ความคิดเห็นที่ 1 ผมจะเล่าเรื่องไอ้ขาวก่อน  ไอ้นี่เป็นเด็กใหม่  มันอายุพอๆกับผม  สีขนมันขาวสะอาด  ตัวมันผอมๆ แต่มีจุดเด่นที่ตามันสีฟ้า  เห็นอีดำบอกว่ามันมาจากโรงเรียนที่ซอยถัดไป   แรกๆมันก็นอนอยู่ใต้แฟลต  จนกระทั่งคุณนายใจดีที่เป็นเมียสารวัตรห้องตรงข้ามกับใบเตยเธอไปเก็บมันมาชุบเลี้ยง  แรกๆคุณนายก็แค่เอาเศษข้าวลงไปเลี้ยงฝูงหมาข้างล่างทั้งฝูง  เดินแจกกระดูกแจกโครงไก่ให้หมารุมล้อมตะกายร่างอ้วนๆ   นับว่าเป็นผู้หญิงที่จิตใจงาม แต่ทำไปทำมาคงถูกชะตากับไอ้ขาวเข้า   เช้าวันหนึ่งผมจึงเห็นไอ้ขาวเดินขึ้นมาบนแฟลตแล้วไปนอนอยู่หน้าห้องคุณนาย   นับเป็นครั้งแรกที่โลกของผมมีหมาด้วยกันก้าวเข้ามา ผมไม่เคยมีปัญหาอะไรกับไอ้ขาว   ต่างคนต่างอยู่   ผมเองก็ใช้ชีวิตของผมไปตามปกติ  แม้บางทีที่ผมเผลอไปวิ่งเล่นข้างล่าง ไอ้ขาวจะทำตัวสันดานหมามาแอบกินข้าวในจานของผม ผมก็ไม่เคยบ่น และใบเตยเองก็ไม่เคยว่า  เธอเองก็รักหมาทุกตัวอยู่แล้ว   กลับเป็นคุณนายเองที่ทำตัวแปลกๆ  เวลาเดินผ่านแคร่ไม้ที่ผมนอนเธอจะบ่นดังๆให้บ้านใบเตยได้ยินว่า  “เอาหมาขึ้นมาเลี้ยงได้ยังไง  บนแฟลตนะนี่  ไม่รู้จักเกรงใจชาวบ้าน”  ผมเองไม่เท่าไหร่ แต่ใบเตยและแม่คง งงๆอยู่ ความเปลี่ยนแปลงเริ่มเกิดขึ้น เมื่อเริ่มมีเสียงบ่นกันหนาหูจากชาวแฟลต  เรื่องกองขี้กองฉี่ในตอนเช้า และเศษรองเท้าที่ถูกกัดกระจุยกระจาย   เป็นไอ้ขาวนั่นเองโดยไม่ต้องสงสัย   :-)ชอบลุกมาขี้ตอนตีสอง และมาปล่อยฉี่อีกหนึ่งดอกแถวบันไดชั้นสามตอนตีสี่  ไอ้บ้านี่มันโรคจิตจริงๆ แต่ใครจะเข้าใจ  เมื่อมีขี้หมา  คนก็ต้องสงสัยหมา และพอดีผมเองก็เป็นหมา  เลยถูกเหมารวมไปด้วยว่าเป็นผมเองที่กระทำมารยาทอันไม่งาม  มีแต่ใบเตยที่เข้าใจผม  และอาจรวมถึงพี่เต้ที่อยู่ถัดไปสองห้อง เพราะแกก็เคยเห็นผมวิ่งลงไปฉี่ใต้แฟลตบ่อยๆ จุดแตกหักมาเกิดขึ้นเมื่อไอ้ขาวลามปามไปฟัดกระถางต้นไม่หน้าบ้านผู้กองอ้วนชั้นสามจนกระจุย  ต้นไม้ดอกไม้ชิบหายวายวอด  กองดินในกระถางเทกระจายเลอะเทอะ ผมเห็นแล้วยังขนลุก เช้าวันนั้น ผู้กองอ้วนกลับมาบ้าน  แผดเสียงดังสนั่น   บอก“:-)!  หมาเ_ยนี่  กูจะวางยาเบื่อ:-)ให้ตายห่าหมดแฟลตเลย!” ใบเตยหน้าเสีย  ส่วนอีคุณนาย:-)เริ่มเผยธาตุแท้ บอกไอ้ตัวสีแดงนั่นแหล่ะทำ  ชั้นเห็นกับตา บอกว่าอย่าเอามาเลี้ยงบนแฟลตก็ไม่เชื่อ....นั่น  เวรแล้วไง แม่ใบเตยไม่กล้าเอ่ยปากเถียง  เธอออกจะเป็นคนเงียบๆ  กระแสคนแฟลตสามไม่เอาหมาเริ่มร้อนแรงขึ้น  จนมีการตัดปัญหา ผมและไอ้ขาวถูกไล่ลงไปนอนข้างล่าง 2 วันหลังจากนั้นก็มีช่างมาทำประตูลูกกรงเหล็กที่บันไดแฟลต และนั่นเป็นที่มาของ “ประตู” ............................................... มาเรื่องของไอ้โบ้กันมั่ง ไอ้โบ้นี่มันร้าย   :-)เป็นหมาที่แข็งแกร่งมาก  ออกแนวบู๊มากกว่าบุ๋น  กัดเก่งจริงๆ แถมดุโคตรๆ  ผมเคยเห็นมันไกลๆเวลาลงมาเดินเล่นข้างล่างสมัยก่อน  ตอนนั้นมันไม่ได้วนเวียนอยู่แถวนี้  หมาเก๋าๆอย่างมันไปที่ไหนก็มีแต่คนกลัว (หมายถึงหมาด้วยกัน)   มันเป็นหมาตัวล่ำๆ  ตัวเตี้ยกว่าผมหน่อยนึง แต่หนากว่า  ขนมันยาวๆสีขาวมีจุดน้ำตาลอ่อน  ที่น่ากลัวคือทั้งร่างเต็มไปด้วยรอยแผล  ขนแหว่งเป็นก้อนๆ  หน้า:-)สยองสัด  หูแหว่งข้างนึง  ตาปิดข้างนึง  เหมือนปีศาจหมาไม่มีผิด เมื่อตอนที่ผมถูกไล่ลงมานอนข้างล่างใหม่ๆ  ใบเตยยังตามเอาจานข้าวจานน้ำมาให้  เอาผ้ามาปูให้นอนที่ใต้ถุนแฟลตตรงที่ๆผมเกิด   จริงๆผมเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนัก ยังวิ่งเล่น ใช้ชีวิตไปตามปกติ  จนวันหนึ่งผมกลับมาแล้วเจอไอ้โบ้กะลังเลียเศษปลาทูที่จานข้าวของผม ผมยืนมองอึ้งๆ  ไอ้โบ้หันกลับมาเห็นผม  แววตาของมันทำให้ผมฉี่แทบเล็ด เสร็จแล้ว:-)ก็คำราม กระโจนใส่ผมทันที ผมตกใจเพราะไม่เคยตกเป็นฝ่ายรับ  ย่อตัวลงถอยหลัง หากจุกตูดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ   ไอ้โบ้กัดเข้าที่ข้างคอผมจนร้องลั่น  เจ็บชิบหาย  ฉี่ผมแตกกระจายทันที  จากนั้นผมถึงได้รู้ว่าหมายี่สิบตัวข้างล่างนั้นตกเป็นสมุนของมันจนหมด  ทันทีที่ลูกพี่โบ้เปิด  :-)เหมือนมีเรดาร์ หมาทั้งฝูงเข้ามารุมผมรอบด้านไปหมด   ตาผมพร่าเลือนมองอะไรไม่เห็น  “อีดำ! ช่วยกูด้วย! อีห่า!! กูจะตายอยู่แล้ว” ผมโดนหวดล้มกลิ้งล้มหงาย  ตั้งหลักหันหลังวิ่งหนีก็โดนดักกัดหน้ากัดหลัง  บาดแผลเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บเริ่มกลายเป็นชา  ขาเริ่มยืนไม่ไหว  ผมร้องเสียงโหยหวน   เจ็บจนอยากขาดใจตายอยู่ตรงนั้น   จนได้ยินเสียงไอ้โบ้ร้องเอ๋ง! แล้วผงะออกไป  หมาทั้งฝูงวิ่งหนีกันแตกกระจาย   ผมนอนหมอบตัวสั่นดิ้กๆ เห็นพี่เต้ถือไม้ในมือ  เดินไล่หวดหมาตัวอื่นที่ยังวนเวียนอยู่ไกล้ๆ  แกยังอยู่ในชุดนักศึกษา ชายเสื้อหลุดลุ่ย  คงเพิ่งกลับมาจากมหาลัย   พี่เต้:-)โคตรพระเอกเลย หลังจากหมาตัวอื่นหนีหายไปจนหมด  แกถึงโยนไม้ทิ้ง  เดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วก้มหน้าพูดเบาๆ “กินข้าวในจานจนสัญชาตญาณการต่อสู้หายหมดแล้ว   โลกนี้มันโหดร้ายนะ”   ผมนอนฟังงงๆ  นี่พี่คุยกับหมาหรือครับ?  ได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก เพราะเลือดเริ่มซึมออกมาเรื่อยๆ ใบเตยวิ่งลงมาข้างล่างเพราะได้ยินเสียงร้อง  หน้าแดงน้ำตาคลอ  ผมนอนหงายชูขาทำท่าน่ารักเอาใจใบเตยทันที  ใบเตยจับขาผมดูรอยแผล  ร้องไห้โฮเมื่อเห็นเลือดไหล   เธอรีบพาผมเดินตามไปที่บันไดแฟลต  มีพี่เต้เดินตามมาหน้าตายุ่งๆ ใบเตยเปิดประตูเรียกให้ผมเดินตามขึ้นบ้าน ผมเดินขึ้นบันไดอย่างอ่อนระโหย แล้วนอนลงตรงที่นอนเก่าแบบหมดเรี่ยวแรง  เจ็บปวดจนหงอยกิน ไม่อยากกระดิกตัวทำอะไร  แม่ใบเตยรีบเอายาแดงมาทา แล้วเอาข้าวมาให้กิน ผมนอนหลับไป...รู้สึกอุ่นใจเหมือนได้กลับบ้าน... .................................................................................... จากคุณ : ไทยมุงหรรษา - [ 27 เม.ย. 50 12:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวิตผมพลิกไปพลิกมาแบบนี้เพราะไอ้ขาวกับไอ้โบ้นี่แหล่ะครับ คนบนแฟลตไม่มีใครกล้าว่าอะไรที่ผมกลับมาอยู่บนแฟลตอีกครั้ง  อย่างน้อยก็ในระยะหนึ่ง  สาเหตุคงเป็นเพราะบาดแผลของผมที่ถูกทายาแดงทั่วร่าง กับภาพประทับใจที่เด็กสาวนั่งกอดหมาร้องไห้  เท่านี้ก็หายห่วง   มนุษย์ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ใจไม้ใส้ระกำกันหรอกนะฮะ นอกจากนี้ยังมีหลายคนที่เข้าใจว่าผมไม่เคยทำความเดือดร้อนให้ใคร  ยกเว้นแต่อีคุณนายหน้าเนื้อใจเสือนั่นที่ยังคอยกัดแขวะบ้านใบเตยหยั่งกะเป็นหมาซะเอง มีสิ่งที่ผมต้องเรียนรู้เพิ่มเติมอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งยากกว่าเรื่องอื่นๆที่ผมเคยเรียนรู้คือ เรื่อง “ประตู” ข้างล่าง   แผ่นลูกกรงสี่เหลี่ยมสูงประมาณ 1 เมตรที่พอยืนมองผ่านออกไปก็จะเจอฝูงหมาจรจัดนอนเรียงรายกันอยู่บนพื้นลานจอดรถ  ไอ้โบ้ชูคอมองผมแบบเอาเรื่อง  แต่ไม่กล้าทำอะไร เพราะใบเตยจะคอยเปิดประตูพาผมลงมาข้างล่างและอยู่เป็นเพื่อน เสร็จธุระเรียบร้อยก็จะพาขึ้นไปด้านบน แล้วปิดประตูลงกลอน เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่หมาแมนๆอย่างผมจะให้ใบเตยคอยดูแลไปตลอด   หลายอาทิตย์ต่อมาเมื่อร่างกายผมเริ่มแข็งแรงดี ผมจึงเริ่มที่จะลอง “เปิดประตู” ก้าวสู่โลกภายนอกเอง  เริ่มจากเอาตีนเขี่ยแกร่กๆ ตรงกลอนเหล็กที่ทำไว้หลวมๆ เลื่อนออกได้ง่ายๆ   ครั้งแรกที่ผมทำสำเร็จ  ประตูเปิดอ้าออก  ผมมองลงไปเห็นไอ้โบ้ยืนจังก้าอยู่ข้างรถตำรวจ  แลบลิ้นเลียปากเหมือนเห็นเหยื่อหน้าหวานๆ  ผมค่อยๆเอาหัวดันประตูให้ปิดเหมือนเดิม แล้วหันหลังกลับขึ้นบ้าน   ประตูเหล็กมีความศักดิ์สิทธิ์เหมือนแปะยันต์  จริงๆเมื่อก่อนที่ไม่มีประตู ก็ไม่มีหมาข้างล่างตัวไหนกล้าเดินขึ้นมาอยู่แล้ว  ผมลองตั้งคำถามว่าอะไรคือสิ่งที่ประตูแบ่งแยก  หน้าตา สีขน หางสั้นหางยาว  หนังกะทิขี้เรื้อนหรือ กลิ่นตัว  ลักษณะนิสัย.... หรือสิ่งใด    แหม-คงจะเป็นเพราะความหล่อนั่นแหล่ะ! วันต่อมาผมลงมานั่งรอใบเตยที่ประตู   รอจนรถโรงเรียนมาถึงถึงค่อยเปิดประตูเดินกระดิกหางออกไป  ไอ้โบ้และหมาตัวอื่นนอนนิ่งเงียบดูใบเตยเล่นกับผม  ผมเดินไปวนๆตรงหน้าไอ้โบ้ แล้วบรรจงหย่อนตูดขี้    ไอ้โบ้แยกเขี้ยว แต่ไม่กล้ากระดิกตัว   เพราะใบเตยถือไม้อยู่ในมือ ไอ้โบ้มันคงอาฆาตแค้นผมมาก นั่นทำให้ผมต้องระวังตัวยิ่งขึ้นเวลาลงไปข้างล่าง  ยังดีที่มันเป็นหมานักเลงที่มีอิทธิพลกว้างขวาง ทำให้อยู่ไม่ค่อยติดที่ ชอบไปไล่ปี้ไล่ฟันคนอื่นไปทั่ว  แต่สุดท้ายก็กลับมาตายรัง เหมือนใต้แฟลตนี้เป็นที่ตั้งอาคารสำนักงานใหญ่ ผมต้องเลือกเวลาที่ไอ้โบ้ไม่อยู่ ถึงจะเดินลงไปได้  สอดส่องสายตาและดมกลิ่นอย่างละเอียด  เมื่อไม่มีไอ้โบ้ หมาตัวอื่นก็ไม่มีปัญหา อย่างดีก็แค่มาดมๆขี้ผมแล้วก็จากไป   การปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์เริ่มดีขึ้นเมื่อได้ใช้เวลาซักระยะ  ถึงตอนนี้ ผมไม่รู้สึกว่าประตูเป็นปัญหาอีกต่อไป มีครั้งหนึ่งที่เกิดเหตุนาทีชีวิต ประมาณเดือนที่แล้ว  ผมเดินเปิดประตูลงไปข้างล่าง  ผิวปากลงไปยกขาฉี่ที่ข้างล้อรถ 1 ที   ----ปี๊ดดด... เดินกระดิกหูมา วนๆที่แท็งก์น้ำ 3 รอบ แล้วหย่อนตูดปล่อยขี้ออกมาอย่างสบายรูตูด---- ป๊าบ   !!    อากาศแจ่มใสและการขี้อย่างมีคุณภาพ จะมีอะไรสุขใจไปกว่านี้อีก  จู่ๆลมเบาๆก็พัดมาพร้อมกับกลิ่นอ่อนๆโชยเข้าจมูก ช่างเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย ความเข้มข้นของกลิ่นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ  มันเจือไปด้วยกลิ่นคาวเลือด  ผมหันไปทางซ้ายโดยที่ยังอยู่ในท่านั่งขี้  เห็นไอ้โบ้วิ่งตีนลอยมาแต่ไกลราวกับลูกธนู   ตาผมเบิกโพลง กระตุกรูตูดให้ขี้ก้อนสุดท้ายหลุดออกไป  ไอ้โบ้วิ่งไกล้เข้ามาเรื่อยๆ  ผมสะบัดตูดเป็นการใหญ่ แต่ขี้ก็ยังไม่หลุด   ไม่ทันการแล้ว  ผมหันหลังโกยอ้าว  ขี้กระจายไล่หลัง ตรงไปที่ประตูทันที  ไอ้โบ้เห่าตามหลังมาดังโฮกกกกก  -- หมาตัวอื่น วิ่งตามมาเป็นพรวน   ผมไม่เหลียวหลัง วิ่งไปเอาหัวชนประตู  ปังงงงง!  ประตูเปิดออกแล้วปิดกลับมาที่เดิมอย่างอัตโนมัติ พี่โบ้แอนด์ เดอะ แก๊งค์ วิ่งมาออกันแล้วเห่าลอดลูกกรงเข้ามาโฮ่งๆๆๆ  แง่งงงงง---กรรรร –ผมเลี้ยวซ้าย   ดริฟท์ขึ้นบันไดมาหมอบ  หอบแฮ่กๆ  ที่ใต้แคร่ชั้นสอง  เสียงพวกมันยังคงเห่าคำรามอยู่ที่หน้าประตูด้านล่าง   จนซักพัก เห็นพี่เต้เดินอาบน้ำประแป้งตัวหอมฉุยเดินผ่านลงบันไดไป  ผมจึงค่อยๆย่องตามแกไป   พวกไอ้โบ้หูลีบวิ่งหนีไปตอนที่พี่เต้ตะโกนดุ  “ไป๊- ชาดหมา! เกะกะขวางทางเดี๋ยวกูตบกลิ้ง!!” แมนอะไรอย่างนั้น  พี่เต้เค้าเท่จริงๆ  แกเปิดประตูออกไปแล้วปิดประตูลงกลอน  หันกลับมาพูดกับผม  “ปิดประตู ไม่ยอมใส่กลอน  เดี๋ยว:-)ก็ขึ้นมาล่อ**บนแฟลตหรอก..”  แกนิ่งไปพักนึงก่อนจะพูดต่อ “...แต่....จริงๆเราหนีมันไปไม่ได้ทั้งชีวิตหรอกนะ...”   นี่  พี่คุยกับหมาอีกแล้วใช่มั๊ยพี่!!??  คราวนี้ผมมีสติในการฟังอย่างดี  พี่เต้หมายความว่าไง  พี่เค้าว่าผมเป็นหมาขี้ขลาดใช่มั๊ย?? ผมเดินกลับขึ้นมาที่ชั้นสอง ก้มลงกินน้ำแล้วมุดไปนอนใต้แคร่ไม้ไผ่มืดๆ ............................................. จากคุณ : ไทยมุงหรรษา - [ 27 เม.ย. 50 12:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันหนึ่ง  มีขี้หมากองหนึ่งที่หน้าห้องพี่เต้   ผมนอนมองดูแกที่กำลังยืนมองขี้กองนั้นเงียบๆในสภาพหัวฟูแบบคนเพิ่งตื่นนอน  แกคงไม่คิดว่าเป็นฝีมือผมหรอกนะ  เพราะเมื่อเย็นวาน ทั้งแกทั้งผมก็เห็นมากับตา อีคุณนาย:-)เปิดประตูเรียกให้ไอ้ขาวที่หายหัวไปนานเดินตามขึ้นมาบนแฟลต  แกเจอพี่เต้พอดีตรงบันได ยังไม่ทันไรแกก็รีบพูดเสียงดัง  “ทีอีตัวอื่นยังขึ้นมาได้” พี่เต้เองก็ไม่ได้พูดไร  แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด เมื่อคืนไอ้ขาวเดินมาขี้ที่หน้าห้องพี่เต้  ฉลองการคัมแบ็คอย่างสวยหรู แถมยังลากรองเท้าแตะไปกัดอีกด้วย   สภาพเดิมๆหวนกลับมาอีกครั้ง แถมยังดูหนักกว่าเก่า    ไอ้ขาวขี้ฉี่เรี่ยราดไปทั่ว มากมายกว่าเดิม เพราะมันเปิดประตูลงไปข้างล่างไม่เป็น ต้องนอนอยู่บนแฟลตตลอด ไม่ได้ออกไปไหน  ผมได้แต่นอนดูมันตาปริบๆ  วันไหนพี่เต้มาเจอมันที แกก็เอาไม้ไล่ตีให้มันหนีลงไปข้างล่าง  แต่หลังจากนั้นไม่นาน อีคุณนายก็เปิดประตูพามันกลับขึ้นมาอีก   เป็นอย่างนี้สลับกันไป จนหลังๆ:-)ก็เปิดประตูคาทิ้งไว้เลย เสียงบ่นด่าของชาวแฟลตกลับมาอีกครั้ง  ที่ประตูมีป้ายแปะว่า “กรุณาอย่าพาหมาขึ้นแฟลต ชาวบ้านเดือดร้อน” มันทำให้ใบเตยทำหน้าเจื่อนๆทุกครั้งเวลากลับมาจากโรงเรียนแล้วเจอป้ายที่ว่า   แต่ทุกอย่างก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อีคุณนายยังเปิดประตูทิ้งไว้  ไอ้ขาวยังทำลายข้าวของ  ไอ้โบ้ยังรอขย้ำคอผมที่ข้างล่าง   ส่วนผมก็ใช้ชีวิตไปตามปกติ เหมือนทุกอย่างรอวันระเบิด... .......................................................... ในวันหนึ่งที่อากาศโคตรร้อน  ช่วงที่คนเอาน้ำไล่สาดกัน  ใบเตยแต่งตัวสวยเดินออกจากบ้านพร้อมกับพ่อแม่ สะพายกระเป๋าและหอบข้าวของ เดินไปขึ้นรถกระบะใต้แฟลต  ผมเดินกระดิกหางตามลงไป  ใบเตยลูบหัวผมอย่างรักใคร่   เธอบอกว่าจะไม่อยู่สามวัน  หมูอยู่ดีๆนะ มันเป็นช่วงเวลาที่ชุมชนแถวนั้นสงบเงียบเชียบ ร้านรวงแถวนั้นปิดร้านลงกันหมด   นานๆทีจะมีมอเตอร์ไซด์ของกลุ่มวัยรุ่นประแป้งหน้าขาวๆขี่ผ่านมาเป็นกลุ่มๆ  บางทีก็เป็นรถกระบะเปิดเพลงสาดๆเนี่ยๆอะไรนี่แหล่ะ  บนแฟลตเองก็เงียบเหงาเช่นกัน  ที่ชั้นสองมีแต่ห้องพี่เต้เท่านั้นที่นั่งกินเหล้ากัน 2 คืนติด ไอ้ขาวยังซ่าไม่เลิก   บ่ายวันที่สองที่ใบเตยไม่อยู่ ผมเดินตามมันขึ้นไปชั้นสาม  แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด  :-)กำลังละเลงกระถางกล้วยไม้บ้านผู้กองอ้วนอย่างเมามัน  แถมยังโดดใส่บ่อปลาหางนกยูงจนพังระเนระนาด   ผมตะโกนขู่มันอย่างลืมตัว  ไอ้ขาวสะดุ้ง  มองผมหวาดๆ แล้วค่อยๆวิ่งเหยาะๆหนีไป เป็นครั้งแรกที่ผมรุกรานหมาตัวอื่นสำเร็จ  เหมือนทำให้รู้ว่าตัวเองมีพลัง   ไอ้ขาวมันก็เป็นแค่หมาขี้ขลาด  ถึงเวลาที่ผมจะจัดระเบียบมันเสียที  ถ้าพื้นดินด้านล่างเป็นของไอ้โบ้  บนแฟลตนี้ก็คือที่ของผม   คุณเคยเห็นหมายิ้มมั๊ยครับ  ตอนนี้ผมกำลังยิ้ม ยิ้มด้วยความองอาจทรนงสุดๆ   คืนต่อมา ผมเดินตรวจตราความเรียบร้อยของแฟลต  ไอ้ขาววิ่งหนีผมวนไปวนมาแต่ไม่สามารถหนีออกไปข้างล่างได้ เหมือนเกมส์แมวไล่จับหนู...ผมเริ่มสนุกแล้ว   ตอนสี่ทุ่มผมซุ่มอยู่ในมุมมืดตรงช่องทิ้งขยะ  จนไอ้ขาวเดินผ่านมา  ผมพุ่งออกไป  ไอ้ขาวตกใจร้อง เอ๋ง!  แล้วโกยแน่บหางจุกตูด วิ่งชนข้าวของบนทางเดินขึ้นบันไดไปชั้นสี่  ผมตามขึ้นไปวิ่งวนรอบแฟลตไล่มันสองสามรอบจนหอบเหนื่อย  จึงเดินกลับลงมา   ผมหิวแล้ว  ก่อนที่ใบเตยจะไปเธอเทอาหารเม็ดทิ้งไว้ให้ผมในส่วนสำหรับสามวัน มันเยอะจนกินได้เรื่อยๆสบายๆ  ขณะกำลังเดินลงมาข้างล่างจะถึงชั้นสอง...ผมได้กลิ่นมัน ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิด  มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดและไม่เคยเกิด   ผมมองลงมาจากชานพักบันได  ที่จานอาหารใต้แคร่ไม้ไผ่ หน้าบ้าน ในความมืด  ร่างๆหนึ่งกำลังยืนหันหลังเคี้ยวโครงไก่ในจานอย่างเมามันส์  ปลายหางที่ขาดวิ่นยืดเกร็ง กับหลังใบหูที่แหว่ง ขนสีขาวสลับสีน้ำตาลอ่อนสกปรก  ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้... ขนตูดผมลุกซู่ นั่นมันไอ้โบ้!!   มันกำลังรุกรานพื้นที่ของผม  ! มันก้าวผ่าน “ประตู” มาแล้ว!! คงเป็นเพราะร้านขายข้าวหน้าแฟลตปิดร้านไปหลายวัน ทำให้มันขาดแคลนอาหารที่เคยได้กินอย่างสบายๆ   นั่นอาจเป็นสิ่งผลักดันให้มันกล้าเดินผ่านประตูบานนั้น (และอาจได้เช็คบิลผมเป็นโบนัส)  ผมไม่รู้ว่าโครงไก่นั่นมาจากไหน แต่นั่นมันที่ของกู จานข้าวของกู และที่นอนของกู   ไอ้โบ้ !! ไอ้ยย!!   ผมด่ามันเป็นภาษาหมา  ไอ้โบ้หันกลับมา ตามันดูเซื่องๆขวางๆบอกไม่ถูก   ผมพุ่งใส่มันอย่างบ้าบิ่น  ไอ้โบ้แยกเขี้ยวรอแล้วฉากตัวออกข้าง  ปลายเขี้ยวผมถากไหล่มันไป  มันตะปบสวนกลับมาอย่างเก๋าเกมส์   เขี้ยวแรกโดนที่หลังต้นคอ   ผมสะบัดจนหลุด ตั้งหลักหันหน้าพุ่งใส่มันอีกครั้ง  มันยกขาหน้าขึ้นสองขาผลักร่างผมไม่ให้เข้าประชิด   แต่ผมตัวสูงกว่าจึงสามารถใช้ขาหน้ากดหัวมันจนลงไปกลิ้ง  ก่อนที่มันจะพลิกตัวขึ้นมาได้ ผมได้จังหวะขย้ำเขี้ยวไปที่คอเต็มดอก  มันร้องลั่น  จากนั้นผมยังมีเวลาที่จะกัดหูมันจนเลือดสาดไปอีกข้าง มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป  ผมไม่รู้ว่าผมเก่งหรือเกิดอะไรขึ้นกับไอ้โบ้   เหมือนพลังของมันน้อยกว่าเดิม กัดเบากว่าเดิม และเชื่องช้าลงกว่าเดิม  มันขาสั่นตัวเอียงๆ เซแถ่ดๆ ผมตามเข้าซ้ำอย่างไม่ปล่อยโอกาสทอง  ไอ้โบ้กลิ้งตกบันไดไปที่ชั้นล่าง  ผมตามลงไปเหยียบ  ไม่มีทีท่าว่ามันจะสู้ผมได้  เนี่ยนะคือไอ้โบ้ จ้าวแห่งหมา  เป็นไงล่ะ:-)! หมดยุคของ**งแล้ว   ผมไล่ฟัดไอ้โบ้จนเสียหมา  มันวิ่งขาปัดผ่านประตูที่เปิดทิ้งไว้  ผมตามไปหยุดมองมันตรงบันได   มันเดินเซๆ หมุนตัวหันกลับมามองผม  แววตานั้นยังอำมหิตไม่เปลี่ยน  แต่สังขารดูจะไม่อำนวย   ไอ้โบ้ทำท่าเหมือนจะเดินเข้าหาผมอีกครั้ง  แต่ฉับพลันก็โก่งคออ้วกออกมา  น้ำเหนียวๆเขียวๆเป็นฟองไหลย้อยติดมุมปาก   มันเดินเซไปมาแล้วล้มพลิกตะแคงไปที่พื้น   ขี้ฉี่แตกเรี่ยราด  ดวงตาข้างหนึ่งเหลือกมองผม  แผงอกกระเพื่อมหนัก หอบหายใจดังครื่ดๆ  ตาเหลือกขึ้น   ...แล้วแววตานั้นก็นิ่งไป... ผมหยุดยืนดู ภาพไอ้โบ้นอนนิ่ง  หมาตัวอื่นเดินมาดมๆร่างมัน 4-5 ตัว แล้วเงยหน้ามองมาที่ผม  ไอ้โบ้นอนนิ่งไม่กระดุกกระดิก  อาการหอบของผมเริ่มหายไป  รสเลือดยังซึมอยู่ในปาก   ผมหันหลังเดินขึ้นแฟลตไปในความมืด เห็นไอ้ขาวสะดุ้งหันหลังวิ่งแน่บ ผมไม่มีอารมณ์จะเล่นต่อ   เป็นหมาเลี้ยง ได้นอนบนแฟลต ได้กินอาหารดีๆ และกัดชนะหมาเจ้าพ่อได้สำเร็จ  ชีวิตนี้จะเอาอะไรอีก ผมมุดลงไปนอนใต้แคร่ไม้ไผ่อยากเปี่ยมสุข  รอแค่พรุ่งนี้ ให้ใบเตยกลับมาแล้วเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ไอ้โบ้อาจจะยังนอนแผ่อยู่ที่เดิม   เธอจะได้รู้ว่าผมเก่งขึ้นขนาดไหน ก่อนจะหลับตานอนพักก็ได้กลิ่นเศษโครงไก่ต้มที่ไอ้โบ้กินทิ้งไว้หกอยู่นอกจาน     ผมยื่นหัวไปคาบไว้เต็มปาก ไม่รู้มันมาได้ยังไง ถึงแม้รสชาดจะขมๆ แปร่งๆ จนชาลิ้นไปบ้าง แต่ก็อร่อย!! จากคุณ : ไทยมุงหรรษา - [ 27 เม.ย. 50 12:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เล่าต่อสิค๊ะ สนุกจริงๆเลย นี่ถ้าไม่ได้ลอกเขามา น่าจะเอาไปเขียนลงหนังสือนะ  อ่านไปตื่นเต้นไป  รออ่านอยู่นะคะ อย่าให้รอนาน รักหมาเหมือนกัน จากคุณ : nice_piggyy - [ 27 เม.ย. 50 14:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบแล้วจ๊ะ! จากคุณ : ไทยมุงหรรษา - [ 27 เม.ย. 50 15:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เล่าเรื่องเก่งค่ะ จากคุณ : The SoVo - [ 27 เม.ย. 50 15:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 What a great story. Well done kha,  I really enjoy it. Thank you very much. จากคุณ : หมูหนาว - [ 27 เม.ย. 50 16:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่าสงสารแฮะ จากคุณ : Innocent&Pure - [ 27 เม.ย. 50 19:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กรรม ไม่น่าลืมว่าเจ้านายไม่ได้ให้ไก่ไว้กิน จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 50 01:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โครงไก่นั้นเอง ที่ทำให้เจ้าโบ้น้ำลายฟูมปาก แล้วเจ้าหมูก็ยังดันกินเข้าไปอีก.....เวรกรรม เป็นเรื่องที่ดีมาก ในกระบวนเรื่องของหมา ๆ ด้วยกัน ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ วันแรงงาน 20:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นึกถึงเรื่องไข่ดาวยัดไส้ยาเบื่อที่มันวางบ้านเราที่ตึกปทุม ยาวเช้า หมาตายไป 6 ตัว จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 พ.ค. 50 22:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องดีมากๆครับ เห็นได้ชัดว่าเป็นคนช่างสังเกตุ จดจำและสามารถหยิบเอาเรื่องรอบๆตัวมาเขียน ได้อย่าง น่าติดตาม บอกได้เลยว่าเยี่ยม จากคุณ : Fly By Wire - [ 20 มิ.ย. 50 08:09:21 A:89.211.4.3 X: ]