21 มิถุนายน 2548
วันนี้ ท้องฟ้าข้างนอกดูอึมครึมไปหมดตั้งแต่ตอนเช้า บรรยากาศแบบนี้คงไม่มีใครอยากตื่นแน่ๆ ละอองน้ำที่เกาะอยู่ที่หน้าต่างตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้หน้าต่างเป็นฝ้าจนมองไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่เงาตะคุ่มๆ  ได้ยินเสียงรถสตาร์ท สงสัยจะเป็นคุณพ่อ ออกไปรับนักเรียนแน่ๆเลย คุณพ่อของจ๋อม เป็นคนขับรถรับส่งนักเรียน บางครั้ง ท่านก็รับงานอื่นๆด้วยช่วงปิดเทอม จ๋อมเองก็แอบน้อยใจ ทำไมคุณพ่อไม่เคยมีเวลาให้เลย แต่จ๋อมเข้าใจนะ นี่เป็นความลับแค่เราสองคนรู้ไหม ที่จริง คุณพ่อ เป็นพ่อเลี้ยงไม่ใช่พ่อแท้ๆของจ๋อมหรอก แม่เพิ่งแต่งงานกับท่านเมื่อห้าปีที่แล้ว ยังจำได้เลย ตอนนั้น จ๋อมเป็นนางรำ ให้กับโรงเรียน แล้วก็ได้รำในงานแต่งงานของพวกท่านด้วย ถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ท่านก็รักและเอ็นดูจ๋อมน จ๋อมเองก็อยากเป็นลูกที่ดีของท่าน แต่ก็ทำไม่ได้ เห็นท่านแอบร้องให้เพราะเรื่องของจ๋อมตั้งหลายครั้ง    เสียงคุณแม่กำลังเดินลงมา ท่านต้องกำลังมาหาจ๋อมแน่ๆเลย  คุณแม่ ของจ๋อมเป็นคุณครู ท่านค่อนข้างเจ้าระเบียบเชียวหล่ะ กับนักเรียนแต่ไม่ใช่กับจ๋อม วันนี้ท่านคงจะเดินเข้ามาในห้องถามว่าจ๋อมเป็นอย่างไรบ้าง วันนี้อยากทานอะไร อย่าลืมทานยานะ แล้วก็คงไม่ลืมให้การบ้าน ก่อนที่ท่านจะออกไปทำงานพร้อมกับคุณพ่อ เป็นอย่างนี้เสมอเลย จนบางครั้งจ๋อมก็อยากให้ท่านลืมไปซะบ้างว่ามีจ๋อมอยู่ในบ้าน ให้ท่านเดินออกไปทำงาน อย่างไม่ต้องคอยเป็นห่วง ไม่ต้องคอยภวงค์ ถึงจ๋อมจะเดินด้วยตัวเองไม่ได้แล้ว แต่จ๋อมก็ใช้รถเข็นได้นะ  ถึงจะพิการแต่ก็ไม่ใช่เป็นอัมพาตนะคะ จ๋อมอยากบอกแม่แบบนี้หลายพันครั้งแต่จ๋อม....ไม่กล้า
ก็เลยต้องบอกกับพี่บันทึกแทน  แม่กำลังจะมาแล้ว แล้วจ๋อมจะมาเล่าให้ฟังอีกนะคะ บายๆ

จ๋อม
.............................................................................................................................................................


วันที่ 28 ธันวาคม 2548
วันนี้ตื่นเช้าขึ้นมารู้สึกหนาวจับใจเลย ขนาดจ๋อมห่มผ้าห่มไปตั้งหลายชั้น พี่บันทึกรู้หรือเปล่า ต้นหางนกยูงที่อยู่ข้างๆบ้านจ๋อม ตอนนี้ออกดอกบานสะพรั่งเต็มต้นเลย สวยมากๆ เช้านี้ดูทุกๆคนจะซึมเซาไม่อยากตื่นกันเลย ทั้งๆที่ ก็เกือบเจ็ดโมงแล้ว โมกับกวาที่อยู่ตรงข้ามบ้านจ๋อม ตามปกติต้องออกไปโรงเรียนกันแล้ว วันนี้ประตูบ้านยังปิดอยู่เลย หมอกทำให้มองเห็นด้านนอกได้ไม่ถนัดนัก วันนี้ คุณพ่อคุณแม่คงจะแอบตื่นสายแน่ๆเลย จริงๆด้วย จ๋อมได้ยินเสียงวุ่นวายข้างบน เสียงวิ่งลงบันไดมา ประตูรั้วเหล็กขึ้นสนิมที่ถูกเปิดออกอย่างไม่ปราณี ส่งเสียงประท้วงจนแสบแก้วหูไปหมด คุณแม่แวะเข้ามาหาจ๋อม ถามคำถามเดิมๆแต่รัวเร็ว จ๋อมได้แต่แอบยิ้ม เพราะผมที่ยังไม่ได้ผ่านการหวีกับ ใบหน้าที่เปรอะแป้งเป็นหย่อมๆของท่าน   เสียงประตูบ้านปิด ไปแล้ว วันนี้ จ๋อมก็ต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง ไม่รู้ว่าหมู่นี้เป็นอะไร จ๋อมปวดท้องบ่อยมากๆเลย จะว่าปวดประจำเดือนก็ไม่น่าใช่ สงสัยจ๋อมต้องเป็นโรคกระเพราะแน่ๆเลย แต่อย่าบอกคุณพ่อกับคุณแม่นะ พี่บันทึก เพราะว่าแค่นี้คุณพ่อกับคุณแม่ก็ต้องลำบากมามากพอแล้ว ท่านต้องพาจ๋อมไปหาหมอทุกๆเดือน ทุกครั้งที่กลับมาจากโรงพยาบาลจ๋อมจะต้องได้ยินเสียงโครมคราม เสียงทะเลาะกันของพวกท่าน ทะเลาะกันเพราะเรื่องของจ๋อม เรื่องเงินที่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาล จ๋อมไม่สบายใจเลย จ๋อมอยากจะบอกกับคุณพ่อคุณแม่ว่า ไม่ต้องแล้วก็ได้ จ๋อมหายแล้ว จ๋อมไม่อยากหาคุณหมอแล้ว แต่จ๋อมรู้ว่าถ้าพูดไป พวกท่านจะต้องเสียใจมากแน่ๆ จ๋อมก็เคยคิดนะ ถ้าจ๋อมไม่อยู่ซักคน พวกท่านคงจะไม่ต้องเจ็บปวด ไม่ต้องลำบาก ทำงานทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ วันนี้จ๋อมคงต้องทำให้พี่บันทึกหดหู่แน่ๆเลยขอโทษนะคะ เดี๋ยวจ๋อมไปทำการบ้านที่คุณแม่ให้ไว้ก่อนแล้วกัน บายๆ

จ๋อม
.............................................................................................................................................................


วันที่ 13 เมษายน 49
วันนี้เป็นวันสงกรานต์ ไม่แปลกใจเลย ที่เสียงของเด็กๆหน้าบ้านจะเป็นฝ่ายปลุกจ๋อม แทนที่จ๋อมจะเป็นฝ่ายดูพวกตื่นขึ้นมา จ๋อมยังจำได้สมัยก่อนตอนที่จ๋อมยังวิ่งเล่นได้ จ๋อมเล่นน้ำตั้งแต่เช้าจนเย็น ไม่สนใจเสียงของคุณแม่ที่คอยเรียกให้ไปทานข้าว ไม่รู้สึกหิวเลย รู้แต่ว่าอยากเล่นกับเพื่อนๆให้นานที่สุด อากาศร้อนๆก็ต้องอยู่กับน้ำนี่แหละ จำได้ว่าตอนนั้น คุณพ่อจริงๆของจ๋อมยังอยู่เลย ท่านก็เล่นกับจ๋อมด้วย เราสองคนยังเคยแอบเอาน้ำไปสาดคุณแม่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้าน ผลปรากฏว่า เปียกทั้งคนทั้งหนังสือ คุณพ่อตะโกนใหญ่เลยว่ายักษ์มาแล้วๆ ตอนที่คุณแม่ขยับแว่นให้เข้าที่แล้วหันมามองพวกเราด้วยสายตาอาฆาต ท่านเดินไปหยิบสายยางมาฉีดเราจนเปียกไปทั้งบ้าน ปีนั้นเป็นปีที่จ๋อมมีความสุขที่สุดเลย แต่สงกรานต์ปีถัดมาก็ไม่มีคุณพ่อของจ๋อมอีกแล้ว คุณพ่อท่านเสียหลังจากนั้นไม่นาน จำได้ว่าตอนนั้นจ๋อมยังอายุแค่สิบขวบ คุณพ่อออกไปทำงานตอนเช้าแล้วไม่กลับมาอีกเลย ท่านถูกรถชน จ๋อมเห็นคุณแม่ร้องให้จนเหมือนท่านจะตามคุณพ่อไปอีกคน จ๋อมไม่อยากเห็นอีกแล้ว ไม่อยากให้คุณแม่ร้องให้อีกแล้ว พี่บันทึกรู้หรือเปล่า ต้นหางนกยูงหน้าบ้านตอนนี้ ไม่มีเหลือทั้งใบและดอกแล้ว ตอนนี้เหมือนต้นไม้ที่ไร้เสื้อผ้า ดูหดหู่จังเลย สงสัยคุณพ่อ กำลังเดินลงมาแน่ๆเลย คุณแม่ท่านไม่มาหาจ๋อมเป็นเดือนแล้ว ท่านไม่เคยเดินลงมาเลย ตั้งแต่ที่ไปพบคุณหมอเมื่อเดือนก่อน วันนั้นระหว่างทางกลับบ้าน ทั้งคุณแม่และคุณพ่อมีสีหน้าเครียดมาก จำได้ว่าคุณพ่อจับมือคุณแม่ไว้ตลอดเวลา พอถึงบ้านจ๋อมเห็นคุณแม่วิ่งขึ้นไปบนห้อง คุณพ่อเดินเข้ามาลูบหัวจ๋อม อุ้มจ๋อมกลับห้อง ท่านบอกจ๋อมว่า คุณแม่คงเพลีย แต่จ๋อมรู้นะพี่บันทึก ว่าที่จริงแล้ว เป็นเพราะจ๋อม เพราะคุณหมอบอกว่าจ๋อมอยู่ได้อีกไม่นานต่างหาก จ๋อมแอบได้ยินคุณหมอพูด ท่านบอกว่า เนื้อร้ายที่ทำให้จ๋อมอยู่ในสภาพแบบนี้ มันยังไม่หมดไปจากตัวจ๋อม ตอนนี้มันลุกลามเข้าไปภายในร่างกายจนไม่สามารถรักษาได้แล้ว นี่ต่างหากคือสาเหตุที่ทำให้คุณแม่ไม่เหยียบย่างเข้ามาหาจ๋อมอีกเลย มีเพียงคุณพ่อ ที่ทำดีกับจ๋อมมากขึ้น พยายามคุยกับจ๋อมมากขึ้น ท่านคงกลัวว่าจ๋อมจะคิดมาก แต่พี่บันทึกรู้หรือเปล่า ทุกครั้งที่ท่านมองจ๋อม จ๋อมเห็นแต่แววตา สงสาร จ๋อมไม่เคยเห็นแววตา รักใคร่ของพ่อใหม่คนนี้ของจ๋อมเลย สงสัย สงกรานต์นี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายของจ๋อมแน่ๆเลยพี่บันทึก

จ๋อม
.............................................................................................................................................................


วันที่ 28 พฤษภาคม 2549
จ๋อมมีเรื่องจะสารภาพกับ เมื่อคืนจ๋อมพยายามฆ่าตัวตายด้วยพี่บันทึก จ๋อมเจ็บไปทั้งตัว จนทนไม่ไหว ยามอร์ฟีนที่ต้องฉีดเข้าเส้นเลือดของจ๋อม ทุกๆเช้าคุณแม่จะต้องเดินเข้ามาถกแขนเสื้อและจิ้มเข็มฉีดยาอันเล็กๆเข้าไป น้ำใสๆก็ไหลเข้ามาในร่างกายจ๋อม จ๋อมไม่ชอบเลย ร้องให้ทุกครั้ง แต่คุณแม่ก็บอกให้จ๋อมอดทน สงสัยยาคงจะไม่สามารถทำให้จ๋อมหายปวดแล้วแน่ๆเลย  ตอนนี้จ๋อม นั่งมองนอกหน้าต่างไม่ได้แล้ว จ๋อมได้แต่นอนอยู่บนเตียง มองคุณแม่ที่ทุกๆวันท่านจะต้องคอยเช็ดตัว คอยใส่แพมเพอร์ส ให้จ๋อม จ๋อมสมเพชตัวเองเหลือเกิน จนไม่อยากอยู่บนโลกนี้ จ๋อมเลยตัดสินใจฆ่าตัวตาย จ๋อมหยิบมีดปอกผลไม้ที่คุณแม่ลืมไว้ ข้างๆเตียงมา ตั้งใจจะกรีดข้อมือเหมือนอย่างที่จ๋อมเห็นตัวเอกในละครหลายๆเรื่องทำ แต่กว่าจะคว้าได้มือจ๋อมก็ดันไปปัดโดนหนังสือเล่มเล็กๆ ที่จ๋อมเห็นคุณแม่หยิบมาอ่านตอนอยู่กับจ๋อมหล่นซะแทน จ๋อมพยายามหยิบมันขึ้นมา รวบรวมกำลังที่ตัวเองมี ด้วยความสงสัย จ๋อมเลยเปิดดู มันคืออะไรรู้ไหมพี่บันทึก มันคือ บันทึกของคุณแม่ ท่านบันทึกเรื่องราวตั้งแต่จ๋อมอยู่ในท้องของท่าน ท่านบอกเล่าความรู้สึกที่ทรมานที่สุดตอนที่ท่านเบ่งจ๋อมออกมา และความรู้สึกที่เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ตอนที่ท่านได้เห็นหน้าจ๋อมเป็นครั้งแรก ท่านเขียนแม้กระทั้งวันที่จ๋อมเริ่มพูดได้ เดินได้ คลานได้ มันทำให้จ๋อมคิดได้ ว่าถ้าจ๋อมตายไปโดยที่ หนีความเจ็บปวดนี้ ความพยายามทั้งหมดของคุณแม่ ความยากลำบากทั้งหมดของคุณแม่ มันคงต้องเสียเปล่า ตั้งแต่คืนนั้น จ๋อมจึงตัดสินใจแล้วที่จะไม่แสดงอาการเจ็บปวด จะไม่หมดกำลังใจ จนวันสุดท้ายของจ๋อม จ๋อมจะไม่นั่งรอความตายอีกแล้ว จ๋อมจะมีชีวิต วันต่อวัน เวลาต่อเวลา นาทีต่อนาที เพื่อความสุข

จ๋อม
.............................................................................................


    สมุดบันทึก ถูกปิดลง พร้อมๆกับน้ำตาที่นองหน้าของคุณ จรรยา เธอวางมันลงข้างเตียงลูกสาวที่บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า สัมผัสอบอุ่นอ่อนโยน จากสามี ปลอบปะโลมจิตใจของเธอได้เพียงเล็กน้อย เธอมองบันทึกของลูกสาวอีกครั้ง อย่างน้อยลูกของเธอก็มีความสุขในช่วงเวลาสุดท้าย อย่างน้อยจ๋อมก็ต่อสู้ เธอรู้ว่าจ๋อมต้องการให้เธอเข้มแข็งเช่นกัน คุณจรรยาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ต้นหางนกยูงได้ออกดอกอีกครั้งแล้ว
.............................................................................................