ความคิดเห็นที่ 1 คุณหนูตะเกียงยืนนิ่งงัน  ตอบตัวเองไม่ถูกเลยว่ารู้สึกยังไง  สับสนไปหมด  ไม่เข้าใจ  มันคืออะไร   ทำไมเธอต้องรู้สึกแย่ขนาดนี้  ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที  อยากจะเดินหนีไปอย่างไม่มีสาเหตุ “คุณตะเกียงครับ”  เสียงผู้จัดการไร่เรียกเธอ เธอไม่อยากไปตามเสียงเรียกนั้นเลย   แต่เขาก็เรียกเธออีกเป็นครั้งที่สอง  และสามตามมาติด ๆ   เด็กสาวครุ่นคิดพลางก้มลงเก็บสมุดกับปากกาที่หล่นอยู่บนพื้นอย่างช้า ๆ เธอจะทำอย่างไรดี? เมื่อคิดไตร่ตรองดีแล้วจึงตัดสินใจ  เธอต้องออกไปเผชิญหน้ากับความจริง  สิ่งที่เห็นด้วยตาอาจไม่ใช่อย่างที่คิดเสมอไป  เธอบอกตัวเอง ไม่!!   ไม่สิ!!   เธอไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย  เธอต้องไม่เดินหนีเขาไปอย่างนี้   แล้วหายใจเข้าลึก ๆ  ตบหน้าตัวเองเบา ๆ ถี่ ๆ สองสามครั้ง “คุณตะเกียงมาช่วยผมหน่อยครับ”  น้ำเสียงผู้จัดการไร่ร้อนรนไม่น้อย   สายตาที่เฝ้ามองเธอเดินออกมาจากเรือนเพาะชำอดหวั่นใจไม่ได้  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  รู้สึกร้อนใจ   รู้สึกกังวล  รู้สึกกลัว  กลัวอะไรบางอย่าง  กลัว   กลัว   กลัวเหลือเกิน ว่า เธอจะเข้าใจผิด   แล้วทำไมเขาจะต้องกลัวด้วยนะ  เขาไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย “จะให้ช่วยอะไรเหรอ”  เด็กสาวพยายามบังคับน้ำเสียงให้ปกติที่สุด  แล้วเดินมาหยุดอยู่ห่าง ๆ “ดอกแคเป็นลมครับ” คุณหนูตะเกียงจำได้แล้ว  ดอกแคเป็นไข้นอนซมไม่ได้ทำงานมาหลายวัน  ค่อยรู้สึกดีขึ้นนิดหนึ่ง  เป็นเหตุผลที่พอรับได้  ที่สาวน้อยชาวสวนคนนี้จะอยู่ในอ้อมแขนของผู้จัดการไร่ “ช่วยรับดอกแคหน่อยครับ” “ทำไมล่ะ  นายประคองไว้ดีแล้วนี่”  ยังอดเผลอประชดเล็ก ๆ ออกไปจนได้  อุตส่าห์จะพยายามมีสติแล้วเชียว ผู้จัดการไร่ขมวดคิ้วมองหน้าหลานสาวเจ้าของไร่เขม็งอย่างไม่เข้าใจ  เธอหมายถึงอะไรกันแน่? หลานสาวเจ้าของไร่มีสติ  เมื่อมองเห็นสายตาผู้จัดการหนุ่ม  รีบตอบแก้ตัวทันที “คือ ฉัน หมายถึงว่า  นายประคองไว้ดีแล้ว  เพราะฉันคงรับน้ำหนักดอกแคไม่ไหวหรอก  แล้วฉันก็จะช่วยบีบนวดให้แทนไง  หรือว่า  นายอยากนวดให้ล่ะ” สายตาที่ไม่เข้าใจของผู้จัดการไร่ค่อยคลายลง เมื่อระบิลประคองดอกแคนอนลงกับพื้น  คุณหนูตะเกียงจึงช่วยนวดเฟ้นตามเนื้อตัว  ควานหายาดมจากกระเป๋าเสื้อให้ดอกแคดม  พร้อมกับถอดหมวกสานที่สวมอยู่พัดวีให้  สักพักหนึ่งคนไข้จึงฟื้น “เป็นไงบ้างดอกแค”   “ขอบคุณค่ะ คุณหนู  ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ”  แล้วปลายสายตามองหน้าเจ้านายอย่างช้า ๆ “ขอโทษนะคะ  ทำให้ลำบากกันไปหมด”  ดอกแคพยุงตัวเองลุกขึ้นโดยมีคุณหนูตะเกียงคอยช่วยประคอง “ไม่เป็นไร   แต่คราวหลัง  ถ้าป่วยยังไม่หายดี  ห้ามออกมาเดินคนเดียวไกล ๆ แบบนี้อีกนะ”  ผู้จัดการไร่กำชับเสียงดุ “ดอกแค .!!  อยู่นี่เอง”  เสียงหนุ่มคนงานตะโกนมาแต่ไกล  พลางวิ่งกระหืดกระหอบมา “จะออกมาเดินเล่นทำไมไม่บอก  ออกมาเดินคนเดียวอีกแล้ว”  มะรุมรัวคำพูดเป็นชุดเมื่อวิ่งมาถึง  สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของดอกแคด้วยความห่วงใย “แม่ดอกแคให้พี่มาตาม”   ดอกแคมองหน้าชายหนุ่ม   ที่มักอ้างว่า แม่ของเธอ  ให้เขามาตามเป็นประจำ “กลับก่อนนะคะ  ผู้ปกครองมารับแล้วค่ะ”  ดอกแคหันไปกล่าวลาทุกคนด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนเพลีย “ขอบคุณครับ  นาย   ขอบคุณคุณหนูด้วยนะครับที่ช่วยดูแลดอกแค” “หายไว ๆ นะ ดอกแค” คุณหนูตะเกียงอวยพรให้ “ขอบคุณค่ะ คุณหนู”  ดอกแคมองหน้าคุณหนู และผู้จัดการไร่ตะเกียงไพรอย่างพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างใน “ดีจังเลยเนอะ  มีคนคอยเป็นห่วงด้วย”   เด็กสาวมองดอกแคกับมะรุมเดินไกลออกไป “มะรุมเป็นคนขยันครับ  ทำงานดี  ที่สำคัญมีความหนักแน่นมั่นคงมาก   เขาตามดอกแคมาตลอด  ตั้งแต่สมัยดอกแคเป็นเด็กอยู่เลยครับ” “หืม ขนาดนั้นเลยหรอ”  ตะเกียงตาโตอย่างสนใจเป็นพิเศษ “ถ้าคุณมีคนที่คอยห่วง  แต่คุณไม่ชอบเขา  คุณจะรู้สึกยังไงครับ” คนถูกถามนิ่วหน้า ขมวดคิ้ว เอ๋? “ดอกแคไม่ชอบมะรุมเหรอ” “มะรุมมาปรึกษาผมว่าเขาขอดอกแคแต่งงาน  แต่เธอปฏิเสธ  บอกว่ายังไม่พร้อม  มะรุมเลยมาถามผมว่า ควรทำยังไงดี” นายน่ะเหรอ!!   เป็นที่ปรึกษาเรื่องความรัก!!   เด็กสาวคิดอยู่ในใจ   พลางทำตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ!! ? ระบิลจ้องหน้าคนถามด้วยสายตาของคำถาม?  ราวกับจะถามว่า   ทำไม?  มีอะไรรึเปล่า? “เปล่า ๆ”  คุณหนูตะเกียงรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ  “ฉันหมายถึงว่า  นายคงดูเป็นที่ปรึกษาที่ดีน่ะ”  ก่อนจะยิ้มแหย ๆ  ตอบเลี่ยงไปน้ำขุ่น ๆ “ว่าแต่ นายบอกว่าไงล่ะ” “ผมก็บอกเขาว่า  ให้เขาทำดีกับดอกแคโดยไม่ต้องหวังผลตอบแทน  แค่ได้ทำดีกับเธอ  ได้ดูแลเธอ  ได้อยู่ใกล้ ๆ เธอ  ก็พอแล้ว  ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม” “โหย ตอบอย่างปรัชญามาก ๆ”  เด็กสาวทึ่งในคำตอบของเขาจริง ๆ  จะมีใครซักกี่คนที่ทำได้นะ? “แต่ทำยากนะ” “นั่นสิครับ  แต่ถ้าทำได้เราก็จะสบายใจ  ที่เราเป็นทุกข์  เพราะเรายิ่งเรียกร้องเอาจากกันและกัน  ยิ่งเรียกร้องก็ยิ่งไม่ได้อะไร”  ชายหนุ่มมองหน้าสาวน้อยข้างตัว  ก่อนจะแกล้งย้อนถามแกมอยากรู้ “แล้วคุณตะเกียงเคยชอบใครหรือยังครับ  หรือกำลังชอบใครอยู่” คนถูกถามตาลุกวาว บ้า!!  มาถามฟามในใจเค้า! “ไม่บอก!!”  พลางสะบัดหน้าเดินหนี  แต่หนีไปไหนไม่ได้     เพราะดันหันไปชนกับกิ่งไม้ขนาดใหญ่เข้าเต็มรักทั้ง ๆ ที่เธอก็เห็นกิ่งไม้นั้นอยู่ก่อนหน้านี้แล้วแท้ ๆ “อู๊ย .ย .ย .!!!”  หน้าผากเธอกระแทกกับกิ่งไม้นั้นเต็มแรง  เด็กสาวยกมือข้างหนึ่งกุมหน้าผากเอาไว้  ถอยหลังกลับมาก้าวหนึ่ง “เป็นอะไรรึเปล่าครับ”  เขาแอบยิ้มน้อย ๆ ขำในความซุ่มซ่ามของหลานสาวเจ้าของไร่   จะบอกเธอแล้วว่าให้ระวัง  แต่บอกไม่ทัน “ไหน .ให้ผมดูหน่อย  เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”  พลางขยับเข้าไปใกล้ “ไม่ต้อง!”  คุณหนูตะเกียงเสียงแข็ง  ถอยตัวออกห่าง นาย!  ต้องแอบหัวเราะเยาะฉันอยู่แน่ ๆ  บ้าจริง ๆ เลย  ตะเกียงเอ๊ย!! เด็กสาวคิดในใจ  หลังจากเสียฟอร์มสุด ๆ   โอ๊ย!  อับอายขายหน้าจริงจริ้ง .!!! คุณหนูตะเกียงก้มตัวรอดกิ่งไม้เดินหนี พร้อมกับมือข้างหนึ่งกุมหัวคิ้วข้างซ้ายเอาไว้ ผู้จัดการหนุ่มเดินตาม “ไหนรับปากว่า ถ้าเป็นอะไรจะบอกผมไม่ใช่เหรอครับ” ง่ะ! งัดไม้นี้ออกมาจากหลุมไหนเนี่ย .? “ก็ ก็ ”  เด็กสาวอ้ำอึ้ง  พยายามคิดตาม ผิดคำพูดกับสิ่งที่เคยรับปากเขาไว้อย่างที่เขากล่าวหาจริงหรือ? “นายก็เห็นอยู่แล้วว่า  ฉันเป็นอะไร  ต้องให้บอกอีกเหรอ”  เธอตอบโดยไม่หันมามอง  แต่น้ำเสียงอ่อนลง  ใจหนึ่งอยากให้เขามาคอยใส่ใจ  แต่อีกใจหนึ่งก็อยากเข้มแข็งด้วยตัวเอง  ที่สำคัญเวลาเขาเข้ามาใกล้ ๆ  หัวใจมันเต้นไม่ค่อยเป็นจังหวะเอาเสียเลย “ไม่เป็นไรมากหรอกน่า” ผู้จัดการไร่มองหลานสาวเจ้าของไร่อย่างพิจารณา  เธอแตกต่างจากวันแรกที่มาถึง  ตอนนั้นไม่ว่าจะทำอะไร  เธอจะติดสอยห้อยตามเขาไปทุกแห่ง  ให้เขาช่วยอันนั้นอันนี้  แม้อาจจะไม่บอกตรง ๆ  แต่จะแสดงท่าทางให้รู้ว่า ต้องการให้ช่วย  จะคอยขว้างค้อนสายตาให้ตลอดที่เขามักปฏิเสธในเรื่องที่คิดว่าไม่จำเป็น  และเธอช่วยตัวเองได้ แต่ทว่า ตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่ทำอะไรด้วยตัวเองมากขึ้น  ไม่ต้องให้เขาคอยช่วยเหลือเหมือนแต่ก่อน   ตรงกันข้ามกับเขา  ยิ่งเธอเป็นแบบนี้  ไม่รู้ทำไม  เขายิ่งรู้สึก  อยากช่วยเธอมากขึ้น   อยากใส่ใจเธอมากขึ้น “หายเจ็บรึยังครับ” น้ำเสียงเอื้ออาทรนั้นทำให้เธอเกือบใจอ่อน “หายแล้วล่ะ”  เธอตัดสินใจบอกเขาอย่างนั้น  แม้จะยังรู้สึกเจ็บ ๆ อยู่ก็ตาม  ไม่อยากให้ตัวเองออเซาะให้เขามาคอยดูแลกับเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้  เธอต้องเข้มแข็ง  พึ่งตัวเองได้สิน่า . “หายเจ็บแล้ว  ทำไมยังต้องกุมหน้าผากอยู่ละครับ”  ผู้จัดการหนุ่มถามพลางอมยิ้มน้อย ๆ คนปากแข็ง  ปากกับใจไม่ตรงกัน!   เขาคิดในใจ รวิวารรีบเอามือออกจากหน้าผาก “เปล่า ..นะ”  ก่อนจะทำลอยหน้าลอยตา  เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แค่นี้เหรอ  เรื่องเล็กน่ะ”  แล้วหันมาเฉิดหน้าใส่ชายหนุ่ม ขี้เก๊กจริง ๆ  แม่สาวน้อย   เขาคิดในใจ  อยากจะยกมือเขกมะเหงกตรงรอยปื้นแดงตรงหน้าผากมนของเธอตอนนี้เหลือเกิน  จะลอยหน้าลอยตาได้แบบนี้หรือเปล่านะ? ชายหนุ่มจ้องมองรอยแดงตรงหน้าผากหลานสาวเจ้าของไร่  มองเห็นเศษไม้เล็ก ๆ ติดอยู่ตามปรอยผม  และบริเวณหน้าผากนั้น  มือข้างหนึ่งยกขึ้นเพื่อจะหยิบเศษไม้ออกให้เธอ  แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ “มีเศษไม้ติดอยู่ที่ผมคุณ  ระวังมันจะปลิวเข้าตานะครับ” เด็กสาวรีบก้มศีรษะลงแล้วยกมือปัด ๆ “ออกยัง” “เหลือชิ้นหนึ่งครับ  ผมหยิบออกให้นะ”   เอื้อมมือหยิบเศษเปลือกไม้ที่ยังหลงเหลือบนผมเธอออก เด็กสาวมองหน้าชายหนุ่มตาแป๋ว “หายเจ็บแน่นะครับ  ให้ผมเป่ากระหม่อมให้มั้ย ” “บ้า! ฉันไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ นะ”  สีหน้าเธอจริงจังขึ้นมาทันที ผู้จัดการหนุ่มคลี่ยิ้ม “โตแล้วก็ต้องทำงาน  มีเหตุผล  ไม่เอาแต่ใจตัวเองนะครับ” “รู้แล้วน่า ฉันก็ทำงานนะ”  เด็กสาวรีบตอบอย่างรวดเร็ว  พลางบ่นในใจ  ตัวเองก็เหมือนกันแหละ  เชอะ!!  ว่าแต่เค้า!! ใคร ๆ ก็เอาแต่ใจตัวเองทั้งนั้น   แต่มากหรือน้อยต่างกันเท่านั้นเอง  เพียงแต่เราจะรู้ตัวหรือเปล่าว่า  ตอนนี้เราเริ่มเอาแต่ใจตัวเองแล้วนะ คนฟังทำหน้าสงสัย “งานหลักของฉันก็คือ  ตั้งใจเรียน  เรียนหนังสือให้จบไงเล่า .”  สาวน้อยหัวเราะ “อืม ว่าแต่ ทำไมนายเรียนจบถึงเลือกทำงานที่ไร่ตะเกียงไพรล่ะ”  เธอเคยได้ยินคุณตาเล่าว่า ทั้ง ๆ ที่มีหลายคนที่แนะนำงานให้เขา  มีบริษัทหลายบริษัทอยากได้เขาไปทำงานด้วย  ให้ค่าตอบแทนสูง   แต่เขากลับปฏิเสธ “ผมรักที่นี่ครับ”  เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย  ก่อนละสายตาจากเธอไปมองรอบตัว  ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าเขียวครึ้ม  ลมพัดใบไม้ไหวเป็นเพลงใบไม้ “รักคนที่นี่ด้วย”  เขาหันกลับมาจ้องหน้าหลานสาวเจ้าของไร่ คนถูกจ้องหน้า  ใจหายวาบ  มือไม้เย็นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ “ผมรักที่นี่เหมือนบ้าน  ผมรักต้นไม้  และภูมิใจมากที่เราได้ผลิตอาหารดีดีให้ผู้คนได้ทาน  รู้สึกมันเป็นงานที่มีคุณค่ามากครับ” เขาหันกลับไปมองต้นไม้ทุกต้นที่แวดล้อมตัวเขาอยู่เวลานี้อย่างมีความสุข  ที่ ๆ เต็มไปด้วยความรักและความผูกพันมากมาย คนฟังรู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้น  เมื่อชายหนุ่มหันหน้ากลับไป   ไม่รู้ทำไมเวลาเขาหันมาจ้องหน้าเธอ  รู้สึกปั่นป่วนยังไงชอบกล “คนเราตื่นมาก็ต้องทำงานกันทุกคน  แต่มันต่างกันที่คุณค่าของงานที่เราทำ มีคุณค่าแค่ไหน  เป็นประโยชน์ต่อคนอื่น  สังคม  ประเทศชาติ   จนถึงเป็นประโยชน์กับโลกรึเปล่า บางคนอาจจะทำงานผิดศีลธรรม  เอาเปรียบคนอื่น  เอาเปรียบธรรมชาติ  สิ่งที่เขาทำหรือการกระทำนั้นจะเป็นพิษเป็นภัยต่อใครบ้าง  มันต้องเป็นกรรมติดตัวเขาไปอย่างแน่นอน” เขาอธิบายไปเรื่อย ๆ  เมื่อมองเห็นดวงตากลมคู่นั้นของคนฟัง  มองเขาอย่างตั้งใจ   แววตาของเธอสดใสดูมีชีวิตชีวา  สายตานั้นกำลังมองเขาอย่างชื่นชม  คนงานต่างมองเขาด้วยสายตาแบบนี้เสมอ  แต่รู้สึกแปลกที่  ถ้าเป็นเธอ  เขากลับรู้สึกดีอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด “ผมอยากมีชีวิตอย่างมีความสุขกับการทำสิ่งที่มีคุณค่า”   คำตอบของผู้จัดการไร่ทำให้เธอทึ่งในความคิดของผู้ชายคนนี้เหลือเกิน “แล้วคุณตะเกียงละครับ  เรียนจบแล้ว  จะมาทำงานที่ไร่ตะเกียงไพรหรือเปล่าครับ”  ระบิลหันมาถามเธอบ้าง “อืม น่าสนใจนะ   ฉันตั้งใจอยากจะทำวิจัย  ว่าสูตรปุ๋ยหมักชีวภาพที่เราใช้อยู่  เทียบสูตรปุ๋ยเคมีคือตัวไหนบ้าง” เด็กสาวยิ้ม “อ้อ!!  ฉันมีความคิดใหม่นะ  อยากจะตั้งบริษัทรับจ้างทำสวนทำไร่ไร้สารพิษล่ะ  ขอให้มีที่ดิน  เราจะไปทำสวนไร้สารพิษให้  นายว่าดีมั้ย” “อืม เข้าท่านะ  เป็นความคิดที่ดี น่าสนใจครับ” ผู้จัดการไร่ปล่อยให้หลานสาวเจ้าของไร่เล่าถึงความคิด  ความฝันของเธอต่อไป   และชื่นชมในความคิดสร้างสรรค์ของเธอด้วยเช่นกัน ============== สวัสดีค่า  ได้มาต่อซะที  กะจะให้อวสานตอนนี้เลยนะ  แต่ก็ยังไม่ได้อีกแระ  ตอนหน้านะคะ จบแน่ ๆ ค่ะ ติดไว้ก่อนนะคะ กระทู้ยังไม่ได้ตอบเลย  เดี๋ยวจะมาตอบอีกนะ ^ _ ^  ดึกอีกแล้ว  คืนนี้.... จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 27 เม.ย. 50 00:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนหน้า............................นี่ปีหน้าป่าวจ๊ะ 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 เม.ย. 50 16:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นานๆ มาลงที :) จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 50 00:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่านแล้วค่ะ อิอิ...ออกตอนใหม่ มาตอนที่คอมเมร์ดีแล้วพอดี ไม่งั้นไม่ได้อ่านนะเนี่ย จากคุณ : เม-ดา - [ 29 เม.ย. 50 12:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนูตะเกียงนี่นับวันยิ่งน่ารักนะคะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 29 เม.ย. 50 23:02:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนูตะเกียง มีงอนนะเนี่ย หายไปนานเลยนะคะ  อิ อิ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 30 เม.ย. 50 12:49:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุยกันหลังกระทู้   สวัสดีค่า สบายดีกันรึเปล่าคะ  ช่วงนี้ฝนตกทุกวันเลย  ถ้าเป็นไปได้  รีบเอาตอนอวสานมาลง  จะเข้ากับบรรยากาศช่วงนี้มาก ๆ เลยค่ะ  อิอิ   แต่นอนสบายเนอะ  โดยเฉพาะ  ฝนตกตอนกลางคืน ทำใจให้สบายกับเรื่องราวรถติด ที่จะมาพร้อมกับวันฝนตกกันด้วยนะคะ   ขอบคุณที่ติดตามค่า .^ _ ^ ตอบกระทู้ที่แล้ว . Psycho man ปู่หายไปไหนมา   รู้สึกว่า ไม่เจอกันนานมากเลยค่ะ  จะแวะมาเยี่ยมเยียนกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ :::อาราเร่::: โห .เร่ .ทำไมทายแม่นขนาดนี้  จริง ๆ เราตั้งใจจะลงก่อนเมษานะ  แต่ทำไม่ได้อ่ะ  มาลงเมษาพอดี๊พอดีเลย  ขอบคุณสำหรับรูปเพนกวิ้นตัวกลมนะจ๊ะ scottie เครื่องพิมพ์ NEC P7300  เก่าแล้วค่ะ  แต่จริง ๆ ใช้ดีนะคะ  ไม่ค่อยเป็นอะไรกับเขา  คนไม่รู้  และถ้ายิ่งไม่อยากเรียนรู้  อะไรก็จะยุ่งยากเป็นทวีคูณเลยค่ะ เม-ดา หายไปนานอีกเช่นเคย  งานยุ่งน่ะค่ะ  ดีนะคะ ที่น้องเมร์ยังจำได้  ฮี่ ๆ รียา-อารียา ขอบคุณที่รอนะคะ  ว่าแต่รอจนลืม เลยป่าวคะเนี่ย ^ _ ^ ลูนาติก ขอบคุณคุณอาหมอมาก ๆ ค่ะ  ที่ทำให้หลานค้นหา กระทู้เก่าเจอนะคะ ขอบคุณที่ทำลิงก์ตอนที่ผ่านมาให้ด้วยค่ะ  คนไข้เยอะหรือเปล่าคะ  ช่วงนี้ นาย (หูโน่) เก่งจังพี่โน่ .มาได้ไงคะ  หาเจอได้ด้วย  น้องเบญเป็นไงบ้าง  โตถึงไหนแล้วน้ออออ   ถ้าพี่อ่านจบคงตกกะจาย  เพราะมาเจอเอาตอนที่ 8 แล้วนิ คิมมี่ (*CriMy*) ตามเก็บไปถึงไหนแล้วน้อ .  ส่งข่าวมาบ้างน้าาาาาา   อยากรู้ว่าคิมเป็นไงบ้าง นกยูง เรียนไปถึงไหนแล้วเนี่ย  จะจบยังเอ่ย  ไม่ได้เมลคุยกันเลยเนอะ  ดูแลตัวเองบ้างนะ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ วันแรงงาน 00:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปู่มาเยี่ยมหลานแน่นอน อิอิ หลานนั่นล่ะหายไปนาน จนปู่แทบลืมภาพรวมเรื่องนีไปแล้วจ๊ะ ดีที่มี  link ทำให้กลับไปทบทวนง่ายขึ้นจ๊ะ จากคุณ : GTW - [ 3 พ.ค. 50 22:48:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ เด๋วอ่านย้อนก่อน จากคุณ : ztango - [ 6 พ.ค. 50 06:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จ้ะเอ๋... เพิ่งเห็นอ่ะจ้า มาช้าไปรึเปล่านี่.. จากคุณ : podduang-pk - [ 6 พ.ค. 50 14:18:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่าน จากคุณ : WATTHAI - [ 8 พ.ค. 50 23:24:25 ]