ความคิดเห็นที่ 1 2. ในร้านอาหาร ฉันเดินเข้าไปอย่างมีจุดหมาย คนที่ฉันอยากพบรออยู่ที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน “มานานแล้วหรือคะกร?” ศุภกร ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และยิ้มทักทายฉัน “สวัสดีครับริศ  เพิ่งมาเมื่อสักครู่นี้เองครับ” เขาเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันก่อนกลับไปนั่งที่เดิม “ผมสั่งอาหารที่คุณชอบไว้แล้ว ว่าแต่วันนี้จะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ?” “ขอเป็นน้ำเปล่าเถอะค่ะ” เขาสั่งพนักงาน  แล้วหันหน้ากลับมา เขามองหน้าฉันสักพักและถาม “วันนี้งานยุ่งหรือเปล่าครับ?” “ยุ่งนิดหน่อยค่ะ หัวหน้าเร่งงานไม่หยุด” พนักงานเสิร์ฟเดินนำอาหารมาวางที่โต๊ะ ไม่มีการสนทนาต่อจากนี้ เขาไม่ถามคำถามอะไรฉันอีกและฉันก็ไม่มีคำถามอะไรจะถามเขาเช่นเดียวกัน สี่สิบนาทีผ่านไป ข้าวในจานของฉันพร่องไปไม่ถึงครึ่ง ฉันวางช้อนส้อมและหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม “ริศอิ่มแล้วหรือครับ?” “ค่ะ วันนี้ริศไม่ค่อยหิว” เขามองฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วงเป็นใย “ริศมีอะไรไม่สบายหรือเปล่าครับ? ผมทำให้คุณไม่สบายใจหรือเปล่า?” ฉันยิ้ม เขายังคงอ่อนโยนเช่นเดิม “ไม่สบายใจเรื่องงานน่ะค่ะ แต่คุณน่ะทำให้ฉันสบายใจ” ฉันโกหกเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันไม่สบายใจอยู่ในตอนนี้ แต่เขาทำให้ฉันสบายใจขึ้นจริงๆ ใกล้บ่าย  ฉันลาเขากลับไปทำงาน เขาจับมือฉันแล้วมองมาด้วยด้วยแววตาสังสัย “เย็นนี้เราจะได้เจอกันไหมครับ?” ฉันส่ายหน้า “ขอโทษนะคะกร เย็นนี้ไม่ได้จริงๆ” เขายิ้มเจื่อนๆ เหมือนกับว่าคำตอบที่เขาคาดเดานั้นถูกต้อง ก่อนปล่อยมือฉัน ฉันไม่อยากให้เขาปล่อยมือเลย จากคุณ : badinblood - [ 25 เม.ย. 50 23:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 3. ตอนบ่ายงานลดน้อยลงจากเมื่อเช้า ฉันพอมีเวลาได้พักสายตาจากหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ โทรศัพท์เคลื่อนที่สั่นเตือนว่ามีสายเข้า ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูว่าเป็นใคร บุรวิชญ์โทร.มา ฉันลังเลก่อนที่จะกดรับสาย “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ อริศได้รับดอกไม้หรือเปล่าครับ” ฉันชำเลืองมองดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะก่อนตอบ “ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” “ครับ เย็นนี้อริศจะให้ผมไปรับกี่โมงหรือครับ?” “ไม่ต้องมารับริศหรอกค่ะวิชญ์ เดี๋ยวริศจะไปหาคุณเอง” “ได้ไงล่ะครับ คนสำคัญของผมทั้งคนจะปล่อยให้ลำบากมาหาผมได้ยังไง” ฉันนิ่งคิด ถึงอย่างไรเขาก็คงไม่ยอมให้ฉันไปหาเขาเอง “งั้นก็ได้ค่ะ สักหกโมงเย็นนะคะ” “ครับ ผมจะรอริศที่เดิมนะ” “ค่ะ วิชญ์มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ ริศกำลังทำงานอยู่” ฉันโกหกเพราะฉันยังไม่อยากพูดอะไรกับเขาในตอนนี้ “มีครับ...” เขาเงียบไปสักพัก ก่อนพูดต่อว่า “มีความรักให้คุณตลอดไป” เขาหัวเราะเบาๆ เมื่อพูดจบ และขอวางสายไป สำหรับฉัน ฉันว่ามันไม่มีอะไรน่าขำเลยสักนิด “หกโมงเย็นอย่างนั้นหรือ...เฮ่อ...” ฉันพูดและถอนใจกับตัวเองพลางมองช่อดอกไม้และการ์ดที่มีข้อความบนโต๊ะ ก่อนเอนกายบนพนักพิงเก้าอี้ ค้นหาคำตอบเพื่อตอบคำถามที่เกิดขึ้นในความคิดของฉันว่า “ฉันจะทำอย่างไรดี?” ขอคำวิจารณ์ครับ ถ้าส่วนใหญ่รำคาญจะได้จบกระทู้นี้เงียบๆ ไม่ลงต่อ จากคุณ : badinblood - [ 25 เม.ย. 50 23:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม ก็น่าสนใจนะคะ จากคุณ : Super Nerd (NAKORN66) - [ 26 เม.ย. 50 07:59:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก็ทำให้อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ แต่เท่าที่ลงมา ยังสั้นอยู่มากค่ะ จากคุณ : scottie - [ 26 เม.ย. 50 23:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลงต่อสิครับ ของบางอย่างดูยังไม่ครบ ก็ยัง วิจารณืไรไม่ได้นะ จากคุณ : JADAKISS - [ 30 เม.ย. 50 15:21:09 ]