5-1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5258294/W5258294.html
5-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5269709/W5269709.html
5-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5280414/W5280414.html
5-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5291603/W5291603.html
5-5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5314120/W5314120.html
5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5321932/W5321932.html
5-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5326552/W5326552.html
5-8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5332843/W5332843.html
5-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5348601/W5348601.html
---------------------------------------------------------------
- ตอน ธฤติพบนางไพเกิต
---------------------------------------------------------------
( สุรางคนางค์ ๓๒ )

ตัดเอ๋ยตัดใจ.....จำต้องคลาไคล.....เดินลัดตัดไพร.....จิตใจอ้างว้าง
ไปฮันเน่นคลี.....มองที่ข้างทาง.....เห็นสัตว์ต่างต่าง.....เป็นคู่หยอกกัน

มองเห็นกระต่าย.....มีสาวคู่กาย.....เห็นแล้วใจหาย.....จ้าวป่าโศกศัลย์
จึงยิงกระต่าย.....ให้ตายทันควัน.....เพราะหมั่นเขี้ยวมัน.....กระต่ายแสนซน

มองเห็นชะน.....เด็ดดอกมาล.....หันซ้ายหนึ่งที.....หันขวาหนึ่งหน
แล้วเด็ดอีกครั้ง.....แอบนั่งเด็ดจน.....มาลีร่วงหล่น.....แล้วแอบหนีไป

คิดถึงโสภา.....อัลเบรคกัลยา.....ช่างงามหนักหนา.....ลีลาพริ้วไหว
เมื่อไรน้องยา.....จะมาหาใหม่.....อยากลูบอยากไล้.....อยากอยู่ใกล้ชิด

เผลอกอดต้นไม.....เผลอลูบเผลอไล.....ต้นไม้ในไพร.....อิงแอบแนบสนิท
นึกว่าอัลเบรค.....โยกเยกนึกคิด.....อยากร่วมถูกผิด.....กับนางอีกหน

เสียงกิ่งไม้สั่น.....ณ ต้ ้นไม้นั้น.....เห็นลูกเกาทัณฑ.....มาจากเบื้องบน
ชักดาบปัดป้อง.....แล้วลองมองค้น.....นักรบหนึ่งตน.....อยู่บนต้นไม้

รูปร่างอรชร.....ตาคมมองค้อน.....มือถือคันศร.....แสนประหลาดใจ
จะว่าสตรี.....ท่าทีมิใช่.....แต่ดูดูไป.....ก็มิใช่ชาย

หน้าขาวยาวเรียว.....และดูปราดเปรียว.....ตัดผมสั้นเชียว.....สีเงินงามหลาย
แต่งตัวมิดชิด.....ปกปิดร่างกาย.....พิศขวาพิศซ้าย.....พิศเพลินเพลินใจ

นักสู้ผู้นั้น.....ตั้งสายเกาทัณฑ์.....ยิงไปทันควัน.....จ้าวป่าว่องไว
ปัดลูกธน.....เพ่งดูทันใด.....จ้าวป่าจึงใช้.....วิชานินจา

ตั้งท่าทันใด.....แล้ววิ่งขึ้นไต่.....ไปตามต้นไม้.....ว่องไวหนักหนา
นักรบชักดาบ.....ใหญ่โตโอฬาร.....ธฤติขึ้นมา.....ประเพลงดาบกัน

เสียงดังกึกก้อง.....นักรบทั้งสอง.....สู้กันไวว่อง.....เข้ารุกประจัน
นักรบเหยียบบ่า.....จ้าวป่าเปลี่ยนผัน.....หลบหลีกทันควัน.....แคล่วคล่องว่องไว

จ้าวป่าถามว่า.....ไฉนโกรธา.....และคิดจะฆ่า.....ข้าทำอะไร
อยากรู้เหตุผล.....ฉงนในใจ.....บอกมาได้ไหม.....เพราะอะไรกัน

นักรบโกรธา.....เอาดาบชี้หน้า.....แล้วจึงบอกว่า.....เอ็งนั้นต่ำชั้น
มาทำบัดส.....ณ ที่ไพรวัน.....กำหนัดกระสัน.....ลงกับต้นไม้

แล้วเอาดาบฟาด.....ไอ้เลวต่ำชาต.....จ้าวป่ามิหวาด.....หลบได้ว่องไว
แล้วก็หายตัว.....มิกลัวอะไร.....นักรบเอะใจ.....มองไปด้านหลัง

มองเห็นจ้าวป่า.....ฟาดดาบอีกครา.....ไปโดนกายา.....มิมีพลาดพลั้ง
ตัวขาดกระเด็น.....มิเห็นเลือดหลั่ง.....ประหลาดใจจัง.....เอ๊ะนั่นขอนไม้

นักรบค้างนิ่ง.....มิอาจไหวติง.....ระวังทุกสิ่ง.....ทุกทุกทิศไป
แต่แล้วมีมือ.....มายื้อตัวไว้.....เอาหน้าซบไหล่.....หายใจรดคอ

นักรบสะบัด.....จ้าวป่ากอดรัด.....นักรบฮึดฮัด.....อะไรกันหนอ
ช่างแสนบัดส.....ไม่มีเพียงพอ.....ผู้ชายเอ็งก็.....ไม่เว้นบ้างเลย

จ้าวป่าจึงว่า.....เจ้านั้นโสภา.....และงามหนักหนา.....หญิงแท้แน่เอ๋ย
จะปกจะปิด.....ไม่มิดหรอกเหวย.....ชายใดได้เชย.....ชื่นกลิ่นนารี

ก็ต้องชื่นใจ.....ทุกทุกคนไป.....จิตใจหวั่นไหว.....มิอาจหน่ายหนี
สังเกตจริต.....ดั่งอิสตรี.....จะโกหกพี่.....นั้นไม่มีทาง

นักรบจึงว่า.....ไม่จริงหรอกหนา.....เอ็งท่าจะบ้า.....ไปให้ห่างห่าง
มาซบอยู่ได้.....มิใช่นวลนาง.....มีสติบ้าง.....แล้วสะบัดไป

เหวี่ยงดาบมหึมา.....ไปทางจ้าวป่า.....จ้าวป่าตีลังกา.....ชักดาบคู่ใจ
วิ่งเข้ากระหนาบ.....เหวี่ยงดาบทันใด.....แล้วไม่ทันไร.....เก็บดาบเข้าฝัก

นักรบยืนนิ่ง.....ไม่ได้ไหวติง.....ผ้าผ่อนรุ่งริ่ง.....ความจริงประจักษ์
เห็นผ้าคาดทรวง.....เจ็บดวงใจนัก.....มิเคยโดนหัก.....หน้ากันอย่างนี้

จ้าวป่าจึ่งว่า.....เพราะกัลยา.....เอาแต่มุสา.....ไม่เห็นใจพี่
แรกเห็นรักเจ้า.....และเข้าใจดี.....อยากฝากชีวี.....น้องจะว่าไร

อย่ามาหลอกล่อ.....ฝีมือเจ้าหนอ.....ดูก็เป็นต่อ.....จะฆ่าก็ได้
แกล้งมาเกี้ยวข้า.....บ้าหรือไฉน.....ฟาดดาบเข้าใส.....จ้าวป่าหลบทัน

พี่ง้อแม่นาง.....น้องอย่ากระด้าง.....จงเย็นลงบ้าง.....อย่าเพิ่งหุนหัน
พี่ง้อเพราะว่า.....อยากมาสัมพันธ.....กับนางผู้นั้น.....ไพเกิตกัลยา

ผู้ยอดฝีมือ.....ชื่อเสียงเลื่องลือ.....และน้องก็คือ.....ไพเกิตแน่หนา
จะจริงหรือไม.....ขอให้บอกมา.....อย่าได้มุสา.....พี่จะคอยฟัง

ถูกแล้วล่ะพี่.....ทำไมรู้ดี.....ช่วยบอกข้าที.....อย่าได้รอรั้ง
ว่าแล้วนั่งลง.....ข้าสงสัยจัง.....จ้าวป่าก็นั่ง.....อยู่บนกิ่งไม้

พี่คือจ้าวป่า.....น้อบเบ้อกัลยา.....ให้พี่มาหา.....สามเกลอให้ได้
พี่ฟังหลกรัก.....ศรปักหัวใจ.....ไพเกิตเป็นใคร.....ที่ตรงใจนัก

พอได้เห็นน้อง.....สายตาพี่จ้อง.....ตาฟ้าทั้งสอง.....ใจเต้นตึกตัก
พี่รู้ทันใด.....ว่าใช่น้องรัก.....แต่น้องยึกยัก.....จึงต้องประจัน

เมื่อหายสงสัย.....ทุกอย่างแจ้งใจ.....พี่ขอร้องให.....ช่วยเหลือเพื่อนกัน
โปรดร่วมศึกใหญ่.....ร่วมใจโรมรัน.....เมื่อเสร็จศึกนั้น.....ขออยู่คู่น้อง

น้องจะว่าไร.....ผ้าคาดอกไซร้.....พี่ขอได้ไหม.....เห็นแล้วขัดข้อง
ไพเกิตเขินอาย.....ส่วนชายก็จ้อง.....เอามือจับต้อง.....นิ่มเนื้อนวลนาง

(โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ)