไม่บ้างาน แถมยังไร้หัวใจขนาดหนักแบบนี้ มีหรือที่พี่จะต้องมาเสียท่าให้กับเอ็ง... พอเลยๆ เลิกโม้แล้วรีบๆ ตามมาซะที ไม่งั้นเดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจขึ้นมาจะหาว่าไม่เตือน” “ครับๆ ไปแล้วคร้าบ... “ ไอ้เฟิร์สขานรับอย่างเริงร่าพลางกระโดดเหย็งๆ ตามคนเรียกไปที่ประตู ก่อนจะโผล่หน้าเข้ามาอีกครั้งเมื่อร่างผ่านพ้นเขตห้องไปแล้ว ราวกับเพิ่งจะนึกได้ว่าลืมล่ำลาผมไป “พี่ต๊อด... ผมกับพี่เจตไปก่อนนะ ถ้าพี่เสร็จงานเมื่อไหร่ก็อย่าลืมตามไปช่วยกันถล่มพี่เจตล่ะ อ่า... ผู้กำกับคนเก่งเร่งมาอีกแล้ว สงสัยว่าผมคงจะต้องไปจริงๆ แล้วล่ะ ถ้ายังไงไว้เจอกันที่ร้านนะครับพี่... คร้าบๆ รู้แล้วๆ ผมกำลังจะตามไปอยู่นี่ไง! “ บานประตูของ ‘สตูดิโอ’ ค่อยๆ ปิดลง ไล่หลังผู้ที่เพิ่งจะวิ่งจากไป ในขณะที่สมองของผมยังคงหวนนึกถึงบางถ้อยคำที่พี่เจตได้ทิ้งไว้... ไม่เข้าใจ! ทำไมใครๆ ถึงพากันมองว่าผมเป็นพวกบ้างาน... หรือไม่ก็เป็นคนไร้หัวใจ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว ผมก็แค่มีความรับผิดชอบต่องานที่ทำ รวมทั้งไม่นิยมใส่ใจกับเรื่องของชาวบ้านก็เท่านั้น... แต่ช่างเถอะ! เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมานั่งคิดถึงเรื่องบ้าๆ พวกนี้... ใช่ๆ ผมยังเหลือหนังสารคดีกับงานโฆษณาอีกตั้งหลายชิ้นให้ต้องสะสาง แถมไอ้งานทั้งหมดที่ว่านั่นดันมีกำหนดส่งในอีก... เฮ้ย! ตายล่ะหว่า เผลอวุ่นๆ อยู่กับคู่กัดประจำกองถ่ายฯ แวบเดียวจะสองทุ่มแล้วเหรอ... โอ๊ยๆๆ คืนนี้ผมจะได้นอนกับเค้าบ้างมั้ย! “คงจะไม่ได้แล้วล่ะ... ใช่ครับ ยังเหลืออีกเพียบเลยครับ อืม... โอเคครับ เอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน... ขอโทษนะครับพี่” หลังจากแน่ใจว่าผู้ที่อยู่อีกฟากกดปุ่มตัดสัญญาณเรียบร้อยแล้ว... ผมจึงค่อยเลื่อนโทรศัพท์มือถือจากใบหูลงมาเก็บไว้ในกระเป๋าหลังของกางเกงยีนที่ใส่อยู่... ดังเดิม อันที่จริง... ผมก็พอจะเดาจากปริมาณงานที่เหลืออยู่ได้ล่ะว่า ยังไงๆ คืนนี้ผมคงตามไปสมทบกับพวกพี่เจตไม่ได้แน่ๆ แต่ที่ผมไม่ได้ปฏิเสธพี่แกไปตั้งแต่ต้น นั่นก็เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะเสียน้ำใจ รวมทั้งยังแอบหวังอยู่ลึกๆ ในใจว่า อาจจะมีลูกค้าสักรายสองรายโทรฯ มาขอเลื่อนกำหนดส่งงาน (ฝันลมๆ แล้งๆ ชัดๆ ) ซึ่งจะทำให้ผมสามารถเลิกงานได้เร็วกว่าที่คิด แต่ปาฏิหาริย์ยังคงไม่มีจริง เพราะแม้ว่าเวลาจะล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ทว่ากองงานที่เหลืออยู่ตรงหน้า กลับไม่มีทีท่าว่าจะลดจำนวนลงไปตามที่ใจหวัง (ลูกค้าใจดี... ไม่มีในโลก) ดังนั้น... เห็นทีผมคงจะต้องก้มหน้าก้มตานั่งปั่นงานจนโต้รุ่งอีกเช่นเคย เฮ้อ... นึกๆ ดูแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ ทำไมงานของ ‘ฝ่ายตัดต่อ’ ถึงได้มากมาย ผิดไปจากฝ่ายอื่นๆ ขนาดนี้ นี่ถ้าผมเลือกทำงานในกองถ่ายฯ แบบเดียวกับพวกพี่เจต ป่านนี้คงจะได้ไปนั่งเฮฮากับคนทั้งคู่ แทนที่จะต้องมาคอยนั่งลุ้นว่า คืนนี้จะสามารถตัดงานทั้งหมดให้เสร็จทันกำหนดส่งตอนแปดโมงเช้าได้หรือไม่... แบบนี้ อ๊ะ! จริงสิ... เกือบลืมไปเลย ตอนนี้ผม ‘โหลดงานค้างไว้นี่น่า อ้าว! ยังไม่เสร็จหรอกเหรอ ว้า... แย่ชะมัด ผมยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย... แต่ถึงจะบ่นไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะผมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าการ ‘โหลดงานสารคดีเข้าเครื่อง เพื่อเตรียมสำหรับการตัดต่อ มันเป็นขั้นตอนที่ต้องใช้เวลาอยู่พอดู เอ... ถ้างั้นผมจะทำอะไรเพื่อเป็นการฆ่าเวลาในระหว่างที่รออยู่นี่ดีล่ะ อืม... จริงสิ! ไหนๆ คืนนี้ไอ้พวกที่ควรจะมานั่งคุมงาน ต่างก็พร้อมใจกันโดดร่มหนีหายไปทั้งเซต ไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับและผู้ช่วย (ก๊วนนี้เพิ่งจะหนีไปเริงร่าในผับ) หรือบรรดาคุณๆ ลูกค้า (กลุ่มนี้ผมจนปัญญาที่จะคาดเดา) เพราะฉะนั้น... ถ้าผมจะแอบย่องออกไปเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ เพื่อผ่อนคลายสมองสักแวบหนึ่ง หลังจากที่นั่งหมกมุ่นอยู่กับงานกองโตมาตั้งแต่ช่วงบ่ายๆ มันก็คงจะไม่มีใครมาต่อว่าต่อขานผมได้แน่ๆ จากคุณ : Wyvren - [ 19 เม.ย. 50 16:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไวเท่าความคิด... ผมถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกมาวางพาดกับพนักเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ก่อนจะคว้าไฟแช็คกับซองบุหรี่บนโต๊ะทำงานมายัดลงไปในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต แล้วเดินลิ่วๆ ออกจาก ‘สตูดิโอ’ ท่ามกลางความเงียบงันในยามราตรี... มีเพียงสองสิ่งที่ช่วยให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย หลังจากที่คร่ำเคร่งกับงานมาตลอดทั้งวัน... หนึ่งคือการทุ่มเทสมาธิทั้งหมดไปกับกลุ่มควันสีดอกเลาจากปลายบุหรี่ และสองคือการยืนรับสายลมเย็นๆ ในบริเวณสวนหย่อมซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ ปากทางเข้าของซอย อันเป็นที่หลบซ่อนของ ‘โฮมออฟฟิศ’ หน้าตาเก๋ไก๋ที่ผมทำงานอยู่ และในขณะนี้... ผมก็กำลังใช้พวกมันทั้งคู่อย่างคุ้มค่าที่สุด ก่อนที่จะกลับไปหัวปั่นกับงานที่เหลืออีกครั้ง อืม... คืนนี้ลมกำลังดีเลยแฮะ คิดถูกจริงๆ ที่ตัดสินใจออกมาเดิน... เอ๊ะ! นั่นเสียงอะไรน่ะ... ท่ามกลางเสียงร้องของเหล่าแมลงนานาพันธุ์ จู่ๆ กลับมีเสียงสะอื้นไห้ของใครบางคน ลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง ซึ่งไม่น่าจะห่างไกลจากจุดที่ผมยืนสักเท่าไหร่นัก และหลังจากที่ได้สอดส่ายสายตาเพื่อค้นหาต้นตออยู่ชั่วอึดใจ นัยน์ตาทั้งคู่ของผมก็พลันพบกับร่างบอบบาง ซึ่งกำลังยืนตัวสั่นไหวตามแรงสะอื้น อยู่บนริมฟุตบาทตรงหัวมุมถนน ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ เฮ้ย! ดึกดื่นป่านนี้แล้ว... ผู้หญิงที่ไหนมายืนร้องไห้อยู่แถวนี้วะ ผมตัดสินใจทิ้งก้นบุหรี่ที่อยู่ในมือลงบนพื้นคอนกรีต ก่อนที่จะบดขยี้มันด้วยพื้นรองเท้าผ้าใบอย่างลวกๆ แล้วความสงสัยก็ผลักดันให้สองขาของผม พาร่างขยับเข้าใกล้เป้าหมายตรงหน้าโดยไม่ทันรู้ตัว แต่ทว่าเมื่อระยะห่างระหว่างพวกเราเหลืออีกเพียงแค่ไม่ถึงสองเมตร จู่ๆ ผมก็เกิดฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า การเข้าไปยุ่มย่ามกับเรื่องของชาวบ้าน ไม่ใช่งานที่น่าสนใจสำหรับตัวผมเลยสักนิด แต่ดูท่าว่าถึงจะคิดได้ตอนนี้ มันก็คงจะสายเกินไปเสียแล้ว เพราะในจังหวะที่ผมกำลังจะเตรียมใส่ ‘เกียร์ถอยหลัง’ ดวงตากลมโตของหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าก็พลันตวัดมาพบกับอาการเก้ๆ กังๆ ของผมเข้าพอดี ผู้หญิงคนนี้สวยดีแฮะ! นั่นเป็นประโยคแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวผม ทันทีที่ได้เห็นหน้าของเธอชัดๆ ... แม้ว่าใบหน้ารูปไข่ดวงนั้นจะยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา และคราบของเครื่องสำอาง... ก็ตามที และหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างก็จดๆ จ้องๆ กับสีหน้าตื่นตระหนกของกันและกัน จนบรรยากาศโดยรอบอัดแน่นไปด้วยความประหลาดใจ สุดท้าย... คนที่เป็นฝ่ายได้สติก่อน กลับเป็น... “ในที่สุด... “ น้ำเสียงสั่นเครือ หากแต่แผ่วเบา หลุดออกมาจากริมฝีปากเรียวบาง ก่อนที่คนพูดจะโผร่างเข้ากอดผมเต็มรัก “พี่ก็มาจริงๆ ด้วย” “เฮ้ย! คุณ... “ ผมอุทานลั่นทันควัน พลางผงะออกจากวงแขนเนียนนุ่มด้วยความตกใจ อันเป็นผลทำให้การประสานสายตาเกิดขึ้นอีกครั้ง ใช่แน่ๆ ... คราวนี้ผมเจอคนบ้าเข้าแล้วแน่ๆ แถมยังเป็นคนบ้าที่... อืม... จะว่ายังไงดีล่ะ อ่า... เอาเป็นว่าเธอแต่งตัวได้เซ็กซี่มากๆ ก็แล้วกัน เพราะถึงแม้ว่าจะมีเสื้อแจ็คเก็ตสวมทับเอาไว้อีกชั้น แต่ไอ้เสื้อกล้ามรัดรูปตัวจิ๋วกับกางเกงยีนเอวต่ำที่เธอใส่อยู่นั่น ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจผมเต้นโครมครามได้ง่ายๆ (ต่อให้อีกฝ่ายเป็นคนบ้าก็เถอะ) “ทำไมอยู่ๆ ถึงมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ล่ะ” “อ๊ะ! “ ตัวต้นเหตุพลันยกฝ่ามือขึ้นมาป้องปาก ก่อนที่จะค่อยๆ ถอยร่นออกห่างจากจุดที่เคยยืนอยู่ ทั้งๆ ที่แววตาเศร้าโศกยังคงไม่ยอมละจากใบหน้าผมไป “เอ่อ... คุณ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่า... “ ซวยแล้วไง! นี่ผมดูโหดร้ายกับคนบ้าเกินไปใช่มั้ย อะ... อ้าว! ดูสิ... เลยวิ่งหนีกันไปซะแล้ว นี่ตัวผมดูน่ากลัวถึงขนาดที่คนบ้ายังไม่กล้าเข้าใกล้เลยเหรอเนี่ย เฮ้อ... สงสัยว่าคราวนี้ผมคงจะต้องคิดเรื่องเข้าคอร์สปรับเปลี่ยนบุคลิกภาพตามที่พี่เจตล้อเลียน แบบจริงๆ จังๆ กับเค้าเสียที... จากคุณ : Wyvren - [ 19 เม.ย. 50 16:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 See you next night... จากคุณ : Wyvren - [ 19 เม.ย. 50 16:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณวิญญาณจำคนผิดหรอ หรือพยายามจะเรียกออกมา จากคุณ : scottie - [ 21 เม.ย. 50 00:48:20 ]