“ไม่นึกเลยน้องโยจะคิดสั้นแบบนี้ แค่แฟนทิ้งถึงกับฆ่าตัวตายเลยหรือนี่ ช่างเป็นเด็กที่ไม่มีความคิดเลยจริง ๆ ดีนะที่ยัยครีมพาไปล้างท้องทัน ไม่งั้นพี่จะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ ๆ ที่แนะนำผู้ชายเลว ๆ แบบนั้นให้ ไม่นึกเลยนะ ดูท่าทางเป็นคนดีที่แท้ก็เสือผู้หญิง น้องโยของเรารึก็ออกจะแสนดี หัวอ่อน ว่าง่าย ยังคิดจะมีผู้หญิงคนอื่นอีก ดีนะที่แค่หมั้น ถ้าแต่งงานไปแล้ว น้องโยคงได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า” โมจิบ่นขณะเดินมากับ คิมหันต์และ ลินดา

“พี่โมจินั่นแหละผิด ไม่รู้เหรอว่าทั้งโยและคิมรักกันอยู่ จู่ ๆ ก็แนะนำใครก็ไม่รู้ให้น้องโยรู้จัก เป็นไงล่ะ  แล้วนี่ยังมีหน้ามาบ่นเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคิมอีก ทำไมไม่สำนึกบ้างนะ” ลินดาพูดออกมาอย่างเหลืออดกับกระเทยนามว่าโมจิ หันไปมองร่างสูง ก็เห็นเขาเฉย ๆ เสี้ยวหน้าคมมองเห็นจมูกโด่งได้รูปและขนตายาวเหมือนผู้หญิง

“ต๊าย ขอโทษนะคะน้องคิม พี่โมจิขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าน้องโยคบกับน้องคิมอยู่ ไม่งั้นพี่ไม่แนะนำผู้ชายเลว ๆ แบบนั้นให้น้องโยเป็นอันขาด พี่ไม่รู้จริง ๆ สาบานได้”

“พี่โมจิ พี่อย่ามาพูดแบบนี้เลย พี่ทำไมจะไม่รู้ พี่...เฮ้อ ไหน ๆ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ลินก็ไม่อยากจะฟื้นฝอยหาตะเข็บ” อย่างน้อย ๆ เธอก็รู้ว่า โมจิ ทำเพื่อเธอ เพราะเธอแอบหลงรักคิมหันต์ แต่เพราะเขามีคนรักอยู่แล้ว เธอจึงยอมถอยออกมา แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า โมจิ จะใช้แผนนี้ทำลายความรักระหว่างคิมหันต์และโย ! และมันก็ได้ผลซะด้วย  โดยที่เธอเองไม่รู้มาก่อนเลย

“แต่พี่ก็ตกใจจริง ๆ นะ ที่ตอนนั้นน้องโยตบหน้าน้องคิม ตอนนั้นพี่มัวแต่งงว่าเกิดอะไรขึ้น ความรักทำให้น้องโยตาบอดจริง ๆ ตอนนั้นไปชะอำกันใช่มั้ย  ที่น้องโยดื่มหนักและจะไปค้างกับอีตาบ้านั่น  น้องคิมเลยห้ามไม่ให้ไป เลยโดนตบเอาและบอกเลิก พี่ละอึ้งไปเลย”

“พอเถอะค่ะ พี่โมจิ” ลินดาพูดขึ้นอย่างรู้สึกละอาย

“ผมไม่โกรธโยหรอกครับเรื่องนั้น โยคงเมาเลยทำอะไรไม่ได้คิด”ชายหนุ่มที่เงียบมานานพูดขึ้นบ้าง  

“โหย แต่ก็เถอะค่ะ เอ๊ ! แต่พี่ยังสงสัยไม่หายว่ายัยครีมไปทำอะไรที่บ้านน้องโยเพราะตั้งแต่น้องโยเลิกกับน้องคิมไปเนี่ยดูเธอจะเกลียดขี้หน้าน้องโยมากอยู่แต่ก็นับว่าน้องโยโชคยังดีนะคะ ถ้าล้างท้องไม่ทันคงต้องแย่แน่ ๆ เลย”

“ไม่ใช่โชคหรอกครับ วันนั้นโยโทรมาหาผม พูดไปร้องไห้ไป ผมเห็นท่าไม่ดีเลยบังคับยัยครีมไปดูโยที่บ้านเพราะผมไม่ว่าง แต่กว่าจะไปได้หน้างอแล้วหน้างออีก”

“แหม ก็น้องโยทำกับพี่ชายสุดที่รักของเธอซะขนาดนี้เป็นใครก็ต้องโกรธแหละค่ะ  พี่ยังโกรธ...”

“พอซะทีเถอะค่ะ พี่โมจิอย่าพูดอีกเลย แค่นี้คิมก็น่าสงสารพออยู่แล้ว”

“ผมว่าคนที่น่าสงสารที่สุดน่าจะเป็นโยนะครับ เธอทำไปเพราะความหลงแท้ ๆ ผมน่าจะอยู่กับเธอ ก้าวผ่านช่วงเวลาที่เธอพลาดไปด้วยกัน  ตอนที่เราเริ่มห่าง ๆ กัน ผมงานยุ่งมากจนไม่เวลาให้เธอ”  ลมอ่อน ๆ พัดมาจนทำให้ผมสีน้ำตาลเข้มตกลงมาปรกดวงตาข้างหนึ่งจนเขาต้องยกมือเสยมันขึ้นไปอย่างลวก ๆ

“น้องคิมนี่ก็ช่างแสนดีจังเลยนะ  นี่เธอสองคนพี่ต้องกลับก่อนนะ คงไปทานข้าวไม่ได้ด้วยแล้วแหละ พี่มีธุระต่อ ขอโทษจริง ๆ นะ ลินฝากดูแลหัวใจคิมด้วยนะ พี่ไปก่อนละ”  

“พี่โมจิพูดอะไรน่าเกลียด ดูแลหัวใจอะไรกันล่ะ” แก้มของลินดาซับสีเลือดขึ้นมาทันควันเพราะหันไปสบตากับเข้ม ๆ ของคิมหันต์เข้าอย่างจัง

“พี่โมจิไปเถอะครับ  เดี๋ยวผมจะพาลินไปทานข้าวเอง” ร่างของโมจิลับสายไปแล้วเหลือเพียงแต่ร่างสองร่างยืนอยู่ ร่างหนึ่งสูงแข็งแรงอีกร่างหนึ่งเตี้ยกว่ามากและยังผอมบาง

“ลินไปกินร้านป้าอ้วนกันมั้ย ไม่ได้ไปนานแล้วเนอะตั้งแต่เรียนจบ ไม่รู้แกยังขายอยู่หรือเปล่า” ร่างสูงเดินนำหน้าลินดา เธอจึงเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างที่เธอคุ้นเคยดี เพราะเธอเคยร้องไห้กับมันมาแล้วเมื่อหลายปีก่อน  ในวันที่เธออกหักจากรุ่นพี่เพราะไม่รู้หัวใจตัวเอง แต่วันนี้เธอรู้แล้วว่าคนที่เธอรักเป็นใคร

“คิม นายจะทำอย่างไรต่อไป” ลินดาพูดขึ้นขณะเดินตามร่างสูงไปอย่างเงียบ ๆ

“เรื่องอะไร เรื่องของเรากับโยเหรอ เราก็ยังไม่รู้เหมือนกัน คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นล่ะมั้ง”

“นายยังรักโยอยู่เหรอ”

“ใช่  ยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเรายิ่งสงสารโย แต่จะกลับไปคบใหม่หรือเปล่านั้นก็อีกเรื่องนึง มันเป็นเรื่องของอนาคต เราก็ยังบอกไม่ได้”

“นายยังเป็นคนใจดีเหมือนเดิมเลยนะ เราขอให้นายโชคดีนะในทุก ๆ เรื่องเลย”

“อะไรของเธอ จู่ ๆ ก็มาอวยพรเรา เพี้ยนไปแล้วเหรอ แต่ก็ขอบใจนะ” คิมหันต์หันหลังมาสบตากับลินดาด้วยแววตาที่ทำให้เธอรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาคมเข้มของเขามองดูเธอราวกับจะอ่านสิ่งที่อยู่ภายในใจของเธอได้

“แล้วเรื่องของเธอกับโอมล่ะ ไปถึงไหนแล้ว”

“หมายความว่ายังไงที่ถามแบบนี้น่ะ เรากับโอมไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย ที่โอมเข้ามาหาเราเพราะเขาต้องการให้เราติดต่อยัยครีม น้องสาวของนาย ให้ต่างหากล่ะ เรากะจะบอกนายแล้วแต่ก็เกิดเรื่องของโยขึ้นซะก่อน”

“อ้าวเหรอ  ยัยครีมของเราขายออกแล้วแฮะ  งั้นก็คงเหลือแต่เธอน่ะสิ” แววตาเข้มของคิมหันต์ฉายแววขี้เล่น ทำให้คนตัวเล็กกว่าตีเพี๊ยเข้าให้

“นายว่าเราขายไม่ออกเหรอ จะบอกอะไรให้นะ คนแบบเราน่ะ จะหาสักกี่คนก็ย่อมได้”

“งั้นหรอกเหรอ ถ้าผิดหวังอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมาเช็ดหลังเราอีกก็แล้วกัน”


ทั้งเขาและเธอกำลังมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารป้าอ้วนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังขายอยู่หรือเปล่าด้วยย่างก้าวช้า ๆ แม้ถนนหนทางและร้านรวงสองข้างทางจะดูแปลกตาไปบ้างจนทำให้คนนำทางอย่างคิมหันต์จำผิดจำถูกแต่เชื่อเถอะว่า.....ทั้งสองคนต้องไปถึงอย่างแน่นอน

แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 50 22:51:56