ถึง...คุณ
คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ชมผมว่าน่ารัก  ในวันแรกที่เจอกัน  ผมเพียงแต่ยื่นปากกาให้คุณยืม  คุณก็ตกหลุมรักผม  
คุณเล่าให้ผมฟัง  ผมแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมให้ปากกาคุณยืม  ผมจำได้แค่ลาง  ๆ  ว่าคุณกับผมเลขที่ติดกันแค่นั้นเอง
คุณบอกผมในวันที่คุณและผมเราอยู่ห่างกัน  ผมอยู่ที่กทม.  ในขณะที่คุณเรียนป.ตรีที่ยะลา  ผมเรียนไม่จบ ในขณะที่คุณจบเภสัช
ผมได้เข้าทำงานเป็นผู้ช่วยเหลือคนไข้ส่วนคุณกลับมาที่สงขลาและได้ทำงานห้องยา  ผมแทบอายคุณที่คุณได้รู้ว่าผมเรียนไม่จบ
แต่จริง  ๆ  แล้ว  คุณไม่ได้รังเกียจผม  คุณยังคงเป็นเพื่อนคนเดิม  คอยให้กำลังใจผมตลอด  แม้ว่าในเวลาที่เราเจอกัน  ผมจะไม่ได้คิดกับคุณเกินเพื่อน  คุณรู้และพยายามช่วยเหลือผมทุกอย่าง  จนถึงวันนี้วันที่ผมเรียนจบ  แม้มันจะห่างกับคุณถึง  4 ปี  แต่ก็ดีกว่าผมไม่จบ  ผมยังเห็นคุณเป็นเพื่อนที่ผมรักเสมอ  คุณคงเสียใจ  แต่ผมขอบอกจากใจนะครับว่าคุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของงผม  ถ้าคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ขอให้คุณรู้ว่า  ผมรับรู้ได้ว่าคุณห่วงผมมากกว่าใคร  ๆ  คุณคอยเป็นลมที่พัดให้ผมเวลาที่ผมเหนื่อย

ผมไม่รู้ว่า  คุณจะคิดมากไหม  ผมเพียงแต่ไม่อยากให้คุณเสียใจถ้าผมจะบอกว่าตอนนี้ผมมีใครคนนั้นแล้ว  ระหว่างเรายังเป็นเพื่อนกันได้  ผมไม่หวังว่าคุณจะเข้าใจบ้างหรือเปล่าแต่มันคงดีที่ผมได้ยอกคุณไป

ตอนนี้ผมไม่กล้าสบสายตาคุณ  ไม่กล้ามองหน้า  เพราะผมกลัวว่าคุณจะคิดว่าผมทำร้ายจิตใจคุณ  ผมขอเขียนแค่นี้ก่อน  หวังว่าคุณจะเข้าใจผม

ใจความในจดหมายที่ผมพยายามจะส่งมันไปให้ถึงคุณ  ผมอ่านทวนซ้ำหลายรอบ  สุดท้ายผมก็ขยำมันลงตระกล่าหวายที่ใส่ขยะ  พร้อมทั้งโทรซัพท์ไปหารินท์คนที่ผมจะส่งจดหมายไปให้
“ตอนนี้รินท์ไม่อยู่นะคะ  มีอะไรก็ฝากข้อความมาละกันนะ”
“พรุ่งนี้ไปทานข้าวกันนะ  โทรมาหาผมด้วย”  ผมฝากข้อความไปแบบนั้น

ในใจของผมตอนนี้ว้าวุ่นใจมาก  จะจีบหรือเป็นเพื่อนแบบนี้ต่อไป  ผมไม่กล้าทำร้ายความรู้สึกเธอ  ถึงแม่ว่าตอนนี้ผมจะเจอใครคนหนึ่ง  คนที่ผมคิดว่ารักครั้งแรกต้องเป็นคนนั้น  
ผมจะทำยังไงดี  ผมไม่รู้เลย  ถ้าผมจีบคนที่ผมชอบแล้วรินท์ล่ะ  ผมคิดไปคิดมา  ผมยังหาคำตอบไม่ได้เลย