วันนี้ผมได้อ่านข้อความนึง
 มันเป็นเพียงวลีสั้นๆ
 และผมก็ไม่อาจจะพูดได้ว่ามันสามารถเปลี่ยนชีวิตคนที่อ่านได้
 เพราะท้ายที่สุดแล้ว
 มันก็เป็นเพียงแค่รอยหมึก บนกระดาษหน้าหนึ่ง
 ขึ้นอยู่กับใคร และเค้าคนนั้นจะซึมซับมันไปยังไง

 มีตัวอักษรเป็นพันๆ เป็นล้านๆ ที่แสงตกกระทบ
 แล้วสะท้อนเข้ามาเป็นสัญญาณคลื่นไฟฟ้าในสมอง
 ก่อนที่จะแปลเป็นความหมาย
 สุดท้าย ก็ต้องพึ่งสารกระตุ้นบางอย่าง
 ที่จะนำคลื่นไฟฟ้านั้นๆ
 เข้ามาช๊อตเบาๆ ที่ใจเรา
 กระตุ้นให้เราสนใจมัน
 อยากอ่านต่อ จนถึงบรรทัดสุดท้าย

 เหมือนกับคน
 ที่ผ่านเข้ามาในวันๆหนึ่งของชีวิตใครซักคน
 เป็นล้านๆคน
 ก่อนจะผ่านกระบวนการคล้ายย่อหน้าข้างบน
 แล้วจะมีสักกี่คนกัน ที่รอดเหลือมาถึงบรรทัดสุดท้ายของเรา

 น่าแปลก
 หากจะพูดว่า นิยายดีๆสักเล่มนึง
 ทำให้คนอ่าน กระหือกระหายอยากอ่านตอนจบ
 แต่กลับไม่อยากให้มันจบลง

 เมื่อเนื้อเรื่องอันแสนสนุก
 งดงาม ชวนฝัน และน่าตื่นเต้น
 มักทำให้เวลาผ่านไปรวดเร็ว
 เมื่อรู้สึกตัวอีกที
 เรามักจะพบตัวเองกำลังอยู่ในหน้าสุดท้าย
 ทั้งๆที่รู้ว่ามันจะต้องจบลง
 เพียงแต่มันยากเกินไป ที่จะหักห้ามใจไม่ให้อ่านต่อไปได้
 สิ่งที่เราพอจะทำได้ ก็คือใช้เวลากับมันให้คุ้มค่า
 ละเลียดทุกตัวอักษร
 ดื่มด่ำทุกความรู้สึก
 ก่อนที่จะยอมรับกับตัวเองอย่างเศร้าๆ
 ในบรรทัดสุดท้าย
 บรรจง
 ปิด และเก็บมันไว้อย่างดี  

 

 ส่วน -วลี- ที่ว่าไว้ตอนต้น
 ถึงจะบอกไปตอนนี้ คงไม่มีความหมาย
 เพราะสุดท้ายแล้ว มันก็เป็นเพียงรอยหมึก บนหน้ากระดาษ
 .
 ความหมายของคำใดๆ คงไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่เรามีให้กับมัน


========================================================================

เป็นผลงานจากบล๊อคผมใน myspace นะครับ
http://morphmorning.spaces.live.com

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ