หนิงเดินไปหาแม่ที่ห้องไอซียูพร้อมพี่พยาบาล ที่จริงแล้ว หนิงบอกว่ามาเองคนเดียวก็ได้ แต่พี่พยาบาลบอกหนิงว่าจะมาเยี่ยมแม่หนิงด้วย และจะมาขออนุญาตให้หนิงเป็นกรณีพิเศษ แผลของหนิงอาจทำให้หนิงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในนั้นได้
ระยะทางแค่ 300 เมตร หนิงรู้สึกว่ามันช่างยาวนานและไกลจริง ๆ ในขณะที่ใจของหนิงแทบจะวิ่งแต่พี่พยาบาลกลับเดินช้า ค่อย ๆ ก้าวไปเรื่อย ๆ แล้วยังเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่หนิงไม่เคยที่จะรับรู้อีกด้วย
1 เดือนที่แม่เฝ้าหนิงอยู่นั้น แม่เครียดและเป็นกังวลมากเพราะแม่มองเห็นหัวใจที่บอบช้ำและร่างกายที่เจ็บปวดของหนิงตลอดเวลา แต่แม่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยหนิงได้อย่างไร ถ้าการที่หนิงทำกับแม่ช่วยให้หนิงบรรเทาการเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว แม่ยอมทุกอย่าง ถึงตอนนี้ หนิงไม่อายที่จะเดินร้องไห้ไปตลอดทาง เย็นวันนั้น ใครผ่านไปมาที่ทางเดินระหว่างตึกในโรงพยาบาลก็จะเห็น หญิงสาว 2 คน คนหนึ่งอยู่ในชุดพยาบาล และอีกคนอยู่ในชุดคนไข้ เดินไปด้วยกัน แล้วเลี้ยวหายไปในห้องไอซียู
หนิงนั่งรอพี่พยาบาลที่ห้องเปลี่ยนเสื้อก่อนเข้าไอซียูนานกว่า 10 นาที จึงได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้โดยหนิงต้องสวมเสื้อคลุมสีฟ้า ใส่หมวกคลุมผม และผ้าปิดปากก่อนเข้าไปด้านใน พี่พยาบาลที่มาส่งหนิง มาช่วยหนิงสวมเสื้อและหมวก ก่อนที่จะขอตัวไปทำงานต่อ ก่อนออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่พยาบาลบอกว่า “หนิงต้องเข้าไปคนเดียวนะ และนับจากนี้หนิงจะต้องเดินไปข้างหน้าคนเดียว พี่ ๆ รออยู่ที่ตึกนะ” หนิงได้แต่ขอบคุณเบา ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะกำลังกังวลกับการที่จะต้องเข้าไปหาแม่มากกว่า
หนิงมองเห็นแล้วว่าแม่อยู่ที่เตียงในสุด หนิงต้องเดินผ่านคนอื่น ๆ เข้าไป บางคนรอบ ๆ เตียงมีแต่จออะไรไม่รู้เต็มไปหมด คล้ายคอมพิวเตอร์ บางจอก็มีคลื่นสีเขียว แดงและฟ้ายึกยือไปหมด บางจอก็ส่งเสียงร้อง ปิ๊ด ปิ๊ด บางจอเวลาส่งเสียง พี่พยาบาลจะเดินเข้าไปแล้วกดปุ่มเสียงก็จะหายไป เส้นยึกยือก็กลายเป็นเส้นตรง หนิงมาถึงที่เตียงของแม่แล้ว ข้างเตียงแม่มีจอแค่จอเดียว หน้าจอมีเส้นสีแดง ๆ วิ่งตลอดเวลา ที่ปากของแม่มีท่อที่ต่อกับเครื่องด้านหัวเตียงไว้ แม่คงเจ็บคอมาก แต่ทำไมพยาบาลที่นี่ไม่ให้น้ำเกลือแม่ ถ้าแม่ไม่ได้น้ำเกลือแล้วจะหายได้ยังไงนี่
“ แม่ ” หนิงกระซิบเรียกแม่เบา ๆ ที่ข้างหู หลังจากที่ยืนมองแม่มานาน ดู ๆ ไปแล้ว แม่เหมือนกำลังหลับอยู่ด้วยซ้ำ แม่คงเหนื่อยมากจริง ๆ พี่พยาบาลบอกหนิงว่ามีคนเห็นแม่ขึ้นบันได แล้วหยุดพักหลังจากนั้นแม่ก็ล้มลง แม่ไม่ได้ตกบันได แต่แม่คงเหนื่อยเพราะตึกที่หนิงนอนอยู่ตั้งชั้น 5 เย็นวันนั้นพี่พยาบาลให้หนิงช่วยอาบน้ำเช็ดตัวให้แม่ จริง ๆ แล้ว หนิงคิดว่าถ้าไม่มีท่อทางปากแล้วหล่ะก็ หนิงอาบน้ำให้แม่เองคนเดียวก็ได้ หลังอาบน้ำเสร็จพี่พยาบาลให้หนิงเอาเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เตียงแม่ เอาหนังสือบทสวดมนต์มายื่นให้แล้วบอกว่าให้อ่านให้แม่ฟัง ออกเสียงก็ได้ เตียงข้าง ๆ จะได้ได้ยินเสียงด้วย หนิงอยู่กับแม่จนหมดเวลาเยี่ยมจึงเดินกลับมาที่ตึกของตัวเอง น้ำตาที่หายไปตั้งแต่หนิงเข้าไปหาแม่เริ่มไหลรินมาอีกรอบ ขณะกำลังจะเข้าลิฟต์ หนิงเปลี่ยนใจเดินขึ้นบันไดไป กว่าจะถึงชั้น 5 หนิงก็เหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน แล้วแม่ที่กลัวการขึ้นลิฟต์ ถึงมีคนอื่นไปด้วยแม่ก็จะเวียนหัวคลื่นไส้อาเจียนแทบทุกครั้ง แม่จึงเลือกที่จะไม่ขึ้นลิฟต์อีกเลย แล้วนี่หนิงให้แม่วิ่งซื้อของวันละไม่รู้กี่รอบ แม่คงเหนื่อยกว่าหนิงหลายเท่านัก
“หนิง ” พี่พยาบาลคนเดิมที่พาหนิงไปหาแม่เดินเข้ามานั่งข้างเตียง แต่คราวนี้มีป้าพยาบาลอายุมาก ๆ คนนั้นด้วย พอดีเลย หนิงกำลังคิดว่าจะไปขอบคุณพี่พยาบาลพอดี
“แม่ของหนิงเสียแล้วนะ” พี่คนเดิมบอกกับหนิง ทั้งสองคนมองมาที่หนิงคนหนึ่งจับมือหนิงไว้และอีกคนก็จับไหล่หนิงไว้ หนิงอยากจะตะโกนบอกพี่ ๆ ไปว่า ไม่จริง ไม่ใช่ ไม่เชื่อ ก็เมื่อกี้หนิงยังอาบน้ำแม่อยู่เลย แล้วไม่เห็นมีใครบอกอะไรหนิงเลย แต่เหตการณ์อย่างนี้คงไม่ใช่เรื่องที่ใครจะเอามาพูดกันเล่น ๆ ได้ หนิงจึงทำได้แค่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น น่าแปลกใจวันนี้น้ำตาที่ไหลง่ายดายกลับแห้งเหือดหายไป พี่พยาบาลบอกหนิงว่าตอนที่หนิงกำลังไปเยี่ยมแม่ หัวใจของแม่หยุดเต้นพอดี พยาบาลในไอซียูกำลังช่วยปั๊มหัวใจแม่อยู่ หนิงจึงต้องรอด้านนอกตั้งนานนั่นแหล่ะ เพื่อตัวหนิงเองพี่พยาบาลและพี่ชายของหนิงที่เฝ้าแม่อยู่ จึงตัดสินใจยังไม่บอกหนิง ให้หนิงได้ทำอะไรให้แม่ก่อนแล้วจึงจะบอกหนิงเมื่อหนิงกลับมาที่ตึกแล้ว ส่วนแม่หลัง จากที่หนิงอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้ว พี่ชายทั้งสองของหนิงที่ซ่อนตัวอยู่ตอนหนิงไปหาแม่ จะพาแม่กลับบ้านเลย