ในคืนที่ฉันแอบอยู่บนจันทร์เสี้ยว...
ณ คอนโดไม่ได้หรู กลางใจเมือง...
ถ้าคุณอยู่กับฉันคุณอาจเห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ระเบียง
ห้องที่ตรงกันแต่ต่างชั้น...
เค้าว่าโรคที่น่าเป็นห่วงสำหรับคนเมืองกรุงคือ...โรคเหงา

ผู้ชายคนนึง...
เค้ากลัวการขึ้นลิฟท์
กลัวการอยู่ในที่แคบๆ
ยอมเหนื่อยและยอมขึ้นบันไดดีกว่าต้องฝืนและทน

ผู้หญิงคนนึง...
เธอขึ้นลิฟท์สม่ำเสมอ
การขึ้นบันไดเป็นอะไรที่เธอเกลียด...มันเหนื่อย

คืนที่ผ้าเช็ดหน้าปลิวไปตกที่ระเบียงชั้นถัดลงมา...
เธอชะโงกหน้าลงมาดู
เค้าโผล่หน้าขึ้นมาดู
เธอบอก...เดี๋ยวลงไปเอาค่ะ
เค้าบอก...เดี๋ยวผมเอาขึ้นไปให้ครับ
เธอเดินลงบันไดมาเก็บ...
ส่วนเค้าเดินขึ้นบันไดเอาผ้าเช็ดหน้าไปคืน...
เรื่องตลกคือ คนที่ห้องตรงกัน เหงาเหมือนกัน
และต่อมารู้ว่าชอบอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน
กลับไม่เคยทำความรู้จักกัน หรือแม้แต่ไม่เคย
ทั้งๆที่อยู่ใต้หลังคาเดียวกัน...

เมื่อมีการเริ่มต้น...
สิ่งดีๆก็ตามมา
เค้าบำบัดอาการกลัวด้วยวิธีทางใจ...ใช้รัก
เธอยอมออกกำลังกายบ้าง
นอกจากนั้นการใช้เวลาร่วมกันบ้าง...เป็นเรื่องดี
ข้อตกลงคือ...
ยอมขึ้นลิฟท์ในตอนเช้า ลงบันไดในตอนเย็น
ทำทุกอย่างเป็นปกติ ทำทุกอย่างที่เราชอบ
ทุกอย่างน่าจะดูลงตัวเพราะมันลงตัว...
เวลาผ่าน เวลาผ่านและเวลาผ่าน
คนหลายคนผ่าน คนหลายคนผ่านและคนหลายคนผ่าน

วันนึง...มาถึง
เค้าบอกกับเธอ...เค้าไม่ไหว เพราะความไม่เข้าใจ เพราะความแตกต่าง
มันเป็นเรื่องอึดอัด เรื่องลำบาก และยากเกินทน
ทำไมเราต้องทำอะไรที่เราไม่อยากทำ

เธอไม่รู้อะไรคือสิ่งที่เราไม่อยากทำ...
เธอร้องไห้ เธอไม่เข้าใจมันคงเป็นจุดอิ่มตัว...
เพราะใครเปลี่ยนไม่ได้ เพราะใครเปลี่ยนไปหรือเพราะใครเปลี่ยนใจ
เค้าจากไป...
เธอจากไป...
เค้าและเธอจากกัน...

เวลาผ่าน เวลาผ่านและเวลาผ่าน
คนหลายคนผ่าน คนหลายคนผ่านและคนหลายคนผ่าน

เรื่องที่ตลกคือ...
ทุกวันที่เค้าคิดถึงเธอ...เค้าเลือกใช้ลิฟท์
ทุกวันที่เธอคิดถึงเค้า...เธอเลือกใช้บันได
วันที่เค้าคิดถึงเธอเป็นวันที่เธอคิดถึงเค้า
เธอและเค้าไม่ได้เจอกันอีก...
แม้ห้องจะอยู่ที่เดิม ห้องตรงกันในชั้นที่ต่าง

อาจเป็นเพราะเวลาที่ไม่ได้เวียนมาบรรจบ...
เพราะเรื่องการตัดสินใจผิด...
หรือเพราะทั้งสองคิดถึงกัน...
เค้าเลยไม่เจอกัน

ฉันยังแอบดูอยู่บนจันทร์เสี้ยวเหมือนเดิม...
และอยากให้เค้ากลับมารักกันเหมือนเดิม...