ตอนที่ 27 บ้านหน้าเขา

ณนนท์กับเฌลลีไปที่บ้านพ่อเกื้อกับแม่พลอยก่อนเวลานัดราวครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่มีของกำนัลสำหรับลูกชายของเพื่อนเป็นกำไลข้อเท้าสำหรับเด็ก ครอบครัวของเกื้อกับแม่พลอยเป็นครอบครัวที่น่ารัก พวกเขามีสัตว์เลี้ยงเป็นสุนัขพันธุ์ต่างๆ เต็มบ้านเนื่องจากสองสามีภรรยาได้เปิดสถานสงเคราะห์สุนัขไร้บ้านขึ้นเพื่อระลึกถึง “ไอ้จุก” สุนัขแสนรักของเกื้อที่ถูกรถชนตายไป

“อ๊ะ มาได้นะพ่อพระเอก นึกว่าจะต้องตามไปลากคอถึงบ้านซะแล้ว ได้ข่าวว่าออกจากบ้านยากเหลือเกินนี่” เกื้อกำหมัดตุ๊ยท้องคนที่เพิ่งมาถึง ณนนท์ก้มลงอุ้มหลาน บุคลิกของณนนท์กับเกื้อค่อนข้างคล้ายกัน แต่เกื้อจะอารมณ์ดีและขี้เล่นมากกว่า ขณะที่ณนนท์ค่อนไปทางขรึม-เงียบในบ่อยครั้ง แต่เรื่องปากจัดล่ะก็ผู้ชายสองคนนี้สูสี...

“มาดูโหงวเฮ้งเกื้อน้อยน่ะ ว่ามันจะเจ้าชู้เหมือนพ่อหรือเปล่า เพี้ยง โตขึ้นให้หล่อๆ เหมือนอาแต่อย่าเจ้าชู้เหมือนพ่อมันนะหลานนะ” แล้วณนนท์ก็ส่งคืนหลานให้แม่พลอยไป

“เออ เฮ้ย เมื่อไหร่คู่นี้จะแต่งงานกันซะที อยากไปงานแต่งนายสองคนจะแย่อยู่แล้ว”

“แต่งกะยัยแป้นเนี่ยนะ”

“ก็เออสิ หรือนายมีคนอื่น”

“โห คงมีได้หรอกนะ ยัยแป้นเล่นยึดบ้านเป็นฐานทัพขนาดนี้ มีหวังใครใกล้ผมคงได้ตายกันไปข้างนึงละมั้ง”

“นายจะให้มัสเซลไปเรียนต่อจริงเหรอ”

“ชีวิตเขานี่ ห้ามได้เมื่อไหร่เล่า”

“แล้วนายลองห้ามดูหรือยังล่ะ”

“ห้ามน้ำไม่ให้ไหล ห้ามไฟไม่ให้มีควัน มันยังจะง่ายกว่าห้ามการตัดสินใจของยัยคนนี้ล่ะมั้ง”

“ถามตรงๆ นะ ว่านายอยากให้มัสเซลไปเยอรมันหรือเปล่า”

“ไม่อยากให้ไป แต่ไม่อยากสกัดดาวรุ่งเค้า เพราะทั้งหมดที่เค้าทำน่ะ ผมเป็นต้นเหตุ”

“แล้วนายจะทำยังไงต่อล่ะ”

“ถามคุณนายดารณีสิ”

“นิยายมากเลยนะเนี่ย พอนางเอกจะไปเรียนต่อ พระเอกก็ให้แม่ไปขอ พล็อตเน่ามั่กๆ”

“แต่จะว่าไป จริงๆ แล้วผมคิดว่าผมแน่ใจนะว่าผมรู้สึกกับเฌลอย่างเพื่อน เพื่อนเท่านั้นจริงๆ อาจจะเพราะความสนิทของเราก็เป็นได้ เราสองคนสนิทกันมากเกินไป บอกตามตรงนะผมรู้สึกว่าอยู่กับเฌลลีแล้วไม่โรแมนติก นี่พูดอย่างผู้ชายเลยนะ”

“ผู้หญิงบางคนก็ไม่ได้เกิดมาเพื่อให้ทนุถนอมเป็นเครื่องแก้ว แต่อาจจะเหมาะกับการผจญภัยใช้ชีวิตร่วมกันมากกว่า ถ้านายถามตัวเองว่าต้องการอะไรจากมัสเซล แล้วตอบคำถามตัวเองได้เมื่อไหร่ ทุกอย่างก็จบ”

“ดูท่าทางคุณจะมีวิญญาณนักเขียนสิงสู่อยู่นะ”

“แน่นอน ผมมีภรรยาเป็นนักเขียนนี่ครับคุณณนนท์ อย่าให้รอนานนัก เดี๋ยวลูกจะโตไม่ทันใช้”

“ไม่ได้คิดจะมีลูกไว้ใช้นี่หว่า”

“เออ จ้ะพ่อ ไม่เถียงด้วยแล้ว ไปเลี้ยงลูกดีกว่า” แล้วพ่อเกื้อของน้องกล้าก็ชิ่งจากตรงนั้น ปล่อยให้ ณนนท์ล่องลอยไปกับความสับสนต่อไป

ขากลับเฌลลีนั่งเงียบไปตลอดทางจนณนนท์อดสงสัยไม่ได้ เพราะปกติ ยัยนี่จะเงียบได้ไม่เกินห้านาที แต่คราวนี้มันนานเกินกว่าเวลาปกติ

“เป็นไรแป้น”

“ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมแกถึงไม่รักฉัน แล้วทำไมแกถึงชอบแต่สาวๆ อายุอันเด้อทเวนตี้ และทำไมแกถึงพูดกรอกหูฉันทุกวันว่าฉันแก่ ฉันว่าผู้ชายส่วนใหญ่ที่อายุมากแล้วอย่างแกเนี่ยจะชอบผู้หญิงอายุน้อยกว่าตัวเอง สมมตินะ ตอนนี้แกสามสิบ ถ้าคิดจะแต่งงานมีลูก ผู้หญิงที่เหมาะจะเป็นผู้ผลิตที่สุดน่าจะอยู่ในระหว่างยี่สิบกว่าๆ ไม่เกินนี้ ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมฉันถึงเป็นได้แค่เพื่อน”

“โห สมกับเป็นนักเขียนจริงๆ ความคิดช่างล้ำลึก นี่แน่ะ ดีดโหลกเลย... ไปเอาทฤษฎีนี่มาจากไหนไร้สาระโคตร”

“หรือไม่จริง”

“ไม่จริงเฟ้ย ผมชอบเด็กสาวๆ เพราะเค้าขี้อ้อน โรแมนติก ไม่แมนแอนด์แฮนซั่มเหมือนคุณตะหาก”

“แมนตรงไหน ฉันออกจะเลดี้”

“ไม่ได้รู้ตัวเล้ย...”

“ก็เออดิ ชวนทะเลาะอีกแล้วนะแก”

“ผมเปล่า คุณนั่นแหละชอบคิดแต่เรื่องประหลาดๆ ไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน ไอ้เรื่องผู้ชายชอบเด็กๆ เนี่ย โอ เค มันอาจจะเกี่ยวข้องกับภาวะความเป็นผู้นำของเพศชาย แต่น้อยมากๆ ที่จะคิดกันอย่างนั้น ผมจะบอกให้นะว่าท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างก็แพ้ความรักราบคาบ”

“ซึ่งเป็นสิ่งที่แกไม่มี”

“รู้ได้ไง”

“ไม่ได้รู้ตัวเล้ย...” เธอลอกคำตอบเขามาทั้งดุ้น

และเมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนก็อยู่กันพร้อมหน้า ทั้งน้องเล็ก น้องกลางและคุณนายดารณี เว้นแต่คุณพ่อซึ่งไปสัมมนาที่ออสเตรีย กว่าจะกลับก็อีกสิบกว่าวันข้างหน้า น้องเล็กกำลังสนทนากับน้องกลางเรื่องโครงการของวันรุ่งขึ้น

“เราจะไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปป่าวฮะพี่กลาง ไปดื่มด่ำอารยธรรมอีสานกัน” น้องเล็กชวน
“ไปไหน ไปบ้านยัยซุ่มซ่ามเหรอ เออ ดีเหมือนกันนะ น่าสนุก” ไม่ลังเลสักนิดเดียว ผู้ชายคนนี้

“เอารถหนูไปไหมคะ” เฌลลีขอความคิดเห็นจากว่าที่แม่สามี

“โหว ช่างกล้านะแป้น คราวที่แล้วรถดับกลางทางด่วนยังไม่เข็ดอีกเหรอ รถผมน่ะโฟร์วิล สี่ประตู พร้อมลุยทุกสถานการณ์ ไม่เกี่ยงน้ำหนักด้วย” และไอ้ยื่นก็สกัดดาวรุ่งไปเรียบร้อย

“ฉันผอมลงแล้ว” ถ้าคุณนายดารณีไม่อยู่ตรงนั้น เฌลลีคงขึ้นต้นประโยคด้วยคำว่า “ไอ้บ้า”

ในที่สุดกองคาราวานก็พร้อมหน้าพร้อมตา โดยมีณนนท์เป็นสารถี คุณนายดารณีนั่งข้างคนขับ และเบาะหลังมีสองหนุ่มกับหนึ่งสาวหน้าตาดีที่เฌลลีแทบจะแบนเป็นกล้วยทับเพราะเจ้าสองพี่น้องนั่นตัวโตมากๆ กันทั้งคู่

“น่าตื่นเต้นจัง ผมไม่เคยไปเที่ยวอีสานมาก่อนเลยนะเนี่ย” น้องเล็กแสดงอาการตื่นเต้นออกนอกหน้าด้วยภาษาใต้ชัดแจ๋ว แตกต่างอย่างเห็นชัดกับตอนอยู่ในทีวี ซึ่งน้อยครั้งนักที่จะเห็นสามพี่น้องสนทนากันด้วยภาษาถิ่น และคนที่เริ่มต้นสนทนาก็มักจะเป็นน้องเล็กนั่นเองแหละ

“รักษากิริยาหน่อยน้องเล็ก เป็นดารามันต้องมีภาพพจน์”

“หูย เว้นไว้สักระยะ ตอนที่ดาราอยู่กับครอบครัวได้ไหมฮะพี่กลาง” คุณนายดารณีสอนให้ลูกชายทั้งสามพูดภาษากลางให้ชัดถ้อยชัดคำมาตั้งแต่พูดได้ แต่พออยู่กับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนภาษาที่พวกเขาใช้กันก็คือภาษาท้องถิ่นภาคใต้ ซึ่งคุณนายดารณีก็ไม่ได้บังคับหรือห้ามปราม เธอเพียงแต่ต้องการสอนให้ลูกๆ เรียนรู้ภาษากลางให้แตกฉานเท่านั้น

และในห้าชั่วโมงครึ่งต่อมา ทั้งหมดก็เดินทางถึงที่หมายโดยปลอดภัย บ้านของพ่อแม่เฌลลีเป็นบ้านไม้สองชั้นแบบโบราณขนานแท้ เจ้าของบ้านยืนยิ้มแต้รอรับแขกผู้มาเยือน

“ป๋า มายืนตากแดดทำไม ไม่ร้อนเหรอคะ”

“ป้าไม่บ้าจี้ออกมายืนรอหรอกน่า แดดร้อนตับแตก เพิ่งจะออกมาตอนที่รถเลี้ยวเข้ามานี่เองหรอก”

“ป๋าคะ นี่คุณแม่ดารณี คุณแม่ของหนุ่มๆ ทั้งสามค่ะ คุณแม่คะ คนนี้คุณพ่อหนูค่ะ” เฌลลีแนะนำรวดเดียว แล้วเชิญผู้สูงวัยทั้งสองเข้าบ้าน

“แม่ล่ะคะ” เฌลลีถามถึงมารดา

“อยู่ในครัว ไหนบอกมาก่อน คนไหนคือลูกเขยป๋า โอ๊ะ พอมายืนเรียงสามแล้วเลือกไม่ถูกเลยแฮะ” ป๋าปล่อยมุขตั้งแต่เจอหน้าเลย

“คนที่แก่ที่สุดในบรรดาเราสามคนนั่นแหละฮะคุณลุง” ประโยคของน้องเล็กทำให้คุณนายดารณีต้องหันมาปรามลูกชาย

“น้องเล็ก พูดจากับคุณลุงท่านอย่างนั้นได้ยังไงลูก”

“เจ้านี่ ปากคอร้ายนะเรา หน้าตาเหมือนเคยเห็นในทีวี เข้าไปทำอะไรในนั้นรึ”

“โห คุณลุงเจ๋งจริงๆ รู้จักดาราวัยรุ่นที่ดังที่สุดในพุทธศักราชนี้ด้วย” ทั้งหมดเข้าบ้านแล้ว และตามประสาคนไม่อยู่นิ่ง คุณนายดารณีตรงดิ่งไปที่ครัว พร้อมๆ กับที่คุณนายสุวเนตรกำลังยกกับข้าวออกมา

“อุ๊ยตาย คุณพี่ไปนั่งพักเถอะค่ะ ทางนี้เดี๋ยวให้พวกเราจัดการเอง คุณพี่มาเหนื่อยๆ พักก่อนดีกว่านะคะ” ถึงบทจะวางมาดผู้ดีกับเขาบ้าง คุณนายสุวเนตรก็ไม่น้อยหน้าใครในละแวกนี้เหมือนกัน ณนนท์กับน้องกลางไม่ได้เดินตามเข้ามาในบ้าน แต่ทั้งคู่ตรงไปที่หลังบ้านเพื่อให้แน่ใจว่าบ้านของเฌลลีไม่ได้อยู่หลังเขาจริงๆ

“อ้าว ลีโอ อยู่บ้านด้วยเหรอเรา” เฌลลีทัก เมื่อเห็นน้องชายคนเล็กของบ้านช่วยแม่ยกกับข้าวมาตั้ง

“ปิดเทอมฮะ” เป็นอันว่าอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งบ้าน มิลลี่ถอดผ้ากันเปื้อนออกมาจากในครัว ยกมือไหว้มารดาของสามหนุ่ม

“น้องสาวค่ะ มิลลี่” คุณนายดารณีเลิกคิ้ว รับไหว้ แล้วหันกลับมาหาเฌลลีเหมือนมีคำถาม แน่นอนว่าถ้าเป็นณนนท์ เขาจะต้องโพล่งขึ้นมาเดี๋ยวนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย “ทำไมน้องคุณสูงกว่า ขาวกว่า สวยกว่า” และคำตอบที่เฌลลีเตรียมไว้คือ “ก็ฉันน่ะ ลูกเก็บมาเลี้ยงนี่ยะ”

“ลีโอ ไปตามพี่ๆ มากินข้าว” เธอหมายถึงณนนท์กับณฌา

“เดี๋ยวผมไปด้วย” น้องเล็กเดินตามลีโอมา เขาหาจังหวะที่จะคุยกับลีโอเรื่องการผจญภัยในต่างแดน จากที่เฌลลีเคยเล่าให้ฟัง ณธีรู้ในวัยที่เลขสองนำหน้ายังมาไม่ถึง รู้สึกชื่นชมในวีรกรรมที่เขาไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต น้องเล็กในวัยเด็กมีพ่อแม่และพี่ชายคอยปกป้องคุ้มครองดูแลไม่ต่างจากแม่จงอางหวงไข่ ในวัยนั้นเขาเป็น “คุณหนู” ที่สมบูรณ์แบบที่สุด จนเมื่อได้มาเรียนกรุงเทพฯ นี่เองหรอก พี่ชายจึงเคี่ยวเข็ญน้อยลง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะได้เสรีอย่างเต็มที่ ข้อแม้ของพ่อแม่และพี่ชายไม่ยุ่งยากและเยิ่นเย้อ พวกเขาขอแค่ให้เรียนจบปริญญาตรีและหางานทำได้ หลังจากนั้นเขาจะถลาร่อนลมที่ไหนก็ไม่มีใครห้าม (เว้นแต่เขาจะถลาไกลไปสักนิดก็คงมีคนปรามอยู่บ้าง) น้องเล็กกับลีโอเข้ากันง่าย อาจเพราะเป็นเด็กหนุ่มวัยใกล้เคียงกัน เรื่องราวระหว่างเพื่อนใหม่จึงมากมายให้บอกเล่าและทำความคุ้นเคย

“หวัดดีค่ะพี่นนท์ พี่กลาง” น้องกลางรับไหว้ ยิ้มทักทาย ไม่พูดมากเหมือนคนพี่

“อ้อ คนนี้คงจะเป็นมิลลี่ เฮ้ยแป้น ทำไมน้องคุณสูงกว่า ขาวกว่า สวยกว่า” คาดผิดเมื่อไหร่กันล่ะ

“ก็ฉันน่ะ ลูกเก็บมาเลี้ยงนี่ยะ”