ห้าพันหกร้อยเจ็ดสิบแปดไมล์...ไปมาแล้วตั้งกี่รัฐ
ไกลขนาดนี้แล้ว ชั้นยังหนีเค้าไม่พ้นอีกเหรอเนี่ย....
ตาลนั่งน้ำตาไหลเงียบๆอยู่ข้างโบสถ์ที่อยู่สูงที่สุดกลางเมืองเซโนดา รัฐอริโซนา สหรัฐอเมริกา...
เงยหน้าขึ้นมองไปข้างบน เห็นแนวภูเขาหินทรายสีแดงสลับสีเป็นชั้นๆ ตัดกับฟ้าโปร่งใส ไร้เมฆ เพียงเพื่อให้น้ำตาไหลย้อนกลับ...
ช่างต่างจากความรู้สึกในใจเสียเหลือเกิน...ชั้นเห็นแต่พายุฝนในใจตัวเองตั้งแต่เมื่อสองเดือนที่แล้ว...
คืนนั้น..วันที่กลับจากงานเลี้ยงส่งพี่เต้..หนุ่มรุ่นพี่ที่ชั้นแอบมองมานาน..รู้ตัวว่าเมามาก..แอบรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กมหาลัยอีกครั้ง สนุกปนเศร้า ..เพราะพี่เค้าต้องย้ายไปประจำที่ศูนย์วิจัยของบริษัทที่แอฟริกาใต้ในวันรุ่งขึ้น...
พี่เต้มาส่งที่อพาร์ทเม้นต์ แล้วเรื่องมันก็เลยเถิด ...มือเย็นๆของเค้าที่จับข้างแก้มกับริมฝีปากอุ่นๆที่ประทับลงบนหน้าผาก..โหยหา..หวามไหว..อาลัย..นั่นมันอะไรกันนะ..การเสแสร้งทำตัวเป็นทอมบอยของตาลแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลยเวลาอยู่กันสองต่อสอง.. ทั้งที่เรายังไม่เคยคุยถึงความรู้สึกแบบหนุ่มสาวกันมาก่อน.. มีแต่งาน งาน งาน..
หรือมันเป็นแค่สัญชาตญาณทางเพศอย่างหนึ่ง..
ชั้นแทบไม่รู้จักเค้าเลยด้วยซ้ำ..แล้วนี่ชั้นทำอะไรลงไปกับชีวิตตัวเองเนี่ย..
สองเดือนแล้วสินะ ที่ต้องทนทุกข์กับความโง่เขลาของตัวเอง ตกใจ เสียใจ หรืออะไรก็แล้วแต่..
ไม่มีใครที่ไหนเค้าจะมารับรู้ความรู้สึกของเราหรอก..พ่อกับแม่ไปสวรรค์ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ซะตั้งแต่วันที่จะมาฉลองรับปริญญาลูกสาวคนเดียวที่กรุงเทพ ตั้งแต่เมื่อสิบปีที่แล้ว...ไม่มีพี่น้อง..
ญาติๆก็อยู่อังกฤษ ออสเตรเลีย.. ทุกคนต่างมีโลกและชีวิตของตัวเอง...
นี่ชั้นคิดถูกหรือคิดผิดกันนะ ..ที่ตัดสินใจลาออกจากงาน ...จากเมืองไทยมาท่องเที่ยว ด้วยหวังว่าโลกกว้าง วิถีชีวิตของผู้คนที่หลากหลายจะช่วยให้ลดความทุรนทุรายจากความหลัง ความหลง ความรัก จะเรียกว่าอะไรก็ตาม..ที่มีต่อพี่เต้..
จากคุณ :
ชบาข้างรั้ว 
- [
30 เม.ย. 50 06:44:22
]
เรื่องสั้นคันๆในจิตใจ : วันที่(แอบ)รอ..
