มาจะกล่าวบทไป
ถึงคุณครู ปี่พาทย์ใหญ่ สมัยนั้น
สอนลูกศิษย์ เคี่ยวจนผ่าน เนิ่นนานวัน
ชนะประชัน มามากมาย ใจทรนง
ครั้นได้ข่าว ว่างานนี้ มีผู้ท้า
แต่มิใช่ ปี่พาทย์กล้า ว่าประสงค์
เปน นาฏศิลป์ ท้าเพลงรำ ร่ำบรรจง
ครู...วูบลง...รู้ทันใด...ใคร...ราวี...
ลูกศิษย์บอก...ว่าเขาท้า นะอาจารย์
เออ...ต่อให้ หน่วยก้าน หวานกว่านี่
ข้าก็สู้ แต่อ่อนใจ ใคร่ไมตรี
จักฆ่ากัน ในครานี้ ฤๅไรนา
ครูพูดไป แล้วสะท้อน อ่อนดวงจิต
ไม่...เราจักไม่...เปนมิตร...ฤๅไรหนา
ศิลป วัฒนธรรม ที่นำพา
ควรประมวล คุณค่า มาร่วมกัน
แต่ก็ฮึด ด้วยเดือด ด้วยเลือดนักสู้
เรื่องเดิม เดิม ขอให้อยู่ เพียงแค่ฝัน
ชะ...ละครรำ อ่อนหวาน มาหาญประจัญ
. . . . . . . . . . .
...ฤๅเธอนั้น...ลืมความเก่า...เราเคยรัก.
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
25 เม.ย. 50 03:43:57
]
มหาศิลปายุทธ์ # ๒
