,, ความเหงา ,,
โอ้หัวใจใยเล่าถึงหงอยเหงา
มีเพียงเราเหว่ว้าน้ำตาไหล
เหม่อมองฟ้าหม่นเศร้าเหลือเล่าใคร
กอดเข่าไซร้ซบหน้าน้ำตาริน
มองซ้ายขวาหาได้มีใครชิดใกล้
มือป่ายไปข้างหน้า-หลังด้วยถวิล
เหลือเพียงแต่ความเหงาเข้าเกาะกิน
ดวงใจสิ้นเหลือแรงล้าชีวาวัน
เงาดวงตาสะท้อนพร่าในกระจก
ตะกอนตกฟ่อนฟุ้งจึ่งโศกศัลย์
รอยน้ำตาหยาดหยดไม่ต่างกัน
สองมือนั้นปัดป่ายหาได้จาง
ภาพเบื้องหน้าชัดเจนใครคนหนึ่ง
สายตาซึ้งส่งมามิหายห่าง
หากไม่ช้าภาพนั้นกลับลับลาง
เอื้อมมือคว้ากลับอ้างว้างเพียงเดียวดาย
พยายามลบภาพในใจไม่ยึดติด
ปล่อยหัวใจ - ความคิดให้ห่างหาย
หาก 'ความเหงา' สะท้อนท้านความเปลี่ยวดาย
แล้วสุดท้าย (ความเหงา) หมดเมื่อไรใครบอกที
---
เหงาจังเลยครับ
*แก้คำผิด
แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 50 14:29:15
แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 50 14:10:44
จากคุณ :
OgaRyu 
- [
27 เม.ย. 50 14:07:01
]
ความเหงา
